Το σιγάν κρείττον εστί του λαλείν

«Το σιγάν κρείττον εστί του λαλείν»

Μέσα στον πνευματικό κόσμο η σιωπή κάνει πολύ μεγάλο κρότο γιατί είναι εφαρμοσμένο το Ευαγγέλιο, ενώ πολλές φορές οι άνθρωποι προσπαθούν με τα λόγια να παρουσιάσουν τον Θεό αλλά τις περισσότερες φορές τα ίδια τα λόγια τούς προδίδουν, γιατί ο άνθρωπος ο σοφός πρώτα επενδύει στην σιωπή και η ίδια η σιωπή είναι αυτή που κάνει τον κρότο στην συνέχεια αφού ο Θεός μαρτυρεί τον άνθρωπο αυτό σε πολλούς άλλους ανθρώπους ώστε να γίνει ένα κίνητρο στο να βοηθήσει και άλλους που έχουν ανάγκη τον Θεό.

Σήμερα θα διαβάσω μερικά μηνύματα πνευματικά που μάς κατευθύνουν και μάς οδηγούν στην αναγέννηση.

Ένα αδελφάκι, μου έστειλε κάποια μικρά, ωραία μηνύματα Πατερών οι οποίοι αφιέρωσαν την ζωή τους στον Χριστό και επειδή μιλούν για την αξία της σιωπής και του αγιαστηρίου θεώρησα σωστό να αρχίσω με αυτά. Λίγα είναι, αλλά είναι γεμάτα σοφία και λόγω του ότι ταιριάζουν με το δικό μας πνεύμα θα τα πω προς οικοδομή. Μάλιστα, όταν βλέπω ότι και άλλοι άνθρωποι κατάλαβαν την αξία του αγιαστηρίου και της σιωπής, αυτό μου δίνει μεγάλη χαρά (γιατί αυτοί ευλογήθηκαν). Τώρα, το αν αυτοί οι άνθρωποι δεν μπόρεσαν να πετύχουν τις επαγγελίες είναι διότι έπρεπε πρώτα να έρθει ο προκαθορισμένος χρόνος υπό του Θεού. Αυτός είναι, σοφία και επιστήμη θέλουσιν είσθαι η στερέωσις των καιρών (είναι αυτό που ζούμε εμείς σήμερα, ήρθε δηλαδή το πλήρωμα του χρόνου ώστε να λάβουν χώρα οι επαγγελίες). Και δεύτερον, χρειάζονταν ο άνθρωπος, ειδικότερα ο λαός του Θεού, την σοφία εκείνη που θα του καθορίσει ο Πατέρας Θεός διά Πνεύματος Αγίου μέσω του Παρακλήτου ώστε να εξασφαλίσει (ο άνθρωπος) εκτός του αγιαστηρίου και την υγιαίνουσα διδασκαλία την οποία σήμερα πιστεύουμε ότι ο Θεός ξεδιπλώνει μπροστά μας, αλλά και την πίστη εκείνη που μπορεί να βοηθήσει τον καθένα μας να κάνει την υπέρβαση ώστε να πετύχει τους στόχους του.

Ξεκινάμε με τα μηνύματα των Αγίων Πατέρων:

~ Ο Άγιος Σεραφείμ του Σάρωφ λέγει:

«Μην ανοίγεις το στόμα σου και την καρδιά σου στον καθένα, στους χίλιους κι αν ένας καταλάβει».

Κάτι που λέμε και εμείς μέσα στο έργο αυτό, ότι δηλαδή δεν χρειάζεται να κηρύττουμε το Ευαγγέλιο με τα λόγια ή να επιμένουμε ή να μπαίνουμε στην ζωή του άλλου. Εκείνος που είναι να ακολουθήσει τον Θεό θα το κάνει έτσι ο Θεός ώστε με λίγα λόγια και οι δυο (και εκείνος που κηρύττει και εκείνος που ακούει) να έχουν κοινούς στόχους, σε μικρό χρονικό διάστημα. Εάν αγωνιζόμαστε με τα λόγια να πείσουμε τους άλλους, θα χάσουμε πολύτιμο χρόνο σε πολλούς διαπληκτισμούς μεταξύ μας, σε αντιπαραθέσεις, σε συγκρούσεις με εγωισμούς και χίλια δυο άλλα. Αυτό λοιπόν το συλλάβαμε, ότι ο Θεός προπορεύεται των αγώνων μας και γνωρίζουμε ότι εάν ο Κύριος δεν οικοδομήση οίκον, εις μάτην κοπιάζουσιν οι οικοδομούντες (Ψαλμοί 127:1).

~ Όσιος Αρσένιος:

Προσευχόταν στον Θεό να του φανερώσει πώς να σωθεί, κι άκουσε: «Φεύγε, σιώπα, ησύχαζε».

Άρα εδώ βλέπουμε ότι το αγιαστήριο είναι πολύ σημαντικό. Το ίδιο είπε και σε αυτόν ο Θεός. «Φεύγε» του είπε. Από πού να φύγει; Από τον κόσμο, από την αμαρτία, από τον λάθος τρόπο σκέψης, από τις πολλές σκέψεις οι οποίες γίνονται αιτία πολλές φορές να μάς γεμίζουν με πάθη, με αδυναμίες, με πικρίες, με φόβους, με θυμούς. Απ’ αυτά να φύγει, ο καθένας μας. Δεν λέω ότι ο κόσμος είναι κακός. Μακάρι ο κόσμος να είχε το Ευαγγέλιο του Χριστού στα χέρια του, τότε θα άλλαζε η ανθρωπότητα ολόκληρη. Όμως, ο άνθρωπος προσπαθεί να στηρίξει την ζωή του μόνο με τα χρήματα, αυτό δεν γίνεται, γιατί υπάρχει ανταγωνισμός και πάνω στον ανταγωνισμό δημιουργείται κρίση, επίκριση, καταλαλιά κ.λπ.. Άρα, λοιπόν, να φύγουμε απ’ όλα αυτά ώστε να σπουδάσουμε την σοφία του Θεού για να μπορέσουμε στην συνέχεια να ζούμε τον Θεό μέσα μας. Όταν οι άνθρωποι δουν ότι έχουμε τον Θεό μέσα μας τότε θα μάς αγαπήσουν και θα παίξουμε πιο σημαντικό ρόλο στην ζωή τους, στο να μεταλαμπαδεύσουμε την σοφία του Θεού, αυτή που εναπέθεσε ο Θεός στην δική μας ζωή.       

~ Αββάς Μωϋσής:

«Ο άνθρωπος που αγαπά τη σιωπή και αποφεύγει τις πολλές κουβέντες, μοιάζει με ώριμο σταφύλι γεμάτο γλυκό χυμό, ενώ ο πολυλογάς μοιάζει με αγουρίδα».

Περισσότερη προσοχή δίνουμε στη σιωπή. Αυτός που μιλάει πολύ στο τέλος χάνει την συμπάθεια των άλλων, γίνεται κουραστικός. Ξέρουμε ότι τα πολλά λόγια είναι φτώχεια και το μόνο που κάνουν είναι να σε αδειάζουν εσένα τον ίδιο. Ο σοφός άνθρωπος θα πει κάτι και αυτό θα κεντρίσει το ενδιαφέρον πολλών ανθρώπων γιατί θα είναι δοσμένο από τον Θεό. Αν δεν μάς έχει δώσει κάτι ο Θεός δεν χρειάζεται να λέμε πολλά λόγια για να πείσουμε τους άλλους ή για να κάνουμε τους έξυπνους. Σοφός είναι αυτός ο οποίος σπουδάζει. Γνωρίζουμε ότι για να γίνεις ένας καλός «δάσκαλος» πρέπει πρώτα να γίνεις ένας καλός μαθητής. Και σήμερα ήρθε ο χρόνος να καταλάβουμε ότι πρέπει να σπουδάσουμε. Τι να σπουδάσουμε; Τον Λόγο του Θεού, την σοφία του Θεού. Το Πνεύμα το Άγιο όταν δει ότι έχουμε αυτή την απόφαση και εργαζόμαστε πάνω στον καθαρισμό, αυξάνεται. Έτσι εμπλουτίζει την σοφία μας και αυτή η σοφία είναι που μάς διαφυλάσσει από την φθορά, από τον θάνατο, από την αμαρτία, από το λάθος.  

~ Αββάς Ποιμήν:

«Υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι που με τα χείλη σωπαίνουν και με το νου τους φλυαρούν, ενώ άλλοι μιλάνε από το πρωί ως το βράδυ κι όμως κρατάνε σιωπή, γιατί τίποτε από αυτά που λένε δεν είναι περιττό και ανώφελο».

Είναι μερικοί άνθρωποι που δεν έχουν την σιωπή αυτή του Θεού αλλά έχουν την σιωπή που πηγάζει μέσα από την πονηρία, είναι όπως οι έμποροι, σιωπούν για να «αγοράσουν» αλλά μέσα τους φλυαρούν, κατακρίνουν, κουτσομπολεύουν τον έναν και τον άλλον και βρίσκονται και οι ίδιοι σε μια αστάθεια πνευματική. Είναι και κάποιοι άλλοι άνθρωποι που μπορεί να μιλάνε, παρ’ όλα αυτά —επειδή αυτό που λένε είναι ωραίο— είναι σαν να ζουν την σιωπή γιατί μιλάνε με σοφία, δεν βωμολοχούν.  

 

«Αυτός που διδάσκει και δεν ποιεί αυτά που λέγει, μοιάζει με κρήνη (βρύση) που τους άλλους ποτίζει και πλένει και τον εαυτό του δεν μπορεί να καθαρίσει».

Ο Απ. Παύλος έλεγε, φοβάμαι μήπως εις άλλους κηρύξας εγώ γείνω αδόκιμος. Αυτό, στην αρχή της πνευματικής μας ζωής, όλοι το έχουμε ζήσει. Σήμερα, όμως, καταλάβαμε ότι δεν μπορεί ένας άνθρωπος να κηρύττει κάτι που δεν το έχει και για να το έχει πρέπει να εισέλθει στην σιωπή, στο αγιαστήριο ώστε να δημιουργήσει τον νου του Χριστού, κατόπιν να μπορεί να το παρουσιάσει. Διαφορετικά, μπορεί να πάει να κηρύξει έναν άλλον, αυτός ο άλλος να ακολουθήσει τον Θεό ενώ ο ίδιος να μην τον έχει ακολουθήσει ακόμη. Ναι, θέλουμε να πάει και ο άλλος κοντά στον Θεό, αλλά θέλουμε να πάμε και εμείς. Αυτό πρέπει να το προσέξουμε. Να μην κηρύττουμε δηλαδή τους άλλους, αναγεννιούνται οι άλλοι και εμείς παραμένουμε στα ίδια και μακριά από τον Θεό. Ναι, να μεταφέρουμε το Ευαγγέλιο του Χριστού και στους άλλους, αλλά να το εφαρμόσουμε κι εμείς. Γι’ αυτό χρειάζεται η σιωπή, το αγιαστήριο, η σπουδή. Εμείς, εδώ στην παρέα μας, είμαστε μαθητές και σπουδαστές, κάθε μέρα αυτό κάνουμε.   

«Ζητάμε από τους άλλους την τελειότητα και μείς δεν κάνουμε το παραμικρό. Αν η ζωή μας δεν έχει σχέση με τα λόγια μας και τα λόγια μας δεν ανταποκρίνονται με τη ζωή μας, μοιάζουμε με ψωμί δίχως αλάτι».

Είναι ωραίο να ζητάς από τους άλλους να αλλάξουν, αλλά ο καθένας πρέπει να έχει επίγνωση σ’ αυτό. Ο ίδιος έχει αλλάξει; Αυτός κάνει μια ειλικρινή προσπάθεια απέναντι στον Θεό και στον αδελφό; Αυτό να το προσέξουμε όλοι.

Γεροντικό:

~ Όσιος Εφραίμ ο Σύρος:

«Όποιος θέλει να λέει πολλά, ανοίγει μέτωπα και θα δεχθεί πόλεμο μίσους, όποιος μετρά τα λόγια του θ’ αγαπηθεί σύντομα».

Γι’ αυτό λέμε και εμείς ότι ένα έργο αγάπης καλύπτει δέκα ομιλίες περί αγάπης. Αυτό που μάς ενδιαφέρει πιο πολύ είναι, αν μπορούμε, να αναπτυχθούμε στην ουσία.

~ Όσιος Ιωάννης ο Σιναίτης:

«Πρέπει να δούμε την αιτία απ’ όπου μπαίνει και βγαίνει το αμάρτημα της πολυλογίας. Η πολυλογία είναι θρόνος της ματαιοδοξίας, καθισμένη πάνω της η κενοδοξία προβάλλει και διαφημίζει τον εαυτό της. Η πολυλογία είναι σημάδι αγνωσίας, είσοδος στην κατάκριση, οδηγός στην ανοησία, πρόξενος του ψεύδους, διάλυση της πνευματικής ευφορίας της προσευχής. Είναι αυτή που προκαλεί και δημιουργεί την αδιαφορία για τις αμαρτίες, που εξαφανίζει την προφύλαξη του νου κατά των παθών, που ψυχραίνει την πνευματική θερμότητα και σκοτίζει την προσευχή».

~ Όσιος Πατήρ:

«Η σιωπή που ασκείται μ’ επίγνωση και διάκριση, είναι:

• μητέρα της προσευχής,

• ανάκληση από την αιχμαλωσία των παθών,

• επιστάτης των λογισμών,

• σκοπός που παρατηρεί τους εχθρούς,

• δέσμευση του πνευματικού πένθους για τις αμαρτίες μας,

• φίλη των καρδιακών δακρύων που είναι καρποί της προσευχής,

• καλλιεργητής της μνήμης στην ζωή μας,

• εχθρός του αδιάκριτου θάρρους,

• σύζυγος της ησυχίας,

• αντίπαλος της τάσης να κάνεις τον δάσκαλο,

• μυστική πνευματική πρόοδος,

• κρυφή πνευματική ανάβαση».

Αυτά, λοιπόν, ήταν τα μηνύματα των Αγίων Πατερών.

Πάμε τώρα στα μηνύματα της Φωνής Θεού, αυτά που έχει δώσει ο Θεός σε εμάς σήμερα, στην δική μας εποχή, να αξιοποιήσουμε στην ζωή μας γιατί όπως έχουμε ξαναπεί παίζει ρόλο ο χρόνος. Άλλη η εποχή που ζούσαν αυτοί οι άνθρωποι, άλλη η εποχή που ζούμε εμείς. Όμως, η σιωπή είναι κάτι που το χρησιμοποίησαν όλοι, η σπουδή και το αγιαστήριο είναι αυτά που δημιούργησαν Αγίους. Γνωρίζουμε ότι και ο Κύριος μέχρι να βγει δημόσια να κηρύξει το Ευαγγέλιο της βασιλείας, βρίσκονταν στο προσωπικό του αγιαστήριο και τούτο αποδεικνύεται από το ότι σε ηλικία δώδεκα χρονών γνώριζε τα γραφόμενα, μετέπειτα όταν συναντήθηκε στην έρημο με τον Διάβολο και πειράχθηκε απ’ αυτόν του απάντησε μέσα από το Δευτερονόμιο. Αφήνεται να εννοηθεί, λοιπόν, ότι μελετούσε τις Γραφές. Το ίδιο και εμείς, πρέπει να σπουδάσουμε μέχρι να καθαρίσουμε τον νου μας ώστε να γίνει έκχυση του Αγίου Πνεύματος και ο Θεός να μάς δώσει την δύναμη να κάνουμε την υπέρβαση. Γι’ αυτό δεν βιαζόμαστε —όπως πολλοί— να μεταφέρουμε αυτά τα πράγματα. Θέλουμε πρώτα να ζήσουν μέσα μας, διότι έχουμε δει τις πτώσεις πολλών ανθρώπων οι οποίοι με τον ενθουσιασμό, χωρίς σοφία (αυτό είναι επικίνδυνο) οδήγησαν ανθρώπους που είχαν καλή προαίρεση να τους ακούσουν σε πολλά αδιέξοδα. Ακούω πολλούς ανθρώπους που δεν έχουν επίγνωση, δεν εφαρμόζουν το Ευαγγέλιο του Χριστού, η ζωή τους φαίνεται ότι δεν είναι άγια, δεν είναι μέσα στα πλαίσια του Ευαγγελίου και παρ’ όλα αυτά τα χείλη τρέχουν πιο μπροστά από τα έργα. Γι’ αυτό και ο Λόγος του Θεού (Παλαιά Διαθήκη) αναφέρει, Θού Κύριε φυλακήν τω στόματί μου και θύραν περιοχής περί τα χείλη μου (Ψαλμοί 141:3). Καθώς, Τίς δώσει μοι επί στόμα μου φυλακήν και επί των χειλέων μου σφραγίδα πανούργον, ίνα μη πέσω απ’ αυτής και η γλώσσα μου απολέση με; (Σοφία Σειράχ 22:27). Καθώς και μια Παροιμία λέει ότι ένα πρωί η γλώσσα είπε στον εγκέφαλο «καλημέρα» και ο εγκέφαλος της απάντησε «από εσένα θα εξαρτηθεί αν θα είναι καλή η μέρα». Χρειάζεται, λοιπόν, να προσέχουμε τι λέμε για να διατηρούμε και τον εγκέφαλο σε ειρήνη και το σώμα να είναι υγιές. Η γλώσσα είναι μικρό μέλος του σώματος, όμως, μεγαλαυχεί και δημιουργεί πολλά κακά στον άνθρωπο και θα πρέπει να προσέχουμε τι λέμε και τι κάνουμε για να μην μετανιώσουμε μια μέρα.

~ Η αφιέρωση στο να μελετάμε την Αγία Γραφή μάς οδηγεί στην επίγνωση ώστε να εννοήσουμε την μέγιστη αποστολή μας συν Θεώ. Μελετάμε την Γραφή δηλαδή για να βρούμε την αποστολή μας, αφού είμαστε δημιουργήματα του Αγίου Θεού και έχουμε λογική ώστε να μπορούμε να εξελιχθούμε, να σπουδάσουμε σε σημείο ώστε να φθάσουμε στο κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωση. Γι’ αυτό ο Θεός φρόντισε να υπάρχει ο Λόγος του γραμμένος και γι’ αυτό φρόντισε να μάθουμε γράμματα, όχι για να γίνουμε δικηγόροι ή κάτι άλλο —καλά είναι και αυτά— αλλά πάνω απ’ όλα, για να σπουδάσουμε τις αρχές που χρειάζεται να έχουμε στις μεταξύ μας σχέσεις αλλά και στην σχέση μας με τον Θεό, γιατί ό,τι και να γίνεις αν δεν είσαι άνθρωπος δεν λέει τίποτα αυτό. Μπορεί και χρήματα να φτιάξεις και «μεγάλος» να γίνεις, αν όμως όλη την ώρα ζεις μέσα στο ψέμα, στον εγωισμό, στις πονηρίες, δεν είσαι άνθρωπος αλλά με όλα αυτά στην ουσία γίνεσαι απάνθρωπος.     

~ Το ότι εννοούμε τον Λόγο του Θεού που διαβάζουμε και την φωνή αυτού του Θεού που υπάρχει στο Άγιο Ευαγγέλιό του, αυτό αποδεικνύεται από το άψογο πνευματικό παράδειγμα και την ελκυστική θετική δύναμη που φανερώνει η ζωή μας και η παρουσία μας μέσα στον κόσμο, ώστε αυτή να προβληματίζει θετικά και ουσιαστικά τους συνανθρώπους μας με κατεύθυνση την σωτηρία τους και την εν Χριστώ αναγέννησή τους. Ο κόσμος, τα αδέλφια μας και εμείς οι ίδιοι χρειαζόμαστε παραδείγματα. Ναι, υπάρχει το μέγα παράδειγμα, ο Χριστός, όμως χρειάζεται να δούμε και τον αδελφό. Ο Κύριος για την εποχή του ήταν ένας άνθρωπος που ξεσήκωσε πολλούς στο να υπηρετήσουν το άγιο γιατί οι άνθρωποι το έβλεπαν να εφαρμόζεται. Σήμερα, δεν είναι ο Κύριος αυτή την στιγμή εδώ, αλλά διά Πνεύματος Αγίου καλούμαστε όλοι, αν θέλουμε να κηρύξουμε το Ευαγγέλιο του Χριστού και να ζωοποιήσουμε αυτό στην ζωή μας, να γίνουμε του Κυρίου ώστε και εμείς να παίξουμε τέτοιο ρόλο. Με αυτόν τον τρόπο γινόμαστε κληρονόμοι, συγκληρονόμοι, συμμέτοχοι. Εδώ έγκειται η μετοχή. Συμμέτοχος είναι αυτός που έχει μετοχή μαζί με τον Χριστό. Ο Χριστός δηλαδή μπορεί να έχει το ενενήντα τοις εκατό χρειάζεται όμως και το δέκα τοις εκατό το δικό μας ώστε να γίνει εκατό τοις εκατό το αγαθό στον κόσμο. Γι’ αυτό καλούμαστε να συμμετέχουμε με την ζωή μας. Δεν είναι μόνο να πεις στον άλλον «πάρε το Ευαγγέλιο και διάβασέ το», χρειάζεται και η συμμετοχή, η παρουσία, η εφαρμογή.     

~ Πολλοί άνθρωποι έχουν σαν θεωρία το «ου με πείσεις, καν με πείσης». Κάτω από αυτές τις συνθήκες δεν δύναται ο άνθρωπος να αναγεννηθεί. Είναι πολλοί που δεν έχουν καλή προαίρεση και δεν πιστεύουν από την αρχή. Αυτούς τους αφήνουμε στα χέρια του Θεού και αν είναι σκεύη εκλογής ο Θεός θα τους ωριμάσει και θα έρθει η ώρα που θα πιστέψουν. Η πίστη δεν είναι κάτι που μπορούμε να το πούμε στον άλλον. Η πίστη είναι κάτι που αυξάνεται μέσα σε εμάς. Και όταν μεγαλώσει η πίστη ο άνθρωπος γίνεται πολύ δυνατός όπως ο Κύριος, μπορεί να δημιουργήσει ανατροπή. Ο ιερός Χρυσόστομος έλεγε, αρκεί εις άνθρωπος ζήλω πεπυρωμένος ολόκληρον διορθώσασθαι δήμον. Πράγματι, ένας άνθρωπος με ζήλο Θεού πεπυρωμένος δήμο ολόκληρο ή πόλη ή χώρα ή έθνος ή λαούς μπορεί να αναγεννήσει, ειδικότερα σήμερα που ήρθε το πλήρωμα του χρόνου. 

~ Ο Θεός, για να μπορέσει ο άνθρωπος να ανακαλύψει την αιτία των προβλημάτων του και γενικότερα του ανθρωπίνου γένους σχετικά με την επικράτηση του θανάτου έναντι της άφθαρτης ζωής, φρόντισε να γράψει το βιβλίο της Γενέσεως διά του Μωϋσέως ώστε οι άνθρωποι των εσχάτων χρόνων (εμείς), μέσα από μια πληρότητα πνευματικής εξέλιξης, να ανακαλύψουν την αιτία της αμαρτίας, της φθοράς και του θανάτου, η οποία αιτία εκδηλώνεται στον κήπο της Εδέμ και σχετίζεται με την ανυπακοή. Η ανυπακοή λοιπόν στο θέλημα του Θεού είναι η αιτία όλων των προβλημάτων μας. Όχι η ανυπακοή του ενός στον άλλον, αλλά η ανυπακοή όλων των ανθρώπων στο θέλημα του Θεού. Δηλαδή, ο Λόγος του Θεού μάς λέει, μη κρίνετε ίνα μη κριθήτε. Αυτό λοιπόν δεν το ακούει ο άνθρωπος και μπαίνει στην διαδικασία να κρίνει και να κατακρίνει και χίλια δυο άλλα. Δεν φροντίζουμε δηλαδή από παιδικής ηλικίας να σπουδάσουμε την σοφία του Θεού ώστε αυτή να μάς συντροφεύει στην ζωή μας για να έχουμε έναν ειρηνικό, αξιόλογο και αξιόπιστο βίο.

Όπως ένας άνθρωπος προφητεύει το μέλλον έτσι και ο Μωϋσής προφήτευσε την αρχή της Δημιουργίας. Δεν ζούσε τότε που συντελέστηκαν τα γεγονότα της Γένεσης, όμως, ο Θεός διά Πνεύματος Αγίου όπως του έδωσε να γράψει τις δέκα εντολές έτσι τον πήγε πίσω στο χρόνο και του έδειξε την Δημιουργία, πώς δημιούργησε τον κόσμο, πώς έθεσε τον Αδάμ και την Εύα στον κήπο της Εδέμ, πώς έγινε η παράβαση, πόσα χρόνια ζούσαν οι άνθρωποι, πώς ήρθε η πτώση. Τα πρώτα κεφάλαια της Γένεσης είναι πολύ σημαντικά. Σήμερα όταν πάει ένας άνθρωπος στον γιατρό, ο γιατρός θέλει να μάθει το ιστορικό του ανθρώπου αυτού. Έτσι και ο Θεός, φρόντισε διά μέσου του Μωϋσή να υπάρχει η αρχή της Δημιουργίας με την Γένεση ώστε οι άνθρωποι των εσχάτων χρόνων να μπορέσουν να κάνουν την σχετική έρευνα και να επιβεβαιώσουν την ύπαρξη της άφθαρτης ζωής η οποία υφίστατο μέσα στον κήπο της Εδέμ, γνωρίζοντας κατόπιν ότι η ανυπακοή έβγαλε τον άνθρωπο από τον κήπο αυτόν που κυρίως είναι πνευματικός και εννοεί το αγαθό. Οι άνθρωποι πριν γνωρίσουν την αμαρτία ήταν μπέτι με μπέτι με τον Θεό, τον έβλεπαν κάθε μέρα, δεν υπήρχαν εμπόδια μεταξύ Θεού και ανθρώπου όπως είναι τώρα που η σχέση αυτή έχει γίνει αβυσσαλέα, χάνεται δηλαδή ο άνθρωπος, δεν μπορεί να βρει τον Θεό και ο λόγος, γιατί υπάρχει το πονηρό. Χρειάζεται, λοιπόν, να επενδύσουμε στην σοφία του Θεού ώστε να αυξηθεί το αγαθό στην ζωή μας. Το αγαθό δημιουργεί το άγιο. Το άγιο είναι αυτό που φέρνει τον Θεό.              

~ Αυτός που μελετά και προσεύχεται αποκτά θεϊκές δυνάμεις ώστε με την σοφία του Θεού και την ζώσα πίστη να ενεργεί εύκολα εις όλες τις περιπτώσεις της καθημερινότητάς του, ώστε αυτή η καθημερινότητά του να μην δύναται να τον καταβάλλει. Είναι μεγάλη επένδυση για τον άνθρωπο να σπουδάζει νυχθημερόν το ρήμα του Θεού και να νουθετείται διά Πνεύματος Αγίου γιατί έτσι ο άνθρωπος ησυχάζει, ζει μια ωραία ζωή στην συνέχεια, χωρίς αντιπαλότητες. Γνωρίζει τα όριά του. Δεν μπαίνει σε «ξένα χωράφια» και ζει μια αρμονική, μια ευχάριστη ζωή. Αυτό δεν το ξέραμε από την αρχή, όμως, σήμερα που το γνωρίσαμε, μπορούμε να αρχίσουμε να μαζεύουμε αμάραντο θησαυρό (ποτέ δεν είναι αργά).

~ Πνευματικός είναι αυτός ο οποίος φεύγει το πρωί από το σπίτι του και γυρίζει το βράδυ πίσω χωρίς να αισθάνεται την ελάχιστη κούραση, σωματική ή πνευματική. Αυτό αποδεικνύει τον άνθρωπο αυτόν ισχυρό κατά Θεόν, και κατά κόσμον αφού με την σοφία του Θεού κατάφερε να νικήσει τον κόσμο. Σε αυτόν τον άνθρωπο που βασιλεύει ο Θεός μέσα του δεν μπορεί ούτε ο Διάβολος ούτε και ο κόσμος να τον δαιμονίσει ή να τον πειράξει ή να τον οδηγήσει σε αδιέξοδο και ο λόγος διότι φρόντισε διά του Λόγου του Θεού ο άνθρωπος αυτός να ζήσει μέσα του ο Θεός. Πολλές φορές συμβιβαζόμαστε με πολλά, με ένα να μην συμβιβαστούμε. Μέχρι να έρθει ο Θεός να μην σταματήσουμε να αγωνιζόμαστε. Όπως δηλαδή κάποιος, αν χάσει το παιδί του, την μητέρα του, τον πατέρα του τρέχει σε όλες τις υπηρεσίες να ανακοινώσει ότι χάθηκε για να τον βρει και ψάχνει και ο ίδιος, έτσι και εμείς, όταν δεν έχουμε τον Θεό στην ζωή μας να ψάχνουμε να τον βρούμε. Και ξέρουμε ότι ένα βήμα αν κάνουμε εμείς, όταν μάς διέπει ειλικρίνεια, ενενήντα και παραπάνω θα κάνει ο Θεός. Όποιος ενδιαφέρεται να κάνει το θέλημα του Θεού, ο Θεός υποχρεούται να ιδρύσει μέσα του την βασιλεία την δική του ώστε από σήμερα να βασιλεύει εις τους αιώνας των αιώνων μαζί με τον Θεό. Εύχομαι να συλλάβουμε την παρουσία του Κυρίου στην ζωή μας. Κατόπιν, να την κάνουμε κτήμα μας την σοφία του Θεού και τον ίδιο τον Θεό (να έρθει στη ζωή μας), αφού για τον άνθρωπο ο Πατέρας έστειλε το Παιδί του στην Γη. Η διαφορά του Χριστού από εμάς ήταν ότι μέσα του υπήρχε πλούσιος ο Λόγος του Πατέρα του. Όταν, λοιπόν, υπάρχει στην ζωή μας ο Λόγος υπάρχει ο Χριστός και γνωρίζουμε ότι το πνευματικό στοιχείο δεν τελειώνει, δεν είναι όπως το υλικό που το μοιράζεις και τελειώνει. Το πνευματικό δεν τελειώνει ποτέ. Μπορούν να χορτάσουν εκατομμύρια, δισεκατομμύρια άνθρωποι από μια ομιλία, από τον Λόγο. Ο Χριστός ήρθε στην Γη με ένα σκοπό, να μάς ελευθερώσει από την αμαρτία, από την φθορά και από τον θάνατο. Δεν ήρθε ως άγγελος, ήρθε ως άνθρωπος και ο λόγος που ήρθε ως άνθρωπος είναι για να πάρουμε θάρρος. Γι’ αυτό και οι μαθητές είπαν ότι εμείς εθεασάμεθα την δόξαν αυτού δόξαν ως μονογενούς παρά πατρός πλήρης χάριτος και αληθείας. Έτσι ο άνθρωπος παίρνει χάρη, παίρνει δύναμη, όταν υπάρχει παράδειγμα. Και αυτό καλούμαστε σήμερα και όλοι εμείς να κάνουμε, να μιμηθούμε το παράδειγμα, τον Κύριό μας, να ζωοποιήσουμε τον Χριστό, διά της πίστεως ο Χριστός είναι στην ζωή μας. Εάν δεν έχουμε πίστη, εάν δεν έχουμε πνευματική καλλιέργεια, ο Θεός μπορεί να είναι δίπλα μας και εμείς να τον ψάχνουμε στον ουρανό. Ο Απ. Παύλος μάλιστα αναφέρει ότι ο Θεός δεν είναι μακράν από ενός εκάστου ημών, Διότι εν αυτώ ζώμεν και κινούμεθα και υπάρχομεν. Άρα, λοιπόν, ο Λόγος είναι, κοντά μας είναι ο Λόγος. Αυτόν τον Λόγο να τον σπουδάσουμε και αυτός να αυξηθεί. Όσο πιο πολύ είναι ο Λόγος του Θεού στην ζωή μας τόσο πιο πολύ είναι η σοφία του Θεού, τόσο πιο πολύ είναι ο ίδιος ο Θεός σ’ αυτήν. Ο Θεός μέσα από τον Λόγο του μάς δίνει τον τρόπο να ζήσουμε. Εμείς δεν χρειάζεται να επιλέγουμε τον θάνατο. Το έκαναν άλλοι πριν από εμάς με τα έργα τους, με τα λόγια τους, με την ζωή τους. Πλατεία είναι η πύλη και ευρύχωρος η οδός η φέρουσα εις την απώλειαν, και πολλοί είναι οι εισερχόμενοι δι' αυτής. Επειδή στενή είναι η πύλη και τεθλιμμένη η οδός η φέρουσα εις την ζωήν, και ολίγοι είναι οι ευρίσκοντες αυτήν (Ματθαίος 7:13-14). Εμείς χρειάζεται να βρούμε αυτήν την στενή πύλη και την τεθλιμμένη οδό που δεν την ακολουθούν πολλοί άνθρωποι. Σήμερα όμως που είναι τα έσχατα χρόνια, που ο Θεός επενδύει πάνω στον άνθρωπο, βλέπουμε ότι πολλοί άνθρωποι σε όλον τον πλανήτη σπουδάζουν τον Λόγο του Θεού, σίγουρα μέσα σε οργανώσεις, σε δόγματα, δεν έχει σημασία, αυτοί που έχουν αποστολή θα φτάσουν στην αγάπη. Η αγάπη είναι αυτή που θα ενώσει τον άνθρωπο με τον Θεό και τον άνθρωπο με τον άνθρωπο. Δεν χρειάζεται, λοιπόν, εμείς σήμερα να επιλέξουμε πάλι τον θάνατο. Εύχομαι όλοι μας μέσα σε αυτό το έργο που υπηρετούμε (νοερά είναι έργο, το οποίο γίνεται πνευματικό με την ίδια μας την ζωή στην συνέχεια) να καταλάβουμε το κάλεσμα που λάβαμε και να αγωνιστούμε με όλες μας τις δυνάμεις στο να ζήσουμε με τον Χριστό. Όλοι μας από σήμερα να φωνάξουμε δυνατά και να εργαστούμε συνειδητά με έναν στόχο και σκοπό, να ζήσουμε εν Κυρίω. Όλοι να πούμε «γιατί να πεθάνω, όχι δεν το δέχομαι αυτό, ο Χριστός πέθανε για μένα, έδωσε την ζωή του λύτρον αντί πολλών, οφείλω και εγώ να ζήσω για να του δείξω ότι η θυσία του δεν πήγε χαμένη». Με αυτή την πίστη μπορούμε να νικήσουμε. Χρειάζεται να έχουμε ζώσα πίστη. Η σκιώδης πίστη δεν ωφελεί και δεν ωφέλησε κανέναν. Η ζώσα πίστη είναι αυτή που θα ωφελήσει και πρέπει να επενδύσουμε πάνω σε αυτή.

~ Αγάπη για τον Θεό έχουμε όταν εφαρμόζουμε τις εντολές του. Αγάπη για τον συνάνθρωπο έχουμε όταν αγωνιζόμαστε να του καταργήσουμε όλα τα αρνητικά στοιχεία που τον διέπουν —αφού πρώτα φροντίσαμε να τα καταργήσουμε από τον εαυτό μας. Αγάπη για τον συνάνθρωπο ακόμη έχουμε όταν αγωνιζόμαστε να του καταργήσουμε την φθορά και τον θάνατο. Με λίγα λόγια, όποιος αγωνιστεί να μην πεθάνει ο άλλος δεν θα πεθάνει ο ίδιος. Η αγάπη βρίσκει τρόπους και επινοεί συστήματα σωτηρίας. Πρέπει να το πιστέψουμε αυτό. Αυτό είναι αγάπη.

~ Σοφία Θεού θα έχουμε όταν μπορέσουμε να ελκύσουμε ανθρώπους και να τους φέρουμε από το κράτος του θανάτου που ζούνε, στο κράτος της ζωής, με την δική μας όμως αναγέννηση (απαραίτητο). Δεν μπορούμε να κηρύττουμε σε κάποιον να υπηρετήσει την αγάπη, την πίστη, την ζωή ενώ εμείς δεν έχουμε σχέση με αυτά. Γι’ αυτό και μέσα σ’ αυτό το έργο η δική μας προσπάθεια και αυτό που λάβαμε από τον Θεό είναι να βγάλουμε πρώτα την δική μας δοκό από το δικό μας μάτι και όταν την βγάλουμε εμείς, ο Θεός θα μάς συστήσει, θα το δει ο άλλος. Άρα, λοιπόν, αν θέλουμε να καταργήσουμε την αμαρτία, την φθορά, τον θάνατο, την άγνοια, την ημιμάθεια, τις μικρές αλώπεκες που κατατρώγουν τον αμπελώνα, θα πρέπει να μπούμε στο αγιαστήριο. Στην αρχή μπορεί να φαίνεται δύσκολο, μετά όμως ο άνθρωπος γλυκαίνεται με την παρουσία του Θεού. 

~ Η Φωνή Θεού έχει αποστολή να ανατρέψει μέσα από όλα τα παιδιά που την αγαπούν το κράτος του θανάτου και να τα βάλει να υπηρετούν το κράτος της ζωής. Και όταν λέμε Φωνή Θεού εννοούμε τον Λόγο του Θεού και όλους εμάς που πιστεύουμε στον Λόγο του Θεού. Μετέπειτα μέσω αυτών των παιδιών να βάλει η Φωνή Θεού την ζώσα φωνή του ζώντος Θεού, την φωνή Θεού που είναι γραμμένη και κρυμμένη μέσα στο Ευαγγέλιο του Χριστού 2000 χρόνια τώρα, σε όλους τους δήμους της Ελλάδας και σε όλες τις πόλεις του κόσμου, κατανοώντας σιγά - σιγά οι άνθρωποι την αξία του αγιαστηρίου. Εμείς δεν θέλουμε την εξάπλωση για να μαζεύεται κόσμος και να ανταλλάσσουμε απόψεις ή δεν ξέρω εγώ τι άλλο. Θέλουμε την εξάπλωση με τα αγιαστήρια γιατί έτσι φτιάχνεις βάση ώστε να μπορεί στην συνέχεια να χτιστεί το πνευματικό οικοδόμημα του Θεού. Χρειάζεται βάση ισχυρή. Να μην είναι μόνο λόγια αλλά να είναι παρουσίες ανθρώπων οι οποίοι πραγματικά υπηρετούν Θεό που αν και βρίσκονται σε όλον τον κόσμο, αφού γνώρισαν τον Θεό έχουν το πνεύμα της Φιλαδέλφειας. Μπορούν να αγκαλιάσουν μέσα από την όποια ετερότητα τον όποιο αδελφό.     

~ Ο Κύριος έλεγε, όστις θέλει οπίσω μου ακολουθείν, απαρνησάσθω εαυτόν και αράτω το σταυρόν αυτού, και ακολουθείτω μοι (Μάρκος 8:34, Ματθαίος 16:24). Ας κάνουμε λοιπόν τον καλόν αγώνα και να μην γκρινιάζουμε απέναντι στο ρήμα, στην σοφία του Θεού ή και μεταξύ μας. Ο Θεός δεν εκβιάζει. Το «όστις θέλει» γιατί το έλεγε ο Χριστός; Γιατί ήξερε και ξέρει ότι ο Θεός ωριμάζει διαφορετικά τον κάθε άνθρωπο. Σήμερα, ας πούμε, ποιος θέλει να τον ακολουθήσει; Αυτός. Αυτός να το κάνει. Δεν σημαίνει ότι είναι καλύτερος από τον άλλον. Ο άλλος θα το κάνει σε έναν χρόνο, σε δύο, σε πέντε. Η δική μας η δουλειά δεν είναι να κάνουμε έναν αγώνα πνευματικό και να κρίνουμε τους άλλους που αυτή τη στιγμή διασκεδάζουν. Καλά κάνουν και διασκεδάζουν, αυτό θέλει ο Θεός να κάνουν. Εμείς να κοιτάξουμε την δουλειά μας. Όταν ο Θεός θελήσει αύριο κάτι άλλο για τους άλλους θα μάς ενώσει μαζί τους, αν έχουμε την ίδια αποστολή.

~ Το Ευαγγέλιο του Χριστού —και εμείς το έχουμε αυτό το στοιχείο— δεν παρακαλά, δεν προσηλυτίζει, δεν τάζει τίποτα σε κανέναν διότι ξέρει ότι αυτοί που θα ακολουθήσουν την σοφία του Θεού είναι από καταβολής κόσμου υιοί Θεού και θυγατέρες Θεού και είναι έτοιμοι να παλέψουν και να πολεμήσουν με τον εχθρό και να τον νικήσουν. Ο εχθρός δεν είναι έξω από εμάς, είναι μέσα σε εμάς και είναι ο έτερος κακός εαυτός μας, η ημιμάθεια, η άγνοια, τα συμφέροντα, οι φιλοδοξίες, οι πονηρίες, η φθορά, ο θάνατος.

~ Η Φωνή Θεού δεν θέλει ούτε να παρακαλά, ούτε να τάζει. Όποιος θέλει να την ακολουθήσει, ας την ακολουθήσει με την αγάπη στις εντολές του Θεού. Άλλωστε, όλοι λέμε ενώπιον Θεού «γενηθήτω το θέλημα σου Κύριε». Αν λέμε «γενηθήτω το θέλημα σου Κύριε» τότε η δική μας γνώμη περιττεύει. Τα ογδόντα με ενενήντα χρόνια που ζούμε είναι ένας κόκκος άμμου μπροστά στην παχυλότητα της υλικής άμμου που υπάρχει σε όλο το άπειρο. Δεν είναι δύσκολο να πεθάνουμε κατά κόσμο και να αναγεννηθούμε συν Θεώ ώστε να έχουμε την εξουσία να ζούμε στον αιώνα τον άπαντα με τον Θεό. Δηλαδή, τα ογδόντα με ενενήντα χρόνια που επιλέγουμε να ζήσουμε με την αμαρτία είναι ένας κόκκος άμμου μέσα σε όλη την Δημιουργία, είναι ένα τίποτα. Γιατί να διεκδικήσουμε να ζήσουμε εξήντα ή εβδομήντα ή ογδόντα χρόνια και αυτά απρόβλεπτα και με πολύ πόνο και να μην διεκδικήσουμε μέσα από τον αγιασμό τα αιώνια χρόνια, τα άφθαρτα χρόνια όπως πολλοί άνθρωποι αφιέρωσαν την ζωή τους και το πέτυχαν. Ο Κύριος γι’ αυτό ήρθε στον κόσμο. Δεν ήρθε για να φέρει μια θρησκεία ή ένα δόγμα ή για να δημιουργήσει καλούς ανθρώπους. Ήρθε για να επαναφέρει τον άνθρωπο στην αρχική του κοιτίδα, στον κήπο της Εδέμ, ώστε να μπορεί ο άνθρωπος να βρίσκεται με τον Θεό, να μιλά, να συνδιαλέγεται μαζί του, να παίρνει ενέργεια και δύναμη από τον Θεό. Γι’ αυτό αδέλφια μου χρειάζεται να μην δίνουμε μεγάλη αξία στη ζωή αυτή που μάς προσφέρει ο κόσμος. Ας ενταχθούμε από σήμερα στην σοφία του Θεού, ας εντάξουμε εαυτούς στα πλαίσια του Θεού για να βρούμε ανάπαυση στους κόλπους Αυτού, διότι ο Θεός είναι το καλύτερο λιμάνι όπου εκεί θα πάψουν να μάς χτυπούν τα κύματα. Χρειάζεται όμως αφιέρωση. Πολλοί και μόνο που το ακούν τους φαίνεται δύσκολο. Δεν είναι τίποτα η αφιέρωση, γιατί μέσα σε λίγο χρόνο, σ’ αυτόν που αφιερώνεται, στο αγιαστήριό του, κατεβαίνει ο Θεός και ο άνθρωπος μετά «συγκυβερνά» με τον Θεό. Το σύστημα του κόσμου έχει πολλές παγίδες και μάς ξεγελά και μάς οδηγεί σιγά – σιγά στην απώλεια (το βλέπουμε αυτό, το γνωρίζουμε, το ζούμε). Το σύστημα του Θεού, η σοφία του Θεού μάς ζωοποιεί, μάς αναγεννά, μάς καλλιεργεί πνευματικά και μάς δίνει δυνάμεις, καρπούς, χαρίσματα, σημεία του Αγίου και Παναγίου Πνεύματος ώστε να συμμετέχουμε συν Θεώ στον αιώνα τον άπαντα μέσα στην Δημιουργία, μέσα σ’ αυτόν τον οίκο του Θεού.

~ Χρειάζεται να προσέξουμε διότι όταν δεν έχουμε πολύ Χριστό στη ζωή μας καταλήγουμε να ανήκουμε σε πράγματα τα οποία μάς ανήκουν. Εμείς είμαστε πάνω απ’ όλα τα δημιουργήματα. Ο Θεός μάς δημιούργησε, με δόξα και τιμή μάς στεφάνωσε. Άρχοντα και προστάσσοντα έκανε ο Θεός τον άνθρωπο όλης της Δημιουργίας. Πρώτα έφτιαξε την Δημιουργία και στο τέλος έφτιαξε τον άνθρωπο. Όπως και εμείς οι άνθρωποι, πρώτα στρώνουμε το τραπέζι, βάζουμε τα πάντα πάνω σ’ αυτό και μετά έρχονται οι καλεσμένοι οι οποίοι θεωρούνται σημαντικά πρόσωπα και τους υπηρετούμε. Το ίδιο έκανε και ο Θεός. Μάς έδωσε αυτόν τον τρισμέγιστο κόσμο ώστε να ζούμε με αρμονία. Έχει πολλές εκπλήξεις αυτός ο κόσμος! Άρα, λοιπόν, χρειάζεται να επενδυθούμε με την σοφία του Θεού για να μπορέσουμε να συνταξιδέψουμε.

~ Όλοι όσοι υπηρετούμε και εργαζόμαστε μέσα στην Φωνή Θεού καλό είναι να προσευχόμαστε για τρία πράγματα:

α) Να στείλει ο Θεός καλά παιδιά στην Φωνή Θεού ώστε να μεταδώσουν σωστά το Άγιο Ευαγγέλιο του Χριστού όταν χρειαστεί, τα οποία να μην θέλουν καμία εξουσία αλλά να εργάζονται με ταπείνωση και αγάπη προς πάσα κατεύθυνση.

β) Να προσευχόμαστε ώστε να πετύχουμε την αφιέρωση και τον αγιασμό. Να ζητάμε από τον Θεό να μάς δώσει όρεξη και διάθεση ώστε όταν μελετούμε τον Λόγο του Θεού να νιώθουμε ότι βρισκόμαστε σε διακοπές.

γ) Να προστεθεί στην ζωή μας πίστη όπως και οι μαθητές είπαν στον Κύριο, αύξησον εις ημάς την πίστιν και ο Κύριος είπε, εάν έχετε πίστιν ως κόκκον σινάπεως, ηθέλετε ειπεί εις την συκάμινον ταύτην, Εκριζώθητι και φυτεύθητι εις την θάλασσαν· και ήθελε σας υπακούσει (Λουκάς 17:5-6). Η πίστη είναι αυτή που θα παίξει σημαντικό ρόλο στο να κρατήσουμε την ζωή στο σώμα ημών, στο να ζωοποιήσουμε το σώμα ημών.

~ Όλοι εμείς, που κάνουμε αυτόν τον αγώνα, δεν χρειάζεται να είμαστε όπως ο κόσμος, να στηρίζουμε την ζωή μας μόνο στα χρήματα. Ο Κύριος είπε, η ζωή δεν συνίσταται εκ των υπαρχόντων (Λουκάς 12:15). Να εργαζόμαστε ώστε τα χρήματα να τα χρησιμοποιούμε ναι μεν για τις ανάγκες μας, αλλά και για την εξάπλωση της δόξης του Θεού σε όλον τον κόσμο. Με αγάπη δηλαδή να διαχειριζόμαστε τα πάντα. Να ξέρουμε ότι το κακό έγκειται στην διαχείριση, στο πώς διαχειρίζεται ένας άνθρωπος ό,τι του χάρισε ο Θεός. Αν ο Θεός μάς χάρισε πνευματική σοφία και αυτή τη δίνουμε με αγάπη στους άλλους, χωρίς εκβιασμούς, χωρίς πρέπει, χωρίς μη, αλλά με αγάπη, κάνουμε σωστή διαχείριση, γιατί και ο Θεός βρέχει για δικαίους και αδίκους. Το ίδιο και με το υλικό στοιχείο, και αυτό να το διαχειριζόμαστε με αγάπη. Ο τρόπος που διαχειρίζεται ο άνθρωπος τα πάντα στην ζωή του θα παίξει σημαντικό ρόλο στο αν θα τον πάρει ο Θεός στα σοβαρά ώστε να του δώσει την άδεια να διαχειρίζεται την ζώσα πίστη, να διαχειρίζεται την αγάπη, την ειρήνη, την δικαιοσύνη ώστε να έχει εξουσία πάνω σε αυτά, ιδιότητες και καρπούς τα οποία κατόπιν θα τα κάνει καλή χρήση, που θα είναι προς οικοδομή και όφελος όλου του ανθρώπινου γένους.

~ Η Φωνή Θεού έχει άνωθεν την άδεια, την εντολή και το πρόσταγμα να εξαπλώσει το Ευαγγέλιο του Χριστού εις όλον τον κόσμο με το αγιαστήριο και πριν προλάβει να το εξαπλώσει παντού να έρθει το τέλος. Χρειάζεται όμως για να εξαπλωθεί το Ευαγγέλιο του Χριστού να ζητάμε τα της βασιλείας. Γι’ αυτό σήμερα, με τις μελέτες και τους αγώνες που κάνουμε, αποκωδικοποιούμε το Ευαγγέλιο του Χριστού ώστε οι ερμηνείες που θα μάς δοθούν να μάς ελευθερώσουν από τα δεσμά του θανάτου. Κατόπιν ο Θεός θα προσθέσει και ό,τι άλλο χρειάζεται ώστε να είμεθα όλοι, αν το πιστεύουμε, ιδρυτές της βασιλείας του Θεού. Και άλλοι άνθρωποι εργάζονται. Στον καθένα ο Θεός έδωσε ιδιάζουσα μορφή σοφίας. Εμείς κοιτάμε την δική μας την δουλειά, την δική μας την αποστολή. Πιστεύω ότι ο Θεός μάς έδωσε την αποστολή να γίνουμε άνθρωποι όπου μέσα μας θα ζει ο Θεός, να γίνουμε άνθρωποι της σιωπής, άνθρωποι της σοφίας, να γίνουμε υπηρέτες.

~ Το Ευαγγέλιο της βασιλείας είναι αυτό το οποίο αναγεννά τον άνθρωπο, τον ζωοποιεί. Το Ευαγγέλιο της βασιλείας έχει την δύναμη να καταργήσει από τον άνθρωπο τον φυσικό θάνατο. Σταματά την φθορά. Κάνει τον άνθρωπο να μακροημερεύει. Το Ευαγγέλιο της βασιλείας με την σοφία που το διακρίνει, μέσα από την ετερότητα δημιουργεί ενότητα εάν οι άνθρωποι συλλάβουν την αξία της ετερότητας αφού είμαστε διαφορετικοί και όπως το σώμα μας έχει πολλά μέλη αλλά τα χρειαζόμαστε όλα έτσι είναι και ο κόσμος. Ο Θεός δημιούργησε τον κόσμο με σοφία και έδωσε στον καθένα ιδιάζουσα μορφή σοφίας. Άρα, λοιπόν, αφού είμαστε διαφορετικοί αυτό δεν θα είναι εμπόδιο για μας. Η ετερότητα είναι σημείο για την ενότητα. Έτσι θα πετύχουμε το να είμεθα μια ψυχή, μια καρδιά, ένα φρόνημα και να λέμε οι πάντες το αυτό. Το αυτό ποιο είναι; Ότι το έργο όλων συγκλίνει στην αγάπη. Η αγάπη είναι μια ιδιότητα του Θεού στην οποία πρέπει όλοι οι άνθρωποι να εντάξουν τον εαυτό τους. Αυτή θα είναι κοινή για όλους, όπως και η πίστη. Υπάρχουν κάποια πράγματα που θα τα έχουμε όλοι αλλά ο καθένας θα έχει την ιδιαιτερότητά του, την αποστολή του, την προσωπικότητά του. Χρειάζεται, λοιπόν, μέσα στο Ευαγγέλιο του Χριστού, μελετώντας τον Λόγο του Θεού, να βρούμε την αποστολή μας. Η αποστολή μας είναι γραμμένη στο Ευαγγέλιο του Χριστού. Ο Χριστός μίλησε για εμάς, μακάριοι οι μη ιδόντες και πιστεύσαντες (Ιωάννης 20:29). Εμείς ανήκουμε σε αυτόν τον μακαρισμό. Άλλο είναι να βλέπεις και να κάνεις και άλλο είναι να μην βλέπεις τίποτα και να πιστεύεις και να ζωοποιείς τον Χριστό και να γίνεσαι εικόνα του Θεού του αοράτου μέσα από την σιωπή, μέσα από την σπουδή, μέσα από το αγιαστήριο.

~ Η σοφία του Θεού η οποία βρίσκεται μέσα στον Λόγο του Θεού και η πνευματικοποιημένη επιστήμη είναι η στερέωση των καιρών. Σήμερα, η μόνη γενιά που το ζει αυτό είμαστε εμείς. Ας αξιοποιούμε, λοιπόν, τον χρόνο μας πνευματικά σπουδάζοντας την σοφία του Θεού και του κόσμου, η οποία και αυτή σοφία του Θεού είναι αφού στερεώνει τις Γραφές πάνω στο θέμα της κατάργησης του θανάτου και της ανυπόκριτης αγάπης μεταξύ μας. Η επιστήμη τα τελευταία 50 - 100 χρόνια, για πρώτη φορά στην παγκόσμια ιστορία παρουσιάζει τα επιτεύγματά της. Γέμισε ο κόσμος με την σοφία του Θεού. Η επιστήμη δηλαδή μορφοποιεί την ύλη και ο άνθρωπος την κάνει καλή χρήση, προς όφελός του, αφού μέσα από αυτή γνωρίζει και τον ίδιο του τον εαυτό. Η επιστήμη εισήλθε στα ενδότερα του ανθρώπου, στο κύτταρο, στον πυρήνα, στα νετρόνια, πρωτόνια, ηλεκτρόνια, στο γονίδιο, στο DNA. Μάς γνώρισε τι υπάρχει μέσα μας, πώς μπορούμε να το ενεργοποιήσουμε, πώς μπορούμε να ζήσουμε. Σίγουρα ο Κύριος για να μην μπει στην διαδικασία αυτή όταν ήρθε μίλησε για την αγάπη, μίλησε για το «ακολούθει μοι». Το αγαθό που παρουσίασε ο Θεός έχει την ιδιότητα, όταν ο άνθρωπος το υπηρετεί, να ενεργοποιεί τον μηχανισμό της ζωής, το δέντρο της ζωής μέσα του. Ο Χριστός επέλεξε τον σύντομο δρόμο, όμως, οι άνθρωποι ξέρουμε ότι δεν τον δέχτηκαν και όσοι τον δέχτηκαν δεν είχαν την ευχέρεια του χρόνου να σπουδάσουν. Αναγκάζονταν οι άνθρωποι μέσα στις κατακόμβες να κάνουν καμιά προσευχή ή οτιδήποτε άλλο. Πάντοτε το ανθρώπινο γένος βρίσκονταν κάτω από πίεση. Δεν είχαν οι άνθρωποι τον χρόνο να μελετήσουν, να σπουδάσουν την σοφία του Θεού. Σήμερα για πρώτη φορά στην παγκόσμια ιστορία στα περισσότερα μέρη του κόσμου υπάρχει ειρήνη. Δεν είναι τίποτα τυχαίο. Όλοι, λίγο ή πολύ, μοιράζονται. Υπάρχουν δηλαδή κοινά μέσα στην ανθρωπότητα όπως το εμπόριο, τα φάρμακα κ.λπ.. Μια ανακάλυψη που γίνεται κάπου, αμέσως όταν αυτή έχει ευεργετικές ιδιότητες διοχετεύεται σ’ όλον τον κόσμο, ανήκει σε όλους τους ανθρώπους. Έτσι είναι και η επιστήμη, τα γράμματα, οι τέχνες. Σήμερα, λοιπόν, αυτή η προφητεία λαμβάνει χώρα, εμείς την ζούμε, η δική μας γενιά, ήρθε δηλαδή το πλήρωμα του χρόνου. Αυτό που προφήτευσε ο Προφήτης Ησαΐας πολύ πριν την έλευση του Χριστού, εμείς το ζούμε. Η επιστήμη και το Ευαγγέλιο μάς αυξάνουν την πίστη ώστε να επιδιώξουμε έναν διαφορετικό τρόπο ζωής.

~ Πνεύμα ο Θεός και όσοι τον έχουν μέσα τους τον αισθάνονται. Μάλιστα, αυτός ο Θεός βγαίνει και έξω τους διότι γεμίζει τους ανθρώπους αυτούς με αγάπη ανυπόκριτη. Όταν υπάρχει το πνεύμα του Θεού ο άνθρωπος υπερχειλίζει από καλοσύνη, από ευγένεια, από αγάπη, από στοιχεία Θεού. Η αγάπη αυτή στρέφεται προς πάντα συνάνθρωπο, φίλο και εχθρό. Ο άνθρωπος που έχει το πνεύμα του Θεού δεν κάνει προσπάθεια αλλά του είναι συνήθεια, τρόπος ζωής, του βγαίνει αυθόρμητα να τρέξει, να υπηρετήσει, να βοηθήσει, να ενισχύσει. Καθώς, όταν υπάρχει το πνεύμα του Θεού ο άνθρωπος γεμίζει με ζωή, με χαρά, με ευφορία, με ευεξία, με πληρότητα, με καρπούς, με χαρίσματα, με σημεία του Αγίου Πνεύματος, χωρίς ιδιαίτερους λόγους, γιατί υπάρχει στην ζωή του ο Θεός. Σίγουρα ένας τέτοιος άνθρωπος μέσα στις κοινωνίες των ανθρώπων δεν μένει απαρατήρητος. Έτσι ήταν ο Κύριος, έτσι έγινε με το «ακολούθει μοι» ο Πέτρος, ο Ιωάννης, ο Απ. Παύλος, άνθρωποι ομοιοπαθείς με εμάς. Χρειάζεται, λοιπόν, να αναγεννηθούμε με ουσιαστική μελέτη του Λόγου του Θεού στο προσωπικό μας αγιαστήριο, ώστε να συλλάβουμε το αποκεκρυμμένο μυστήριο που μάς διέπει, το αποκεκρυμμένο μυστήριο της ζωής, της Δημιουργίας, του Θεού. Αυτά είναι πραγματικά μυστήρια και προς τα εκεί θα πρέπει να τείνουμε ώστε να βρούμε την λύση, γιατί όλα αυτά μάς αφορούν. Ο άνθρωπος που ακόμα είναι παιδί πνευματικά ασχολείται με το χώμα, σίγουρα όμως τον καθένα κάτι τον κάνει να φύγει από εκεί και να ασχοληθεί με το πνεύμα, με τον Θεό. 

~ Ο δικός σας καιρός είναι πάντοτε έτοιμος, έτσι φανέρωσε ο Κύριος και ο λόγος διότι είμαστε ακάθαρτοι, έχουμε μέσα μας εωσφορικά στοιχεία όπως εγωισμό, θυμό, κρίση, πονηρίες, ζήλιες και πολλά άλλα, φυσική συνέπεια να κινδυνεύουμε κάθε στιγμή. Είναι απρόβλεπτη η ζωή μας όταν έχουμε αυτά τα φίδια, αυτά τα θηρία μέσα μας, και τα έχουμε αφού τα κυοφορούμε από παιδικής ηλικίας. Όμως, αν μπούμε στο αγιαστήριο με την σοφία που ο Θεός σήμερα μάς χορηγεί ο χρόνος μας δεν θα είναι πλέον έτοιμος αλλά θα είναι αιώνιος, γιατί ο Θεός μέσα στο αγιαστήριο μάς αυξάνει την πίστη, την αγάπη, φέρνει ισορροπία, ειρήνη, μεγαλώνει το δέντρο της ζωής μέσα μας και έτσι γινόμαστε κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωση, γινόμαστε άνθρωποι μέσα στους οποίους βασιλεύει το πνεύμα του Θεού, γινόμαστε αυτάγαθοι και πηγή αγαθότητας ώστε ο Πατέρας, ο Υιός και το Πνεύμα το Άγιο να δοξάζονται, αφού μονήν κάνουν μέσα στον άνθρωπο εκείνον που εργάζεται το αγαθό. Είναι γραφικό, εάν τις αγαπά με, τον λόγον μου τηρήσει, και ο πατήρ μου αγαπήσει αυτόν, και προς αυτόν ελευσόμεθα και μονήν παρ’ αυτώ ποιήσομεν (Ιωάννης 14:23). Είναι μεγάλο πράγμα να μην έχουμε φωνές του Πονηρού μέσα μας οι οποίες αποδιοργανώνουν τις βιοχημικές λειτουργίες του εγκεφάλου και γενικότερα του σώματος. Φανταστείτε να έχουμε μέσα μας την φωνή του Θεού, την ζώσα φωνή του ζώντος Θεού! Το πνεύμα εστι το ζωοποιούν, η σαρξ ουκ ωφελεί ουδέν· τα ρήματα ά εγώ λαλώ υμίν, πνεύμα εστι και ζωή εστιν, είπε ο Κύριος (Ιωάννης 6:63). Το ρήμα του Θεού κρύβει ενέργεια και χρειαζόμαστε αυτήν την ενέργεια του Θεού για να ζήσουμε. Χρειάζεται, λοιπόν, να επικεντρωθούμε πάνω στην σοφία του Θεού και να αγαπήσουμε το ρήμα του, να αγαπήσουμε τον Χριστό ο οποίος έδωσε την ζωή του λύτρον αντί πολλών για όλους εμάς, για τα παιδιά των εσχάτων χρόνων. Δεν χρειάζεται επομένως να περιφρονούμε το κάλεσμά του και να θέτουμε προσκόμματα όπως έκαναν και εκείνοι στην παραβολή των προσκαλεσμένων σε δείπνο αγρόν ηγόρασα, πέντε ζεύγη βοών ηγόρασα, γυναίκα ενυμφεύθην (Λουκάς 14). Όλα καλά είναι και καλό είναι να υπάρχουν στην ζωή μας, αλλά να υπάρχει και ο Θεός και όλοι μαζί να είμεθα συνεργάτες του αγαθού.

~ Τα παιδιά της Φωνής Θεού να εκμεταλλεύονται το χρόνο τους και να φροντίσουν ώστε να αποκτήσουν αλλά και να εξασφαλίσουν επίγνωση του Λόγου του Θεού, όχι απλώς γνώση, ψηλαφώντας και μελετώντας το Ευαγγέλιο του Χριστού. Καθώς, όλοι μας χρειάζεται να εφαρμόζουμε στην καθημερινότητά μας το θέλημα του Θεού ώστε διά του ρήματός Του, διά του Λόγου Του να γίνουμε όλοι κληρονόμοι του Θεού, συγκληρονόμοι και συμμέτοχοι. Θα πρέπει να γνωρίζουμε ότι ο χρόνος μας φεύγει ανεπιστρεπτί και πολλούς μάς ξεγελάει με την αναβολή και με τους επίγειους υλικούς στόχους ή με τους κοσμικούς πνευματικούς στόχους όπως σπουδές κ.λπ. όχι πως δεν χρειάζονται. Όλα χρειάζονται. Όμως, είναι απαραίτητο να στηριχθεί η ζωή μας στο Ευαγγέλιο του Χριστού, γιατί όποια σοφία και αν αποκτήσει ο άνθρωπος από τον κόσμο, αν δεν είναι άνθρωπος, στην ουσία γίνεται ένας έμπορος ή και πολλές φορές ένα κτήνος αφού εργάζεται στο πώς να καταπατήσει τους πάντες μόνο και μόνο για να ζήσει αυτός. Στην αρχή δεν το καταλαβαίνουμε, για τι μιλάμε ή για την μεγάλη αγάπη, την δόξα που θέλει ο Θεός να μάς δώσει, όμως, όταν μπούμε στο αγιαστήριο θα το καταλάβουμε γρήγορα. Γνωρίζουμε ότι ο διάβολος ως λέων ωρυόμενος περιέρχεται ζητών τίνα να καταπίη (Πέτρου Α΄ 5:8). Αυτός, ο Διάβολος, όταν σε βρει ανώριμο πνευματικά θα κάνει τα πάντα για να σε καταστρέψει. Χρειάζεται, όλοι εμείς, σήμερα που έχουμε καιρό να μαζέψουμε αμάραντο θησαυρό. Άπαξ διά παντός να σταματήσει η όποια συζήτηση με τον Διάβολο. Διάβολος είναι αυτός που διαβάλλει τα πράγματα και μέρα νύχτα θέλει να μάς οδηγεί σε αδιέξοδο, θέλει να αυξάνει τον φόβο μέσα μας ώστε να βρισκόμαστε πάντοτε σε μια αντιπαλότητα και μακριά από την αγάπη, και ξέρουμε ότι ο φοβούμενος ου τετελείωται εν τη αγάπη (Ιωάννου Α΄ 4:18). Να θωρακίσουμε τον εαυτό μας με την πανοπλία του Χριστού ώστε κανένας βέλος αυτού, καμία σκέψη δηλαδή, να μην μπορεί να μάς χαλάσει την ειρήνη, την χαρά, την ευφορία, την ευεξία, την υγεία, την ζωή. Και αυτό κάνουμε σήμερα, όλοι μας, επενδύουμε στον Χριστό. Όστις μάχεται με σύμμαχο τον Θεό ουδέποτε νικάται, πάντα βγαίνει νικητής. Μπορεί να υπάρχει διαπαιδαγώγηση, να υπάρχει σπουδή, αλλά ο άνθρωπος του Θεού θα νικήσει.   

~ Η Φωνή Θεού, όλοι εμείς που κάνουμε αυτό το έργο, δεν δίνουμε το άγιον τοις κυσίν και ο λόγος ένας και απλός. Η Φωνή Θεού δεν προσπαθεί εντέχνως να μπει στην ζωή κανενός ανθρώπου διότι ο Θεός μάς φανέρωσε ότι η ενέργεια αυτή κρύβει εωσφορικό εγωισμό και όποιος το κάνει, απλά αγωνίζεται για να κάνει οπαδούς, φυσική συνέπεια με αυτόν τον τρόπο να δίνει το άγιον τοις κυσίν. Άλλο είναι να μιλάς για τον Χριστό όταν σε ρωτάνε και άλλο όταν δεν σε ρωτάνε και μπαίνεις στην ζωή των άλλων τάχα να την διορθώσεις εντέχνως, ενώ η δική σου είναι άστατη. Δηλαδή, το άγιο το δίνουμε όταν επιμένουμε να μάς ακολουθήσει ο άλλος. Το κάλεσμα που λάβαμε είναι προσωπικό. Ο Θεός έστειλε στον καθένα ένα κάλεσμα ώστε να παρευρεθεί στον δείπνο της αγάπης, αν τώρα στον δρόμο προς τα εκεί βρούμε και κάποιον άλλον αδελφό με το ίδιο κάλεσμα θα συνταξιδέψουμε, αν δεν βρούμε, το κάλεσμα έχει οδηγίες πώς να φτάσουμε. Είναι πολλοί που νομίζουν ότι γνωρίζουν και προσπαθούν να πείσουν τους άλλους, έτσι μπαίνουν σε διαφωνίες, σε διαπληκτισμούς, σε εγωισμούς και χίλια δυο άλλα και τελικά το μόνο που κάνουν είναι να δίνουν το άγιο σε κάποιον που εκείνη την ώρα δεν το κάνει καλή χρήση και το εμπαίζει. Εμείς στην Φωνή Θεού δεν μπαίνουμε στην ζωή κανενός. Το μόνο που κάνουμε είναι να μπαίνουμε στο αγιαστήριο. Ακόμη και στα οικεία πρόσωπα δεν πρέπει να έχουμε αδυναμία. Όστις θέλει οπίσω μου ελθείν, είπε ο Κύριος και εμείς πρέπει να σεβόμαστε την ελευθερία του αδερφού μας, του φίλου μας, του οποιουδήποτε ανθρώπου διότι ο Θεός έχει ένα σχέδιο για τον κάθε άνθρωπο, δεν είναι ότι εμείς είμαστε καλύτεροι. Εξάλλου, μπορούμε να κηρύξουμε με την ζωή μας, αυτό ωφελεί περισσότερο. Χρειάζεται, λοιπόν, εμείς, αφού πήραμε το κάλεσμα, να μπούμε στο αγιαστήριο να βγάλουμε την δοκό από το δικό μας μάτι. Όσο για την εξάπλωση, περιμένουμε τον Θεό ο οποίος πρέπει πάντα να προπορεύεται στους αγώνες μας. Περιμένουμε Αυτός να μάς ενώσει με όσους έχουν αποστολή ζωής και επιθυμούν να εργαστούν πάνω σ’ αυτόν τον στόχο ώστε και αυτοί, αν θέλουν, να βγάλουν την δοκό από το δικό τους μάτι. Όσοι θέλουν να μπαίνουν στην ζωή των άλλων αυτό φανερώνει ότι δεν έβγαλαν την δική τους δοκό και δεν θα καταφέρουν τίποτα, αφού τα προβλήματα θα αυξηθούν. Ακόμα, η Φωνή Θεού δεν υπηρετεί δόγματα ή προσωπικά συμφέροντα. Υπηρετεί Πατέρα, Υιό και Πνεύμα Άγιο. Σήμερα ήρθε το πλήρωμα του χρόνου ώστε σιγά - σιγά η ανθρωπότητα να αρχίσει να συνειδητοποιεί ότι το ατομικό συμφέρον είναι κακό, μόνο το γενικό συμφέρον είναι το καλώς εννοούμενο συμφέρον. Εμείς, με την αφιέρωση, δεν εργαζόμαστε μόνο για την δική μας την ζωή αλλά εργαζόμαστε ώστε οι άνθρωποι να βρουν ένα κίνητρο σε όλους εμάς, να δουν τον Χριστό, ώστε να πάρουν θάρρος να μπουν και αυτοί στην σιωπή, στο αγιαστήριο, για να μεγαλώσει ο Χριστός που ήδη υπάρχει μέσα σε όλους τους ανθρώπους. Όλοι οι άνθρωποι κατά βάθος έχουν κάτι καλό, κάτι αγαθό. Αυτό το αγαθό έχει υποσιτιστεί. Χρειάζεται λοιπόν να συνδεθεί με τον Θεό, με το πνεύμα του Θεού ώστε ο άνθρωπος να γίνει καθ’ ολοκληρίαν αγαθός. Χρειάζεται να ταΐζουμε ό,τι καλό έχει υποσιτιστεί μέσα μας, την αγάπη, την ειρήνη, κ.λπ. ώστε όλα αυτά να μεγαλώσουν μέσα μας και να γίνουμε εκατό τοις εκατό αγαθό. Όποια κι αν είναι τα λάθη μας δεν χρειάζεται να κρίνουμε τον εαυτό μας ή τους άλλους, να συνεχίσουμε τον δρόμο μας. Κι αν καμιά φορά πέφτουμε, και αυτό σπουδή είναι, να σηκωνόμαστε και να προχωράμε. Εξάλλου, είμαστε ενωμένοι, ο Θεός δημιουργεί οικογένεια, δημιουργεί φιλαδέλφεια μεταξύ μας, αφού ο ένας δέχεται τον άλλον όπως είναι, άρα ό ένας μπορεί να σηκώνει τον άλλον, ο ένας μπορεί να στηρίζει και να ενισχύει τον άλλον.

~ Τους αγαθούς ανθρώπους και όσους εργάζονται το αγαθό καθώς, και όλους εμάς, όσοι άνθρωποι ανήκουν στην συναγωγή του Σατανά αφού υπηρετούν συμφέροντα, θα τους κατηγορούν. Όμως, ξέρουμε ότι και αυτοί, αφού πιστεύουν στον Χριστό, μέσα από μια ταπείνωση θα δεχθούν στο τέλος τον άνθρωπο του Θεού, θα δεχθούν την ζώσα φωνή του ζώντος Θεού η οποία ήδη θα έχει μπει μέσα στους ανθρώπους και θα έχει ιδρύσει την εκκλησία της Φιλαδέλφειας στον κόσμο, η οποία δεν θα είναι κτήριο αλλά θα είναι μέσα στον νου του καθενός, ο κάθε άνθρωπος θα είναι φιλάδελφος. Και ο λόγος που θα το έχει πετύχει αυτό ο καθένας μας είναι διότι θα έχει σπουδάσει να δέχεται τον κάθε άνθρωπο όπως είναι. Σήμερα όλοι μαζί αγωνιζόμαστε να χτίσουμε την Φιλαδέλφεια, να έχουμε την ενότητα μέσα από την όποια αγαθή πνευματική ετερότητα. Κατ’ αποκάλυψη Θεού διεξάγουμε σήμερα τους συγκεκριμένους αγώνες οι οποίοι έχουν την εξουσία να ιδρύσουν και ήδη έχουν ιδρύσει την εκκλησία της Φιλαδέλφειας μέσα μας η οποία εκκλησία είναι προφητική εκκλησία και θα φανερωθεί τα έσχατα χρόνια, δηλαδή σήμερα. Η εκκλησία αυτή θα αποτελείται από αναγεννημένους Χριστιανούς πολλών δογμάτων και μη οι οποίοι έφτασαν στο σημείο να σέβονται την άποψη, την θρησκευτική συνείδηση και την ελευθερία του άλλου, έφτασαν δηλαδή στο σημείο να σέβονται τον κάθε άνθρωπο για την αποστολή που του έδωσε ο Θεός. Όπως μέσα σ’ έναν επίγειο στρατό υπάρχουν διαφορετικές αποστολές, άλλοι είναι στην ξηρά, άλλοι στην θάλασσα, άλλοι στον αέρα, έτσι είναι και με τον Θεό, υπάρχουν πολλές αποστολές, όμως, στο τέλος όλοι αυτοί που εργάζονται το αγαθό θα πάρουν ένα δηνάριο. Το ένα δηνάριο είναι η ζωή, είναι η Φιλαδέλφεια, είναι η αγάπη. Εκεί θα καταλήξουν οι άνθρωποι.  

~ Όσα παιδιά εργάζονται σήμερα μέσα στο αγιαστήριο μπορούν να ανακύψουν σπουδάζοντας την σοφία του Θεού, μπορούν να σηκώσουν το ανάστημά τους συν Θεώ και να γνωρίζουν, αλλά και να πιστεύουν ότι όποιος παλεύει συνειδητά έχει σύμμαχο τον Θεό και ουδέποτε νικάται.

~ Σήμερα αγωνιζόμαστε να δημιουργηθεί ο λαός του Θεού. Μέσα σ’ αυτόν τον λαό ανήκουμε και εμείς, ο καθένας έχει την αποστολή του. Όλοι μαζί είναι θέμα χρόνου να φτάσουμε την ημέρα του Κυρίου την μεγάλη και επιφανή. Χρειάζεται, όμως, μέχρι να έρθει η ημέρα του Κυρίου να αποφύγουμε την κρίση. Η κρίση είναι το μεγαλύτερο όπλο του Σατανά και στην Αποκάλυψη αναφέρεται, όταν αυτή φύγει, το εξής: Και ερρίφθη ο δράκων ο μέγας, ο όφις ο αρχαίος, ο καλούμενος Διάβολος και ο Σατανάς, ο πλανών την οικουμένην όλην, ερρίφθη εις την γην, και οι άγγελοι αυτού ερρίφθησαν μετ' αυτού. Και ήκουσα φωνήν μεγάλην λέγουσαν εν τω ουρανώ· Τώρα έγεινεν η σωτηρία και δύναμις και η βασιλεία του Θεού ημών και η εξουσία τον Χριστού αυτού, διότι κατερρίφθη ο κατήγορος των αδελφών ημών, ο κατηγορών αυτούς ενώπιον του Θεού ημών ημέραν και νύκτα (Αποκάλυψις 12: 9-10). Για να το πετύχουμε αυτό, χρειάζεται αγιαστήριο, χρειάζεται να σπουδάζουμε την σοφία του Θεού νυχθημερόν. Διαφορετικά, αυτός που κρίνει έχει την ταυτότητα του θανάτου στην τσέπη του. Ο Θεός δεν δέχεται, ο άνθρωπος του Θεού να κρίνει. Άλλο είναι να διακρίνει και άλλο να κρίνει.

~ Ο Ιώβ συμβολίζει ναι μεν την υπομονή, αλλά συμβολίζει και την αρνητική πίστη η οποία πηγάζει από τον συνεχή έλεγχο ο οποίος έρχεται από τον νόμο. Ο νόμος δημιουργεί αυστηρή συνείδηση αφού ο άνθρωπος που υπηρετεί τον νόμο φεύγει από την χάρη, φυσική συνέπεια να υπάρχει στη ζωή του άγνοια, να μην υπάρχει χάρη, να μην υπάρχει ζώσα πίστη αλλά σκιώδης. Χρειάζεται λοιπόν να προσέξουμε ώστε να μην έχουμε αυστηρή συνείδηση γιατί αυτή όπως είπα δημιουργεί τον έλεγχο, μάς απομακρύνει από την χάρη, δημιουργεί σκιώδη πίστη και πολλά άλλα. Δεν χρειάζεται να βλέπουμε ότι κάναμε ένα λάθος ή ότι αμαρτήσαμε απέναντι στον νόμο. Παλιά αυτό το λέγανε αμαρτία, σήμερα εγώ το λέω εμπειρία. Σπουδάζει, μαθαίνει ο καθένας. Το θέμα είναι να μαθαίνει και να μην πέφτει στα ίδια λάθη. Αν κάποιος ξαναπέφτει στα ίδια λάθη αυτό πάει να πει ότι δεν έμαθε. Εμάς δεν θα μάς απασχολεί αυτό ώστε να κρίνουμε τον αδελφό μας. Κάποια στιγμή θα μάθει. Είναι όπως ήμασταν μικρά παιδιά που μπορεί να μάς λέγανε «πρόσεχε, πρόσεχε» αλλά χρειάζονταν να πέσουμε πολλές φορές για να προσέξουμε. Πιο παλιά, λοιπόν, δημιουργούνταν αυστηρή συνείδηση γιατί υπήρχε ο νόμος, αυτό ήταν στην Παλαιά Διαθήκη. Τώρα στην Καινή Διαθήκη υπάρχει η χάρη, υπάρχει ο Χριστός, υπάρχει το έλεος. Μπορεί να έπεσα, δεν πειράζει, σηκώνομαι και προχωράω. Αυτό που μετράει είναι να φτάσω στον στόχο μου. Δεν έχουμε ακούσει ότι και την τελευταία στιγμή αν επικαλεστείς το όνομα του Κυρίου μπορείς να σωθείς; Δεν έχουμε δει το παράδειγμα με τον ληστή ο οποίος πάνω στον σταυρό ζήτησε το έλεος του Θεού και ο Κύριος του είπε, σήμερον θέλεις είσθαι μετ' εμού εν τω παραδείσω; Άλλες, λοιπόν, είναι οι βουλές των ανθρώπων και άλλες οι βουλές του Θεού. Άρα, να μπούμε στην χάρη και να μην έχουμε αυστηρή συνείδηση, ενοχές όπως ο Ιώβ ο οποίος ζούσε στην σκιά του νόμου και δημιούργησε μια πίστη ότι μέσα από την αμαρτία θα έρθει η καταστροφή. Όποιος μελετήσει το βιβλίο του Ιώβ θα δει ότι και αυτός κατέληξε να λέει: αυτό το οποίο εφοβόμουν ήλθε εις εμένα και αυτό το οποίο επίστευα ήλθε εις εμένα. Θα πρέπει λοιπόν να προσέχουμε τι πιστεύουμε και να προσπαθούμε διά του Λόγου του Θεού, Καινή Διαθήκη, να εξαλείφουμε τους φόβους. Δεν θα σταματήσουμε να εργαζόμαστε πνευματικά μέχρι να φύγουν οι φόβοι από μέσα μας, μέχρι να φύγει η άρνηση ως προς την ζωή. Δεν χρειάζεται, λοιπόν, να ζούμε κάτω από αυτόν τον έλεγχο μέρα - νύχτα γιατί καταστρέφουμε τον εαυτό μας και τους γύρω μας όταν πιστεύουμε ότι εμείς αμαρτάνουμε ή οι άλλοι ή όταν πιστεύουμε ότι κάνουμε λάθη. Ας κάνουμε λάθη, το αποτέλεσμα μετρά για τον Θεό, το πού θα φτάσουμε, η ειλικρινής προσπάθεια μετρά. Δεν θα απελπιζόμαστε, λοιπόν, με τα λάθη μας, ούτε θα αυτοτιμωρούμαστε, αλλά ούτε και όταν βλέπουμε στους άλλους λάθη θα λέμε «α, θα πάθεις αυτό», δεν θα έχουμε τέτοια πίστη γιατί καμιά φορά μπορεί να μην φταίμε εμείς αλλά η πίστη των άλλων να είναι τόσο ισχυρή που να μάς επηρεάζει. Είναι σαν τα ηλεκτρομαγνητικά κύματα, όπου π.χ. ο ένας εμποδίζει τα σήματα του άλλου, κάνει παρεμβολές. Υπάρχουν ειδικά μηχανήματα που δεν αφήνουν αν είναι ένα ραντάρ, ας πούμε, να επικοινωνήσει με ένα πλοίο που βρίσκεται στην θάλασσα. Κάπως έτσι λειτουργούμε και εμείς με την αρνητική πίστη που έχουμε για τους άλλους. Γι’ αυτό χρειάζεται να θωρακίσουμε την ζωή μας με τον Χριστό. Ο Χριστός ξέρουμε ότι και αυτός ως άνθρωπος πάλεψε. Μάλιστα, ο ίδιος είπε, θαρσείτε, εγώ ενίκησα τον κόσμον (Ιωάννης 16:33). Για να το πει αυτό, πάει να πει ότι και εμείς μπορούμε. Έγινε παράδειγμα. Γι’ αυτό άφησε τον ουρανό και ήρθε στην Γη και πάλεψε ως άνθρωπος με τα πνεύματα αυτά τα οποία μάς έχουν φυλακίσει. Γνωρίζουμε ότι δεν είναι η πάλη ημών εναντίον εις αίμα και σάρκα, αλλ' εναντίον εις τας αρχάς, εναντίον εις τας εξουσίας, εναντίον εις τους κοσμοκράτορας του σκότους του αιώνος τούτου· εναντίον εις τα πνεύματα της πονηρίας εν τοις επουρανίοις (Εφεσίους 6:12).

~ Ο άσωτος υιός συμβολίζει σήμερα όλη την ανθρωπότητα η οποία αποστάτησε από τον Θεό. Σίγουρα θα επιστρέψει πάλι πίσω στον Πατέρα Θεό αφού όμως πρώτα χορτάσει από ξυλοκέρατα. Τα ξυλοκέρατα είναι το σύστημα του κόσμου το οποίο ναι μεν χαρίζει προσωρινή χαρά και ζωή με τα χρήματα ή τους τίτλους κ.λπ., όχι όμως αιώνια αφού όλοι με τα συμφέροντα καταλήγουμε στον θάνατο, ψυχής και σώματος. Βλέπουμε σήμερα ότι οι πάντες τρέφουν τα δικά τους συμφέροντα και όχι τα γενικά συμφέροντα. Γι’ αυτό όλοι εμείς να φωνάζουμε στον Θεό, «Θεέ μου, βοήθησε με να γίνω αγάπη» ώστε να υπηρετούμε οι πάντες το γενικό συμφέρον.

~ Η ταπεινοφροσύνη είναι η αρετή των αρετών. Δι’ αυτής δυνάμεθα να εισέλθουμε στην χώρα των ζώντων. Ταπεινός είναι αυτός που νιώθει ότι είναι εγωιστής, ότι είναι αμαρτωλός, ότι είναι λάθος, ότι κάνει λάθη, με συνέπεια να διορθώνει καθ’ εκάστην ημέραν τον εαυτό του σε λεπτομέρεια. Φυσικά, χωρίς να ελέγχεται, αλλά σαν να παίζει ένα παιχνίδι (βλέπω ότι είμαι λάθος αλλά προσπαθώ να διορθώσω τον εαυτό μου). Όλα στην ζωή μας, και την αναγέννησή μας και την διόρθωση, να τα πάρουμε σαν ένα παιχνίδι. Στο παιχνίδι πάντα είσαι ευχάριστος και χαρούμενος. Έτσι να είμαστε και στην ζωή, και στην αναγέννηση, και στην πτώση, στα πάντα. Εγωιστής είναι αυτός που νιώθει ότι είναι καλός, ταπεινός, εξυπηρετικός, ότι είναι αυτός που βοηθάει τους άλλους, ότι είναι δίκαιος, ενάρετος, με λίγα λόγια ότι είναι καλός Χριστιανός, κ.λπ.. Προσοχή, ο εγωισμός είναι το στοιχείο που κάνει τον Θεό να αντιτάσσεται. Μη γένοιτο! Δεν χρειάζεται να μπούμε σε αυτήν την διαδικασία σχετικά με το τι είμαστε. Ας κάνουμε τον αγώνα μας και αν είμαστε καλοί θα έρθει ο Θεός και θα μάς βρει και θα έχουμε χαρά και θα καταλάβουμε ότι αφού ο Θεός μάς μιλάει πάει να πει ότι είμαστε καλοί. Μέχρι τότε, ας κάνουμε τον αγώνα μας. Θα πρέπει λοιπόν να νιώθουμε ευχάριστα κάτω από όλες τις συνθήκες. Με αυτόν τον τρόπο να κάνουμε τον αγώνα και η χαρά να είναι πάντα μέσα μας. Σίγουρα, όταν έχεις χαρά μέσα σου βγαίνει και έξω σου και ο άλλος το βλέπει. Όταν λοιπόν είμαστε ταπεινοί ο Θεός θα μάς κάνει και χαρούμενους και ευχάριστους και θα μάς δώσει την δύναμη να διεξάγουμε αυτόν τον αγώνα με την δική του σοφία και να είμαστε πάντα νικητές.

~ Ο ταπεινός άνθρωπος δεν ησυχάζει ποτέ. Πάντα αγωνίζεται, μελέτα, προσεύχεται και ομολογεί όταν τον ρωτούν. Ποτέ δεν θα πει ότι είναι ταπεινός μέχρι να ακούσει από τα χείλη του Θεού και όχι τα δικά του το, εύγε, δούλε αγαθέ και πιστέ· εις τα ολίγα εστάθης πιστός, επί πολλών θέλω σε καταστήσει· είσελθε εις την χαράν του Κυρίου σου (Ματθαίος 25: 21, 23).

~ Ο αγιασμός δεν έρχεται με το να μελετάς μόνο, αλλά και με το να εφαρμόζεις τις εντολές του Θεού —όταν δίνονται διάφορα ερεθίσματα— οι οποίες υπάρχουν στον Λόγο του Θεού. Στην ζωή μας μπορεί να δημιουργηθεί ένα σκάνδαλο, μία αντιξοότητα. Αυτό τι σκοπό έχει; Όχι να το κρίνουμε, αλλά να το διαχειριστούμε με το πνεύμα του Θεού. Ό,τι και να συμβαίνει στην ζωή μας. Γι’ αυτό και εμείς μέσα σ’ αυτό το έργο που κάνουμε δεν έχουμε νόμους και όρους. Μπορεί ο καθένας να προκαλέσει άθελά του το όποιο σκάνδαλο, όμως, εγώ δεν θα το πάρω εκείνη την ώρα ότι είναι σκάνδαλο αλλά ότι είναι μια πρόκληση από τον Θεό για μένα για να σπουδάσω, να δω πόση αγάπη έχω, που βρίσκομαι πνευματικά. Έτσι θα τα παίρνουμε όλα και έτσι θα μπορέσουμε να έχουμε και πρακτική. Δεν θα κλείνουμε τον εαυτό μας μέσα σ’ έναν χώρο για να μην συνεργαστούμε ή να μην βλέπουμε κανέναν επειδή αυτός έχει αυτό το ελάττωμα ή λάθος, ο άλλος έχει το άλλο. Ας έχει ό,τι θέλει ο καθένας. Και εμείς έχουμε κάποιο άλλο. Το θέμα είναι ότι μέσα από εκεί εμείς βλέπουμε που βρισκόμαστε πνευματικά. Αν φτάσουμε στο σημείο να μην παρεξηγούμαστε με κανέναν και να βλέπουμε το βάθος της καρδιάς και τις προθέσεις και όχι τα λόγια, γιατί καμιά φορά όλοι μπορεί να πούμε κάτι, να μάς ξεφύγει κάτι, όμως, αν βλέπουμε την καρδιά, την καλή πρόθεση, τότε ειρηνεύουμε, και λάθος να κάνει ένας άνθρωπος δεν πειράζει. Δοκιμαζόμαστε δηλαδή, δεν είναι μόνο να μελετάμε και να προσευχόμαστε, αλλά δίδονται και ερεθίσματα μέσα από διάφορα σκάνδαλα για να φανεί το πνευματικό μας επίπεδο.

~ Η προσπάθεια μας έχει σκοπό να ανατρέψει το κράτος του σκότους, του θανάτου, της φθοράς, της αμαρτίας πρώτα από μέσα μας και στην συνέχεια από γύρω μας. Ο τρόπος; Με το αγιαστήριο. Σε αυτό θα βρούμε τα όπλα που υπάρχουν 2000 χρόνια μέσα στον Λόγο του Θεού τα οποία ο άνθρωπος λόγω της ύλης, η οποία είναι πρωταρχική στην ζωή του και έγινε αιτία να τον κάνει να περιφρονήσει την πραγματική αξία της ζωής που έρχεται από τον Θεό, δυστυχώς δεν τους έχει δώσει σημασία και τα έχει περιφρονήσει. Αδέλφια μου, μη χάνουμε τον χρόνο μας. Θα μετανιώσουμε γι’ αυτό, αργά ή γρήγορα. Μη νομίζουμε ότι με την ύλη θα μπορέσουμε να εξασφαλίσουμε υγεία, χαρά, φίλους, ζωή. Ο κόσμος είναι έτσι φτιαγμένος που δυστυχώς μάς παρασύρει μέσω αυτής στο να απομακρυνθούμε από τον Θεό. Εμείς χρειάζεται να δημιουργήσουμε περιβάλλον αγαθό το οποίο θα μάς ενεργοποιήσει και θα μάς εξασφαλίσει, μέσα από τις πνευματικές εργασίες ή έρευνες, τις ιδιότητες εκείνες οι οποίες θα μάς οδηγήσουν στην θέωση. Πρέπει ο άνθρωπος να συγκεντρωθεί στον στόχο του αυτό, να γίνει άνθρωπος του Θεού. Πολλές σειρήνες θα υπάρχουν «έλα εδώ, πάμε εκεί, κάνουμε εκείνο, έχουμε το ένα, έχουμε το άλλο». Εντάξει όλα καλά είναι, αλλά κάποια στιγμή θα χρειαστούμε πίστη, θα χρειαστούμε αγάπη, θα χρειαστούμε χαρά, χαρά Θεού, θα χρειαστούμε τον Θεό στην ζωή μας και πρέπει να φροντίσουμε να τον έχουμε.

~ Ο Διάβολος έφτιαξε το κράτος του στην Γη με στελέχη τους ανθρώπους. Τώρα ήρθε η σειρά του Θεού, διά Πνεύματος Αγίου, να εγκαθιδρύσει το κράτος του στον κόσμο με στελέχη πάλι τους ανθρώπους, να εγκαθιδρύσει το κράτος της ζωής, της αγάπης, της χαράς. Η σοφία του Θεού το επέτρεψε ώστε ο Διάβολος να παραλάβει όλον τον κόσμο και να ιδρύσει την βασιλεία του ώστε να δουν οι άνθρωποι ότι ο Διάβολος έχει τους πολέμους, τους θυμούς, τις στεναχώριες, τους χωρισμούς, τις ασθένειες, τον θάνατο και όλα αυτά τα αρνητικά που υπάρχουν σήμερα και αφού οι άνθρωποι τα γευτούν καλά, να μετανοήσουν και να χτίσουν κατόπιν το κράτος του Θεού το οποίο θα έχει ειρήνη, θα έχει ζωή, ενότητα, χαρά. Αυτό λοιπόν που βλέπουμε γύρω μας ανήκει στην σοφία του Θεού και δεν χρειάζεται να το κρίνουμε. Ο Θεός δηλαδή πρώτα ίδρυσε το κράτος του σκότους σε όλον τον πλανήτη για να έχουμε την εμπειρία. Έτσι ο άνθρωπος μαθαίνει καλό και κακό και αφού πάθει και μάθει κατόπιν θα χτίσει τον νέο κόσμο με νέους ουρανούς και νέα Γη όπου δικαιοσύνη, Θεός, σοφία Θεού θα κατοικεί. Εμείς, λοιπόν, τώρα είμαστε ιδρυτές αυτού του νέου κόσμου. Μπορεί να αναρωτηθεί ο καθένας μας και να πει, «καλά, εγώ είμαι;» Ναι, είμαστε. Γιατί και ο Πέτρος έτσι έλεγε και αναρωτιόταν μέσα του «έλαβα κάλεσμα, να είναι ο Χριστός, να μην είναι, μήπως είναι ο Ιωάννης, ο Ηλίας, μήπως είναι κάποιος άλλος;», αλλά στο τέλος κατάλαβε ότι ήταν ο Υιός και Λόγος του Θεού που τον κάλεσε. Και εμάς ο Θεός μάς κάλεσε, διά Πνεύματος Αγίου. Γιατί η βασιλεία του Θεού από ανθρώπους θα ιδρυθεί οι οποίοι θα έχουν την δύναμη να την ιδρύσουν. Θα είναι ιδρυτές της βασιλείας του Θεού οι άνθρωποι των εσχάτων χρόνων που έχουν την αποστολή αυτή ώστε να παρακινήσουν λαούς και έθνη στο να γνωρίσουν τον Θεό καθώς είναι και να ζωοποιήσουν Αυτόν, με φυσική συνέπεια να καλέσουν τον Θεό στην Γη. Η δουλειά μας και η αποστολή μας αυτή είναι, να επενδυθούμε κατά Θεόν. Γένοιτο, γένοιτο, γένοιτο, αμήν.