Το να βρεις φίλο λέει ο Λόγος του Θεού, είναι σαν να βρήκες τον Θεό
Να δούμε τώρα ένα άλλο θεματάκι που έχει σχέση με τους φίλους μας. Το να βρεις φίλο λέει ο Λόγος του Θεού, είναι σαν να βρήκες τον Θεό. Εγώ προσωπικά έχω βρει πολλούς φίλους στην ζωή μου. Αυτό δεν οφείλεται φυσικά στο ότι είμαι ικανός ή καλός να διαχειρίζομαι σωστά την φιλία μου με τους συνανθρώπους που έρχονται στην ζωή μου. Απλώς ο Θεός με έμαθε να δέχομαι τους ανθρώπους όπως είναι, να μην τους κρίνω, να τους αγαπώ, να μην απαιτώ, να μην διεκδικώ, να μην βλέπω λάθη κλπ. Εξαιτίας του Κυρίου έχω πολλούς φίλους. Όχι γιατί είμαι καλός, αλλά επειδή με έμαθε ο Κύριος να τους δέχομαι όλους τους ανθρώπους που έρχονται στην ζωή μου, όπως είναι και αυτοί εμένα, όπως είμαι. Είναι πολύ δύσκολο να κάνεις φίλους πραγματικούς, θέλει πολλές θυσίες, υπομονή, επιμονή, αγάπη κλπ. Όμως ούτε εμείς είμαστε ικανοί να φερθούμε σωστά, για να απαιτούμε από τους άλλους κάτι που και εμείς δεν είμαστε. Το θέμα είναι, για να κάνεις φίλους ή να γίνουμε φίλοι αληθινοί όπως θέλει ο Θεός, με αγάπη ως εαυτόν, χρειάζονται πολλές θυσίες αλλά και αναγέννηση κατά Θεό. Αυτό είναι πολύ σημαντικό. Για να κρατηθεί μία φιλία για πάντα, χρειάζεται να εξελιχθεί με το πνεύμα του Χριστού. Αυτό να μας ενώνει, ο Χριστός και όχι τα πάθη μας, οι εγωισμοί μας, τα συμφέροντά μας, διότι μετά αποκτάμε οικειότητα. Στην συνέχεια η οικειότητα καταργεί τον σεβασμό, με φυσική συνέπεια να χαλάει η φιλία, αφού ο ένας όταν μιλάει για τον άλλον, είναι σαν να μιλάει σε σκουπιδότοπο. Σήμερα το βλέπουμε αυτό, διότι όποιος κάνει σήμερα με το πνευμα του κόσμου 10 φίλους, σε λίγα χρόνια θα έχει 10 εχθρούς. Το να κάνεις φίλους θέλει θυσία και όρεξη, ώστε να αγαπάς, χωρίς να βλέπεις λάθη ή να περιμένεις ανταπόδοση σε ό,τι κάνεις. Όμως στο τέλος οι θυσίες πιάνουν τόπο, όταν είναι αληθινές. Είναι εξάλλου και γραφικό, «ἐν ᾧ γὰρ κρίματι κρίνετε κριθήσεσθε, καὶ ἐν ᾧ μέτρῳ μετρεῖτε μετρηθήσεται ὑμῖν.» (Ματθ. 7:2). Δεν θέλω να καυχηθώ για κάτι, αλλά ειλικρινά δεν βλέπω τίποτα στραβό στους φίλους μου. Όλα σε αυτούς τα βλέπω ότι ανήκουν στην σοφία του Θεού και απλά τα δέχομαι όλα. Αυτό δεν το λέω με εγωισμό αλλά το λέω πάντα με την λογική που φανέρωσε ο Κύριος «καὶ μὴ εἰσενέγκῃς ἡμᾶς εἰς πειρασμόν, ἀλλὰ ῥῦσαι ἡμᾶς ἀπὸ τοῦ πονηροῦ. Αμήν.». Γνώρισα μια φορά έναν πατέρα που έλεγε ότι αγαπούσε τα παιδιά του. Και πραγματικά τα αγαπούσε, με τον δικό του τρόπο όμως, διότι ήταν όλο νόμους και διεκδικήσεις. Αυτό έκανε ναι μεν τα παιδιά να τον αγαπούν αλλά συγχρόνως και να τον αποφεύγουν, διότι τους στερούσε την ελευθερία. Όταν η φιλία αλλά και η αγάπη σε πνίγει, αυτό είναι μεγάλο εμπόδιο και στην φιλία και στα πάντα. Το να κάνεις φίλους είναι τέχνη. Χρειάζεται πνευματικό επίπεδο που να έχει σαν αρχή την ανυπόκριτη αγάπη, δηλαδή την αγάπη που δεν βλέπει λάθη αλλά σε δέχεται όπως είσαι. Πέρασαν χρόνια να τα μαθουμε όλα αυτά, τα σπουδάσαμε όλα αυτά, και τώρα έχουμε φίλους πολλούς σε όλον τον κόσμο και χαιρόμαστε, διότι μας ενώνει ο Χριστός. Ακόμα κάτι σημαντικό. Μέχρι να κάνουμε φίλους, θα ζούμε μοναχική ζωή. Αυτό μη μας στενοχωρεί, το κάνει ο Θεός για να έχουμε ελεύθερο χρόνο να σπουδάσουμε την δική του σοφία. Μην πέφτουμε στην παγίδα να κυνηγάμε την αγάπη, την οποία δεν είμαστε διατεθειμένοι να δώσουμε. Ο Θεός ξέρει πότε θα έχουμε έναν ή πολλούς φίλους. Το παν είναι, σήμερα κάτω απ’ όλες τις συνθήκες, είτε έχουμε φίλους είτε όχι, εμείς να είμαστε καλά, να μην εξαρτόμαστε από τους φίλους αλλά από τον Χριστό. Και αυτό μπορούμε να το πετύχουμε μόνο με την σοφία του Θεού. Από εκεί και πέρα ο Θεός ξέρει πόσους φίλους θα έχουμε και αν θα έχουμε και πότε θα τους έχουμε. Αυτό που θα μας ενδιαφέρει είναι να έχουμε τον Χριστό στην ζωή μας. Αμήν.
