Πιστεύω στον Χριστό
Τι σημαίνει πιστεύω στον Χριστό. Πιστεύω στον Χριστό, δεν σημαίνει αποδέχομαι διανοητικά κάποιες αλήθειες, ούτε ότι τηρώ κάποιες εκκλησιαστικές παραδόσεις. Πιστεύω σημαίνει, εμπιστεύομαι όλη τη ζωή μου στον Χριστό, έχοντας την βεβαιότητα ότι το έργο του είναι επαρκές για να με σώσει και να με οδηγήσει στην άφθαρτη ζωή, η οποία πρέπει απαραίτητα να διέπεται από αγιασμό, από καθαρισμό, από σοφία Θεού. Πιστεύω σημαίνει, παραδίδω χωρίς φόβο όλη τη ζωή μου στον Χριστό για να την αλλάξει και να την κάνει όμοια με την εικόνα του. Πιστεύω σημαίνει, παραιτούμαι απ’ το δικαίωμα να είμαι εγώ ο κύριος του εαυτού μου και αφήνω τον Χριστό να γίνει ο κύριος της ζωής μου, για να με οδηγήσει στο θέλημά του που είναι αγαθό, ευάρεστο και τέλειο. Πιστεύω στον Χριστό σημαίνει, γνωρίζω το θέλημά του και το πράττω. Πιστεύω στον Χριστό σημαίνει, αγαπώ τον Χριστό και γι αυτό τον υπακούω και τον ακολουθώ. Η πίστη τελικά δεν είναι ένα ζήτημα μυαλού αλλά καρδιάς. Η πίστη στον Χριστό είναι απόφαση αλλαγής της ζωής μου και η γνήσια πίστη αποδεικνύεται από τα έργα της ζωής μου. Δεν ζω πλέον για τον εαυτό μου αλλά γι αυτόν που πέθανε και αναστήθηκε για χάρη μου αλλά και για χάρη όλων μας. Στους Εβραίους αναφέρεται «Ἔστι δὲ πίστις ἐλπιζομένων ὑπόστασις, πραγμάτων ἔλεγχος οὐ βλεπομένων» (Εβρ. 11:1). Ποιος είναι ο Χριστός, ο Ιησούς; Μήπως είναι ένας σοφός δάσκαλος της αρχαίας εποχής; Μήπως είναι ένα αδύναμο μωρό, ο Χριστούλης, όπως παρουσιάζεται σε ορισμένες απεικονίσεις; Μήπως είναι ένας καλός άνθρωπος που αγίασε; Μήπως ένας μεγάλος προφήτης; Μήπως ένας μεγάλος θαυματοποιός; Όλα αυτά αλλά και πολλά άλλα. Διότι ο Χριστός είναι απάτωρ, αμήτωρ, αγενεαλόγητος, μήτε έχων αρχή ημερών μήτε τέλος ζωής, άρχων ειρήνης, δικαιοσύνης και αγάπης. Ο Χριστός δεν ήρθε να φτιάξει μία θρησκεία αλλά έφερε στον κόσμο μία υπερεπιστήμη. Ο Χριστός είναι ο ίδιος ο Λόγος, το δεύτερο πρόσωπο της Αγίας Τριάδος και ο Λόγος του Θεού είναι ζωντανός και ενεργός και κοφτερότερος περισσότερο από κάθε δίκοπη μάχαιρα. Μάλιστα, εισχωρεί ο Λόγος του Θεού βαθιά μέσα μας και φτάνει μέχρι διαιρέσεως μυελών και οστών, φτάνει στην ψυχή, στην καρδιά, στον νου. Μόνο αυτός ξέρει να κάνει καλές εγχειρήσεις ζωής, φτάνει ακόμη μέχρι τους συνδέσμους και τους μυελούς μας. Μάλιστα, διερευνά τους συλλογισμούς και όλες τις έννοιες και επιθυμίες της καρδιάς μας (Εβραίους 4:12). Ο άνθρωπος, μόνο δια του Λόγου, μέσα από την ελεύθερη βούλησή του δύναται να αναπλάσει τον εαυτόν του κατ’ εικόνα του Θεού, κατά την οποία είναι πλασμένος και η οποία εικόνα του Θεού, όσο κι αν έχει αμαυρωθεί σήμερα λόγω της άγνοιας, λόγω της ημιμάθειας, λόγω της αμαρτίας, να ξέρουμε ότι δια του Λόγου ζωοποιείται και παραμένει η ζωή, ο Θεός, ζωντανός δια του Λόγου στα βάθη της ύπαρξης του καθενός από εμάς και όταν ο καθένας από εμάς έρχεται εις εαυτόν, δύναται να ανακτήσει την πνευματική του κατά Θεό ταυτότητα. Μεταξύ Θεού και ανθρώπου, άκτιστου και κτιστού, υφίσταται αμοιβαιότητα, υπάρχει δηλαδή μια αλήθεια, μια αίσθηση του Θεού ως ανθρώπου το οποίον είδαμε με τους οφθαλμούς ημών, το οποίον εθεωρήσαμεν, και οι χείρες ημών εψηλάφησαν. Ο Θεός αδέλφια μου γεννάται εν ανθρώπω και ο άνθρωπος γεννάται εν Θεώ. Ο Χριστός δεν κατέβηκε στον κόσμο απλά για να μας δώσει την όντως ζωή, αλλά περίσσεια ζωή. Η ζωή του Χριστού δεν είναι μία "ηθική" ζωή με τη στενή έννοια της ηθικής. Ο σκοπός της ζωής του χριστιανού δεν είναι να γίνει ένας καλός χριστιανός ή ένας καλός άνθρωπος. Αυτό δεν είναι μετοχή στην "όντως ζωή", αυτό είναι κάτι πολύ συνηθισμένο. Η παρουσία του Θεού στην ζωή μας δεν καταργεί την ανθρώπινη φύση. Αυτή παραμένει κανονικά. Το θαύμα είναι ότι η θεία φύση συνυπάρχει εντός της ανθρώπινης. Ο τρόπος τώρα για να επιτευχθεί το γεγονός της θέωσης, είναι ο άνθρωπος να εξοστρακίσει το μεγαλύτερο δαιμόνιο όλων των εωσφορικών στοιχείων και που αυτό δεν είναι άλλο από τον εγωισμό. Ταπείνωσε άνθρωπε τον εγωισμό πριν ο εγωισμός φέρει την ταπείνωση, επιδίωξε άνθρωπε την ταπείνωση ώστε ο εγωισμός να μην φέρει ταπείνωση. Ας μάθουμε και ας γνωρίζουμε όλοι, ότι ο εγωισμός είναι η εκδήλωση της πιο κατώτερης σε πνευματικό επίπεδο σκέψης και αντιστοιχεί σε ότι πιο απάνθρωπο και σατανικό κρύβει μέσα του ο διάβολος. Αυτή η σκέψη εκδηλώνεται δια του λόγου του ανθρώπου εκείνου που υιοθέτησε τον εγωισμό σαν τρόπο ζωής και με τις επτά μορφές του κάνει την παρουσία του στην ζωή μας. Αυτές είναι: επιδεικτικότητα, περιαυτολογία, έπαινος του περιβάλλοντος, ευθιξία, δικαιολογία, προπέτεια, παράπονο. Γι’ αυτό και ο πολιτισμός σήμερα είναι απάνθρωπος και καταλήγει σε αδιέξοδο το ανθρώπινο γένος, με τρομερούς πολέμους, με ένα και μόνο σκοπό, τα προσωπικά συμφέροντα και τις προσωπικές φιλοδοξίες. Το ψεύτικο λοιπόν αυτοείδωλο του εγωισμού γεννά ένα ψεύτικο κοσμοείδωλο και από κοινού προκαλεί αυτοκαταστροφή. Εν αντιθέσει με την ταπείνωση η οποία εκδηλώνει σκέψεις και έργα ενός ανώτατου τρόπου ζωής, ενός θετικού τρόπου ζωής με άπειρες θετικές ενέργειες, με άπειρες δυνάμεις και θαυμάσια έργα σε όλους του τομείς, πνευματικούς και υλικούς. Τώρα θα αναρωτηθούμε, πώς μπορεί να γίνει αυτό, ώστε να μην πέσουμε στην παγίδα του να νομίζουμε ότι είμεθα του Θεού ενώ απέχουμε ουσιαστικά απ’ αυτόν; Αν ρίξουμε μια ματιά γύρω μας, θα δούμε ότι πολλοί άνθρωποι έχουν αποκτήσει με την πάροδο του χρόνου πολλά υλικά αγαθά και πνευματικά όπως τέχνες, γράμματα, επιστήμες κ.λ.π. Όμως θα δούμε ότι δεν τα χρησιμοποιούν για την δόξα του Θεού και την σωτηρία των συνανθρώπων. Αντίθετα χρησιμοποιούν οι πάντες την γνώση αυτή που απέκτησαν, για να εμπορεύονται ψυχές ώστε να γεμίζουν τα θυλάκιά τους και αυτό το πετυχαίνουν εκμεταλλευόμενοι την άγνοια των ανθρώπων. Έτσι γίνεται ο πλούτος και η γνώση εγωισμός, ο οποίος κάνει τον Θεό να αντιτάσσεται την ζωή μας, να αποστρέφεται τον εγωιστή άνθρωπο και να αποστρέφεται και εμάς που επιμένουμε στο να διακατεχόμεθα από άγνοια του θελήματος του Θεού. Ο Θεός ας γνωρίζουμε, ότι ποτέ δεν τιμωρεί, απλώς αποστρέφεται τον άνθρωπο που έχει σαν αρχή το «εγώ», το ψέμα και την αυτοπροβολή. Ο Απ. Παύλος αναφέρει ότι «Τοῦτο δὲ γίνωσκε, ὅτι ἐν ἐσχάταις ἡμέραις ἐνστήσονται καιροὶ χαλεποί· ἔσονται γὰρ οἱ ἄνθρωποι φίλαυτοι, φιλάργυροι, ἀλαζόνες, ὑπερήφανοι, βλάσφημοι, γονεῦσιν ἀπειθεῖς, ἀχάριστοι, ἀνόσιοι, ἄστοργοι, ἄσπονδοι, διάβολοι, ἀκρατεῖς, ἀνήμεροι, ἀφιλάγαθοι, προδόται, προπετεῖς, τετυφωμένοι, φιλήδονοι μᾶλλον ἢ φιλόθεοι, ἔχοντες μόρφωσιν εὐσεβείας, τὴν δὲ δύναμιν αὐτῆς ἠρνημένοι» (Τιμόθεος Β΄ 3:1-5). Δεν νομίζω να μπορεί κάποιος να βρει καλύτερη περιγραφή για την εποχή μας, απ’ αυτή που προείδε δια Πνεύματος Αγίου ο Απ. Παύλος για τα έσχατα χρόνια τα οποία διανύουμε.