Να βλέπουμε με το Πνεύμα του Θεού.
Για να μπορέσουμε να έχουμε εξέλιξη πνευματική, ο πιο ωραίος τρόπος είναι να βλέπουμε με το Πνεύμα του Θεού. Αν θέλουμε να εξελιχθούμε πνευματικά, θα πρέπει να σταματήσουμε να βλέπουμε λάθη. Πίσω από όλα κρύβεται ο Θεός, και αυτός παραχωρεί τα σκάνδαλα και τα λάθη, για να μπορέσουμε να σπουδάσουμε. Σήμερα θα πρέπει να ελευθερωθούμε από όλα όσα γίνονται εμπόδιο στην πνευματική μας εξέλιξη. Το μεγαλύτερο πνευματικό κόλπο είναι να μην βλέπουμε λάθη, ή και αν βλέπουμε, να μην τα κρατάμε πολύ μέσα μας. Ο Κύριος είπε «Ἐὰν γὰρ ἀφῆτε τοῖς ἀνθρώποις τὰ παραπτώματα αὐτῶν, ἀφήσει καὶ ὑμῖν ὁ πατὴρ ὑμῶν ὁ οὐράνιος·» (Ματθ. 6:14). Τα βάρη δημιουργούνται στην ζωή μας από μία απαίτηση που έχουμε να μην κάνουν οι άλλοι λάθη. Αυτό δημιουργεί πίεση στην ζωή μας και ανακατανομή στο βιολογικό μας σώμα. Ο λόγος που δημιουργείται ο εξαναγκασμός, είναι διότι δεν μπορούμε να αντιμετωπίσουμε τα προβλήματα που έχουμε με Σοφία Θεού, με αγάπη Χριστού. Τα όποια προβλήματα έχουμε, δεν τα δημιουργούν οι άλλοι στην ζωή μας, αλλά εμείς οι ίδιοι με την άγνοιά μας. Ας μην μας διαφεύγει όμως το γεγονός, ότι μπορούμε να αντιμετωπίσουμε τα προβλήματα μας αλλάζοντας στάση, αλλάζοντας τον τρόπο με τον οποίον τα βλέπουμε. Να τα βλέπουμε με το Πνεύμα του Θεού το οποίο έχει ως εξής, «Πάντοτε χαίρετε, ἀδιαλείπτως προσεύχεσθε, ἐν παντὶ εὐχαριστεῖτε·» (Α Θεσ. 5:16-18). Όταν βλέπουμε με το πνεύμα του κόσμου, τότε αυτά τα λάθη μάς δένουν και παίρνουν τον λογισμό μας από τον Θεό, από την αποστολή της ανυπόκριτης αγάπης. Θα φέρω ένα παράδειγμα. Κάποτε δύο μοναχοί κατέβαιναν από το βουνό στο οποίο έμεναν. Στο δρόμο τους υπήρχε ένα ποτάμι το οποίο έπρεπε να περάσουν. Εκεί συνάντησαν μία κοπέλα η οποία έκλαιγε. Την ρώτησαν γιατί έκλαιγε, και εκείνη απάντησε, «θέλω να περάσω το ποτάμι για να πάω στο σπίτι μου αλλά είναι πολύ ορμητικό». Τότε ο γεροντότερος καλόγερος την πήρε στον ώμο του και την πέρασε απέναντι. Ο νεότερος μοναχός ήταν σοκαρισμένος όμως, δεν τολμούσε να κάνει ερώτηση. Έτσι συνέχισαν τον δρόμο τους. Μετά από τρεις ώρες δεν άντεξε άλλο και ρώτησε τον γέροντα μοναχό, «δάσκαλε, εμείς είμεθα αφιερωμένοι στον Θεό. Πώς μπόρεσες να διασχίσεις το ποτάμι μεταφέροντας μια κοπέλα στην πλάτη σου;». Το θεωρούσε αμαρτία, δεν το έβλεπε σαν έργο αγάπης. Ο γέροντας, ψύχραιμος απάντησε, «είδες ότι την πέρασα από το ποτάμι, έκανα τρία λεπτά και μετά την άφησα αμέσως κάτω. Εσύ, πώς μεταφέρεις αυτή τη σκέψη για τρεις ώρες στο μυαλό σου και ακόμα δεν την αφήνεις κάτω;». Έτσι κι εμείς, δεν μπορούμε να μεγαλώσουμε στην αγάπη, όταν κάτι αρνητικό το κρατάμε μέσα μας για χρόνια ολόκληρα. Αν θέλουμε να ανυψώσουμε τον εαυτό μας, να εργαστούμε ώστε να ανυψώσουμε τους άλλους που είναι γύρω μας. Αυτό είναι αγάπη.