Σοφία δε και επιστήμη θέλουσιν είσθαι η στερέωσις των καιρών
Ξέρουμε σήμερα, ότι οι άνθρωποι του Θεού εξελίσσονται μέσα από την σοφία του Θεού, με αυτόν τον τρόπο καλλιεργούνται πνευματικά, αυξάνουν στην πίστη, γνωρίζουν καλύτερα τον Θεό, γίνονται φιλάδελφοι, προσεύχονται, αγαπούν, ζουν με ειρήνη, αποκτούν σιγά σιγά ταπεινοφροσύνη, και το σημαντικότερο είναι ότι όλα αυτά αλλά και άλλα πολλά, οι άνθρωποι του Θεού γνωρίζουν ότι έρχονται από τον Θεό. Οι άνθρωποι τώρα που δεν πιστεύουν στον Θεό, δεν μελετούν, δεν σπουδάζουν την σοφία του Θεού, δηλαδή οι βαθιά κοσμικοί και υλικοί, κινούνται τελείως διαφορετικά, διότι αυτοί σπουδάζουν, μαθαίνουν, εξελίσσονται μέσα από την σοφία των ανθρώπων, όποια και αν είναι αυτή. Μάλιστα, αν πετύχουν κάτι στον υλικό ή πνευματικό τομέα, καυχώνται ότι αυτοί είναι έξυπνοι και γι’ αυτό το έφεραν στην ζωή τους, πιστεύουν ακόμα ότι και η τύχη ήταν μαζί τους, πιστεύοντας στις προκαταλήψεις αλλά και σε πολλές δεισιδαιμονίες, κλπ.
Κάποτε ήταν ένα ανδρόγυνο που ήθελε να κάνει ένα παιδάκι αλλά δεν μπορούσε. Αποφάσισαν να πάνε σε έναν γιατρό και ο γιατρός τους είπε, τί να κάνουν για να αποκτήσουν παιδί, όμως τίποτα δεν γινόταν. Πέρασαν τα χρόνια, πήγαν σε πολλούς γιατρούς, και πάλι τίποτα. Αφού απελπίστηκαν από τους ανθρώπους, άρχισαν να στρέφονται στον Θεό, πήγαν σε έναν μοναχό, αφιερωμένο άνθρωπο, και του ζήτησαν καθοδήγηση. Αυτός τους είπε να μελετούν τον Λόγο του Θεού, την Αγία Γραφή και να ζουν χριστιανικά. Η ανάγκη τους έκανε να ασχοληθούν με τον Θεό, έστω και έτσι, η αγάπη του Θεού ενήργησε. Μάλιστα, σιγά-σιγά πίστεψαν στον Λόγο του Θεού, ο Λόγος του Θεού τους δυνάμωσε αλλά και τους αύξησε την ελπίδα, αλλά και την πίστη. Έτσι, μετά από λίγο καιρό η γυναίκα έμεινε έγκυος και το παιδί γεννήθηκε μετά από λίγους μήνες. Οι γονείς, με την παρουσία του παιδιού έστρεψαν όλη την προσοχή τους σε αυτό, όλη μέρα και όλη νύχτα ασχολούνταν μόνο με το παιδί τους. Μέχρι εδώ βλέπουμε ότι η πίστη έκανε το θαύμα της και νίκησε την λογική των ανθρώπων, την τύχη, αλλά και τις προκαταλήψεις. Μετά από λίγα χρόνια, στην χώρα που ζούσαν, έπεσε μια βαριά γρίπη. Το παιδί αρρώστησε, γιατί έπαιζε στην αυλή ενώ έκανε κρύο. Ήρθαν οι γιατροί, το είδαν και τα αποτελέσματα ήταν ότι η ζωή του λιγοστεύει. Τότε όλοι οι συγγενείς και οι φίλοι έλεγαν, ότι το παιδί το χτύπησε βαριά η κακιά μοίρα με την γρίπη αυτή που το βρήκε, μάλιστα λέγανε ότι δεν είχε τύχη το παιδί αυτό και ότι η τύχη του έπαιξε κακό παιχνίδι. Κάθε μέρα που περνούσε, το παιδί χειροτέρευε και οι γονείς, βλέποντας το παιδί τους να πεθαίνει, θυμήθηκαν και πάλι τον Θεό, θυμήθηκαν την πίστη, αρχίζοντας έτσι να μελετούν τον Λόγο του Θεού, να προσεύχονται πολύ, και να ζητάνε από τον Θεό το έλεος. Το θαύμα και εδώ έγινε για δεύτερη φορά. Πάλι εδώ η πίστη νίκησε την μοίρα, νίκησε την τύχη, νίκησε την λογική. Έτσι δουλεύει ο Θεός με τους χριστιανούς, με τους ανθρώπους που πιστεύουν στον Θεό. Οι βαθιά κοσμικοί τώρα, αυτοί που δεν πιστεύουν στον Θεό, στηρίζονται στους ανθρώπους. Ανάλογη περίπτωση ένα άλλο ζευγάρι, που στηριζόταν στην λογική των ανθρώπων και δεν προχώρησαν καθόλου σε καμία ενέργεια, διότι η επιστήμη είπε ότι δεν γίνεται. Αφού δεν ήξεραν την πίστη, παραδόθηκαν στην μοίρα, στην τύχη, στους ανθρώπους. Εμείς τώρα, θα αφήσουμε τα πράγματα στην τύχη, στην μοίρα, στην λογική ή θα στραφούμε με όλες μας τις δυνάμεις στο να βρούμε τον Θεό, να βρούμε την πίστη, ώστε να φέρουμε μέσα μας αλλά και γύρω μας με τα λόγια μας, όπου μας δέχονται, αλλά και με το παράδειγμά μας, την βασιλεία του Θεού;
Με αυτό, θέλω να πω, ότι όλη μας η ζωή χωρίς Χριστό ή με λίγο Χριστό, θα είναι μια πάλη μέχρι να μάθουμε να νικάμε. Οι άνθρωποι του κόσμου θα μιλάνε για τύχη και οι άνθρωποι του Θεού για πίστη. Ας είμαστε από αυτούς που η πίστη μας θα ελευθερώνει τον ίδιο μας τον εαυτό από τις κακοτοπιές αλλά και όσους είναι γύρω μας με το παράδειγμά μας. Φεύγουμε από εδώ και πάμε στο 1821, στην Μόσχα. Αυτή την χρονιά γεννήθηκε ο Ντοστογιέφσκι.
Ας δούμε λίγο την προσωπικότητα του Ντοστογιέφσκι. Ο Ντοστογιέφσκι γεννήθηκε στις 11 Νοεμβρίου 1821 στη Μόσχα. Ο πατέρας του ήταν γιος κληρικού, και δεν ήταν αριστοκράτης. Σύμφωνα με την παράδοση της εποχής θα έπρεπε να γίνει και αυτός κληρικός, κατόρθωσε όμως να σπουδάσει ιατρική, έγινε στρατιωτικός γιατρός και με τη σταδιοδρομία του αυτή, μπήκε στην κληρονομική αριστοκρατία. Λόγω του ότι ήταν άθεος, πολύ άθεος, όχι λίγο αλλά πολύ, και λόγω του ότι οι ιδέες του ήταν προχωρημένες και αντίθετες με το κατεστημένο, τον καταδίκασε η ρώσικη και η θρησκευτική εξουσία, σε θάνατο δια απαγχονισμού. Κατά παράξενο τρόπο όμως, την ώρα του απαγχονισμού, ήρθε μια διαταγή ξαφνικά να τον απελευθερώσουν και η καταδίκη του σε θάνατο μετατράπηκε σε 4 η 5 χρόνια καταναγκαστικά έργα στην Σιβηρία. Ο Ντοστογιέφσκι ήταν άθεος, την ώρα λοιπόν που έφευγε για την φυλακή, μια γυναίκα τον πλησίασε και του έδωσε στα χέρια μια Καινή Διαθήκη και αυτός την πήρε για να μην την προσβάλλει. Ο Ντοστογιέφσκι παρατήρησε ότι τα φύλλα της Καινής Διαθήκης ήταν πολύ ωραία για να στρίβει το τσιγάρο του. Κάθε μέρα λοιπόν έκοβε 2 με 3 φύλλα για να φτιάχνει το τσιγάρο του, έκοψε και έκανε τσιγάρα όλο το Κατά Ματθαίον, το Κατά Μάρκος, το μισό Κατά Λουκά και φτάνει στο κεφάλαιο 15, στην παραβολή του ασώτου. Κοιτάξτε τώρα, αν είναι δυνατόν να είναι αυτό σύμπτωση, να σταματήσει στην παραβολή του ασώτου του; Λέει, δεν το διαβάζω να δω τί λέει; Αυτή η παραβολή τον έκανε να αλλάξει ριζικά, θαύμασε πολύ την σοφία του Κυρίου, αλλά και την αγάπη του Θεού Πατέρα, στην συνέχεια εντυπωσιάστηκε αλλά και ερωτεύτηκε τον Ιησού. Όλοι ξέρουμε μετά τί έγραψε. Οι φίλοι του τον κορόιδευαν, «εσύ πίστεψες στον Χριστό», και αυτός έλεγε «η πίστη μου πέρασε ως διά πυρός και σιδήρου». Μάλιστα αυτός ήταν που είπε, ότι το πιο αξιαγάπητο πρόσωπο του κόσμου είναι ο Χριστός. Φαντάσου τώρα, ο Ντοστογιέφσκι γνωρίζει τον Θεό μετά από τον υπαρκτό κίνδυνο να απαγχονιστεί, μετά από την εξορία του, μετά από πολλά, και μέσα από την μεγάλη αθεΐα του. Και όμως αυτός ο άθεος πίστεψε, διαβάζοντας την παραβολή του ασώτου. Εμείς τώρα που λέμε ότι είμαστε πιστοί, άμα δοκιμαστούμε κατ’ αυτόν τον τρόπο τί θα γίνει; Είμαστε πιστοί ή είμαστε απλώς οι συντηρητικοί, αυτοί που τα έχουν καλά με όλους χωρίς να ξέρουμε τί πιστεύουμε, αφού δεν αγαπάμε τον Θεό συνειδητά; Εξάλλου αυτό φαίνεται και από το ποιόν του έργου μας κλπ. Μάλιστα ο Ντοστογιέφσκι παρόλο που έγινε πιστός, πάλι ήταν ενάντια της εκκλησίας, διότι έλεγε ότι δεν χρειάζονται όλα αυτά που κάνουν οι χριστιανοί, αλλά ένα μικρούλι χρειάζεται και όλα τέλος. Ποιό είναι αυτό το μικρούλι που όταν εφαρμοστεί γίνεται μεγάλο; Απλά για αυτόν, ο Θεός ήταν το «Αγαπάτε αλλήλους», ή καλύτερα το να τηρήσουμε όλοι το «ἀγαπήσεις τὸν πλησίον σου ὡς σεαυτόν» (Μαρκ. 12:31), αυτό το λίγο μόνο φτάνει έλεγε, αυτό χρειάζεται και ο Θεός, έρχεται ανάμεσά μας και τα προβλήματά μας σταματάνε.
Πάμε κάπου αλλού να δούμε κάτι άλλο. Πολλές φορές στην ζωή μας λέμε πολλά «γιατί» στον Θεό. Έχουμε όμως αναρωτηθεί, μήπως εμείς με τον τρόπο ζωής μας, ρεζιλεύουμε τον Θεό αλλά και εκθέτουμε τον Θεό μέσα στις κοινωνίες των ανθρώπων, με φυσική συνέπεια τα «γιατί» να αυξάνουν; Και ο λόγος που συμβαίνει αυτό, είναι διότι λέμε ότι είμαστε χριστιανοί και όμως οι πτώσεις και τα προβλήματά μας δεν έχουν τέλος, αλλά και η καύχηση ότι είμαστε χριστιανοί δεν έχει και αυτή τέλος, ενώ στην ουσία είμαστε άνθρωποι μόνο των λόγων και όχι των έργων. Αν ήμασταν άνθρωποι του Θεού, δεν θα εκθέταμε τον Θεό, ούτε «γιατί» θα είχαμε, μάλλον θα διορθώναμε την όποια βλάβη στην ζωή μας και θα ήμασταν χαρούμενοι. Εμείς λοιπόν, εκθέτουμε τον Θεό και όχι ο Θεός εμάς. Γι’ αυτό, όταν λέμε «πιστεύω στον Θεό», θα πρέπει να εννοούμε ότι «έχω σχέση με τον Θεό», το «πιστεύω στον Θεό» χωρίς σχέση, δεν σημαίνει τίποτα, δεν υπάρχει τίποτα μεταξύ μας. Είναι και γραφικό, «και τα δαιμόνια πιστεύουν και φρίττουν» (Ιάκωβος 2:19) όταν λες σε έναν άνθρωπο για την αγάπη, για την δικαιοσύνη, για την σοφία του Θεού. Η πίστη λοιπόν θα πρέπει να έχει έργα, «ἀλλ' ἐρεῖ τις· σὺ πίστιν ἔχεις, κἀγὼ ἔργα ἔχω· δεῖξόν μοι τὴν πίστιν σου ἐκ τῶν ἔργων σου, κἀγὼ δείξω σοι ἐκ τῶν ἔργων μου τὴν πίστιν μου» (Επιστολή Ιακώβου 2:18). Πίστη χωρίς έργα είναι σαν κατσαρόλα στο πετρογκάζι χωρίς φαγητό μέσα. Έχω ξαναπεί, ότι άθεος δεν είναι αυτός που λέει ότι είναι άθεος, αλλά αυτός που λέει ότι πιστεύει στον Θεό, εκκλησιάζεται, τηρεί τα τυπικά, όμως δεν έχει ταπείνωση, δεν έχει αγάπη, δεν έχει πίστη, δεν έχει δικαιοσύνη, δεν έχει ειρήνη, δεν έχει με λίγα λόγια σοφία Θεού, αγάπη ανυπόκριτη, πνευματική εργασία, καρπούς, χαρίσματα και σημεία.
Αδέλφια μου, πρέπει να καταλάβουμε ότι η πίστη μας στον Θεό δεν είναι ένας μύθος, δεν είναι ένας τύπος, δεν είναι μια θρησκεία, αλλά η πίστη μας στηρίζεται σε έναν επίγειο μεγαλειώδη βίο του Χριστού, ο οποίος περιέχει έναν ανεπανάληπτο θεάρεστο ευλογημένο Λόγο αλλά και θησαυρό πνευματικό, που κρύβει μέσα του μεγάλη ενέργεια αλλά και δύναμη με εξουσία στον όποιο λόγο, αφού το εφαρμοζόμενο Ευαγγέλιο καταργεί τον θάνατο. Άπειρη σοφία κρύβει μέσα του ο Λόγος του Θεού. Μάλιστα συλλάβαμε όλα αυτά τα χρόνια, ότι δεν πρόκειται για μια θρησκεία, αλλά για την υπερεπιστήμη του Λόγου, ο οποίος δεν έχει μέτρο σύγκρισης με κανέναν και με τίποτα, και ο λόγος, διότι όταν ειπωθεί από πιστό άνθρωπο, τότε ενεργεί χωρίς όρια προς πάσα κατεύθυνση και ο τρόπος, με θαύματα μεγάλα. Ακόμα η πίστη μας στην ζωή δεν είναι μάταιη, αφού αυτή στηρίζεται σε έναν άδειο τάφο. Έχουμε έναν Θεό που γίνεται άνθρωπος και νικά τον θάνατο, λύνει προβλήματα και γκρεμίζει όλα τα μεσότοιχα της έχθρας και μάλιστα δια της μετάνοιας και της αναγέννησης, μας δίνει το δικαίωμα να μπορούμε και εμείς να συμμετέχουμε στην δική του δόξα. Ο Πέτρος, ο μαθητής του Χριστού, περπάτησε στην θάλασσα, θεράπευσε τυφλό. Όλοι ξέρουμε τί είπε σε έναν τυφλό στον ναό, «αργύριον και χρυσίον ουχ υπάρχει μοι· ο δε έχω τούτό σοι δίδωμι, εν τώ ονόματι Ιησού Χριστού του Ναζωραίου έγειρε και περιπάτει» (Πράξεις Αποστόλων 3:6). Ακόμα ο Χριστός δια της πίστεως, μας ενώνει με τον Πατέρα. Η πίστη μας στηρίζεται στον Θεό, ο οποίος δια του Λόγου μαθαίνει τον άνθρωπο να νικά τον θάνατο, «θανάτῳ θάνατον πατήσας», έχουμε ζωντανό Θεό. Η πίστη μας ακόμα στηρίζεται στην αφθαρσία αλλά και στην αθανασία, η πίστη μας στηρίζεται στην αγάπη, στην ειρήνη, στην δικαιοσύνη, στην ταπεινοφροσύνη, και τελευταία στηρίζεται στην ανάσταση όλων των εν Κυρίω κοιμηθέντων.
Αν τώρα, ένας ή πολλοί άνθρωποι δεν γνωρίζουν, τί σημαίνει χριστιανισμός αλλά και ποιές οι δυνατότητές του, τότε απλά αμαρτάνει,. Αμαρτία σημαίνει αστοχία. Ακόμα αμαρτία σημαίνει αυτοκαταστροφή. Τί σημαίνει αυτοκαταστροφή και γιατί είναι αμαρτία; Π.χ. παίρνουμε ένα αυτοκίνητο και ο κατασκευαστής του λέει, ότι πρέπει να κάνεις συντήρηση, αλλαγή στα λάδια κλπ. στα 10 χιλιάδες χιλιόμετρα. Αν εγώ το αμελώ το βιβλίο, στην συνέχεια το αυτοκίνητο θα πάθει ζημιά, και εμείς θα είμαστε η αιτία. Το ίδιο συμβαίνει και με το Ευαγγέλιο του Χριστού, αυτό είναι το προσπέκτους του ανθρώπου, αυτό σε κρατά στην ζωή, την οποία ζωή την κάνει αγιοπνευματική, όμορφη ζωή, ευλογημένη ζωή, μάλιστα δεν έχει διαταγές αλλά νουθεσίες, εντολές, που σου λέει τί να κάνεις για να μην πεθάνεις π.χ. μην κρίνεις, και ο λόγος, διότι δημιουργείται σύγχυση, ανακατανομή, με φυσική συνέπεια να αρρωστήσεις, καθώς μην μπαίνεις σε ξένα χωράφια, σου λέει δώσε αγάπη και θα πάρεις αγάπη. Αν δεν τα προσέξει αυτά κάποιος, αυτοκαταστρέφεται, αυτό είναι η αμαρτία. Έτσι εξηγείται και εκείνο που φανερώνει ο Λόγος του Θεού, «Ή δεν εξεύρετε ότι το σώμα σας είναι ναός του Αγίου Πνεύματος του εν υμίν ... ;» (Κορινθίους Α΄ 6:19). «Δεν εξεύρετε ότι είσθε ναός Θεού και το Πνεύμα του Θεού κατοικεί εν υμίν; Εάν τις φθείρη τον ναόν του Θεού, τούτον θέλει φθείρει ο Θεός» (Κορινθίους Α΄ 3:16-17), εδώ μας φανερώνει ότι έχουμε ευθύνη. Ακόμα και με την δημιουργία έχουμε ευθύνη, διότι όταν και αυτή δεν την προσέχεις τότε αυτοκαταστρέφεται αυτή αλλά και εμείς, αφού αυτή μας κρατά στην ζωή, αυτή μας παρέχει καθημερινά τροφή, οξυγόνο και ζωή. Η αμαρτία λοιπόν έγκειται στο ότι δεν κάνω το θέλημα του Θεού, δεν γνωρίζω ποιό είναι το θέλημα του Θεού, αυτό είναι αμαρτία. Πολλοί λένε, αυτός έκανε μια αμαρτία, ενώ όλοι μας έχουμε αποστατήσει από το θέλημα του Θεού, το οποίο συγκλίνει στην αγάπη, στον Θεό Πατέρα, αλλά και στον αδελφό, ακόμα και στον εχθρό.