Όταν ένας άνθρωπος δεν νουθετείται και δεν αναπτύσσεται κατά Θεό, τότε αναπτύσσεται κατά το σύστημα του κόσμου και αυτός ο τρόπος κάνει τα κύτταρα να φορτώνονται με αρνητικά πνευματικά ερεθίσματα που του προκαλούν φθορά. Όταν όμως ο εγκέφαλος φορτώνεται με σοφία Θεού και πνεύμα Θεού, τότε τι συμβαίνει στον κυτταρικό ιστό και σε όλο το κύτταρο; Είναι σίγουρο ότι τα κύτταρα που αναπτύσσουν το πνεύμα του Θεού χτυπάνε παλαμάκια από χαρά, διότι δεν χάνουν την ισχύ τους και οι λειτουργίες παραμένουν εν δυνάμει στο 100% ώστε να δημιουργείται η ζωή και να είναι αιώνια. Όμως όταν το σύστημα του κόσμου έχει επικρατήσει στο νου μας το μόνο που αποκομίζουμε είναι φθορά. Μόνο η πίστη του φόβου που φέρνει την ασθένεια και η πίστη του θανάτου που μας διακατέχει το κάνουν να ζει μέσα στην θλίψη. Έτσι λοιπόν δημιουργείται ο υποσιτισμός πνεύματος και σώματος, με φυσική συνέπεια να έρθει ο θάνατος.