Και εμείς δουλειές είχαμε

Και εμείς δουλειές είχαμε

Αδέλφια μου, διαβάζοντας το Ευαγγέλιο του Χριστού, κατάλαβα ότι ο Θεός θέλει να γκρεμίσει εκ θεμελίων τον κόσμο αυτό και ο λόγος, διότι αυτός ο κόσμος, -όλοι το βλέπουμε-, στηρίζεται στο ψέμα, στον εγωισμό, στα χρήματα, στα συμφέροντα, στις προσωπικές φιλοδοξίες κλπ. Η αγάπη χάθηκε, η ειρήνη έγινε ταραχή και αβεβαιότητα, η δικαιοσύνη του τύπου μου έκανες θα σου κάνω, χωρίς έλεος, χωρίς προσφορά, η ταπείνωση έγινε εγωισμός. Δυστυχώς ο εγωισμός έγινε πανθρησκεία. Μάλιστα πιστεύω ότι το λίγο Θεός δεν θα μας δημιουργήσει τα αποτελέσματα που αφορούν την ίδια μας την ζωή, την οποίαν θέλουμε να στολίσουμε με τον αγιασμό, με τον καθαρισμό αλλά και με την αφθαρσία. Τι μας λέει ο Κύριος που πραγματικά μας εντυπωσιάζει. Πρώτον, «Ὁ φιλῶν πατέρα ἢ μητέρα ὑπὲρ ἐμὲ οὐκ ἔστι μου ἄξιος· καὶ ὁ φιλῶν υἱὸν ἢ θυγατέρα ὑπὲρ ἐμὲ οὐκ ἔστι μου ἄξιος·» (Ματθ. 10:37), αγαπάς δηλαδή την μάνα σου, τον πατέρα σου, το παιδί σου παραπάνω από τον Θεό; Και πολλοί φυσικά λένε «όχι, τον Θεό πάνω απ’ όλα!», μα τα έργα δεν δείχνουν αυτό, αφού όλοι ασχολούμαστε ο ένας με τον άλλον και όχι με τον Θεό. Με αυτόν τον τρόπο δεν μπορείς να διεκδικήσεις στόχους υπερβατικούς. Δεύτερον, «καὶ πᾶς ὃς ἀφῆκεν οἰκίας ἢ ἀδελφοὺς ἢ ἀδελφὰς ἢ πατέρα ἢ μητέρα ἢ γυναῖκα ἢ τέκνα ἢ ἀγροὺς ἕνεκεν τοῦ ὀνόματός μου, ἑκατονταπλασίονα λήψεται καὶ ζωὴν αἰώνιον κληρονομήσει» (Ματθ. 19:29). Τρίτον, μια μέρα ένας άνθρωπος τον πλησίασε και του λέει «ἀκολουθήσω σοι, Κύριε· πρῶτον δὲ ἐπίτρεψόν μοι ἀποτάξασθαι τοῖς εἰς τὸν οἶκόν μου» (Λουκ. 9:61), και ο Κύριος του απάντησε «οὐδεὶς ἐπιβαλὼν τὴν χεῖρα αὐτοῦ ἐπ᾿ ἄροτρον καὶ βλέπων εἰς τὰ ὀπίσω εὔθετός ἐστιν εἰς τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ» (Λουκ. 9:62). Πάει ένας άλλος και σε αυτόν λέει ο Κύριος «ακολούθησε με», και αυτός του λέει «Κύριε, ἐπίτρεψόν μοι ἀπελθόντι πρῶτον θάψαι τὸν πατέρα μου» (Λουκ. 9:59), και ο Χριστός του απαντά «ἄφες τοὺς νεκροὺς θάψαι τοὺς ἑαυτῶν νεκρούς· σὺ δὲ ἀπελθὼν διάγγελε τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ» (Λουκ. 9:60). Ένας άλλος του είπε «θέλω να σε ακολουθήσω», αυτός ήταν πλούσιος και ο Χριστός του λέει, «ὕπαγε πώλησόν σου τὰ ὑπάρχοντα καὶ δὸς πτωχοῖς, καὶ ἕξεις θησαυρὸν ἐν οὐρανῷ, καὶ δεῦρο ἀκολούθει μοι» (Ματθ. 19:21). Εδώ με όλα αυτά, είναι να σου φεύγει το μυαλό. Με όλα αυτά ο Χριστός γκρεμίζει εκ θεμελίων το κράτος των ανθρώπων και συστήνει καινούργιο κράτος, καινούργιο λαό, καινούργιο άνθρωπο, χωρίς σύνορα, κράτη, έθνη, θρησκείες, συμφέροντα, προσωποληψίες, αδυναμίες, κλπ. Συστήνει μόνο έναν λαό, τον λαό του Θεού ο οποίος θα έχει πολίτευμα την αγάπη. Αυτή από μόνη της είναι αρκετή για να ζήσουμε όλοι με σοφία και με αρμονία. Έχει μεγάλη ενέργεια και δύναμη η αγάπη. Όσοι αντιλαμβάνονται και σήμερα τις δυνατότητές της, την υπηρετούν με όλη τους την δύναμη. Ο Πατέρας μας θέλει ανθρώπους στην γη την δική του, στην οποία ζούμε εμείς σήμερα, οι οποίοι να σκέφτονται με αγάπη. Ο λόγος που το ζητά, είναι διότι σήμερα λόγω της αμαρτίας είμαστε ενοικούντες στην γη αυτή και όχι ιδιοκτήτες, γι’ αυτό και δημιουργούνται πολλά προβλήματα σε προσωπικό και σε γενικό επίπεδο. Ας το πάρουμε απόφαση, το λίγο Θεός στην ζωή μας δεν φτάνει, μόνο το πολύ, ώστε να μπορεί και αυτός ο Θεός, ο Πατέρας μας με όλο το πλήρωμα των αγίων του να σκηνώσει ανάμεσα σε αυτόν τον λαό, σε αυτούς τους ανθρώπους. Εξάλλου και ο ίδιος τόνισε «ἰδοὺ γὰρ ἡ βασιλεία τοῦ Θεοῦ ἐντὸς ὑμῶν ἐστιν» (Λουκ. 17:21) καθώς «καὶ βιασταὶ ἁρπάζουσιν αὐτήν» (Ματθ. 11:12). Μόνο έτσι θα κινήσουμε μηχανισμούς ζωής και μηχανισμούς Θεού. Το παράδειγμα παίζει μεγάλο ρόλο. Να γίνουμε παράδειγμα προς μίμηση. Λέγεται ότι ο Άγιος Γεώργιος δεν κήρυττε ποτέ τον Χριστό με τα λόγια του. Ήταν ειρηνικός, φωτεινός, χαρούμενος, πάντοτε υγιής, γεμάτος από σοφία Θεού, απαντούσε με σοφία Θεού. Τι απαντούσε όταν τον ρωτούσαν κάτι. Μερικοί τον ρωτούσαν : «Πώς είσαι έτσι Γεώργιε; Τόσο φωτεινός, τόσο πρόσχαρος, τόσο φιλόξενος, τόσο χαρούμενος;» και αυτός έλεγε «Είμαι χριστιανός» αυτό απαντούσε, και αυτό ήταν αρκετό, αφού γινόταν αιτία να γίνουν όλοι γύρω του χριστιανοί για να ομορφύνει η ζωή τους. Χρειαζόμαστε την σιωπή, την σπουδή. Δεν γίνεται λίγο χριστιανός, λίγο κοσμικός. Μάλιστα για το λίγο χριστιανός και λίγο κοσμικός μιλάνε και οι άγιοί μας. Ὁ ἅγιος Διάδοχος Φωτικῆς σημειώνει σχετικά με την σιωπή και την αφιέρωση, «Ὅπως ὅταν αἱ θύραι τῶν λουτρῶν ἀνοίγωνται συνεχῶς, ἡ ἐσωτερική θέρμη ὠθεῖται ταχύτατα πρός τά ἔξω, ἔτσι συμβαίνει καί στήν ψυχή· ὅταν θέλη νά ὁμιλῆ ἔξω τοῦ μέτρου, ἔστω καί ἄν λέγη μόνον πνευματικούς λόγους, ἐξατονεῖ ἡ μνήμη τοῦ Θεοῦ διά τῆς πύλης τοῦ στόματος. Γι ̓ αὐτό μάλιστα χάνει ἐν συνεχείᾳ τούς δυνατούς πνευματικούς λογισμούς, περιπίπτουσα σέ πλῆθος κατωτέρων ἐννοιῶν καί ὁμιλοῦσα χωρίς τάξιν καί ἀμέτρως στούς τυχόντας, ἐπειδή ἔχασε τήν ἐνέργειαν τοῦ ἁγίου Πνεύματος, ἡ ὁποία συντηρεῖ τήν διάνοιαν φωτεινήν χωρίς φαντασίες. Γιατί τό ἀγαθόν Πνεῦμα ἀποφεύγει πάντοτε τήν πολυλογίαν, ὡς ἄσχετον καί ἀντίθετον σέ κάθε ταραχήν λογισμῶν καί φαντασιῶν ἔστω εὐπρεπῶν. Εἶναι καλή λοιπόν ἡ σιωπή στόν καιρό της, ἡ ὁποία δέν εἶναι τίποτε ἄλλο ἀπό μητέρα σοφωτάτων ἐννοιῶν». Ὁ ἅγιος Βασίλειος μας λέγει «Ὅταν ἐρωτᾶσαι, δίνε ἀπάντηση μέ τήν πρέπουσα καί ταπεινή φωνή. Ὅταν δέν ἐρωτᾶσαι, σιώπα». Και όλα αυτά, διότι χρειαζόμαστε χρόνο ώστε να συλλάβουμε το θέλημά του, το οποίο στην συνέχεια καλούμαστε να το εμφανίσουμε στην ζωή μας. Εμείς πρέπει να ζητήσουμε την σιωπή. Διότι φαντάσου, εμείς όχι μόνο δεν σταματάμε να μιλάμε αλλά ανακατευόμαστε και σε αυτά που απλώς ακούμε, που δεν μας αφορούν αλλά ούτε και μας ρωτούν. Μάλιστα σήμερα, με αυτά τα μέσα που έχουμε, αντί να τα χρησιμοποιήσουμε για την αναγέννησή μας, εμείς καθημερινά μαθαίνουμε όλα τα νέα και μάλιστα από όλον τον κόσμο, και στην συνέχεια τα συζητάμε μεταξύ μας, δίνουμε λύσεις τάχα, θεωρώντας τους εαυτούς μας σοφούς. Όλα αυτά είναι παγίδα και χάσιμο χρόνου. Ο Χριστός συστήνει «οὐδεὶς ἐπιβαλὼν τὴν χεῖρα αὐτοῦ ἐπ᾿ ἄροτρον καὶ βλέπων εἰς τὰ ὀπίσω εὔθετός ἐστιν εἰς τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ» (Λουκ. 9:62). Παρόλο που ξέρουμε τόσα για τον Θεό, εμείς συνέχεια κρίσεις, επικρίσεις και κατακρίσεις. Ένας άλλος αφιερωμένος άνθρωπος έλεγε, -και εδώ υπάρχει μια μεγάλη παγίδα και θέλει προσοχή-, «έφυγα στο βουνό, στην σιωπή. Παρόλα αυτά, όπως ζούσα και στον κόσμο, έτσι ζω και εδώ, δεν έχω αλλάξει σε τίποτα. Είμαι γεμάτος κακίες και αμαρτίες. Παραμένω ο ίδιος άνθρωπος, εμπαθής, με μόνη διαφορά ότι τώρα απλά ζω σε κελί και όχι στον κόσμο. Δεν έγινα ακόμη άγγελος». Εδώ βλέπουμε ότι δεν φτάνει μόνο να λες για τον Θεό αλλά να ζεις τον Θεό, και άγγελος δεν γίνεσαι από την μια μέρα στην άλλη. Παλαιότερα, χωρίς να θέλω να καταλάβω πόσο δύσκολο είναι, είχα την απαίτηση όλοι οι μοναχοί και οι άνθρωποι να είναι επίγειοι άγγελοι. Τώρα άρχισα να καταλαβαίνω από την προσωπική μου εμπειρία, πόσο εύκολη είναι η κατάκριση και πόσο δύσκολη είναι η πράξη. Πολλές φορές και εμείς λέμε «γιατί να συμβαίνει αυτό στην ζωή μου, γιατί να συμβεί αυτό σε αυτόν τον αδελφό κλπ.». Αν και καλεστήκαμε από τον Θεό, αν και γνωρίζουμε περισσότερα πράγματα για τον Θεό, παρόλα αυτά δεν έχει αλλάξει τίποτα στην ζωή μας. Αυτή είναι η αλήθεια. Μόνο για όσους κάνουν συνειδητά αγώνα, τότε ναι, όλα αλλάζουν. Παρατήρησα ότι πολλοί αδελφοί δεν μπορούν να αντέξουν τη σιωπή. Τους αρέσει συνέχεια η κουβέντα και τρέχουν δεξιά και αριστερά για συζήτηση πνευματική ή κοσμική. Μάλιστα και οι νέοι σήμερα συνέχεια ακούνε δυνατά την μουσική ή όταν βρίσκονται μεταξύ τους, τις περισσότερες φορές λένε χαζομαρούλες. Οι ηλικιωμένοι καθημερινά παρακολουθούν τηλεόραση ατελείωτα, «είπε αυτό για την σύνταξη, είπαν το άλλο, θα πάρουμε αύξηση ή θα γίνει μείωση». Αποδεικνύεται ότι όλοι οι άνθρωποι ψάχνουν για φασαρία και όχι για σιωπή ή περισυλλογή πνευματική. Οι σοφοί του κόσμου μιλάνε για το χρηματιστήριο, «έπεσε η λίρα, ανέβηκε το δολάριο, το ευρώ σταθερό κλπ.». Άλλοι σοφοί μιλάνε για το ότι έχουν πύραυλους καλούς, άλλοι καλά αεροπλάνα κλπ. Ο κάθε άνθρωπος, πνευματικός και μη, αφού δεν μπαίνει στο αγιαστήριο, πάει να πει ότι φοβάται να είναι μόνος του με τον εαυτό του. Ο άνθρωπος που λέει ότι πιστεύει, πνίγει τη φωνή της συνείδησης η οποία του λέει «κάνεις λάθος». Η συνείδηση είναι ο μικρός Θεός μέσα μας, ο οποίος όταν ενεργοποιηθεί, θα λαμβάνει στην συνέχεια καθαρά μηνύματα από τον ίδιο τον Θεό. Αυτό θα του εξασφαλίσει μεγάλη χαρά, άπειρη σοφία, ταπείνωση στο έπακρο και αγάπη χωρίς να μας κουράζει όταν την προσφέρουμε, αγάπη χωρίς να έχει τέλος. Το να ζεις με συνείδηση είναι σαν να ζεις μαθαίνοντας τα νέα από τους αγγέλους. Στην συνέχεια μαθαίνεις τα νέα από τον ίδιο τον Θεό. Και ξέρετε, τα έκτακτα δελτία των ανθρώπων κρύβουν συμφορές, ενώ οι ειδήσεις του Θεού, τα έκτακτα δελτία του Θεού κρύβουν μεγαλεία. Όταν τώρα κάποιος αποφεύγει την σιωπή, αποφεύγει απλά την ζωή, τον Θεό. Αν τώρα κάποιος δεν μπορεί ούτε τους αγγέλους να ακούσει, αλλά ούτε ακόμα και την συνείδησή του, πόσο μάλλον δεν θα μπορέσει να ακούσει τον ίδιο τον Θεό. Μόνο στη σιωπή ο άνθρωπος μιλάει στον Θεό και ο Κύριος του απαντά. Ο Κύριος ονομάζεται Κύριος της Σιωπής, Αρχηγός της Σιωπής. Αν ψάξεις όλη την κτίση, όλη την Δημιουργία, θα συναντήσεις παντού την σιωπή. Ο Θεός είναι σιωπή. Ας δώσουμε στην ζωή μας την σοφία του Θεού, την ειρήνη του Θεού και τη σιωπή του Θεού. «Ας ζήσουμε μια ήσυχη και σιωπηλή ζωή με όλη την ευσέβεια και την ευλάβεια. Ο χρόνος σου κυλάει....ο χρόνος μου κυλάει τόσο γρήγορα και αθόρυβα.. Ψάξε να βρεις λίγο ησυχία..κάπου να ξαποστάσει η ψυχή σου…Όσο και να τρέχεις ή να τρέχω οι δουλειές ποτέ δε τελειώνουν…». Μας λέει ένας άγιος, «Τί θα μείνει στο τέλος ; Απλά οι στιγμές που έκανες το καλό.. Εκείνες οι μικρούλες στιγμές που χόρτασε η ψυχή μας την Θεία Χάρη». Ο Χριστός λοιπόν σώζει ολόκληρο τον άνθρωπο, και την ψυχή και το σώμα του. Γι’ αυτό και έγινε ο Λόγος σάρκα, «Καὶ ὁ Λόγος σὰρξ ἐγένετο» (Ιω. 1:14), σάρκα, όχι απλά άνθρωπος, αλλά σάρκα, για να τονίσει περισσσότερο την πραγματική ενανθρώπισή του. Ο Θεός λοιπόν προσλαμβάνει όλη την ανθρώπινη φύση (ψυχή-σώμα) για να σώσει ολόκληρο τον άνθρωπο «Το γαρ απρόσληπτον,αθεράπευτον. Ο δε ήνωται Τω Θεώ ,τούτο και σώζεται». Η αγάπη, η ταπείνωση, η οποία υπάρχει σε όποιον απαιτεί μηδενική εξουσία, απαιτεί το να γίνεται ο άνθρωπος του Θεού υπηρέτης πάντων. Ο Κύριος, όταν ήρθε στον κόσμο, πολέμησε την υποκρισία με την αλήθεια. Το ίδιο να κάνουμε και εμείς, ξεκινώντας από τον ίδιο μας τον εαυτό. Δεν θα μπορούσε ο άνθρωπος να υπερβεί τον εαυτό του, εάν δεν υπήρχε παράδειγμα. Το παράδειγμα υπάρχει και είναι η λογική του Θεού, είναι ο Χριστός, την οποία εικόνα του Χριστού δυστυχώς οι κοινωνίες την έχουν αμαυρώσει με πολλά εντάλματα ανθρώπων. Ο Χριστός δεν θέλει απλώς μια αγαθή, καλή προαίρεση. Ο Χριστός θέλει να γκρεμίσουμε από τον νου μας το κράτος του θανάτου. Ο Απ. Παύλος, όταν γνώρισε τον Χριστό, θεώρησε και ονόμασε σκύβαλα όσα ήξερε μέχρι εκείνη τη στιγμή στη ζωή του. Εμείς το νιώθουμε αυτό; Όχι, και γι’ αυτό δεν μπορούμε να μετέχουμε της δόξης του Θεού, ουσιαστικά, ψυχικά, σωματικά, συνειδητά, υπαρξιακά, ψυχοσωματικά. Μόνο το σώμα που υπηρετεί τον αγιασμό, μπορεί να γίνει σύμμορφο της δόξης του Θεού. Το σώμα που ζει το λάθος, ζει την αποσύνθεση, ζει τον θάνατο κάθε στιγμή. Όταν τα πάθη υπάρχουν στον νου μας και εκδηλώνονται στο σώμα μας, απέχουμε από τον Θεό. Τώρα όταν κάποιος αδιαφορεί σε όλα αυτά, να γνωρίζει ότι όσο και να τρέχει, οι δουλειές ποτέ δε τελειώνουν... Τί θα μείνει στο τέλος ; Τίποτα, «ήλθον, είδον και απήλθον». Σε ένα νεκροταφείο εδώ στην Ελλάδα, μόλις φτάνεις στην πόρτα, γράφει: «και εμείς δουλειές είχαμε». Μην την πατήσουμε με τις μέριμνες. Ας αφήσουμε πίσω μας στιγμές πνευματικές, στιγμές που έκανες ή που έκανα το καλό... Να πολλαπλασιάσουμε στην ζωή μας εκείνες τις μικρούλες στιγμές που χόρτασε η ψυχή μας Θεία Χάρη.