Ομιλίες Δημήτρης Φραίμης

Ο Θεός είναι αγάπη και ελευθερία

Ο Θεός αγάπη εστί μας λέει ο Ευαγγελιστής Ιωάννης, και όντως αυτός είναι ο καλύτερος χαρακτηρισμός του Θεού. Για να καταλάβουμε εμείς οι άνθρωποι, τι είναι ο Θεός.

Και πράγματι ο Θεός, ο Θεός των Πατέρων μας, που είναι ο μόνος αληθινός Θεός, δεν είναι ένας τιμωρός Θεός, ή έστω ένας “δίκαιος”, κατά τα ανθρώπινα μέτρα και σταθμά. ουτε ένας αστυνόμος που θελει να επιβάλλει την τάξη στις παραβάσεις μας. ΄Η ενας  δικαστής που που μας κρίνει αμερόληπτα, προκειμένου να φανερώσει και να τιμωρήσει τον ένοχο  παραδειγματίζοντας ακολουθώντας την εννομο τάξη.

Αλλά ο Θεός μας δεν μεταχειριζεται ετσι την δικαιοσυνη . Αλλοίμονο μας αν το εκανε. Ο Θεός μας είναι ο Πατέρας μας. 

Και ερωτούμε: σκεπτόμενοι ανθρωπίνως:

Γιατί τότε να υπάρχουν τόσες θλίψεις, τόσες αδικίες και δυστυχίες σαυτον τον κόσμο μιάς και ο θεός είναι αγάπη;

“… Χωρίς τον Χριστό, ο κόσμος είναι θέατρο του παραλόγου. Χωρίς τον Χριστό δεν μπορεί να εξηγήσει κανείς τίποτε. Γιατί οι στενοχώριες, γιατί οι αδικίες, γιατί οι αποτυχίες, γιατί οι αρρώστιες, γιατί; γιατί;  Χιλιάδες και πελώρια “γιατί”. Όμως πρέπει να μας γίνει κατανοητό . Δεν μπορεί ο άνθρωπος ούτε να να πλησιάσει, με την πεπερασμένη λογική του, την απάντηση όλων αυτών των “γιατί”.

Μόνο με τον Χριστό μπορούμε να τα εξηγήσουμε. Και αυτό γίνεται γιατί ο άνθρωπος προετοιμάζεται καθημερινά για την αιωνιότητα. Ίσως εκεί να μας αξιώσει να πάρουμε απαντήσεις σε κάποια γιατί…αλλά και τώρα στη προσπάθεια μας αυτή η  Σοφία του Θεού μας εξηγεί πολλά για το σχέδιο του. 

Ο Θεός λοιπόν είναι αγάπη, και αγαπάει τον άνθρωπο, το δημιούργημα Του. Γιαυτο θέλει την κοινωνία μαζί Του: Μια Κοινωνία που την διεπει η αγάπη και μεταξύ αγαπωμένων προσώπων. Και ο άνθρωπος, μπορεί να αγαπήσει τον πατέρα του Θεό, εφ’ όσον πραγματικη αγάπη μόνο σε πρόσωπα μπορεί να απευθυνθεί και να υπάρξει. Ζώα, αντικείμενα, φιλοσοφικές ιδεες, κάποιο ενδιαφέρον του ανθρώπου μπορούν και πρέπει να τον τραβάνε κι όχι ολοκληροτικά τον άνθρωπο. Γι’ αυτό και κάθε περίπτωση που ξεπερνάει το μέτρο μιάς απλής συμπάθειας και ενδιαφέροντος προς αυτά,καταντάει να καταλήγει σε πάθος, αδυναμία, αλλά ποτέ δεν είναι πραγματική αγάπη. Αγάπη πραγματική, προσωπική, δονεί τον όλο άνθρωπο ως τα εσωτερικά του είναι του, και τον τραβαει προς το αγαπημένο πρόσωπο.

Και ο προσωπικός Θεός μας, είναι  ενας θεός πραγματικός είναι ο Θεός των Πατερων μας και αποτελει ένα Πρόσωπο και όχι μια ιδέα για πολλους ,όπως των φιλοσόφων και των σκεπτικιστών.

 Αυτός ο Θεός από την πραγματική και ανεξήγητη αγάπη προς το δημιούργημά του, τον άνθρωπο, βγαίνει και μπαίνει στον χώρο της δημιουργίας με τις άκτιστες ενέργειες Του και κοινωνεί μαζί του σε μια κοινωνία αγάπης, εν Χριστώ, με βασική προϋπόθεση την ελευθέρα προαιρεση του ανθρωπου. Δεν είναι δυνατόν να αγαπήσει καποιος  κάποιον αλλον, πιεζόμενος να το κάνει αυτό, από κάποια προσωπική ανάγκη, η βία.

Ο άγιος Θεός πατερας μας , από σεβασμό και πατρική εκτίμηση ,α προπαντός από αγαπητική διάθεση προς τον άνθρωπο, τον θέλει ελεύθερο και δεν του επιβάλλεται, αλλά περιμένει την ελεύθερη προσωπική του επιλογή. Να κάνει δεκτό δηλ. το Θεό στην ζωή του ή να Τον απορρίψει.

Ο Θεός λοιπόν, μας πλησιάζει και μας αποκαλύπτει τον Εαυτό Του, αφού προηγουμένως τον δεχθούμε στην ζωή μας. Και μας φανερώνει τη δόξα και την Χάρις του και εμείς απολαμβάνουμε την ευλογημένη παρουσία Του. Και βιώνοντας μαθαίνουμε τι σημαίνει ζωή με το Θεό, και πως είναι η κοινωνία με το Θεό. Εφ’ όσον, αν δεν μας αποκαλυφθεί από Εκείνον, γιατί δεν μπορούμε μόνοι μας να αναγνωρίσουμε, τον Δημιουργό και Κτίστη μας.

Αντιθέτως όταν τον απορρίπτουμε από την ζωή μας και δεν Τον αγαπούμε, όταν αδιαφορούμε για τις εντολές Του, σύμφωνα και με τον λόγο Του: “Ο έχων τας εντολάς μου και τηρών αυτάς, εκείνος έστιν ο αγαπών με” (Ιωάν. δ’, 21). κλείνουμε έτσι τα αυτιά μας στην πρόσκληση Του και μένουμε μόνοι μας χωρίς Θεό, ανίκανοι να αγαπήσουμε, γευόμενοι την απελπιστικά πικρή οδύνη της φιλαυτίας μας.

Μας αφήνει ο Θεός να διαλέξουμε μόνοι μας και δεν μας επιβάλλει την παρουσία Του. Όμως διακριτικά μας βοηθεί να ξεπεράσουμε την ανθρώπινη αδυναμία μας και να εκλέξουμε το συμφέρον σε μας.

Και το συμφέρον μας, άσχετα αν το καταλαβαίνουμε ή όχι, είναι να Τον εύρουμε, να Τον γνωρίσουμε, να ενωθούμε και να μείνουμε μαζί Του. Αυτός είναι κι ο σκοπός της ζωής μας, γι’ αυτό πλασθήκαμε απ’ Αυτόν.

“Αυτή δε έστιν η αιώνιος ζωή, ίνα γινώσκωσι σε, τον μόνον αληθινόν Θεόν και ον απέστειλας Ιησούν Χριστόν” (Ιωάν. ιζ’, 3)

Έχει τους τρόπους Του να πλησιάζει ο Θεός την κάθε ψυχή, να την ελκύει προς τον Εαυτό Του. Να την πληροφορεί για την παρουσία Του, να της μιλάει, να της δίδει ευκαιρίες, αφορμές και δυνατότητες για να Τον πλησιάσει κι αυτή και να Τον γνωρίσει, για να χαρεί και να ζητήσει ο άνθρωπος να μείνει ο Θεός μαζί του.

Αν η ψυχή, δεκτική στην Χάρη του Θεού, Τον πλησιάζει και ποθήσει την κοινωνία Του, τότε ο Θεός αρχίζει ένα άγιο “παιχνίδι” μαζί της.

Πότε της μιλαει με γλυκύτητα και τρυφερότητα, και τότε η ψυχή φτερουγίζει στον ουρανό από ένα ιερό, θείο έρωτα, ξεχνωντας όλα τα επίγεια.

Πότε της κρύβεται και εκείνη τρομαγμένη από την φαινομενική μοναξιά της Τον ψάχνει απελπισμένα με το συναίσθημα εγκατάλειψης.

Ώσπου και πάλι της φανερώνεται, αυξάνοντας έτσι τον πόθο. Για να μεγαλώσει την ένωση και κοινωνία μαζί της και να την οδηγήσει σε μεγαλύτερες χαρές και ευλογίες από δόξα σε δόξα.

Με οδηγό και στήριγμα τον Χριστό ο άνθρωπος περνάει τα μονοπάτια που οδηγούν στην χωρα τον ζώντων. Ελευθερώνεται ο άνθρωπος εσωτερικά . Ο Κύριος μας το είπε ξεκάθαρα ότι ἐὰν ὑμεῖς μείνητε ἐν τῷ λόγῳ τῷ ἐμῷ, ἀληθῶς μαθηταί μού ἐστε, καὶ γνώσεσθε τὴν ἀλήθειαν, καὶ ἡ ἀλήθεια ἐλευθερώσει ὑμᾶς, ἐὰν οὖν ὁ υἱὸς ὑμᾶς ἐλευθερώσῃ, ὄντως ἐλεύθεροι ἔσεσθε».

Η αγάπη λοιπόν και η ελευθερία δεν είναι δύο λέξεις αυθαίρετες. Η αγάπη και η ελευθερία είναι ο τρόπος με τον οποίο υπάρχει και στέκεται απέναντί μας ο ίδιος ο Θεός, τον οποίο γνωρίζουμε μέσα από το πρόσωπο του Χριστού, δια του Αγίου Πνεύματος.

Ο Λόγος του μιλώντας για το πρόσωπο του Χριστού, μας είπε ότι στο πρόσωπό Του ενώθηκε ο Θεός και ο άνθρωπος, η θεία και η ανθρώπινη φύση «ασυγχύτως» και «αδιαιρέτως». Τι θα πει «ασυγχύτως»; Είναι η ελευθερία. Τι θα πει «αδιαιρέτως»; Είναι η αγάπη. Τι σημαίνει αυτό πιο απλά: Ο Θεός έγινε άνθρωπος αλλά δεν κατήργησε τον άνθρωπο. Ο Θεός προσέλαβε την ανθρώπινη φύση μας, αλλά δεν την εξάλειψε, την προσέλαβε για να την ελευθερώσει και να την θεραπεύσει. Ο Θεός ήρθε σ’ εμάς με αγάπη γιατί ο Θεός είναι αγάπη.

Ρώτησε ο Μωυσής στην Παλαιά Διαθήκη τον Θεό: «Ποιο είναι το όνομά σου;» (Εξ. 3, 13). Κι ο Θεός απάντησε: «Εγώ ειμί ο Ων» (Εξ. 3, 14) -. Τι σημαίνει «Εγώ ειμί ο Ων»; Σημαίνει: «Εγώ είμαι Αυτός που είναι». Αυτό προσδιορίζει τον Θεό: Είναι! Τι θα πει υπάρχω; Θα πει, «άρχω κάτω από κάποιον άλλον». Ε λοιπόν, ο Θεός δεν υπάρχει, ο Θεός είναι! Δεν είναι σχήμα λόγου, είναι μια τρομακτική αλήθεια. Επειδή ο Θεός είναι, γι’ αυτό μπορώ εγώ να υπάρχω. Αν ο Θεός «δεν είναι» τότε κι εγώ είμαι ένα «μη ον» ή αν θέλετε -έστω και αν σοκάρει- ένα τιποτε. Και αυτό, Γιατί υπάρχει ο θάνατος. Ποιο είναι το μέλλον του ανθρώπου χωρίς τον Θεό; Να μεταβληθεί σε χωμα.. Άρα το μέλλον χωρίς τον Θεό είναι να επιστρεψει ο ανθρωπος από εκει που ξεκινησε δηλαδη στο μηδεν. Αυτή είναι η αξία μας. Κι εκείνοι που αρνούνται τον Χριστό, δεν κατάλαβαν ότι αρνούνται τον ίδιο τον εαυτό τους. 

Έτσι λοιπόν, επειδή ο Θεός είναι, εγώ μπορώ να υπάρχω. Αλλά υπ-άρχω, δεν άρχω! Είμαι κάτω από τον Θεό και γι’ αυτό μπορώ να είμαι. Κι ο τρόπος που ο άνθρωπος μπορεί να «είναι» είναι μόνον όταν είναι ενωμένος με Αυτόν που είναι.

Η Ανάσταση του Χριστού λοιπόν, επιβεβαιώνει δύο πράγματα: Πρώτον ότι ο Χριστός ήταν αληθινά άνθρωπος γι’ αυτό και πέθανε. Και δεύτερον, ότι ο θάνατος δεν ανήκει στην φύση του Θεού, ο θάνατος ανήκει στη φύση των ανθρώπων. Κι όταν καμιά φορά μερικοί άνθρωποι λένε «γιατί, Θεέ μου;» βλέποντας κάποιο δικό τους να πεθαίνει, δεν ξερουν και αυτοι τι και ποιον ρωτάνε. Γιατί, ο Θεός δεν εποίησε τον θάνατο. Εμείς επιλέξαμε τον θάνατο. Άρα εμείς έχουμε την ευθύνη. Όμως η Ανάσταση του Χριστού τι απέδειξε; Ότι δεν είναι μόνο τέλειος άνθρωπος, αλλά είναι και ο αληθινός Θεός. Εάν λοιπόν εγώ μείνω στον Θεό, τότε γίνομαι «είναι». Και γι’ αυτό η Ανάσταση είναι η μεγάλη χαρά και η μεγάλη γιορτή, γιατί χάρη στην Ανάσταση του Χριστού, εμείς είμαστε, χάρη στην Ανάσταση του Χριστού έχει νόημα η δική μας η ζωή και παύει το μέλλον μας να είναι μηδενικο. Και με τον Θεό μαζί τι είμαστε; «Θεοί εν μέσω θεών». Όλοι οι Άγιοι ήταν άνθρωποι αλλά θεώθηκαν και ζουν στη Βασιλεία του Θεού, ως «Θεοί εν μέσω θεών».

Ποιος είναι λοιπόν ο Χριστός; Ο Χριστός είναι αγάπη. Δεν έχει αγάπη, είναι αγάπη. Και απ’ την άλλη μεριά, σέβεται απόλυτα την ελευθερία μας. Μας έπλασε από αγάπη, αλλά μας έπλασε τόσο ελεύθερους, ώστε να μπορούμε να πούμε «όχι» ακόμα και στον Θεό. Και όταν εμείς του είπαμε «όχι», ο Θεός δεν κάκιωσε μαζί μας. Μας άφησε όμως να γνωρίσουμε και να ζήσουμε καλά μια μεγάλη αλήθεια: πως δεν υπάρχει ελευθερία χωρίς ευθύνη. Μας άφησε να βιώσουμε την ευθύνη της επιλογής μας. Επιλέξαμε να ζήσουμε χωρίς τον Θεό και τελικά περάσαμε στον πόνο και στον θάνατο. Ο Θεός σεβάστηκε την ελευθερία μας, αλλά μας άφησε όλη την ευθύνη της ελευθερίας μας.

Όσοι έγιναν Άγιοι, είναι γιατί αγάπησαν τον Χριστό. Ο Άγιος Πορφύριος τι φώναζε σε όλους; «Αγαπήστε τον Χριστό και μην σας νοιάζει τίποτα». Έτσι λοιπόν, στον Θεό δεν πάμε με το ζόρι. Δεν πάμε από φόβο. Ο φόβος φτιάχνει θρησκόληπτους ανθρώπους και όχι Χριστιανούς. Φτιάχνει ανθρώπους που δεν είναι ελεύθεροι απέναντι στον Θεό. Δεν τον αγαπάνε ελεύθερα αλλά από φόβο. Στον Θεό λοιπόν πηγαίνω ελεύθερα, γιατί εμπιστεύομαι το πρόσωπο και την αγάπη Του. Δεν φοβάμαι τον Θεό. Όποιος φοβάται τον Θεό είναι άρρωστος. Γιατί; Διότι ο Θεός είναι Αγάπη! Φοβάμαι την Αγάπη; Ε, άρρωστος είμαι, ή έχω δαιμόνιο μέσα μου.

Βέβαια, η αγάπη έχει μια προϋπόθεση, που μας την αποκαλύπτει ο Θεός ως δική του ιδιότητα: είναι η ταπείνωση. Και ο  Χριστός μας ειπε: «Μάθετε από μένα ότι είμαι πράος και ταπεινός στην καρδιά» (Ματθ. 11, 29). Και η Παναγία: «ότι επέβλεψεν (ο Θεός) επί την ταπείνωσιν της δούλης αυτού» (Λουκ. 1, 48). Άρα, δεν υπάρχει αγάπη χωρίς ταπείνωση.

Αν δεν είσαι ταπεινός, είσαι ανίκανος να αγαπήσεις. Αυτό πια το ξέρουμε και το σπουδάζουμε δυστυχώς στην εποχή μας: Βλέπουμε ποσοι νεοι ανθρωποι παντρεύονται και πριν χρονίσει ο γάμος τους, έχουν χωρίσει. Εχει γινει μοδα σημερα Δυστυχώς το ερώτημα είναι, ποιος δεν θα χωρίσει. Και γιατί χωρίζουν οι άνθρωποι; Γιατί είναι ανίκανοι να αγαπήσουν. Και γιατί είναι ανίκανοι να αγαπήσουν πραγματικά; Επειδή έχουν εγωισμό. Ο άνθρωπος που έχει εγωισμό είναι ανίκανος να αγαπήσει. Δεν μπορεί λοιπόν να υπάρχει αγάπη χωρίς ταπείνωση. Και ο Θεός που μας αγάπησε μέχρι θανάτου, είναι «ταπεινός στην καρδιά».

Η αγάπη και η ελευθερία είναι στη ρίζα όλων των ανθρώπινων σχέσεων, διότι είναι η ταυτότητα του προσώπου του Χριστού και το πρότυπο του ανθρώπου. Είναι ο Θεάνθρωπος Χριστός. Ο Θεός ήρθε σ’ εμάς με αγάπη και ελευθερία. Εμείς πρέπει να πάμε στον Χριστό με αγάπη και ελευθερία. Η ευθύνη μας δεν καταργείται ποτέ. Άρα, οφείλουμε να φτιάχνουμε Χριστιανούς, που στη ζωή τους θα κερδίζουν, κι όχι φοβισμένους ανθρώπους. Γιατί ο φοβισμένος άνθρωπος δεν είναι ποτέ υγιής. Ακόμα και στην υπακοή.

«Όστις θέλει οπίσω μου ελθειν…», είπε ο Κύριος –Ο σεβασμός της ελευθερίας είναι ο λόγος, που ο Χριστός, την ώρα που τον φίλησε ο Ιούδας, ή την ώρα που του έδωσε ένα χαστούκι ο υπηρέτης εκείνος, δεν φώναξε τις λεγεώνες των Αγγέλων, αλλά είπε στον Πέτρο, «βάλε το μαχαίρι στη θέση του, δεν είναι αυτός ο τρόπος ο δικός μου»

Όλοι το γνωρίζουμε: υποφέρουμε πολύ στη ζωή μας. Τα έχουμε κάνει όλα ένα κουβάρι. Η σχέση μας με τον Θεό είναι αρρωστημένη, θρησκόληπτη. Η σχέση μας με το σπίτι μας είναι γεμάτη γκρίνια, σύγκρουση, ένταση. Η σχέση με τα παιδιά μας έχει γίνει σχέση χωρίς χαμόγελο. Και το κουβάρι δεν λύνεται, τραβώντας από δω κι από κει. Λύνεται άμα βρεις την άκρη και θα σωθείς. Ας αλλάξουμε τη ζωή μας, ας την κάνουμε αναστάσιμη, χαρούμενη, όπως τη θέλει ο Χριστός. Αυτό σημαίνει «πιστεύω».

Υποφέρουμε όλοι, αλλά ο καθένας μας θεωρεί ότι φταίει ο άλλος που υποφέρουμε εμείς. στην πραγματικότητα, υποφέρουμε εξαιτίας μας.

Ο Χριστός είπε, «η βασιλεία του Θεού εντός υμών εστιν» (Λουκ. 17, 21), αλλά εμείς την ψάχνουμε έξω από μας, γι’ αυτό και δεν τη βρίσκουμε ποτέ. Εύχομαι να ψάξουμε μέσα μας, με αγάπη και ελευθερία προς τον Θεό, με αγάπη και ελευθερία προς τους ανθρώπους, ώστε να βρούμε την κρυμμένη ευτυχία και να ηρεμήσουμε, να ειρηνεύσουμε, να ανακαλύψουμε το νόημα και την ομορφιά της ψυχής μας. γένοιτο αμήν.

 Ο άνθρωπος  του Θεου ως πνευματική προσωπικότητα.

ένα θέμα που αφορά κάθε χριστιανό, κάθε άνθρωπο που έβαλε στόχο να γίνει πνευματικός, να συμπορευτεί με τον Θεό και συνδιαλλαγεί με τον Ιησού Χριστό διά πνεύματος Αγίου, και φυσικά να καθαρίσει τον δρόμο για αυτήν του την επικοινωνία.

Μια επικοινωνία με τον Θεό  απαραίτητη, η οποία  θα μας οδηγήσει στην Θεωση, θα μας κάνει συμμέτοχους της δόξας του, και για να γίνει αυτό πρέπει να γίνουμε προσωπικότητες πνευματικές, πνευματικά αντίγραφα του Κυρίου, άνθρωποι που καλεστήκαμε από τον Θεό σε ένα σχέδιο που έγινε πριν ο κόσμος αυτος θεμελιωθεί .

Μας προόρισε να γίνουμε παιδιά του, ώστε με την ζωή μας να τον υμνούμε για την πλούσια χάρη του που μας δωρησε δια του υιού του 

Μας λύτρωσε με το αίμα του Χριστού, συγχωρεσε τις αμαρτίες μας, και μας έδωσε την σοφία του και την γνωση .Μας εκανε συμμέτοχους στο σχέδιο του να ενωσει τα ουράνια με τά επίγεια στο πρόσωπο του Χριστού. Δια του Χριστού αποκτήσαμε μερίδιο της περιουσίας του Θεού, σφραγίζοντας μας με το Αγιο Πνεύμα που μας ειχε υποσχεθεί, το Πνεύμα το οποίο είναι εγγύηση για την κληρονομιά μας, τον μελλοντικό λυτρωμό μας, αλλά και την χαρούμενη και ευτυχισμένη παρούσα ζωή.  

Ο Χριστός μας, αφού ακύρωσε τις μεθοδίες του πονηρού κάνοντας τον φανερο και δείχνοντας μας που είναι το κρησφύγετο του, μας εμαθε πώς να τον αντιμετωπίσουμε και ποια σημεία  είναι οι αδυναμίες μας ετσι ώστε να μπορέσουμε και μεις με την σοφία του και την δύναμη του να καταστούμε άτρωτοι στα πεπυρωμενα βέλη του.

Από όλες τις πλευρές πρέπει να παρατηρούμε με μεγάλη οξύτητα τα τεχνάσματα και τις μεθοδίες του πονηρού. Γιατί όπως το Άγιο Πνεύμα λέει με το στόμα του Παύλου ότι έγινε για τους πάντες τα πάντα, ώστε να κερδίσει τους πάντες(Α΄ Κορ. 9, 22), έτσι και το πονηρο φροντίζει και γίνεται τα πάντα, ώστε όλους να τους οδηγήσει στην απώλεια.

Έτσι ο πονηρός σ' εκείνους που προσεύχονται υποκρίνεται ότι συν προσεύχεται, με σκοπό να τους εξαπατήσει με την πρόφαση της προσευχής και να τους προξενήσει την έπαρση. Αρα χρειαζεται καθαρη προσευχη Σ' όσους νηστεύουν επιχειρει να τους παρασύρει στην οίηση της νηστείας. Σ' εκείνους που έχουν γνώση των Γραφών κάνει τα ίδια, επιθυμώντας να τους βγάλει από τον ορθό δρόμο με το πρόσχημα της γνώσεως, παρασύροντας άνθρωπο στον εγωισμό.Εκει η γνώση φυσιει, και σ’ αλλους παρουσιάζεται σαν άγγελος φωτός και μπερδεύει τον λογο με το κοσμικο φρόνημα (Β΄Κορ. 11, 14) .

Εκείνος λοιπόν που θέλει να γίνει μιμητής του Χριστού, για να ονομαστεί και αυτός υιός Θεού, γεννημένος από το πνεύμα, οφείλει πριν απ' όλα να υπομένει τις θλίψεις που έρχονται, δηλαδή τις σωματικές ασθένειες ή τις ύβρεις και τους ονειδισμούς από τους ανθρώπους, τά θελω ακόμη και τις επιθέσεις του αοράτου εχθρού, με γενναιοψυχία και καρτερία.

Γιατί κατ' οικονομίαν Θεού παραχωρείται η δοκιμασία των διαφόρων θλίψεων, για να φανερωθεί σε μας αν τον αγαπούμε ειλικρινά. Εκείνος ξερει. Αυτό είναι το σημάδι των Αγίων όλων των αιώνων,  Προφητών, Αποστόλων και Μαρτύρων, ότι πέρασαν όχι από αλλού, αλλά από το στενό δρόμο των πειρασμών και των θλίψεων και έτσι ευαρέστησαν το Θεό. «Παιδί μου, λέει η Γραφή, αν έρχεσαι για να υπηρετήσεις τον Κύριο, ετοίμασε την ψυχή σου για πειρασμούς. Έχε ευθύτητα στην καρδιά και καρτερία»(Σ. Σειράχ 2, 1-2). Και αλλού λέει: «Όλα όσα σου έρχονται, δέξου τα σαν καλά, γνωρίζοντας ότι χωρίς να θέλει ο Θεός τίποτε δεν γίνεται».

Τά πάντα συνεργούν στο αγαθό ας μας γινει δεύτερη φυση αυτο,Από πολλα δεινά θα γλυτώσουμε.

Όσο ο Ισραηλιτικός λαός ευαρεστούσε τον Κύριο, αν και ποτέ όσο έπρεπε, αλλά τέλος πάντων όσο είχε κάπως υγιή την πίστη προς Αυτόν, τον οδηγούσε η πύρινη στήλη και η νεφέλη(Εξ. 13, 21). Η Ερυθρά θάλασσα του άνοιγε διάβαση(Εξ. 14, 21) την η τροφή του την εδεινε ο Θεός την στήλη πυρός την καιόμενη βατο και αλλα πολλα. και όλα αυτά είναι προεικόνισα της δικής μας πορείας. Όταν όμως απομακρυνόταν από την αγάπη Του, τότε παραδινόταν στους εχθρούς και υποτασσόταν σε πικρές δουλείες. Άλλα πλήρωναν για τα πάθη τους. Μέχρι και ειδωλολάτρες γινόντουσαν. μη γενοιτω σε μας.

Ταλμουζ είναι η δογματική των εβραίων. Οι σοφοί εβραίοι διερωτώνται στο  ταλμούζ πως η μετακινητή του ισραηλιτικού λαού στο Ισραήλ έκανε 40 χρόνια που με απλο βήμα θα εκαναν 10-15 μήνες και  κανονικα 40 ημερες. και όπως εκανε και ο Σωκράτης απαντάει το ταλμουζ. Ηταν αναγκαίο να μπουν στην γη του Ισραηλ με την νοοτροπία. την δυναμη και την συμπεριφορά που μονο η ελευθερία επιτρέπει. Ολοι οσοι άφησαν την Αίγυπτο ειχαν ζησει αιωνες ως δουλοι. Επομένως σύμφωνα με το σχέδιο του Μωυσή σαράντα χρόνια στην έρημο ηταν απαραίτητα προκειμένου στη γη της επαγγελίας να εγκατασταθεί μια νεα γενιά ισραηλιτών που θα ειχαν γεννηθεί ελεύθεροι και δεν θα ένιωθαν σκλάβοι.  

Ωραίος άγγελος φωτος .

Λοιπόν, η ψυχή που θέλει να ευαρεστήσει το Θεό, πρέπει πριν απ' όλα να αναλάβει την υπομονή και την ελπίδα. Μία τέχνη του πονηρου είναι και αυτό, στον καιρό της θλίψεως να βάζει μέσα μας την ακηδία, για να μας απομακρύνει από την ελπίδα στο Θεό.

Ουδέποτε όμως ο Θεός άφησε την ψυχή που ελπίζει σ' Αυτόν να καταβληθεί από τους πειρασμούς ώστε να φτάσει σε αδιέξοδο. Όπως λέει ο Απόστολος: «Ο Θεός κρατά τις υποσχέσεις Του και δε θα αφήσει να δοκιμάσετε πειρασμό πάνω από τη δύναμή σας, αλλά όταν έρθει ο πειρασμός, θα δώσει μαζί και τον τρόπο εξόδου από αυτόν, ώστε να μπορέσετε να τον αντέξετε»(Α΄ Κορ. 10, 13).

Αλλά και ο πονηρός, δεν στενοχωρεί την ψυχή όσο θέλει αυτός, αλλά όσο του επιτρέπει ο Θεός. Οι άνθρωποι γνωρίζουν πόσο βάρος μπορεί να σηκώσει ο ημίονος, πόσο ο όνος, πόσο η καμήλα, και τόσο τα φορτώνουν? 

Αν λοιπόν ο άνθρωπος έχει τόση σύνεση,  απείρως περισσότερο η σύνεση του Θεού γνωρίζει πόσον πειρασμό πρέπει να επιτρέψει να έρθει σε κάθε ψυχή, για να γίνει δόκιμη και κατάλληλη για τη βασιλεία των ουρανών.

Έτσι συχνά και κάποιες ψυχές, αν και έλαβαν τη θεία χάρη και έχουν εσωτερική βεβαιότητα από τη γλυκύτητα και την ανάπαυση του Πνεύματος εξαιτίας της νηπιότητάς τους, από αγαθότητα του Κυρίου, επειδή όμως ακόμη δε δοκιμάστηκαν, ούτε ελέγχθηκαν από τα πονηρά πνεύματα με διάφορες θλίψεις, εξακολουθούν να είναι νήπιες, και για να πω έτσι, δεν είναι ακόμη κατάλληλες για τη βασιλεία των ουρανών. «Αν δεν έχετε τη διαπαιδαγώγηση —λέει ο Παυλος— που έχουν πάρει όλοι, τότε είστε νόθα παιδιά και όχι γνήσια»(Εβρ. 12, 8).Εδω ειχαμε διαπαιδαγωγιση από τους γονείς μας και τους σεβώμαστε.Δεν πρέπει λοιπόν να υποταχθουμε πολύ περισσότερο στον πατερα μας που μας εξασφαλίζει τοσα πνευματικά αγαθά; 

Ώστε και οι πειρασμοί και οι θλίψεις για το συμφέρον στέλνονται στους ανθρώπους, και κάνουν την ψυχή πιο γνήσια και πιο στερεή. Και αν αυτή υπομείνει μέχρι τέλους με την ελπίδα της στον Κύριο, είναι αδύνατο να μην επιτύχει την υπόσχεση του Πνεύματος και την απολύτρωση από τα πάθη της.

Επειδή ο δρόμος που οδηγεί στην ουράνια ζωή είναι ομολογουμένως στενός και γεμάτος θλίψεις (Ματθ. 7, 14), και είναι λίγοι εκείνοι που τον βαδίζουν, γι' αυτό πρέπει για χάρη της ελπίδας του ουρανού να υπομένομε σταθερά κάθε δοκιμασία του πονηρού.

Γιατί όσες θλίψεις και αν υποφέρομε, τι μπορούμε να προσφέρομε αντάξιο του μέλλοντος που μας υποσχέθηκε ο Θεός, ή της παρηγοριάς που δίνει από εδώ στις ψυχές μας το πρνευμα το Αγιο, ή της λυτρώσεώς μας από τά πάθη μας, ή για το χρέος του πλήθους των αμαρτιών μας; «Τα παθήματα του παρόντος καιρού δεν έχουν καμία αξια συγκρινόμενα προς την δόξα που μέλει να αποκαλυφθεί σε μας» (Ρωμ. 8, 18).

Κατά συνεπεια πρέπει να γίνουμε πνευματική προσωπικότητα δοκιμαζομενοι και χαίροντες για τις δοκιμασίες όπως λεει στον Ιάκωβο Πᾶσαν χαρὰν ἡγήσασθε, ἀδελφοί μου, ὅταν πειρασμοῖς περιπέσητε ποικίλοις,  γινώσκοντες ὅτι τὸ δοκίμιον ὑμῶν τῆς πίστεως κατεργάζεται ὑπομονήν·  ἡ δὲ ὑπομονὴ ἔργον τέλειον ἐχέτω, ἵνα ἦτε τέλειοι καὶ ὁλόκληροι, ἐν μηδενὶ λειπόμενοι. (Ιακ.1 2-4) 

Γιατί, όπως λέει ο Παύλος, η στερεή τροφή είναι για τους τελείους, οι οποίοι από τον εθισμό έχουν γυμνασμένα τα πνευματικά αισθητήρια στο να διακρίνουν το καλό και το κακό (Εβρ. 5, 14). Αλλά και ο θείος Πέτρος λέει: «Και σεις, έχοντας τα λόγια των Προφητών, καλά θα κάνετε να τα προσέχετε, γιατί είναι σαν λυχνάρι που φέγγει στο σκοτάδι, ώσπου να χαράξει η ημέρα και ν' ανατείλει στις καρδιές σας ο αυγερινός»(Β΄ Πέτρ. 1, 19).

Αυτόν τον πόλεμο, με τη χάρη και τη δύναμη του Χριστού, μπορούμε να τον καταργήσομε. Χωρίς όμως τη βοήθεια του Θεού, είναι εντελώς αδύνατο να λυτρώσει κανείς τον εαυτό του ώστε να ελευθερωθεί από την πάλη των λογισμών. Το μόνο που μπορεί κανείς, είναι να αντιλέγει στους λογισμούς και να μην ευχαριστείται μ' αυτούς.

Όποιος είναι μπλεγμένος στα πράγματα αυτού του κόσμου και τα δεσμά του και παρασύρεται από τα πάθη του, είναι πολύ μακριά από το να γνωρίζει ότι υπάρχει κάποια άλλη πάλη και κάποιος άλλος πόλεμος που δε φαίνονται. Αρκεί να λύσει κανείς τον εαυτό του από όλα τα ορατά και ν' αρχίσει να παραμένει κοντά στον Κύριο, για να μπορέσει να αντιληφθεί τη διαρκή εσωτερική πάλη των παθών και τον αόρατο πόλεμο που είναι μέσα μας.διοτι ουκ έστιν η πάλη ημών προς αίμα και σάρκα, αλλά προς τας αρχάς, προς τας εξουσίας, προς τους κοσμοκράτορας του σκότους του αιώνος τούτου, προς τα πνευματικά της πονηρίας εν τοις επουρανίοις” (Εφεσ. 6, 12-13).

Ζούμε σε έναν πολιτισμό του φαίνεσθαι, που δεν μας έχει δώσει όμως χαρά και ευτυχία. Βλέπουμε τους άλλους ως εχθρούς και ανταγωνιστές ή ως αντικείμενα για να τους χρησιμοποιήσουμε, προκειμένου “εδώ και τώρα” να περνούμε καλά, να έχουμε αυτό που ονειρευόμαστε και θέλουμε. Αγνοούμε συνειδητά ότι η πραγματική πάλη μας δεν είναι προς αυτούς, αλλά   προς τα τεχνάσματα του πνεύματος της πονηρίας, το οποίο μας εγκλωβίζει στο φαίνεσθαι των πραγμάτων. Για να αφυπνιστούμε και να παλέψουμε, να κάνουμε συνεχώς νέα ξεκινήματα στην ζωή μας, χρειάζεται να εμπιστευθούμε τον λόγο του Θεού και να ντυθούμε την πανοπλία Του, δηλαδή την αγάπη και την και να ειμαστε στην συχνοτητα του Πνευματος του Αγίου, για να ξεκινήσουμε να παλεύουμε με τους λογισμούς μας, αλλά και με τις πράξεις μας. Να πορευτούμε προς την αρετή, η οποία δεν είναι ατομικό κατόρθωμα, αλλά δωρεά σωτηρίας μέσα στην πνευματική ζωή. Να βρίσκουμε ανά πάσα στιγμή την όντως αλήθεια που είναι ο Χριστός και να προχωρούμε με εμπιστοσύνη στον Θεό σε κάθε στιγμή της ζωής μας. Με επίγνωση ότι δεν μας εγκαταλείπει, όχι για να νικήσουμε κατ' ανάγκην στις σχέσεις με τους άλλους, αλλά για να γνωρίζουμε ότι η ευτυχία βρίσκεται στην κοινωνία μαζί Του. Να χτίσουμε στην καθημερινότητά μας έναν άλλο τρόπο ζωής, στον αντίποδα αυτού που νομίζουμε ότι θα μας δώσει πληρότητα. Και να αλλάξουμε το φαίνεσθαι με την κοινωνία της αγάπης! Να γίνουμε η δόξα του Θεού.

Η Δόξα του Θεού είναι ενας ζωντανός άνθρωπος ελεγε ο Αγ. Ειρηναίος 

Η εικόνα είναι αυτό που ο άνθρωπος κατέχει από την αρχή και που του δίνει την δύναμη να ξεκινήσει από την αρχή στον πνευματικό δρόμο .Η ομοίωση είναι αυτό που ελπίζει με σωστή χρήση της ελευθερίας του να αποκτήσει με την χάρη του Θεού στο τέρμα του ταξιδιού του.

Τούτο δε ο άνθρωπος του Θεού που γίνεται πνευματική προσωπικότητα, εχει ενστερνιστεί και κυριαρχεί στην ζωή του η αδιάλειπτη κοινωνία με τον Χριστό και τον Θεό Πατερό στηριζόμενος στην υπόσχεση του Θεού προς τον υιόν του ¨καθου εκ δεξιών μου εως αν θέσω τους εχθρούς σου υποπόδιο των ποδών σου.- 

Θελω να πιστευω ότι αυτός ο πλανήτης μέρα με την ημέρα θα γίνεται καλύτερος, ομορφότερος, όπως ο μπαξές, από λουλούδια πνευματικά που θα ευωδιάζουν την πλάση ολόκληρη και ο  Θεός θα λέει: αυτά είναι τά παιδιά μου τα αγαπημένα σ’ αυτά ευαρεστείται η ψυχή μου: γένοιτο αμήν.-

Ο Χριστό σε σχέση με τον συνάνθρωπο.

Ολοι μας είχαμε μια άποψη για τον Θεό στην ζωή μας. Αλλος ότι δεν υπάρχει Θεός, και είναι δημιούργημα του ανθρώπου, για να ξεπεράσει τους φόβους του, άλλος ότι ο Θεός είναι συνείδηση, άλλος φαντάζονταν τον Θεό σαν ένα πλάσμα που παιζει με τον άνθρωπο, άλλος ότι ο θεός έφτιαξε τον άνθρωπο και μετα τον εγκατάλειψέ, άλλος τον βλέπει σαν χωροφύλακα στην ζωή του. και άλλος του εχει αποκαλυφθεί και τον ακολουθεί αναπτύσσοντας την πίστη του πάνω στα γεγραμμένα του Λόγου.

Έκανε ο άνθρωπος δόγματα ανάπτυξε πίστη, και σε ολη την διαδρομή της η ανθρωπότητα πάλευε να ανακαλύψει και να αγγίξει τον Θεό χειροπιαστά, γιατί έβλεπε τον κόσμο γύρω του και απορούσε για το ποιος εφτιαξε αυτην την τελειότητα την γη τον άνθρωπο τα δένδρα τα φυτά τα ζώα, τους πλανήτες τους γαλαξίες, και τα πάντα να είναι τέλεια. 

Προσπάθησε να καταλάβει τον Θεό ο άνθρωπος με αυτό το μικρό μυαλό του αλλά χρειάσθηκαν χιλιάδες χρονια, και ακόμη ο άνθρωπος δεν εχει καταλάβει ποιος είναι ο Δημιουργός του. Όμως ολες αυτές οι προσπάθειες ολες αυτές τις θρησκείες που δημιούργησε ο άνθρωπος  ήταν και είναι μια πτυχή η έστω μια  οσμή γνώσης του Δημιουργού μας. Και ουτε μπορούμε να πουμε πως μια θρησκεία είναι λάθος και η άλλη είναι σωστη. Εδώ είναι το μυστικο της ετερότητας που η φωνή Θεό ηρθε να μας αλλάξει και να μας κανει όχι μονο να σεβόμαστε την θρησκευτική Ελευθερία  ολων και να μην είμαστε δογματικοί και θρυσκολυπτοι. Αλλα και να συμπορευομαστε με αυτους τους ανθρωπους χαριν της αγαπης με μια αληθινή φιλαδελφεια. Ενα παράδειγμα: Σε ένα χωριό ήταν ολοι τυφλοί,  και μια μερα μπήκε στο χωριό ενας τεράστιος ελέφαντας. Τα βήματα του άκουσαν οι τυφλοί και αναρωτήθηκαν τι είναι αυτό το πλάσμα. Ο βασιλιάς του χωριού κάλεσε τους σοφούς να του απαντήσουν τι είναι αυτό το υπερφυσικο ον. Τοτε οι σοφοί του χωριού ενας ενας προσπάθησε να ψηλαφήσει τον ελέφαντα .Ο πρώτος πλησίασε και έπιασε το αυτι του, και τοτε ειπε ο σοφος, είναι ένα τεράστιο φύλλο που κινείται, και τοτε το χωριο δέχτηκε την άποψη του πρώτου. Τοτε παει ο δευτερος να ψυλαφισει τον ελέφαντα και έπιασε το ποδι. Α λεει δεν είναι  φύλλο αυτό το πλάσμα, είναι κορμος δένδρου, και  τοτε αρχισαν να μαλώνουν ποιος εχει δικαιο. πλησιαζει ο τριτος και πιανει τα πλευρα του και θεωρει πως είναι ενας τεράστιος τείχος και αυτος αρχισε να μαλωνει με τους αλλους παει και ο τελευταίος και πιανει την ουρα του και νομίζει πως είναι φίδι. 

Και οι τέσσερις άγγιξαν την ιδια πραγματικότητα αλλά ο καθένας άγγιξε διαφορετική πλευρά της πραγματικότητας και την περιέγραψαν διαφορετικά. Ολοι εχουν δίκαιο. Το ιδιο εγινε με ολες τις θρησκείες και με ολους τους ανθρώπους που πλησίασαν αυτην την οικουμενική αλήθεια. Εχουμε λοιπόν το δικαίωμα να πιστεύουμε αυτό που πιστεύουμε αλλα δεν εχουμε δικαίωμα να απορρίψουμε και να κατηγορήσουμε τά πιστεύω των αλλων ανθρώπων που προσπαθούν να πλησιάσουν αυτην την αλήθεια, και που με την πιστη τους αυτή, λυνουν πολλα από τά προβλήματα τους Εμεις πιστευουμε στην αληθεια που απεκαλυφθει στον ανθρωπο  από τον Αδάμ μέχρι τον Κυριό μας Ιησου Χρηστο. Ο Θεός για μας είναι η δημιουργική δύναμη των πάντων αλλα και η δύναμη που συντηρεί, ζωοποιεί τα παντα μέσα και εξω από την δημιουργία, με τρομακτική τελειότητα. Τουλάχιστον αυτό αισθάνομαι εγώ.  Ενας Θεός που δημιουργεί, συντηρεί, και εξελίσσει  τα δημιουργήματα του με κορωνίδα τον άνθρωπο που εκανε κατ’ εικονα και καθ ομοίωση. Ο Θεός  όπως λεει και ο Ιωάννης είναι φως  (Α΄ Ιωάννου 1:5) «Ο Θεός είναι φως και σ' αυτόν δεν υπάρχει κανένα σκοτάδι.» Σημείωτεον, πως δεν λέει ότι ο Θεός είναι ένα φως, αλλά ότι είναι φως. Το φως είναι στοιχείο της ύπαρξής Του, όπως είναι αγάπη (Α΄ Ιωάννου 4:8)  Όπως ο Θεός είναι φως και έτσι είναι ο Υιός Του. Ο Χριστός είπε, «Εγώ είμαι το φως του κόσμου. Όποιος ακολουθεί εμένα δεν θα περπατήσει στο σκοτάδι αλλά θα έχει το φως της ζωής.» (Ιωάννης 8:12). Και αυτό το φως, όπως παλι αναφέρει ο Ιωάννης στο πρώτο κεφάλαιο, το εχει και ο άνθρωπος «εν αυτω ζωη ην και η ζωη ην το φως των ανθρώπων και το φως εν τη σκοτια φαινει και η σκοτια ου κατελαβεν αυτό, Ην το φως το αληθινόν ο φωτιζει παντα ανθρωπον ερχομενον εις τον κοσμον.

Δεν προσπαθώ να θεολογήσω αυτό είναι αλονων δουλειά απλά προσπαθώ να εκδηλώσω αυτό που πηρα από τον Λογο από τον Λογο που σαρκωθηκε και μας εδωσε την εξουσία να γινουμε τεκνα Θεου. Ο Χριστος ο Υιος του Θεού ηταν φως και το εδειξε στο θαβωρ και η συνεχής παρακίνησης του, είναι να γίνουμε και εμεις φως. 

Ολοι μας ειμαστε εκφρασις του Θεού και του Χριστου με απλα λογια. Ο Θεός μας αποκάλυψε που κατοικεί, ετσι ωστε να καταλάβουμε το αποκεκριμένο μυστήριο που είναι ποιο; Η έκφραση της αγάπης. που ο άνθρωπος μεχρι και σημερα δεν μπορεί να την εννοήσει.

 «Ἐπερωτηθείς δὲ ὑπὸ τῶν Φαρισαίων πότε ἔρχεται ἡ βασιλεία τοῦ Θεοῦ, ἀπεκρίθη αὐτοῖς καὶ εἶπεν· οὐκ ἔρχεται ἡ βασιλεία τοῦ Θεοῦ μετὰ παρατηρήσεως, οὐδὲ ἐροῦσιν· ἰδοὺ ὧδε ἤ ἰδοὺ ἐκεῖ·  ἰδοὺ γὰρ ἡ βασιλεία τοῦ Θεοῦ ἐντὸς ὑμῶν ἐστιν» (Λκ. 17, 20-21). Μην ψαχνουμε αλλου μεσα μας είναι. Που σημαίνει δηλαδή ότι σε κάθε άνθρωπο που συναντάμε, συναντάμε τον Θεό. Ας φανταστούμε μια ροδα από ποδήλατο, ο άξονας του είναι ο Θεός και εμεις οι ακτίνες του, οσο απομακρυνομαστε από το κεντρο παι παμε προς την περιφέρεια απομακρυνόμαστε από τον Θεό και παμε προς την υλη που είναι το σώμα μας.Οσο πλησιάζουμε προς τον άξονα τοσο το πνεύμα μας ανεβαίνει μεχρι να φθάσουμε στον χριστό. Ολοι ξεκιναμε από τον χριστο, από τον εσωτερικο μας εαυτο, και απομακρυνόμενοι αρχίζουμε την εξωστρέφεια και ξεχναμε ότι η πηγή της ύπαρξης μας είναι ο θεός. Ο Χριστός είναι η βαση της ύπαρξής μας, είναι η πηγη της υπαρξης μας για ολους τους ανθρωπους. Όταν ο ανθρωπος ξεχναει ότι ο Χριστός, η πνευματική του υπόσταση που είναι η άμπελος που μας κρατάει, μας καθαρίζει, μας εξελίσσει, μας ετοιμάζει να γίνουμε φως, τοτε ασχολείται με την υλη, την σαρκα του, στον Ιωάννη 6: 63: λεγει ο Κυριος "το Πνεύμά εστι το ζωοποιούν, η σαρξ ουκ ωφελεί ουδέν· τα ρήματα α εγώ λαλώ υμίν, πνεύμά εστι και ζωή εστιν, Ο άνθρωπος όμως ασχολουμενος με την σαρκα τοτε αρχιζει και παρατηρει τον διπλανο του, πέφτει στην αμαρτία. και τι κανει; ξεχναει ότι λεει ψέματα στην πηγη που είναι μεσα στον ανθρωπο, τον Χριστό, ξεχναει που κλεβει την πηγη που είναι μεσα στον ανθρωπο, τον Χριστό, κατηγορεί την πηγη μεσα στον ανθρωπο τον Χριστό, σκοτωνει την πηγη μεσα στον ανθρωπο και τον ιδιο τον ανθρωπο που είναι ο Χριστός, Αρα  λεω ψεματα κλεβω σκοτωνω κατηγορω τον Χριστό, όταν τα κανω στον συνανθρωπο. Οταν όμως ειμαι ενωμένος με τον Χριστό κανω το θελημα του. και ποιο είναι το θέλημα του; Ο συνανθρωπος μου, δηλαδη ο Χριστός μου. και αυτό ο Κυριός μας, το εχει αναγάγει σε μείζων θεμα μεσα στην γραφη, και παρότι το τονιζει σε κάθε σελίδα, ο άνθρωπος δεν το εχει καταλάβει, «Κανετε ότι θελουν να σας κανουν» λεει,» «αγαπατε και τους εχθρους σας ακομη», για προσευχη ηρθες; κοιτα μην εχει ο αδελφος σου κατι κατά σου. βρεστα πρωτα και μετα θα σε δεχθω, μην κρινετε ινα μην κριθητε,  οι δεκα εντολες, η υπερεχουσα οδός του παυλου, η αγαπη, η προυποθεση του Ιωάνη « Εάν αγαπωμεν αλληλους ο θεός εν υμιν μενει και η αγαπη αυτου τετελειωμενη εστι εν ημίν» από που να αρχισω και που να τελειωσω από τον καλο σαμαριτη από τον κακο δουλο; παντως ένα είναι  γεγονος. ότι οποιος θελει να παει στον Θεό πρεπει να περασει από τον συνάνθρωπο, και ας τρέχει οπου θελει σε μοναστήρια, σε προσκυνήματα,  σε συγκεντρώσεις, οπου θελει. Και αν η γραφη δεν σώνονταν, αρκούσε μονο η παραβολή του καλού σαμαριτου. αλλωστε ο Κυριος κλείνοντας τον Λογον του αναφερόμενος στην κριση που είναι η κορυφαία πράξη δικαιοσύνης του,  λεει δεῦτε οἱ εὐλογημένοι τοῦ πατρός μου, κληρονομήσατε τὴν ἡτοιμασμένην ὑμῖν βασιλείαν ἀπὸ καταβολῆς κόσμου ἐπείνασα γάρ, καὶ ἐδώκατέ μοι φαγεῖν, ἐδίψησα, καὶ ἐποτίσατέ με, ξένος ἤμην, καὶ συνηγάγετέ με, γυμνός, καὶ περιεβάλετέ με, ἠσθένησα, καὶ ἐπεσκέψασθέ με, ἐν φυλακῇ ἤμην, καὶ ἤλθετε πρός με.

τότε ἀποκριθήσονται αὐτῷ οἱ δίκαιοι λέγοντες· κύριε, πότε σε εἴδομεν πεινῶντα καὶ ἐθρέψαμεν, ἢ διψῶντα καὶ ἐποτίσαμεν;

πότε δέ σε εἴδομεν ξένον καὶ συνηγάγομεν, ἢ γυμνὸν καὶ περιεβάλομεν; ἀσθενῆ ἢ ἐν φυλακῇ, καὶ ἤλθομεν πρός σε;

καὶ ἀποκριθεὶς ὁ βασιλεὺς ἐρεῖ αὐτοῖς· ἀμὴν λέγω ὑμῖν, ἐφ᾿ ὅσον ἐποιήσατε ἑνὶ τούτων τῶν ἀδελφῶν μου τῶν ἐλαχίστων, ἐμοὶ ἐποιήσατε.

Ας φανταστούμε ότι οντως συναντάμε τον Χριστο τι θα κανουμε; Τι θα του προσφέραμε; Ενώ ο νομος των εβραίων ελεγε ότι έπρεπε η θυσία στον Κυριο να ηταν το καλύτερο σφαγειο υγιες και αρτημελες,  εκεινοι θυσιαζαν τά αρρωστα στον Κυριο και φυσικά όχι ότι ο Κυριος τα ηθελε για φαγητο, αλλα η προαίρεση μετράει. Οι θυσίες των ζώων της Π.Δ. γίνονταν σε εφαρμογή των νομικών διατάξεων και είχαν μόνο τελετουργικό χαρακτήρα, η θυσία του Χριστού υπήρξε εκούσια προσφορά του αίματός του, δηλ. της ζωής του. Συνεπώς ήταν θυσία όχι προβλεπόμενη από κάποια νομική διάταξη αλλά από την αγάπη του Θεού, υπέρ της του κόσμου ζωής και σωτηρίας.. Εκεινος λοιπόν εδωσε στον ανθρωπο το αιμ,α του, εμεις τι δίνουμε στον συνάνθρωπο; Ότι περισσεύει και για μας είναι αχρείαστο, μην πω άχρηστο. Εμεις λοιπόν θα δίνουμε στον συνάνθρωπό μας ότι καλύτερο εχουμε και ο Κυριος μέτρον καλον και πεπιεσμένο θα μας αποδώσει. Σκέπτομαι, ότι καλύτερο τι μπορεί να είναι που πρέπει να το δώσουμε στον αδελφό μας; Μα φυσικά ότι καλύτερο εχουμε παρει εμεις. το ευαγγέλιο της βασιλείας. Αυτό εχουμε που βαζουμε στην ζωη μας σημερα. Αυτό θα κανουμε. θα δώσουμε τον Χριστο στον αδελφό μας, με  παράδειγμα την ζωη μας.Καλο για μας καλο για τον Θεό και καλύτερο για τον συνάνθρωπο μας. Γιατι σκοπός δεν είναι απλά να δώσουμε ένα πιάτο φαγητό αλλα να δώσουμε ότι μεγαλύτερο μπορει να προσφέρει ανθρωπος για τον συνάνθρωπό του. Την σωτηρία της ψυχής του.  Όμως εκεινο που με απασχολούσε ηταν αυτό που ειπε  ὁ Κύριος τοῖς ἑαυτοῦ μαθηταῖς· Πᾶς ὅστις ὁμολογήσει ἐν ἐμοὶ ἔμπροσθεν τῶν ἀνθρώπων, ὁμολογήσω κἀγὼ ἐν αὐτῷ ἔμπροσθεν τοῦ πατρός μου τοῦ ἐν οὐρανοῖς· ὅστις δ᾿ ἂν ἀρνήσηταί με ἔμπροσθεν τῶν ἀνθρώπων, ἀρνήσομαι αὐτὸν κἀγὼ ἔμπροσθεν τοῦ πατρός μου τοῦ ἐν οὐρανοῖς. Ποσες φορες δεν αρνηθήκαμε τον Χριστό με την συμπεριφορά μας. Όμως προχθές κατάλαβα γιατι εχουμε τοσα εκατομμύρια μάρτυρες που δεν αρνήθηκαν τον χριστο, γιατι ήξεραν ότι και εκείνος θα τους αρνηθεί μπροστά στον Πατέρα του. και τοτε κατάλαβα την ευθύνη μου έναντι των συνανθρώπων μου. Η ομολογία μας πρέπει να είναι με τον λόγο μας και προ παντός με την ζωη μας, γιατι εχουμε ευθύνη απέναντι στον συνάνθρωπο. Όπως και εμένα κάποιος μου μίλησε ετσι οφείλω και εγω να ομολογήσω, Ο μεν θερισμός είναι πολύς, οι δε εργάται ολίγοι· παρακαλέσατε λοιπόν τον Κύριον του θερισμού να αποστείλει εργάτας εις τον θερισμό αυτού».ΛΟΥΚΑΣ 10:2. Και όπως γενικότερα λεει και ο παυλος στους γαλάτες ο δε σπειρων εις το πνεύμα εκ του πνεύματος θερίσει ζωήν αιώνιον».​ΓΑΛ. 6:8.και χωρίς να παρεξηγηθώ όταν λεω ομολογία, δεν εννοώ να κατευθύνουμε τους ανθρώπους όπως κάνουν οι οργανώσεις και τα δόγματα. Σκοπός μας είναι να πάρουν το ευαγγέλιο της σωτηρίας και να το βάλουν στην ζωή τους, και από εκει και περα θα κρίνουν αυτοί για τον εαυτόν τους ποια θα είναι η πορεία τους, αρκει εμεις να κάνουμε το καθήκον μας.- 

Συγνώμη που θα μακρηγορήσω λίγο ακόμη, θα πω μια ιστορία που λέχθηκε στην Αμερική πριν 200 χρονια. Μία ημέρα, ενώ περιπλανάται ενας με το όνομα Ριπ στα βουνά με τον σκύλο του, ανακαλύπτει μία ομάδα παράξενα ντυμένων ανδρών που πίνουν και παίζουν παιγνίδια. Αφού δέχθηκε λίγο από το οινοπνευματώδες ποτό τους, ο Ριπ νυστάζει και κλείνει τα μάτια του για μια στιγμή. Όταν ανοίγει ξανά τα μάτια του, εκπλήσσεται που ανακαλύπτει ότι ο σκύλος του λείπει, το τουφέκι του έχει σκουριάσει και τώρα έχει μία μακριά γενειάδα.

Ο Ριπ ταξιδεύει πίσω προς το χωριό του, και ανακαλύπτει ότι τα πάντα έχουν αλλάξει. Η σύζυγός του έχει πεθάνει, οι φίλοι του έφυγαν και η αυτοπροσωπογραφία του Βασιλέως Γεωργίου Γ΄ στην ταβέρνα έχει αντικατασταθεί από μία αυτοπροσωπογραφία κάποιου τον οποίον δεν αναγνωρίζει -- του στρατηγού Γεωργίου Ουάσινγκτον.

Ο Ριπ  κοιμόταν επί 20 χρόνια! Και, στη διαδικασία, έχασε μία από τις πιο συναρπαστικές περιόδους στην ιστορία της χώρας του -- είχε κοιμηθεί καθ’ όλη τη διάρκεια της Αμερικανικής Επαναστάσεως.

Τον Μάιο του 1966, ο δρ. Μάρτιν Λούθερ Κινγκ ο νεότερος, χρησιμοποίησε αυτήν την ιστορία ως επεξήγηση της ομιλίας του «Μην κοιμάστε καθ’ όλη τη διάρκεια της επανάστασης»¹. 

Σήμερα, θα ήθελα να πάρω το ίδιο θέμα και να προτείνω μία ερώτηση σε όλους εμάς που πήραμε αυτή την γνώση του Θεού:  Θα μπορέσουμε να πούμε ότι σηκώσαμε τα μανίκια μας και κοπιάσαμε με όλη μας την καρδιά, νου και δύναμη; Το σχέδιο του Θεού προχωράει η ανθρωπότητα μερα με την ημερα κανει άλματα πανω στον πνευματικο αγώνα, από ολο τον κοσμο η πιστη εκδηλώνεται με σημεία, η βασιλεία βιάζεται και οι βιαστές αρπαζουσι αυτην, γιαυτο βιάζεται και ο πονηρος να προλάβει και προσπαθεί να επιβάλλει το σχέδιο του.  ας μην χάσουμε την ευκαιρία της ζωής μας η ήμερες αυτές που περνάμε βοηθάνε να εργαστούμε. . 

 Εύχομαι αυτος ο κόσμος που ζουμε, μαζι με μας να δει τις επαγγελίες του Θεού να εκπληρώνονται και μεις να  εχουμε βάλει ένα λιθαράκι σαυτό το οικοδόμημα που λέγεται Βασιλεία του Θεού επί της γης. γενοιτω αμήν.-

Πώς μπορεί ο άνθρωπος να αναγεννηθεί.- 

O άνθρωπος που πραγματικά ζητούσε την αλήθεια, εχοντας σοβαρά ερωτηματικά, φρόντισε να πλησιάσει τον Χριστό σε μια ιδιωτική συνεύρεση μέσα από καρδιάς. «Ξέρουμε ότι είσαι δάσκαλος, είπε ο Νικόδημος, σταλμένος από το Θεό ,διότι κανείς δεν μπορεί να κάνει τέτοια σημεία που κάνεις εσύ, αν ο Θεός δεν είναι μαζί του». Ο Νικόδημος αν και άρχοντας των φαρισαίων πήγε με αυτή την απλή καρδιά, την απλή πίστη σε Αυτόν συμπεραίνοντας και ο ίδιος: Αφού κάνει αυτά τα θαύματα και τις θεραπείες είναι από τον Θεό! Χωρίς βιβλία, χωρίς ιστορικά συγγράμματα, χωρίς επιστημονικές αποδείξεις. Απλά βλέπει τα έργα Του (Ιωάν. γ΄2)   

Ο Ιησούς του απαντά «Σε διαβεβαιώνω απόλυτα, αν κάποιος δεν γεννηθεί άνωθεν, δεν μπορεί να δει τη βασιλεία τού Θεού» (Ιωάν. γ΄3). 

Ο Νικόδημος ξαφνιάζεται, και ανταπαντά με τη λογική που διέπει κάθε νοήμονα άνθρωπο. «Πώς μπορεί ένας άνθρωπος να ξαναγεννηθεί γέρος ων; Μήπως μπορεί να μπει μια δεύτερη φορά στην κοιλιά τής μητέρας του και να γεννηθεί;» (Ιωάν. γ΄4).

Ο Ιησούς επιμένει δίνοντας του αυτή τη φορά διευκρινήσεις. «Σε διαβεβαιώνω απόλυτα, αν κάποιος δεν γεννηθεί από νερό και Πνεύμα, δεν μπορεί να μπει μέσα στη βασιλεία τού Θεού. Εκείνο που έχει γεννηθεί από τη σάρκα είναι σάρκα και εκείνο που έχει γεννηθεί από το Πνεύμα, είναι πνεύμα. Μη θαυμάσεις ότι σου είπα: Πρέπει να γεννηθείτε ανωθεν.Ο άνεμος πνέει όπου θέλει, και ακούς τη φωνή του, αλλά δεν ξέρεις από πού έρχεται, και πού πηγαίνει· έτσι είναι καθένας που γεννήθηκε από το Πνεύμα» (Ιωάν. γ’5-8).

Ο λόγος για την Αναγέννηση.  Μία λέξη κλειδί που ίσως δεν την ακούσαμε ποτέ στο σχολείο στο μάθημα των θρησκευτικών και που ίσως την αγνοούμε μέχρι σήμερα. Μια αποκάλυψη, ένα μυστήριο, που αποκαλύπτεται και βιώνεται καθημερινά από χιλιάδες ανθρώπους που έχουν δεχτεί στη ζωή τους τον Ιησού Χριστό ως προσωπικό τους Σωτήρα. 

Σύμφωνα με τον απόστολο Παύλο (Ρωμ. ις΄25-26) το ίδιο το Ευαγγέλιο αποτελεί ένα «μυστήριο», καθώς και μυστήριο αποτελεί το γεγονός ότι ο Θεός φανερώθηκε στον άνθρωπο γινόμενος όμοιος με αυτόν. «…το μυστήριο της ευσεβείας είναι μέγα, ο Θεός εφανερώθη εν σαρκί…εδικαιωθει εν πνευματι, ωφθει αγγέλοις εκηρυχθη εν εθνεσι, επιστευθει εν κοσμω ,ανελήφθη εν δοξη» (Α΄ εΤιμ. γ’16).

Βλέπει ο Κύριος ότι η απόφαση μας είναι ειλικρινής και αφού τον γνωρίσουμε στέλνει τον παράκλητο το Πνεύμα της αληθείας που μας οδηγεί εις πάσαν την αλήθεια,. Ανοίγει τα μάτια μας και όλα παίρνουν μορφή, μέσα μας γίνεται φωτιά, πυρ καταναλισκον που  καίει την αμαρτία και γίνεται οδηγός μας στον δρόμο, στην οδόν του Κυρίου. Μας ενδυναμώνει μας εμψυχώνει και μας προειδοποιεί να αποφεύγουμε τις παγίδες. Ετσι έρχεται η αναγέννηση.

Κάνει τον άνθρωπο  να γίνει νέος, καινούργιος, ανακαινισμένος, ξαναγεννημένος, και ουσιαστικά πνευματικά αναστημένος. Άνθρωπος με ευαισθησίες, άνθρωπος με καθαρά συνείδηση, με γυμνασμένα τα αισθητήρια του νοός του.Οτι λεει το εννοεί ότι ακούει το φιλτράρει από την αλήθεια, η καρδιά του πάλλεται στους χτύπους του Χριστού διά Πνευματος Αγίου. Ζει πραγματικά και αισθάνεται την παρουσία του Θεού μέσα του, ευγνωμονεί αδιάληπτα τον δημιουργό του, και η πεποίθηση του πλέον είναι το «ζω δε ουκετι εγω ζει δε εν εμοι χριστός..  Γαλ.2:16-)» 

Αυτά όλα ο αναγεννημένος άνθρωπος τα αισθάνεται, τα βιώνει τα διαπιστώνει στην καθημερινότητα του, γιατί ο  λόγος που μπήκε μέσα του, γλυκος σαν μέλι δοκιμάστηκε, αν και λίγο πικρός στην υπακοή και την εφαρμογή, αποδείχθηκε ότι έχει αιώνιο βάρος δόξης που υπερβαίνει κάθε μετρον. Κάνει τον άνθρωπο να  προσηλώνεται ουχι  στα βλεπόμενα αλλα στα μη βλεπόμενα, διοτι εκείνα που βλέπονται είναι πρόσκαιρα, ενω εκείνα που δεν βλέπονται είναι αιώνια. (Β Κορ 4. 17-18)  και αυτό δεν είναι ουτοπία, γιατί τά χαρίσματα του Χριστού είναι αιώνια δεν χάνονται.

Και ξέρετε τι σημαίνει αιώνια να διακηρύττεται και να επικρατεί η αλήθεια, η αγάπη ,η χαρά. η πίστη ,η πραότητα, η αγαθοσύνη η βασιλεία; Η απολύτρωση; Ο άνθρωπος πλέει σε πελάγη ευτυχίας που ζει και φιλοξενεί μέσα του την ιδια την Θεότητα.  Μάτι ανθρώπου και νους ανθρώπου δεν δύναται να φανταστεί τι έχει ετοιμάσει ο Πατέρας τοις αγαπώσι τον Θεόν.

 Όταν πάρουμε τον Λόγο του Θεού στα χέρια μας και εννοήσουμε την μετάνοια, τότε θα εισέλθουμε στην αναγέννηση. Αυτή θα μας οδηγήσει στην πόλη του Θεού, η οποία δημιουργείται πρώτα μέσα μας και διά της εξαπλώσεως και γύρω μας.  Και αυτό το λεω όχι σαν μελλοντικο τάξιμο και μια υπόσχεση του Θεού, μα σαν μια καθημερνή πραγματικότητα που την βιώνει ο άνθρωπος ακολουθώντας τον Χριστό σε ένα ζυγο χριστό και ένα φορτίο ελαφρύ. . 

Τι δύσκολο είναι να λέμε την αλήθεια και να πετάξουμε το ψέμα από την ζωή μας;, τι δύσκολο να μοιραστούμε με τον συνάνθρωπό μας από αυτά που μας χάρισε ο Θεός;, τι δύσκολο είναι να γίνουμε ειλικρινής στις σκέψεις μας με τον εαυτό μας και τους αλλους; Τι δύσκολο είναι να τον βάλουμε στην ζωή μας και να τον ρωτάμε πριν να αποφασίσουμε για οτιδήποτε; 

Καθημερνά αναγεννούνται χιλιάδες άνθρωποι και πανε στον Χριστό γράφοντας το όνομα τους στο βιβλίο της ζωής και ξέρετε γιατί; Γιατί τον δοκίμασαν τον χριστο και πριν τον ακολουθήσουν είπαν για να δω η αλήθεια θα δικαιωθεί; Η σοφία του Θεού θα δικαιωθεί; Η πίστη στον Θεό θα δικαιωθεί; Η αγάπη προς τον πλησίον θα δικαιωθεί; Η χαρα θα δικαιωθεί; Ε σας πληροφορώ ότι δικαιώθηκε .Πλέον ο αναγεννημένος άνθρωπος γνωρίζει όχι επειδή άκουσε αλλά επειδή δοκίμασε και απέδειξε ότι ο Χριστός είναι η οδός η αλήθεια και η ζωή δια της εφαρμογής του . Πως λοιπόν εσυ  άνθρωπε προσπαθείς να τον πείσεις με απλά επιχειρήματα ότι δεν υπάρχει Θεός; Ποσο πτωχός είσαι και ποσο μεγάλη πλάνη ζεις σ’ αυτή την ζωή που δεν ξέρεις τι σου ξημερώνει αύριο; Γιαυτο και η αλήθεια του Χριστού όταν κάτσει στην καρδια του ανθρώπου και βεβαιωθεί, γίνεται αυτό που ειπε ο Παύλος:  τις μπορεί να μας χωρισει από την αγαπη του Χριστου; θλίψη στενοχώρια διωγμός η λιμός η γυμνοτης η κίνδυνος η μάχαιρα (Ρωμ Η 35)…

Προϋπόθεση για να αναγεννηθεί ο άνθρωπος χρειάζεται να βιώσει πρώτα την ψυχική κούραση και την ματαιότητα αυτού του κόσμου.

Να δει δηλαδή την ματαιότητα του κύκλου της ζωής του, ιδίως όταν αυτή τον οδηγεί σε προσωπικές αποτυχίες. Είναι η βεβαίωση η εσωτερική ότι οι ιδιες οι ψυχικές του δυνάμεις τον προδίδουν και δεν του προφέρουν την ευχαρίστηση που του υπόσχεται το κοσμικο στοιχείο.

Αγνοεί την ύπαρξη του Θεού στην ζωή του, η μάλλον την εχει ξεχάσει όπως ο άσωτος υιός και βεβαιωμένος πλέον ότι το αρνητικό εχει καθορίσει την ζωή του, αφού εχει πλεονάσει η αμαρτία μέσα του, εχει πιστέψει ότι γεύτηκε το κακό και ειδε και το αποτέλεσμα του.

Γνωρίζοντας τους δυο πόλους της ζωής, άσπρο μαύρο, ζεστο –κρυο , καλο κακο- αρνητικό θετικο, εκει τοτε με αγωνία και πραγματική διψα κοιτάει τον ουρανό, και αναρωτιέται που είναι η χαρα στην ζωή του, που είναι η δικαιοσύνη, που είναι η πραγματική αγαπη, που είναι το καλο, αφου αντιλαμβάνεται ότι μεσα του και γυρω του ειναι όλα κάλπικα .

Είναι απολύτως βέβαιο ότι όποιος εκζητησει τον Κυριο, Εκείνος θα του παρουσιαστεί. Αυτο περιμένει μέσα από την ελευθέρια μας, να τον φωνάξουμε να του ανοίξουμε την πόρτα της καρδιάς μας .

Αμάν λοιπόν εως πότε ο άνθρωπος θα τρώει ξυλοκέρατα στην ζωή του, λες και του απομένουν και άλλες ζωές .Μιά και μοναδική εχει και την περνάει σαν τά παιδιά που ξεχνιούνται στον δρόμο, στο παιγνίδι και νύχτωσε και αν δεν τά φωνάξει η μητέρα τους, μπορεί να χαθούν.

Και εμείς καθημερινά ενώ βλέπουμε τά θαύματα που κάνει ο Θεός στους συνανθρώπους μας, και ενώ οι άνθρωποι του Θεού μας παραδειγματίζουν με την ζωή τους, και σχεδόν μας παρακαλάνε να αγαπήσουμε τον Θεό, μην σας πω πως προσεύχονται για μας νυχτα μέρα ,εμεις περιμένουμε ένα άλλο τραίνο να περάσει να μας πάρει και συνεχώς αναβάλουμε την κλήση μας. Γιαυτο όπως λέγει το Πνεύμα το Αγιο Σήμερον εάν ακούσετε την φωνην μου μην σκληρύνετε τας καρδία σας όπως εν τω παραπικρασμώ (Εβρ.3-15).

.Φωνάζει ο απόστολος Παύλος ιδού καιρός ευπρόσδεκτος ιδού νυν η ημέρα σωτηρίας (Β΄ Κορ. στ΄ 2)

Καθημερινά βλέπουμε δίπλα μας να σκάνε βόμβες, να φεύγουν άνθρωποι κοντινοί μας, άνθρωποι με μεγάλα χαρίσματα που όμως δεν τα χρησιμοποίησαν επ αγαθω, και εμείς αδιάφοροι, λες και εχουμε κανει ο καθένας μας σύμβαση με τον Θεό ,ότι εχουμε χρόνο και εκείνος μπορεί να περιμένει .Ο καιρος μας πάντοτε έτοιμος είναι. λεγει ο κυριος.

Στα χέρια μας τά παρέδωσε όλα.

1.-Αιτείτε και δοθησετε ζητειτε και ευρισετε κρούετε και ανοιγήσετε,. Ότι θελουμε μπορούμε να τον ζητήσουμε αρκει να είναι για το καλο μας και το καλο του συνανθρώπων μας.

2.-ει ο Θεός υπέρ ημών, τις καθ' ημών;”. Μας απαλλάσσει από τον Φόβο.

3.-“οίδαμε δε ότι τοις αγαπώσι τον Θεόν πάντα συνεργεί εις αγαθόν, ” (Ρωμ. Η' 28). Ότι μας συμβεί το επιτρέπει ο Θεος για το καλο μας.

4.-Δεν ήρθα να κρινω τον κόσμο ήρθα να σώσω τον κόσμο. Σταματα να ζεις με τις ενοχές σου, κοίτα μπροστά διδάξου από τα λάθη σου. Εις τά οπίσω λησμονώ και έμπροσθεν επεκτεινόμενος τρέχω για το βραβείο της ανω κλήσεως μας λεει ο Παύλος.

5.-Δεν σας ονομάζω δούλους, διότι ο δούλος δεν ξέρει τι κάνει ο κύριός του ,αλλά σας ονομάζω φίλους, διότι όλα οσα άκουσα από τον πατέρα μου σας τά γνώρισα. Υπάρχει μεγαλύτερη χαρά από το να κάνεις φίλο τον Χριστό;

6.-Εις το σπίτι του πατέρα μου υπάρχουν πολλά μέρη διαμονής ,αν δεν υπήρχαν θα σας το έλεγα .Πηγαίνω να σας ετοιμάσω τοπον και παλιν θα έρθω να σας παραλάβω μαζί μου.  μας εξασφάλισε το μέλλον μας  που μέχρι χθες ήταν αβέβαιο…

Αληθινός Χριστιανός είναι ο άνθρωπος που ζει το γεγονός του Χριστού, στο είναι του, στην προσωπική του ύπαρξη, στην καθημερινότητα του, στην οικογένεια του, στο γραφείο του, στο κατάστημα του, στην κοινωνική του συναναστροφή. Ο ίδιος παντού με ένα χαρακτήρα και όχι σύμφωνα με το περιβάλλον του όπως ο χαμαιλέοντας. Πως αλλιώς θα μας εμπιστευθεί ο Θεός;.

Μην λέμε λοιπόν γιατί ο Κύριος δεν μας δίνει σημεία. Να γίνουμε λοιπόν προσωπικότητες πνευματικές,  αποφασισμένοι, αρμόδιοι για την βασιλεία και να μην βλέπουμε εις τά οπίσω.

Ο Θεός προγνωρίζει την αποδοχή ή την απόρριψη της κλήσεως εκ μέρους τού ανθρώπου, και αφού προηγηθεί η αποδοχή στην συνέχεια η χάρις καταρτίζει τον πιστό  ώστε να γίνει “σύμμορφος της εικόνας τού Υιού Αυτού”. 

Οι σοφές παρθένες είχαν γεμάτα τα δοχεία τους, διότι προνόησαν, και περίμεναν την έλευση του Κυρίου. Τώρα λοιπόν που έχουμε καιρό ,είμαστε υγιείς, και το μυαλό μας μπορεί να συλλάβει το πνεύμα, μην χάνουμε την ευκαιρία για σωτηρία. Έχουμε δρόμο μπροστά μας. 

Μένοντας λίγο στις μωρες και σοφές παρθένες θα δούμε ότι:  Οι μωρές παρθένες είναι οι Χριστιανοί οι οποίοι έχτισαν την πίστη τους στο πίστευε και μη ερεύνα. Είναι ακόμη όλοι αυτοί οι Χριστιανοί που έχουν υιοθετήσει τους τύπους και όχι την ουσία. Ήμασταν και εμείς ετσι πριν. Είναι αυτοί που πιστεύουν χωρίς να ερευνούν, χωρίς να μελετούν τον Λόγο του Θεού, χωρίς να εφαρμόζουν, και το πιο άτοπο που κάνουν είναι ότι δεν θέλουν να αλλάξουν τον εαυτό τους και να αναγεννηθούν. Έτσι λόγω της έλλειψης καθαρισμού και αγιασμού, τα γεγονότα θα τους καταβάλλουν αρνητικά, και το λάδι τους θα σωθεί κατά την ημέρα του Κυρίου, διότι η μέρα του Κυρίου θέλει ανθρώπους με στοιχεία Θεού, με ιδιότητες Θεού, και ζωντανή πίστη.

Οι σοφές παρθένες είναι όλοι αυτοί οι οποίοι φροντίζουν να αποκτήσουν την σοφία του Θεού με την μελέτη του Λόγου. Τα οποία στοιχεία θα τα εντάξουν στην ζωή τους, ετσι ώστε τα γεγονότα να μην μπορούν να τους καταβάλλουν,

. Και με την προσευχή και της πνευματική καλλιέργεια, να μπορούν να γεμίζουν το καντήλι τους αιώνια, κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες βρεθούν, με αποτέλεσμα η φλόγα του Χριστού να μην σβήσει ποτέ.

Αυτό που θα ζητήσει ο Χριστός την ημέρα την δική του, είναι να μην έχουμε φόβο, και όταν λέμε φόβο τι εννοούμε; Τις ενοχές μας,για τα λάθη που κάναμε και εξακολουθούμε να κάνουμε, εν γνώσει μας, τον φόβο της φτώχειας, της κριτικής του κόσμου, της κακής υγείας, του να μην χάσουμε την αγάπη κάποιου, των γηρατειών και τον φοβο του θανάτου. Αυτος μαζι με την αναποφασιστικότητα και την αμφιβολία, είναι τα στοιχεία όπως θα διαπιστώσουμε  στην ζωη μας και στην καθημερινότητα μας, αποδεδειγμένοι εχθροί του μυαλού μας, Επίσης να μην εχουμε εγωισμό, θυμό, αλλοφροσύνη, πνευματική υποκρισία και πονηρία. Με λίγα λόγια να μην έχουμε άγνοια του Λόγου του Θεού, ώστε να μπορέσουμε να ξεπεράσουμε τα γεγονότα και να φτάσουμε την ημέρα του Κυρίου την μεγάλη και επιφανή ζώντες. Γιατι ο Χριστός  μας, αφενός μεν κατήργησε τον θάνατο, αφετέρου δε έφερε σε φως τη ζωή και την αφθαρσία διαμέσου του ευαγγελίου.» (προς Τιμόθεο Β ́ 1:10).

Αυτό πρέπει να μας γίνει πιστη, γιατι τι νόημα εχει ενας άφθαρτος Θεός να δοξάζεται από έναν φθαρτο  άνθρωπο; Παντού  η γραφή μιλάει για την αφθαρσία και τα στοιχεία της.  

«Η χάρις μετά πάντων των αγαπώντων τον κύριον ημών Ιησούν Χριστόν εν αφθαρσία...».μας λεγει στους εφεστίους. καθοτι όπως λεγει ο Πετρος είμαστε αναγεννημένοι ουκ εκ σπορας φθαρτής αλλα αφθαρτου δια λογου ζώντος Θεού (Απετρος1:23)

Ας μην αφήνουμε αδέλφια μου τον χρόνο να φεύγει μαζι με την ζωή μας .Ας βάλουμε σύμμαχο μας τον χριστό γιατί δεν έχουμε πλέον χρόνο. Ας τά παρατήσουμε όλα για χάρη του, και ας μπούμε στο αγιαστηριο, ας κανουμε το ευαγγέλιο σανίδα σωτηρίας ,και το πρώτο πράγμα που θα κάνει μέσα μας είναι να  γνωρίσουμε τον εαυτό μας και να τον ελευθερώσουμε, γιατί είναι σίγουρο, ότι με τον Χριστό στην ζωή μας, θα λυθεί το μεγάλο μυστήριο που απασχολεί τον άνθρωπο, το μυστήριο της ζωής. Δηλαδή το ποιοι είμαστε γιατί ήρθαμε στον κόσμο και που πηγαίνουμε. (Να γνωρίσουμε τον Θεο και να μετέχουμε των ιδιοτήτων του Θεού)  Και όταν το βρούμε δεν είναι τίποτε δύσκολο μετά, θα μετατραπούν όλα, μέσα μας με μια ειλικρινή μετάνοια, γιατί ο Χριστός τι θέλει από μας; ειλικρίνεια.ετσι ερχεται η αναγεννηση.Και γινεται ο αναγεννημενος ο νεος Αδάμ, ο άνθρωπος που αποφεύγει το κοσμικο φρόνημα πάση θυσία και συνεχώς να προβαίνει στην ανακαινηση του νοός του ώστε να μπορεί να διακρινει ποιο είναι το θέλημα του θεου βασει του γραφικού σχεδίου  του Θεού, το οποίο συλλαμβάνει με την εμπεριστατομενη μελέτη του ευαγγελίου. Χωρίς την ανακαίνιση δεν εχουμε νου Χριστού είμαστε κοσμικοί. Οπότε σύμφωνα με τά συμφέροντά μας θέλουμε να είναι το θέλημα του Θεού. 

Έτσι θα καταλάβουμε ποιο το ύψος το πλάτος και το βάθος των ανεκδιήγητων δωρεών του Θεού, πράγμα που βαθεια μεσα μας το αγνοουμε, εφόσον θεωρούμε ότι, ότι εχουμε είναι δικα μας ,και ότι εμείς με την αξία μας τα πετύχαμε. Γιαυτο μας λείπει η ευγνωμοσύνη και η χαρά.. αλλά προπαντός η ταπεινοφροσύνη. Αν κατανοήσουμε τα δωρα του Θεού με την συνεχή υπενθύμιση, σίγουρα θα ερθει η ευγνωμοσύνη και η χαρά. 

Αν αντιληφθούμε: α) την μικρότητα μας εναντι της πολυποικιλου σοφίας του Θεού και της δημιουργίας του, β)  ότι η ζωη μας είναι κρεμασμένη στο ελεος του Θεού και την ανεκτικότητα του γ) τίς υπενθυμήσεις του Θεού ότι  «ανευ εμου ου δυνασθε ποιειν ουδεν» (Ιω. ιε΄ 5-6), «μηδε του θελοντος  μηδε του τρεχοντος αλλα του ελεουντος Θεού» ( Ρω. θ', 16). «Ο Θεός εστιν ο ενεργών εν υμίν και το θέλειν και το ενεργείν» (Φιλιπ. 2:13). «ὰν μὴ Κύριος οἰκοδομήσῃ οἶκον, εἰς μάτην ἐκοπίασαν οἱ  οἰκοδομοῦντες» ΨΑΛΜΟΣ 126  τοτε θα καταλαβουμε τι μενει δικο μας. Τιποτε παρα η ντροπή μας για οσα κανουμε.Τοτε θα  σκυψουμε το κεφαλι και θα πουμε ιδου ο δουλος σου Κυριε  γενοιτω κατά το ρημα σου, αλλα δεν θα μπορούσαμε να κοιτάξουμε στα ματια ουτε τους συνανθρώπους μας ποσο μάλλον να τους κρίνουμε.   

Το ζήτημα είναι να πάρουμε την σοφία του Θεού, η οποία δεν είναι τίποτε άλλο, παρα το να βλέπουμε τα σφάλματα μας. Μόλις γινει αυτό με οδηγό Εκείνον θα απολαύσουμε το μυστήριο της σωτηρίας μας. Θα γίνουμε ζωντανοί άνθρωποι και θα δοξάζουμε τον ζώντα Θεό μας..  Και όπως μας λεγει ο Πέτρος «Ὁ δὲ Θεὸς πάσης χάριτος, ὁ καλέσας ὑμᾶς εἰς τὴν αἰώνιον αὐτοῦ δόξαν ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ, ὀλίγον παθόντας, αυτός θα μας καταρτίσει, θα μας στηρίξει, θα μας ενδυναμώσει, θα μας θεμελιώσει ακλονήτους.  Τα πάντα Ο Κυριός μας. Γενοιτω αμήν.- 

                 

-------------------------------------------------------------------------------------

Πως δικαιωνεται η χαρα  κλπ;

Δεν ακολουθουμε τον λογο δια της πληροφοριας μονο ,αν ηταν ετσι θα ξεχνιονταν ο λογος. Ο λογος είναι ζων και ενεργος και κοπτοτερος υπέρ διστομον μαχαιρα 

Τον Χριστο  τον ιχνηλατούμε ακολουθούμε τά ίχνη του. Συνεχώς μας αφήνει το αποτύπωμα του. Κάθε βημα μας δια της υπακουης μας οδηγει στο επόμενο βημα, και ετσι δικαιωνεται ο αγωνας μας και ο Χριστος κηρύττεται με την ζωη μας. Δηλαδη κανω υπακουη  σε οποιοδήποτε πρόβλημα μου και βλεπω ότι εχει καλη εκβαση και ερχεται η χαρα ,παράδειγμα η υπομονή  δι υπομονής κτισασθε τας ψυχας ημων λεγει στο Λουκα 21.19  όλα αυτά σε ένα χριστιανο εχουν εφαρμογή γιαυτο ο χριστιανος πάντοτε χαίρεται και κατά παντα ευχαριστει.   

Ο εφαρμοσμενος λογος του Θεου είναι παρακαταθηκη για το επομενο βημα 

Αναγεννημένος άνθρωπος είναι ο νεος Αδάμ είναι ο άνθρωπος που από φεύγει το κοσμικο φρόνημα πάση θυσία και συνεχώς να προβαίνει στην ανακαινηση του νοός του ώστε να μπορεί να διακρινει ποιο είναι το θελημα του θεου βασει του γραφικού σχεδίου  του Θεού το οποίο συλλαμβάνει δια της εμπεεριστατομενης μελέτης του ευαγγελίου. Χωρίς την ανακένηση δεν εχουμε νου Χριστού ειμαστε κοσμικοί οπότε σύμφωνα με τά συμφέροντά μας θέλουμε να είναι το θέλημα του Θεού. Το τέλειο είναι το θέλημα του Θεού.

Το ότι αυτή την στιγμή ακούμε τον λογο και δεν είμαστε στο καφενείο το ότι ελεγχόμαστε με το παραμικρό λαθος και στενοχωριόμαστε που στενοχωράμε τον κύριο μας αυτό είναι δείγμα της κλήσης μας και με την ειλικρίνεια που είπαμε η κρίση μας βεβαιώνεται. ο Θεός αποκαλύπτεται και αρχίζει μια προσωπική σχέση με αυτόν. 

Έτσι θα μπούμε στο σχέδιο του Θεου  όπως λέει ο Παύλος στους Ρωμαίους 29-30) οσους ο Θεός προεγνωρισε, τούτους και προόρισε, όσους δε προόρισε, τούτους και εκκάλεσε, και οσους εκκάλεσε, τούτους  και δικαίωσε, και οσους δικαίωσε τούτους και εδοξασε,  γένοιτο αμήν.

Ειπα να γράψω μια ομιλία για τον Κυριο, και μου είπε μια φωνή: γιατί να πεις παλι τά ιδια, αφού τα γνωρίζουν οι άνθρωποι, παλι τα ιδια θα πούμε; και μέχρι να συνειδητοποιήσω ποιος μου μιλούσε συνεχιζει να μου λεει αυτή η φωνη, ότι αυτά που λες ταχουν πει εκατομμύρια άνθρωποι, τωρα, εσυ τι περισσότερα και καινούργια θα μας πείς από το να επαναλάβεις τά λογια που ειπε ο  Χριστος και οι αγιοι του για πολλοστή φορά. Τα ξέρουν όλα. 

Μα ναι του λεω εγω όμως δεν τά εφαρμόζω, και ισως κάποιοι που θα ακουν να μην τα εφαρμόζουν και αυτοί, πρέπει να μας τά ξαναπώ να μας τά ξαναυπενθυμισω, γιατι ο ανθρωπος θελει να του υπενθυμιζεις την αποστολη του στην ζωη, θελει να ζει και να κινηται στο ρημα του Θεού, και αυτό είναι γιαυτους που εχουν παρει σοβαρα το καλεσμα του Θεού,αλλα και γιαυτους που αμφιβαλουν, μα και γιαυτους που αγνοούν. Πάντα ο άνθρωπος θα νιωθει ελλιπής στο ρήμα του Θεού, πάντα θα ζητάει  να πιει από το ύδωρ το ζων: «ος δ΄ αν πίη, εκ του ύδατος ου εγώ δώσω αυτώ, ου μη διψήση εις τον αιώνα, αλλά το ύδωρ ο δώσω αυτώ, γενήσεται εν αυτώ πηγή ύδατος αλλομένου, εις ζωήν αιώνιον». Λέει ο Κύριος στην Σαμαρείτιδα στο φρέαρ του Ιακωβ.  

Έφτασε ωρα που ο άνθρωπος εχει καταλάβει τι τον περιμενει αν γνωρίσει τον Ζώντα Θεό. Διδάχθηκε τοσα χρονια το ευαγγέλιο, ειδε και γνώρισε τα πνεύματα του κοσμου. Διαπίστωσε πως όλα αυτά τα πνεύματα χρεοκόπησαν και σαν άνθρωπος πηρε τις εμπειρίες του και κατάλαβε επι τελους τον δρομο του Χριστού που οδηγει στην βασιλεία του. Το ευαγγέλιο της βασιλείας είναι αυτό που θα του δωσει την ευκαιρία να νικήσει όλα αυτά που κουβαλάει μεσα του και τον στέλνουν στο θάνατο. Καταλαβαίνει ο άνθρωπος ότι το ρήμα του Θεού σε καθημερινή βάση αυξάνει μεσα του συνειδητά τους καρπούς του Αγίου Πνεύματος, Ειρθε καιρός να παρει θεση ευθύνης εναντι της αλήθειας. Να πάρει την ευθύνη ολοκληρωτικά της ζωής του και να δεχθει την κληρονομιά που του αφησε ο Πατερας του διά Ιησου Χρηστού, την οποία κληρονομιά μέσα από σκεύη εκλογής διαφύλαξε και μεταβίβασε σε όλους εμάς. Μια κληρονομιά που μας υπόσχεται την ελευθερία μας. Μια ελευθερία που πραγματικά ποτίστηκε με αιμα και ιδρώτα από τους προκατόχους μας. Δεν χρειάζεται να πω ποσοι άνθρωποι αφιέρωσαν την ζωη τους για να δουμε εμεις θεού πρόσωπο. Τιμή για τους ανθρώπους αυτούς μα μεγαλυτερη τιμη στον Κυριό μας είναι να την παραλαβουμε και εμεις και να την βιώσουμε με σκοπό όχι την δικη μας μονο σωτηρία αλλά και των επομενων γενεών.

Σπουδαζοντας την βασιλεία του Θεού, ο καθενας μας βαζει ένα λιθαράκι στο πνευματικό οικοδόμημα του Κυρίου μας, ώστε να παραμείνουμε στον αγαθο χωρο εκεινον που ο Θεός εργαζεται και ολοκληρωνει προσωπικοτητες, και μας κανει ληθους ζωντες στο οικοδόμημά του.

«Και αυτοί ως λίθοι ζώντες οικοδομείσθε οίκος πνευματικός» (Α’ Πετρ. 2,5). 

Σε ένα παλάτι βασιλικό πανέμορφο, που φτιάχνει ο Κύριος από καταβολής κοσμου αιώνιο, άφθαρτο, και  αθάνατο, τέτοιο που να ελκύει ολους τους επισκέπτες.

Ετσι ο κάθε επισκέπτης βλέποντας την ομορφιά αυτού του οικοδομήματος θελει και αυτός να βαλει τον εαυτόν του στην υπηρεσία του τεχνίτη και αρχιμάστορα να τον λαξευσει και να τον τοποθετήσει σε ένα συγκεκριμένο μερος της οικοδομής.

Όμως εκεινο που με εχει εντιπωσιάσει πιο πολύ είναι το υλικό που συνδέει ολους αυτούς τους λίθους που καθιστά το οικοδόμημα στέρεο σε οποιαδήποτε φυσική καταστροφή και αυτό το υλικό δεν είναι παρα η αγάπη.

Όμως παλι σκεπτόμαι, τι να με κανει εμενα ο Θεός αφου η αξία μου είναι μηδαμινή, που να με βαλει ετσι όπως ειμαι, τι να στολίσω εγω και σε ποιόν να δειξω ότι ανηκω σε αυτην την οικοδομή. Δεν θα με πιστεψει κανείς ετσι όπως ειμαι, αφου κοιτωντας μεσα μου ειμαι πνιγμένος στα παθη στον εγωισμό στην απιστία στην κρίση,στην φιλαυτία στο κοσμικό φρόνημα. 

Όμως πάλι ξερω ότι ο Κυριος με φωναζει και μου λεει: Ελθετε σε μενα παντες οι κοπιόντες και πεφορτισμενοι και εγω θελω σας αναπάυσει.

Μας θελει στην οικοδομη του ο Κύριος με ένα ορο όμως: να παμε κοντα του σαν τον τελώνη και σαν τον λιστη και τά υπόλοιπα τα αναλαμβάνει εκεινος. Μην απογοητεύεσαι αδελφέ μου εκεινος  ξερει τα μεσα μας, εκεινος από καταβολής κοσμου  μας γνωρισε και για τον καθένα μας εχει τον σκοπό του, ας τον εμπιστευτούμε.  

Εκεινος είναι το θελειν και το ενεργείν,  Εκεινος θα  ελκυσει τις ψυχες μας κοντα του, και μετα το κάλεσμα, πλεον ξερουμε. ουδε του θελοντος ,ουδε του τρεχοντος,αλλα του ελεουντος Θεού. Επισης ανευ εμου ου δυνασθε ποιείν ουδεν.

Ενα λοιπόν μενει σε μας, να μεινουμε στο εργαστήρι του να τον αφησουμε να λαξευσει την πετρα του, γιατι μονον εκεινος ξερει που θα μας τοποθετησει. Ας δεχθουμε να μεινουμε στο εργαστηρι του κυριου μας να φτιαξει εκεινος έναν ανθρωπο. Ποιόν ανθρωπο; Τον προ πτωτικό άνθρωπο τον νέο αδάμ.  Τωρα ειμαστε υοι ανθρωπου δεν ενυλικιοθηκαμε δεν ειμαστε ανθρωποι. Ο κυριος θα μας κανει ανθρωπους.  Ο Κυριος θα μας κανει Θεούς.

Σε κάποια σημεία όμως της Καινής Διαθήκης ο ίδιος ο Χριστός αναφέρεται στον Εαυτό Του ως «ο υιός του ανθρώπου» (π.χ. Ματθ. κδ΄ 30), που σημαίνει γνήσιος απόγονος του Αδάμ, τέλειος Άνθρωπος.

Στην γένεση ο θεός  καταράστηκες τον οφη τον αίτιο της πτώσεως του ανθρώπου λέγοντας «έχθραν θήσω αναμέσον σου και αναμέσον της γυναικός, και αναμέσον του σπέρματός σου, και αναμέσον του σπέρματος αυτής· αυτός σου τηρήσει κεφαλήν, και συ τηρήσεις αυτού πτέρναν»(1) (Γεν.γ' 15).Την επαγγελία λοιπον αυτή ότι το σπερμα της Ευας δηλαδη της μητερας παναγίας που εν τελει συνέτριψε την κεφαλή του φιδιου, δηλ. του πονηρού με την ανάσταση του  ηταν ο Χριστός. τον οποίο επιβεβαιώνει και το οραμα του Δανιήλ, «Και είδα σε οράματα της νύχτας, και ξάφνου, ένας σαν Υιός ανθρώπου ερχόταν μαζί με τα σύννεφα του ουρανού, και έφτασε μέχρι τον Παλαιό των ημερών, και τον έφεραν μέσα, μπροστά του. Και του δόθηκε η εξουσία, και η δόξα, και η βασιλεία, για να τον λατρεύουν όλοι οι λαοί, τα έθνη, και οι γλώσσες• και η εξουσία του είναι αιώνια εξουσία, η οποία δεν θα παρέλθει, και η βασιλεία του, η οποία δεν θα φθαρεί.» Γιαυτο ο Κυριος μετα την ανασταση του ειπε στους μαθητές του, εδοθη μοι πασα εξουσια εν ουρανω και επι γής. πορευθεντες μαθητευσατε παντα τά εθνη βαπτιζοντες αυτους εις το ονομα του πατρος και του Υιου και του Αγιου Πνευματος, διδασκοντες αυτους τηρειν παντα οσα εντειλάμην υμιν, και ιδου εγω μεθ υμων ειμι πασας τάς ημέρας εως της συντέλειας του αιωνος. 

Σε συνδυασμό λοιπόν αυτών των δυο ο κύριος σύστηνε τον εαυτόν του σαν Υιόν ανθρωπου ,αλλα εκτος αυτών από τη δυπλή του φυση την θεια και την ανθρώπινη προτιμούσε να αναφέρεται στην ανθρώπινη λογω ταπεινοφροσύνης αλλα και να μας δειξει ότι και εμεις άνθρωποι οντες ειμαστε κατά χαριν υιοι Θεού.

Είμαστε όλοι παιδιά του Θεού που μας περιμένει όλους, όπως ο Πατέρας τον άσωτο υιό, για να ενωνόμαστε μαζί Του. Ο Θεός μάς δημιουργεί, μας αγαπά ό,τι και να κάνουμε, ακόμη και όταν Τον πικραίνουμε με την με τις αμαρτίες μας.

. Ο Κύριος μάς ελκύει για να Του μοιάζουμε, να πετυχαίνουμε το καθ’ ομοίωση. Μάς οδηγεί στην υιοθεσία να γινόμαστε παντοδύναμα τέκνα Θεού, όπως ο Πατέρας μας. Ο Κύριος λέγει προς τον Πατέρα: «θέλω Πατέρα όπου είμαι Εγώ να είναι και αυτοί».

    Αυτό σημαίνει Θέωση, να ενωνόμαστε με τον Τριαδικό Θεό. Προορισμός μας είναι η Θέωση, και επιτυγχάνεται με τη Χάρη του Θεού, με την υπακοή προς Εκείνον και υιοθετώντας τον χαρακτήρα του.

Η ψυχή του κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωση Θεού, πλασμενου ανθρώπου, λαχταρά τον Θεό και ποθεί την ένωση μαζί Του. Όσο ηθικός και καλός κι αν είναι ο άνθρωπος, όσες καλές πράξεις κι αν κάνει, αν δεν βρει τον Χριστο και δεν ενωθει με την χαρη του, δεν αναπαύεται. Διότι ο ίδιος ο Θεός βάζει μέσα του τον θείο έρωτα και τον πόθο για την ένωση μαζί Του, τη Θέωση.

Ο  Χριστός, ο Δημιουργός, ο Θεός μας, έρχεται σε μας με τη σάρκα μας με την ίδια μορφή ύπαρξης που ο Ίδιος μας δημιουργεί. Πλασμένοι από το μηδέν, προερχόμενοι από τη γη είμαστε ανίκανοι να γνωρίζουμε τον Θεό χωρίς ο Ίδιος να μας αποκαλύπτεται.

 «Άγιοι γίνεσθε, ότι Εγώ άγιος ειμί». «Τοῦτο γάρ ἐστι θέλημα τοῦ Θεοῦ, ὁ ἁγιασμός ὑμῶν». «Ἔσεσθε οὖν ὑμεῖς τέλειοι, ὥσπερ ὁ πατήρ ὑμῶν ὁ ἐν τοῖς οὐρανοῖς τέλειός ἐστιν». «Ζητεῖτε την Βασιλείαν τοῦ Θεοῦ, και  ταῦτα πάντα προστεθήσεται ὑμῖν».

Θέωση, σημαίνει συμμετοχή στη δόξα του Θεού, θέα του Θεού, της Χάρης Του, του ακτίστου φωτός Του, Θέωση δεν είναι απλά ένωση. Σημαίνει μυστική ένωση Θεού και ανθρώπου εν Πνεύματι Αγίω.

Πώς φθάνουμε εις τη Θέωση; Ο Κύριος δίνει την απάντηση:

• «Τηρεῖν πάντα ὅσα ἐνετειλάμην ὑμῖν»,
• «σὺ ἀκολούθει μοι».
• «ταῦτα δὲ γέγραπται ἵνα πιστεύσητε ὅτι ᾿Ιησοῦς ἐστιν ὁ Χριστὸς ὁ Υἱὸς τοῦ Θεοῦ, καὶ ἵνα πιστεύοντες ζωὴν ἔχητε ἐν τῷ ὀνόματι Αὐτοῦ». 

Μας είπε ξεκάθαρα ότι μας βοηθά, μας σώζει, μας οδηγεί εις τη Θέωση, όταν πιστεύουμε σε Εκείνον ότι είναι ο Υιός του Θεού και Τον ακολουθούμε. Όταν Τον ακολουθούμε και πιστεύουμε σε Εκείνον, τότε κερδίζουμε την Αιώνιον Ζωή, διότι Εκείνος είναι η Πηγή της ζωής.και αυτό γινεται με την χαρη του σε ένα κατά το δυνατον εφαρμοζόμενο ευαγγέλιο.

Η χαρά, η ευτυχία στη ζωή μας έρχεται μόνο όταν έχουμε τον Χριστό μέσα μας, ποτέ άλλοτε, διότι έχουμε πλαστεί αντίγραφό Του. Η ψυχή μας αναζητεί το Πρωτότυπό της, διότι η Πηγή της ζωής, της αγάπης, των πάντων είναι ο Κύριος.

 Η Θέωση συμβαίνει όταν βλέπουμε τον Θεό και ζούμε μέσα στον Θεό. Όταν μοιάζουμε στον Θεό, συμπεριφερόμαστε όπως Εκείνος. Φθάνουμε στον Θεό, μοιάζουμε στον Θεό, καθαριζόμενοι από την αμαρτία από τα πάθη και στη συνέχεια μέσω της δημιουργίας νου Χριστου φθάνουμε εις τη Θέωση:

Η πρώτη κίνηση λοιπόν προς τη Θέωση είναι η ταπείνωση. Ταπεινωνόμαστε όταν συνειδητοποιούμε την μηδαμινότητά μας, την ανυπαρξία μας χωρίς τον Θεό που είναι η Πηγή της ζωής. Όταν γνωρίζουμε ότι είμαστε ένα τίποτα χωρίς τον Ιησού Χριστό, όταν επικεντρώνουμε τον νου μας συνεχώς στον Κύριο, ο οποίος είναι το κέντρο της ζωής μας, είναι ο Δημιουργός μας, είναι το Πρότυπό μας, είναι τα πάντα.

Η δεύτερη κίνηση είναι η μετάνοια. Είναι να αλλάζουμε τον νου μας, να τον παίρνουμε από τα κτιστά και γήινα, και να τον στρέφουμε στον Θεό. Να σταματάμε να επικεντρωνόμαστε στον εαυτό μας ,και να επικεντρωνόμαστε στον πλησίον μας και να τον αγαπάμε όπως τον εαυτόν μας. Οσο αυτό είναι εφικτο για τον καθενα μας.

Η τρίτη κίνηση είναι να εφαρμόζουμε πλήρως τις εντολές του Κυρίου. Με τα συνεχη ακουσματα της σοφίας του Θεού και της μελετης σιγα σιγα  ξεφεύγουμε από τα γήινα, από τα πάθη μας και επικεντρωνόμαστε στον Χριστό τότε εφαρμόζουμε τις εντολές Του. Ο Χριστός κρύβεται στις εντολές Του, ακολουθώντας τις εντολές Του γεμίζουμε από τη Χάρη του Θεού, συναντάμε τον Χριστό, αγιάζουμε. Για να έρχεται η Χάρη, θέλει ταπείνωση, χρειάζεται να σπουδαζουμε την αληθεια οσο μπορουμε περισσοτερο ώστε να καθαριστεί το μεσα μας .

Η σωτηρία μας αρχίζει από πολύ μικρές πράξεις υπακοής, μετάνοιας, ταπείνωσης, εγκράτειας.

»Πώς είναι δυνατό να ομοιώνομαι με τον Θεό και να διατηρώ τον νου μου όπως Εκείνος, τη μνήμη μου μέσα σε όλη την κτίση; «Θα προσεύχομαι για όλο τον κόσμο», μας λέγει ο άγιος Σιλουανός. Με τη Θέωση ,η ζωή του ίδιου του Χριστού μεταδίδεται με φυσικό τρόπο στον νου και στην καρδιά μας.

 Ο Απόστολος Παύλος μας λέγει ότι ο στόχος της ζωής μας είναι ο αγιασμός, η Θέωσή μας. Ας τον ακολουθούμε: «Τοῦτο γάρ ἐστι θέλημα τοῦ Θεοῦ, ὁ ἁγιασμὸς ὑμῶν». «Παρακαλῶ οὖν ὑμᾶς, μιμηταί μου γίνεσθε».

Στόχος όλων μας είναι να κερδίζουμε τη θέση κοντά στον Θεό, που είχαμε πριν την πτώση και μπορούμε να το πετύχουμε αυτό. Οι άγιοί μας το πέτυχαν, μπορούμε κι εμείς. Ο Δημιουργός μάς θέλει κοντά Του. Για αυτό στέλνει το δεύτερο Πρόσωπο της Αγίας Τριάδος, τον Θεό Λόγο, να ενσαρκώνεται για μας.

Για να τον μπολιάζει με την αθανασία και να μας δείχνει τον δρόμο και τον τρόπο, να ξεφεύγουμε από τα δεσμά της ύλης, και τα πάθη που μας δημιουργεί. Μας οδηγεί να γυρίζουμε στον Πατέρα, να πηγαίνουμε στο πραγματικό μας σπίτι, να βιώνουμε την Αιώνια Ζωή ενδεδυμένοι με τα άφθαρτα πνευματικά μας σώματα. Και αυτό επιτυγχανεται με την μετάνοια.

Ερχόμαστε εδώ στη γη μόνο για ένα πράγμα: για να μετανοούμε, για τίποτα άλλο». Η μετάνοια είναι αυτή που σπάει τα εμπόδια που μας χωρίζουν από τον Θεό. ΓΙΑΤΙ  όπως ειπαμε Θέωση είναι η ένωση με τον Θεό. 

Η θεία Χάρη είναι η  ενέργεια του Θεού που μας ενώνει με τα πάντα. Η εν Χριστώ ζωή είναι Θέωση του ανθρώπου, έχει την εμπειρία του Θεού, μας λέγει ο Γρηγόριος Παλαμάς. Όλο το μυστικό είναι η εμπειρία του Θεού, δια της χαρητος του,

Εύχομαι να μας χαρισει ο Κυριός μας την διαθεση και τον ζηλο να τον ακολουθουμε  και να αξιωθουμε μιας ειλικρινούς μετανοίας η οποία θα μας οδηγησει δια πνεύματος  Αγιου στην ενωση μας με τον θεό. Γένοιτο αμην  

           Το σχέδιο του Θεού μέσα στον άνθρωπο.

Το σχέδιο του Θεού, για τη σωτηρία του ανθρώπου και του κόσμου, το οποίο προετοιμάστηκε από καταβολής κόσμου, αποκαλύφτηκε στην κτίση με την ενανθρώπιση του Υιού και Λόγου του Θεού, όταν ήλθε το «πλήρωμα του χρόνου». Εγκαινιάστηκε δε η Βασιλεία του Θεού με το όλο έργο, το πάθος και την ανάσταση του Ιησού Χριστού. 

Η επιδίωξη της βασιλείας του Θεού, είναι ενας διαρκής αγώνας του ανθρώπου  στους αιώνες μέχρι την τελείωσή της χρονολογικά. Εως δηλαδή τη δεύτερη  έλευση του Ιησού Χριστού.

Έτσι, η ιστορία της σωτηρίας - φαίνεται ότι εκτυλίσσεται σε δύο κινήσεις: η μία προχωρεί από τους πολλούς στον Ένα, που είναι η Παλιά Διαθήκη· ενώ η άλλη από τον Ένα στους πολλούς, και είναι η Καινή. 

Στο κεντρικό σημείο βρίσκεται η εξιλαστήρια πράξη του θανάτου και της ανάστασης του Κυρίου μας. 

Κορυφαίο, συνεπώς, γεγονός της σχέσης Θεού και κτίσης ,είναι η ενσάρκωση του υιού και λόγου του Θεού, η οποία αποτελεί και την υπέρτατη συγκατάβαση του Θεού προς την ανθρωπότητα. Η άπαξ διά παντός ενανθρώπηση του Θεού Λόγου τέμνει καθοριστικά την ιστορία των σχέσεων της ανθρωπότητας με τον άκτιστο Θεό, καθώς ο Ιησούς Χριστός προσλαμβάνει και ανακεφαλαιώνει ολόκληρη την κτίση, την κάνει σώμα Του και την οδηγεί  στον τελικό της σκοπό, τη σωτηρία. Με την ενανθρώπησή Του η κτίση  ξεπερνά τα όρια της φθαρτότητας, ζωοποιείται και μπορεί να μετάσχει στις θείες ενέργειες. Ο Ιησούς Χριστός δεν είναι απλώς και μόνο ο δημιουργός μιας «νέας κατάστασης» για την ανθρωπότητα, αλλά πάνω από όλα είναι ο ίδιος η Βασιλεία των Ουρανών. 

Έδειξε ολοκάθαρα ότι η σωτηρία του ανθρώπου πήγαζει από την καρδιά, εκει είναι η αφετηρία και εκεί το τέρμα. Κατά συνέπεια οι πράξεις μας δεν είναι εκείνες που μας σώζουν αλλά τά συναισθήματά μας .

Επίσης η εφαρμογή δε έρχεται στραγγαλίζοντας τα συναισθήματά μας, όπως προτρέπουν οι περισσότερες θρησκείες .Αυτή πηγάζει από μονη της σαν μια παρενέργεια των ακουσμάτων και αποδοχής της αλήθειας 

Γιαυτο ο Χριστος καυτηριάζει τους γραμματείς και φαρισαίους γιατί ότι κάνουν δεν το κάνουν σαν απόρροια του συναισθήματος αλλά για να προβάλουν τους εαυτούς τους.

Ο Λογος, είναι ζων και ενεργός και σημαίνει ότι από μονος του κάνει δουλειά μεσα μας, αρκεί  εμεις να τον ακούμε για τον εαυτό μας .

Αυτό  είναι το αρχικο στάδιο της πνευματικής μας ζωής. Γνωσεσθε την αλήθεια και η αλήθεια θα σας ελευθερώσει, λέγει ο Κυριος.

Εκει μεσα λοιπόν θα γνωρίσουμε την αλήθεια αυτή που ο πιλατος ρώτησε τον Κυριο. Με την ακουή και την μελέτη της αλήθειας  ο Λογος ξεκλείδωνε μεσα μας  αλήθειες που είναι κρυμμένες από της πτώσης του ανθρώπου μεχρι σήμερα, και μας στερουν την χαρα της ζωης.

Μας δινει απαντήσεις σε μεγάλα θέματα όπως η ζωη, οι σχέσεις με τους συνανθρώπους μας, ο διαχωρισμός υλης και πνεύματος, η αγάπη,  η αλήθεια η ολοκληρωμένη, και ο σκοπός της ύπαρξης μας .

Διαχωρίζει το πνεύμα από την υλη  και μας βαζει να ανακαλύπτουμε τον εαυτο μας, να γνωρίσουμε τον εαυτο μας δίνοντας μας ένα πρότυπο, και αυτό είναι Ο Χριστός. 

Δίνοντας εξέχουσα σημασία ο Κύριος στο Πνεύμα, το καθορίζει σαν το πεδίο που διαδραματίζονται τα μεγάλα γεγονότα μεσα στον άνθρωπο, όπως είναι η μετάνοια, η αγάπη η αποκάλυψη του, ποιος είναι ο ρυθμιστής πάντων, ποιος είναι ο εισηγητής, και ποιος η αιτία της διαμόρφωσης του χαρακτήρα του ανθρώπου. 

Ετσι ο άνθρωπος σιγα σιγα απομακρύνεται από πράγματα που υπηρετούν την υλη, ειτε φιλοι είναι αυτοί, ειτε διασκεδάσεις, ειτε κοσμικές συγκεντρώσεις, βλεποντας την ματαιοτητα τους. Παύει να παιρνει ενέργεια, η  μαλλον νιωθει πως χανει  ενέργεια με την ενασχόληση του με τα υλικά και το κοσμικο στοιχείο.

Οσο εχουμε την αναγκη του κοσμικου στοιχείου σημαίνει πως βρισκόμαστε  στην αρχη, οπότε  πρεπει να επιλέξουμε τι θέλει η καρδιά μας .

Η αλήθεια είναι ότι για να τα δει αυτά ο ανθρωπος μεσα στον Λογο του Θεού, πρέπει να εμβαθύνει και αυτος στον εαυτο του, και να τα κανει χρήση ώστε να δει τα αποτελέσματα του, αν κανει αυτά που υπόσχεται. Του αποκαλύπτεται  αρχικά ότι το  πνεύμα δεν έχει σχέση με την υλη.

Ο διαχωρισμούς αυτός είναι στα πρώτα στάδια, μια δυσκολία που πρέπει ο άνθρωπος να ξεπεράσει διοτι ο Κυριος λεει «Oυδείς δύναται δυσί κυρίοις δουλεύειν· ή γάρ τον ένα μισήσει καί τον έτερον αγαπήσει, ή ενός ανθέξεται καί του ετέρου καταφρονήσει. Oυ δύνασθε Θεώ δουλεύειν και μαμωνά» (Mατθ. 6,24)., μὴ φροντίζετε μὲ στενοχώρια καὶ ἀγωνίαν διὰ τὴν ζωήν σας, δηλαδὴ διὰ τὸ τί θὰ φάγετε καὶ τὸ τί θὰ πίετε, οὔτε καὶ διὰ τὸ σῶμα σας, μὲ τί θὰ ἐνδυθῆτε. Δὲν ἀξίζει ἡ ζωὴ περισσότερον ἀπὸ τὴν τροφὴν καὶ τὸ σῶμα ἀπὸ τὸ ἔνδυμα; (Ὁ Θεός, ποὺ σᾶς ἔδωσε τὸ πολυτιμότερον, δὲν θὰ σᾶς δώση καὶ τὸ κατώτερον;).

Η υλη και το πνευμα είναι δυο αντίθετα ρεύματα Οσο μεγαλώνει το ένα τοσο συρρικνώνεται το άλλο.Το ένα θελει να σε κρατησει κατω ενώ το άλλο θελει να σε ανεβασει ψιλα.Ετσι, σιγα σιγα αποσυρόμαστε από το υλικο και κοσμικο στοιχείο και απομονωνόμαστε στο πνευματικο,γιατι εκει θελουμε πλεον να πλουτήσουμε, γιατι οπου η  καρδιά μας εκει και ο θησαυρός μας.

Μας φαινονται σιγα σιγα ανουσια πολλα πραγματα, φιλοι κοσμικοι συγκεντρώσεις, κοσμικες δραστηριότητες, όπως οι πολιτικη και διαφορα ενδιαφέροντα, που δεν μας εκαναν καλυτερους ανθρωπους αλλα πολλες φορες μας εκαναν χειροτερους, με τις κρισεις τά κατηγορω τις διαμαχες  και τα συμφεροντα. Χαναμε ενεργεια πολύ και η φθορά μας ηταν ραγδαία. 

Οσο ο ανθρωπος παραμενει σε αυτό το περιβαλον, και να ακουσει για τον Θεο, είναι σαν τον σπορο που πεφτει στον δρομο, που τον τρωνε τά πουλια του ουρανου. Μολις συλλάβει την ματαιότητα ολων αυτων, τοτε αρχιζει να γεννιέται το θαυμα μεσα του, γιατι ένα είναι γεγονος ότι το μεγαλύτερο θαύμα που εκανε ο Κυριος και εξακολουθει να κανει, είναι να ακολουθησει την κλήση του ο ανθρωπος, σε μια θεια ανάβαση δια πνεύματος αγίου. Το ενδιαφερον μας και ο νους μας είναι στον Σωτηρα μας  Χριστο και παύουμε να επενδύουμε πλεον συναισθηματικά στον κοσμο.--

Τοτε σαυτο το σημειο εντρυφωντας στον θειο Λογο του Κυριου, μας ανοιγουν τά ματια μας, και πεφτει φως στον εσωτερικο ανθρωπο, και φανερωνονται οι επιθυμιες, τά ελαττωματα μας, και τα απομυναρια του παλιου μας εαυτου, που πρεπει να καθαρισουμε. Εκεινο δε που προδιδει περισσοτερο τα ελαττωματα μας, είναι η τριβή με το περιβάλλον μας από την καθημερνή δραστηριότητα μας και αυτό γιατι τωρα  μας το φωναζει ο Λογος ενώ πρωτα  το θεωρούσαμε φυσιολογικο και υγιες μπορω να πω.

Στην συμπεριφορά μας τα εντοπίζουμε ένα ένα,  και τις αιτίες τους και τις ριζες τους, και δια της προσευχής με ταπείνωση ο Θεος θα μας καθαρίσει.

Η προσοχή του εαυτού μας ειναι μειζωνος σημασίας.Τι εκανα τωρα, γιατι το εκανα; από πού ορμομενος και τι ελατηρια ειχα, αλλα και για τις μελοντικες μας αποφασεις, να εξεταζουμε τις κινησεις μας και τις σκεψεις μας. Όλα ο θεός θα μας τά αποκαλύπτει αρκει να του το ζητήσουμε. Η προσευχη να μην σταματάει, παντα να ζηταμε το πνευμα το αγιο να μας τά εμφανίσει γυμνα και τετραχειλισμένα, ωστε ο καθαρισμός να μην είναι επιφανιακος και προχειρος. Το σπίτι μας που εχουμε και κουβαλαμε να το καθαρίσουμε σιγα σιγα και μεθοδικα με προσοχή. Μην τά ακούτε δυσκολα δεν είναι δυσκολα απλά θελει υπομονη,  εμπιστοσύνη στον Σωτηρα μας και προσοχη αν ειμαστε μεσα στον λογο της αγαπης. Όταν πεσουμε ας μην στενοχωριόμαστε εχουμε αιωνιο μεσίτη, πειρασθεντα κατά παντα δυναμενον να βοηθησει τους πειραζομενους. 

Οι αποφασεις μας όταν βρισκομαστε σε αδιεξοδο να είναι με γνωμονα την αγαπη,αυτό βοηθαει πολύ.

Πάντα η προσευχή είναι φυλακας της ψυχής μας γιατι ο πονηρός εχει πολλους  φιλους πονηρότερους μην το ξεχνάμε και οπου βλέπει καθαρο και σαρωμένο σπιτι το νοσταλγει και θελει να το βρωμήσει.

Η αδιάλειπτη προσοχή στις σχέσεις μας με τον συνάνθρωπο, για να βιώσουμε την αγαπη, είναι να μην επιτρέπουμε το εγώ μας να μπαίνει ανάμεσα, γιατι οπου υπαρχει το εγω δεν υπαρχει αγάπη.

Αδέλφια μου πρέπει να καταλάβουμε, ότι γεννηθήκαμε σε ένα κοσμο όχι μακάριο και ευτυχισμένο. Γεννηθήκαμε και βρεθηκαμε ανάμεσα από πυρά σ’ ένα πόλεμο μεταξύ του  Θεού μας, του Υιού του, των αγγέλων του από την μια μεριά, και του εωσφόρου και των αγγέλων του από την άλλη. Ο άνθρωπος  αποτελεί το μήλον της έριδος και δια του οποίου ο πονηρός εκτος του ότι θελει να πληγώσει τον Θεό πατερα μας, θελει να ματαιώσει το σχέδιο του για την ίδρυση της βασιλείας του.  Τον μισει τον ανθρωπο ο πονηρός γιατι ξερει ότι ο Θεός του υποσχέθηκε να τον κανει  σύμμορφο της δοξας του, και επειδή αυτός έπεσε ανεπιστρεπτί,   είναι αρκετο αυτό να θελει να τον εξολοθρεύσει. Τον διέπουν στον υπερθετικο βαθμό, στοιχεία όπως η ζήλεια , το μισος η κατάκριση και ένα σωρο αλλα που τον καθιστούν ικανο για όλα.  

Ο Θεός εχοντας δώσει το δώρο του αυτεξουσίου στον άνθρωπο, αυτόματα τον κατέστησε ευάλωτο στις μεθοδίες του πονηρού.

Όμως άπειρα τα σωστικά μεσα που του εδωσε,   και αν εκεινος τά κανει χρηση, δεν εχει να φοβηθεί τίποτε. Που σημαινει δηλαδη ένα μενει για τον ανθρωπο. Η προαίρεση του και η απόφαση του. που θέλει να πάει.-  

Γιαυτο ο άνθρωπος είναι απόλυτα υπεύθυνος γιατι είναι απόλυτα ελεύθερος.

Θα δωσω μια αλαφρια νοτα σαυτο: Με το που γεννιέται ο άνθρωπος πρέπει να του λενε αυτό, τις συνθήκες ζωης που βρέθηκε, και ένα ακομα, να προσέχει τις αδέσποτες και να μην εκτίθεται πολύ στον εχθρό. Και οι αδέσποτες είναι ο κίνδυνος που επιφέρει η άγνοια. Το πρωτο πραγμα λοιπόν και το βασικοτερο στην ζωη του ανθρωπου, και δια του οποίου φερουμε μεγαλη ευθυνη εμεις οι γονεις, είναι να περάσουμε στα παιδιά μας αυτή την γνωση για να φυλάγονται. Αυτο είναι το καλυτερο εφοδιο για την ζωη τους. Τι να πω μονο τις παροιμίες να τους δωσουμε να διαβάσουν τους αρκουν .Εμεις όμως εχουμε πυρηνικά οπλα: τον Λογο του Θεού και την προσευχή. Δεν δικαιολογούμαστε.-

Εχοντας αυτά τα δυο οπλα, το ρημα και την χαρη του Θεού, το γένος αυτό που μας ταλαιπωρεί λογω της άγνοιας θα το πετάξουμε εξω από τον ναο του Θεού, όπως ο κυριος πέταξε τους εμπόρους και τους αργυραμοιβούς. Και ο Ναος του Θεου είναι το σωμα μας.

Αυτό που συνηδιτοποίησα από την φωνη θεού είναι ότι κάθε καλη συνήθεια πρέπει να μας γίνεται φυση.

Φυση πρέπει να μου γινει να μην σκέπτομαι πονηρά για τον συνάνθρωπο, οσα και αν συνηγορούν γιαυτό.

Να παψω να κανω σενάρια για τον αλλον συνηδητα. Να πεταω κάθε πληροφορία του αντικειμένου και να αγαθοποιώ το μυαλο μου.

Φυση πρεπει να γινει όταν ερχομαι σε επαφη με τον συνανθρωπο, να εχω τον νου μου, αν ο αδελφός μου εχει καποια αναγκη που μπορω να βοηθησω. Με λιγα λογια να προσπαθω, να μαντευω τις αναγκες του, και μην τον αφηνω να παιρνει πρωτοβουλία  και να  ταπεινώνεται, ετσι θα δοξαζεται ο Θεός.

Φυση πρεπει να γινει η συνηθεια, του να σκέπτομαι συνεχώς τον Χριστό ,την θυσία του για μενα, και πως εγω να τον μιμηθω στην θυσία για το συνολικό καλο του κόσμου. Γιατι αυτός είναι  χαρακτήρας Θεού να νοιάζεται για ολον τον κόσμο.

Ο  Θεός δια των πνευματικών μας πατέρων, μας ανέλυσε τα θηρία που πρέπει να προσέχουμε και που εκδηλωνονται μεσα μας.

Ανελυσαν  τον αρχηγό  των παθών μας, τον εγωισμό, και μας εδωσαν σχέδιο εξολόθρευσής του, με την προσοχή μας και την προσευχή να απαλλαγούμε από αυτόν. 

Η επιδεκτικότητα, η περιαυτολογία, ο έπαινος περιβάλλοντος η ευθιξία το παράπονο, η δικαιολογία, η προπέτεια είναι τα προσωπεία με τά οποία εκδηλώνεται ο εγωισμός μεσα μας και τα οποία  πάθη εμεις συνεχώς τα ταΐζουμε.

Ενα ένα τα κεφάλια αυτά πρέπει να κοπούνε με την προσοχή και την προσευχή.

Αυτή είναι η Θεία ανάβαση. Οσο ο άνθρωπος με την βοήθεια του κυρίου νικάει, τοσο πρεπει να προσεχει. Γιατι τα μπραβο δεν τα στελνει ο Θεός είναι του πονηρου, μην το ξεχναμε αυτό.

Η ταπεινοφροσύνη έρχεται με την υπακοή. Οσο εχεις τον νου σου να κανεις το θελημα του θεού τοσο εισαι ταπεινος. Θελει θυσιες το θελημα του θεού:  τῷ θέλοντί σοι κριθῆναι, καὶ τὸν χιτῶνά σου λαβεῖν, ἄφες αὐτῷ καὶ τὸ ἱμάτιον καὶ ὅστις σε ἀγγαρεύσει μίλιον ἕν, ὕπαγε μετ᾿ αὐτοῦ δύο.    Ο κυριος μα διδάσκει να είμαστε υπηρέτες των αλλων και όχι αρχηγοί. 

Η ταπεινοφροσύνη γιαυτο είναι συνώνυμο της υπακοής. Κανε ότι εκανε ο Κυριος, και ότι διδαξε, και θα βγει μια ταπεινωση που θα σου προστατεύσει ότι καλο εχεις κερδίσει. Ετσι εξασφαλίζονται και οι άλλες αρετες. Είναι το θεμέλιο της βασιλείας του Θεού.

Μα κοιτατε πως ενας Θεός καθημερινά αδιάλειπτα υπηρετεί τον άνθρωπο. Υπαρχει καλυτερο παράδειγμα;

Θηρία επίσης όπως ο φοβος, ο θυμος, η στενοχωρια, η διαφωνια η αντιλογια, η πονηρια, η υλοφροσυνη, και η αγνοια του Λογου του Θεού, είναι θηρια που τρωνε τον αμπελώνα εν αγνοία του αμπελουργου.-

Όπως ειπα και πριν γεννηθήκαμε σε καιρο πολέμου εσωθεν και εξωθεν. Το μοναδικο οπλο που πρεπει να παρουμε στα χερια μας σαν σανίδα σωτηρίας είναι η γνωση του Λογου του θειου θεληματος. Ειναι ο οδηγός της ζωής μας , η γνωση η οποία θα μας εξασφαλισει την σοφια και την πανοπλία του Θεού, προκειμένου να αντιμετωπίσουμε τις μεθοδιες του πονηρού. οπως μας λεγει ο Παυλος Έχοντες λοιπόν επίγνωση ότι είμαστε σε  καιρο πολέμου ενδεδυμενοι την πανοπλία του Θεού δια της προσευχής, καλυπτοντας και τους αδελφους, βαδιζουμε από δοξα εις δοξα με το βλέμμα στον αρχηγό και τελειωτη της πίστης μας Ιησού Χριστό.

Ολη αυτή η διαδικασία του καθαρισμού μας οδηγει από πιστη σε πιστη και φυσικα έναν και μοναδικο προορισμό εχουμε την αγαπη. 

Ποσο πλατια φανταζει σαν εννοια η αγαπη? Η διαδικασία της ολοκλήρωσης αυτης μεσα μας, μας κανει να οριμασουμε στην αγαπη, που σημαινει ότι ζω σε  δραση, και συνεχως μεταβάλλεται  το συναίσθημα, αλλα κυριως διευρύνεται, και τουτο μου θυμιζει το σύμπαν όπως και αυτό διευρύνεται. Είμαστε ένα φρουτο για τον Χριστο και συνεχώς οριμαζουμε. 

Τωρα, το συναίσθημα αυτο αρχιζει παντα νοθευμένο με αλλα στοιχεία, αργοτερα με τον καιρο αγαπάς περισσοτερο, καθαροτερα, και οσο βιωνεις την αγαπη την καθαριζεις από την αναγκη, τα συμφέροντα και πάθη σου, ταυτοχρονα με τον καθαρισμο σου. Με τον πνευματικο αγωνα μας αντιλαμβανομαστε περισσοτερο τις αναγκες των συνανθρωπων μας, μεχρι που η καρδια σου λιωνει για τον αδελφο σου.Εχουμε παραδείγματα που εδωσαν και την ζωη τους για τον συνανθρωπο τους. αρκει ο θεός να εχει τον πρωτεύοντα ρολο. 

Συζητήσεις σκέψεις διαβάσματα πανω στην αγαπη εχουν αξια μονο αν αντιπροσωπεύουν ερωτήματα  πανω στα οποία καλούμαστε να δράσουμε. Το συναίσθημα που λαμβανουμε δεν είναι παρα από  τον Θεο, ας του ζητησουμε να δωσουμε και εμεις σε εκεινον από αυτή την αγαπη,  αλλα και στον συνανθρωπο.

Θα μαθει καθενας να αγαπαει μονο με την πραξη, και με την κάθε επιδραση που νιωθει και δεχεται, διαφορετικα, οποια γνωση της δεν εχει αξία.

Ζωντας και βιώνοντας την αγαπη ο ανθρωπος θα μαθει πολλες αληθειες, θα μαθει ότι η αγαπη δεν είναι ένα μονο πραγμα. Θα μας φερει την ανεκτικοτητα που την εχουμε αναγκη οσοι είναι του Θεού, θα μας φερει την υπομονη που είναι βασικο στοιχειο της πνευματικότητας, θα φερει  την ελπίδα σωτηρίας, μας μαθαίνει να κατανοουμε τα λαθη του αλλου, και κατανοούμε  τον εαυτο σου καλυτερα. Μας μαθαινει να σκεπαζου τα λαθη του αδελφου μας. Μας μαθαινει να μην ζυλευουμε, να μην υπερηφανευομαστε,να μην ασχημονουμε να μην ζηταμε τα του εαυτου μας, να μην λογιζομαστε το κακό.- Όλα αυτά στην πράξη, όχι λόγια αρκει να τα παρακολουθώ και να διδάσκομαι. Τα παντα όμως οριμαζουν και διευρύνονται στην δραση και όχι από τον καναπέ.

«Δεν υπάρχει αγαπη εκει που δεν υπάρχει θέληση» ελεγε  ο Γκάντη 

Η  οικογένεια που κανει ο καθενας μας, είναι μια μεγάλη ευκαιρία να καλλιεργηθούμε στην αγαπη, και η οποία μας αναδυκνύει ιδιαίτερα αν η αγαπη αυτή είναι κατά Θεο .Εκει μαθαινει κανεις τι σημαίνει θυσία, τι συμαινει συγχωρηση,τι σημαινει αλληλεγγύη. Μακαρι να φτασουμε εκει να βλεπουμε ολους τους ανθρώπους σαν την οικογενεια μας, γιατι αυτος είναι εν τελει ο σκοπός του χριστιανού. 

Μπορει να αγοράσεις το σωμα καποιου αλλου,τον χρονο του,τά υπάρχοντα του, αλλα δεν μπορείς να αγοράσεις την αγαπη του.

Η αγάπη δεν αιχμαλωτίζεται παντα γλιστράει μεσα απ΄τις αλυσιδες,και αν θελει να αλλαξει πορεια τιποτε δεν την σταματαει. Όταν δε, είναι για τον Θεό; τοτε γινεται αυτό που λεει ο Παυλος

 Τις ημάς χωρίσει από της αγάπης τού Χριστού;” “Θλίψις ή στενοχωρία ή διωγμός ή λιμός ή γυμνότης ή κίνδυνος ή μάχαιρα;” Όμως ο Παυλος ηταν η προσωποποίηση της αγαπης, γιατι γυρισε ολον τον κοσμο να δωσει την ζωη του για τον συνάνθρωπο και τον Χριστο, και με την βιωση της, κατάλαβε την υπερέχουσα οδο, στην οποία δρούσε καθημερινά.

Μέσα στον Λογο του Θεού συμβαίνει ένα μυστήριο. Καθημερινά αλλάζουμε .Η διαδικασία είναι ατέλειωτη γιατι η δυναμική του ανθρώπου είναι άπειρη.

Καποιος φιλόσοφος ειπε: «Ειμαστε ενας στο κατω κατω, εσεις και εγω μαζι θα υποφερουμε, μαζι υπαρχουμε, και για παντα θα  αναδημιουργούμε ο ενας τον αλλον». 

Τα πάντα θα καταργηθούν, προφητειες, γλώσσες χαρίσματα μονο η αγαπη θα μεινει με όλα τα παραπάνω ταλαντα που θα μας χαρίσει και που θα μας στολίζουν  αιώνια.  

Ο  καρπός αυτος είναι το παράσημο του τελείου  αγωνιστή, που είναι πιστο αντίγραφο του θεου. Είναι αυτό που κατ εξοχην δοξαζει τον θεό επι της γης .Είναι  η χαρά των ανθρώπων και του Χριστου ,είναι η ευτυχία προσωποποιημένη, είναι ο πολος ελξης και και η οαση μεσα στην έρημο των παθων του ανθρώπου, και που μοναδικο μέλημα μας είναι η απόκτηση της.  γένοιτο αμήν.

Προορισμό σωτηρίας.

Ο Θεός των πατέρων μας, ο αληθινός Θεός, μας έκανε την τιμή να μας δώσει την ζωή την φυσική, και την ιδιαιτερότητα να είμαστε άνθρωποι.

Μας έδωσε το μεγαλείο του Πνεύματος να μπορούμε να στοχαζόμαστε, να διαλογιζόμαστε, να ξεχωρίζουμε ποιο είναι το καλό για μας και ποιο το κακό. Μας έδωσε ένα πλήθος θαυμάσιων ιδιοτήτων,που μέχρι και σήμερα η επιστήμη συνεχώς ανακαλύπτει νεα πράγματα μέσα μας, και που εν τέλει περιμένουμε  μεγάλες εκπλήξεις όπως ο Κύριος μας υπεσχέθη, ότι ανθρώπου ματι δεν έχει δει τι έχει ετοιμάσει ο Κύριος  για μας που τον αγαπούμε, μέσα μας και γύρω μας.

Έφτιαξε ο Πατέρας μας ένα δημιούργημα λίαν καλώς και μας τοποθέτησε σε έναν παράδεισο να ζούμε ευτυχισμένοι χαίροντας με και εργαζόμενοι το καλό να το κάνουμε καλύτερο.

Μας άφησε να τελειοποιήσουμε το λίαν καλώς και να το κάνουμε τέλειο μεχρι η εξωτερική μας κτίση έρθει σε αρμονία με την εσωτερική.

Δυστυχώς όμως εχθρός άνθρωπος χάλασε αυτή την σχέση με τον Δημιουργό μας και πλέον με ευθύνη δική μας ο άνθρωπος από της πτώσεως μέχρι και σήμερα ταλαιπωρείται. Ζει τον δράμα της πτώσης του με πολύ ακριβό τίμημα, τον θάνατο.

Ένα ένα τά στολίδια που του έδωσε ο πατέρας και που τον καθιστούσαν σύμμορφο του Θεού και κορωνίδα της κτίσεως, ο άνθρωπος τα πέταξε από πάνω του με την ανυπακοή του, και έχασε την προσωπικότητά του και το δικαίωμα να κοιτάει στα μάτια τον δημιουργό του και ευεργέτη του.

Γυμνώθηκε από τά χαρίσματα που κουβαλούσε και τις δυνατότητες οι οποίες τον έκαναν αιώνιο, και εκει που ηταν ένα πλάσμα αντάξιο του Δημιουργού του, ώστε να συνυπάρχει σε μια αιώνια σχέση, βρέθηκε ολόγυμνος, πάμφτωχος από καρπούς και χαρίσματα και δωρα από τον πατέρα του.

Έσωθεν και έξωθεν ο άνθρωπος χρεοκόπησε…

Όμως δεν θα μείνω άλλο στην πτώση, αυτή ηταν ένα γεγονός και πέρασε. Χιλιάδες χρόνια όμως ο άνθρωπος πληρώνει το τίμημα της πτώσης του μέχρι και σήμερα και δεν ξερω στο μέλλον πόσο θα κρατήσει αυτή η πτώση και αυτός ο φόρος θανάτου που πληρώνει.

Εκείνο όμως που με στενοχωρεί περισσότερο είναι ότι μπροστά στα μάτια μας εξελίσσεται αυτό το δράμα και ο άνθρωπος παρακολουθεί ασυγκίνητος και δεν αναρωτιέται καν πόσους χωράει ακόμα αυτή η άβυσσος που το αιώνιο κάλεσμά της μας βρίσκει ολους πρόθυμους.  Εν τέλει, μας έκανε να χρυσώσουμε το χάπι και να πλάσουμε τον μύθο και την πλάνη ότι η μετά θάνατον ζωή ούτε λίγο ούτε πολύ είναι ομορφότερη από αυτή την ζωή που ζούμε. Τον Ναό του Αγίου πνεύματος δεν τον χρειαζόμαστε και δεν αναρωτιούνται γιατί η ανάσταση των νεκρών χωρίς το σώμα μας δεν εχει καμία αξία.

Ούτε ότι ο Θεός είναι θεός ζώντων και ουχί νεκρών.  

Αδέλφια μου εκείνο που κατάλαβα με την παρουσία του Χριστού στην ζωή μας, είναι ότι καλούμαστε με την βοήθεια του να ξαναπάρουμε πίσω την υιοθεσία που χάσαμε και που καθημερινά πληρώνουμε τόσο βαρύ τίμημα.  

Παλι ο πατέρας μας μας έδωσε την ευκαιρία με τις δέκα εντολές να κερδίσουμε ότι χάσαμε ,εμείς όμως όχι μόνο δεν τις τηρήσαμε αλλά αυξήσαμε και τά πάθη μας αναγκάζοντάς τον να ερθει προσωπικά ο ίδιος ο υιός του, να μας πάρει από το χέρι και να μας οδηγήσει με παρακάλια ακόμη, από τον θάνατο στην ζωή. «Ο λαός ο καθήμενος εν σκότει ειδε φως μέγα και τοις καθημένοις εν  τη χώρα και σκιά θανάτου φως ανετειλεν αυτοίς.» 

Ήρθε παλι η δωρεά του Θεού άνωθεν και όπως μαθαίνουμε τά μικρά παιδιά να περπατάνε ετσι και εκείνος χωρίς να απογοητεύεται με την ατέλειά μας και με υπομονή και ταπείνωση μπήκε στον χωρο της δημιουργίας και έγινε σαν ενας από μας.  Απεκδύθηκε και αυτός την στολήν της υιοθεσίας και μας έδειξε βήμα βήμα πώς να ξαναγυρίσουμε στο σπίτι μας εκει που ανήκαμε.

Αφου πέρασε την εως θανάτου ταπείνωση, νίκησε τον θάνατο, και μετά την ανάστασή του, έφυγε, και μας άφησε οδηγό για να μην χαθούμε παλι, το Πνεύμα το Αγιο, την Διαθήκη του, τους Αγίους του και τους μάρτυρές του, σε ένα αιώνιο κάλεσμα και αυτήν την φορά δεν εχουμε καμμιά δικαιολογία.

Έφυγε, ειπε και πήγε στον Πατέρα του και Πατέρα μας.

Αυτό δεν έγινε για μας, έγινε για τους απερίτμητους στην καρδία. Για μας είναι πανταχού παρόν Είναι κοντά μας, μας ενδυναμώνει, μας παρηγορεί μας εμψυχώνει και κάποια στιγμή μας φθάνει να λεμε ότι δεν ζούμε εμεις πλέον ζει μέσα μας ο Χριστός. 

Υπάρχει όμως ο αντικείμενος που κανει τά πάντα το δημιούργημα του Θεού, να χασει τον δρόμο του.Του βαζει στον δρόμο ταμπέλες να τον αποπροσανατολίσει, του βαζει εκτος από τά παθη του, την κυρια αιτια της απώλειάς του, διάφορα δογματα με διάφορα πνευματα και ετσι ο άνθρωπος χανει τον προορισμό του και μαζί την ενωσή του με τον πατερα του και τον αδελφό του και θεό του Χριστό.

Ο άνθρωπος είναι το ομορφότερο πλάσμα στην δημιουργία εσωτερικά και εξωτερικά και ο Θεός το Ξερει αλλά και ο διάβολος το ξερει. Γιαυτό λοιπόν ο Θεός έβαλε μέσα στον Λόγο του κάποιες δικλείδες Μια από αυτην και βασική είναι: εάν μη στραφήτε και γεννησετε ως τά παιδία ου μη εισέλθετε εις την βασιλείαν των ουρανών Οστις ου ταπεινώσει εαυτόν ως το παιδίον τουτο ουτος εστι ο μείζων εν τη βασιλεία των ουρανών. (Ματ. 18 1-4).

Πραγματικό σοκ. Ολοι περιμέναν παράδειγμα ανθρώπου μεγαλου, σπουδαίου και διάσημου με ισχυρή θεληση, οι περισσότεροι λενε; Ειπε ο ταδε αυτό, ειπε ο άλλος αυτό, αυτό το σπουδαιο εκανε εκείνος. Ολοι διάσημα παραδείγματα αναφέρουμε. Αλλοίμονο αν θάλαμε να μιμηθούμε ολους αυτούς που ο κόσμος θεωρεί πρότυπα.

Γιατι μας έδωσε λοιπόν ο κύριος αυτό το πρότυπο;

Αγαπάμε τά μικρά παιδιά γιατι αξίζουν την αγάπη μας, είναι μπροστά μας το παράδειγμα αθωότητας, δεν εχει ξυπνήσει μεσα τους ο εγωισμός η κενοδοξία και τά πάθη που οδηγούν στην παρακοή του θείου θελήματος.

Μολονότι τα μικρά παιδιά γεννιούνται ατελή, συγκινούν με την αγνότητα που εχει η καρδιά τους και η διανοιά τους. Γι’ αυτό, η Γραφή παρακινεί τους Χριστιανούς: «Να είστε νήπια ως προς την κακία».—1 Κορινθίους 14:20.

Σκεφτείτε την πεντάχρονη Μαριάννα, η οποία είπε με ενθουσιασμό στη μητέρα της: «Η καινούρια μου φίλη, η καθριν, έχει σγουρά μαλλιά σαν τα δικά μου!» Δεν ανέφερε τίποτα για το διαφορετικό χρώμα δέρματος της καθριν και για την εθνικότητά της. Μια μητέρα λέει: «Τα μικρά παιδιά έχουν αχρωματοψία. Δεν έχουν ιδέα για φυλή ή προκατάληψη». Κοιτάχτε  πόσο όμορφα αντανακλούν τα παιδιά την θέση του απροσωπόληπτου Θεού μας, ο οποίος αγαπάει τους ανθρώπους όλων των εθνικοτήτων.—Πράξεις 10:34, 35

Τα παιδιά διαθέτουν επίσης την αξιοθαύμαστη ικανότητα να συγχωρούν. μαλώνουν, τους λέμε να ζητήσουν συγνώμη ,και σύντομα παίζουν και πάλι χαρούμενα. Δεν δυσανασχετούν, δεν γυρνάνε στο παρελθόν ούτε προβάλλουν απαιτήσεις προτού συγχωρήσουν. Προχωρούν απλώς μπροστά. Πραγματικά είναι  εξαιρετικό παράδειγμα για μας τους ενηλικους —Κολοσσαείς 3:13.

Επιπλέον, τα μικρά παιδιά αναγνωρίζουν πρόθυμα την ύπαρξη του Θεού. (Εβραίους 11:6) Η αυθόρμητη ειλικρίνειά τους συχνά τα υποκινεί να δίνουν μαρτυρία με τόλμη σε άλλους. (2 Βασιλέων 5:2, 3) Οι απλές, εγκάρδιες προσευχές τους μπορούν να αγγίξουν τις πιο σκληρές καρδιές. Και όταν αντιμετωπίζουν πειρασμό, μπορούν να εκδηλώσουν αξιοθαύμαστη ηθική δύναμη. και γενικά αν διαβάσεις τον ύμνο της αγάπης θα δεις πως αυτά ειναι το παράδειγμά μας. Ειλικρινά πόσο πολύτιμοι δάσκαλοι είναι για μας τά παιδιά!!! .και για να το λέει ο κύριος μπορούμε να ανακτήσουμε αυτές τις άμορφες ιδιότητες που συνδέονται με την παιδική ηλικία .

Ο αδελφός ο Θωμάς ειπε πως αν αφήσουμε ένα παιδί να κυβερνήσει τον κόσμο θα ζούσαμε την βασιλεία. 

Η ταπεινοφροσυνη που διεπει τά παιδια και που τα κανει ένα στολιδι αναφέρω ένα παράδειγμα για ενός πνευματικού του Π. Νεκταρίου,ο οποίος βλέποντας έναν άνθρωπο με υπέρμετρο εγωισμό και με μεγάλη ιδέα για τον εαυτόν του, του είπε το εξής: «Ξέρεις ότι ο Θεός δημιούργησε τον κόσμο από το τίποτα. Από το τι-πο-τα και έκανε ταυτόχρονα την χαρακτηριστική  κίνηση με το χερι του. Από τίποτα αλλά, τι ομορφιά υπάρχει σαυτόν τον κόσμο. Μέχρι να καταλάβεις ότι είσαι ένα τίποτα, μέχρι να το δεχθείς με ταπείνωση, μέχρι τότε, δεν θα ενεργήσει μέσα σου η χάρη του θεού, και δεν θα αρχίσει να δημιουργείται μέσα σου, κατι καθαρό, καλό, και ωραίο. Μόνο τότε, όταν με ειλικρίνεια θα το πεις, Ω Κύριε πραγματικά είμαι ένα τίποτα. Τοτε θα αρχίσει ο Κύριος να δημιουργεί μεσα σου, τοτε θα ανθίσει στην ψυχή σου κάτι ιερό, αγνό και όμορφο.» Ας χαράξουμε λοιπόν και εμείς μέσα στην ψυχή μας αυτόν τον λόγο του Χριστού και ας αρχίσουμε τον δρόμο της ταπείνωσης, γιατι αυτος ο δρόμος είναι  το μυστήριο  του σταυρού γιατι εκει χτυπιέται το εγω μας, ο ναρκισσισμός μας.Να αφήνουμε τον αλλον να δείξει τον ατελή χαρακτήρα του, οσο ατελής θελει να είναι, για Χάρη του θεού. Απόφαση στέραια, είναι να δεχθούμε να αμφισβητηθεί η εικόνα μας γιατί στο κάτω κάτω τι εχουμε που δεν το λάβαμε από τον Κυριο, και γιά τι καλό που εχουμε μπορούμε να καυχηθούμε; και τοτε όλα νομίζω παίρνουν τον δρόμο τους. 

Επειδή η συνειδητοποίηση αυτή θα μας πάρει καιρό γιατί η διαπίστωση ότι εχουμε εγωισμό, πάθος που κρύβει πολύ επιμελώς τις μορφές του, χρειάζεται συνεχή εσωστρέφεια και προσοχή αποδίδοντες ότι καλό εχουμε στον Κυριο και Θεό μας . 

Με γνώμονα λοιπόν την μίμηση των παιδιών να είμαστε σίγουροι ότι δεν θα ξεστρατησουμε. Ο Χριστός μας το εθεσε σαν προϋπόθεση και αυτό προς αποφυγή όποιων αμφιβολιών μας για το αν είμαστε σε σωστό δρόμο.  

Γένοιτο αμήν.-

Πίστη, η ευγνωμοσύνη στον Θεό, στον άνθρωπο και στην κτήση.

Κάποτε Ο Κύριος μας Ιησούς Χριστός, ενώ έμπαινε σε κάποια κωμόπολη, τον συνάντησαν δέκα άνδρες λεπροί, οι οποίοι στάθηκαν από μακριά· κι  ύψωσαν φωνή, λέγοντες: ΄΄Ιησού, επιστάτα, ελέησον μας΄΄.

Και ιδών αυτούς  είπε: πορευθεντες επιδείξατε εαυτούς τοις ιερευσι και εγενετο εν τω υπαγειν αυτούς εκκαθαρισθησαν. 

Ένα παράδειγμα λοιπόν πίστεως ηταν και αυτό, δηλαδή η ίαση των δέκα λεπρών. Έφυγαν, υπακούοντας στον Κυριο, προκειμένου να πάρουν την πιστοποίηση της θεραπείας, μη βλέποντες το αποτέλεσμα της ίασης. Απουσιάζει η λογική, που λέγει, θεράπευσε μας πρώτα, και μετά πάμε στον ιερέα. Διότι σε αυτό έγκειται η πίστη η οποία πειθαρχεί και υποτάσσεται.: Να παραδέχεται εκείνο που δεν βλέπει, και να έχει πλήρη βεβαιότητα για εκείνο διά το οποίο, και οι αισθήσεις ακόμα  δίδουν αντίθετη πληροφορία. Αρκεί ότι το επιτάσσει ο Κύριος μας, που είναι η αλήθεια, στην βεβαίωση του οποίου πρέπει να εχουμε πολύ μεγαλύτερη εμπιστοσύνη, από οση μας δίνει η λογική και οί αισθήσεις μας. Αυτής της πίστεως εχουμε ολοι την ανάγκην, διότι «χωρίς μέν πίστεως αδύνατον ευαρεστήσαι τω Θεώ» αντιθέτως δε «πάντα δυνατά τω πιστευοντι (Εβρ.11,6) και (Μαρκ. 9,23).

Ένας, όμως, απ’ αυτούς, βλέποντας ότι γιατρεύτηκε, αμέσως επέστρεψε με δυνατή φωνή δοξάζοντας τον Θεό. Και έπεσε με το πρόσωπο στα πόδια του Κυρίου ευχαριστών αυτόν· κι αυτός ήταν Σαμαρείτης.

Ευγνωμοσύνη προς τον Θεόν είναι ένα συναίσθημα ανθρώπινο, που εμφανίζεται εκει που υπάρχει μετάνοια ,εκει που υπάρχει αξιολόγηση της δωρεάς του Θεού, εκεί που ο άνθρωπος έπαθε και έμαθε, εκει που κατάλαβε ότι οι δικες του δυνάμεις ηταν αδύνατο να του αλλάξουν την ζωή,και  αυτό ήταν ζήτημα ζωής και θανάτου για τον ευγνώμονα. 

Όχι μονο απλά τον ευχαρίστησε ο Σαμαρείτης, αλλά με ένα ισχυρό συναίσθημα ευγνωμοσύνης να έχει κυριαρχήσει στην καρδιά του, θέτοντας κάθε άλλο καθήκον του δευτερεύον,  επέστρεφε δοξάζοντας στον δρόμο με φωνή μεγάλη τον Θεό, και μόλις έφτασε έπεσε στα πόδια του Κυρίου και τον ευχαριστούσε. Και ο Ιησούς, αποκρινόμενος, είπε: ουχί οι δέκα εκκαθαρισθησαν, οι δε εννέα πού; ουχ ευρεθησαν υποστρεψαντες δουναι δοξαν τω Θεώ, ειμι ο αλογενης ούτος;

Και επειδή η ευγνωμοσύνη είναι εφαρμοσμένη ταπείνωση, του παρέχει ο Κύριος Μεγαλύτερες δωρεές. Και του είπε: ΄Αναστάς πορευου, η πίστις σου σεσωκέσε..” (Λουκάς 17: 12-19).

Δεν θα αναφερθώ στους εννιά ομοεθνείς του Κυρίου που δεν επέστρεψαν να τον ευχαριστήσουν, γιατί δεν μας εκπλήσσει το γεγονός αυτό. Είναι καθημερινότητά μας αυτή η αντίδραση. Για παράδειγμα:

Πόσες φορές έτυχε να νιώσουμε θαυμασμό, κοιτάζοντας το μεγαλείο της φύσης!

Πόσες φορές απολαύσαμε ένα ηλιοβασίλεμα, μια εξαίσια μουσική, ένα νόστιμο φαγητό, ή μια απλή όμορφη ανθρώπινη στιγμή!

Πώς ανταποκριθήκαμε στο αίσθημα αυτό της ικανοποίησης;

Δίπλα σου βλέπεις ένα παιδί να κοιτάζει με λαχτάρα ένα γλυκό, αλλά είναι φανερό ότι δεν έχει χρήματα για να το αγοράσει. 

Το φωνάζεις λοιπόν, και του το αγοράζεις εσυ. Αυτό, όλο χαρά, το παίρνει, και το βλέπεις να το απολαμβάνει χαρούμενο. Η δική σου ανταμοιβή, είναι η δική του χαρά.

Όμως, πώς άραγε θα σου φαινόταν, αν έφευγε από δίπλα σου, και δεν σου έλεγε ένα απλό: “ευχαριστώ”; Αν δεν σου έριχνε ούτε καν μια ματιά, αλλά… … σου γύριζε την πλάτη και έφευγε αφοσιωμένο στο δώρο που ΕΣΥ του αγόρασες;

Ένας φτωχός βρίσκεται έξω από την πόρτα σου. Πεινάει και κρυώνει. Τον καλείς, του δίνεις να φάει, του προσφέρεις ρούχα και ζεστασιά, και τον βλέπεις να τα απολαμβάνει με χαρά.

Ναι, εσύ νιώθεις καλά με αυτό που έκανες. Όμως, πώς θα ένιωθες, αν δεν άκουγες από τα χείλη του ούτε ένα ευχαριστώ; Αν τον έβλεπες να σου γυρίζει την πλάτη και να φεύγει σαν να μην υπήρχες;

Το παιδί σου τρώει απέναντί σου στο οικογενειακό τραπέζι. Βλέπεις ότι θέλει να πιάσει το αλάτι, που όμως είναι μακριά του και δεν φτάνει. Του το δίνεις, κι εκείνο το παίρνει και κάνει τη δουλειά του, χωρίς να πει τίποτα.

Και του λες:

-Τα ευγενικά παιδιά λένε: “Ευχαριστώ!” Ναι, στα παιδιά μας ξέρουμε να κάνουμε μαθήματα ευγένειας. Και ξέρουμε καλά την απογοήτευση βλέποντας την αχαριστία κάποιου που ευεργετήσαμε.

Εμείς όμως, πώς συμπεριφερόμαστε απέναντι στον Μεγάλο Ευεργέτη μας τον Θεό;

Μήπως τα παιρνουμε χωρίς μια λέξη στον Θεό, και του γυρίζουμε την πλάτη σαν τον αγνώμονα φτωχό στο παράδειγμα πιο πανω;

Ή μήπως η προσευχή μας στο φαγητό έγινε μια συνήθεια – παπαγαλία, και δεν θυμόμαστε καν αν προσευχηθήκαμε, ενώ εχουμε ξεκινησει να τρωμε;

Πότε για τελευταία φορά είπαμε ένα “ευχαριστώ” στον ουρανό, μυρίζοντας το όμορφο άρωμα ενός λουλουδιού;

Πότε βλέποντας ένα χαριτωμένο ζωάκι να κάνει τα καμώματά του, ευχαρίστησες τον δημιουργό του;

Πότε ευχαρίστησες τον καταπληκτικό αυτόν Καλλιτέχνη, θαυμάζοντας τον υπέροχο φυσικό πίνακα μιας ανατολής η ενός ηλιοβασιλέματος; 

Πότε ακούγοντας μια μελωδία, ένιωσες την καρδιά σου γεμάτη ευγνωμοσύνη για τον δημιουργό του ήχου και της ακοής;

Πότε τον ευχαρίστησες, βλέποντας τους ηλικιωμένους γονείς σου, που σε αξίωσε να τους έχεις ακόμα μαζί σου στη ζωή;

Πότε καμαρώνοντας τα παιδιά σου, Τον ευχαρίστησες για την ευλογία Του στην οικογένειά σου;

Πότε η δροσιά από το απαλό αεράκι σε έκανε ανατριχιάζοντας να Τον ευχαριστήσεις με όλες σου τις αισθήσεις, επειδή νιώθεις γύρω σου τον κόσμο Του;

Λόγοι αμέτρητοι, ευεργεσίες χωρίς τέλος, στιγμές ευχαριστίας μικρές και μεγάλες, σπουδαίες και απλές. Όμως πόσο τις αντιλαμβανόμαστε; Πόσο τις εκτιμούμε; Πόσο ευχαριστούμε Αυτόν που μας χαρίζει απλόχερα τα πάντα;

Ιδιο παράδειγμα πίστεως και στον τυφλο εκ γενετοίς, που ο κυριος έπτυσε και έκανε πηλό και αλειψε τά ματια του τυφλου, στέλνοντάς τον να πλυθεί στην κολυμβήθρα του Σιλωάμ . Ιδια διαδικασία αλλα διαφορετικός τρόπος ευγνωμοσύνης. Εκείνος ομολόγησε με παρρησία στους φαρισαίους ποιος είναι ο ευεργέτης του, και ότι είναι προφήτης.

Πόσοι πιστοί μετα από θεραπεία ομολογούν χριστό,  κανωντας αναφορα και στην προηγούμενη ζωή τους ,  «πιστόν με ηγήσατο, θέμενον εις διακονίαν και εμε  τον πρότερον οντα βλασφημον και διώκτην και υβριστήν, λέγει δια τον εαυτόν του ο Παύλος (1 Τιμ.1.13,14).

Με θαρραλέα και ανεπίδεικτον ομολογία αποδίδον πάντοτε την δόξα στον Θεό για οσα εκανε σε αυτούς, ώστε να γίνουν παραδείγματα για τους αλλους.

Ομολογεί την αμαρτία του ο Δαυίδ στον 50^ο ψαλμό ζητώντας πλήρη πνευματική αποκατάσταση, βεβαιώνοντας ταυτόχρονα τον Κυριο «διδάξω ανόμους τας οδούς σου και ασεβείς επί σε «επιστρέψουσι. 

Η θεραπεία του δαιμονιζόμενου στην χωρα των Γαδαρινων έκανε τον δαιμονιζόμενο να θελει να αφιερωθεί και να μείνει στον Κυριο, παρ όλα αυτά απηλθεν καθ ολην την πόλιν κηρύσσων οσα εκανε σαυτον ο Ιησούς.

Έχουμε τόσα καλά από τον Κύριο, που δυστυχώς τα θεωρούμε αυτονόητα και φυσικά, και άρα δεν αισθανόμασθε την ανάγκη να Τον ευχαριστήσουμε. Διαπιστώνει θλιβερά ο άγιος Αυγουστίνος ότι περισσότερο αγαπάμε αυτά που μας δόθηκαν παρά Αυτόν που μας τα έδωσε, 

Για παράδειγμα, είμαστε άνθρωποι και όχι ζωα. Αυτό το σκεφθήκαμε ποτέ;  Έπειτα είμαστε χριστιανοί, που μας δόθηκε αποκεκαλυμμένη από τον Ουρανό η Αλήθεια, και μάλιστα χωρίς να την εχουμε παραχαράξει. Και είμαστε καλεσμένοι να θεωθούμε! Σκοπός μας δεν είναι τα σκύβαλα που ελεγε ο Παύλος, δηλαδη,όσα φαντάζουν σαν το άπαν για τον κόσμο, χρήμα, μεγάλη ζωή, δύναμη και δόξα. Έχουμε στόχο τη θεία υιοθεσία, να γίνουμε παιδιά του Θεού! γιατί εκείνος μας επέλεξε.

Πόσο τεράστια λοιπόν ευγνωμοσύνη πρέπει να αναβλύζει από τις καρδιές μας;

Όταν κάποιος μας προφέρει το παραμικρό, έστω και «ποτήριον ψυχρού μόνον» (Ματθ. 10.42), είμαστε υποχρεωμένοι να τον ευχαριστήσουμε. Πόσο μάλλον όταν ο Κύριος μάς δίνει τόσα πολλά, ή καλύτερα τα πάντα! Μέχρι και το στο Αίμα του. Στον 115.3: ψαλμό λέει «Τι ν’ ανταποδώσουμε στον Κύριο για όλα που μας ανταπέδωσε; Για χάρι μας ο Θεός [ήρθε] ανάμεσα στους ανθρώπους· για την φθαρμένη μας φύση. Ο Λόγος σάρκα εγένετο και εσκηνωσεν εν ημίν [Ιω. 1.14]· Ήρθε προς εμάς  τους αχάριστους ο ευεργέτης· προς τους αιχμάλωτους ο ελευθερωτής· προς τους καθήμενους στο σκότάδι και σε σκια θανάτου φως ανετειλεν αυτοίς  . Ματθ. 4.16] ήρθε η ανάσταση και η ζωη να μας κανει συμμέτοχους και να μας δειξει τον δρομο που αν τον ακολουθησουμε θα αναστηθουμε και εμεις  γιατι και σε μας το πνευμα του εγειροντος ιησου που κατοικει μεσα μας θα δωσει ζωή και στα δικα μας θνητά σωματα μας λεγει στους ρωμαιους ο παυλος. Η ευγνωμοσυνη, μας κανει να φωναζουμε αδιαλειπτα δοξα στον Θεό.!!. 

Η μακροθυμία Του πρέπει να μας προξενεί ευγνωμοσύνη και δοξολόγία. Όσο πιο λίγο Τον ευχαριστούμε, τόσο πιο πολύ μαρτυρούμε ότι είμαστε πωρωμένοι. Η καλοσύνη Του, «τον ήλιον αυτού ανατέλλει επί πονηρούς και αγαθούς και βρέχει επί δικαίους και αδίκους» (Ματθ. 5.45). Οι άδικοι δεν το παίρνουν είδηση, ότι ο Θεός βρέχει γι’ αυτούς και συνεπώς δεν Τον ευγνωμονούν. Εμείς όμως;

Όταν καιγόμαστε μέσα σε μια δυσκολία, σε ένα κίνδυνο, σε ένα αδιέξοδο, πέφτουμε σε άπυρες προσευχές και δεήσεις. Μόλις ξεπερασθεί το πρόβλημα, ξεχνιόμαστε πάνω στη χαρά και στην ξεκούρασή, όπως ξεχάσθηκαν οι εννέα. Προηγουμένως ανάβαμε κεριά, και καντήλια, μετά τα ξεχάσαμε όλα και αδιαφορούμε. Μα μηπως οι περισσοτεροι θα γνώριζαν τον Θεό αν δεν υπήρχαν οι θλίψεις που παραχωρεί ο Θεός; Δηλαδή όταν περάσει η τρικυμία της θλίψης, και καθαρίσει, και αποκατασταθεί ο ψυχικος μας κόσμος, η πραγματικότητα διδάσκει ότι οφείλουμε να είμαστε ευγνώμονες όχι μόνο για τα καλά, αλλά και για τα κακά. Ο Ιώβ λεει «Γυμνός απ’ την κοιλιά βγήκα της μάνας μου, γυμνός και θα γυρίσω πίσω, στη μάνα γη. Ο Κύριος όλα τα ’δωσε, ο Κύριος και τα πήρε πίσω. Ευλογημένο να ’ναι τ’ όνομά του!» ιωβ 1,21.

Ας πούμε δυο λογια για την  ευγνωμοσύνη προς τους ανθρώπους

«Ευχάριστοι γίνεσθε» (Κολ. 3.16) μας προτρέπει ο Παύλος στις διαπροσωπικές μας σχέσεις. Το επίπεδό τους εξαρτάται από την ευγνωμοσύνη για τις μικρές και τις μεγάλες χάρες που μας γίνονται. Φθάνει ν’ αναλογισθούμε πόσα «Ευχαριστώ» λέμε την ημέρα – ή πόσα πρέπει να λέμε την ημέρα! Τί πιο ισχυρό επιχείρημα! Όλη η επικοινωνία και συνεργασία καλλιεργημένων ανθρώπων διακοσμείται από τα «Ευχαριστώ».

Ευγένεια; , αρχοντιά, και ανωτερότητα; θα πλούτιζαν τη διαγωγή μας· η γαλήνη και η ειρήνη θα επικρατούσε· πόση ευδιαθεσία θα υπήρχε, αν χρησιμοποιούσαμε το «Ευχαριστώ», αυτή τη μικρή λέξη, «ευκαίρως ακαίρως» (Β΄ Τιμ. 4.2) – το «Ευχαριστώ» ποτέ δεν είναι άκαιρο!

  Και εξαναγκασμένος να είναι κανείς να σε εξυπηρετήσει, αν αυτή είναι η εργασία του, πες του «Ευχαριστώ». Δεν κοστίζει τίποτε, ενώ από την άλλη είναι το αλατοπίπερο των επαφών και της συμβίωσης μας. 

«Τη τιμή αλλήλους προηγούμενοι» (Ρωμ. 12.10), ποιος θα προφτάσει πρώτος ν’ αποδώσει τιμή.λεγει ο παυλος.

Ας λέμε «Ευχαριστώ» και χάριν του εαυτού μας, και χάριν της ταπεινώσης μας. Αυτό είναι όφελος μας προσωπικό.

Στην πραγματική του μορφή το αγαθό διαπράττεται για την αγάπη σε διπλή κατεύθυνση, προς τον Θεό και προς τους ανθρώπους. Ακριβώς οι αδύναμοι άνθρωποι, αυτοί που έχουν μεγαλύτερη ανάγκη ευεργεσιών, είναι οι αδελφοί του Κυρίου, όπως τους χαρακτήρισε ο Ίδιος στο ευαγγέλιο (Ματθ. 25.31-46). Το ειλικρινές καλό, δεν ρυθμίζεται και δεν αυξομειώνεται με βάση τα χειροκροτήματα, δεν εξαρτάται από τα μπράβο. Έχει σημείο αναφοράς και καθρέφτη την θεία αγαθωσύνη, που απλώνεται και σε πονηρούς και αδίκους, καθώς είπαμε. Έτσι οι αγαθοεργοί γίνονται «υιοί υψίστου, ότι αυτός χρηστός εστιν επί τους αχαρίστους και πονηρούς» κατά τη διαβεβαίωση του Κυρίου (Λουκ. 6.35).

Οι ευεργέτες δεν πρέπει να κάνουν θόρυβο. Αυτόν οφείλουν να τον κάνουν οι άλλοι. 

Όμως ακόμη και τα ζώα εκφράζουν ευγνωμοσύνη. Έχουμε δε και περιπτώσεις θηρίων που εκδήλωσαν εντυπωσιακά τα αισθήματά τους. Έτσι ο όσιος Σεραφείμ του Σάρωφ είχε φιλία με μιαν αρκούδα. Την έτρεφε, και αυτή πήγαινε πρόθυμη να του κάνει «θελήματα».

Γνωστή και η ιστορία του αγίου Γερασίμου, με το λιοντάρι που το ελευθέρωσε ο άγιος από το αγκάθι στο πόδι, και από τότε εκείνο τον υπηρετούσε.

Υποχρέωση μας είναι να προσεχόμαστε υπερ. εκείνων που μας ευεργέτησαν.

Και παμε στην 

 Ευγνωμοσύνη προς την Κτίση

Το παράδειγμα μάς το δίνει η ίδια η φύση που δοξολογεί τον Δημιουργό μας: «Οι ουρανοί διηγούνται δόξα Θεού» λεει στον ψαλμό (18.20),ο Δαυίδ, «Ευλογείτε τον Κύριο πάντα τα έργα Αυτού, σε κάθε τόπο της δεσποτείας αυτού. Να ευλογείς, ψυχή μου, τον Κύριο» (102.22).

Η δοξολογία και ευχαριστία για την διάσωσή τους, είναι ο ύμνος των Τριών Παίδων μέσα στην κάμινο. Καλούν ανθρώπους, αγγέλους και το Σύμπαν σε παγκόσμιο ύμνο. Οι ουρανοί, ο ήλιος και η σελήνη, τα άστρα, η βροχή και η δροσιά, το ψύχος και ο καύσωνας, οι νύχτες και οι μέρες, το φως και το σκοτάδι, τα χιόνια, οι αστραπές και τα συνεφα, τα όρη και οι λόφοι, τα φυτά, η θάλασσα και οι ποταμοί, οι πηγές, τα κήτη, τα πουλιά, τα θηρία, τα κτήνη όλα ας τα ευλογούμε μας λεει ο ύμνος εις πάντας τους αιώνες», 27-67).

Αλλά πώς εκφραζεται η ευγνωμοσύνη μας απέναντι στην ίδια τη Φύση; Ποια πρέπει να είναι η στάση μας απέναντί της; 

Ο Θεός ύστερα από τη δημιουργία του κόσμου – κόσμος σημαίνει κόσμημα, στολίδι· έτσι τον έκριναν και χαρακτήρισαν οι πρόγονοί μας, και είναι! –ο Θεός έπλασε τον άνθρωπο. Τον έβαλε στον «Παράδεισο, για να τον εργάζεται και να τον φυλάει» (Γεν. 2.15). Σημειωτέο ότι τότε, πριν την Πτώση, η εργασία δεν ήταν επίπονη που ειναι σήμερα. Ήταν κάτι σαν το λεγόμενο χόμπι, ήταν ευχάριστη απασχόληση. Η δουλειά τότε δεν ήταν δουλεία. Ήταν ακόμη συνεργασία με τον Θεό προς συντήρηση της Κτίσεως, (Εις την Γένεσιν, 14.2).

Λοιπόν, σήμερα εργαζόμαστε και φυλάμε το Περιβάλλον μας; Όχι… Το καταστρέφουμε με την αλόγιστη κατάχρησή . Το απομυζούμε εξαντλητικά. Εν τάξει βεβαια, η Κτίση έγινε για να μας εξυπηρετεί, αλλά εμείς αυτοκτονούμε με το να την καταστρέφουμε για το συμφέρον και την καλοπέραση μας χωρίς καν να σκεπτόμαστε τις επόμενες γενιές .

Ας ζήσουμε πιο φυσικά, πιο απλά, όπως περίπου ζούσαν οι αμέσως πριν από μας. Έτσι θα είμαστε ευγνώμονες απέναντι στον κόσμο.

                                         

Εν κατακλείδι: Αν τα ζώα συνηθέστατα εκφράζουν την ευγνωμοσύνη τους, εμείς θα είμαστε πιο ζώα από αυτά; Η λογική και η ταπείνωση, ο νους  η αρετή και ο προορισμός μας, μάς υποχρεώνουν να αναγνωρίζουμε το καλό ,και να ευγνωμονούμε τον Θεό πρώτα, και μετά τους συνανθρώπους μας ,και την Κτίση όλη. Γένοιτω Αμήν!

Από δε των ημερών Ιωάννου του βαπτιστού έως αρτι η βασιλεία των ουρανών βιάζεται, και βιασταί αρπάζουσιν αυτήν.

  Ένα από τά δυνατότερα και σημαντικότερα κομμάτια της καινής Διαθήκης που μας ξυπνάει από τον λήθαργο της θρησκολατρείας και του βολέματος, αλλά προ πάντων της χλιαρής κατάστασης που βιώνουμε στις μέρες μας εμεις οι  χριστιανοί, και που μας οδηγεί κατευθείαν στην επαλήθευση του αφοπλιστικού ερωτήματος του Κυρίου "Όμως ο Υιός του ανθρώπου όταν έλθει θα βρει άραγε την πίστη επί της γης;" (Λουκ. ΙΗ΄8), 

Ο Κύριός μας, διαβλέπει προφητικά την τραγική αποδυνάμωση της πίστης των ανθρώπων κατά την δεύτερη έλευση του, η οποία πίστη θα αγγίξει τα όρια ολικής απιστίας. 

Είναι γεγονός σήμερα, ο λεγόμενος χριστιανικός κόσμος έχει επηρεασθεί από τά διάφορα ρεύματα και γενικότερα από την θρησκευτική αδιαφορία που τον χαρακτηρίζει, σε σημείο που στο πρόσωπο του χριστού βλέπει ένα αρχηγό ενός δόγματος, ίσως έναν μύστη της αρχαιότητας που τον συγκρίνει με τον Βούδα τον Μωάμεθ και άλλους ας πούμε σημαντικούς πνευματικά ανθρώπους, οι οποίοι μάζεψαν κάποια σοφία και την ταξινόμησαν 

Μια διαπίστωση του Κυρίου που μας βαζει να σκεφτούμε που έγκειται η δυσκολία της ίδρυσης της βασιλείας του Θεού εντός μας. Είναι κατι που πρέπει ο καθένας μας ξεχωριστά να ερευνηση  για τον εαυτό του και να χαραξει την προσωπική του πορεία, βαδίζοντας πάνω στα αχναρια του Χριστού μας και των ανθρώπων που πριν από μας το επιδίωξαν. 

Η λέξη «βιάζεται» στην αρχή μου φάνηκε κάπως, με ξένισε,  αλλά εδώ δε πρόκειται, ουτε αναφέρεται στην βασιλεία των ουρανών, αλλά στον τρόπο με τον οποίον μπορεί κάποιος να την κερδίσει.

Δεδομένα λοιπόν όπως:

25 ός γάρ αν θέλη την ψυχήν αυτού σώσαι, απολέσει αυτήν· ός δ' αν απολέση την ψυχήν αυτού ένεκεν εμού, ευρήσει αυτήν. «34 Μή νομίσητε ότι ήλθον βαλείν ειρήνην επί την γήν· ουκ ήλθον βαλείν ειρήνην αλλά μάχαιραν. 35 ήλθον γάρ διχάσαι άνθρωπον κατά τού πατρός αυτού και θυγατέρα κατά της μητρός αυτής και νύμφην κατά της πενθεράς αυτής·  37 Ο φιλών πατέρα ή μητέρα υπέρ εμέ ουκ έστι μου άξιος· και ο φιλών υιόν ή θυγατέρα υπέρ εμέ ουκ έστι μου άξιος· 38 και ός ου λαμβάνει τον σταυρόν αυτού και ακολουθεί οπίσω μου, ουκ έστι μου άξιος.

είναι  που κανουν το μεγαλο ξεκαθάρισμα στον χριστιανικο κόσμο και που η υπέρβαση αυτών απαιτεί θυσία και αποφασιστικότητα .
Η αγάπη μας  για τον Χριστό λοιπόν πάνω απ΄ όλα, κι απ΄ την αγάπη για την οικογένειά μας κι απ΄ την αγάπη για τον ίδιο μας τον εαυτό.

«13 Εισέλθατε διά της στενής πύλης· ότι πλατεία η πύλη και ευρύχωρος η οδός η απάγουσα εις την απώλειαν, και πολλοί εισιν οι εισερχόμενοι δι' αυτής· 

Επειδή το ρεύμα που επικρατεί στον κόσμο, συμπαρασύρει τον όποιον σκεφτεί να βγει από αυτό, εκ των πραγμάτων πρέπει να ζορίσουμε τον εαυτόν μας να αλλάξει πορεία, και κατά συνέπεια χρειάζεται  να βιάσουμε την ανθρώπινη φύση μας που εχει και από μόνη της την τάση να ακολουθεί το κοσμικό φρόνημα.

Οι έξεις που μας έχουν γίνει δεύτερη φύση, πρέπει κατ’ αρχας με την εμπεριστατωμένη μελέτη να τίς εντοπίσουμε και να καθορίσουμε ένα σχέδιο προκειμένου να τίς εξοστρακίσουμε από τον εαυτόν μας .

Τίποτε δεν είναι ικανό να μας βγάλει αυτές τίς συνηθειες που και ο Παύλος μας τις επεσήμανε λέγοντας «βλέπω τον έτερον νομον εν τοις μελεσις μου αντιστρατευόμενον τον νόμον του νοός μου.» Τίποτε εκτός από ένα. Η αγάπη μας και η πίστη μας στον Χριστό. Εκείνος μας επανέλαβε άπειρες φορές, ότι αν τον ακολουθήσουμε  θα μας ελευθερώσει.

Η δυσκολία δεν είναι να βγουν τά παθη μας, αυτά είναι εύκολο να βγουν. Το δύσκολο είναι να αγαπήσουμε και να ακολουθήσουμε τον Χριστό. Ο Χρηστός μας είπε Δεύτε προς με πάντες οι κοπιώντας και πεφωτισμένοι, καγώ αναπαύσω υμάς. Άρατε τον ζυγόν μου εφ’ υμάς και μάθετε απ’ εμού, ότι πράος ειμί και ταπεινός τη καρδία, και ευρήσεται ανάπαυσιν ταις ψυχαίς υμών. Διοτι ο ζυγός μου είναι χρηστός και το φορτίον μου ελαφρόν εστίν. (Μτ 10′, 28-30) Αρα, εκεινο που πρέπει να κανουμε είναι να παμε προς αυτόν και μετα Εκεινος θα μας στηρίξει θα μας βοηθήσει θα μας ισχύσει θα μας  τελειοποιήσει οπως μας λεει και ο Παύλος. 

 Η αγάπη μας στον Χριστό έρχεται με το να γνωρίσουμε τον χαρακτήρα του, και να αξιολογήσουμε τίς δωρεές του, να καταλάβουμε την αγαπην του μέχρι ποιού σημείου έφτασε. Και εάν καταλάβουμε λοιπόν πόσο εκείνος μας αγάπησε τότε και εμείς θα αρχίσουμε να τον αγαπάμε και να τον μιμούμαστε. Η δυσκολία είναι να τον αρπάξουμε σαν σανίδα σωτηρία και μολις γινει αυτό, τότε αναλαμβάνει η χάρις του Θεού. Ποια είναι η χαρις του Θεού; Εἶναι ἡ δύναμη ἐκείνη πού προέρχεται ἀπό τό Θεό, με την οποία ὁ ἁμαρτωλός άνθρωπος μπορεί νά κανει δικό του τό λυτρωτικό ἔργο τοῦ Χριστοῦ καί νά πετύχει τή σωτηρία του.Ειναι εκεινη  η δύναμη που θα μας οδηγηση στην μίμηση του Κυρίου μας, καλώντας το φορτίο ελαφρύ.

Τι θέλει λοιπόν ο Θεος, να κάτσουμε στα δεξιά του ειλικρινά  με τις αδυναμίες μας και με τα λαθη μας να τον εμπιστευτούμε, και εκείνος θα μας σπουδάσει,  θα κανει τους εχθρούς μας υποπόδιο των ποδών μας. Βασική και αμετάκλητη Επαγγελία του. 

 ῾Ο άνθρωπος, λόγῳ τῆς πτώσεως στην πνευματική του φύση,  δέν μπορεῖ ν’ ἀνορθωθεῖ μόνος στό ἐπίπεδο τῆς πνευματικῆς ζωῆς,  ἀλλά καί να καταφέρει κατι με την λειψή του  υπάκουή,  ἔχει ἀπόλυτη ἀνάγκη τῆν χάρη τοῦ Θεοῦ να τον στηριξει να τον καθοδηγήσει και να του μεγαλώσει τον ζηλο του για τον Χριστό. 

   Γενικά ο βιασμός της φύσης μας είναι στάση ζωής, η οποία αμείβεται τις περισσότερες φορές αφ’ ενός με εσωτερική ικανοποίηση, και αφετέρου με ενδείξεις της παρουσίας του Κυρίου στην ζωη μας, που  με την χαρη του θα μας οδηγήσει στο ποθουμενο.

   Πρέπει να συμφωνήσουμε ότι η λέξη "βιάζεται" δεν έχει σχέση με τη Βασιλεία των Ουρανών. Δεν υπάρχει δυνατότητα αρπαγής της Βασιλείας των Ουρανών, δηλαδή για να ακριβολογούμε της Αγάπης του Θεού. Ο μόνος τρόπος για να κάνει δική του ο άνθρωπος την τέλεια αγάπη του Θεού, είναι να Τον αγαπήσει πάνω απ΄ όλα. Να τον βάζει σε κάθε στιγμή της ζωής του και πάνω απ΄ όλα.

Το καταπληκτικό όμως είναι ότι όσο ποιο δύσκολο είναι να συγκεντρωθούμε, κι όσο ποιο πολύ βία χρειαστεί να ασκήσουμε στον εαυτό μας γι αυτό, τόσο μεγαλύτερη ικανοποίηση αισθανόμαστε όταν το πετύχουμε. Γιατι με μια κουβέντα το βιάζεται η βασιλεία των ουρανών είναι η δική μας υπακοή στο θέλημα του θεού.

Ο Θεός μας είναι Θεός "ζηλωτής" και δεν δέχεται να μπαίνει ποτέ σε δεύτερη μοίρα. Καθημερινά και από τά απλά ακόμη πρέπει να δείχνουμε την αγάπη και την αφοσίωση μας στον Κύριο, και για να γινει αυτό  ο άνθρωπος που θέλει να κερδίσει την αγάπη του Θεού, πρέπει σε κάθε στιγμή της ζωής του να ζορίζει (βιάζει) το θέλημά του και να το υποτάσσει στο θέλημα του Θεού. Στην αρχή είναι λίγο δύσκολο μα σε λιγο αυτό θα βγαίνει αβίαστα. 

  Κάθε τι που κάνουμε, πρέπει να αντέχει στο κριτήριο "είναι αυτό που κάνω προς δόξαν Θεού;". Εκεί βρίσκεται το νόημα της λέξης βιασμός, στην συνεχη επαγρύπνηση ώστε να ευθυγραμμίσω το θελημα μου με το θέλημα του θεού.

Επίσης βία χρειάζεται να ασκούμε και στο πνεύμα µας. Να λέμε όχι στο θυμό, στο φθόνο, στον εγωισμό και στην ζήλια, όχι στα θελήματα και την ιδιορρυθμία µας. Συνεχή διαλογή σκέψεων και πράξεων.  Να λέμε όχι στην απάτη του πλούτου, διοτι ριζα ολων των κακων η φυλαργυρία. Α Τιμ-6,10   Και ο βουλομενος πλουτείν εις πειρασμόν εμπέσειτε» Α Τιμ-6,9  και η προτροπη του κυρίου Ματθ. 6,19-20 Μὴ θησαυρίζετε ὑμῖν θησαυροὺς ἐπὶ τῆς γῆς, ὅπου σὴς καὶ βρῶσις ἀφανίζει, καὶ ὅπου κλέπται διαρύσσουσι καὶ κλέπτουσι· ·γιατι ὅπου γάρ ἐστιν ὁ θησαυρός ὑμῶν, ἐκεῖ ἔσται καὶ ἡ καρδία ὑμῶν. 

  Να λεμε όχι στην απάτη των ηδονών και την απάτη της εφήμερης δόξας. δεν μπορεί κυνηγάς το μυστήριο της σωτηρίας και να ονειρεύεσαι τις χαρές του κόσμου και να επιδιώκεις αναγνώριση. Πρεπει να μάθουμε να ξεχωρίζουμε που και ποτε λυπει ο θεός από την ζωη μας, και αμέσως να τον επαναφέρουμε σ’ αυτην.  

Αν διαθέτουμε ευκολότερα τον χρόνο µας σε κοσμικές συζητήσεις που δεν οδηγούν πουθενά δεν είμαστε αρμόδιοι για την βασιλεία των ουρανων.       

   Εχουμε τοση διαδρομή μπροστά μας που μοιάζει με ένα ταξιδι μακρινό και εμεις σταματήσαμε στην αρχή και τρώμε και πίνουμε ξεχνώντας τον σκοπό μας και τον δρόμο που μας περιμένει. 

Αν η σκέψη µας μετεωρίζεται και το μυαλο μας γυρνάει στο κοσμικό γίγνεσθαι, να κάνουμε προσπάθεια να σκεπτόμαστε όσα είναι αληθινά, όσα είναι δίκαια, όσα είναι αγνά. Αλλα προπάντων να μας απασχολει αν γι’ αυτά που σκεπτόμαστε και κάνουμε  ευαρεστείται ο Θεός.

Ετσι θα έρθει η δικαίωση στον άνθρωπο, που ειναι η ἀπελευθέρωση του ἀπό τήν ἁμαρτία καί τήν ἐνοχή, η ἀναγέννηση, καί η θέωση τῆς φύσεώς του, πού εἶναι ὅλα καρποί τοῦ λυτρωτικοῦ ἔργου τοῦ Χριστοῦ. 

  ῞Οπως ἡ ἁμαρτία ἐπέφερε την πτωση τῆς φύσεως τοῦ ἀνθρώπου καί ἐξασθένηση τῶν πνευματικῶν του δυνάμεων, οδηγοντας τον στην διαστροφή και την απομάκρυνση του από τον Θεό, ἔτσι καί ἡ χάρη τοῦ Θεοῦ, που ερχεται ἀπό τό πάθος καί τήν θυσία τοῦ Χριστοῦ μας, αποκαθιστά τον άνθρωπο και τον κανει καθ’ ομοίωση, ἐνισχύοντας τίς σωματικές, τις ἠθικές καί τις πνευματικές του  δυνάμεις, δίνοντάς του εν τέλει  τον χαρακτήρα του Χριστού .

Ο ανθρωπος είναι η δόξα του Θεού και αυτό καλείται να κάνει λεει ο παυλος στους Κορινθίους: ἠγοράσθητε γὰρ τιμῆς· δοξάσατε δὴ τὸν Θεὸν ἐν τῷ σώματι ὑμῶν καὶ ἐν τῷ πνεύματι ὑμῶν, ἅτινά ἐστι τοῦ Θεοῦ…

 Παρόλο ὅτι ἡ δικαίωση εἶναι ἔργο καθαρό τῆς ἀγάπης καί τῆς χρηστότητας τοῦ Θεοῦ, ὅμως γιά τήν πραγμάτωσή της ἀπαιτεῖται ἀπό μέρους τοῦ ἀνθρώπου ἡ ἐλεύθερη σύμπραξη καί συνέργειά του. 

Η συνεχής προσπάθεια να γνωρίσουμε και να αγαπήσουμε τον Χριστό, φέρει την αναγέννηση η οποία μας κανει στην ψυχη μας νεους, παρθένους πνευματικά, με ευαισθησίες που μονο μικρά παιδια θυμούμαστε να ειχαμε και αυτό είναι σαν να γράφεις πάνω σε λευκό χαρτί.

Αναγέννηση σημαίνει νους διαποτισμένος με αρχές, ιδανικά και επιδιώξεις Χριστού, ένας τέτοιος νους ζωοποιεί το σώμα μας και το ενεργοποιεί γονιδιακά, κάνει τα κύταρα μας δηλαδή να πάλλονται στους ρυθμούς του Θεού. Κανει τον ανθρωπο ζωντα, ένα με τον ζωντα θεό, δίδοντας του την  επαγγελια που εχει αιωνιο βαρος δοξας:  πας ο ζων και πιστευων εις εμε ου μη αποθανει εις τον αιώνα. πιστευεις τούτο;

  Κάτω από οποιεσδήποτε λοιπόν συνθήκες να κάνουμε τον αγώνα τον καλό αδιαφορώντας για το τι συμβαίνει γύρω μας. Ο Θεός μεριμνά για τα πετεινά του ουρανού πόσο μάλλον για τον μετανοούντα άνθρωπο! 

 Οι αρχές του Χριστού, ήταν η υπακοή στο θέλημα του Θεού, οι επιδιώξεις του το να εμπιστευθεί τον ουράνιο Πατέρα του, και να φέρει το θέλημα του εις πέρας. Το ίδιο να κάνουμε και εμείς, να μην αναβάλλουμε, το κάλεσμα που λάβαμε. 

Με την αναβολή δεν θα έρθει επιτυχία στις επιδιώξεις μας, δεν θα έρθει η ευτυχία, η χαρά, στην ζωή μας, αλλά πολλά προβλήματα όπως αμαρτία, φθορά και θάνατος. Ας ενώσουμε τα χέρια μας με τα χέρια του Χριστού αλλά και μεταξύ μας και ας βάλουμε στη ζωή μας το πνεύμα του Θεού. Υπάρχουν πολλά πνεύματα, ένα είναι το πνεύμα του Θεού, αυτό να βρούμε διότι αυτό μας ζωοποιεί.

 Αδέλφια μου ο Χριστός πέθανε για να μην πεθάνουμε εμείς, πλήρωσε με το δικό του θάνατο την προ της γέννησής μας εξασφαλισμένη καταδίκη μας εις θάνατο, αφού κάθε μέρα πεθαίνουμε ενώ φαίνεται ότι ζούμε. 

Ας φτιάξουμε με την σπουδή τον νου του Χριστού και θα ελκύσουμε την χαρη του Θεού .

Ας κρατήσουμε για τον εαυτό μας έναν προσωπικό χωρο  και ας τον κανουμε ταμείο, αγιαστηριο και εκει να επιδοθούμε στο άθλημα της αφιέρωσης με το ευαγγέλιο της σωτηρίας, την πνευματική παρενεση και στήριξη της φωνής Θεού, αλλα και την βεβαιότητα ότι κάθε μερα εχουμε περισσότερα αδέλφια. 

Θά στηρίξουμε ο ενας τον αλλον με την δύναμη του οδηγού μας  και τελειωτη της πίστης μας Ιησού Χριστού, εκμεταλλευόμενοι την μεγάλη αυτή ευκαιρία  που μας χάρισε ο Θεός οσο είμαστε στην Ζωή να πάρουμε την ζωή. Και μην φοβόμαστε τίποτε και κανέναν. Γιατί όταν ο Θεός είναι μεθ ημών ουδείς καθ ημών. 

 γενοιτω αμήν 

Καλησπέρα, κατ’ αρχάς θέλω να πώ πως η χαρά μας είναι μεγάλη που έχουμε σωτήρα Ιησού Χριστό, συμπληρώνοντας το μεγάλο θαύμα της ζωής που μας έδωσε, για την κλήση του και την ελπίδα σωτηρίας που έβαλε στις καρδιές μας.

Σήμερα θα πούμε λιγα λόγια για τά συναισθήματα που χαρακτηρίζουν τους υιούς του Θεού και τους υιους των ανθρωπων. 

Στην προσευχή ο Κύριος μας δίνει πολλά και χαιρόμαστε και βλέπουμε ετσι ότι η επαφή μαζί του είναι δείγμα ότι ο Θεός ασχολείται με μας οσο και εμείς τον ερευνάμε.

Η ευγνωμοσύνη μας στον Κύριο είναι μεγάλη για τους θησαυρούς που μας χαρίζει καθημερινά και και γενικότερα για την πρόνοιά του προς τον ανθρωπο. Ευγνωμοσύνη που υπάρχουμε που σκεπτόμαστε,που μιλάμε που βλέπουμε που αισθανόμαστε και άπειρα αλλα. Υπάρχουμε, κάτι που δεν έγινε τυχαία. Η ύπαρξη  είναι μια δημιουργία του Θεού σε σύλληψη και εκτέλεση αλλα προπαντός εχει και μια αιτία ένα σκοπό. Άραγε ποιος ο σκοπός που ήρθαμε στον κόσμο; Έχουμε αναρωτηθεί; Ποιος είναι ο  προορισμός μας; Και αν υποψιαζόμαστε ποιος είναι, τι εχουμε εκπληρώσει στην ζωή μας που μπορούμε να δικαιολογήσουμε τον ερχομό μας; Η γραφή λέει ότι ο Θεός μας προεγνωρισε πριν ακόμη μπεί η σπίθα μεσα μας πρίν μπεί η πνοή μας.

Οι περισσότεροι άνθρωποι στην ζωή τους τουλάχιστον στο υπαρξιακό είναι μετέωροι. Άλλος λέει πώς ήρθε στην ζωή να κάνει περιουσία, άλλος λεει ότι ηρθε για να κανει οικογένεια, άλλος ήρθε με σκοπό να γνωρίσει φίλους, άλλος με σκοπό να γνωρίσει τον η την σύντροφό του,  άλλος πάλι φτάνει το τέλος του και ενώ ισως είναι πλήρης ημερών λεει πώς δεν εξησε καν  η πώς εχει  μετανιώσει για πράγματα που δεν έζησε.

Μιά έρευνα που έγινε το 2012 σε νοσοκομείο στην Αμερική σε ασθενείς που συμβιβάστηκαν με την ασθένεια τους και με τον θάνατο στις τελευταίες στιγμές τους, για ποιό πράγμα μετάνιωσαν στην ζωή τους και τι ηταν αυτό που πραγματικά ηθελε η καρδιά τους και δεν το εζησαν. Συνήθως οι άνθρωποι που φτανουν στο τέλος της ζωής τους είναι διαπιστωμένο ότι εχουν μια ιδιαίτερη διαύγεια και τους βγαίνει μια χαρακτηριστική ειλικρίνεια και μια τάση να βγάλουν τα εσώψυχά τους. Πέντε δηλώσεις με τις περισσότερες απαντήσεις ταξινομημένες ηταν:

Η πρώτη δήλωση ηταν  ότι μετάνιωσαν επειδή δεν είχαν το κουράγιο να ζήσουν με τρόπο που να τους εκφράζει πραγματικά, αντίθετα συμβιβάστηκαν σε μεγάλο βαθμό με τά θέλω των άλλων ανθρώπων, αγνοώντας τά δικά τους. Μου έκανε εντύπωση η λέξη κουράγιο, γιατι πραγματικά θέλει κουράγιο να πάρεις την ζωή στα χέρια σου. Έγκειται η δυσκολία στα πρέπει και στις πεποιθήσεις των ανθρώπων όπως τις έχουν διαμορφώσει. Παράδειγμα, πολλοι άνθρωποι κάνουν επαγγέλματα που δεν τους εκφράζουν και που δεν τα αγαπούν γιατι απλά τους κατεύθυναν οι γονείς τους έχοντας κάποιες φιλοδοξίες. Αλλοι πάλι δουλεύουν σκληρά για να εξασφαλίσουν μια άνετη ζωή στα  παιδιά τους, και χάνουν την δική τους ζωή, άλλοι πάλι προσπαθώντας να ικανοποιήσουν πάθη με άλλους ανθρώπους, χάνουν εντελώς την ταυτότητά τους και υποτάσσονται στα θέλω των άλλων. 

Αυτή η απόφαση να γνωρίσουμε τον Χριστό ποτε δεν θα μας κανει να μετανιώσουμε, γιατι μας αναβαθμίζει την ζωή ο Χριστός, και γιατι μόνο με τον Χριστό ο άνθρωπος νοιώθει ότι είναι γεμάτη η ζωή του και είναι ευτυχισμένος. Νοιώθει πως η ζωή του εχει νόημα. Η επιλογή μας δείχνει ότι δεν ανήκουμε στην παραπάνω μερίδα, πήραμε την ζωή στα χέρια μας και την εναποθέσαμε στα χέρια του Χριστού με πίστη και ελπίδα σ’ αυτόν, μια ελπίδα που δεν καταισχύνει λέει ο Παύλος .  

Αφαιρέσαμε κάθε ανθρώπινη εξάρτηση από την ζωή μας και την εμπιστευτήκαμε στον Θεό τον σωτήρα μας. Γιατι ο καθένα μας  που δείχνει ενδιαφέρον και ζήλο για τα πράγματα του Θεού, στον καθένα μας  που ζητάει τα άνω, τα επουράνια, και ταυτίζει τα θέλω του με τα θέλω του Χριστού μας , μ’ αυτόν θα μοιραστεί εκτός από τους θησαυρούς της γνώσης και της σοφίας Του, απλόχερα και την δόξα Του!...

Η δεύτερη κατά σειρά δήλωση των ανθρώπων στην παραπάνω έρευνα ήταν Μακάρι να μην δούλευα τόσο σκληρά, Η δουλειά βέβαια είναι απαραίτητη στον άνθρωπο για βιοπορισμό, αλλα και για ψυχολογικούς λόγους και όχι μόνο. Δεν εχει σημασία αν δουλεύεις αλλα πώς δουλεύεις. Αν δουλεύεις με μέριμνα δεν σου μενει χρόνος όχι μονο να ζήσεις αλλα και να ασχοληθείς με υπαρξιακά θέματα. Γιατι ο άνθρωπος εχει στην ζωή του 8 ωρες δουλειά 8 ωρες υπνο και 8 ωρες να κανει καλη διαχείριση του χρόνου του. Και η καλύτερη διαχείριση όπως γνωρίζουμε είναι η πνευματική ζωή.   

Τρίτη δήλωση: Μακάρι να είχα εκφράσει τά συναισθήματά μου. Μερικές φορές μπορεί να καταπιέζεις τά συναισθήματα για να εξαγοράσεις την ηρεμία σου. Το καταπιεσμένο συναίσθημα θα βρεί τον τρόπο να εμφανιστεί. στο σώμα και ιδίως στην ψυχική σου υγεία. Τά καταπιεσμένα συναισθήματα ενεργούν όπως οι τοξίνες. Είναι βρωμιές που κάπου θα αφήσουν τον λεκέ τους. Πρέπει να επιτρέπουμε στο συναίσθημα να εκφράζεται ετσι ελευθερωνόμαστε και ο δρόμος που φυσικά θα μας βοηθήσει να πάρουμε γνώμη και συμβουλή είναι ο δρόμος της προσευχής.  Με λιγα λόγια οι άνθρωποι χωρίς Χριστό συσσωρεύουν καταπιεσμένα συναισθήματα και ζουν με υποκρισία κατι που τους  αλλάζει ολη την ψυχοσύνθεση.   

Τέταρτη δήλωση ήταν: Μακάρι να ειχα κρατήσει επαφή με τους φίλους μου. Άνθρωποι εσωστρεφείς και μοναχικοί με μια μοναξιά που τους μαραζώνει και αυτό γιατί δεν έχουν Χριστό. Με τον Χριστό η μοναχική ζωή είναι πανηγύρι. Εκεί βρίσκεις ευκαιρία να ακούσεις τον Θεό να σε νουθετεί. Άλλωστε έχουμε τά αδέλφια μας. Οι επαφές μας οσο είναι εφικτές είναι χαρά γιατι εκείνο που μας ενώνει είναι το ρήμα του Θεού.

Πέμπτη δήλωση: Μακάρι να είχα επιτρέψει στον εαυτό μου να είμαι πιο χαρούμενος. Ζώντας  λοιπόν ο άνθρωπος που δεν εχει Θεό μια ζωή ξένη χωρίς ανθρώπους δίπλα του, με καταπιεσμένα συναισθήματα και επιλογές που άλλοι του τις επιβάλλουν, ένας άνθρωπος χωρίς ταυτότητα  πως μπορεί να εχει χαρά. Οι επιλογές του γίνονται μονο με βαση τά συμφέροντά του και οι πράξεις του γεμωνται εγωισμού και χειριστηκότητας. Την χαρά στην ζωή όπως και την ευτυχία την προσφέρει μονό ο διάλογος με τον Θεό. Τά συναισθήματα που αναδεικνύει ο διάλογος με τον Θείο είναι συναισθήματα που ξεπερνούν κάθε μέτρο, σε σημείο που ο άνθρωπος δεν τά ανταλλάσσει με χίλιους θησαυρούς. 

Εμείς αδέλφια μου για τον Χριστό που μας αγαπάει είμαστε πολλά, Εκείνος για μας είναι τά πάντα! Διότι αυτό που φυτρώνει στις καρδιές μας, είναι οι αρετές οι δικές του. Το ξέρουμε πως μας παίρνει χρόνος αλλά η Αγάπη είναι εδώ, η χαρά είναι εδώ, η ειρήνη είναι εδώ, η μακροθυμία, η χρηστότητα, η αγαθοσύνη, η πίστη, η πραότητα, η εγκράτεια τα πάντα είναι εδώ, αρκεί ν’ απλώσουμε το χέρι μας για ν’ απολαύσουμε τους καρπους του. (Γαλ.5:22,23).

Καρπούς που έδωσε ο Θεός σε όλους τους ανθρώπους πιστούς και απίστους. Για τους απίστους η κακή διαχείριση η αδιαφορία και η παντελής αχρησία, τους εγιναν τάλαντα θαμμένα και ανέπτυξαν καρπούς του άρχοντα του κόσμου τούτου. Παράδειγμα η πίστη  και οι μηχανισμοί της υποκινούνται από την κινητήριο δύναμη της ζωής του ανθρώπου που είναι η κοιλιά και γενικά τά συμφέροντα. Εκ του προκειμένου εξάγεται το συμπέρασμα ότι ο Θεός εχει δώσει πίστη σε κάθε άνθρωπο ερχόμενο είς τον κόσμο. Χωρίς πίστη δεν μπορεί να ζεί ο άνθρωπος Η πίστη χρησιμοποιείται κατά βούληση, ανάλογα με την αποστολή και την ψυχοσύνθεση κάθε ανθρώπου. Κατόπιν επεμβάσεως του Θεού κινητήριος δύναμις των μηχανισμών της πίστεως τίθεται το Πνεύμα το Άγιο, οπότε η πίστη τότε καρποφορεί και αποδίδει τη σχετική τελειότατα. Κατά συνέπεια η πίστης ενεργεί ούτως η άλλως βάσει καλής η κακής χρήσεως αυτής και τά αποτελέσματα της καλής χρήσης είναι η σωτηρία.

 Βέβαια ο άνθρωπος χωρίς Χριστό παλι δεν καθησε άπραγος’ δημιούργησε την φιλοσοφία με δόγμα της «ότι σε βοηθάει να τά βρείς με τον εαυτό σου» ενώ ο χριστός σε βοηθάει να τά βρείς με την αλήθεια. 

Κάποτε η φιλοσοφία ήταν βασική παιδία των ανθρώπων. Με σκοπό το ευ ζείν. Όπως έλεγε και ο Μάρκος Αυρήλιος « Στόχος μου είναι να χορτάσω οσο μπορώ τα άπαντα στην ζωή. Και ο καλύτερος στοχασμός γίνεται όταν έχεις επίγνωση των αδυναμιών σου.» Ξεκινούσε η φιλοσοφία με την σωστή ερώτηση για να πάρεις την σωστή απάντηση, κατά κόσμον βέβαια. Δεν ανάφερες την λεξη γιατί αλλά το πως. Είναι διερεύνηση -κριτική σκέψη, παράδειγμα πως θα βγω από αυτήν την κατάσταση.

Η φιλοσοφία διδάσκει πειθαρχία δηλαδή πείθομαι σε μια αρχή μια οποιαδήποτε, αρχή ένα θεώρημα ισως; κλπ  όμως καλύτερη αρχή από τον Χριστό μας υπάρχει; Να γιατί πρέπει να πειθαρχούμε σε Εκείνον και στην αλήθεια του Πατέρα μας. 

Έλεγε ο Επίκτητος:  Παραχωρούμε την κυριαρχία μας στους άλλους και τους επιτρέπουμε να καταλάβουν το νού μας, πολύ συχνά αφήνουμε την ευτυχία μας στα χέρια των άλλων για παραδειγμα σε ένα τυραννικό προϊστάμενο σε ένα χειριστικό φιλο. Είναι δουλειά που επιβάλουμε στον εαυτό μας. Φανταστείτε να δίνατε το σώμα σας σε ένα ξένο στο δρόμο,(εξωφρενικό) εν τούτοις αυτό κάνουμε με το μυαλό μας κάθε μέρα.  

Κοιτάχτε πόσο υποφέρουν οι άνθρωποι χωρίς θεό στηριζόμενοι 100/100 στους ανθρώπους. Ο Χριστός μας έκανε προσωπικότητες γιαυτό ο πνευματικός τους πάντες ανακρίνει υπ’ ουδενός ανακρίνεται. Εμείς παραδώσαμε το δικό μας μυαλό το δικό μας θέλω όχι σε ανθρώπους αλλα στον Θεό και συμβαίνει το αντίθετο αν παραδίδεις τον εαυτό σου στον Χριστό και είσαι παραδομένος στον Θεό Όλα σου ανήκουν.

Ο Θεός μας βλέπει σαν παιδιά και δεν μας κρίνει, άλλωστε έδωσε την κρίση στον Υιό του και ο Χριστός από την άλλη δεν ήρθε να κρίνει τον κόσμο ήρθε να σώσει τον κόσμο.Ετσι και εμείς να βλέπουμε τον συνάνθρωπο όταν αντιμετωπίζει πρόβλημα συνεννόησης και νοοτροπίας να τον βλέπουμε σαν νήπιο και όχι κακό. Οί πεποιθήσεις θέλουν χρόνο να αλλάξουν, παράδειγμα και εμπιστοσύνη,  

Ο Θεός μας εξελίσσει, μας εκπαιδεύει για να τελειοποιηθούμε «ΟΝ ΑΓΑΠΆ ΚΥΡΙΟΣ ΠΑΙΔΕΥΕΙ ΚΑΙ ΜΑΣΤΥΓΕΊ ΠΑΝΤΑ ΥΙΟΝ ΟΝ ΠΑΡΑΔΕΧΕΤΑΙ» 

Η παιδία είναι ένα εργαλείο μετάνοιας είτε επιτρέπει μια αντιξοότητά, μια ασθένεια, ένα πειρασμό. Ετσι νουθετεί ο Θεός ξεκινάει από ένα ψίθυρο, χρησιμοποιεί άνθρωπο, οδηγεί τον άνθρωπο σέ αδιέξοδο, επιτρέπει τον πειρασμό, ακόμη ως έσχατο μέσο και την ασθένεια. Ολα αυτά μας υπενθυμίζουν ότι κατι δεν κάνουμε καλά και θέλει να μας στρέψει στον σωστό δρόμο το θέμα είναι να ακούμε και να μαθαίνουμε.  Η αποτυχία στην ζωή μας αλλά και η επιτυχία είναι μια κατά βάθος έκφραση του Θεού. Οι αποτυχίες και οι πειρασμοί, μας κάνουν αμέσως να τρέξουμε προς τον πατέρα μας, σαν τά μικρά παιδιά. Ετσι διαχειρίζεται ο άνθρωπος του Θεού την αποτυχία του, ενώ στην επιτυχία χρειάζεται ήθος να την διαχειριστεί. Εκει πολλοί ξεχνούν την πρόνοια του Θεού και τοποθετούν τον εαυτό τους σαν αιτία του επιτεύγματος. Το σωστό είναι να φέρει ευγνωμοσύνη η επιτυχία και όχι να μας ανεβάζει τον εγωισμό.

Αυτή η διαδικασία μας οδηγεί σε μια επικοινωνία με τον Πατέρα και η μελέτη του Λόγου του η οποία είναι δύναμις Θεού όπως ο σπόρος που σπέρνεται στο χωράφι εχει δυνάμεις που απελευθερώνει και γίνεται δένδρο δυνατό με καρπούς πολλούς αν βέβαια πέσει σε γόνιμη γή, γιαυτό η μελέτη πρέπει να είναι καθημερινή μας ενασχόληση.

Είπεν ο Κύριος στον Ιησού του Ναυή. « Δεν θέλει απομακρυνθεί τούτο το βιβλίο του νόμου από του στόματός σου αλλά εν αυτώ θέλεις μελετά ημέρα και νύχτα διά να προσέχεις να κάμεις πάντα τά γεγραμμένα εν αυτώ’ διότι τότε θέλεις ευοδούσθε είς την οδόν σου. Ίσχυε και ανδρίζου μη φοβηθείς μηδέ δειλιάσεις διότι είναι μετά σου ο Κύριος ο Θεός σου όπου αν υπάγεις.»

Ο Κύριος δεν θέλει να μας απασχολούν αλλότρια , Ουδείς βαλών την χείρα αυτού επί άροτρον, και βλέπων εις τα οπίσω, είναι αρμόδιος δια την βασιλείαν του Θεού. 

Ο άνθρωπος του Θεού έχει δίψα για μάθηση και γνωση, και τούτο είναι από Θεού, άλλωστε πως θα φτάσει στην ολοκληρωμένη αλήθεια; 

Με βοηθό την χάρη του, βήμα βήμα προχωράει ο άνθρωπος προς την Θεωση’ με υπομονή προσοχή και προσευχή δίνοντας μεγάλη σημασία στον συνάνθρωπο αλλα και στις συναναστροφές του, διότι οι κακές συναναστροφές φθείρουσι ηθη χριστά. Από την μια μεριά ο Θεός είναι η ζωή μας και από την άλλη ο συνάνθρωπος η σωτηρία μας, γιατί εκει πάνω δοκιμάζεται η χρηστότητά μας, στον συνάνθρωπο, αλλα πρόσεχε μην και συ περασθείς. Παράδειγμα χθες πήγα με κάποιον εργάτη στο κτήμα να το κλαδέψει. Αυτό έγινε για τρείς ημέρες συνεχόμενες. Καλός άνθρωπος αλλα το παράπονο και η κρίση δίκαια η άδικα δεν του έλειψαν στιγμή. Προσπαθούσα να του πάρω την συγκατάθεση να μην μιλάμε για κανέναν αλλά εκείνος άκουγε τον πονηρό και μου έδειχνε συνεχώς λόγους και μηχανεύονταν τρόπους να μπεί στην κρίση. Τι το ήθελα το κλάδεμα; …

 Ο άνθρωπος του Θεού δεν περιμένει τον εχθρό από έξω,ξέρει ότι ο εχθρός έρχεται εκ των έσω, “Δεν έχουμε να παλέψουμε με ανθρώπους, αλλά με αρχές και εξουσίες, δηλαδή με τους κυρίαρχους του σκοτεινού τούτου κόσμου, τα πονηρά πνεύματα που βρίσκονται ανάμεσα στη γη και στον ουρανό” ο άνθρωπος του Θεού πολεμάει με έργα αγάπης με το έλεος,  δέχεται τά λάθη των άλλων και υπομένει για να κερδίσει τον συνάνθρωπο. 

Ο άνθρωπος του Θεού στην ανάγκη του οποιουδήποτε ανθρώπου λέει ναι. Με λίγα λόγια ο άνθρωπος του Θεού είναι παντός καιρού και έτοιμος να πράξει το θέλημα του Θεού. Τί να πώ έχουμε δρόμο πολύ. ας παρακαλέσουμε τον κύριο να μας δώσει χρόνο, να μπορέσουμε να ολοκληρώσουμε την μετάνοιά μας, και να προσευχώμεθα να μετανοήσουν ολοι οί άνθρωποι. Ετσι θα γίνει σεισμός στον ουρανό γιατί εδώ με έναν να μετανιώσει «Χαρά γίνεται ενώπιον των αγγέλων του Θεού επί ενί αμαρτωλώ μετανοούντι» (Λουκ. 5:10).  φαντασθείτε τι θα γίνεται όταν οι πάντες γίνουν διδακτοί Θεού. χαρά που θα κάνει ο ουρανός  

Γένοιτω γένοιτω αμήν

 Απόψε θα μιλήσουμε για τον Θεό μας. Γιά ένα Πρόσωπο τής Αγίας Τριάδος.

Χαρακτηρίζεται ώς: το πάνσεπτον, το παντεπίσκοπον, το υπερδύναμο, το απειροδύναμο, το παντοδύναμο, το ανεξιχνίαστο, το απειρόδωρο, το απειράγαθο, το παγκόσμιο και ακένωτο ταμείο, ο κρατών και συντηρών την ζωήν, το υπέρσοφον, εκείνο που βαστάζει τά πάντα και που εξαιτίας του οφείλεται η ύπαρξη των πάντων, υλικών και πνευματικών, ορατών και αόρατων. Χαρακτηρισμοί φτωχότατοι μπροστά στην μεγαλοσύνη του, και ο Λόγος για το Πανάγιο Πνεύμα. 

Εκείνο που ώς πρόσωπο χαρακτηρίστηκε από τον Κύριό μας ώς ό άλλος Παράκλητος 

Εκείνος που τον Λόγον του Θεού τον έκανε πραγματικότητα.

Εκείνος που με την παρουσία του και τίς άκτιστες ενέργειές του δημιουργεί τον κόσμο του Θεού, εκτελεί την σύλληψη και τον Λόγον αδιάλειπτα.

 ὁ πατήρ μου ἕως ἄρτι εργάζεται, κἀγὼ ἐργάζομαι λεγει ο Κύριος. 

Και το έργο αυτό που γίνεται για χαριν του δημιουργήματος, του ανθρώπου δηλαδή, και γίνεται αντιληπτό διά των αισθήσεων ώς ζωντανή πραγματικότητα, το επιτελεί ό εργολάβος του Θεού το Αγιο Πνεύμα.

Από που να αρχίσω να απαριθμώ το έργο του? Για αυτή την ίδια την δημιουργία, και για την συντήρηση της, εργο που όλα τά βιβλία του κόσμου δεν χωράνε να γραφεί που και πώς ενεργεί το Πνεύμα το Άγιο.

Το μικρό μυαλό μας αδυνατεί να εκφράσει το μέγεθος της προσφοράς του, γιαυτο απόψε θα κάνουμε μια γραφική αναφορά που μας προσφέρει ό Λόγος ώστε και διά πίστεως να γίνουμε και εμείς κοινωνοί του συμμετέχοντας στο έργο της δημιουργίας, κατανοόντας κατ αρχήν που και πως εχει υπηρετήσει την δημιουργία δια στόματος Θεού.

«Αλλα λείψεσθε δυναμιν  επελθόντες του Αγίου Πνεύματος εφ’ υμάς και εσεσθέ μοι μάρτυρες εν τε Ιερουσαλήμ και εν πάση τη Ιουδαία και Σαμαρεία και έως εσχάτου της γής’ (Πρ.18) Είναι το Πνεύμα Δυνάμεως και Μαρτυρίας, που μας δίνει το κουράγιο να ζούμε το Ευαγγέλιο και την τόλμη να το αναγγέλλουμε. 

Είναι εκεινο που μας διχνει την ταυτότητα του και μας αποκαλύπτεται , μέσα από τά μυστήρια που μας προσφέρει το βιβλίο της ζωής .

Να γίνουμε έτσι άξιοι να ωριμάσουμε μέσα μας μια γνώση για τον Χριστό πάντα πιο βαθιά και πιο χαρούμενη, και ταυτόχρονα να πραγματοποιήσουμε μια αποτελεσματική βίωση του Ευαγγελίου

Ο Λόγος του Θεού μας αποκαλύπτει το Μυστήριο και το εργο του Αγίου Πνεύματος 

Λίγο πριν από την Ανάληψη ο Ιησούς λέει στους μαθητές του: «και ιδού εγω αποστελω την επαγγελία του πατρός μου εφ υμάς, ημεις δε καθίσατε εν την πόλη Ιερουσαλίμ εως ου ενδυσεσθε δυναμιν εξ υψους» Λουκ. 24,49 . και πραγματι τουτο πραγματοποιηθηκε κατά την Παντηκοστή όταν αυτοί ηταν συγκεντρωμενοι στο υπερώον σε ολοκλήρωση μιάς υπόσχεσης που πιο πρίν ο Θεός ειχε καμει και που ακομη από την Παλαιά διαθήκη υπενθυμιζε και προετοίμαζε.

  2 Η ΔΕ ΓΗ ΗΤΟ ΑΜΟΡΦΟΣ ΚΑΙ ΕΡΗΜΟΣ ΚΑΙ ΣΚΟΤΟΣ ΕΠΙ ΤΟΥ ΠΡΟΣΩΠΟΥ ΤΗΣ ΑΒΥΣΣΟΥ ΚΑΙ ΠΝΕΥΜΑ ΘΕΟΥ ΕΦΕΡΕΤΟ ΕΠΙ ΤΗΣ ΕΠΙΦΑΝΕΙΑΣ ΤΩΝ ΥΔΑΤΩΝ 

Και πιο κατω, καὶ ἔπλασεν ὁ Θεὸς τὸν ἄνθρωπον, χοῦν ἀπὸ τῆς γῆς, καὶ ἐνεφύσησεν εἰς τὸ πρόσωπον αὐτοῦ πνοὴν ζωῆς, καὶ ἐγένετο ὁ ἄνθρωπος εἰς ψυχὴν ζῶσαν.

Μετα την πτώση, το ζωοποιό πνεύμα του Θεού θα φανερωθεί κάτω από διάφορες μορφές μέσα στην ιστορία της ανθρωπότητας, αναδεικνύοντας προφήτες για να προτρέψουν το Λαό του Θεού να επιστρέψουν στο Θεό και να τηρούν τις εντολές του. Στο όραμα του Ιεζεκιήλ, ο Θεός ξαναζωντανεύει με το Πνεύμα του τον ανθρωπο, ο οποίος παρομοιάζεται με τα «ξερά οστά» ( Ιεζ 37,1-14). 14Και θέλω δώσει το πνεύμά μου εις εσάς και θέλετε αναζήσει και θέλω σας θέσει εν τη γη υμών, και θέλετε γνωρίσει ότι εγώ ο Κύριος ελάλησα και εξετέλεσα, 

Ο Ιωήλ προφητεύει την δωρεά του Αγίου Πνεύματος πάνω σε όλο το Λαό, από την οποία κανείς δεν αποκλείεται. Καὶ ἐκχεῶ ἀπὸ τοῦ πνεύματός μου ἐπὶ πᾶσαν σάρκα, καὶ προφητεύσουσιν οἱ υἱοὶ ὑμῶν καὶ αἱ θυγατέρες ὑμῶν, καὶ οἱ πρεσβύτεροι ὑμῶν ἐνύπνια ἐνυπνιασθήσονται, καὶ οἱ νεανίσκοι ὑμῶν ὁράσεις ὄψονται· καὶ ἐπὶ τοὺς δούλους μου καὶ ἐπὶ τὰς δούλας μου ἐν ταῖς ἡμέραις ἐκείναις ἐκχεῶ ἀπὸ τοῦ πνεύματός μου. 

Όταν έφθασε η ώρα που είχε καθορίσει ο Θεός (βλ. Γαλ 4, 4), ο άγγελος του Κυρίου αναγγέλλει στην Παρθένο από τη Ναζαρέτ ότι το Άγιο Πνεύμα, «δύναμη του Υψίστου », θα κατέλθει επάνω της και θα την πάρει κάτω από τη σκιά της. Αυτόν που θα γεννήσει θα είναι άγιος και θα ονομαστεί υιος  Υψίστου (βλ. Λκ 1, 35).

Σύμφωνα με την έκφραση του προφήτη Ησαία, ο Μεσσίας θα είναι εκείνος πάνω στον οποίο θα αναπαυθεί το Πνεύμα του Κυρίου (βλ. Λκ 11,1-2· 42,1). Αυτήν ακριβώς την προφητεία εκπληρώνει ο Ιησούς στην αρχή της δημόσιας αποστολής του, μέσα στη συναγωγή της Ναζαρέτ και μπροστά στους έκπληκτους ακροατές του .: «8 Πνεῦμα Κυρίου ἐπ᾿ ἐμέ, οὗ εἵνεκεν ἔχρισέ με, εὐαγγελίσασθαι πτωχοῖς ἀπέσταλκέ με, ἰάσασθαι τοὺς συντετριμμένους τὴν καρδίαν,19 κηρῦξαι αἰχμαλώτοις ἄφεσιν καὶ τυφλοῖς ἀνάβλεψιν, ἀποστεῖλαι τεθραυσμένους ἐν ἀφέσει, κηρῦξαι ἐνιαυτὸν Κυρίου δεκτόν.βλ. Ης. 61, 1-2). Απευθυνόμενος στους παρόντες, θα εφαρμόσει για τον εαυτό του αυτά τα προφητικά λόγια λέγοντας: «Αυτός ο λόγος της Γραφής που μόλις ακούσατε, σήμερα εκπληρώνεται» (Λκ 4, 21).

 Και ακόμα, πριν από το θάνατό του «Και εγώ θέλω παρακαλέσει τον Πατέρα, και θέλει σας δώσει άλλον Παράκλητον, διά να μένη μεθ' υμών εις τον αιώνα,
17το Πνεύμα της αληθείας, το οποίον ο κόσμος δεν δύναται να λάβη, διότι δεν βλέπει αυτό ουδέ γνωρίζει αυτό· σεις όμως γνωρίζετε αυτό, διότι μένει μεθ' υμών και εν υμίν θέλει είσθαι. (Ιωα 14,16-17) 

Ο δε Παράκλητος, το Πνεύμα το Άγιον, το οποίον θέλει πέμψει ο Πατήρ εν τω ονόματί μου, εκείνος θέλει σας διδάξει πάντα και θέλει σας υπενθυμίσει πάντα όσα είπον προς εσάς.

Όταν όμως έλθη ο Παράκλητος, τον οποίον εγώ θέλω πέμψει προς εσάς παρά του Πατρός, το Πνεύμα της αληθείας, το οποίον εκπορεύεται παρά του Πατρός, εκείνος θέλει μαρτυρήσει περί εμού. Και αλλου

Όταν δε έλθη εκείνος, το Πνεύμα της αληθείας, θέλει σας οδηγήσει εις πάσαν την αλήθειαν· διότι δεν θέλει λαλήσει αφ' εαυτού, αλλ' όσα αν ακούση θέλει λαλήσει, και θέλει σας αναγγείλει τα μέλλοντα.

Το βράδυ της Ανάστασης, εμφανιζόμενος στους μαθητές του, ο Ιησούς «φύσηξε στα πρόσωπά τους και τους είπε: Λάβετε Πνεύμα Άγιο» (Ιω. 20,22). Με περισσότερη ακόμη δύναμη, το Άγιο Πνεύμα κατέβηκε πάνω στους Αποστόλους την ημέρα της Πεντηκοστής: «Ξαφνικά ήρθε από τον ουρανό μια βουή σαν να φυσούσε δυνατός άνεμος, και γέμισε όλο το σπίτι όπου έμεναν. Επίσης τους παρουσιάστηκαν γλώσσες σαν φλόγες φωτιάς, που μοιράστηκαν και κάθισαν από μια στον καθένα απ’ αυτούς» (Πραξ 2, 2-3).

Το Άγιο Πνεύμα ανανέωσε εσωτερικά τους Αποστόλους, ενδύοντάς τους με μια δύναμη που τους έδωσε την τόλμη να αναγγείλουν με παρρησία: «Ο Χριστός πέθανε και αναστήθηκε!». Απαλλαγμένοι από κάθε φόβο, άρχισαν να ομολογούν με βεβαιότητα (βλ. Πράξ 2, 29· 4, 13· 4, 29. 31). Αυτοί οι φοβισμένος ψαράδες της Γαλιλαίας έγιναν γενναίοι κήρυκες του Ευαγγελίου. Ακόμα και οι εχθροί τους δεν καταλάβαιναν πώς «απλοικοί και αγράμματοι άνθρωποι» (Πραξ 4, 13), είχαν τόσο κουράγιο και μπορούσαν να υποφέρουν με χαρά τις αντιξοότητες, τους πόνους και τους διωγμούς. Τίποτα δεν μπορούσε να τους σταματήσει. Σε όσους τους υποχρέωναν να σιωπήσουν, απαντούσαν: «Εμείς πάντως δεν μπορούμε να μη μιλάμε γι΄αυτά που είδαμε και ακούσαμε» (Πραξ. 4,20 ). Έτσι κηρύττεται η βασιλεία  από την ημέρα της Πεντηκοστής, δεν σταμάτησε να διαδίδεται ,το Πνεύμα το Αγιο οπου θελει πνεει και καθημερνά αναγεννάει παιδιά Θεού ως την συντέλεια του αιώνος και «ως τα πέρατα της οικουμένης » (Πραξ. 1, 8 ). οπως λεει στις πραξεις.

Κλείνοντας αυτή τη γρήγορη αναδρομή πάνω στο Λόγο του Θεού στη Αγια Γραφή, Ας προσεξουμε πόσο μεγαλο δωρο μας έκανε ο Θεός δινοντας μας το Πνευμα το Αγιο, και επομένως αποτελεί την ύψιστη μαρτυρία της αγάπης του προς εμάς: μιας αγάπης που εκφράζει πρακτικά το «ναι στη ζωή» που ο Θεός επιθυμεί για όλα τα πλάσματά του. Αυτό το «ναι στη ζωή» παίρνει την πιο τέλεια μορφή στον Χριστό μας και στη νίκη του πάνω στο κακό, με την Απολύτρωση. Μην ξεχνάμε ποτέ πως το Ευαγγέλιο του Ιησού Χριστου, χάρη στο ΄Αγιο Πνεύμα, δεν περιορίζεται σε μια απλή διαπίστωση, αλλά θέλει να γίνει «καλή αγγελία για τους πτωχούς, απελευθέρωση για τους φυλακισμένους, ιαση στις ασθένειές μας …». 

Είμαστε καρπός αυτής της αποστολής της Εκκλησίας που εκανε ο Χριστός , με τη δύναμη του Αγίου Πνεύματος. Φέρουμε μέσα μας τη «σφραγίδα» της αγάπης του Πατέρα εν Χριστώ Ιησού, δηλαδή του Αγίου Πνεύματος. Μην το ξεχνάμε ποτέ, διότι το Πνεύμα του Κυρίου ενθυμείται πάντοτε τον καθένα μας και επιθυμεί διαμέσου εμας, να ξαναφέρει μέσα στον κόσμο τον άνεμο και τη φωτιά μιας νέας Πεντηκοστής.

Και στις μέρες μας το Άγιο Πνεύμα συνεχίζει λοιπόν να ενεργεί με δύναμη μέσα στην ανθρωπότητα , και οι καρποί του είναι άφθονοι στο μέτρο όπου είμαστε διατεθειμένοι να δεχθούμε τη δύναμη του. Για το λόγο αυτό είναι απαραίτητο ο καθένας μας να το γνωρίσει, να έλθει σε επικοινωνία μαζί του και να αφεθεί στη δική του καθοδήγηση. 

Στο σημείο αυτό, μια ερώτηση τίθεται: Ποιο είναι το Άγιο Πνεύμα για μένα; Πράγματι, για πολλούς χριστιανούς, το Άγιο Πνεύμα είναι ακόμα «ο μεγάλος άγνωστος!». Στην ομολογία πίστεως, ομολογούμε: «Πιστεύω και εις το Πνεύμα το ΄Αγιον, το Κύριον, το Ζωοποιόν, το εκ του Πατρός εκπορευόμενον» Ναι, το Άγιο Πνεύμα, πνεύμα αγάπης του Πατέρα και του Υιού, είναι πηγή ζωής που μας αγιάζει, «εφόσον η αγάπη του Θεού απλώθηκε μέσα στις καρδιές μας διαμέσου του Πνεύματος που μας δόθηκε» λεει στους (Ρωμ 5,6 ). Όμως, δεν αρκεί να το γνωρίζει κανείς, πρέπει και να το δεχθεί ως οδηγό της ψυχής του, ως τον Κύριο της ψυχής που μας εισάγει στο Μυστήριο του Τριαδικού Θεού. Μόνο το Πνεύμα το Άγιο μπορεί να μας ανοίξει την οδό της πίστεως και να ζούμε αυτή την πίστη με πληρότητα όλες τις ημέρες της ζωής μας. 

Το Άγιο Πνεύμα μάς ωθεί προς τους άλλους, ανάβοντας μέσα μας τη φλόγα της αγάπης, και μας καθιστά ομολογητες της αγάπης του Θεού μέσα στον κόσμο.

 Να συνειδητοποιήσουμε αυτή την πραγματικότητα και να προσπαθήσουμε ούτως ώστε, το θησαυρό που κατέχουμε, να τον αξιοποιήσουμε και να φέρει πολλούς πνευματικούς καρπούς. 

Και όταν το Πνεύμα δρα, φέρνει στην ψυχή καρπούς, που είναι «η αγάπη, η χαρά, η ειρήνη, η μακροθυμία, η καλοσύνη, η αγαθότητα, η πίστη, η πραότητα, η εγκράτεια» ( Γαλ. 5, 22 ). 

Κάτω από ποιους όρους το ζωοποιό Πνεύμα της πρώτης δημιουργίας, και ακόμη περισσότερο της αναδημιουργίας ή της απολύτρωσης, μπορεί να γίνει η νέα ψυχή της ανθρωπότητας; 

Με την μελέτη την προσευχή, μετάνοια  την ταπείνωση του εγώ, τα μυστήρια ανοίγουμε την καρδιά μας στον Κύριο και έχουμε τα πάντα. Ο Κύριος ΕΙΝΑΙ Η ΟΔΟΣ προς την ΑΛΗΘΕΙΑ, το ΦΩΣ, τη ΖΩΗ, μην πελαγοδρομουμε,  μην ακούμε κανέναν απλα το βιωνουμε.

Το εγώ είναι η καταστροφή μας σε οτιδήποτε κάνουμε. Ο πυρήνας κάθε προβλήματος είναι η υπερηφάνεια. Η  αλήθεια που  ήρθε να μας κοινωνήσει ο Κύριος, είναι ότι είμαστε παιδία του Θεού αν ακολουθούμε τις προδιαγραφές του Θεού.

Η αγάπη είναι πάντα μέσα μας αν δεν έχουμε διδαχθεί από την αγάπη του Χριστού και του πατερα μας , δεν την αναγνωρίσουμε ότι την έχουμε και την ζητάμε έξω από μας. Όταν ο Ιησούς Χριστός μας αγγίξει με την πνοή Του, τότε η ψυχή θα νιώσει την αθανασία και την διαφορά με το προ Χριστού.

Αν πάψουμε να επικεντρώνουμε τη συνείδηση μας στις ανάγκες του οχήματος και να της επικεντρώσουμε στις ανάγκες της ψυχής μας. Αν πάψουμε να  επικεντρώνουμε το νου μας στα  ένστικτα του οχήματος αλλά στον πραγματικό μας εαυτό που βρίσκεται στην καρδιά μας, στην ψυχή μας, εκεί βρίσκεται ο Κύριος.  Ήλθε ο Κύριος και μας είπε όλα αυτά που μας λένε ξεκάθαρα οι επιστήμονες με τον δικό του Θεϊκό τρόπο, έρχονται οι Άγιοι και μας λένε τα ίδια: «Ν’ αγωνίζεστε πρωτίστως να ταπεινώνετε τον εγωισμό σας,  αυτή είναι η αρχή της επικράτησης του θείου θελήματος, Η αρετή είναι απαίτηση της ψυχής, από τη φύση μας επιθυμούμε  το αγαθό  έχουμε στη φύση μας να ομοιωνόμαστε με το Θεό. Η ταπεινοφροσύνη είναι η μεγίστη αρετής  μέσο ηθικής ανύψωσης και τελείωσης και τρόπος επικοινωνίας με το Θεό». Τι σημαίνουν οι αρετές;  Γιατί να έχουμε ταπείνωση; Οι αρετές είναι οι προδιαγραφές που έχει δημιουργηθεί ο κόσμος και ταπείνωση σημαίνει να μειώσουμε το εγώ μας το θέλημα του ζωώδους οχήματος μας και να αφήσουμε να εκδηλωθεί ο Θεός μέσα μας, η πραγματική μας  φύση, να δούμε τον κόσμο με τα μάτια της ψυχής μας κι όχι με τις αισθήσεις  μας που είναι ένας παραμορφωτικός φακός της πραγματικότητας και φυσικα όλα αυτά είναι δωρεες του Αγιου Πνευματος.

Μόνο ο Χριστός μπορεί να εκπληρώσει τις πιο βαθιές προσδοκίες της καρδιάς του ανθρώπου. Αυτός μόνος είναι ικανός να δώσει ανθρώπινο πρόσωπο στην ανθρωπότητα και να την οδηγήσει στη «θεοποίησή» της.

Με τη δύναμη του Πνεύματός του, σκορπίζει σ’εμάς τη θεϊκή αγάπη, που μας αξιώνει να αγαπάμε τον πλησίον μας, και να είμαστε έτοιμοι να τον υπηρετήσουμε. Το Άγιο Πνεύμα φωτίζει, αποκαλύπτοντάς μας το Χριστό θανόντα και αναστάντα. Μας φανερώνει το δρόμο για να γίνουμε περισσότερο όμοιοί του, δηλαδή να είμαστε «έκφραση και εργαλείο της αγάπης που βγαίνει από Αυτόν». 

Εκτος από τά χαρίσματα που το πνευμα μας χαρίζει και που πρέπει να τά καλλιεργούμε προς οφελος του αδελφου και συνανθρωπου και εκτος από τους καρπους που προαναφέραμε διδει σολο τον κοσμο δωρα που μας κανουν την ζωη πιο χαρούμενη όπως:

Σοφία, Αυτός που έχει αυτό το χάρισμα, θα έχει την ικανότητα να αναγνωρίζει τα θαύματα της δημιουργίας.

διάκριση, Αυτό το δώρο συμβολίζει τη συνείδηση, γιατί όποιος το λαμβάνει έχει ένα ευρύ κριτήριο για το τι είναι καλό και τι κακό. Μπορείτε να εντοπίσετε τα πάντα γύρω σας. 

Δύναμεις, Είναι το δώρο που, μπροστά στις αντιξοότητες, παρακινεί να ακολουθήσει την ψυχή και να μην παραιτηθεί, όσο μεγάλες κι αν είναι οι δυσκολίες που πρέπει να αντιμετωπίσει, ο Θεός θα της δώσει την ικανότητα μέσω του Αγίου Πνεύματος να αντέξει τα φορτία και να υπομείνει παραβάσεις, παραμένοντας σταθεροί αλλά παραμένοντας ταπεινοί.

Θα πω δυο λόγια για ένα μονοπάτι λατρείας μας προς τον Θεόν, που δεν είναι άλλο από την Μοναχικότητα ,εξετάζοντάς την από κοινωνικής άποψης αλλα και ψυχολογικής.

Η κατάσταση αυτή για τον περισσότερο κόσμο είναι μια αρνητική κατάσταση και τουτο γιατι η κοινωνία που ζουμε δεν μας βοηθαει να κατανοήσουμε τη σημασία της. Όταν βρισκόμαστε μόνοι μας νοιώθουμε ότι κουβαλάμε ένα κοινωνικό στίγμα νοιώθουμε απομονωμένοι και ότι ζούμε στο περιθώριο. Εκείνο που πρεπει να τονίσουμε είναι ότι υπαρχει θετική και αρνητική μοναχικότητα. Βασικός παραγοντας που δειχνει αν είναι θετικη η αρνητική η μοναχικότητα μας είναι αν επιθυμούμε να είμαστε μόνοι, αν δηλαδή είναι δική μας επιλογή η προκύπτει αναγκαστικά Η αρνητική μοναχικότητα η κοινώς μοναξιά μπορεί να προκαλέσει πολλά ψυχολογικά προβλήματα στον άνθρωπο ,η θετική όμως όταν θέλουμε εκούσια να βρισκόμαστε μόνοι, μπορεί να μας προσφέρει πολλά οφέλη. 

Το πρώτο όφελος που μας χαρίζει είναι η ελευθερία Μια ελευθερία που μας προσφέρει την απαλλαγή, η την απεμπλοκή από τους αλλους και τά πρέπει τους, ετσι ώστε να βρούμε την ιδιωτικότητα και την αυτονομία μας 

Μας βοηθάει να γνωρίσουμε τον εαυτό μας  ,να κατανοήσουμε τί είμαστε και τί θέλουμε από την ζωή μας. Τουτο δε μας διευκολύνη στην δημιουργικότητα την σύλληψη ιδεών και γενικότερα την αλλαγή μας μακριά από την βουή του κοσμου. Οσο δε περίεργο και αν ακούγεται μας βοηθάει να βελτιώσουμε τίς σχέσεις μας με τους άλλους και κατά συνέπεια έχουμε την ευκαιρία να δούμε ξεκάθαρα τα υπέρ και τά κατά των αλλων.

Μέχρι να αποφασίσουμε τι τελικά έχουμε ανάγκη το διάλειμμά αυτό που θα κάνουμε ίσως και να μας βοηθήσει να εκτιμήσουμε περισσότερο αυτές τίς σχέσεις. Η μοναχικότητα μας κανει να γεμίσουμε τίς μπαταρίες μας γιατί κάνουμε πιο νηφάλια διαχείριση του χρόνου μας και ταξινόμηση καλύτερη του μυαλού μας. Τέλος δε η μοναχικότητα είναι άρρηκτα δεμένη με την πνευματικότητα και τούτο γιατι υπάρχει περισσότερη διαύγεια.

Αυτή είναι αιτία που πολλές φορές πυροδότησε τον άνθρωπο σε μεγάλες εφευρέσεις, και χαρις αυτών σήμερα η δική μας ζωη είναι πιο άνετη.

Όταν βιώνουμε σχετική κοινωνική ελευθερία τοτε είναι πιο εύκολο να εστιάσουμε περισσότερο σε πνευματικές ανησυχίες. Νοιώθει ο άνθρωπος ασφάλεια και τότε  μπορεί να ακούσει την φωνή του Θεού και της συνείδησης καλύτερα, φωνή που τον αφυπνίζει και του δίνει περίσσεια ενδοσκόπηση. 

Αναδεικνύει την ζωή μας και πρέπει να την βλέπουμε σαν μια ευκαιρία ,και τούτο για να γίνει, πρέπει να βρίσκουμε χρόνο να μένουμε μόνοι μας, να ακούσουμε την εσωτερική καθοδήγηση, μια καθοδήγηση που θα μας φέρει σε επαφή με το θείο, και από εκει και πέρα η προσωπική σχέση είναι αυτή που προσφέρει στον άνθρωπο πλέον ζωντανή πίστη. Απτο παράδειγμα εκατομμύρια άνθρωποι που βίωσαν την θεία ανάβαση και γλύκανε την καρδιά τους ο Κύριος κάνοντάς τους γεννημένους άνωθεν δια πνεύματος αγίου.

Είθε ο Κυριός μας να μας συνοδεύει και οι ικεσίες του να κάνουν ώστε να χορηγηθεί σε όλους τους ανθρώπους, μια νέα επιφοίτηση του Αγίου Πνεύματος που αναφλέγει τις καρδιές. Και δημιουργεί αναγεννημένους ανθρώπους.-Γένοιτο αμην 

 Η ΟΛΙΚΗ ΕΠΑΝΑΦΟΡΑ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ ΣΤΟ ΑΠΑΡΧΗΣ

Από της δημιουργίας του ανθρώπου μέχρι σήμερα, η ανθρωπότητα μπήκε σε μια διαδικασία εξέλιξης.

Ο πρώτος πνευματικός άνθρωπος ο οποίος μπήκε σε χώρο αντάξιο του δημιουργού του, στον παράδεισο, είχε και κατείχε στοιχεία Θεού, αφθαρσίας και αιωνίου ζωής χωρίς να συμμετάσχει σ’ αυτήν την γέννηση και χωρίς να ορίσει εκείνος τους όρους της διαδικασίας.

Ήταν ο άνθρωπος που κουβαλούσε το αγαθό μέσα του, χωρίς να κουραστεί να το αποκτήσει, και ποτέ μέχρι την πτώση του δεν τον είχε εγκαταλείψει.

Δεν γνωρίζουμε πόσα χρόνια περπατούσε με τον πατέρα, στά οποία χρόνια ήταν προστατευμένος με την υπάκουή. 

Το μυαλό του Αδάμ δεν ειχε να αντιπαλέψει με πονηρά πνεύματα, που πιστεύω πως και τότε υπήρχαν καθότι ο οφις ηταν πνεύμα που εν γνώσει του Θεού κατοικούσε και αυτός εκεί. Πλην όμως και αυτός ήταν από τά καλύτερα ζώα του παραδείσου, οπως και ο εκπεσών άγγελος άλλωστε.

Ο Θεός λοιπόν ήξερε πως ο αγαθός Αδάμ και η γυναίκα του ήταν εκτεθειμένοι στον αποστάτη εωσφόρο, και απλά τον πληροφόρησε ότι οι καρποί του δένδρου της γνώσης του καλού και του κακού ήταν απαγορευμένοι, και αν έτρωγαν θα πέθαιναν.

Η παράβαση του νόμου αυτού είχε βαριά ποινή για έναν αγύμναστο πνευματικά άνθρωπο όπως ήταν ο Αδάμ, που σημαίνει ότι η πορεία του Αδάμ ήταν προδιαγεγραμμένη..

Με τον α η β λόγο ο Αδάμ οδηγήθηκε στην πτώση και στην απώλεια των δικαιωμάτων του, που είχε στον παράδεισο’ και τότε αρχίζει η περιπέτεια της επιστροφής του. Πλην όμως το ανθρώπινο γένος όχι μόνο έφυγε από τον προστατευόμενο ας πούμε χώρο, αλλά βρέθηκε εκτεθειμένος μέσα στον συρφετό των δαιμόνων που ήταν ο εκπεσών άγγελος με τά τάγματα που τον υπηρετούσαν.

Στον παράδεισο είχε τον όφη και στον έξω κόσμο παλι τον οφη το αρχαίο τον δράκοντα και τους υπηρέτες του.

Οι απώλειες μέχρι και σήμερα ανυπολόγιστες, και ο λόγος γιατι ο άνθρωπος ποτέ δεν κατάλαβε πως ο μοναδικός του φύλακας και που πάντα έπρεπε να ηταν προσκολλημένος σαυτόν, ήταν ο Θεός.

Η γραφή δεν μας λέγει ότι ο Αδάμ ξαναπερπάτησε με τον Κυριο, έκανε όμως o Αδάμ ένα πολύ μεγάλο έργο. Μετέφερε την γνώση και τίς εμπειρίες του στον Αβελ και στα υπόλοιπα παιδιά του τα οποία έκαναν το πνευματικό δένδρο μέχρι τον Χριστό. Δημιουργώντας το ρεύμα των πιστών ανθρώπων που ονομάζονταν Υιοί Θεού.

Εδώ χάνετε η δια ζώσης επαφή με τον Θεό, και τον βρίσκουμε να νομοθετεί τον άνθρωπο και να τον βοηθάει να βρεί τον δρόμο του μεσα από τά πρόσωπα που ξεχωρίζουν στην πίστη. Ένα εργο που χρειάζονταν και κατάλληλη διαπαιδαγώγηση προκειμένου το ανθρώπινο είδος να καταλάβει το θεϊκό σχέδιο και να το βαλει στην ζωή του.Ομως υπήρχε ένα εμπόδιο και που μεχρι και σήμερα βλέπουμε να εξακολουθεί να υπάρχει και να ταλανίζει τον άνθρωπο η μαλλον να του επιβάλλεται φθονω διαβολου, να κατεβάσει το μολύβι της πνευματικής του εργασίας και να τον ανακόψει από την πορεία για την επιστροφή του προς την χωρα της επαγγελίας, και αυτός είναι ο Θάνατος.

Άνθρωποι πνευματικοί, άνθρωποι ίσως καλύτεροι και από τον Αδάμ δεν μπήκαν στην κατάπαυση πρίν πεθάνουν. Και φυσικά δεν μιλάω για τόυς υιούς των ανθρώπων.

Επειδή πολλοί μέχρι σήμερα, μην πώ σχεδόν όλοι ανεκόπησαν από την περιστρεφόμενη ρομφαία, πλην αυτών που η ζωή τους ηταν αγγελική όπως του ενωχ, της Παναγία μας και του Ιωάννη και δεν γνωρίζουμε πόσοι αλλοι κερδισαν την ζωή, γιατι και αυτό είναι στην ιδιαίτερη εξουσία του Πατέρα και του Χριστού μας, όπως ειπε και στον Πέτρο «εάν αυτόν θέλω μενειν έως ερχομαι τί προς σε:» (Ιωαν.κα 22)., και επειδή πολλοί επιχείρησαν να βγουν από την αιχμαλωσία όντες τέκνα Θεού φαίνεται ότι η κατάργηση του θανάτου δεν είναι δουλειά ανθρώπινη αλλά αποκλειστικά του Θεού και μάλιστα ενός Θεού που πρέπει να μας συνδέει θείος έρωτας και πραγματική φιλία.

Ο εργάτης που πληρώνουμε αν κανει τά διαταχθέντα. Θα πληρωθεί και από εκει και πέρα δεν μας συνδέει τίποτε με αυτόν. Αν όμως πραγματικά πονέσει για μας, και δωσει ολες του τις δυναμεις να ολοκληρώσουμε την δουλειά μας, τοτε γινεται και φίλος μας και εμεις τον στηρίζουμε στην ζωή του και οπου μας χρειαστεί.

Ετσι και εμείς και αν τα διαταχθέντα πράξουμε δουλοι αχρείοι να ξέρετε ότι είμαστε. Αν όμως ο ζήλος μας, η αγάπη μας, και η αφιέρωση μας, αλλα και η ζώσα πίστη μας μας χαρακτηρίζουν στην σχέση μας με τον Θεό, τότε ο Θεός θα γίνει φίλος μας’  και σαν φίλος πλέον έχει άλλη σχέση, προσωπική και δυνάμεις απεριόριστες να μας προσφέρει…

Ήρθε ο Χριστός πρίν από 2000 χρόνια και έδωσε στον άνθρωπο την αλήθεια, όπως του την έδωσε ο Θεός, και μάλιστα και εκείνος την εφάρμοσε) καλύτερα και από τον Αδάμ. (οικειοθελώς βέβαια σαν άνθρωπος ) . Αφού μετέφερε το μήνυμα του πατέρα δια της υπάκουής του σαν καθοδηγητής, εφυγε και πήγε στον πατερα του και πατερα μας, με την υπόσχεση του ότι θα καταργηθή διά της υπάκουής ο θάνατος. Αλωστε  χωρίς τήν αιώνια Βασιλεία τοῦ Θεοῦ, δέν ἔχει νόημα καί σκοπό ἡ ζωή μας..

Δεν ξέρω αν μέχρις εδώ συμφωνείτε όμως πλέον ο Κυριός μας μας άφησε το εξής ρήμα το οποίον εχει σχέση με την υπόσχεση του Θεού. «Οστις τον εμόν τον λόγον τηρήσει θάνατον ου μη θεωρήσει είς τον αιώνα» Αρα μας μεταβιβάζει την ευθύνη της υπάκουής στον Λόγον του, πιστεύοντες ότι ταυτόχρονα θα κερδίσουμε τον απαιτούμενο χρόνο να εργαστούμε πάνω στον καθαρισμό μας, προκειμένου να βγούμε από την αιχμαλωσία.

Ο Χριστός μας άφησε εργαλεία για την επίτευξη αυτού του εγχειρήματος που τα οποία είναι:

1.- Τον Λόγον του που κανείς δεν μπορεί να ισχυριστεί ότι δεν του δόθηκε

2.-Το αίμα του που κατά κόρον πρέπει να κάνουμε χρήση, οδηγώντας τον εαυτό μας σε μια ολοκληρωμένη μετάνοια, καθαρίζοντάς τον  από την αμαρτία. 

3.-Την προσευχή η οποία ανοίγει διαδρόμους επικοινωνίας με τον Θεό μας και τον Χρηστό μας, και η οποία παίρνει σάρκα και οστα με την εντολή του Κυρίου μας «αιτείται και δοθησετε ζητειται και ευρίσετε κρούεται και ανοιγήσετε»  και 

4.- Το βαρύ πυροβολικό στην πνευματική μας πορεία, και ο μέγας καθοδηγητής μας, το Πνεύμα το Άγιο, το οποίον θα μας οδηγήσει είς πάσαν την αλήθεια, και το οποίον χωρίς αυτό δεν θα μπορούμε να επιστρέψουμε στην χωρα της επαγγελίας, στον Θεό. Αυτό θα μας οδηγεί επι του ασφαλούς οσα εμπόδια να μας βάζει ο πονηρός.. 

Ο χριστός είπε «φεύγω και θα παρακαλέσω τον πατέρα να σας στείλει τον παράκλητο εκείνος θα σας οδηγήσει είς πάσαν την αλήθεια» και το άλλο, «γνωσεσθε την αλήθεια και η αλήθεια ελευθερώσει υμάς» και όταν λεει ελευθερώσει, σημαίνει ότι θα μας ελευθερώσει από την αιχμαλωσία που βρίσκεται ο άνθρωπος από της πτώσεως. 

Έφυγε, για να κάνει τόπο στο Πνεύμα το Άγιο να μας οδηγήσει εξω από τον λαβύρινθο. Που αυτό σημαίνει οση γνώση και να πάρουμε οση βοήθεια να δεχθούμε από ανθρώπους ,καθοδηγητές, επισκόπους θα παραμείνουμε φυλακισμένοι στα δεσμα των παθών μας, αλλα κυρίως στις αριστοτεχνικές μεθοδίες του άρχοντα του κόσμου τούτου’ και απομονωμένοι πλέον, δεν εχουμε καμία τύχη…

Η αποστολή μας αδέλφια μου δεν είναι και το υλικό στοιχείο να κυριαρχεί στην ζωή μας ,και λιγο Χριστό ,και λιγο διασκέδαση ,και λιγο ταξίδια, και λιγο συμμετοχή στα δρώμενα του κοσμου.,Η αποστολή μας είναι, ότι θέλουμε να πέτυχουμε, σαυτό να συγκεντρωθούμε. Ας κοιτάξουμε την ιστορία πισω μας, ποσοι άνθρωποι πήραν αυτή την απόφαση να το κανουν και πόσο χρόνο χρειάστηκαν; Γιαυτό ο χρόνος μας είναι πολύτιμος. Η ημέρα φεύγει και έρχεται σκοτάδι ας πεσουμε με τά μουτρα στην δουλεια με βασικό οπλο την ενότητα και την προσευχή ώστε να αναγκάσουμε δια της υπάκουής μας το πνεύμα το αγιο να μας αναλάβει και να μας οδηγήσει επί του ασφαλούς στην πνευματική μας πατρίδα. 

Πρίν ξεκινήσουμε τον αγωνα μας πρέπει να τακτοποιήσουμε τις σκέψεις μας, τον χωρο που βρισκόμαστε, το περιβαλλον και να δουμε ποια τεχνικά προβλήματα μας απασχολούν οσον αφορά την υλη. Οσο λιγότερα τοσο καλύτερα, Αυτά βέβαια ηρθαν να μας βοηθήσουν να μπούμε καλύτερα στον αγωνα μας γιατι «ουδεν κακο αμιγες καλού»

Ξερουμε πλέον ότι τρία είναι τά εμπόδια στον αγώνα μας. Το πρώτο είναι η λογική, το δεύτερο η ύλη και το τρίτο το εγω μας.

Η αρχή είναι να πάρουμε τον Λόγο του Θεού να καταλάβουμε ποια πράγματα εχουν προτεραιότητα στην ζωή μας και ποια πρεπει να αφήσουμε πίσω . Ο λόγος, η πληροφορία η οποία αφου την συγκρίνουμε με την υπάρχουσα κατάσταση τότε γινεται αυτό που ειπε ο Χριστός η αλήθεια θα μας ελευθερώσει, δηλαδή αυτά που πρίν τα ειχαμε για πρωτεύοντα και κύρια και μας έκλεβαν χρόνο, ειρήνη  και επικοινωνία με τον θεό, θα ατονήσουν από μόνα τους. Μόλις μάθουμε την αλήθεια θα ταραχτούμε, και μετα με την παρατήρηση επιβεβαιώνεται η αλήθεια και εδραιώνεται μέσα μας.

Μας αποκαλυπτει ο λόγος την ματαιότητα του κοσμου, μας δημιουργεί αισθήματα, και μετα χαρακτήρα . Η αποδοχή αυτής της αλήθειας σιγα σιγα μεταβάλει τον ψυχισμό μας.Τα παθη μας, οι εμπάθειες ,τά ψέματα οι εγωισμοί, χάνουν την δύναμη τους. Οι επιθυμίες μειώνονται επειδή γνωρίζουμε από ποιες αδυναμίες προέρχονται.

Έχουμε καταφέρει να κάνουμε την αρχή, που είναι το ήμισυ του παντός. Όλα αυτά έρχονται σαν αποτέλεσμα της γνώσης και επίγνωσης της αλήθειας. Τα συναισθήματα μας αρχιζουν να ενεργοποιούνται και να μας ωθούν στις πράξεις .

Μετα από αυτό το στάδιο ακολουθεί το επόμενο, που χάνεται το ενδιαφέρον για τον κόσμο και σιγα σιγα απελευθερώνεται το Πνεύμα μέσα μας και αρχίζει να μας τροφοδοτεί. Μας βοηθάει το Πνεύμα να προχωράμε με γοργά βήματα προς την αυτογνωσία, γιατι βλέπουμε ευκολότερα τις αδυναμίες μας. Και δεν πρέπει να μας απογοητεύουν τά ευρήματά μας. Ετσι είναι ο υλικός κόσμος. 

Η ύλη να ξέρουμε προσπαθεί να σταυρώσει τον πνευματικό άνθρωπο αλλα με την χάρη του Θεού ο άνθρωπος, την προσευχή και το Άγιο πνεύμα χειρίζεται ευκολότερα αυτή την διαδικασία.

Καταλαβαίνει πλέον ότι ο άνθρωπος κυβερνάται από την υλη και από την αναγκη της, και παυει να επενδύει συναισθηματικά σ’αυτούς. Επίσης   καταλαβαίνει ότι είναι μονος του με το πνευμα το αγιο, και σιγα σιγα απεκδύεται συμπεριφορές που τον χαρακτήριζαν. Η καθημερινότητα μας μας φέρνει αντιμέτωπους με το παλιο σύστημα, και αυτό μπορει να γινει αιτία διαμαχης με τον κοσμο, ξεκινωντας ισως και από τά πιο κοντινα μας πρόσωπα. Ευτυχως είναι ενας κοσμος που δεν θελουμε να γυρίσουμε. Πλέον η κοινωνία μας είναι το Πνευμα το αγιο και ο εαυτός μας που είναι στο μικροσκόπιο μας, ώστε να ανακαλύπτουμε συνεχως στοιχεία της πτώσης μας και να τα ξεδιαλέγουμε. Αυτό είναι η μετάνοια. Το ένα φέρνει το άλλο. Παράδειγμα  θυμός τώρα, από που ήρθε, τι τον εμφάνισε, τι ελατήρια είχε, και γενικά κηρύσσουμε έναν πόλεμο κατά του παλιού εαυτού μας παρακολουθώντας τον στην καθημερινότητα. Και συνεχώς εμβαθύνοντας στο πόθεν εσχες. Πάντα με ένα γνώμονα τι θα εκανε ο Κυριος σε μόνιμη σύγκριση με Εκείνον και όχι με άλλον συνάνθρωπό μας.  

Χαρακτηριστικά, όπως το έλεος για τους άλλους,  η ανυπόκριτη αγάπη, αλλά και η ταπείνωση, είναι στοιχεία που για το πρώτο πρέπει να εχεις καλή μνήμη να θυμάσαι την δικη σου κατάσταση, για το δεύτερο ότι ο θεός είναι αγάπη και βρέχει για δικαίους και αδίκους, και το τρίτο, όλα είναι δώρα του θεού οσα έχουμε, τίποτε δικό μας… 

  Επειδή ξεχνάμε συμπεριφορές και αντιδράσεις και επειδή είμαστε σε συνεχές πλάσιμο πρέπει να σημειώνουμε και να τις ξαναδιαβάζουμε, γιατι την αμνησία την εκμεταλλεύεται ο πονηρός και σουρχεται με άλλα επτά δαιμόνια να σε ξαναβάλει σε δουλειά. 

Βασικό στον καθαρισμό είναι να εστιάζουμε στην ρίζα της αδυναμίας μας και όχι σε αυτή ταύτη την εκδήλωσή της, γιατι τα πάντα έχουν μια αιτία.Η αιτία μας ενδιαφέρει, όχι η τιμωρία της εκδήλωσης. Εκει είναι η δυσκολία του αγώνα μας, γιατι πλέον παύουμε να τρέφουμε τις αδυναμίες μας και όταν αυτές δεν τίς εκδηλώνουμε δηλαδη δεν τις τρέφουμε, γυρνάνε εναντίον μας. Τά πάντα τα καλύπτουμε με προσευχή 

Εν τέλει εκείνο που πρέπει να εδραιωθεί μεσα μας είναι η καθημερινή παρακολούθηση του εαυτού μας και συνεχώς να καταγράφουμε τις αντιδράσεις μας.

Ο μεγάλος μας όμως αντίπαλος, και που από την αρχή του πνευματικού μας αγώνα πρέπει να του κηρύξουμε τον πόλεμο, είναι το εγω μας. Έχουμε τίς γνώσεις,, ξέρουμε πως μεταλλάσσεται, μπορούμε να τον εξουδετερώσουμε, αν και όχι απόλυτα παρα μονο όταν αντικρύσουμε τον Κύριο μέσα μας, και πουμε το του Παυλου ζω δε ουκετι εγω ζει δε εν εμοι Χριστός. Δηλαδή όταν αντικρίσουμε τον αληθινό θα ξεχάσουμε το ψεύτικο που αντιπροσωπεύουμε εμείς.

Δεύτερος μεγάλος εχθρός μας είναι η κρίση. Είναι η φύση του ανθρώπου όπως τά ζωα και τά θηρία αλληλοσπαράσσονται στην ζούγκλα ετσι και ο άνθρωπος τρώγει τίς σάρκες του αδελφού του και πρέπει να μετανοήσει για αυτό το αιώνιο παράπτωμα του. 

Τρίτος μεγάλος εχθρός του ανθρώπου είναι το ψέμα. Το κατ εξοχήν χάρισμα του εωσφόρου, που αυτό μας κατατάσσει αμέσως στην κατηγορία του. 

Τέταρτος επίσης εχθρός που κατατρώει το ανθρώπινο γένος είναι  η πονηρία είναι το μεγάλο εμπόδιο να συνεννοηθεί ο άνθρωπος με τον θεό. Ο θεός είναι αγαθός και ο άνθρωπος είναι πονηρός, αυτά τά δυο δεν συνάδουν. Μόνο οι φαρισαίοι όντες πονηροί μιλούν αγαθά και 

Πέμπτος εχθρός ο οποίος ξεκίνησε από τον κήπο της εδεμ είναι η ζήλια αυτή που κατατρώει τον άνθρωπο και πολεμάει αδυσώπητα τον συνάνθρωπό του να το καταστρέψει, γιατί εκείνος στερείται στοιχείων δημιουργικότητας, και όπως λεει η μια λαϊκή ρύση αφού δεν εχω εγώ κατσίκα, ας ψοφήσει και του γείτονα. 

Είπα επιγραμματικά κάποια από τά κυριότερα παθη που κάνουν τον άνθρωπο να χανει την προσωπικότητα του, αλλα και τον τίτλο του «Υιός Θεού». Οι συμπεριφορές αυτές μονο Θεό δεν μαρτυράνε. Διότι ότι δεν μαρτυράει Θεό είναι αμαρτία .

 Δεν θα κουράσω περισσότερο, ευχομαι παντως μεσα από την καρδιά μου ο Θεός να μας χαρίσει ζήλο, διάθεση και χρόνο αλλά προπαντός την συμπαράστασή του για να επιστρέψουμε στην πνευματική μας πατρίδα που τόσο επιποθεί η καρδιά μας. 

Γένοιτο αμήν 

 

  

Το δένδρο της ζωής

Ο Θεός δημιουργώντας τον άνθρωπο ήξερε ότι ο δρόμος της αθανασίας είναι μακρύς για το ανθρώπινο γένος, διότι γι’ αυτόν δεν λογίζεται χρόνος. Πλην όμως, ανοικτά και χωρίς να κρύψει τίποτε, του φανέρωσε τον δρόμο της επιστροφής του στον κήπο της Εδέμ.

Ο άνθρωπος διηνυσε τους αιώνες, και αντί να χαράξει διαδρομή επιστροφής ,ολοένα και απομακρύνονταν από το απαρχής, μέχρι που σιγά σιγά χάθηκε στην απεραντοσύνη της δημιουργίας, εισερχόμενος διά των δικών του επιλογών σε ένα λαβύρινθο, που απολάμβανε τά παθη του και που εν τέλει αμφισβήτησε ακόμη και τον Θεό ,όπως μας λέει στους ψαλμούς  Είπεν άφρων εν τη καρδία αυτού «ουκ εστί Θεός» και αλλού « ουκ εστί δίκαιος, ουδε είς, ουκ εστί ο συνιών, ουκ εστί ο εκζητών τον Θεόν, πάντες εξέκλιναν, άμα ηχρειώθησαν, ουκ εστί ποιών χρηστότητα, ουκ εστί έως ενός».

Ακόμη και μέχρι σήμερα δεν βρήκε διέξοδο, γιατί εκείνος που τον θέλει αδύναμο και αποπροσανατολισμένο του έβαλε στον δρόμο του ταμπέλες, συμπληγάδες, σειρήνες, χώρες που του προκάλεσαν αμνησία σε μια οδύσσεια που σε πολλούς μας είναι παράδειγμα προς μίμηση. Και να ένα παράδειγμα του Οδυσσέα, που φαντάζομαι ότι ολοι γνωρίζετε και που μας φωνάζει και σήμερα.  

Φεύγοντας απ’ τον Άδη, ο Οδυσσέας που ειχε πάει να ρωτήσει τον μάντη Τυρεσια πως θα επέστρεφε στη Ιθάκη, αυτος κι οι σύντροφοί του έφτασαν στο νησί των Σειρήνων. Αυτές µάγευαν τους ναυτικούς µε το γλυκό τραγούδι τους, κι όταν αυτοί πλησίαζαν, αυτές τους έτρωγαν. Ο Οδυσσέας όµως, όπως τον είχε συµβουλέψει η Κίρκη, βούλωσε µε κερί τ’ αυτιά των συντρόφων του, για να µην ακούσουν τίποτε, και τους διέταξε τον ίδιο να τον δέσουνε σφιχτά στο κατάρτι του καραβιού του. Πλησιάζοντας τις Σειρήνες, μαγεύτηκε απ’ το γλυκό τραγούδι τους και παρακαλούσε τους συντρόφους του να τον λύσουν. Μα εκείνοι τον έδεναν σφιχτότερα, ώσπου απομακρύνθηκαν και δεν ακουγόταν πια το τραγούδι των Σειρήνων. Ολοι μας εν προκειμένου εννοούμε τις μεθοδίες του πονηρού. αλλα και σε συνδοιασμό με τις ανθρωπινες αδυναμίες.

Ξέχασε λοιπόν ο άνθρωπος να συνδιαλέγεται με τον πατέρα του τον γεννήσαντα οργανισμό, την ρίζα του, να επικοινωνεί μαζί του σε μια γραμμή που την άφησε ανοικτή ο Θεός ανα πάσαν στιγμή, και που αυτό είναι το μεγαλύτερο όπλο του ανθρώπου και δεν το κάνει χρήση.

Έδωσε  πολλα οπλα ο Θεός στον ανθρωπο, την γνώση την ανθρώπινη, την σοφια της ανθρώπινης εμπειρίας, την επιστήμη ,την γνώση του ευαγγελίου, αλλα προπαντος το Πνεύμα το Αγιο που μας στηριζει, ελεγχει, ενυμερωνει για το σχεδειο του ο Θεού, ενεργοποιεί τα αισθητηρια μας να φυλαγομαστε από τις παγιδες που μας στηνει ο πονηρός, και απειρα αλλα. 

Είναι Λυπηρό να χανεις τον πόλεμο με τέτοιο σύμμαχο και με τόσα όπλα και τούτο, γιατί ποτε δεν δείξαμε ότι είμαστε αληθινοί σύμμαχοί  του, αλλα και ποτέ δεν πήραμε αυτά τα όπλα να εκπαιδευτούμε, να δούμε πως τά χρησιμοποιούν.

Οπλα ανέξοδα που λαοί πληρώνουν εκατομμύρια από το βαλάντιό τους να τα αποκτήσουν, και εμείς τά έχουμε στις αποθήκες και σκουριάζουν, τροπος του λεγειν, και ο εχθρός περιφέρεται αναμεσά μας και μπαίνει στις ζωές μας. Μας αγει και μας φερει οπου θελει σε σημείο που από της γεννησεώς μας είμαστε καταδικασμένοι σε μια προδιαγεγραμμένη πορεία. 

Όλα συμβάλουν σε αυτά, η σημερινή οικογένεια, η παιδία, η νοοτροπία της κοινωνίας, οι στόχοι και επιδιώξεις που μας εμφυτεύουν στο μυαλό, όλα είναι ξένα προς την λογική του Θεού 

Ο άνθρωπος σήμερα, και πάντα μπορώ να πώ στερείται λογικής. Η λογική του είναι πάνω στα συμφέροντά του, στην φιλαυτία του, τον εγωισμό του, και με βαση αυτά, το όνειρο της επιστροφής του στην πνευματική του πατρίδα απομακρύνθηκε, τόσο πολύ που πλέον ο άνθρωπος με θαύμα ενημερώνεται περί της ύπαρξης του Θεού δημιουργού του. Θαύμα που αναλαμβάνει το Πνεύμα το Άγιο.

Ο πολυάσχολος άνθρωπος έχοντας και κατέχοντας υλικά πολλά να διαχειριστεί, καθιστά την μετάνοιά του αδύνατη αλλά και την ζωή του και την υγείαν του εύθραυστη, καταναλώνοντας την ουσία της περιουσίας του ζων ασώτως  που μας λέγει ο Λόγος.

Ούτε του πέρασε η ιδέα να ψάξει να βρει την σπουδαιότητα της αποστολής του στον κόσμο αυτό, και σαν τον χοίρο που κοιτάει συνεχώς μέσα στην λάσπη και δεν ψάχνει για καλύτερη και καθαρότερη τροφή, ετσι και ο κοντόφθαλμος άνθρωπος δεν βλέπει περα από την μύτη του που απλώνεται η θειική παρουσία.

Περπατάει πανω στις ράγες του τραίνου που σφυρίζει και αυτός σκυμμένος εκει στην λάσπη του . ποιος; ο άνθρωπος, η κορωνίδα της κτίσεως του Θεού. 

Πόσο έχουμε στενοχωρήσει τον δημιουργό μας; πόση θλίψη του έχουμε προσθέσει με την αδιαφορία μας; κανείς μας δεν εχει αναρωτηθεί.

Εκείνος είναι Θεός που σημαίνει δυνατός, υπομονετικός, ανεκτικός, και φυσικά πάντα θα είναι στη θέση του, θα μας περιμένει. Και εμεις στυγνοί εκμεταλλευτές που μονο να απαιτούμε ξέρουμε, λες και εκείνος είναι το δημιούργημα μας, η κανενας υπάλληλος μας,και όχι μόνο, τον κατηγορούμε κιόλας ότι δεν τα έκανε καλά τα πράγματα.

Αν κάποιος από μας έπαιρνε την θέση του για μια στιγμή, το ανθρώπινο γένος θα ηταν ένα ιστορικό γεγονός ξεχασμένο στην αιωνιότητα.

Και επειδή ο Θεός είναι αυτός που είναι, κάνει τά πάντα να τον γνωρίσουμε δημιουργώντας και μεταχειρίζοντας διάφορα τερτίπια να αφυπνιστεί ο άνθρωπος.

Τού έδειξε ολες τις αιτίες της απομάκρυνσής του από την οικογένεια, του έδειξε ένα ένα τά πάθη του, και το τρόπο να τα χειραγωγήσει με ένα μοναδικό σε σύλληψη σχέδιο το οποίο ο άνθρωπος ακόμη και σήμερα εξαιτίας της πώρωση του, δυσκολεύεται να το καταλάβει. Και αυτό λέγεται αγάπη.

Η αγάπη είναι εκείνο το προϊόν  που αφυπνίζει τον άνθρωπο από τον ύπνο που τον εχει βάλει ο πονηρός, όχι βέβαιά ότι την κατείχε ποτέ, απλά ανέχονταν τον συνάνθρωπό του. 

Σήμερα όμως, δηλαδή από την εμφάνιση του Υιού του, φάνηκε περίτρανα πόσο μας αγάπησε ο πατέρας και μας άνοιξε τά ματια, όπως λεει και στον Ιωάννη 4.9 «εν τούτω εφανερώθη η αγάπη του Θεού εν ημίν’ ότι τον υιόν αυτού τον μονογενή απέσταλκεν ο Θεός είς τον κόσμον ινα ζήσωμεν δί αυτού. Ημείς αγαπώμεν αυτόν ότι αυτός πρώτος ηγάπησεν ημάς.»

Εκείνος μας έμαθε την αγάπη με την εντολή του όπως λέει στους Εφεσίους 5,12 «Γίνεσθε λοιπόν μιμηταί του Θεού και περιπατείτε εν αγάπη καθώς και ο Χριστός ηγάπησε ημάς και παρέδωκεν εαυτόν υπέρ ημών προσφορά θυσίας τω Θεώ είς οσμήν ευωδίας. Και αλλου λέει Εγω γαρ εκ του Θεού εξήλθον, και ουδε γαρ απ’ εμαυτόν ελυληθα, αλλα εκείνος με απέστειλε»

Ο άνθρωπος δέχτηκε το μεγάλο δώρο του Θεού και επιτέλους άρχισε να νουθετείται από εκείνον διά Ιησού Χριστού. Γνώρισε το μεγαλείο της μετάνοιας και άρχισε να συνδιαλέγεται με τον Πατέρα του έχοντας μεσίτη δυνάμενο να κατανοήσει και να συμπονέσει τις αδυναμίες μας τον Ιησού Χριστό. 

Μέχρις εδώ όλα καλά, το σχέδιο του Θεού να φέρει τον άνθρωπο σε μια αφύπνιση και να τον βάλει σε υπαρξιακή αναζήτηση ολοκληρώθηκε,  και όλα αυτά με την συνεισφορά του Αγίου Πνεύματος. Πλην όμως μέσα του ο άνθρωπος κατά παραχώρηση του αλλα και από άγνοιά του, φιλοξενεί τους καρπούς και τά χαρίσματα του πνεύματος που υπηρετούσε. 

Καρποί όπως εγωισμός με όλα τά παράγωγα του, η κρίση, οι θυμοί που τον βγάζουν εκτός εαυτού, τα ψέματα που τον αποχαρακτηρίζουν,  η υποκρισία που είναι η προσωποποίηση του ψέματος, οι κακίες, οι ζήλιες και οι πονηρίες καθίστανται τοίχοι ανυπέρβλητοι για την επικοινωνία του με τον Θεό αλλά και την διαδρομή της επιστροφής. 

«Ο οίκος μου οίκος προσευχής κληθήσεται, υμείς δε αυτόν εποιήσατε σπήλαιον ληστών». Λέει στο ιερό του ναού που εξέβαλε τά ζώα και τους αργυραμοιβούς.

Αιώνια προτροπή του Χριστού μας Μετανοείτε ηγγικεν γαρ η βασιλεία των ουρανών είναι ο τρόπος που ο άνθρωπος θα αρχίσει να γίνεται η δόξα του Θεού.

Η αγάπη του Χριστού είναι το έναυσμα, είναι η βουκέντρα που μας ξυπνάει, και μενει ο άνθρωπος να δείξει την προαίρεση του, γιατι πλέον δεν μπορεί να πεί ότι δεν γνωρίζει την θυσία του Θεού.

Ετσι αρχίζει η προσπάθεια για την μίμησή του, αφου ώς έμφυτο χαρακτηριστικό ο ανθρωπος είναι μιμητικό ον, αλλωστε καπως ετσι κληρονόμησε και τά πάθη του . Η δυσκολία στην μίμηση του Χριστού μας οδηγεί στην αυτογνωσία, μας φερνει στην επιφάνεια εκείνα τά στοιχεία που ήταν επιμελώς κρυμμένα μέσα μας, και που εν αγνοία μας μας έφθειραν, και καλούμαστε τώρα με την βοήθεια του Θεού να  πετάξουμε.

Ένα και μοναδικό το εργαλείο για αυτήν την ελευθέρωση και την απαλλαγή μας από όλα αυτά, «η αγάπη»  και η εκδήλωσή της σε φίλο και εχθρό.

Θα σας θυμίσω κάποια χωρία που γνωρίζετε

Προς τον πλησίον  την αγάπη: 

ΑΊωάννης 3,14  Ὁ μὴ ἀγαπῶν τὸν ἀδελφόν, μένει ἐν τῷ θανάτῳ, επισης 

Α Ἰωάν. 4,7-8 Ἀγαπητοί, ἀγαπῶμεν ἀλλήλους, ὅτι ἡ ἀγάπη ἐκ τοῦ Θεοῦ ἐστι, καὶ πᾶς ὁ ἀγαπῶν ἐκ τοῦ Θεοῦ γεγέννηται καὶ γινώσκει τὸν Θεόν. ὁ μὴ ἀγαπῶν οὐκ ἔγνω τὸν Θεόν, ὅτι ὁ Θεὸς ἀγάπη ἐστίν.επίσης.

Α Ιωάν. 3,23-24 καὶ αὕτη ἐστὶν ἡ ἐντολὴ αὐτοῦ, ἵνα πιστεύσωμεν τῷ ὀνόματι τοῦ υἱοῦ αὐτοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ καὶ ἀγαπῶμεν ἀλλήλους καθὼς ἔδωκεν ἐντολήν. καὶ ὁ τηρῶν τὰς ἐντολὰς αὐτοῦ ἐν αὐτῷ μένει καὶ αὐτὸς ἐν αὐτῷ.,

Ἰωάν-13,34 Ἐντολὴν καινὴν δίδωμι ὑμῖν ἵνα ἀγαπᾶτε ἀλλήλους καθὼς ἠγάπησα ὑμᾶς ἵνα καὶ ὑμεῖς ἀγαπᾶτε ἀλλήλους.

Ἰωάν-13,35 Ἐν τούτῳ γνώσονται πάντες ὅτι ἐμοὶ μαθηταὶ ἔστε, ἐὰν ἀγάπην ἔχητε ἐν ἀλλήλοις.

Ἰωάν-15,12 Αὔτη ἐστὶν ἡ ἐντολὴ ἡ ἐμή, ἵνα ἀγαπᾶτε ἀλλήλους καθὼς ἠγάπησα υμᾶς.

Λουκ-7,47 Οὐ χάριν λέγω σοι, ἀφέωνται αἱ ἁμαρτίαι αὐτῆς αἱ πολλαί, ὅτι ἠγάπησε πολὺ· ὢ δὲ ὀλίγον ἀφίεται, ὀλίγον ἀγαπᾷ.

Ματθ-7,12 Πάντα οὖν ὅσα ἂν θέλητε ἵνα ποιώσιν ὑμῖν οἱ ἄνθρωποι, οὕτω καὶ ὑμεῖς ποιῆτε αὐτοῖς, οὗτος γάρ ἐστιν ὁ νόμος καὶ οἱ προφῆται.

Ρωμ-12,9 Ἡ ἀγάπη ἀνυπόκριτος. Ἀποστυγοῦντες τὸ πονηρόν, κολλώμενοι τῷ ἀγαθῷ, τῇ φιλαδελφεία εἰς ἀλλήλους φιλόστοργοι, τῇ τιμῇ ἀλλήλους προηγούμενοι.

Ρωμ-13,8 Μηδενὶ μηδὲν ὀφείλετε, εἰ μὴ τὸ ἀγαπᾶν ἀλλήλους. ὁ γὰρ ἀγαπῶν τὸν ἕτερον, νόμον πεπλήρωκε.

Και αγαπη προς τους εχθρούς:

Ματθ-5,46-48 Ἐὰν γὰρ ἀγαπήσετε τοὺς ἀγαπῶντας ὑμᾶς, τινὰ μισθὸν ἔχετε: Οὐχὶ καὶ οἱ τελῶναι τὸ αὐτὸ ποιοῦσι. Καὶ ἐὰν ἀσπάσησθε τοὺς φίλους ὑμῶν μόνον, τι περισσὸν ποιεῖτε; Οὐχὶ καὶ οἱ τελῶναι οὕτω ποιοῦσιν; Ἔσεσθε οὖν ὑμεῖς τέλειοι, ὥσπερ ὁ πατὴρ ὑμῶν ὁ ἐν τοῖς οὐρανοῖς τέλειός ἐστιν.

Ματθ. 5,43-45 Ἠκούσατε ὅτι ἐῤῥέθη, ἀγαπήσεις τὸν πλησίον σου καὶ μισήσεις τὸν ἐχθρόν σου. Ἐγὼ δὲ λέγω ὑμῖν, ἀγαπᾶτε τοὺς ἐχθροὺς ὑμῶν, εὐλογείτε τοὺς καταρωμενους ὑμᾶς, καλῶς ποιῆτε τοῖς μισοῦσιν ὑμᾶς. Ὅπως γένησθε υἱοὶ τοῦ πατρὸς ὑμῶν τοῦ ἓν οὐρανοῖς, ὅτι τὸν ἥλιον αὐτοῦ ἀνατέλλει ἐπὶ πονηροὺς καὶ ἀγαθοὺς καὶ βρέχει ἐπὶ δικαίους καὶ ἀδίκους.

Ας μπούμε στο σχέδιο του Θεού που θελει να σώσει ολους τους ανθρώπους και μην επεμβαίνουμε στο εργο του σκανδαλιζοντες αλλήλους 

Μου άρεσε κάτι που διάβασα από τον γέροντα εφραίμ τον φιλοθείτη της Αριζόνας που ίσως και αυτό διαβάσατε,

Άκουσε παιδί μου,…και μην στενοχωριέσαι!

1. Σε ξέχασαν; Δε σε πήραν ούτε ένα τηλέφωνο; Δεν πειράζει. Και προπαντός μην παραπονείσαι.

2. Σε κοροϊδεύουν; Μην απαντάς.

3. Σε βρίζουν; Σιωπή και προσευχή.

4. Σε αδικούν; Ξέχασέ το.

5. Σε περιφρόνησαν; Να χαίρεσαι.

6. Σε κατηγορούν; Μην αντιλέγεις.

7. Σου αφαιρούν το λόγο; Μη λυπάσαι.

8. Σε κακολογούν; Μην αντιμάχεσαι.

10. Θυμώνουν μαζί σου; Να παραμένεις ήρεμος.

11. Σου κλέβουν ; Κάνε τον τυφλό.

12. Σε ειρωνεύονται; Να μακροθυμείς.

13. Δεν ακούνε τις συμβουλές σου τα παιδιά σου; Πέσε στα γόνατα και κάνε προσευχή.

14. Έφταιξες; Ζήτησε συγγνώμη.

15. Δεν έφταιξες; Πάλι ζήτησε συγγνώμη.

16. Έχεις υγεία; Δόξαζε τον Θεόν.

17. Έχεις αρρώστια; Tαλαιπωρείσαι, υποφέρεις, βασανίζεσαι, πονάς; Δόξαζε τον Θεόν.

18. Γκρίνια, ανεργία, φτώχεια μέσα στο σπίτι; Νήστευσε. Αγρύπνησε. Κάνε προσευχή.

19. Για όλους και για όλα προσευχή και νηστεία,…διότι “τούτο το γένος των παθών και των δαιμόνων ουκ εκπορεύεται παρά μόνο με νηστεία και προσευχή”.Απλά να θυμάσαι, ο Χριστός είναι μαζί σου!.ΈΧΕ ΠΙΣΤΗ.

Γέροντας Εφραίμ Φιλοθεΐτης

Όλα τα παραπάνω είναι εκδήλωση της αγάπης, όλα τα παραπάνω εχουν και ένα ακόμη στολίδι που αν το ταιριάξεις με την αγαπη τοτε γίνεται αυτό που λεει ο αγιος Ιωάννης ο Σιναίτης Η ταπεινοφροσύνη είναι ουράνιος ανεμοστρόβιλος που μπορεί να ανεβάσει την ψυχή από την άβυσσο της αμαρτίας στα ύψη του ουρανού.

Μέσα σε αυτές τις δυο λέξεις είναι η σωτηρία του ανθρώπου, μέσα σε αυτές τις δυό λέξεις  έρχεται ο Θεός μας, και βρίσκει καταφύγιο μέσα μας, μέσα σ αυτές τις δυό λέξεις κρίνεται η φιλία μας με τον Θεό τον δημιουργό μας, η ιδια η σωτηρία μας  και η σωτηρία του συνανθρώπου μας. 

Εύχομαι στον Θεό μας να μας βοηθήσει να καταλάβουμε αυτές τίς δυό αρετές που δίδαξε ο Χριστός μας με την θυσία του, και να νοιώσουμε αδελφοί του,ώστε βήμα βήμα να επιστρέψουμε στην γενεσιουργό μας δύναμη ψηλαφώντας τίς άκτιστες ενέργειές του. Γιατί μας το υποσχέθηκε αλωστε ότι ο Θεός δεν μας θελει δούλους μας θελει υιούς του να μας φορέσει την στολήν την πρώτη και όχι μόνο, μας προειδοποίησε ότι ο οφθαλμός ουκ οίδε και ους ουκ ηκουσε και επί καρδία ανθρώπου ουκ ανεβη α ετοίμασεν ο θεός τοις αγαπώσιν αυτόν.

Γένοιτω αμήν