- Είναι σ’ όλους γνωστό, ότι στη Βίβλο ο Θεός αποκαλείται αχώρητος, δηλ. άπειρος και απερίγραπτος (=απεριόριστος), που δεν τον χωράει τίποτε, ούτε ο ουρανός, ούτε η Γη, ούτε κανένας ναός ή οτιδήποτε άλλο. Αναφέρω για παράδειγμα μία μόνον βιβλική μαρτυρία, τον γνωστόν λόγον του Αγίου Πρωτομάρτυρος Στεφάνου, ο όποιος είπε στους Εβραίους «ἀλλ᾿ οὐχ ὁ ὕψιστος ἐν χειροποιήτοις ναοῖς κατοικεῖ» (Πραξ. 7:48), διότι ούτε οι ουρανοί είναι χωρητικοί του Ποιητού των πάντων, του οποίου «ἡ χείρ ἐποίησε ταῦτα πάντα» (Πραξ. 7:50). Επίσης, από τα πολλά και πλούσια πατερικά κείμενα πάνω στο ίδιο θέμα, αναφέρω μόνον δύο-τρία: Ο Θεός «πάντα χωρών, μόνος δε αχώρητος ων», λέγει ο Άγιος Ερμάς. Και ο Άγιος Μάρτυς Ιουστίνος ο Φιλόσοφος λέγει για τον Θεόν: «ο τόπω τε αχώρητος και τω κόσμω όλω». Ο Άγιος Ιππόλυτος Ρώμης τονίζει ότι ο Θεός, ενώ κατά φύσιν είναι αχώρητος, όταν θελήσει γίνεται και χάρητος κατά θέλησιν και αγάπην και χάριν: «Αχώρητος δε ότε μη χωρείσθαι θέλει, χωρητός δε ότε χωρείσθαι θέλει». Αυτή η αλήθεια, ότι ο Θεός όταν θέλει γίνεται και χωρητός, απεκαλύφθη σε μας και εξεδηλώθη κατ’ εξοχήν εις την φιλάνθρωπο. Έτσι, ο άπειρος και ακατάληπτος και απερίγραπτος, αλλά και απεριόριστα φιλάνθρωπος Θεός φανερώνεται εν Χριστώ Ιησού, ταυτόχρονα και αχώρητος και χωρητός, και γι’ αυτό ομολογούμε και δοξάζομεν τον θεάνθρωπο Χριστόν «τον αυτόν χωρητόν και αχώρητον», όπως πάλιν λέγει ο Γρήγορος ο Θεολόγος. Είναι άνθρωποι που είναι σαν το φάρμακο, σου μιλάνε και γίνεσαι καλά. Αμήν.
Απαραίτητο στοιχείο στην ζωή μας είναι η Πνευματοφόρος Χαρά.
Η χαρά είναι η καλύτερη αντιβίωση, θεραπεύει όλα τα προβλήματα. Γι’ αυτό χρειάζεται να χαιρόμαστε. Έχει αποδειχτεί, ότι αν ένας ή πολλοί άνθρωποι συλλάβουν τη Σοφία του Θεού, φεύγουν από το λάθος, από την αμαρτία, από τις αδυναμίες, από τις εγωιστικές συμπεριφορές, από τους πειρασμούς, από τις αντιπαλότητες, από τα σκάνδαλα και οδηγούνται με μαθηματική ακρίβεια στη χαρά. Η χαρά είναι καρπός του Αγίου Πνεύματος και καρπός ζωής. Έρχεται στη ζωή μας με την αναγέννηση και με τη Σοφία του Θεού. Ας γίνει αυτή η χαρά του Θεού για όλους εμάς κίνητρο ζωής. Η χαρά είναι ο δεύτερος καρπός από τους 9 καρπούς του Αγίου Πνεύματος, είναι θυγατέρα της αγάπης. Ο απλός άνθρωπος, αυτός που εργάζεται σε καθημερινή βάση το θέλημα του Θεού, αυτό του εξασφαλίζει αγάπη αλλά και χαρά. Η χαρά είναι η καλύτερη αντιβίωση, είναι καρπός ζωής, ενεργοποιεί το δέντρο της ζωής μέσα μας. Αυτή μας κάνει να πετάμε και όχι να πατάμε. Όχι όμως η χαρά του κόσμου, αυτή έρχεται από μωρία, αυτή δεν ενεργοποιεί τα γονίδιά μας, είναι ψεύτικη χαρά, σχεδιασμένη. Από το τίποτα όμως, καλή είναι και αυτή. Μεγάλο πράγμα να έχεις και να έχω σώας τας φρένας και να ψάχνεις τη χαρά. Εμείς εδώ στη Φωνή Θεού Αφθαρσία, μιλάμε για τη χαρά του Αγίου Πνεύματος. Αυτή μας ζωοποιεί και μας κάνει ανθρώπους με τους οποίους θέλει ο Θεός να συναναστρέφεται μαζί τους. Ας επιδιώξουμε τη χαρά, είναι και γραφικό, «πιστεύοντες δὲ ἀγαλλιᾶσθε χαρᾷ ἀνεκλαλήτῳ καὶ δεδοξασμένῃ,» (Α Πε. 1:8) «καὶ τὴν χαρὰν ὑμῶν οὐδεὶς αἴρει ἀφ᾿ ὑμῶν.» (Ιω. 16:22). Ο Θεός μάς μαθαίνει να ζούμε με χαρά κάτω από όλες τις συνθήκες της ζωής μας. Η ζωή μας, τον καιρό της αγνοίας μας, δεν είναι λουκούμι, διότι ο άνθρωπος της αγνοίας εμφανίζει αστάθεια πνευματική. Με τον αγώνα όμως, η χαρά δημιουργεί ισορροπία και φέρνει άπειρη ευλογία στον άνθρωπο που σπουδάζει τη Σοφία του Θεού αλλά και εφαρμόζει κατά το δυνατόν το θέλημα του Θεού. Στη ζωή μας, μέχρι ο Θεός να ζήσει μέσα μας, θα παθαίνουμε πτώσεις, όμως εμείς θα συνεχίζουμε τον αγώνα μας, δε θα το βάζουμε κάτω, δε θα παραιτούμαστε, δε θα λέμε «δε γίνεται». Όλα γίνονται, με πίστη, με υπομονή αλλά και με επιμονή, είναι γραφικό «ἐν τῇ ὑπομονῇ ὑμῶν κτήσασθε τὰς ψυχὰς ὑμῶν.» (Λουκ. 21:19) καθώς «ὁ δὲ ὑπομείνας εἰς τέλος, οὗτος σωθήσεται.» (Ματθ. 24:13). Η Σοφία του Θεού εκδηλώνεται στον κόσμο μας και προβάλλεται στην οικουμένη με δύο μεγάλες αρετές. Τη χαρά, που είναι συνέχεια της αγάπης, και την αγάπη που είναι η πρώτη μεγάλη αρετή. Προέρχονται και οι δύο από την ουσία του Τριαδικού Θεού μας. Γνωρίζουμε ότι ο ίδιος ο Θεός φανερώθηκε ως αγάπη, καθόσον αποκάλυψε ότι «Ὁ Θεὸς ἀγάπη ἐστί, καὶ ὁ μένων ἐν τῇ ἀγάπῃ ἐν τῷ Θεῷ μένει καὶ ὁ Θεὸς ἐν αὐτῷ.» (Α Ιω. 4:16). Ομοίως και η χαρά προερχόμενη από τον Θεό. Δεν μπορεί κανένας να μας την αφαιρέσει, είναι θείο απόκτημα. Μας έδωσε μάλιστα εντολή και υπόσχεση ο ίδιος ο Χριστός, ότι «καὶ τὴν χαρὰν ὑμῶν οὐδεὶς αἴρει ἀφ᾿ ὑμῶν.» (Ιω. 16:22). Προσθέτει επιπλέον ο Ιησούς Χριστός, ότι οφείλουμε να ζητάμε από τον Θεό - Πατέρα δια του Χριστού ό,τι θέλουμε και να το λαμβάνουμε. Με τη λογική του Χριστού που φέρνει τη χαρά, θα ζούμε πάντα εν Κυρίω πλημμυρισμένοι από χαρά. Όταν τη χάνουμε τη χαρά, θα ακούμε τον ίδιο τον Κύριό μας ο οποίος μας συνιστά, «αἰτεῖτε καὶ λήψεσθε, ἵνα ἡ χαρὰ ὑμῶν ᾖ πεπληρωμένη.» (Ιω. 16:24). Είναι ολοκληρωμένη και πλήρης η χαρά, όταν την παίρνουμε από τον Θεό ύστερα από προσευχή. Αυτό που μας δίνει περισσότερη χαρά, είναι όταν ο άνθρωπος του Θεού με τον αγώνα του μαθαίνει να προσεύχεται, και στη συνέχεια να προσεύχεται κρυφά για κάποιον που δεν ξέρει ότι προσεύχεται, ακόμη και για τους εχθρούς του. Δεν ξέρω άλλη, πιο βαθιά και πιο καθαρή αγάπη από αυτή, το να προσευχόμαστε δηλαδή για τους άλλους. Αυτή η προσευχή εξασφαλίζει το «Πάντοτε χαίρετε, ἀδιαλείπτως προσεύχεσθε, ἐν παντὶ εὐχαριστεῖτε·» (Α Θεσ. 5:16-18). Μεγάλες αρετές οι δύο αυτές πηγές της ζωής, η αγάπη και η χαρά. Με τη χαρά, το πιστεύω μας στον Χριστό, αποκτά ως εσωτερικό περιεχόμενο και την αγάπη προς τους ανθρώπους, κι έτσι εκτείνεται και στο επίπεδο της πλήρους Χαράς. Άλλωστε, αφού «Ὁ Θεὸς ἀγάπη ἐστί» (Α Ιω. 4:16), από αυτήν προέρχεται και κάθε άλλη καρπογόνος αρετή. Ειδικότερα, η όλη πνευματική καρπογονία μας, εκδηλώνεται προς την οικουμένη με το έμβλημα της χαράς. Για τον λόγο αυτόν, γνωρίσαμε σήμερα μια καινούργια νουθεσία η οποία έχει ως εξής, «πιστεύοντες δὲ ἀγαλλιᾶσθε χαρᾷ ἀνεκλαλήτῳ καὶ δεδοξασμένῃ,» (Α Πε. 1:8). Η πίστη μας να γίνεται αιτία χαράς, προκειμένου να γίνεται «ἐλπίδα ζῶσα δι᾿ ἀναστάσεως Ἰησοῦ Χριστοῦ ἐκ νεκρῶν,» (Α Πε. 1:3). Όλοι εμείς που ανήκουμε στον Κύριό μας, εμπνεόμαστε από «το φαιδρόν της Αναστάσεως κήρυγμα», όπως το πρόβαλλε ο ίδιος ο Αναστημένος Χριστός στην πρώτη διακήρυξή του «Χαίρετε». Ως δεύτερος καρπός που σκορπίζεται από το Άγιο Πνεύμα για λογαριασμό του Τριαδικού Θεού, η χαρά αποτελεί και τον διακαή πόθο όλων των ανθρώπων. Ποιος δε θέλει να χαίρεται; Δεν την βρίσκουν τη χαρά, όλοι όσοι την αναζητούν στην πολυποίκιλη αμαρτία. Το Άγιο Πνεύμα, ως εντεταλμένο Πρόσωπο της Αγίας Τριάδος, μας χαρίζει και την πνευματική ζωή της πίστεως. Είναι το ίδιο αυτό που καρπογονεί ως πηγή της πραγματικής χαράς. Έτσι εκδηλώνεται η αληθινή χαρά ως μεγάλη αρετή και κατάκτηση. Εκ Πνεύματος Αγίου εμπνεόμενοι και οι Άγιοι Απόστολοι, δίδαξαν τη χαρά αλλά και την έζησαν και οι ίδιοι. Εμπνεόμενος από το Άγιο Πνεύμα, έγραφε ο Απόστολος Παύλος, «Νῦν χαίρω ἐν τοῖς παθήμασί μου ὑπὲρ ὑμῶν καὶ ἀνταναπληρῶ τὰ ὑστερήματα τῶν θλίψεων τοῦ Χριστοῦ ἐν τῇ σαρκί μου ὑπὲρ τοῦ σώματος αὐτοῦ,» (Κολ. 1:24) και ο λόγος του καρποφορούσε. Μέχρι αυτό το σημείο φτάνει και προσφέρεται να μας χαροποιεί η χαρά. Ποτέ δεν έπαψε ο ίδιος ο Απ. Παύλος, να διαγγέλλει στα Έθνη την πνευματογόνο και πνευματοφόρο χαρά, δια των προφορικών διδασκαλιών του, δια των επιστολών του και δια της χαρούμενη ζωής του, στηρίζοντας ιδίως τους νέους Χριστιανούς. Θα παραθέσουμε τώρα και μερικές τοποθετήσεις Πατέρων της Εκκλησίας γι’ αυτήν την πνευματοφόρο Χαρά.
– Διδάσκει ο ιερός Χρυσόστομος ότι η Χαρά, «Η εν Κυρίω, κέρδος φέρει, η εν κόσμω λύπην. Ο αλαζών εκτός χαράς, ο ταπεινός εν ηδονή πολλή», (ΕΠΕ 15:468-470). Άλλοτε πάλι έγραφε ότι, «Ο εν Θεώ ών, αεί χαίρει» (ΕΠΕ 22:30). Διωκόμενος δε και σε εξορίες ευρισκόμενος, δεν τον εγκατέλειψε η Χαρά.
– Ο σοφός Γρηγόριος ο Θεολόγος, μας παραγγέλλει τι είναι η πνευματοφόρος Χαρά. Διδάσκει, «Ελπίς γάρ εστίν η την χαράν σύνοικον τη ψυχή του σπουδαίου παρασκευάζουσαν», (ΕΠΕ 6:84-86). Συγκάτοικο τη θέλει τη Χαρά ο ιερός Πατήρ. Να έχουμε τη χαρά του Χριστού, της Παναγίας και των αγίων συγκάτοικο.
Ήρθε η ώρα να σπουδάσουμε σήμερα που έχουμε καιρό τη χαρά. Ας προσπαθήσουμε να κλείσουμε τη Χαρά στην καρδιά μας, όπως συμβουλεύει ο Θείος Λόγος «Πάντοτε χαίρετε, ἀδιαλείπτως προσεύχεσθε, ἐν παντὶ εὐχαριστεῖτε· τοῦτο γὰρ θέλημα Θεοῦ ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ εἰς ὑμᾶς.» (Α Θεσ. 5:16-18). Μας θέλει χαρούμενους ο Θεός. Όταν αγωνιζόμαστε με όλες μας τις δυνάμεις για την καλλιέργεια της ψυχής μας και της ζωής μας με την νουθεσία του Κυρίου μας, η χαρά μας θα είναι ολοκληρωμένη. Μόνο τότε «τὴν χαρὰν του θεού ὑμῶν οὐδεὶς αἴρει ἀφ᾿ ὑμῶν.» (Ιω. 16:22). Δεν έχει σημασία το ζην αλλά το μετά του Χριστού ευ ζην, αφού μόνο αυτό δημιουργεί αναγέννηση, δημιουργεί θέωση και αποκαθιστά τις σχέσεις μας μεταξύ μας αλλά και μετά του Θεού. Μια συμβουλή. Κάτι το οποίο πρέπει να αποφύγουμε. Εμείς οι άνθρωποι, πολλές φορές μαλώνουμε με τους φίλους, με τους συγγενείς, με τους συναδέλφους, με όλους και με όλα και καταλήγουμε μόνοι. Το αποκορύφωμα είναι, ότι όταν έλθει ο θάνατος, οι συγκρούσεις με τον εαυτό μας αλλά και με όλους όσους είναι γύρω μας, παγώνουν, σταματούν και ο καθένας πριν πεθάνει αναρωτιέται, «άξιζε τον κόπο;». Η απάντηση είναι όχι. Γι’ αυτό, καλό είναι να μάθουμε σήμερα που έχουμε καιρό, να είμαστε μόνο ευγενικοί, να μην εξέρχονται από το στόμα μας κακές λέξεις που πληγώνουν, που στενοχωρούν, αλλά όπως και ο Θεός μάς συστήνει, να αγαπάμε αν είναι δυνατόν αδελφούς, φίλους, συγγενείς ακόμα και εχθρούς. Έτσι, η συνείδησή μας, ο μικρός Θεός, δε θα γίνει μέσα μας ποτέ ένας κριτής που να μας καταδικάζει. Η ζωή είναι απρόβλεπτη. Ας έχουμε αισθητήρια γεγυμνασμένα, ώστε να προλαβαίνουμε το κακό. Αμήν.
Στην σημερινή μας εποχή παρατηρείται μεγάλη περιφρόνηση του Ευαγγελίου. Για ένα μεγάλο μέρος των ανθρώπων, η Αγία Γραφή θεωρείται ένα ρατσιστικό βιβλίο. Αυτό δεν είναι σωστό, το αντίθετο μάλιστα. Ο πρώτος που δίδαξε ίσα ανθρώπινα δικαιώματα είναι ο Ιησούς Χριστός, «οὐκ ἔνι Ἰουδαῖος οὐδὲ Ἕλλην, οὐκ ἔνι δοῦλος οὐδὲ ἐλεύθερος, οὐκ ἔνι ἄρσεν καὶ θῆλυ· πάντες γὰρ ὑμεῖς εἷς ἐστε ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ.» (Γαλ. 3:28). Και προσθέτει, «εἰ δὲ ὑμεῖς Χριστοῦ, ἄρα τοῦ Ἀβραὰμ σπέρμα ἐστὲ καὶ κατ᾿ ἐπαγγελίαν κληρονόμοι.» (Γαλ. 3:29). Τώρα θα διαβάσω ένα άλλο μήνυμα που αφορά τις διαμάχες και τις συγκρούσεις που έχουμε με τον εαυτό μας και με τους άλλους γύρω μας. Τακτικά συναντώ ανθρώπους που όλη την ώρα κρίνουν, όλη την ώρα μαλώνουν ή έχουν αντιπαλότητες. Οι γονείς με τα παιδιά, τα παιδιά με τους γονείς, τα αδέρφια μεταξύ τους κτλ. συνέχεια εμφανίζουν ζήλιες, διεκδικήσεις, απαιτήσεις και κακίες. Όλοι διεκδικούν από τους άλλους τα περισσότερα, ο ένας εις βάρος του άλλου. Ενώ θα έπρεπε να υπάρχουν πολλά που να τους ενώνουν, υπάρχουν πολλά που τους χωρίζουν, και ο λόγος είναι, διότι το πνευματικό επίπεδο των ανθρώπων δεν τους επιτρέπει να καταλάβουν, ότι όλοι μα όλοι θα βρεθούμε αργά ή γρήγορα σε δύσκολη θέση και θα οδηγηθούμε σε αδιέξοδο. Η μόνη ευκαιρία που έχουμε να κάνουμε το θέλημα του Θεού, είναι αυτά τα 80, 90, 100 χρόνια που μας δίνει ο Θεός. Είναι τόσο λίγα, που σαν αστραπή φεύγουν χωρίς να καταλάβει κάποιος ότι πέρασαν και ότι ήρθε το τέλος. Και τι έμεινε; Τα καλά ή τα κακά έργα. Αυτά που μας κάνουν πολλές φορές να νιώθουμε χαρά, τα καλά έργα, εννοώντας να σηκώνουμε το ανάστημά μας και να έχουμε χαρά, και αυτά που μας κάνουν να νιώθουμε ντροπή, να αναρωτιόμαστε και να λέμε «μα εγώ φέρθηκα με αυτόν τον τρόπο, εγώ είπα αυτό το πράγμα», τα κακά έργα. Όλη η ανθρωπότητα είμαστε θύματα κάποιων ανθρώπων, οι οποίοι μας επέβαλαν ένα σύστημα, το οποίο, έτσι όπως είναι δομημένο, ποτέ δε μας ελευθερώνει αλλά πάντα μας σκλαβώνει και μας οδηγεί σε αδιέξοδο. Μάλιστα σήμερα στον κόσμο που ζούμε, η μωρία, η αμαρτία, η φθορά και ο θάνατος έρχονται χωρίς εμπόδια στη ζωή μας, και ο λόγος, διότι είμαστε μακριά από τον Θεό, από τη ζώσα φωνή του ζώντος Θεού. Η αμαρτία σήμερα μεγαλώνει, όταν οι σοφοί άνθρωποι του Θεού δεν έχουν λόγο. Σήμερα όλοι σχεδόν οι άνθρωποι χωρίζονται και ο καθένας προσπαθεί μόνος του να χτίσει έναν δικό του κόσμο, για να ζει μέσα σε αυτόν, αδιαφορώντας για όλους τους άλλους. Πολλοί άνθρωποι εν μέρει το πετυχαίνουν, αλλά όχι για μεγάλα χρονικά διαστήματα, και ο λόγος, διότι δεν κατάλαβαν, ότι δεν μπορούν να ζουν μόνοι τους και μακριά από τον Θεό. Δεν έχουν καταλάβει οι άνθρωποι, ότι υπάρχουν νόμοι οι οποίοι αργά ή γρήγορα δουλεύουν μέσα σε όλους και τους οδηγούν σε αδιέξοδο, στην ταπείνωση. Δε γίνεται και δε θα το πετύχεις ποτέ, το να ζεις έτσι όπως θέλεις εσύ, εκτός εάν μάθεις να ζεις έτσι όπως θέλει ο Θεός. Ο δικός σου τρόπος, όποιος κι αν είναι, όποιος κι αν είσαι, όποια περιουσία κι αν έχεις, θα σε οδηγήσει σε αδιέξοδο. Έχουμε μια παραβολή με τον άφρονα. Όμως όταν εμπιστευτούμε τον Θεό, δε θα οδηγηθούμε σε αδιέξοδο αλλά στη μακαριότητα, στην αιωνιότητα στην απόλαυση, στη χαρά, στη ζωή την αιώνια, στη βασιλεία του Θεού, και τα έργα μας θα έχουν επιτυχία. Αδέλφια μου, η μεγαλύτερη αλήθεια για τη ζωή μας, είναι να καταλάβουμε ότι ο άνθρωπος δημιουργήθηκε από αγάπη για να ζει στην αγάπη, ο άνθρωπος έχει γέννησαντα οργανισμό, τον Πατέρα - Θεό, ο οποίος είναι αγάπη, είναι ειρήνη, για να ζούμε στην ειρήνη. Ο άνθρωπος θα πρέπει ακόμα, να σπουδάσει και τη χαρά του Θεού η οποία έρχεται δια Πνεύματος Αγίου, διότι κι αυτός που τον δημιούργησε, ο Πατέρας – Θεός, έχει αυτήν τη χαρά την οποία μεταδίδει ποικιλοτρόπως στα παιδιά του. Ο Θεός μιλάει στο αυτί των παιδιών του και τα κάνει να είναι ευτυχισμένα και χαρούμενα. Πολλοί λένε ότι απέκτησαν όλα αυτά τα χρόνια μεγάλη εμπειρία και Σοφία, αλλά όμως δε γνώρισαν ότι μεσ’ τη Σοφία που απέκτησαν, ανήκει και το ότι «δεν μπορώ εγώ να μεταδώσω σε κανέναν άνθρωπο ό,τι ξερω.». Έτσι διαπληκτίζονται μέρα και νύχτα με όλους και με όλα. Με αυτό δείχνουν, ότι δεν έχουν Σοφία αλλά ολοκληρωμένη μωρία.
Η ζωή έχει δύο δρόμους.
Είναι άραγε δυνατόν, ο Θεός να δημιούργησε αυτόν εδώ τον κόσμο και τη ζωή, με όλη αυτήν την ομορφιά και το φυσικό κάλλος που τον διακρίνει, όπως τα ποτάμια, τις θάλασσες, τα βουνά, τα ζώα, τα δέντρα καθώς και το πολιτιστικό και πνευματικό κάλλος, όπως τις επιστήμες, τα γράμματα, τις τέχνες και όλους τους αναρίθμητους γεμάτο ενδιαφέρον πολιτισμούς όλων των λαών με κορωνίδα όλων αυτών, τον άνθρωπο ως λογικό, εξελίξιμο ον, για να έρθει ο ακαλλιέργητος πνευματικά άνθρωπος με τις φιλοσοφικές εικασίες του και τις θρησκευτικές του αντιλήψεις, να τον απορρίψει; Και να πει ότι ο άνθρωπος πρέπει να πεθάνει, για να πάει στον παράδεισο που έχει τάχα φτιάξει ο Θεός στον ουρανό για τους εκλεκτούς; Αν ταξιδέψεις σε όλον τον κτιστό και άκτιστο κόσμο, δε θα βρεις πουθενά έναν χώρο, όπου να είναι ο παράδεισος και έναν άλλον, όπου να είναι η κόλαση. Ο Χριστός είπε «ἰδοὺ γὰρ ἡ βασιλεία τοῦ Θεοῦ ἐντὸς ὑμῶν ἐστιν.» (Λουκ. 17:21). Ακόμα και στην αρχή, όταν ο Θεός έβαλε τον Αδάμ στον παράδεισο, αυτός ο παράδεισος ήταν εδώ στη Γη. Παράδεισος σημαίνει, ότι ζω μαζί με τον Θεό. Όταν είμαι μακριά από τον Θεό, απλά ζω στην κόλαση. Αν το ψάξει κάποιος, θα το δει και μέσα του και γύρω του. Ακόμη δεν μπορέσαμε να καταλάβουμε, ότι ο Θεός είναι Θεός ζώντων και όχι νεκρών. Δε γίνεται λοιπόν να απορρίψει το δημιούργημα, τον δημιουργό και τη δημιουργία. Μη γένοιτο! Ο άνθρωπος δεν πεθαίνει ποτέ. Απλώς κοιμάται και περιμένει την ανάσταση ώστε να ξαναπάρει σώμα αχειροποίητο. Αυτός είναι ο ένας τρόπος για να μπούμε στον παράδεισο. Ο δεύτερος, είναι να καταφέρουμε με τη Σοφία του Θεού να μεταστοιχειωθεί το σώμα μας. Ό,τι δηλαδή συνέβη στον Κύριο, στην μητέρα μας, την Παναγία, στον Ηλία, στον Ενώχ, στον Μελχισεδέκ, στον Ιωάννη τον Θεολόγο κλπ. Γένοιτο, αμήν. Τους δύο αυτούς δρόμους, τους φανέρωσε ο ίδιος ο Κύριος στο Κατά Ιωάννην Ευαγγέλιον, «ἐγώ εἰμι ἡ ἀνάστασις καὶ ἡ ζωή. ὁ πιστεύων εἰς ἐμέ, κἂν ἀποθάνῃ, ζήσεται· καὶ πᾶς ὁ ζῶν καὶ πιστεύων εἰς ἐμὲ οὐ μὴ ἀποθάνῃ εἰς τὸν αἰῶνα. πιστεύεις τοῦτο;» (Ιω. 11:25-26).
Πάμε σε ένα άλλο μήνυμα για όλους όσους μαλώνουν συνέχεια, αφού με τα δικά τους μάτια όλοι φταίνε και όλοι κάνουν λάθη.
Άνθρωπε, σήμερα λες ότι διαβάζεις την Αγία Γραφή, λες ότι είσαι χριστιανός, λες ότι πηγαίνεις συνέχεια στην εκκλησία, λες ότι αγαπάς τον Θεό, όμως κρίνεις μέρα νύχτα, δε συγχωρείς ούτε αυτούς που είναι δίπλα σου, βλέπεις σε όλους λάθη, δεν καταλαβαίνεις να πεις ένα μεγάλο «ευχαριστώ» από την καρδιά σου σε αυτόν τον Θεό, που σε έκανε άνθρωπο και συμμετέχεις στα λογικά όντα με προορισμό να φτάσεις ακόμα και στην θέωση. Φαντάσου να είχες γεννηθεί βόδι; Να όργωνες μέρα νύχτα; Ή να είχες γεννηθεί γαϊδουράκι; Να σε φόρτωναν μέρα νύχτα; Γιατί δε λες ένα μεγάλο «ευχαριστώ» πρώτα στον Θεό, στη συνέχεια στον πατέρα σου, στη μητέρα σου, στον αδελφό σου, στον φίλο σου, στους δασκάλους σου και στους γιατρούς σου; Γιατί κάθε μέρα απαιτείς και διεκδικείς; Γιατί δεν είσαι με τίποτα ευχαριστημένος; Γιατί σε όλους επιτίθεσαι; Τι απαιτήσεις είναι αυτές που έχεις; Ποιος νομίζεις ότι είσαι και πρέπει όλοι να σε προσκυνούν όταν περνάς; Κατάλαβε επιτέλους, ότι δεν είσαι τίποτα. Δε σε χρειάζεται κανένας. Δεν ενδιαφέρεται κανένας για σένα, όταν τους φέρεσαι απάνθρωπα, και αν ενδιαφέρεται κάποιος, έχεις όλες τις πόρτες κλειστές, και είναι θέμα χρόνου να πεθάνεις από πνευματική ασφυξία και να καταλήξεις στους γιατρούς. Γιατί ξέχασες έστω και μια φόρα το μήνα, να θαυμάσεις το μεγαλείο του ήλιου που σου προσφέρει το φως; Γιατί ποτέ δεν έχεις χρόνο να πας έναν περίπατο και να απολαύσεις το ηλιοβασίλεμα; Όλο τρέχεις και χρόνο ποτέ δεν έχεις. Πότε βγήκες το πρωί να περιμένεις τον ήλιο να του πεις ένα «ευχαριστώ» που τόσα χρόνια, εκατομμύρια χρόνια, δισεκατομμύρια χρόνια υπακούει στον Λόγο του Θεού και δεν καθυστερεί ποτέ να εμφανιστεί και να φωτίσει όλον τον πλανήτη; Μάλιστα αυτός ο ήλιος υπάρχει εκεί σταθερός και εκτελεί την εντολή που του έδωσε ο Θεός για σένα. Γιατί;;;;;;; Αναρωτήσου τι φταίει και δεν αντιλαμβάνεσαι το θαύμα που ζεις, και μάλιστα θέλεις καινούργια θαύματα, τάχα για να πιστέψεις στον Θεό, λες και ο Θεός έχει κάποιο πρόβλημα αν εσύ θα πιστέψεις ή όχι. Ακόμα και πνευματικά, όλη την ώρα τρέχεις δεξιά και αριστερά να βρεις κάποιον να σου λύσει τα προβλήματα. Μα δεν έχεις προβλήματα, κι αν έχεις, μόνος σου τα δημιουργείς. Προσεύχεσαι όλη την ώρα στον Θεό να γίνουν τα πράγματα έτσι όπως τα θέλεις εσύ και όχι έτσι όπως τα θέλει αυτός.
Αν θέλεις, άκουσέ με. Πήγαινε μια βόλτα, προσπάθησε να χαρείς τη ζωή, τραγούδα λίγο, σπούδασε τη Σοφία του Θεού, σταμάτα να τον θεωρείς υπεύθυνο για την μίζερη ζωή σου, διότι ποτέ δεν σου είπε ότι είσαι αμαρτωλός ή ότι ήσουν αμαρτωλός και ότι τώρα ήρθε η ώρα να πληρώσεις. Αυτά σου τα λένε οι άνθρωποι όχι ο Θεός. Η ένωση μεταξύ των ανθρώπων, είναι ένα δώρο που έχει δώσει ο Θεός στον άνθρωπο με το οποίο μπορεί να εκφράσει την αγάπη και τη χαρά του. Μη κατηγορείς λοιπόν τον Θεό για όλα αυτά που σε έκαναν να πιστεύεις οι άνθρωποι που ήρθαν στη ζωή σου και που σου λένε ότι είναι τάχα απεσταλμένοι του Θεού, ενώ σε έχουν μπλέξει περισσότερο απ’ ότι ήσουν πριν. Ακολούθα τον Κύριο και μάθε να χαίρεσαι, να ζεις και να είσαι ευτυχισμένος, γιατί ο Θεός δίνει την ευτυχία όχι σε αυτούς που λένε ότι προσπαθούν να εφαρμόσουν τα δικά του λόγια αλλά σε αυτούς που ζουν σύμφωνα με το θέλημά του.
Μήνυμα από τον Θεό
Παιδάκι μου, αν δεν μπορείς να με διαβάσεις σε ένα ηλιοβασίλεμα, στην εξοχή, στο βλέμμα των φίλων σου, στα μάτια του παιδιού σου, στην αγάπη που σήμερα σου προσφέρουν όλοι ενώ εσύ δεν αναγνωρίζεις, αλλά όλους και όλα τα υποτιμάς, δε θα μπορέσεις να με βρεις. Μάλιστα πολλές φορές νομίζεις, ότι γνωρίζεις τον Λόγο του Θεού, τη Σοφία του Θεού και ότι εφαρμόζεις αυτήν, ότι είσαι δίκαιος και ότι είσαι άνθρωπος του Θεού. Όμως αποδεικνύεται, ότι δεν έχεις καμία σχέση με την αλήθεια του Χριστού. Αφού όλοι όσοι ζουν γύρω σου, πιέζονται, στεναχωριούνται, απελπίζονται, δεν ξέρουν τι να κάνουν, ποιον Θεό έχεις. Έτσι ήταν ο Θεός; Έτσι είναι οι άνθρωποι του Θεού; Γνώρισε τον εαυτό σου όχι σύμφωνα με τη λογική του κόσμου αλλά σύμφωνα με τη λογική την δική μου, την λογική του Θεού σου. Γιατί συνέχεια λες στους άλλους τι να κάνουν, αντί να τους πεις «ευχαριστώ» που σε έχουν στη ζωή τους; Και μάλιστα όχι μόνο τους λες τι να κάνουν αλλά και πώς να το κάνουν. Ποιος ζήτησε τη γνώμη σου; Ποιος σε έβαλε στη ζωή τους για να τους λες τι να κάνουν; Αν δε σου αρέσουν οι συνάνθρωποί σου όπως είναι, και θέλεις το καλό τους όπως λες, άλλαξέ τους με την αγάπη, όχι με τους θυμούς, με τα νεύρα και τα σκληρά λόγια. Γιατί δεν καταλαβαίνετε, ότι εσείς που νομίζετε ότι είστε οι έξυπνοι του κόσμου, ότι καταστρέφετε τον εαυτό σας, όλους όσους είναι γύρω σας, καθώς και τον κόσμο ο οποίος θέλει να εξελιχθεί και δεν μπορεί εξαιτίας σας; Μάλιστα οι έξυπνοι, αυτοί που νομίζουν ότι τίποτα δεν τους διαφεύγει, ξεκινούν μέσα από την οικογένεια και νομίζουν ότι είναι αυτοί που τα ξέρουν όλα. Ακόμα, έχουν γνώμη και λόγο στα πάντα. Γιατί δεν καταλαβαίνεις, ότι ο Θεός σού έστειλε ανθρώπους κοντά σου που σε αγαπούν; Ο Θεός δεν είναι αυτός που σου χάρισε ένα σπίτι; μια δουλειά; Φίλους; Όλα αυτά σου τα χάρισε όχι για να τα κρίνεις, ούτε για να τα υποτιμάς, ούτε για να απαιτείς συνέχεια και να λες «δε μου φτάνει, θέλω κι αυτό, θέλω και το άλλο, νιώθω πιεσμένος κλπ.» αλλά για να νιώθεις χαρά και αγάπη. Υπάρχουν άνθρωποι που δεν έχουν κοιμηθεί ποτέ σε στρώμα και δεν έχουν φάει ποτέ ένα φαγητό της προκοπής. Άλλοι άνθρωποι γεννιούνται με προβλήματα και όλη τους τη ζωή την περνούν μέσα στα νοσοκομεία. Γιατί τίποτα απ' όλα αυτά δε σε συγκινεί; Γιατί θέλεις να τα χάσεις; Εντάξει. Τι μωρία είναι αυτή! Αντί να ζεις τη ζωή με ταπείνωση και με αγάπη, δυστυχώς η ζωή, με το μυαλό που διαθέτεις, με τον εγωισμό που έχεις, σε οδηγεί σε αδιέξοδο και στη συνέχεια σε κάνει να βγάζεις και το συμπέρασμα ότι φταίει ο Θεός ή αυτοί που είναι δίπλα σου. Σταμάτα να βλέπεις λάθη, να κρίνεις, να κάνεις τον έξυπνο. Μάθε να ζεις στη σιωπή, κατάλαβε πως σε λίγα χρόνια δε θα υπάρχεις με αυτόν τον τρόπο τον εγωιστικό που ζεις, διότι η ζωή με αυτόν τον τρόπο που της φέρεσαι, κουράζεται μαζί σου. Τα κύτταρά σου, δεν ξέρω αν το ξέρεις, είναι οι φίλοι σου και κάθε μέρα σε παρακολουθούν. Μάλιστα έχουν μεγάλη υπομονή. Είναι ανθρωπάκια που θέλουν να τους δίνεις χαρά, για να σου δίνουν χαρά και ζωή. Όμως αν συνεχίσεις να μην τους φέρεσαι καλά, να ξέρεις ότι μια μέρα θα σου επιτεθούν. Μάλιστα προτιμούν να αυτοκτονήσουν και να πεθάνουν, ώστε να πεθάνεις και εσύ, και ας ξέρουν ότι δε θα ζήσουν αυτά. Προτιμούν τον θάνατό τους και το θάνατό σου, παρά να ζουν σε καθημερινή ένταση, που εσύ με την άγνοιά σου τους επιβάλεις να ζουν. Είναι λοιπόν θέμα χρόνου η ζωή να σου στερήσει τη ζωή. Ο Θεός έφτιαξε τον άνθρωπο με αγάπη για να ζει στην αγάπη. Αν δεν μπορείς να βγάλεις άκρη και κάθε μέρα πηγαίνεις από το κακό στο χειρότερο, κάνε κάποια πράγματα. Πρώτον, μη μιλάς παρά μόνο όταν πρέπει. Δεύτερον, σπούδασε τη Σοφία του Θεού η οποία βρίσκεται στο Ευαγγέλιο του Χριστού. Τρίτον, μίλα σε όλους με αγάπη, βγάλε τη δική σου λογική και απέκτησε τη λογική του Θεού. Τέταρτον, προσευχήσου και ζήτα από τον Θεό να τον γνωρίσεις. Όταν βρεις τον Θεό, ζήσε στη σιωπή και πάλι μη μιλάς, μέχρι η ζωή σου να μαρτυρά την παρουσία του Θεού μέσα σου. Το δέντρο από τους καρπούς γνωρίζεται. Δεν έχεις ακούσει, πως όταν ένας κλόουν μπαίνει σε ένα παλάτι, ο κλόουν δε γίνεται βασιλιάς αλλά το βασίλειο γίνεται τσίρκο; Γι' αυτό θα πρέπει να προσέχει ο καθένας μας, ποιους αφήνει να μπαίνουν στη ζωή του, γιατί έστω και ένας κλόουν είναι αρκετός για να καταστρέψει το βασίλειο που έχεις φτιάξει. Ο Λόγος του Θεού μάς λέει «βλέπετε τί ἀκούετε.» (Μαρκ. 4:24). Γιατί παιδί μου κάθε μέρα με όλα αυτά που δεν καταλαβαίνεις ό,τι έχεις, γίνεσαι ένας κλόουν; Παιδάκι μου, σήκωσε το πνευματικό και ταπεινό σου ανάστημα, όχι τον εγωισμό σου, και θα δεις ότι είμαι δίπλα σου. Διότι αν δεν μπορείς να με διαβάσεις σε ένα ηλιοβασίλεμα, στην εξοχή, στο βλέμμα των φίλων σου, στα μάτια του παιδιού σου, στα ζώα, στον άνεμο, στην ειρήνη, στο απέραντο γαλάζιο της θάλασσας και του ουρανού, στον Λόγο του Θεού, δε θα με βρεις σε κανένα βιβλίο, σε καμία εκκλησία, σε κανέναν πνευματικό, σε καμία εξομολόγηση, πουθενά! Ζήτα από εμένα να σου ανοίξω αυτά τα πνευματικοπύρηνα μάτια σου, για να μπορείς να με βλέπεις κάθε μέρα, και εγώ θα το κάνω. Έλα σε μένα. Γένοιτο, αμήν.
Τι είδους άνθρωποι είμαστε; Καλοί ή κακοί;
Πολλές φορές ψάχνουμε να δούμε - όσοι έχουν καλή πρόθεση – τι είδους άνθρωποι είμαστε. Αν είμαστε καλοί ή κακοί, αν έχουμε σχέση με το Ευαγγέλιο του Χριστού ή όχι. Θα αναφέρουμε μερικά στοιχεία, με τα οποία μπορούμε εύκολα να διακρίνουμε, σε ποια κατηγορία ανήκουμε, ποια από αυτά έχουμε στη ζωή μας, θετικά ή αρνητικά, για να καταλάβουμε αν είμαστε άνθρωποι του Θεού, για να καταλάβουμε αν είμαστε καλοί ή κακοί άνθρωποι. Οι καλοί άνθρωποι, σύμφωνα με τον Λόγο του Θεού, είναι αυτοί οι οποίοι συγχωρούν, αυτοί οι οποίοι μοιράζονται, αυτοί οι οποίοι δεν κρίνουν τα λάθη σου, αυτοί που σε δέχονται όπως είσαι, αυτοί που έχουν έναν καλό λόγο να πουν για σένα και για ό,τι είναι γύρω σου, αυτοί οι οποίοι προσπαθούν κάθε στιγμή με τον τρόπο τους και διακριτικά, χωρίς να σε προσβάλουν, να σε κάνουν σε κάθε δύσκολη στιγμή να νιώθεις καλύτερα. Μάλιστα όταν τους συναντάς, θέλεις συνέχεια να κάνεις παρέα μαζί τους, γιατί σ’ αυτούς ελπίζεις, γιατί σ’ αυτούς αναπαύεσαι, γιατί με αυτούς ζεις όμορφες στιγμές. Οι άνθρωποι του Θεού, είναι ένα φάρμακο στη ζωή των ανθρώπων εκείνων που θέλουν να αλλάξουν, που θέλουν να φύγουν από το λάθος. Ένας τέτοιος άνθρωπος είναι ίδιος ο Κύριός μας. Γι’ αυτό χρειάζεται να συνδιαλεγόμαστε μαζί του σε καθημερινή βάση. Για τους καλούς ανθρώπους, για τους ανθρώπους του Θεού, δεν έχουν καμία σημασία οι άνθρωποι οι οποίοι δε θέλουν να αλλάξουν, ο οποίοι βλέπουν παντού λάθη και κρίνουν τους πάντες και τα πάντα. Μάλιστα τους αποφεύγουν, διότι μαζί τους δαιμονίζονται, αφού δε βλέπουν τα πράγματα όπως τα βλέπουν αυτοί.
Ποιοι είναι οι κακοί άνθρωποι. Αυτοί είναι ακριβώς το αντίθετο. Πρώτον, αγνοούν τις ανάγκες σου. Δεύτερον, σου λένε διαρκώς ότι είσαι λάθος σε ό,τι κι αν κάνεις. Τρίτον, σε κάνουν να αισθάνεσαι άσχημα για τον εαυτό σου και για τις επιλογές σου. Τέταρτον, ζηλεύουν τις επιτυχίες σου. Πέμπτο, δε ζητούν ποτέ συγγνώμη. Έκτο, παραβιάζουν τα όρια, την ελευθερία σου και μπαίνουν στη ζωή σου βιαίως με το έτσι θέλω. Έβδομο, σε χειραγωγούν μέχρι να πάρουν αυτό που θέλουν από σένα. Όγδοο, πάντα το παίζουν θύματα. Ένατο, συνέχεια σε κρίνουν. Δέκατο, δεν έχουν καμία σχέση με τη Σοφία του Θεού, την πραγματική Σοφία του Θεού. Ενδέκατο, δικαιολογούν τα πάντα στον εαυτό τους ενώ στους άλλους τίποτα. Δωδέκατο, δεν έχουν ειρήνη στη ψυχή τους, στη ζωή τους, στην οικογένειά τους και με όλους μαλώνουν. Δέκατο τρίτο, δε γνωρίζουν καθόλου τη λέξη ταπείνωση, μόνο διεκδικούν από όλους και από τον Θεό. Γένοιτο, γένοιτο, αμήν.