Συ δε όταν προσεύχη
Ο υποκριτής προσεύχεται όχι για να τον ακούσει ο Θεός αλλά οι άνθρωποι, και ο λόγος, για να πάρει το μπράβο τους. Ό, τι κάνουμε στην ζωή μας, δεν θα το κάνουμε για το θεαθήναι, για τους ανθρώπους, αλλά για τον Θεό. Αν θέλουμε να μας βραβεύσουν οι άνθρωποι, σίγουρα θα μας χτυπήσουν παλαμάκια. Το παν είναι να κάνουμε τον ίδιο τον Δημιουργό να χτυπήσει παλαμάκια για εμάς και να κάνουμε τον Θεό να πει «Ούτος είναι ο υιός μου ο αγαπητός, εις τον οποίον εγώ ευηρεστήθην./ Οὗτός ἐστιν ὁ υἱός μου ὁ ἀγαπητός, ἐν ᾧ εὐδόκησα·» (Ματθ. 17:5). Αυτός να είναι ο στόχος μας, το ενδιαφέρον μας στην ζωή μας. Άλλο είναι να σε έχει φίλο ο Θεός και άλλο είναι να ψάχνεις εσύ φίλους. Ξέρουμε, ότι ο κόσμος μας δυστυχώς έχει γεμίσει με θεατρικές, υποκριτικές, υποτίθεται πνευματικές, παραστάσεις, οι οποίες φεύγουν από την ουσία, αφού δημιουργούν εντάλματα και φέρουν πολλές εξωγραφικές επιδιώξεις, οι οποίες μας κρατούν για χρόνια στο να ζούμε οι πάντες μια άλλη ρήση του Κυρίου που έχει ως εξής «τυφλός δε τυφλόν εάν οδηγή αμφότεροι εις βόθυνον πεσούνται» (Ματθαίος 15:14). Δηλαδή, όλοι κάνουμε τους έξυπνους και όλοι, αργά ή γρήγορα, αντιμετωπίζουμε προβλήματα στην ζωή μας με αποτέλεσμα όλοι να ζούμε την φθορά, τον θάνατο. Ο Κύριος όμως τόνισε, «συ δε όταν προσεύχη, είσελθε εις το ταμείον σου, και κλείσας την θύραν σου πρόσευξαι τω πατρί σου τω εν τω κρυπτώ, και ο πατήρ σου ο βλέπων εν τω κρυπτώ αποδώσει σοι εν τω φανερώ» (Ματθαίος 6:6). Αυτήν την προσευχή δέχεται ο Θεός, γιατί αυτήν την κάνεις από μόνος σου, δεν σου την επιβάλλει κάποιος, δεν είναι προσευχή με ώρα, ότι πρέπει να την κάνεις π.χ. στις 9:00. Είναι μια προσευχή με επαγγελία, που έχει αποτέλεσμα. Είναι μια προσευχή που πας μόνος σου και μπαίνεις στο δωμάτιο σου και λες, «Θεέ μου, σε παρακαλώ, βοήθησέ με εκεί.» Αυτό δεν σου το επιβάλλει κάποιος. Γι’ αυτό και η προσευχή αυτή είναι αληθινή, γιατί την κάνεις από μόνος σου. Ας γνωρίζουμε, ότι μόνο η κρυφή προσευχή έχει μέσα της μεγάλη αλήθεια, είναι η μόνη, η οποία ειλικρινά απευθύνεται στον Θεό και ο λόγος, διότι γίνεται με επίγνωση και μέσα από θέληση δική μας και όχι από παρότρυνση των γύρω μας. Η προσευχή είναι η κινητήριος δύναμη των πάντων, της παρούσης και της μελλούσης ζωής. Δι' αυτής δυνάμεθα να εισέλθουμε στην άφθαρτη ζωή και στην άπειρη σοφία του Θεού, αφού αυτή αλλάζει τις βιοχημικές διεργασίες του εγκεφάλου και μεταστοιχειώνει το σώμα, ώστε αυτό να μην υπόκειται πλέον στην φθορά. Ο άνθρωπος, ό, τι σκέφτεται, μπορεί να το φέρει στην ζωή του, αρκεί να το ερευνήσει, να το βρει. Χρειάζεται όμως, όπως είπα, να επικεντρωθούμε σε ένα πρόσωπο, και αν αυτό είναι ο Χριστός, να επικεντρωθούμε σ’ αυτόν, να μιμηθούμε την ζωή του και να δημιουργήσουμε νευρώνες με την λογική του. Όλος ο άλλος κόσμος, ο οποίος έχει αναπτυχθεί μέσα μας από τους ανθρώπους, ό, τι δεν είναι καλό, θα πρέπει να υποσιτιστεί και ο μόνος τρόπος είναι με το «νίκα, άνθρωπε, το κακό με το καλό». Έχω πει και ένα παράδειγμα γι’ αυτό. Έχουμε μπροστά μας μια κούπα από καφέ, τον οποίον έχουμε πιεί, αυτό που έχει μείνει μέσα στην κούπα φαίνεται σαν μια βρωμιά. Κάπως έτσι είναι και ό, τι έχουμε πάρει από τον κόσμο, το οποίο μας βλάπτει. Αν βάλουμε την κούπα αυτή κάτω από την βρύση και αφήσουμε να τρέχει το νερό σιγά – σιγά, η κούπα θα καθαρίσει, είναι θέμα χρόνου. Έτσι είναι και με τον εγκέφαλό μας. Αν αυτός δεν λειτουργεί σωστά, υπολειτουργεί, και όλο το σώμα υπολειτουργεί. Αν αυτός λειτουργεί με το Πνεύμα του Θεού, με την σοφία του Θεού, όλο το σώμα ζωοποιείται. Το Πνεύμα είναι ζωοποιόν και πρέπει να αυξηθούμε στο Πνεύμα του Θεού. Άρα, θα πρέπει να βάλουμε τον εγκέφαλό μας κάτω από την βρύση του Θεού, να την ανοίξουμε και να αντλήσουμε την σοφία του. Και δεν χρειάζεται να ακούσουμε πολλές θεωρίες (γύρω μας) ή να δούμε τί είπε ο ένας, τί είπε ο άλλος και να δογματίσουμε την ζωή μας, γιατί όλοι είμαστε επηρεασμένοι. Χρειάζεται μόνο να στραφούμε στον εαυτό μας, να εμβαθύνουμε μέσα μας και να δούμε τί θέλουμε. Εάν το βρούμε αυτό, τότε αυτό θα είναι η λύτρωσή μας, θα είναι η αρχή του δρόμου στο να γίνουμε αλήθεια. Η προσευχή είναι το κλειδί της άφθαρτης, αθάνατης ζωής. Δύο προσευχές είναι απαραίτητες, υπάρχουν πολλές, αλλά αυτές είναι οι πιο σημαντικές. Η πρώτη είναι η αδιάλειπτη προσευχή. Αυτή είναι μοναδική. Δι’ αυτής εισερχόμεθα στα βάθη του Θεού και ζούμε συνέχεια στο αγαθό. Η αδιάλειπτη προσευχή γίνεται παντού, στον δρόμο, στην δουλειά, παντού. Είναι σημαντικό κάθε στιγμή να σκέφτεσαι τον Θεό! Αυτό λέγεται αδιάλειπτη προσευχή. Με αυτή δικαιώθηκε ο Ενώχ, ο οποίος περπάτησε σε όλον τον επί γης βίο του με τον Θεό και στο τέλος μετέθεσε αυτόν ο Θεός, ώστε να μην δει θάνατο. Πού τον μετέθεσε; Είναι απλό. Στην χώρα των ζώντων, η οποία μπορεί να είναι και δίπλα μας, όμως η παχυλότητα της ύλης δημιουργεί την φθαρτή όραση, αυτή που δεν μας αφήνει να δούμε την χώρα των ζώντων και ας είναι δίπλα μας αυτή αλλά και ο άφθαρτος άνθρωπος, πόσο μάλλον να την ζήσουμε. Εμείς οι άνθρωποι σήμερα στην ζωή μας και στον νου μας έχουμε αδιάλειπτα: Πόσα πήρες; Πόσα θα πάρεις; Τί σύνταξη θα βγάλεις; Τί είπε η τηλεόραση, τί είπε ο ένας, τί είπε ο άλλος, γιατί έγινε εκείνο, γιατί έγινε το άλλο. Κάτω από αυτές τις συνθήκες δεν μπορούμε να ζήσουμε τον Θεό. Οι άνθρωποι πάνω σ’ αυτόν τον πλανήτη κάνουν ένα έργο, υπάρχουν άνθρωποι που είναι απεσταλμένοι να κάνουν μια δουλειά, να εργασθούν ένα έργο, ο καθένας εκεί που ετάχθη. Αν εμάς μας έχει καλέσει ο Θεός, εμείς θα κοιτάξουμε, πώς να ενωθούμε περισσότερο με τον Θεό. Δεν αντιπαλεύουμε τον κόσμο, ούτε το σύστημά του, ο καθένας το στηρίζει με τον δικό του τρόπο. Αυτός όμως που είναι του Θεού, θα πρέπει να έχει αδιάλειπτα τον Θεό μέσα του. Πάντοτε δηλαδή να ενθυμείστε το ρήμα του Θεού, γιατί για εμάς ο Λόγος του Θεού είναι ο καθρέφτης, είναι αυτό το οποίο θα μας δείξει τον λεκέ που έχουμε. Όπως, όταν κοιταζόμαστε στον καθρέφτη και βλέπουμε μια κηλίδα ή κάτι άσχημο στο πρόσωπό μας και αμέσως σπεύδουμε να το καθαρίσουμε, κάπως έτσι είναι και με την ψυχή μας, έχει τον δικό της καθρέφτη και ο καθρέφτης της ψυχή μας, του εσωτερικού μας κόσμου είναι ο Λόγος του Θεού, το Πνεύμα του Θεού. Μόνο ο Λόγος του Θεού μπορεί να μας πει, να μας δείξει πού έχουμε πρόβλημα. Αν εγώ για παράδειγμα κρίνω, ο Λόγος του Θεού λέει, «Μη κρίνετε, διά να μη κριθήτε» (Ματθαίος 7:1), «Συ τις είσαι όστις κρίνεις ξένον δούλον; εις τον ίδιον αυτού κύριον ίσταται ή πίπτει» (Ρωμαίους 14:4), Διά τούτο αναπολόγητος είσαι, ω άνθρωπε, πας όστις κρίνεις· διότι εις ό,τι κρίνεις τον άλλον, σεαυτόν κατακρίνεις· επειδή τα αυτά πράττεις συ ο κρίνων» (Ρωμαίους 2:1). Αν εγώ θεωρώ ότι είμαι ανώτερος και καλύτερος από τον άλλον, ας το δείξω με τα έργα μου και όχι μόνο με τα λόγια μου, αφού ο Λόγος του Θεού λέει «Όστις θέλει να ήναι πρώτος, θέλει είσθαι πάντων έσχατος και πάντων υπηρέτης» (Μάρκος 9:34), «ο μεγαλήτερος μεταξύ σας ας γείνη ως ο μικρότερος, και ο προϊστάμενος ως ο υπηρετών» (Λουκάς 22:26) κ.α. Άρα λοιπόν, ο καθρέφτης της ψυχής για εμάς είναι ο Λόγος του Θεού, για κάποιον άλλον μπορεί να είναι κάτι άλλο, ένα άλλο βιβλίο, το θέμα είναι ο κόσμος να γίνεται καλύτερος. Αν ο άνθρωπος γίνεται καλύτερος και μπορεί να επικοινωνεί με όλους τους ανθρώπους, μπορεί να δέχεται τον καθένα με την προσωπικότητά του χωρίς να θέλει να τον αλλάξει, αυτό είναι ένα μεγαλείο! Αυτό δείχνει, ότι πνευματικά κάπου έφτασε αυτός ο άνθρωπος! Τους ανθρώπους δεν τους φέρνουμε κοντά μας για να τους αλλάξουμε, αλλά αν μπορούμε, να τους δεχτούμε γι’ αυτό που είναι. Αν θέλουμε να τους αλλάξουμε, αυτό είναι λάθος, δεν πρόκειται να αλλάξει κανείς. Κι αν κάποιος μας κάνει το χατίρι για ένα χρονικό διάστημα, μετά πάλι τον πραγματικό του εαυτό θα βγάλει. Να μην ζούμε με την ψευδαίσθηση, ότι μπορούμε να αλλάξουμε τον κόσμο. Μόνο τον εαυτό μας μπορούμε να αλλάξουμε, αν προσκολληθούμε στον Θεό. Τον κόσμο θα τον αλλάξει ο Θεός. Όπως ο Θεός αλλάζει εμάς, έτσι θα αλλάξει και τους άλλους. Ο Θεός γνωρίζει τί θα κάνει με τον κάθε άνθρωπο. Με την αδιάλειπτη προσευχή μπορούμε να περπατάμε και να σκεφτόμαστε τον Θεό, να έχουμε μέσα μας τον Λόγο του Θεού, να σκεφτόμαστε την διδασκαλία του ή να ακούμε τον Λόγο του Θεού. Έτσι ζούμε στο αγαθό. Με αυτόν τον τρόπο σταματάει η φθορά, σταματάει η κρίση, σταματάει ο εγωισμός, οι πονηρίες. Όλα αυτά είναι, που μας φορτώνουν την ζωή. Μόνος του ο καθένας βάζει τσουβάλια στην πλάτη του και δεν μπορεί μετά να σηκωθεί. Νιώθει ότι έχει δυσβάσταχτα φορτία. Δεν του τα βάζει κανείς, μόνος του τα βάζει, η άγνοιά του. Γι’ αυτό λέμε ότι η άγνοια του Λόγου του Θεού είναι από τα χειρότερα αμαρτήματα.
Η δεύτερη προσευχή είναι η κρυφή προσευχή. Αυτή είναι με επαγγελία. Αυτή η κρυφή προσευχή, που ανέφερα παραπάνω (είσελθε εις το ταμείον σου….) καθορίζει σε εμάς την θέωση και ο λόγος, διότι μόνοι μας εισερχόμαστε στο αγιαστήριο. Δηλαδή, έχουμε φτάσει στο πνευματικό επίπεδο, ώστε να μην μας παροτρύνουν οι άλλοι να στεγάσουμε τον Θεό στην ζωή μας, να μην μας παροτρύνουν οι άλλοι να μην λέμε ψέματα, αλλά εμείς από μόνοι μας φτάσαμε στο πνευματικό επίπεδο να θέλουμε τον Θεό στην ζωή μας. Στην κρυφή προσευχή κάνουμε διάλογο με τον Θεό. Πνεύμα είναι ο Θεός και όσο πιο πολύ πνευματικός είναι ένας άνθρωπος τόσο πιο πολύ έχει τον Θεό μέσα του. Όταν προσευχόμαστε, μιλάμε εμείς στον Θεό, και όταν μελετάμε, μας μιλάει ο Θεός. Ο Θεός μας μιλάει με δύο τρόπους. Ο ένας είναι μέσα από τον Λόγο του Θεού, για εμάς. Για κάποιους άλλους, μπορεί να μιλάει μέσα από την φύση, μέσα από την δημιουργία, μέσα από οποιοδήποτε άλλο βιβλίο αλλά και μέσα από ένα όνειρο μπορεί να μιλήσει. Και ο δεύτερος τρόπος που ο Θεός μιλάει στον άνθρωπο, είναι όταν τον επισκιάσει και ο άνθρωπος αυτός ακούει μέσα του την ζώσα φωνή του ζώντος Θεού, η οποία είναι μια φωνή γεμάτη ενέργεια που τον ζωοποιεί. Το Πνεύμα το Άγιο, ο Θεός το έστειλε δέκα ημέρες αφότου ανελήφθη στον ουρανό. Είπε στους μαθητές του να μείνουν όλοι στο ανώγειο και την πεντηκοστή ημέρα από την Ανάστασή του, τους έστειλε το Πνεύμα το Άγιο με την μορφή πύρινων γλωσσών και έτσι άρχισαν να λαλούν ξένες γλώσσες. Στην Ιερουσαλήμ εκείνη την ημέρα ήταν μια μεγάλη γιορτή και βρίσκονταν εκεί Ιουδαίοι απ’ όλα τα έθνη. Αυτό το Πνεύμα έδωσε την δύναμη στους μαθητές να βγουν απ’ το ανώγειο, να κατέβουν στον κόσμο και να μιλούν στην γλώσσα του καθενός για τα μεγαλεία του Θεού, και όλοι όσοι τους άκουγαν εξεπλήττοντο και απορούσαν! Αυτό το Πνεύμα το Άγιο τους έδωσε την δύναμη μετέπειτα να κηρύττουν το Ευαγγέλιο με «σημεία και τέρατα»! Ο Χριστιανισμός δεν είναι σκέψη ενός ανθρώπου που εξαπλώθηκε, αλλά είναι εμπειρία πολλών ανθρώπων, οι οποίοι εφάρμοσαν το Ευαγγέλιο του Χριστού. Όταν δεν εφαρμόζεται το Ευαγγέλιο του Χριστού, ο Χριστός χάνει την αξία του και οι άνθρωποι, αντί να ασχολούνται με τον Θεό, με την ζωή, με τον εαυτό τους, ασχολούνται με τα αλλότρια, μη γένοιτο. Ας αλλάξουμε τρόπο ζωής, ο τρόπος; Να γνωρίσουμε τον Θεό καθώς είναι, μέσα από το Άγιο Ευαγγέλιό του αλλά και δια Πνεύματος Αγίου, γένοιτο γένοιτο, αμήν.