Δύο είναι οι φάσεις της αιωνίου ζωής. Η μία, η εκ νεκρών ανάσταση, και η άλλη, η εισδοχή, δηλαδή η αφθαρτοποίηση. Και οι δυο μορφές της ζωής εκπορεύονται εκ του στόματος του κυρίου «ὁ πιστεύων εἰς ἐμέ, κἂν ἀποθάνῃ, ζήσεται· καὶ πᾶς ὁ ζῶν καὶ πιστεύων εἰς ἐμὲ οὐ μὴ ἀποθάνῃ εἰς τὸν αἰῶνα. πιστεύεις τοῦτο;» (Ιω. 11:26). Πως βιώνεται εκάστη εκ των δύο τούτων φάσεων; Η εξ αναστάσεως ζωή βιώνεται κατά το σύστημα της ορθοδόξου πίστεως (δόγμα). Η τιμωρία όλου του χριστιανικού κόσμου τώρα, ο λόγος δηλαδή που εδώ και δυο χιλιάδες χρόνια ο χριστιανικός κόσμος δεν γίνεται ένα, είναι ο θάνατος. Ο διχασμός μηδενίζει τον χριστιανισμό, γι’ αυτό χάνει και τις επαγγελίες του Θεού και τις εξουσίες στο να ιδρύσει την βασιλεία του επί της γης. Φαντασιοκόπως λοιπόν ιδρύεται εις τους ουρανούς με ανθρώπους – σκιές και παραμένει έρημη η γη δια να κυριαρχήσει κάποτε ο αντίχριστος. Η σωτηρία της ψυχής βάσει της μυστηριακής ζωής, γίνεται για μας εδώ στην Ελλάδα με το ορθόδοξο δόγμα.
Η δευτέρα φάσις είναι, αφού εξασφαλίσουμε την σωτήρια της ψυχής με κριτήρια την αγάπη, την δικαιοσύνη, την ειρήνη, την χαρά, την ζώσα πίστη, κλπ., να συνεχίζουμε τους αγώνες προς επίτευξιν του καθαρισμού. Καθαρισμός σημαίνει, αγάπη ανυπόκριτη προς πάντα συνάνθρωπο, είτε φίλος είτε εχθρός. Ίσως να μη μας επιτρέπουν ορισμένοι λόγοι να έχουμε επαφές με κάποιον συνάνθρωπόν μας, όμως θα πρέπει να τον αγαπάμε ανυπόκριτα, να μην τον κρίνουμε, να μη θέλουμε το κακό του, να προσευχόμαστε γι’ αυτόν, να είμαστε έτοιμοι να τον βοηθήσουμε όταν έχει ανάγκη. Να έχουμε πίστη ακράδαντη εις την άφθαρτον ζωήν. Τα δόγματα μεταξύ των ανθρώπων αποκλείουν την ανυπόκριτη αγάπη προς τους συνάνθρωπους τους λόγω της κρίσης. Εμείς δόγμα θα έχουμε την αγάπη, αν θέλουμε να ζήσουμε. Η αγάπη είναι ζωή, είναι ο ίδιος ο Θεός και γνωρίζουμε ότι «Ὅπου γάρ βούλεται Θεός, νικᾶται φύσεως τάξις» . Η αγάπη είναι υπομονή, ελπίδα, πίστη, ανεκτικότητα. Δηλαδή να υπομένεις τον άλλον, να ελπίζεις ότι θα γίνει καλύτερος, να πιστεύεις ότι θα γίνει καλύτερος, να πιστεύεις εις την σωτηρία του, να τον ανέχεσαι με όλες τις παραξενιές του, αν είναι και εχθρό σου ακόμη «Ἐγὼ δὲ λέγω ὑμῖν, ἀγαπᾶτε τοὺς ἐχθροὺς ὑμῶν, εὐλογεῖτε τοὺς καταρωμένους ὑμᾶς, καλῶς ποιεῖτε τοῖς μισοῦσιν ὑμᾶς καὶ προσεύχεσθε ὑπὲρ τῶν ἐπηρεαζόντων ὑμᾶς καὶ διωκόντων ὑμᾶς.» (Ματθ. 5:44). Η αγάπη είναι συμπαντιαία και την έχει ο Θεός, ο οποίος την φανερώνει σε αυτόν που εξελίσσεται πνευματικά, σε αυτόν που αφήνεται στον Θεό, σε αυτόν που τον εμπιστεύεται. Για να έρθει η αγάπη, χρειάζεται αφιέρωση, χρειάζεται να συγκεντρωθούμε ψυχή και σώματι στους πνευματικούς μας στόχους, οι οποίοι εμφανίζονται στους καρπούς του Αγίου Πνεύματος. Θα χρειαστεί αφιέρωση, όπως ο μαθητής στο πανεπιστήμιο, ο οποίος για να πετύχει τους στόχους του συγκεντρώνεται στις σπουδές του. Βασικές αρχές αφιερώσεως είναι ο Χριστός και οι μαθητές αυτού, ο οποίος είπεν εις τους μαθητές του «εἴ τις θέλει ὀπίσω μου ἐλθεῖν, ἀπαρνησάσθω ἑαυτὸν καὶ ἀράτω τὸν σταυρὸν αὐτοῦ καὶ ἀκολουθείτω μοι.» (Ματθ. 16:24), όποιος θέλει να με ακολουθήσει, πρέπει να απαρνηθεί τον εαυτόν του, να σηκώσει τον σταυρόν του και να με ακολουθήσει. Τι σημαίνει απάρνηση; Να μη σκέφτεται για τον εαυτόν του τίποτε. Τι θα φάει, τι θα ενδυθεί, ποιος θα τον φυλάει, κτλ., αλλά να σπουδάζει την Σοφία του Θεού και να κηρύττει τον Χριστό και το Ευαγγέλιο αυτού με αυταπάρνηση και με την ζωή του. Η ζωή μας θα πρέπει να γίνει ένα παράδειγμα προς μίμηση. Με αυτόν τον τρόπο θα έρθουν δυνάμεις Θεού και θα αγκαλιάσουν την φτωχή ζωή μας. Ο Θεός δεν εγκαταλείπει αυτόν που αγωνίζεται να διορθώσει τα λάθη του, είναι γραφικό, «οὐ μή σε ἀνῶ οὐδ᾿ οὐ μή σε ἐγκαταλίπω·» (Εβρ. 13:5), «οὐ λιμοκτονήσει Κύριος ψυχὴν δικαίαν, ζωὴν δὲ ἀσεβῶν ἀνατρέψει.» (Παρ. 10:3) «θήσω τὸ πνεῦμά μου ἐπ᾿ αὐτόν, καὶ κρίσιν τοῖς ἔθνεσιν ἀπαγγελεῖ·» (Ματθ. 12:18). Όμως να σηκώνουμε τον σταυρόν μας, δηλαδή να τιθασεύουμε τα πάθη μας και τις αδυναμίες μας, αφού αυτά αποτελούν τον σταυρόν μας. Ο καθένας μας είναι υπεύθυνος να κάνει τον σχετικό αγώνα και να πετάξει μακριά τα αρνητικά και εγωιστικά «θέλω» του. Ο τρόπος; Με την μελέτη, με την προσευχή, αλλά και με τη δύναμη του Πανάγιου Πνεύματος εις τα πλαίσια της συμμαχίας και της αγάπης. Για να νικήσουμε την αμαρτία, θα χρειαστεί να μάθουμε να προσευχόμαστε καθημερινά. Όπως τρώμε τον καθημερινό άρτο, να τρώμε και τον πνευματικό, διότι αυτός ζωοποιεί. Να μάθουμε να προσευχόμαστε. Υπάρχουν 4 είδη προσευχής, οι Πατερικές προσευχές, οι αυτοσχέδιες προσευχές, οι αυτοσυγκεντρώσεις, νοερά δηλαδή αδιάλειπτη προσευχή και η κρυφή προσευχή. Η κρυφή προσευχή είναι μετ’ επαγγελίας Θεού και έχει ως εξής: «σὺ δὲ ὅταν προσεύχῃ, εἴσελθε εἰς τὸν ταμιεῖόν σου, καὶ κλείσας τὴν θύραν σου πρόσευξαι τῷ πατρί σου τῷ ἐν τῷ κρυπτῷ, καὶ ὁ πατήρ σου ὁ βλέπων ἐν τῷ κρυπτῷ ἀποδώσει σοι ἐν τῷ φανερῷ.» (Ματθ. 6:6) Προηγείται το Πάτερ ἡμῶν εις την σειρά των προσευχών. Το Πάτερ ἡμῶν σημαίνει ότι ο Χριστός έφερε εις την γη το ουράνιο πολίτευμα. Το Πάτερ ἡμῶν λέγεται και Κυριακή προσευχή.