Όταν ο άνθρωπος δεν γνωρίζει τον εαυτό του, δεν μπορεί να καταλάβει ό,τι είναι εύκολο θύμα του εωσφορικού εγωισμού. Μια ματιά γύρω μας και θα δούμε ότι όλοι μας μέρα - νύχτα κρίνουμε. Ας ξεκινήσουμε τον καλό αγώνα με την ταπείνωση.
Ταπείνωση έχει αυτός που δεν έχει καμία, μεγάλη ή μικρή, ιδέα για τον εαυτό του αλλά κάθε στιγμή γίνεται υπηρέτης. Ο άνθρωπος του Θεού παρηγορεί, ελπίζει, δεν κρίνει, σκεπάζει καθημερινά ακόμη και τα λάθη που βλέπει ότι γίνονται γύρω του. Ο άνθρωπος του Θεού ζει στη σιωπή, δεν προβαίνει σε επιδείξεις. Η Ταπείνωση είναι το θεμέλιο πάνω στο οποίο ο Χριστός θα ξεκινήσει οικοδομή ζωής. Ας γίνουμε ταπεινοί.
Το να γίνουμε ταπεινοί, σημαίνει ότι γινόμαστε ζωή. Χωρίς ταπεινοφροσύνη ουδεμία αρετή αναγνωρίζεται. Όποιος δημιουργήσει το νου του Χριστού, σιγά - σιγά θα αποκτήσει και το σώμα του Χριστού, αφού ο νους επεκτείνεται στο σώμα. Με αυτόν τον τρόπο ιδρύουμε την βασιλεία του Θεού μέσα μας και καταργούμε τον θάνατο. Τα γονίδιά μας πρέπει να πληρωθούν με τον Λόγο του Θεού και με τη Σοφία του Θεού. Είμεθα δημιούργημα του Λόγου. Για να ζήσουμε, χρειαζόμαστε τον Λόγο του Θεού. Πρέπει να τον μελετήσουμε και να τον ψηλαφίσουμε. Στη συνέχεια να τον υπακούσουμε, για να τον εφαρμόσουμε ώστε στο τέλος να τον ζήσουμε μέσα μας.
Να μάθουμε να περπατάμε όλοι μαζί, αλλά και μόνοι μας, να ζούμε ευλογημένα. Κάποτε χρειάστηκε δέκα σκαντζόχοιροι να περπατήσουν το χειμώνα, να διανύσουν κάποια απόσταση. Όταν λοιπόν περπατούσαν πολύ κοντά, ο ένας τρυπούσε τον άλλον, όταν όμως απομακρυνόντουσαν, κρύωναν. Αφού περπάτησαν λίγα χιλιόμετρα και με προσπάθεια, βρήκαν την ιδανική απόσταση που έπρεπε να έχουν, ούτως ώστε ούτε να τρυπιούνται ούτε να κρυώνουν. Έτσι και εμείς, σαν τους σκαντζόχοιρους, πρέπει να μάθουμε να περπατάμε με αγάπη, με Πνεύμα Θεού. Ο τρόπος που θα μας υποδείξει το πώς θα περπατάμε, είναι το αγιαστήριο, ο Λόγος του Θεού και η υγιαίνουσα διδασκαλία της Φωνής Θεού.
Η σιωπή έχει ασύλληπτες έννοιες και δυνάμεις. Σε αυτή δημιουργούμε το νου του Χριστού, με φυσική συνέπεια να αποκτήσουμε και το σώμα του Χριστού το οποίο λέγεται της δόξης. Οι μητέρες – Σπαρτιάτισσες, όταν ξεπροβόδιζαν τους γιους τους σε πόλεμο, τους έλεγαν «ἢ τὰν ἢ ἐπὶ τᾶς» υπονοώντας: (θα σε προσμένω) ή μ’ αυτή (την ασπίδα, νικητή), ή πάνω σ’ αυτή (τραυματία ή νεκρό). Με αυτήν την φράση να ξεκινήσουμε και εμείς πόλεμο με τον έτερο κακό εαυτό μας, και αφού καλεστήκαμε από τον Θεό, να πούμε «θα νικήσω και δεν θα ξαναγυρίσω στην αμαρτία». Όχι να φιλοσοφούμε αλλά να ενεργούμε εν Κυρίω. Όσο μεγάλος κι αν είναι ο εχθρός μέσα μας, δηλαδή ο έτερος κακός εαυτός μας, εμείς να νικήσουμε πνευματικά όλους τους εχθρούς μας, όπως το ψέμα, τον εγωισμό, την πονηρία, την άγνοια, τα συμφέροντα κλπ. Εμείς δεν μιλάμε για τον φυσικό, τον υλικό πόλεμο αλλά για τον πνευματικό. Πάλι και εδώ, οι Σπαρτιάτες στρατιώτες μάς διδάσκουν. Όταν λοιπόν οι Σπαρτιάτες μάθαιναν ότι έρχεται ο εχθρός, ποτέ δεν ρωτούσαν πόσοι είναι, αλλά πού είναι, και έτρεχαν. Ξέρουμε όλη την ιστορία με τους τριακόσιους του Λεωνίδα. Εμείς να γίνουμε οι τριακόσιοι του Θεού και στη συνέχεια τα δισεκατομμύρια του Χριστού. Αμήν.
Να μην ζούμε μόνο για να φιλοσοφούμε αλλά και για να ενεργούμε κατά Θεό. Να μην θέλουμε απλά να φιλοσοφούμε για τον Θεό αλλά να ζούμε τον Θεό μέσα μας. Αδέλφια μου, ο σοφός Σολομών λέγει «η Σοφία του Θεού είναι ο πάρεδρος του Θεού και δεν συγκρίνεται με όλα τα αγαθά του κόσμου. Όλα τα αγαθά του κόσμου είναι μια χούφτα άμμου έμπροσθεν της πολυποίκιλης Σοφίας του Θεού». Εξάλλου, και αυτά του Θεού είναι, ασχέτως αν εμείς νομίζουμε ότι είναι δικά μας.
Όμως η σοφία του Θεού τι είναι; Είναι εκατό τοις εκατό το Ευαγγέλιο του Χριστού. Η δύναμη και η σοφία που το διέπει, είναι υπερέχουσα κάθε ανθρώπινης νοήσεως και ο λόγος, διότι το εφαρμοζόμενο Ευαγγέλιο εξαφανίζει το λάθος, δηλαδή την αμαρτία. Στην αμαρτία υπάρχουν όλα τα κακά, αυτή γέμισε τον κόσμο με το λάθος, με την φθορά, με την ασθένεια, με τον θάνατο, με φυσική συνέπεια να ζει ο άνθρωπος που αμαρτάνει, εκούσια ή ακούσια, έχοντας πνοή θανάτου και όχι πνοή ζωής η οποία δημιουργείται δια Πνεύματος Αγίου.
Ήρθε η ώρα να καταλάβουμε, ότι το εφαρμοζόμενο Ευαγγέλιο οδηγεί τον άνθρωπο στη ζωή και στην αφθαρσία. Τα λόγια του φωτίζουν τον άνθρωπο που εργάζεται καθημερινά το θέλημα του Θεού, να καταλάβει τις καταστροφικές συνέπειες και τις αμαρτίες, με φυσική συνέπεια να φύγει από την αμαρτία.