Σιωπή: Η μήτρα του Λόγου,

 

Σιωπή: Η μήτρα του Λόγου, απ’ όπου πηγάζουν τα πανανθρώπινα  λόγια του Θεού. 

Σήμερα, όλοι οι άνθρωποι όταν βρεθούν σε αδιέξοδο, ψάχνουν τον Θεό, τρέχουν στον πνευματικό, διαβάζουν βιβλία, φιλοσοφούν, δογματίζονται, κρίνουν. Μετά από λίγο καιρό νομίζουν ότι ξέρουν, ότι είναι καλύτεροι, ότι βρήκαν τον Θεό, ότι αυτοί αξίζουν ενώ οι άλλοι όχι και τόσο. Αυτοί που ψάχνουν τον Θεό με αυτόν τον τρόπο, δύσκολα θα τον βρουν. Αδέλφια μου, μην ψάχνουμε γύρω μας αυτό που είναι μέσα μας, διότι ο Θεός είναι μέσα μας. Ο Απ. Παύλος μας λέει ότι ο Θεός δεν είναι παρά ένα εκατοστό από τον οφθαλμό μας  «ἐν αὐτῷ γὰρ ζῶμεν καὶ κινούμεθα καὶ ἐσμέν» (Πραξ. 17:28), μέσα μας είναι ο Θεός αλλά και γύρω μας. Αν πρώτα τον βρούμε μέσα μας, θα τον βρούμε και γύρω μας. Παντού είναι ο Θεός. Για να βρούμε τον Θεό, ας ξεκινήσουμε αγώνα με το Ευαγγέλιο του Χριστού στα χέρια μας ώστε να βρούμε αυτό που είναι μέσα μας. Θέλεις τον Θεό; Τότε απλά, δώσε ένα χάδι, ένα φιλί, πες μια καλή κουβέντα σε αυτόν που είναι δίπλα σου, μοίρασε το φαγητό σου, στήριξε υλικά αυτόν που δεν έχει, πήγαινε στον φίλο σου που σήμερα ασθενεί, παρηγόρησέ τον, στήριξέ τον, αγάπησε το παιδί σου, στήριξε το παιδί σου, μην το κάνεις ζητιάνο, κάνε όσους είναι δίπλα σου να νιώθουν ελεύθεροι,, σπούδασε καθημερινά τον Λόγο του Θεού και μίλα με τα έργα σου, πες ευχαριστώ σε όλους και για όλα όσα -καλά ή κακά- ήρθαν στη ζωή σου, διότι για τον άνθρωπο του Θεού τα πάντα συνεργούν στο αγαθό. Μάθε να συγχωρείς και στη συνέχεια να δικαιολογείς. Βλέπεις τον φίλο σου, τον αδελφό σου, να κάνει κάτι καλό; Ενθάρρυνέ τον, βράβευσέ τον, δωσ’ του αξία. Βάλε στόχο να κάνεις, να κάνω, μόνο το καλό. Μίλα μόνο θετικά, με αγάπη. Εκτίμησε ό,τι έχεις. Ευχαρίστησε αυτόν που νομίζεις ότι σε πρόδωσε, σε κατηγόρησε, σε έκανε να κλάψεις, και ο λόγος, διότι εξαιτίας του έμαθες να ζεις, έμαθες να συγχωρείς, έμαθες να είσαι δυνατός, έμαθες να αγαπάς, έμαθες να μην στηρίζεσαι στους ανθρώπους αλλά στον Θεό. Με την στάση σου μάθε και αυτόν που κάνει λάθη, την αγάπη. Τα λόγια δεν σπουδάζουν κανέναν, μιλούν στο μυαλό. Τα έργα όμως μιλούν στην καρδιά και αυτά μόνο διδάσκουν. Το μυαλό μιλά στο μυαλό, ενώ η καρδιά μιλά στην καρδιά. Μην ζηλεύεις κανέναν και τίποτα. Ένα να επιθυμείς, να μιμηθείς τον Χριστό, να γίνεις φίλος του, αδελφός του. Μάθε, και να μάθω, να γίνεσαι ιδεώδης, δηλαδή να έχεις και να έχω προσωπικότητα, να ξέρω τι θέλω ώστε να κοιτώ σε μια μεριά, στην μεριά του Θεού, του αγαθού. Ζήσε την καθημερινότητα όπως αυτή σου δίνεται από τον Θεό. Μην κοντράρεις τα πράγματα, μην θέλεις να γίνουν όπως τα θέλεις εσύ, ξέρει ο Θεός από που χρειάζεται να περάσεις και τι να σπουδάσεις από την ζωή. Μάθε να διακρίνεις, διότι όλα έχουν πολύ Θεό. Σήκωσε το βλέμμα σου στον ουρανό, θαύμασε το μεγαλείο του και την σιωπή του! Η Δημιουργία μαρτυρά την παρουσία του Θεού. Αυτή η σιωπή θα σε διδάξει τον Θεό. Η σιωπή είναι η μήτρα του αγιοπνευματικού Λόγου. Μάθε να σιωπάς και να είσαι σίγουρος ότι θα μάθεις να μιλάς. Μάθε να ερευνάς αλλά και να παρατηρείς τα πάντα, όλα μπορούν να σε σπουδάσουν. Θωράκισε την ζωή σου με την αγάπη. Η αγάπη σε ανεβάζει στον θρόνο του Θεού. Αγάπη έχει αυτός που έχει τον τρόπο να σε κάνει να νιώθεις ελεύθερος! Μάθε να είσαι δίκαιος, «Δίκαιος ἀνὴρ ὁ ἐλεῶν ὅλην τὴν ἡμέραν», καθώς η δικαιοσύνη των ανθρώπων απαιτεί, του Θεού προσφέρει. Ησύχασε, σπούδασε την ειρήνη, αφέσου στον Θεό, μην θυμώνεις με τίποτα και με κανέναν, ακολούθα το μονοπάτι που ο Θεός θέλει να σε ταξιδέψει για να φτάσεις στην ζωή. Δίπλα σου πολλά τα σκυλιά που θα γαβγίζουν, εσύ ενθυμήσου τον Δανιήλ στον λάκκο των λεόντων. Όλα αυτά είναι Θεός. Δεν είναι δύσκολος ο Θεός, απλός είναι, γίνε απλός, να γίνω απλός, και θα δεις τον Θεό και θα δω τον Θεό. Προσοχή! Αν μελετάς συνέχεια πολλά βιβλία, θα πέσεις στην παγίδα να θέλεις να κάνεις επίδειξη. Αν θέλεις να κάνεις επίδειξη, θα πέσεις στην παγίδα να εξουσιάσεις αφελείς και να διδάξεις αμαθείς. Με αυτόν τον τρόπο, Θεό δεν μπορείς να δεις. Μην ασχολείσαι με το τι είπε ο ένας, τι είπε ο άλλος, θα γεμίσεις με σκουπίδια το μυαλό σου και την ζωή σου. Πολλοί μπαίνουν στην ζωή των άλλων και κάνουν ότι έχουν την εξουσία να τους ακούσουν, να τους θεραπεύσουν κλπ. Μια φορά ήταν μια ψυχολόγος. Αυτή ξεκίνησε, αφού τελείωσε την εκπαίδευσή της, να δουλεύει ανοίγοντας γραφείο. Τώρα καλείται να κάνει την πρακτική. Πήγαν διάφοροι ασθενείς. Στο τέλος τί συνέβη; Όλοι αυτοί οι ασθενείς την επηρέασαν και έγινε και αυτή ασθενής, γέμισε με πάθη, με φωνές διάφορες, κλπ. κόλαση έγινε η ζωή της. Δηλαδή για να βοηθήσεις, χρειάζεται να είσαι έτοιμος, και όχι να μιλάς ή να μιλώ μέσα από επιπολαιότητα, αυτό είναι λάθος. Καλύτερα λοιπόν να ταπεινωθούμε και μετά να βοηθήσουμε, διότι αν δεν το κάνουμε έτσι, θα καταλάβει ο καθένας μας το λάθος αυτό που κάνουμε -να νομίζουμε ότι ξέρουμε-, άλλο είναι η φιλοσοφία και άλλο είναι η πρακτική. Αν δεν προσέξουμε, θα μπούμε με τον εγωισμό σε ξένα χωράφια, και θα σου πάρει, θα μου πάρει πολύ χρόνο να καθαρίσεις, να καθαρίσω το μυαλό μου αλλά και το σώμα μου. Το πλυντήριο του ανθρώπου είναι η σοφία του Θεού και το απορρυπαντικό είναι το εφαρμοζόμενο Ευαγγέλιο. Πρόσεχε λοιπόν, διότι τα πολλά βιβλία θα σου εξασφαλίσουν γνώση η οποία θα σε κάνει εωσφορικό στοιχείο μέσα στην Δημιουργία, θα σε κάνει εγωιστή και απρόσιτο. Ήρθε ο καιρός να μάθουμε ότι με την πολλή αγάπη που θα βάλουμε στόχο να δώσουμε, θα γίνεις, θα γίνω, θα γίνουμε ευλογημένοι και αγαπητοί στους ανθρώπους και στον Θεό, «Εφ’ ὅσον ἐποιήσατε ἑνὶ τούτων τῶν ἀδελφῶν μου τῶν ἐλαχίστων, ἐμοὶ ἐποιήσατε» (Ματθαίος 25:40). Είναι απλό να βρεις τον Θεό, αρκεί να βρεις το απλό. Τι τα θέλεις τα βιβλία, την φιλοσοφία, αν ακόμα δεν σε έμαθαν να συγχωρείς, να αγαπάς, να φιλοξενείς, να μην φοβάσαι, να μην βλέπεις λάθη, να μην κρίνεις, να μην προσφέρεις, να μην αγαπάς όπως θέλει ο Θεός; Βλέπεις; Μάταιο δεν είναι να διαβάζεις χωρίς να μπορείς να ζεις με την αγάπη; Με την ειρήνη; με την χαρά; Γι’ αυτό μάθε να ζεις, μάθε να αγαπάς, μάθε να χαίρεσαι. Ο τρόπος; Να μπεις, αλλά και να μπω στην πρακτική. Αμήν. 

Όλα όσα γράφω, δεν τα λέω στους άλλους, απλά τα λέει ο Θεός σε μένα και εγώ τα μοιράζομαι, μήπως και τα λέει και σε σένα, μήπως και στα λόγια μου βρεις κάτι που σου ταιριάζει, που σου αρέσει, που σε επαναπρογραμματίζει στην ζωή.

Αδέλφια μου, τo χώμα που είναι καλής ποιότητος καλλιεργείται κανονικά, εύκολα μάλιστα έχει την ικανότητα ό,τι σε αυτό φυτεύεται, να είναι ευλογημένο, αφού παρέχει στο σπόρο όλες τις ανάγκες που χρειάζεται για να αναπτυχθεί φυσιολογικά.

Όπως με το χώμα, έτσι και με τον άνθρωπο. Αν είναι έτοιμος, δίνει πολύ καρπό. Γνωρίζουμε όλοι την παραβολή του σπορέα. Έτσι ακόμα είναι και η ψυχή του ανθρώπου. Ο άνθρωπος που έχει καλής ποιότητος ψυχή, την καλλιεργεί καθημερινά μέσα στις δοκιμασίες, την θυμιατίζει με το άρωμα του Ιησού Χριστού, την τροφοδοτεί με το λίπασμα της αγάπης και την ποτίζει με την σοφία του Θεού. Είναι ο άνθρωπος, που αν του πετάξεις στην ψυχή του έναν σπόρο καλοσύνης, θα σου επιστρέφει ένα δάσος από αυτήν σε όλη σου την ζωή.

Μάλιστα να ξέρουμε, ότι οι φίλοι του Θεού δεν είναι οι χριστιανοί απαραίτητα, αλλά αυτοί που υπηρετούν συνειδητά τον Θεό, αυτοί που εμφανίζουν καρπούς, εμφανίζουν χαρίσματα, μοιράζουν αγάπη και ζουν εν Κυρίω. Τα βασικά χαρακτηριστικά του ανθρώπου του Θεού, του φίλου του Θεού είναι ότι ζει αλλά και εμφανίζει την δικαιοσύνη του Θεού, η οποία μόνο προσφέρει, ο άνθρωπος του Θεού εμφανίζει αδιάλειπτα την χαρά. Όταν έχεις χαρά, αυτό είναι σημάδι αναγέννησης, σημάδι ότι πέρασες πολλά, άντεξες πολλά, και κατέληξες στην χαρά. Η χαρά είναι απόδειξη σοφίας. Ο άνθρωπος του Θεού υπηρετεί την ειρήνη, καρπός θείος, φανερώνει ωριμότητα, και τελευταία ο άνθρωπος του Θεού ζει με την ανυπόκριτη αγάπη, στοιχείο θεϊκό, αφού η αγάπη σε δέχεται όπως είσαι. Να ξέρουμε ότι αγάπη έχει αυτός που ξέρει, όταν βρεθεί μαζί σου, να σε κάνει να νιώθεις ευχάριστα αλλά και ελεύθερος. Αμήν. 

Τώρα έρχομαι σε μένα κάνοντας μια ανασκόπηση πνευματική. Είδα ότι το βιογραφικό μου και το σκεπτικό μου είναι αγαθό και οι ενέργειες μου είναι για όλους φιλικές, αφού καταλαβαίνω ότι είμαι ιδιοκτήτης του τίποτα, όλα μου δόθηκαν από τον Θεό, αγαπώ τον Θεό και αγωνίζομαι να γίνω του Θεού, χρωστάω στον Θεό τα πάντα. Με τη δική του χάρη, ενώ ήμουν τίποτα, έγινα κάτι, πήρε αξία η ζωή μου, αλλά αυτό δεν μου φτάνει, διότι ο Κύριος και ο Θεός μου, μου έδειξε μεγάλη αγάπη και θέλω να την αξιοποιήσω, ώστε να χαρεί και αυτός ο Πατέρας για την δική μου αγάπη. Ο τρόπος είναι ένας. Να αφεθώ, να τον εμπιστευθώ, αλλά και να κάνω βιωματικό το δικό του θέλημα. Ακόμα οι προθέσεις μου δεν είναι μόνο να λέω για τον Θεό ότι τον αγαπώ, αλλά να αγαπώ και τον αδελφό μου, τον φίλο μου ή τον εχθρό μου και να εμφανίζω την αγάπη αυτή στους ανθρώπους, είναι γραφικό «ἀμὴν λέγω ὑμῖν, ἐφ᾿ ὅσον ἐποιήσατε ἑνὶ τούτων τῶν ἀδελφῶν μου τῶν ἐλαχίστων, ἐμοὶ ἐποιήσατε.» (Ματθ. 25:40). Μόνο με την αγάπη στον αδελφό μεγαλώνει η αγάπη στον Θεό. Καταλαβαίνω ότι με τις επιδιώξεις αυτές, μπορώ αλλά και θέλω να γίνω αυτό που θέλει ο Πατέρας -  Θεός. Σήμερα ξέρω τι θέλει, διότι το έμαθα, είναι γραμμένο στον Λόγο του, την Καινή Διαθήκη. Θέλει να γίνουμε άγιοι, είναι γραφικό, «Ἅγιοι γίνεσθε, ὅτι ἐγὼ ἅγιός εἰμι» (Λευϊτ. 20:7,26 = Α΄ Πέτρ. 1:16). Για όλα αυτά και άλλα πολλά, για τα πάντα, τον ευχαριστώ. Το μεγαλύτερο ευχαριστώ που του στέλνω καθημερινά μέσα από την προσευχή μου, είναι το ότι με έκανε άνθρωπο κατ' εικόνα και καθ' ομοίωσιν, με λογική, με μυαλό και με δυνατότητες στο να μπορώ δια του Λόγου του να εξελιχθώ και να γίνω κληρονόμος Θεού, συγκληρονόμος Χριστού και συμμέτοχος της δικής του δόξης. Μάλιστα με έμαθε ότι μπορώ να διεκδικήσω ακόμα και την ζωή και την αφθαρσία δια του Ευαγγελίου. Ο λόγος που πεθαίνουμε είναι η άγνοια η οποία δημιουργεί την αμαρτία, είναι γραφικό, «τὰ γὰρ ὀψώνια τῆς ἁμαρτίας θάνατος, τὸ δὲ χάρισμα τοῦ Θεοῦ ζωὴ αἰώνιος ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ τῷ Κυρίῳ ἡμῶν.» (Ρωμ. 6:23). Καταλαβαίνω, ότι για να το φέρει κάποιος στην ζωή του, να νικήσει δηλαδή τον θάνατο και να βρει τις πηγές της ζωής, θέλει δουλειά, και δεν ανήκει στο τί επιθυμεί το «εγώ» αλλά στο τί θέλει ο Θεός. Όμως ο Λόγος του Θεού μας δίνει το δικαίωμα και γι’ αυτό "θα το παλέψω", χωρίς να το δογματίζω, ότι μπορώ να το πετύχω στην ζωή μου, διότι είναι κάτι που μόνο ο Θεός μπορεί να το δώσει στον άνθρωπο, αν είναι θέλημά του και αν έχει έλθει το πλήρωμα του χρόνου. Εκείνο όμως που με ενδιαφέρει πιο πολύ δεν είναι η ζωή αλλά αυτό που θέλω πιο πολύ και από την ζωή, είναι να γίνω ταπεινός, να εμπιστευθώ τον Θεό, να αφεθώ στα χέρια του. Ο εγωιστής άνθρωπος ντροπιάζει τον Θεό, κινείται σαν μεθυσμένος, και ό,τι και να λέει είναι παράλογο, εωσφορικό, εγωιστικό, ντροπιαστικό, αφού ο εγωιστής κάνει τον ξερόλα, τον αντί Θεού, τον σωστό, τον εκλεκτό, τον προφήτη, τον ποιμένα, τον χριστιανό, κλπ. Αυτή η κατάσταση δείχνει άνθρωπο χωρίς επίγνωση, αλλά πηγάζει από το «εγώ» του κάθε ανθρώπου. Εμείς όλοι χρειάζεται να μπούμε στην ουσία. Η ουσία είναι καθημερινά να διορθώνω τον εαυτό μου με σκοπό να γίνω καλύτερος από τον χθεσινό μου εαυτό. Είμαι λοιπόν πολύ ευγνώμων στον Θεό και στους ανθρώπους, χρωστάω αιώνια ευγνωμοσύνη και στους δύο. Τελευταία αγωνίζομαι και θα συνεχίσω να αγωνίζομαι με την δική του δύναμη, την οποία αντλώ μέσα από την δική του σοφία, τον Λόγο του Θεού. Ακόμα κατάλαβα ότι δεν θέλει ο Θεός να είμαι σκλάβος σε κανέναν άνθρωπο αλλά ούτε και σε κάποιο πάθος ή πνεύμα ή δαιμόνιο. Με τους ανθρώπους θέλει να είμαι φίλος, και τα πάθη θέλει να τα διώξω από την ζωή μου βάζοντας σε αυτή καρπούς του Αγίου Πνεύματος, χαρίσματα του Αγίου Πνεύματος, σημεία του Αγίου Πνεύματος, ιδιότητες του Αγίου Πνεύματος. Τελευταία, να μην σταματάω να ζητώ την σοφία του Θεού η οποία είναι ο πάρεδρος του Θεού. Για τον λόγο αυτό μου σύστησε την εξουσία, που εξασφαλίζει στον άνθρωπο του Θεού τον τρόπο να το πετύχει ένας ή πολλοί άνθρωποι, και δεν είναι άλλο από το αγιαστήριο. Έτσι δημιούργησα δικό μου τρόπο για να κάνω το θέλημα του Θεού. Σε αυτό με έμαθε να μην δογματίζω τον δικό μου τρόπο, αλλά ούτε να φανατίζομαι με αυτόν, ο κάθε άνθρωπος γεννήθηκε από τον Θεό και ο Θεός θα του δείξει τον δρόμο, π.χ. όλες τις ασθένειες δεν θα τις νικήσει ο άνθρωπος με ένα φάρμακο, αλλά με διάφορα φάρμακα που χρειάζεται ο καθένας για να γίνει καλά. Γι’ αυτό, όποιος με θέλει για αυτό που είμαι, τον θέλω και εγώ στην ζωή μου, όποιος δεν με θέλει, καλά κάνει, δεν τον κρίνω, παραμένει για μένα παιδί Θεού, φίλος μου αλλά και αδελφός μου. Σήμερα δεν ψάχνω τίποτα, διότι ό,τι θέλω, το βρήκα, δεν απαιτώ τίποτα, μου δόθηκαν πολλά, ησύχασα. Με λίγα λόγια σήμερα ξέρω τί πρέπει να κάνω. Ακόμα δεν θέλω να εξουσιάζω τίποτα και κανέναν παρά μόνο να αγαπώ. Αυτό εξάλλου κηρύττω με τα λόγια μου και τα έργα μου, να αγαπώ όπως ο Θεός, χωρίς φραγμούς και όρους ή νόμους, δεν θέλω να εξουσιάσω τίποτα και κανέναν παρά μόνο τον έτερο κακό εαυτό μου τον οποίον και να διορθώνω καθημερινά. Αφήνεται να εννοηθεί ότι ούτε επιτρέπω να εξουσιάζομαι, εκτός αν εγώ θέλω να μπω στην υποταγή κάποιου με ένα σκοπό, να του γνωρίσω τον Θεό, ώστε να ζει ευλογημένα. Είμαι ευγνώμων για την οικογένειά μου, για τους φίλους μου, για τους αδελφούς μου, για τους εχθρούς μου, για τα καλά, για τα κακά, για όλα. Με αγάπη Χριστού, Θωμάς.

 

Πολλά χρόνια τώρα εργάζομαι και εγώ αλλά και όλοι μας το θέλημα του Θεού. Είναι φυσικό στην αρχή, η άγνοια για όλους μας να παίζει σημαντικό ρόλο, αφού ο άνθρωπος που ψάχνει τον Θεό, όταν τον ψάχνει, έρχεται από τον κόσμο, γι’ αυτό και βαδίζει σε έναν αχαρτογράφητο χώρο, άγνωστο χώρο, ξένο χώρο. Στην συνέχεια, όλοι μας πνευματικά αλλά και για πολλά χρόνια, μέχρι κάποια πράγματα που συστήνει ο Κύριος να γίνουν βιωματικά, θα μοιάζει το ταξίδι μας όπως του Κολόμβου. Παρόλα αυτά ξέρω ότι ο άνθρωπος του Θεού που θέλει τον Θεό, θα ψάχνει και θα εργάζεται και με πολλές φανατικές, εγωιστικές προσεγγίσεις λόγω της αγνοίας. Το μεγαλύτερο λάθος όλων φυσικά που ψάχνουν τον Θεό είναι ότι πιστεύουν, ότι γνωρίζουν τον χώρο του Θεού και ότι αυτοί κάνουν το σωστό, ακόμα και από την πρώτη μέρα δηλώνουν αναγεννημένοι. Αυτό ούτε οι μαθητές δεν το είχαν, παρόλο που ζούσαν με τον Θεό. Μεγάλη παγίδα να νομίζεις ότι είσαι άνθρωπος του Θεού, ίσως η μεγαλύτερη αμαρτία μετά τον φανατισμό, την άγνοια ή την αμαρτία. Τούτο, το ότι δεν είναι όλοι αυτοί που δηλώνουν, του Θεού, είναι εμφανές, αφού όταν μιλάνε, επιτίθενται, μάλιστα μιλάνε για τα λάθη των άλλων, κρίνουν, σηκώνουν την μύτη ψηλά και πολλά άλλα κάνουν, όσοι δεν έχουν υπομονή, αγάπη, ταπείνωση κλπ. Σίγουρα όλα αυτά είναι στοιχεία της άγνοιας του κάθε ανθρώπου που ψάχνει τον Θεό, διότι και αν γνωρίζεις τί λέει ο Λόγος του Θεού, δεν λέει τίποτα. Το θέμα είναι να καταλάβει ο καθένας μας ότι τα «οὕτω καὶ ὑμεῖς, ὅταν ποιήσητε πάντα τὰ διαταχθέντα ὑμῖν, λέγετε ὅτι δοῦλοι ἀχρεῖοί ἐσμεν, ὅτι ὃ ὠφείλομεν ποιῆσαι πεποιήκαμεν» (Λουκάς 17:10). Αδέλφια μου, για να γίνεις ένας άνθρωπος, του Θεού, αλλά και ταπεινός, θέλει πολλά χρόνια, ώστε πρώτα να κατανοήσει το μεγαλείο της αγάπης και του ελέους, καθώς να συλλάβει ότι ο Θεός δικαιώνει ίδια τον πρώτο και τον έσχατο, πόσο μάλλον κάποιος να συλλάβει το ότι ο Θεός έφερε δια του Χριστού την ζωή και την αφθαρσία. Γι’ αυτό να μην βιαζόμαστε να λέμε για κάτι που δεν είμαστε, διότι για να γίνεις αγάπη, για να γίνεις ζωή, θέλει πολλή διαπαιδαγώγηση και εκπαίδευση πάνω σε σκάνδαλα, τα οποία είναι απαραίτητα, ώστε να φανεί η γνησιότητα του θείου μέσα σου, μέσα μου, στον κόσμο μας. Παρόλα αυτά, η κάθε προσπάθεια είναι καλή και ευάρεστη στον Θεό, ειδικά όταν γίνεται με καλή πρόθεση. Ξέρουμε ότι ο Κύριος με την παρουσία του δημιούργησε δια του Λόγου του χάρτη, ώστε ο άνθρωπος που τον ψάχνει, να τον βρει σιγά σιγά. Οι περισσότεροι ή μάλλον όλοι μας στην αρχή, αν και ο χάρτης υπάρχει, δεν μπορούμε, δεν ξέρουμε ο καθένας μας να διαβάσει την οδό της μετάνοιας, της συγχώρεσης, της πίστης, της αγάπης, της δικαιοσύνης με έναν σκοπό, να φτάσει στην ζωή, στον Θεό - Πατέρα, αν και καθημερινά μιλά για όλα αυτά, γι’ αυτό και μπερδεύεται αφού πάντα νομίζει ότι τα ξέρει όλα. Παρόλα αυτά, ό,τι και να νομίζει, με το χρόνο αποδεικνύεται ότι συνέχεια χάνεται τις περισσότερες φορές μέσα στους πνευματικούς δρόμους, και αυτό θα συνεχίζεται για τον καθένα μας, μέχρι να μάθει κάποιος την γλώσσα του Θεού, το σχέδιο του Θεού. Φυσικό είναι να κάνει ο καθένας μας συνέχεια πολλούς κύκλους για πολλά χρόνια, δηλαδή ο καθένας που ψάχνει τον Θεό, θα βρίσκεται συνέχεια στο ίδιο τετράγωνο νομίζοντας ότι ο ίδιος προχωρά. Μάλιστα πολλοί, με τον εγωισμό αντί να πάνε μπροστά, πάνε προς τα πίσω, όπως συνέβη και με τους Εβραίους, και ο λόγος, διότι βγάζει εύκολα συμπεράσματα και ο εγωισμός δεν τον αφήνει να δει την αλήθεια. Ο φανατισμός, η κρίσι, σε πάνε πίσω αντί για μπροστά.  Κάθε φορά που κάποιος ψάχνει τον Θεό με κακή πρόθεση, να ξέρει ο κάθε άνθρωπος ότι θα πέφτει σε παγίδες πολλές, αφού πάντα θα νομίζει ότι επέλεξε το σωστό ή θα νομίζει ότι κάνει το σωστό, εν αντιθέσει με τον καλοπροαίρετο ο οποίος καθημερινά θα συμπληρώνει ελλείποντα και συνέχεια θα μαθαίνει. Το βασικό γνώρισμα του ταπεινού είναι ότι εύκολα κάθε φορά θα μπορεί να αλλάζει στάση απέναντι στον Θεό, στον αδελφό, στον εχθρό. Με αυτόν τον τρόπο θα κάνει βήματα προς τον Θεό. Ο άνθρωπος που ξεκινά την αγιοπνευματική ζωή, που ψάχνει, πάντα στην αρχή καταφεύγει στην θρησκεία, γίνεται -ας το πούμε έτσι- στην αρχή θρησκόληπτος. Γι’ αυτό  αρχίζει να τρέχει στον καλύτερο πνευματικό, κάνει τα τυπικά και πολλά άλλα, και πάλι εδώ νομίζει ότι κάνει το θέλημα του Θεού. Φυσικά ναι, το κάνει, αλλά είναι ακόμα πολύ μακριά από τις αρχές του Θεού, κάτι που δεν το κατανοεί ακόμα, και ο λόγος, διότι ο Θεός θέλει να μην κρίνεις, να αγαπάς, να συγχωρείς, να αφιερωθείς, να ζεις στην σιωπή, να ενεργείς με ταπείνωση κλπ. Όμως όπως είπα και πιο πάνω, όποιος έχει καλή πρόθεση, προχωρά και βρίσκει τον Θεό. Σίγουρα μετά από λίγα χρόνια, πολλοί άνθρωποι που ψάχνουν τον Θεό, όπως και εγώ, καταλαβαίνουν ότι χρειάζεται και κάτι άλλο, και αυτό είναι να ομολογούν τον Θεό και να μιλάνε για τον Χριστό. Όμως επειδή ερχόμαστε από τον κόσμο, πάλι και εδώ εμφανίζουμε τον εγωισμό, αυτός συνεχίζει να υπάρχει. Μάλιστα στην ομολογία που κάνουμε για τον Χριστό, αφού ο άνθρωπος του Θεού έρχεται από τον κόσμο, κάνει τον σοφό, τον γνώστη των γραφών, πολλές φορές αποκτά τίτλο, κάνει τον πνευματικό, τον σοφό, τον ποιμένα, τον άνθρωπο που μιλά με το Θεό και παίρνει οδηγίες. Σίγουρα και αυτά είναι ένα καλό πνευματικό στάδιο, καλό είναι και αυτό, ειδικά όταν έχεις καλή πρόθεση, και ο λόγος, γιατί μιλάς για τον Θεό, νομίζεις ότι ξέρεις τί θέλει ο Θεός και τί πρέπει να κάνουν οι άλλοι. Εδώ σε όλα αυτά βρίσκεται μια μεγάλη παγίδα, η οποία είναι καλή για αυτόν που ομολογεί. Δηλαδή ο άνθρωπος που εργάζεται το θέλημα του Θεού, που προσπαθεί, αποκτά υποχρεώσεις πνευματικές, αφού πρέπει να εμφανίζει στην συνέχεια όλα αυτά που κηρύττει στους άλλους, στην δική του ζωή. Πέρα από την ευχάριστη αυτή παγίδα, υπάρχει και η κακή, και ο λόγος, διότι πολλοί άνθρωποι που εργάζονται, δεν γνωρίζουν την ταπεινοφροσύνη και το ότι ο Θεός βρέχει για δικαίους και αδίκους, αλλά και το ότι η εξέλιξη κάποιου ανθρώπου δεν εξαρτάται από τον άλλο άνθρωπο αλλά από τον ίδιο τον Θεό, είναι γραφικό «πᾶσα δόσις ἀγαθὴ καὶ πᾶν δώρημα τέλειον ἄνωθέν ἐστι καταβαῖνον ἀπὸ τοῦ πατρὸς τῶν φώτων» (Επιστολή Ιακώβου 1:17). Γι’ αυτό εμφανίζεται και  ο εγωισμός αφού ο άνθρωπος, υποτίθεται του Θεού, αρχίζει να κρίνει, διότι νομίζει ότι τα καταλαβαίνει καλύτερα και ότι οι άλλοι πέφτουν σε παγίδες πολλές, αρχίζει να θυμώνει διότι δεν κάνουν οι άλλοι αυτό που αυτός νομίζει καλύτερο. Μάλιστα πολλοί, κατ’ εσένα που νομίζεις ότι τα ξέρεις καλύτερα, είναι αιρετικοί και ο λόγος διότι δεν κάνουν ότι κάνεις εσύ ή δεν ανήκουν στην δική σου ομάδα ή στο δικό σου δόγμα. Εγωισμός δεν είναι να κάνεις αυτό που θέλεις αλλά να θέλεις να κάνουν οι άλλοι αυτό που νομίζεις ότι είναι σωστό. Τώρα τελευταία μετά από 34 χρόνια πνευματικού αγώνα, κατάλαβα ότι όλα αυτά είναι η αρχή της πνευματικής ζωής, στην ουσία είναι το τίποτα που ίσως σε οδηγήσει στο κάτι, αν ο άνθρωπος καταλάβει την ουσία της παρουσίας του Χριστού στον κόσμο. Αν όμως ο άνθρωπος δεν καταλάβει να κάνει την επόμενη κίνηση, δεν μπορεί να επενδυθεί με αυτό που πραγματικά θέλει ο Θεός και που είναι η ταπείνωση, η αγάπη, η πίστη αλλά και η ζωή η άφθαρτη, καθώς να επενδυθεί και με την δυνατότητα αλλά και την εξουσία του Λόγου, για να φτάσει στο σημείο να γίνει ιδιοκτήτης της πίστης, της αγάπης, της χαράς, της ζωής, «ειπε λόγον και θέλει γίνει». Το κάλεσμα που λαμβάνει ο κάθε ένας άνθρωπος στο να γίνει άνθρωπος του Θεού, δεν είναι ένα απλό κάλεσμα στο να υπηρετήσει μια χριστιανική θρησκεία, δεν είναι οι τύποι, δεν είναι ο καλός πνευματικός που βρήκα και με οδηγεί σωστά, αν και όλα αυτά είναι η αρχή, δεν είναι όμως το τέλος, διότι θα καλεστεί ο καθένας να νικήσει τον έτερο κακό εαυτό του, εδώ ξεκινούν τα δύσκολα, ο Απ. Παύλος έλεγε «βλέπω δὲ ἕτερον νόμον ἐν τοῖς μέλεσί μου ἀντιστρατευόμενον τῷ νόμῳ τοῦ νοός μου καὶ αἰχμαλωτίζοντά με ἐν τῷ νόμῳ τῆς ἁμαρτίας τῷ ὄντι ἐν τοῖς μέλεσί μου» (Ρωμ. 7:23).  Πρέπει δηλαδή ο άνθρωπος του Θεού να καταλάβει ότι πρόκειται για μια υπερεπιστήμη, έλαβε ο καθένας μας ένα κάλεσμα, να γίνει υιός και θυγατέρα. Ο Θεός στον κόσμο που ζούμε, δεν έφερε μια θρησκεία με τύπους, με εντάλματα, με δογματικές επιδιώξεις, αυτά είναι παραχώρηση Θεού, αλλά έφερε ένα πολίτευμα στην γη, το πολίτευμα της ζωής. Ο άνθρωπος ακόμα που ψάχνει τον Θεό, πρέπει να καταλάβει ότι ο Θεός δεν θέλει ανώτερους, κατώτερους, καλούς, καλύτερους, απλώς με την παρουσία του μας κάλεσε πριν δυο χιλιάδες χρόνια και συνεχίζει δια Πνεύματος Αγίου να μας καλεί, να μπούμε στην ουσία. Η ουσία κυοφορεί μέσα της την δύναμη του Λόγου και την εξουσία αυτού πάνω στην άμορφη ύλη αλλά και στην μορφοποιημένη ύλη, αφού τα πανανθρώπινα λόγια του Θεού, όταν πιστευθούν, υλοποιούνται. Ακόμα η επιστήμη του Θεού μας μαθαίνει την ανυπόκριτη αγάπη μεταξύ μας, πράγματα που σαν λέξεις υπάρχουν στον κόσμο μας αλλά βιωματικά δε μπορούν να εκδηλωθούν έξω από τα οικεία πρόσωπα, αφού μάθαμε να αγαπάμε με αδυναμίες και όχι όπως θέλει ο Θεός.

 

Αδέλφια μου, στους σοφούς ανήκει αυτός που ενθυμείται τον Κύριο στον καιρό της ειρήνης αλλά και της νεότητάς του, ώστε να ενθυμείται και αυτόν ο Κύριος, τον δικό του άνθρωπο, εν καιρώ θλίψεως αλλά και στα δύσκολά του. Σοφός λοιπόν είναι αυτός που τον καιρό που ευημερεί στα νιάτα του, δεν ξεχνά τον Θεό αλλά φυτεύει μέσα του το αγαθό, το θέλημα του Θεού, την σοφία του Θεού, με καρπούς Θεού. Ακόμα σοφία Θεού είναι να φυτεύει δέντρα ζωής και στη ζωή των συνανθρώπων του, ο τρόπος; Με έργα αγάπης, με έργα που καθιστούν τη ζωή την δική του αλλά και του συνανθρώπου του αγιοπνευματική, ευλογημένη ζωή. Ο σοφός του Θεού δεν κοιτά μόνο τον εαυτό του αλλά και τους συνανθρώπους του, τους φίλους του, τους αδελφούς, ακόμα η σοφία του ανθρώπου του Θεού στηρίζει αλλά και βοηθά ακόμα και τους εχθρούς του.

 

Αδέλφια μου, πρέπει να μάθουμε να ζούμε εμείς, για να μάθουν να ζουν και όσοι είναι γύρω μας, όχι όμως με την λογική που είχαμε πάρει από τον κόσμο αλλά με την λογική του Πατέρα – Θεού. Μάλιστα να γνωρίζουμε ότι τα γονίδιά μας για να ζουν και να αναπαράγουν ζωή, χρειάζονται την λογική του Θεού, οποιαδήποτε άλλη λογική τα καταστρέφει. Χρειαζόμαστε όλοι τον Θεό. Μην νομίζουμε ότι με το να τρέχουμε από το πρωί ως το βράδυ, ξέρουμε να ζούμε, μην κυνηγάμε τα περισσότερα χρήματα για να ευτυχήσουμε, η ευτυχία είναι επιστήμη, είναι τέχνη και όποιος την γνωρίζει, καταλαβαίνει, ότι ευτυχισμένος είναι αυτός που δεν χρειάζεται λόγους για να είναι ευτυχισμένος, ήδη έχει πολλούς για να γελά, για να τραγουδά, για να ζει ευχάριστα, για να δοξάζει τον Θεό.

Κάτι άλλο να καταλάβουμε ακόμα. Ο Θεός έκτισε αυτόν τον τρισμέγιστο κόσμο που βλέπουμε ως ένα μέσο επικοινωνίας και κοινωνίας μαζί του και ειδικότερα με τον άνθρωπο τον οποίον δημιούργησε κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωσιν. Κατ’ εικόνα σημαίνει λογική, εξέλιξη, δημιουργία και καθ ́ ομοίωσιν, ότι του χάρισε ζωή, αφθαρσία, αθανασία. Όμως συνέβη το εξής παράδοξο. Ο άνθρωπος θέλησε την δημιουργία αποκλειστικά για τον εαυτό του. Ο Απόστολος Παύλος δια Πνεύματος Αγίου φανερώνει ότι οι άνθρωποι αγάπησαν την κτίση παρά τον κτίσαντα. Είναι τρομερό ο Πατέρας να δημιουργεί έναν τεράστιο πνευματικό και υλικό πλούτο και εσύ άνθρωπε να μην θέλεις ούτε η σκιά του να υπάρχει ή να επισκιάζει τη ζωή σου. Έτσι αποδεικνύεται σήμερα, ότι η υποκρισία και η αποστροφή του ανθρώπου έναντι του Θεού είναι σε όλους τους τομείς έκδηλη. Φεύγουμε από εδώ και πάμε να δούμε κάτι άλλο που μας λέει ο πατέρας Πορφύριος για την πλάνη. Ο άνθρωπος που έχει εωσφορικό εγωισμό νομίζει ότι είναι έμπλεος θείας χάριτος, αλλά βρίσκεται σε πλάνη. Είναι άνθρωπος του διαβόλου. Η πλάνη είναι μια ψυχολογική κατάσταση, μια εσφαλμένη κρίση, στην ουσία η πλάνη έρχεται απ’ τον εγωισμό. Στον άνθρωπο που βρίσκεται σε πλάνη δημιουργούνται ψευδαισθήσεις, πειρασμικές φαντασιώσεις και βασανίζεται. Η πλάνη είναι πολύ δύσκολο να διορθωθεί. Διορθώνεται μόνο με την Θεία Χάρη.

Για να δούμε κάτι άλλο τώρα που αφορά την σιωπή. Πολλές φορές στην Φωνή Θεού Αφθαρσία μιλάμε για το αγιαστήριο, για την μεγάλη αξία της σιωπής, το νόημα της σιωπής και του αγιαστηρίου αλλά και της υγιαίνουσας διδασκαλίας. Όλα αυτά, όταν κάποιος τα εργάζεται με ζήλο Θεού, δημιουργούν τον πολυδύναμο νου του Θεού, το πολυδύναμο πνεύμα, δηλαδή εξασφαλίζει ο άνθρωπος που εργάζεται συνειδητά τα δρώμενα του Λόγου του Θεού αισθητήρια γεγυμνασμένα. Αυτό κρατά τον νου μας συνέχεια σε μια αδιάλειπτη ευεξία που καταλήγει σε χαρά, σε διασκέδαση, αφού ο αναγεννημένος άνθρωπος είναι αυτός ο οποίος χαίρεται αλλά και διασκεδάζει την ζωή κάτω από όλες τις συνθήκες. Ο αναγεννημένος άνθρωπος είναι ο μόνος που ζει ποιοτικά, ποσοτικά, ευχάριστα, ο άνθρωπος του Θεού γνωρίζει τον Θεό και απλά ζει με αγάπη, γνωρίζει ακόμα ότι ο Θεός είναι αγκαλιά, είναι χαρά, ο Θεός είναι ελπίδα, είναι ο θησαυρός που θα βρει το δικό του παιδί και εξαιτίας του θα ζήσει μακάρια. Πιστεύω ότι είναι μοναδικό, εκπληκτικό αλλά και θεϊκό αυτό που συμβαίνει σήμερα στην ζωή μας με το κάλεσμα που λάβαμε, αφού ζούμε αυτές τις ευλογίες, ειδικά σήμερα που ο κόσμος ολόκληρος βρίσκεται σε αδιέξοδο πνευματικό, υλικό, ψυχολογικό, βιολογικό κλπ. Πιστεύω ότι σε εμάς ανοίχτηκε μια θύρα ζωής και μπορούμε να αναγεννηθούμε, ο τρόπος, με την υγιαίνουσα διδασκαλία. Η πνευματική αναγέννηση, η εργασία μας η πνευματική έχει την δυνατότητα να μας εξασφαλίσει με την παρουσία του Θεού στην ζωή μας τον πολυδύναμο νου και ο λόγος, διότι το αγιαστήριο σε ελευθερώνει από όλα τα στραβά που ο κόσμος μας καθορίζει ως φυσιολογικά, μας ελευθερώνει από την αμαρτία αλλά και από το λάθος, αφού σε μεταμορφώνει σε άνθρωπο Θεού ο οποίος ζει χωρίς φανατικές, δογματικές γραμμές, χωρίς σχήμα, χωρίς καλούπια, χωρίς νόμους που δεν εμφανίζουν αγάπη, χωρίς πρέπει, χωρίς γιατί, χωρίς φανατισμό, χωρίς συγκεκριμένες δογματικές επιδιώξεις. Ο άνθρωπος του αγιαστηρίου και της υγιαίνουσας διδασκαλίας γίνεται αγκαλιά, γίνεται αγάπη, γίνεται χαρά. Η αγάπη και η χαρά δεν έχει όρους ή χωροχρόνους, καθώς δεν έχει την λογική του «δεν μπορώ να αγαπήσω ή ότι κάνω προσπάθεια να αγαπήσω ή θέλω να χαρώ αλλά δεν μπορώ». Όλα είναι δυνατά για αυτόν που αγαπά τον Θεό, και οι εντολές του Θεού για αυτόν τον άνθρωπο του Θεού είναι στην ουσία ένα παιχνίδι που το αγαπά και που τον κάνει να χαίρεται, να παίζει μαζί του, όλα αυτά για αυτόν τον άνθρωπο του Θεού είναι φύση. Η αγάπη ξέρουμε όλοι, όπου εμφανίζεται, έχει πολύ Θεό, έχει πολλές ευλογίες. Πολλοί δεν μας ακούν, ώστε να βάλουν στην ζωή τους νόμο την αγάπη και προσπαθούν να συλλάβουν τον Θεό με το πνεύμα τους, καθώς να συλλάβουν την έννοια του Θεού με την φιλοσοφική του έννοια ή εφαρμόζοντας τους νόμους.  Αυτό δεν γίνεται, και ο λόγος, διότι ο νόμος είναι ανεφάρμοστος. Μετά την θυσία του Κυρίου, ναι, ο δρόμος άνοιξε, ώστε να φτάσουμε στον Θεό με την χάρη, με το έλεος, με την αγάπη η οποία τα πάντα δέχεται, διότι η αγάπη δεν έχει νόμους, σε δέχεται όπως είσαι. Άμα αυτό γίνει κατανοητό, τότε όλα αλλάζουν, αν δεν γίνει, τότε το Ευαγγέλιο γίνεται μάχαιρα και πόνος. Όλοι όσοι θέλουν να δικαιωθούν με τον νόμο και τον Λόγου του Θεού, τον αναλύουν φιλοσοφικά αλλά ποτέ πρακτικά, δεν γίνεται να τα συλλάβουμε όλα αυτά με τον δικό μας τρόπο, χρειάζεται να τα προσεγγίσουμε όλα αυτά που αφορούν τον Θεό, με τον δικό του τρόπο. Η λογική η δική μας δεν ωφελεί πολύ, η καρδιά οδηγεί τον άνθρωπο στο να εξασφαλίσει σπλάχνα Χριστού, αυτή η βιωματική κατάσταση δημιουργεί αλλά και εμφανίζει τον πλούτο του Θεού. Δεν γίνεται να τα ζήσουμε όλα αυτά που συστήνει ο Λόγος του Θεού με αυτόν τον τρόπο που θέλουμε εμείς, πρέπει να μπούμε σε αυτόν τον χώρο του Θεού με τον δικό του τρόπο και με αρχή όλων των δραστηριοτήτων μας την ταπεινοφροσύνη. Σήμερα όλοι εμείς θαυμάζουμε τους πατέρες αλλά και άλλους σοφούς ανθρώπους, λαϊκούς, που αφιερώθηκαν, μάλιστα συστήνουμε κάποιους πατέρες, αφού πρώτα μας έχει συνεπάρει η σοφία τους, αλλά και η βιωματική τους εξέλιξη. Όλοι αυτοί να ξέρουμε δεν έγιναν με τις συζητήσεις, αλλά αφιέρωσαν πολύ χρόνο στην σιωπή αλλά και στην σπουδή. Καταλάβαμε λοιπόν, ότι η αναγέννηση, η αλλαγή του νου, η ελευθερία, η θέωση, θέλει αυτοσυγκέντρωση, θέλει στόχο ή καλύτερα θέλει αδιάλειπτη στόχευση. Όταν εγκαταλείπεις τον στόχο, δεν θα μάθεις ποτέ, δεν θα μάθω ποτέ να πετυχαίνω στόχους, -καλύτερα να το πω αλλιώς- δεν θα μπορέσουμε να καταλάβουμε το απέραντο, το απροσδιόριστο, το άγιο, την μεταστοιχείωση, τις αλλαγές γενικότερα του νου αλλά και τις δυνατότητές του, οι οποίες ζωοποιούν το σώμα μας με κορυφή την ελευθερία του πνεύματος. Και ξέρουμε ότι όπου το πνεύμα του Θεού εκεί και η ελευθερία, και η ελευθερία δεν είναι χαπάκι αλλά ούτε και κάποιος μπορεί να στην διδάξει παρά μόνο ένας, ο ίδιος ο Κύριος, είναι γραφικό «ἐὰν οὖν ὁ υἱὸς ὑμᾶς ἐλευθερώσῃ, ὄντως ἐλεύθεροι ἔσεσθε.» (Ιω. 8:36). Κάνοντας στην συνέχεια ο ίδιος το θέλημα του Πατέρα του, φανερώνοντας αλλά και δείχνοντας σε όλους τους ανθρώπους τις εξουσίες που χορηγεί ο Θεός στον άνθρωπο του Θεού, μπαίνει στην διαδικασία της εφαρμογής του Λόγου του Θεού. Ο Κύριος τον ίδιο Λόγο που φανέρωσε σε εμάς, χρησιμοποίησε και για τον εαυτό του. Έτσι έκανε το θέλημα του Πατέρα του και αφού αγωνίστηκε, ελευθέρωσε πρώτα τον εαυτό του. Με τον αγώνα του, έγινε παράδειγμα προς μίμηση, και στην συνέχεια ελευθέρωσε και όλους εμάς από τον μοναδικό εχθρό του ανθρώπου που είναι ο θάνατος, είναι γραφικό, «Ο πoιήσας αυτά άνθρωπος ζήσεται εν αυτοίς» (Γαλάτας 3:13). Με δύο τρόπους μας ελευθερώνει, ο πρώτος δια της αναστάσεως, είναι γραφικό «ἀμὴν ἀμὴν λέγω ὑμῖν ὅτι ὁ τὸν λόγον μου ἀκούων καὶ πιστεύων τῷ πέμψαντί με ἔχει ζωὴν αἰώνιον, καὶ εἰς κρίσιν οὐκ ἔρχεται, ἀλλὰ μεταβέβηκεν ἐκ τοῦ θανάτου εἰς τὴν ζωήν.» (Ιω. 5:24) και ο δεύτερος είναι «καὶ πᾶς ὁ ζῶν καὶ πιστεύων εἰς ἐμὲ οὐ μὴ ἀποθάνῃ εἰς τὸν αἰῶνα. πιστεύεις τοῦτο;» (Ιω. 11:26). Σίγουρα θα χρειαστεί απόφαση, αγώνας, καθαρισμός, αγιασμός, αυτά όλα μαζί σιγά - σιγά εξαφανίζουν την σκιώδη πίστη και εμφανίζουν μέσα μας την ζώσα πίστη. Κατάφερε ο Κύριος με την υπακοή να νικήσει τους εχθρούς του ανθρώπου που είναι ο θάνατος, και στην συνέχεια μας έδειξε ότι ο καθένας μπορεί να νικήσει, αφού και αυτός ο Κύριος σαν άνθρωπος νίκησε, ο Θεός γεννάται εν ανθρώποις και ο άνθρωπος αναγεννάται από τον Θεό. Ο Κύριος θέλησε να μας δείξει το πως μπορούμε και εμείς να ελευθερωθούμε από την αμαρτία, από την φθορά και από τον θάνατο. Αυτός λοιπόν που ελευθέρωσε τον εαυτό του, μπορεί να ελευθερώσει και όλους εμάς. Κανείς άλλος δεν ξέρει τον δρόμο. Μπαίνοντας ένας ή πολλοί άνθρωποι στην υπακοή του, θα γλιτώσουμε πολύ δρόμο άσκοπο, ακατάστατο που η άγνοια θα μας καθόριζε στην ζωή μας, οδηγώντας μας σε πολυποίκιλα αδιέξοδα. Σήμερα μπορούμε να φτάσουμε και όλοι εμείς με την σχετική μετάνοια και την αναγέννηση ζώντες στο προορισμό μας. Ο Κύριος μας ελευθέρωσε από όλους τους εχθρούς μας και τούτο μας το εξασφαλίζει και δια της πίστεως. Η πίστη είναι το κίνητρο για την ζωή, για την ευλογημένη ζωή, η αναγέννηση σε καθιστά κληρονόμο, συγκληρονόμο αλλά και συμμέτοχο της μεγάλης δόξης του. Ο Απ.  Παύλος μας μίλησε στο γραπτό του λόγο για την ελευθερία που χορηγεί ο Θεός στον άνθρωπο, «ὁ δὲ Κύριος τὸ Πνεῦμά ἐστιν· οὗ δὲ τὸ Πνεῦμα Κυρίου, ἐκεῖ ἐλευθερία» (Β Κορ. 3:17), ακόμα έλεγε όταν ξεκίνησε πνευματική ζωή, «βλέπω δὲ ἕτερον νόμον ἐν τοῖς μέλεσί μου ἀντιστρατευόμενον τῷ νόμῳ τοῦ νοός μου καὶ αἰχμαλωτίζοντά με ἐν τῷ νόμῳ τῆς ἁμαρτίας τῷ ὄντι ἐν τοῖς μέλεσί μου» (Ρωμ. 7:23). Μετά από πολλά χρόνια, αφού συνέλαβε την αγάπη, έλεγε «ζῶ δὲ οὐκέτι ἐγώ, ζῇ δὲ ἐν ἐμοὶ Χριστός·» (Γαλ. 2:20) και ο λόγος, διότι ο Λόγος του Θεού δεν είναι απλά μια θρησκεία αλλά είναι γεμάτος με αξίες που είναι πανανθρώπινες αξίες, αυτές ξεπερνούν τον άνθρωπο, αφού τον μαθαίνουν να ζει και να σκέφτεται όπως ο 

Θεός, δηλαδή να ζει με αγάπη, με ειρήνη, με χαρά. Ο Άγιος Σιλουανός ο Αθωνίτης μας λέει: Ο Κύριος μας έδωσε την εντολή να αγαπάμε ο ένας τον άλλον. Αυτή είναι η αληθινή ελευθερία, η αγάπη για τον Θεό και τον πλησίον. Εδώ βρίσκεται και η ελευθερία και η ισότητα. Στην κοσμική τάξη είναι αδύνατο να υπάρξει ισότητα, αυτό όμως δεν έχει σημασία για την ψυχή. Σίγουρα μας λέει ότι δεν μπορεί να είναι ο καθένας βασιλιάς ή άρχοντας, πατριάρχης ή ηγούμενος ή διοικητής. Μπορεί όμως ο καθένας, σε όποια τάξη κι αν ανήκει, ν’ αγαπάει τον Θεό και να είναι ευάρεστος σ’ εκείνον κι αυτό είναι το σπουδαίο, ότι όλοι μπορούμε να γίνουμε κληρονόμοι Θεού. Μάλιστα όσοι αγαπούν περισσότερο τον Θεό, θα έχουν περισσότερη δόξα στην βασιλεία των ουρανών και θα είναι πιο κοντά στον Κύριο. Όλοι γνωρίζουμε το αστέρας αστέρος διαφέρει κατά την δόξα, η αγάπη και το έργο του καθενός θα κάνει την διαφορά. Ο καθένας θα δοξαστεί κατά το μέτρο της αγάπης του στον Θεό και στον άνθρωπο. Να μην ξεχνάμε όμως, ότι στην βασιλεία όλοι θα ζουν τον Θεό και όλοι θα έχουν τα ίδια, ο Θεός δεν προσωποληπτεί, την ίδια ζωή θα έχει ο Απ. Παύλος, ο άγιος, ο αγρότης, ο φτωχός, ο πλούσιος. 

Ένα άλλο σημαντικό για όλους μας είναι η σιωπή, η περισυλλογή. Πόσο δύσκολο έγινε, ειδικά σήμερα, να μαζευτείς, να σιωπήσεις, να μην μιλάς, να σπουδάσεις, να εξελιχτείς, να προβληματιστείς, κλπ. 

Πολλά έχουν γραφτεί για αυτήν την σιωπή. Ο Κύριος, όταν οι μαθητές κουράζονταν, τους έλεγε «υπάγετε σε έναν έρημο τόπο και αναπαύεστε». Στην σιωπή βρίσκεις τον Θεό, στην σιωπή παίρνεις την ενέργεια για να είσαι νηφάλιος, στην σιωπή βρίσκεις την υγεία, στην σιωπή εξελίσσονται όλα. Για το θέμα αυτό έχουν πει πολλά τόσο οι φιλόσοφοι όλων των εποχών όσο και πολλοί πατέρες της Ορθοδόξου Εκκλησίας μας. Έχουν ασχοληθεί θεωρητικά και πρακτικά με το μεγάλο αυτό θέμα και προβάλλουν την αξία της σιωπής με τη ζωή τους. 

 

Η σιωπή είναι η μήτρα του Λόγου. Δεν είναι μεγαλείο να σιωπάς και να μαθαίνεις να μιλάς; Αν δε σιωπήσεις, δε μπορείς να μιλήσεις σωστά. Δεν είναι μεγαλείο να μην μιλάς και να διδάσκεις με την σιωπή πολλούς; Δεν είναι μεγαλείο να σιωπάς και να μην χρειάζεται να αντιμιλάς; Αποδεικνύεται λοιπόν πως ο βαθιά σοφός αγιοπνευματικός Λόγος καλλιεργείται μέσα στο μεγαλείο της σιωπής. Οι άνθρωποι της σιωπής το αποδεικνύουν αυτό με την ζωή τους και το βαθύ νόημα του λόγου τους. Δυο κουβέντες απλές και να, ένα ολόκληρο βιβλίο ανοίγει μπροστά σου. Εκεί, μέσα στην σιωπή συνάζεται, σοφίζεται ο νους και ζυγίζει αλλά και σπουδάζει το κάθε τι. Χωρίς την σιωπή δεν μπορεί να ωριμάσει η ψυχή. Αυτή είναι η πόρτα του αγίου, η αγρυπνία του σοφού, το σήμα του υπομονετικού. Μέσα σ’ αυτή ετοιμάζονται οι μεγάλες ώρες των μεγάλων αποφάσεων. Μέσα από αυτήν την άγια σιωπή θα βγουν οι ιδρυτές της βασιλείας του Θεού στην γη. 

Εδώ ρωτάμε. Ποιά σιωπή χρειαζόμαστε; Σίγουρα όχι αυτήν την αρρωστημένη, που προέρχεται από πείσματα, από εγωισμό και συμπλέγματα, από ιδιοτέλεια και σκοπιμότητα, από κόμπλεξ και εγωιστικά κίνητρα αλλά την αληθινή σιωπή χρειαζόμαστε, που σιωπά κανείς, γιατί σέβεται την ελευθερία του άλλου, σέβεται το μυστήριο, σέβεται την αλήθεια, σέβεται την αγάπη, σέβεται την απλότητα αλλά και την διαφορετικότητα, και πάνω απ’ όλα σέβεται και εμπιστεύεται τον Θεό. 

Αυτή η σιωπή ωριμάζει, οδηγεί στην κατάνυξη, είναι δημιουργία. Αυτή είναι η θεία σιωπή. Αυτή αξίζει πολλά, είναι δε η γλώσσα του μέλλοντος αιώνος. Αυτήν την σιωπή πέτυχε η Θεοτόκος Μαρία. Την διακρίνουμε σ’ όλη την επίγεια ζωή της. Πονούσε, κι όμως δεν μιλούσε, δεν γόγγυζε, δεν επαναστατούσε. Μόνο πίστευε και καρτερούσε τον ουρανό να μιλήσει γι’ αυτήν. Επαναλαμβάνω τον ουρανό να μιλήσει γι’ αυτήν. 

Όταν εμείς σιωπούμε χάρη του Χριστού, τότε αναλαμβάνει ο ουρανός την υπεράσπισή μας σε όλους τους τομείς της ζωής μας πνευματικούς, υλικούς, παντού. Όταν προτρέχουμε για τα δίκιά μας, συνήθως τα χάνουμε. Όχι πως δε πρέπει να διεκδικούμε το δίκιο μας, όχι πως δε πρέπει να μιλάμε, όταν πρέπει, αλλά να μην βιαζόμαστε να μιλάμε με σκοπό να αυτοδικαιωνόμαστε μόνοι μας. Πολλές φορές συναντώ ανθρώπους οι οποίοι φοβούνται δημόσια να πουν τί κάνουν, τί πιστεύουν, κρύβονται, και ο λόγος διότι μέσα τους είναι ο κόσμος διογκωμένος, τους νοιάζει τί θα πουν οι άλλοι, και όχι τί θα πει ο Θεός γι’ αυτούς, και δεν σκέφτονται ότι, αν και ο Κύριος σιωπούσε, δεν μιλούσε, δεν θα ξέραμε ποιό είναι το θέλημά του. Αυτό θα μας καθιστούσε αιώνια φυλακισμένους μέσα στην φυλακή της φθοράς, της αμαρτίας, της εξάρτησης από ανθρώπους ή από την ύλη. Πρέπει να το προσέξουμε διότι ο Θεός δεν ευαρεστείται σε τέτοιες συμπεριφορές. Φαντάσου να γεννηθείς, να καλεστείς και ποτέ να μην πεις ποιός είσαι, τί πιστεύεις και να έρθει το τέλος και να μην ξέρεις ούτε εσύ ποιός είσαι. Είναι κρίμα. 

Ένα άλλο σημαντικό σημείο, είναι να μιλάμε με σοφία και όχι με μωρία, η οποία στεγάζει το ψέμα. 

Ο Αδάμ μίλησε στον Θεό μετά την πτώση του, για να δικαιολογηθεί, και τα έκανε όλα λάθος. Η Εύα μίλησε και αντί να πει συγγνώμη, έριξε την ευθύνη στον όφι. Ο Κάιν μίλησε στον Θεό μετά το έγκλημά του και είπε ψέματα, ότι δεν ήξερε που ήταν ο αδελφός του, Άβελ, τον οποίο προ ολίγου είχε φονεύσει. Ο Φαρισαίος, ανέβηκε στον ναό και προσευχήθηκε τόσο ανόητα και έχασε την βασιλεία, ενώ ο εκατόνταρχος με άλλες αρχές, αν και ήταν ειδωλολάτρης μίλησε και έκανε τον Θεό να θαυμάζει, ο ληστής πάνω από τον σταυρό μίλησε και κέρδισε την βασιλεία. Οι πρώτες λαλιές είναι σωστές καταστροφές. Οι δεύτερες είναι λαλιές ζωής, σωτηρίας διότι έρχονται από επίγνωση, οι οποίες καταλήγουν σε συντριβή καρδιάς, σε μετάνοια, και τέλος σε σωτηρία. Είναι γεμάτη η Γραφή με παραδείγματα ανθρώπων. Ας ακολουθήσουμε τις λαλιές εκείνες που έκαναν τον Θεό να θαυμάζει. 

Αν το προσέξουμε, θα δούμε ότι όλοι μας λέμε πολλά. Πόσα όμως αξίζουν απ’ αυτά;
Τελικά, ο λόγος είναι δίκοπο μαχαίρι.
Η σιωπή όμως όταν αξιοποιείται σωστά και διακριτικά, 

είναι πολύτιμη και αναγκαία. 

Ας ζητήσουμε την βοήθεια του Θεού και ας καλλιεργούμε και τη σιωπή. Ο νους χρειάζεται αποδείξεις για να αλλάξει τον τρόπο που σκέφτεται. Οι αποδείξεις είναι τα έργα μας, οι πράξεις μας και τα αποτελέσματα αυτών τα οποία συγκλίνουν στην αγάπη προς τον Θεό και τον αδελφό. Όποιος αγαπά μόνο τον Θεό και όχι τον αδελφό, απλά ψεύδεται και αποτελέσματα δεν θα έχει. 

Η Μαργαρίτα, μια αδελφή, έγραψε ένα ωραίο: «όταν πάμε να αλλάξουμε ένα προϊόν στο μαγαζί, δεν μας το αλλάζει ο μαγαζάτορας αν δεν έχουμε αποδείξεις». Το ίδιο και ο νους μας. Δεν θα αλλάξει τον τρόπο που σκέφτεται αν δεν δει αποδείξεις των πράξεών μας. 

Να γνωρίζουμε, ότι και το αδιέξοδο το δικό μας αλλά και των ανθρώπων γύρω μας είναι το κατ’ εξοχήν πεδίο δράσεως του Θεού. Είναι η ευκαιρία του Θεού για να μας ελκύσει, να μας αγκαλιάσει, να μας οδηγήσει στην σωτηρία ψυχής και σώματος. Για να δούμε τώρα κάτι άλλο που έχει σχέση με τον πνευματικό μας αγώνα και που θέλει προσοχή, αφού αν δεν το προσέξουμε, δημιουργεί στέρηση της ίδιας της ζωής μας. Διαπιστώνουμε σήμερα αλλά και η ψυχολογία μας το φανερώνει αυτό, πώς ακόμα και σήμερα η συμπεριφορά του καθενός ανθρώπου είναι σε κάθε στιγμή μια σχηματισμένη συμπεριφορά. Δηλαδή ο άνθρωπος χρειάζεται να αλλάζει συνέχεια στάση ανάλογα το περιβάλλον, όπως τα ιγκουάνα, τα οποία για να κρύβονται, έχουν την δυνατότητα να παίρνουν την μορφή του χώρου. Δυστυχώς η υποκρισία μας, μας έκανε να υποκρινόμαστε κάθε φορά, σε σημείο να έχει γίνει σε εμάς φύσει αλήθεια, και ο λόγος διότι γύρω μας δημιουργείται κάθε φορά ένα σύστημα αντιδράσεων και ενεργειών που καθορίζει κάθε φορά έναν ορισμένο τρόπο συμπεριφοράς, ένα σχήμα συμπεριφοράς, ανάλογο πάντοτε προς τις απαιτήσεις της εξωτερικής πραγματικότητας. Δηλαδή πας στην εκκλησία, κάνεις τον χριστιανό, πας να διασκεδάσεις, κάνεις τον μεγάλο πότη και διασκεδαστή, στην συνέχεια γίνεσαι και λιώμα, κάτι που δεν θέλεις αλλά το επιβάλλει το περιβάλλον, σου μιλάνε με εγωισμό, αντιμιλάς με το ίδιο νόμισμα, καμιά σοφία στον άνθρωπο. Αυτός που προσαρμόζεται και κάνει πράγματα που δεν τα πιστεύει είναι ο φέρων μάσκα, ο υποκριτής. Και μετά σου λένε όλοι αυτοί που κάνουν τους σωτήρες, ότι έκανες μια αμαρτία. Κι όμως την δική τους υποκριτική στάση γιατί δεν την κατανοούν; Ξέρετε, αν δεις καλόγερο να χορεύει στα μπουζούκια θα πεις «καλά δεν είναι σοβαρός». Κάπως έτσι συμβαίνει και με εμάς. Για να μην μας κατηγορήσουν, κάνουμε τα χατίρια των άλλων, στην συνέχεια χάνουμε την ταυτότητά μας, την προσωπικότητά μας. Ένας μεγάλος ψυχολόγος ο Jung βρίσκει ότι το σύστημα τούτο των ψυχικών δράσεων και αντιδράσεων είναι ένα απαραίτητο ψυχολογικό μέσο προσαρμογής του ανθρώπου στις συγκεκριμένες συνθήκες της ζωής. Το προσωπείο (Persona) είναι κατά τον Jung σημαντικό, διότι, το να προσαρμόζεται ο άνθρωπος ανάλογα το περιβάλλον, αυτό τον κρατά στην ζωή, έστω και υποκριτικά, αφού ακόμα δεν μπορεί να είναι ο εαυτός του, υπάρχει στον υποκριτή το ψέμα. Απλά προσποιείται, δεν είναι ο εαυτός του. Φυσικά το καταλαβαίνει. Παρόλα αυτά δυστυχώς, δεν μπορεί να το αλλάξει διότι θα συγκρουστεί με τον εαυτό του αλλά και με τους άλλους, κάτι που δεν το θέλει με τίποτα διότι μετά δεν το αντέχει. Συνέχεια στον υποκριτή υπάρχει ένας ψυχολογικός πόλεμος που κατάντησε να γίνει μηχανισμός ζωής για αυτόν, αφού προστατεύει το άτομο από τον κίνδυνο να συγκρουσθεί με την πραγματικότητα της ζωής, την οποία γνωρίζει, αντιλαμβάνεται αλλά δεν μπορεί να αντιμετωπίσει. Αυτό από την μια του κάνει καλό, όμως από την άλλη δεν του επιτρέπει να είναι ο εαυτός του και ο λόγος, διότι το προσωπείο είναι ένας απαραίτητος μεσολαβητής μεταξύ αυτού που το άτομο είναι, και εκείνου που η πραγματικότητα της ζωής απαιτεί να είναι. Γι’ αυτό το προσωπείο είναι πράγματι κάτι το χρήσιμο για το άτομο, αφού το συμφιλιώνει ανώδυνα με την εξωτερική πραγματικότητα της ζωής. 

Αντιλαμβανόμαστε ότι η βασική αυτή θέση του κάθε ανθρώπου σήμερα, στο να ζει υποκριτικά και να φορά συνέχεια μάσκα αλλά και να ντύνεται με παραλλαγή πνευματική, διανοητική, ψυχική, επιβεβαιώνει στον εαυτό του πρώτα ο καθένας άνθρωπος που αναγεννιέται το ψέμα που ζει μέσα του. Έτσι αντιλαμβάνεται ότι τα ουαί που εξαπέλυσε ο Χριστός στους Γραμματείς και Φαρισαίους όλους μας αγγίζουν. Η Κοινωνική Ψυχολογία μας αποκαλύπτει όψεις του πολύπλοκου μηχανισμού της σχηματισμένης συμπεριφοράς του ανθρώπου και μας διαγράφει με ενάργεια το ασφυκτικό πλέγμα των δράσεων και αντιδράσεων του προσωπείου ή της μάσκας του ατόμου που αντιμετωπίζει με τον αναπόφευκτο αυτόν τρόπο τα άλλα άτομα μέσα στο κοινωνικό σύνολο. Όμως οι άνθρωποι που είναι αναγεννημένοι αλλά και ιδεώδεις είναι πραγματικά ελεύθεροι. Αυτοί δεν κουνούν την ουρά τους σε κανέναν, είναι οι ίδιοι και σήμερα και αύριο και πάντα, όπου και αν βρεθούν. Οι φωτισμένοι άνθρωποι δείχνουν πάντα ένα πρόσωπο, είναι ζωντανοί και ο λόγος διότι βαδίζουν στην ζωή με το δικό τους πρόσωπο, έχουν προσωπικότητα, είναι αληθινοί. 

Τώρα η ψυχολογική αυτή αναγκαιότητα της σχηματισμένης συμπεριφοράς καθιερώνεται αυτοδύναμα και σαν θρησκευτική αναγκαιότητα. Ο θρησκευτικός άνθρωπος παγιδεύεται συνήθως ανύποπτα μέσα στα δόκανα της «εσχηματισμένης ευσεβούς μορφώσεως». Κατασκευάζει δηλ. ασυνείδητα το απαραίτητο γι’ αυτόν θρησκευτικό προσωπείο που τον συμφιλιώνει και εδώ με την εξωτερική πραγματικότητα και κυρίως με το θρησκευτικό του περιβάλλον. Γιατί άλλωστε δεν είναι μόνο η ψυχολογική αναγκαιότητα σαν καθιερωμένο σύστημα συμπεριφοράς που οδηγεί στην κατασκευή αυτή του προσωπείου. Το νόμιμο ευαγγελικό αίτημα για την πραγμάτωση του «καθ’ ομοίωσιν», σε μια παρεξηγημένη εκδοχή, καθιερώνει ασυνείδητα μέσα στο βάθος της προσωπικότητας του θρησκευτικού ανθρώπου την ιδανική ή ιδεατή εικόνα του τέλειου χριστιανού σαν μια άμεση εμπειρία. Και αυτό το βλέπουμε όλοι οι μη αναγεννημένοι χριστιανοί. Λένε με παρρησία ότι είναι χριστιανοί. Αντίθετα, όλοι όσοι κάνουν πραγματικά αγώνα, δηλώνουν για πολλά χρόνια «βλέπω δὲ ἕτερον νόμον ἐν τοῖς μέλεσί μου ἀντιστρατευόμενον τῷ νόμῳ τοῦ νοός μου καὶ αἰχμαλωτίζοντά με ἐν τῷ νόμῳ τῆς ἁμαρτίας τῷ ὄντι ἐν τοῖς μέλεσί μου» (Ρωμ. 7:23). Γι’ αυτό και οι χριστιανοί -με το καψούλι που λέμε- όταν παθαίνουν κάτι, λένε «γιατί», ενώ οι αναγεννημένοι λένε, «ξέρει ο Θεός, αμαρτωλός είμαι και θέλει να με ταπεινώσει για να με σώσει, θέλει να με κάνει παράδειγμα προς μίμηση». Οι μη αναγεννημένοι χριστιανοί, είναι σαν αυτούς τους χριστιανούς που λένε «εγώ προσέχω την διατροφή μου, γυμνάζομαι και λοιπά» ενώ πνευματικά δεν μπορούν να πάνε 200 μέτρα με το αυτοκίνητο και να μην θυμώσουν, νομίζοντας ότι η διατροφή θα τους σώσει. Λέει ένας μια φορά έξυπνος σε έναν που έκανε σωστή διατροφή κλπ, δεν πίνω, δεν τρώω πολύ, κάνω γυμναστική, δεν ξενυχτάω, δεν καπνίζω και ο λόγος για να πεθάνω υγιής. Το πρόβλημα της υγείας καθορίζεται και από τις καταχρήσεις. Φυσικά γι’ αυτό χρειάζεται προσοχή, αλλά το βασικό όλης της υπόθεσης είναι το ψυχοσυναισθηματικό κομμάτι, αυτό έχει τον μεγαλύτερο ρόλο. Μάλιστα σε πολλές περιπτώσεις ο θρησκευτικός άνθρωπος, αντί να αγωνισθεί με υπομονήν τον προκείμενον αυτόν αγώνα, σπεύδει ψυχολογικά στην ψευδαίσθηση της δήθεν ήδη πραγματοποιήσεως του χριστιανικού ιδεώδους και αγωνίζεται ασυνείδητα να το βεβαιώσει με τη βοήθεια ενός θρησκευτικού προσωπείου. Αγωνίζεται να φανεί ότι είναι ο «καλός» χριστιανός και έχει ανάγκη τις κολακείες των άλλων γύρω του, δυστυχώς για τον υποκριτή κάθε πράξη του πρέπει να βεβαιώνει την χριστιανική του ιδιότητα από τους άλλους ανθρώπους, τον ενδιαφέρει πολύ η γνώμη των άλλων και όχι η γνώμη του Θεού. Αυτή η στάση ζωής είναι η μεγαλύτερη μορφή του εγωισμού. Πάντως έστω και με την υποκρισία αναπτύσσεται ένα σύστημα μιας «εσχηματισμένης ευσεβούς μορφώσεως». Στην συνέχεια όμως αυτή η στάση ζωής του βγαίνει ξινή, αφού τον καταλήγει να ζει με πολλές απορίες και γιατί. Αλλά το θρησκευτικό προσωπείο, σαν ωρισμένη «εσχηματισμένη ευσεβής μόρφωσις», είναι μια έννοια αντίθετη ή ασυμβίβαστη με την αδιάστατη εικόνα της ερημικής εσωτερικότητος. Γιατί πράγματι ο αυθεντικός πνευματικός αγωνιστής, ο γνήσιος χριστιανός δεν περιορίζεται σε ωρισμένο υπαρξιακό σχήμα ευσεβείας. Ο τρόπος της ερημικής πνευματικής ζωής και της ασκήσεως είναι απλούς και ασχημάτιστος και άμορφος. Δεν υποτάσσεται σε «κατηγορίες» και σε «καλούπια», σε συστήματα μορφών ζωής που θα ανεγνωρίζοντο εύκολα σαν σχήματα ενός, πνευματικού έστω, προσωπείου. Γι’ αυτό ο γνήσιος άνθρωπος του Θεού, της σιωπής δεν ημπορεί να ανεχθή κανένα είδος συμπεριφοράς που θα επρόδιδε ή θα απεκάλυπτε μια «εσχηματισμένην ευσεβή μόρφωσιν». Δεν επιδιώκει ο άνθρωπος του Θεού μορφή ευσεβείας, αλλά πραγματική ευσέβεια. Έτσι ο όσιος Μάρκος ο Ασκητής, στην γνωστή επιστολή του «προς Νικόλαον Μονάζοντα»1, ξεσπά δικαιολογημένα σε μια πνευματική διαμαρτυρία, γράφοντας με πολύ ασκητικό πάθος, «μέχρι πότε ημείς υπό της εσχηματισμένης ευσεβούς μορφώσεως διαχλευαζώμεθα, μετά επιθέσεως τω Κυρίω δουλεύοντες, άλλο τοις ανθρώποις νομιζόμενοι και άλλο τω τα κρυπτά γινώσκοντι καταφαινόμενοι»

Η ευαισθησία της ερημικής εσωτερικότητος δεν ημπορεί να ανεχθή την υπαρξιακή αντίθεση μεταξύ «εσχηματισμένης ευσεβούς μορφώσεως» και ενδοψυχικής πραγματικότητος. Γι’ αυτό ο ασκητής ομιλεί μια γλώσσα συγκλονιστικής ειλικρινείας και εξουθενωτικής αυτογνωσίας. «Άγιοι γαρ παρά πολλών νομιζόμενοι, άγριοι το ήθος ακμήν υπάρχομεν, αληθώς μόρφωσιν ευσεβείας έχοντες, την δε δύναμιν αυτής ενώπιον του Θεού μη κεκτημένοι, παρθένοι και αγνοί παρά πολλών νομιζόμενοι, και παρά τω τα κρυπτά κατανοούντι, εν ακαθαρσίαις συγκαταθέσεων λογισμών πορνικών ένδοθεν μολυνόμενοι και ταις ενεργείαις των παθών βορβορούμενοι. και διά την ακμήν εσχηματισμένην ημών άσκησιν, έτι και τοις επαίνοις των ανθρώπων υπτιούμενοι και τον νουν εκτιφλούμενοι». Άλλο δηλαδή είναι κανείς, κι άλλο δείχνει ή προσπαθεί να φαίνεται, γιατί έτσι θέλει να φαίνεται. Πρόκειται εδώ για μια ασυνέπεια που ξεκινά όμως από μια ασυνείδητη αιτιολογία. Κι αυτός ίσως είναι ο λόγος που ο όσιος Μάρκος ο Ασκητής στηλιτεύει με μελανά χρώματα την υποκριτική ευσέβεια. Δηλαδή δεν είναι μόνο η αντίφαση που κατασκευάζει μια πολύ υποτιμητική στάση ζωήςγια την ανθρώπινη αξιοπρέπεια. Δηλαδή άλλο το τί φαίνεσαι, και άλλο στην πραγματικότητα το τί είσαι. Πράγματι! Το θρησκευτικό προσωπείο είναι μια πλάνη και μια απάτη του ίδιου του φορέα του. Αυτός που υποκρίνεται απατά πρώτα τον εαυτό του, πλανά τη θρησκευτική του συνείδηση. Και στην περίπτωση αυτή βεβαιώνεται κανείς πειστικά για την ασυνείδητη φύση του ψυχικού μηχανισμού του θρησκευτικού προσωπείου. Αναμφιβόλως αυτός που αυταπατάται είναι παγιδευμένος σε ασυνείδητες διαδικασίες. Από αυτήν την συμπεριφορά του κάθε χριστιανού αποδεικνύεται ότι δικαίως οι χριστιανοί δεν μπορούν να ζουν όπως ο Θεός θέλει. Έτσι τα αποτελέσματα είναι μηδαμινά. Και εγώ συνέχεια το λέω διότι από τον Θεό το έμαθα, καλή η προσπάθεια αλλά δεν οδηγεί πουθενά αν δεν αφιερωθούμε με τον νου, με το σώμα, με την καρδιά. Ο Θεός είναι Θεός ζηλότυπος, και θέλει την καρδιά μας, είναι γραφικό «καὶ ἀγαπήσεις Κύριον τὸν Θεόν σου ἐξ ὅλης τῆς καρδίας σου καὶ ἐξ ὅλης τῆς ψυχῆς σου καὶ ἐξ ὅλης τῆς διανοίας σου καὶ ἐξ ὅλης τῆς ἰσχύος σου» (Μαρκ. 12:30). Αποδεικνύεται λοιπόν με όλα αυτά που λέμε σήμερα στην Φωνή Θεού Αφθαρσία για άλλη μια φορά, ότι δεν κινδυνεύουμε από κανέναν παρά μόνο από τον ίδιο μας τον εαυτό, διότι αν έχουμε προσωπείο, δεν θα ωφεληθούμε ποτέ πνευματικά αλλά ούτε και επαγγελίες μπορούμε να διεκδικήσουμε. Αν όμως προσέξουμε την υποκρισία η οποία κρύβει τον εωσφορικό εγωισμό, θα καταφέρουμε πολλά. Αδέλφια μου, οι άνθρωποι με τον τρόπο ζωής που επιλέγουν να ζουν, υποκριτικά δηλαδή, γίνονται αιτία στο να καταδικάζουν συνέχεια τον Θεό σε θάνατο. Παρόλα αυτά η αγάπη του μας ξεπερνά όλους, αφού αυτός ο Άγιος Θεός με την σταυρική του θυσία και το μέγα έλεος του αλλά και με τον ηθικό νόμο του Ευαγγελίου, μας εξασφάλισε σήμερα δια της πίστεως δια του Ευαγγελίου την ζωή και την αφθαρσία. Αν και εμείς καταδικάσαμε τον Θεό σε θάνατο, αλλά και τον ίδιο μας τον εαυτό σε θάνατο, αυτός όμως με την μεγάλη αγάπη του μας  καταδικάζει, στο να μας χαρίσει την ζωή και την αφθαρσία δια του Ευαγγελίου, και αργότερα μας καταδικάζει -θετικά το λέω μας καταδικάζει- με την αθανασία και στην συνέχεια μας καταδικάζει στο να μας εξασφαλίσει την θέωση. Με λίγα λόγια ζωή ποιοτική, ποσοτική, άφθαρτη. Τόσα λάθη εμείς καθημερινά κάνουμε απέναντι του και όμως ο Θεός τόσα καλά θέλει να μας μεταγγίσει με την μετάνοια, με την αναγέννηση, αφού εξαιτίας του γινόμαστε παιδιά Θεού και κληρονόμοι Θεού χαρίζοντας σε όλους μας την αγιοπνευματική ζωή, την οποία την μεταβάλλει σε ποιοτική και ποσοτική, πνευματικά καλλιεργημένη. Είναι μεγάλο πράγμα σήμερα, δια του Χριστού, να μπορείς από αγενής να γίνεις ευγενής, από θυμώδης να γίνεις ειρηνοποιός/ειρηνικός, από άδικος να γίνεις δίκαιος, από ψεύτης να γίνεις αλήθεια, από υποκριτής να γίνεις προσωπικότητα, από ανηλεής να γίνεις έλεος, από ξένος του Θεού και αποστάτης αυτού να γίνεις το παιδί του, από δούλος να γίνεις κληρονόμος, συγκληρονόμος αλλά και συμμέτοχος της μεγάλης του δόξης. Από υπερήφανος να γίνεις ταπεινός, από απρόσιτος να γίνεις αγάπη, από μουρτζούφλης να γίνεις χαρούμενος, από άπιστος να γίνεις πιστός, από φτωχός να γίνεις κληρονόμος του κτιστού και άκτιστου κόσμου όλης της δημιουργίας, είναι γραφικό «Αλλ' οι άγιοι του Υψίστου θέλουσι παραλάβει την βασιλείαν και θέλουσιν έχει το βασίλειον εις τον αιώνα και εις τον αιώνα του αιώνος» (Δανιήλ 7:18). Εεεεε τώρα όλα αυτά ο άνθρωπος δεν γίνεται να τα πετά στον κάλαθο των αχρήστων για ένα πιάτο φακή που λέμε. Ποιό είναι αυτό το πιάτο της φακής; Απλά είναι η ψευδαίσθηση που έχει ο άνθρωπος στο να ζει υποκριτικά, αλλά και στο να αγωνίζεται συνέχεια να συλλέγει την ύλη αλλά και να στηρίζει την ζωή του σε αυτή. Μάλιστα η παχυλότητα της ύλης έκλεψε την παράσταση στην ζωή μας, αφού δενόμαστε τόσο πολύ με αυτή, σε σημείο να αδικούμε τους πάντες, και τούτο απλά συμβαίνει για την εξασφάλισή της. Νομίζω ότι ήρθε η ώρα να σκεφτούμε όπως ο Θεός, και όχι όπως μας καλεί να σκεφτόμαστε η άγνοιά μας και η ημιμάθειά μας, και δεν μπορεί κανείς να σου τα εξασφαλίσει όλα αυτά, να μου τα εξασφαλίσει όλα αυτά παρά μόνο ο Χριστός, ο Κύριος, ο Άγιος Θεός και Πατέρας, είναι γραφικό «ὅσοι δὲ ἔλαβον αὐτόν, ἔδωκεν αὐτοῖς ἐξουσίαν τέκνα Θεοῦ γενέσθαι, τοῖς πιστεύουσιν εἰς τὸ ὄνομα αὐτοῦ» (Ιω. 1:12), «ως ἐμεγαλύνθη τὰ ἔργα σου, Κύριε• πάντα ἐν σοφίᾳ ἐποίησας» (Ψαλμός 103:24). Τί μεγαλείο Θεέ μου η αγάπη σου, σήμερα μετά δυο χιλιάδες χρόνια να μας αγκαλιάζει και όλους εμάς.

Αδέλφια μου, χωρίς Χριστό το ζην, η ζωή, γίνεται εωσφορική αφού με το «εγώ» που δημιουργεί η άγνοια, η αμαρτία, η ύλη αλλά και η εωσφορική μας στάση γενικότερα στην ζωή μας σε σχέση με τους γύρω μας, καταλήγει σε μωρία. Σε αυτήν την περίπτωση ο άνθρωπος ενώ ζει είναι νεκρός. Ενώ με τον Χριστό στην ζωή μας, η ζωή μας μεταβάλλεται σε ευ ζην, αφού η συνεχής πνευματική εξέλιξή μας πάνω στα δρώμενα του Αγίου Ευαγγελίου μας καθιστά, αν πραγματικά αγαπάμε τον Θεό και τον αδελφό μας, ταπεινούς, η ταπείνωση μας καθιστά αιώνιους, άφθαρτους, αθάνατους, γεμάτους με Πνεύμα Θεού, διότι είναι γραφικό «ἐπὶ τίνα ἐπιβλέψω, ἀλλ᾿ ἢ ἐπὶ τὸν ταπεινὸν καὶ ἡσύχιον καὶ τρέμοντα τοὺς λόγους μου» (Ησαίας 66:2). Όμως μέχρι να έρθει στη ζωή μας ο Θεός, η ταπείνωση, χρειάζεται προσοχή, διότι υπάρχουν πολλά πνεύματα τα οποία ως άγγελοι φωτός μας βγάζουν από τον Θεό, από την ζωή και μας κάνουν να αποκτούμε λογική που δεν απέχει και πολύ από τους ανθρώπους του κόσμου, οι οποίοι δεν έχουν σχέση ουσιαστική αλλά παραδοσιακή και τυπική με τον Θεό. Ο διάβολος δεν θα μας αφήσει εύκολα αφού γράφεται για αυτόν, ότι «ὡς λέων ὠρυόμενος περιπατεῖ ζητῶν τίνα καταπίῃ» (Α Πε. 5:8). Φυσικά αυτό ήταν στην Παλαιά Διαθήκη. Όμως και για τους ανθρώπους που έφυγαν της χάρης του Θεού, το ίδιο ισχύει, ενώ για όσους μετανοούν, ο διάβολος γίνεται παιδαγωγός, ευεργέτης ας το πούμε έτσι, και τούτο διότι αυτός μέσα στο σχέδιο του Θεού γίνεται ο εισαγγελέας του Θεού. Συνέχεια μας κατηγορεί, και πάντα μας βγάζει τα άπλυτα στην φόρα, και ο λόγος για να μετανοήσουμε, για να ταπεινωθούμε, διότι η ταπείνωση είναι το παν. Είναι γραφικό, «παν υιόν παραδέχεται εκπαιδεύει και μαστιγεί κι αν είστε χωρίς παιδεία, άρα νόθοι είστε κι ουχί υιοί». Χρειάζεται όμως ειλικρίνεια στον αγώνα μας, διαφορετικά δεν μπορούμε να πετύχουμε τίποτα, ο Θεός δεν μπορεί να συνεργαστεί με ένα πνεύμα και ένα σώμα ακάθαρτο, χρειάζεται αγιασμός, είναι ευαγγελική απαίτηση του ίδιου του Θεού «ἅγιοι γίνεσθε, ὅτι ἐγώ ἅγιός εἰμι» (Α΄ Πέτρ. 1:16). Αλλά και στην σιωπή, στην μοναξιά χρειάζεται να έχει ο άνθρωπος πρόγραμμα πνευματικό ώστε να μην τεμπελιάζει, διότι η οκνηρία είναι θανάσιμη αμαρτία. Το πρόγραμμα όμως βοηθά πολύ, διότι σε υποχρεώνει να κάνεις πράγματα που στο τέλος θα γίνουν φύση, τρόπος αγιοπνευματικής ζωής. Αν δεν έχουμε πρόγραμμα, θα πέσουμε σε παγίδες. Π.χ. μια φορά ρώτησε κάποιος ένα μοναχό, «πόσα χρόνια έχεις στο όρος;» και αυτός απάντησε, «έχω πολλά χρόνια στο όρος, στο βουνό όμως προκοπή δεν έχω παιδί μου» και συνέχισε, «και τα τσακάλια στην έρημο ζουν πολλά χρόνια, αλλά τσακάλια παραμένουν». Γι’ αυτό χρειάζεται εμείς να αγωνιζόμαστε πνευματικά αφού ζούμε μέσα στον κόσμο και να έχουμε αισθητήρια γεγυμνασμένα και μεγαλύτερη προσοχή. Μάλιστα χρειάζεται και εμείς να φύγουμε από τον κόσμο ώστε να βρούμε χρόνο να επικεντρωθούμε στον στόχο μας και να μην πηγαίνουμε μια από εδώ και μια από εκεί, λέγοντας στον εαυτό μας και στους άλλους «τα διαχειρίζομαι όλα εγώ, ξέρω τί πρέπει να κάνω σε κάθε περίσταση». Όχι, δεν είναι αλήθεια. Ο νους του ανθρώπου πρέπει να γίνει όπως του Χριστού, καθαρός, ώστε να μπορέσει ο άνθρωπος να αποκτήσει και ένα σώμα όπως του Χριστού, λίγο κόσμο, λίγο Θεό δεν κερδίζεις τίποτα. Μια μέρα δυο αδέλφια είπαν στον Χριστό να τους μοιράσει δίκαια την περιουσία τους και ο Κύριος απάντησε «ἄνθρωπε, τίς με κατέστησε δικαστὴν ἢ μεριστὴν ἐφ᾿ ὑμᾶς;» (Λουκ. 12:14) δεν έκανε ούτε καν συζήτηση. Χρειαζόμαστε λοιπόν γκρέμισμα του παλιού κόσμου που υπάρχει μέσα μας, ώστε να δημιουργηθεί με την μετάνοια, με την αναγέννηση καινούργιο πνεύμα και καινούργιο σώμα, το οποίο σώμα και αν το σκοτώσεις με οποιοδήποτε τρόπο, αυτό να μπορεί πάλι να ζωοποιηθεί αλλά και να αναστηθεί. Ότι έκανε ο Χριστός όλοι μπορούν να το κάνουν, Ο Κύριος είπε, «ο πιστεύων εις εμέ, τα έργα ά εγώ ποιώ κακείνος ποιήσει, και μείζονα τούτων ποιήσει …» (Ιωάννης 14:12). Ξέρετε, όλο το κόλπο είναι να ευαρεστήσουμε τον Θεό. Όποιος ευαρεστεί τον Θεό, απλά όταν προσεύχεται, εισακούγεται, αφού έχει την εξουσία αλλά και την άδεια να κουνά με την προσευχή του το χέρι του Θεού, με λίγα λόγια την παντοδυναμία του Θεού. Σίγουρα και όταν ακόμα δεν είμαστε ολοκληρωμένοι, πάλι να προσευχόμαστε, διότι το έλεός του μας καταδιώκει. 

Αδέλφια μου, διαβάζοντας το Ευαγγέλιο του Χριστού, κατάλαβα ότι ο Θεός θέλει να γκρεμίσει εκ θεμελίων τον κόσμο αυτό, και πιστεύω ότι το λίγο Θεός δεν θα μας δημιουργήσει τα αποτελέσματα που αφορούν την ίδια μας την ζωή την οποίαν θέλουμε να στολίσουμε με τον αγιασμό, με τον καθαρισμό, αλλά και με την αφθαρσία. Τί μας λέει ο Κύριος που πραγματικά μας εντυπωσιάζει; Πρώτον, «Ὁ φιλῶν πατέρα ἢ μητέρα ὑπὲρ ἐμὲ οὐκ ἔστι μου ἄξιος· καὶ ὁ φιλῶν υἱὸν ἢ θυγατέρα ὑπὲρ ἐμὲ οὐκ ἔστι μου ἄξιος·» (Ματθ. 10:37). Αγαπάς δηλαδή την μάνα σου, τον πατέρα σου, το παιδί σου παραπάνω από τον Θεό, και πολλοί φυσικά λένε «όχι, τον Θεό πάνω απ’ όλα», μα τα έργα δεν το δείχνουν αυτό, αφού όλοι ασχολούμαστε ο ένας με τον άλλον και όχι με τον Θεό. Με αυτόν τον τρόπο δεν μπορείς να διεκδικήσεις στόχους υπερβατικούς. Δεύτερον, «καὶ πᾶς ὃς ἀφῆκεν οἰκίας ἢ ἀδελφοὺς ἢ ἀδελφὰς ἢ πατέρα ἢ μητέρα ἢ γυναῖκα ἢ τέκνα ἢ ἀγροὺς ἕνεκεν τοῦ ὀνόματός μου, ἑκατονταπλασίονα λήψεται καὶ ζωὴν αἰώνιον κληρονομήσει» (Ματθ. 19:29). Τρίτον, μια μέρα ένας άνθρωπος τον πλησίασε και του λέει «Κύριε θέλω να σε ακολουθήσω αλλά πρώτα επίτρεψέ μου να τακτοποιήσω την οικογένεια, και ο Κύριος του απάντησε «οὐδεὶς ἐπιβαλὼν τὴν χεῖρα αὐτοῦ ἐπ᾿ ἄροτρον καὶ βλέπων εἰς τὰ ὀπίσω εὔθετός ἐστιν εἰς τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ» (Λουκ. 9:62). Πάει ένας άλλος και σε αυτόν λέει ο Κύριος «ἀκολούθει μοι», και αυτός του λέει «Κύριε, ἐπίτρεψόν μοι ἀπελθόντι πρῶτον θάψαι τὸν πατέρα μου» και ο Χριστός του απαντά «ἄφες τοὺς νεκροὺς θάψαι τοὺς ἑαυτῶν νεκρούς· σὺ δὲ ἀπελθὼν διάγγελλε τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ» (Λουκ. 9:59-60). Ένας άλλος του είπε «θέλω να σε ακολουθήσω», αυτός ήταν πλούσιος και ο Χριστός του λέει, «ὕπαγε πώλησόν σου τὰ ὑπάρχοντα καὶ δὸς πτωχοῖς, καὶ ἕξεις θησαυρὸν ἐν οὐρανῷ, καὶ δεῦρο ἀκολούθει μοι» (Ματθ. 19:21.) Εδώ με όλα αυτά είναι να σου φεύγει το μυαλό, με όλα αυτά ο Χριστός γκρεμίζει εκ θεμελίων το κράτος των ανθρώπων και συστήνει καινούργιο κράτος, καινούργιο λαό, καινούργιο άνθρωπο, χωρίς σύνορα, κράτη, έθνη, θρησκείες, συμφέροντα, προσωποληψίες, αδυναμίες, κλπ. παρά συστήνει μόνο έναν λαό, τον λαό του Θεού. Ο Πατέρας μας θέλει ανθρώπους στην γη την δική του, που να ζουν και να σκέφτονται με αγάπη. Εμείς σήμερα είμαστε ενοικούντες στην γη αυτή και όχι ιδιοκτήτες, γι’ αυτό και δημιουργούνται πολλά προβλήματα σε προσωπικό ή σε γενικό επίπεδο. Ας το πάρουμε απόφαση. Το λίγο Θεός στην ζωή μας δεν φτάνει μόνο το πολύ, ώστε να μπορεί και αυτός ο Θεός, ο Πατέρας μας με όλο το πλήρωμα των αγίων του να σκηνώσει ανάμεσα σε αυτόν τον λαό, σε αυτούς τους ανθρώπους. Εξάλλου και η βασιλεία, τόνισε ο ίδιος, «ἀπὸ δὲ τῶν ἡμερῶν Ἰωάννου τοῦ βαπτιστοῦ ἕως ἄρτι ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν βιάζεται, καὶ βιασταὶ ἁρπάζουσιν αὐτήν» (Ματθ. 11:12). Μόνο έτσι θα κινήσουμε μηχανισμούς ζωής και μηχανισμούς Θεού, το παράδειγμα παίζει μεγάλο ρόλο. Να γίνουμε παράδειγμα προς μίμηση. Λέγεται, ότι ο άγιος Γεώργιος δεν κήρυττε ποτέ τον Χριστό με τα λόγια του, ήταν ειρηνικός, φωτεινός, χαρούμενος πάντοτε, υγιής, γεμάτος από σοφία Θεού, απαντούσε με σοφία Θεού, τί απαντούσε, όταν κάτι τον ρωτούσαν. Μερικοί τον ρωτούσαν : «Πώς είσαι έτσι Γεώργιε; Τόσο φωτεινός, τόσο πρόσχαρος, τόσο φιλόξενος, τόσο χαρούμενος; Και αυτός έλεγε «είμαι χριστιανός» αυτό απαντούσε. Και αυτό ήταν αρκετό, αφού γινόταν αιτία να γίνουν όλοι γύρω του χριστιανοί για να ομορφύνει η ζωή τους. 

Χρειαζόμαστε την σιωπή, την σπουδή. Δεν γίνεται λίγο χριστιανός, λίγο κοσμικός. Μάλιστα για το λίγο χριστιανός και λίγο κοσμικός μιλάνε και οι άγιοί μας. 

Ὁ ἅγιος Διάδοχος Φωτικῆς σημειώνει σχετικά με την σιωπή και την αφιέρωση: «Ὅπως ὅταν αἱ θύραι τῶν λουτρῶν ἀνοίγωνται συνεχῶς, ἡ ἐσωτερική θέρμη ὠθεῖται ταχύτατα πρός τά ἔξω, ἔτσι συμβαίνει καί στήν ψυχή· ὅταν θέλη νά ὁμιλῆ ἔξω τοῦ μέτρου, ἔστω καί ἄν λέγη μόνον πνευματικούς λόγους, ἐξατονεῖ ἡ μνήμη τοῦ Θεοῦ διά τῆς πύλης τοῦ στόματος. Γι ̓ αὐτό μάλιστα χάνει ἐν συνεχείᾳ τούς δυνατούς πνευματικούς λογισμούς, περιπίπτουσα σέ πλῆθος κατωτέρων ἐννοιῶν καί ὁμιλοῦσα χωρίς τάξιν καί ἀμέτρως στούς τυχόντας, ἐπειδή ἔχασε τήν ἐνέργειαν τοῦ ἁγίου Πνεύματος, ἡ ὁποία συντηρεῖ τήν διάνοιαν φωτεινήν χωρίς φαντασίες. Γιατί τό ἀγαθόν Πνεῦμα ἀποφεύγει πάντοτε τήν πολυλογίαν, ὡς ἄσχετον καί ἀντίθετον σέ κάθε ταραχήν λογισμῶν καί φαντασιῶν ἔστω εὐπρεπῶν. Εἶναι καλή λοιπόν ἡ σιωπή στόν καιρό της, ἡ ὁποία δέν εἶναι τίποτε ἄλλο ἀπό μητέρα σοφωτάτων ἐννοιῶν»4. Ὁ ἅγιος Βασίλειος μᾶς λέγει «Ὅταν ἐρωτᾶσαι, δίνε ἀπάντηση μέ τήν πρέπουσα καί ταπεινή φωνή. Ὅταν δέν ἐρωτᾶσαι, σιώπα»5. Και όλα αυτά, διότι χρειαζόμαστε χρόνο ώστε να συλλάβουμε το θέλημά του, το οποίο στην συνέχεια καλούμαστε να το εμφανίσουμε στην ζωή μας. 

Εμείς πρέπει να ζητήσουμε την σιωπή. Φαντάσου, εμείς όχι δεν σταματάμε αλλά ανακατευόμαστε και σε αυτά που απλώς ακούμε, που δεν μας αφορούν αλλά ούτε και μας ρωτούν. Μάλιστα σήμερα, με αυτά τα μέσα που έχουμε, αντί να τα χρησιμοποιήσουμε για την αναγέννησή μας, εμείς απλά καθημερινά μαθαίνουμε όλα τα νέα, και μάλιστα από όλον τον κόσμο, και στην συνέχεια τα συζητάμε μεταξύ μας, δίνουμε λύσεις τάχα, θεωρώντας τους εαυτούς μας σοφούς. Όλα αυτά είναι παγίδα και χάσιμο χρόνου. Ο Χριστός συστήνει «οὐδεὶς ἐπιβαλὼν τὴν χεῖρα αὐτοῦ ἐπ᾿ ἄροτρον καὶ βλέπων εἰς τὰ ὀπίσω εὔθετός ἐστιν εἰς τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ» (Λουκ. 9:62). Παρόλο που ξέρουμε τόσα για τον Θεό, εμείς συνέχεια κρίσεις, επικρίσεις και κατακρίσεις. Ένας άλλος αφιερωμένος άνθρωπος έλεγε, -και εδώ υπάρχει μια μεγάλη παγίδα και θέλει προσοχή-, έφυγα μας λέει στο βουνό, στην σιωπή, παρόλα αυτά όπως ζούσα και στον κόσμο, έτσι ζω και εδώ, δεν έχω αλλάξει σε τίποτα, είμαι γεμάτος κακίες και αμαρτίες, παραμένω ο ίδιος εμπαθής άνθρωπος, με μόνη διαφορά ότι τώρα απλά ζω σε κελί και όχι στον κόσμο. Δεν έγινα ακόμη άγγελος. Εδώ βλέπουμε ότι δεν φτάνει μόνο να λες για τον Θεό αλλά να ζεις τον Θεό, και άγγελος δεν γίνεσαι από την μια μέρα στην άλλη. Παλαιότερα, χωρίς να θέλω να το καταλάβω πόσο δύσκολο είναι, είχα την απαίτηση όλοι οι μοναχοί και οι άνθρωποι του Θεού να είναι επίγειοι άγγελοι. Τώρα άρχισα να καταλαβαίνω, από προσωπική μου εμπειρία, πόσο εύκολη είναι η κατάκριση και πόσο δύσκολη είναι η «πράξη». Πολλές φορές και εμείς λέμε «γιατί να συμβαίνει αυτό στην ζωή μου, γιατί να συμβεί αυτό σε αυτόν τον αδελφό» κλπ. Πιστεύω ότι η λύση βρίσκεται εδώ. Αν και καλεστήκαμε από τον Θεό, γνωρίζουμε σήμερα περισσότερα πράγματα για τον Θεό, αλλά δεν έχει αλλάξει δυστυχώς ακόμα τίποτα στην ζωή μας. Αυτή είναι η αλήθεια. Μόνο για όσους κάνουν συνειδητά αγώνα, τότε ναι, όλα αλλάζουν. 

Παρατήρησα, ότι πολλοί αδελφοί δεν μπορούν να αντέξουν τη σιωπή. Τους αρέσει συνέχεια η κουβέντα και τρέχουν δεξιά και αριστερά για συζήτηση πνευματική ή κοσμική. Μάλιστα και οι νέοι σήμερα συνέχεια ακούν δυνατή μουσική ή όταν βρίσκονται μεταξύ τους, τις περισσότερες φορές λένε χαζομαρούλες. Οι ηλικιωμένοι καθημερινά παρακολουθούν τηλεόραση ατελείωτα. 

«Είπε αυτό για την σύνταξη, είπαν το άλλο, θα πάρουμε αύξηση, ή θα γίνει μείωση». Αποδεικνύεται, ότι όλοι οι άνθρωποι ψάχνουν για φασαρία και όχι για σιωπή ή περισυλλογή πνευματική. Οι σοφοί του κόσμου μιλάνε για το χρηματιστήριο, «έπεσε η λίρα, ανέβηκε το δολάριο, το ευρώ σταθερό» κλπ. Άλλοι σοφοί μιλάνε για το ότι έχουν πυραύλους καλούς, οι άλλοι καλά αεροπλάνα κλπ. Ο κάθε άνθρωπος, πνευματικός ή μη, αφού δεν μπαίνει στο αγιαστήριο, πάει να πει ότι φοβάται να μείνει μόνος του με τον εαυτό του. Ο άνθρωπος που λέει ότι πιστεύει, πνίγει τη φωνή της συνείδησης η οποία του λέει κάνεις λάθος. Η συνείδηση είναι ο μικρός Θεός μέσα μας ο οποίος, όταν ενεργοποιηθεί, θα λαμβάνει στην συνέχεια καθαρά μηνύματα από τον ίδιο τον Θεό. Αυτό θα του εξασφαλίσει μεγάλη χαρά, μεγάλη, άπειρη σοφία, ταπείνωση στο έπακρο και αγάπη χωρίς να μας κουράζει όταν την προσφέρουμε, αγάπη χωρίς να έχει τέλος. Το να ζεις με συνείδηση είναι σαν να ζεις μαθαίνοντας τα νέα από τους αγγέλους. Στην συνέχεια μαθαίνεις τα νέα από τον ίδιο τον Θεό. Και ξέρετε, τα έκτακτα δελτία των ανθρώπων κρύβουν συμφορές, ενώ οι ειδήσεις του Θεού, τα έκτακτα δελτία του Θεού κρύβουν μεγαλεία. Όταν τώρα κάποιος αποφεύγει την σιωπή, αποφεύγει απλά την ζωή, τον Θεό. Αν τώρα κάποιος δεν μπορεί ούτε τους αγγέλους να ακούσει, αλλά ούτε ακόμα και την συνείδησή του, πόσο μάλλον δεν θα μπορέσει να ακούσει τον ίδιο τον Θεό. Μόνο στη σιωπή ο άνθρωπος μιλάει στον Θεό και ο Κύριος του απαντά. Ο Κύριος, ονομάζεται Κύριος της Σιωπής, Αρχηγός της Σιωπής. Αν ψάξεις όλη την κτίση, όλη την δημιουργία, θα συναντήσεις παντού την σιωπή. Ο Θεός είναι σιωπή. Ας δώσουμε στην ζωή μας την σοφία του Θεού, την ειρήνη του Θεού και τη σιωπή του Θεού. Ας ζήσουμε μια ήσυχη και σιωπηλή ζωή με όλη την ευσέβεια και την ευλάβεια. Ο χρόνος σου κυλάει, ο χρόνος μου κυλάει τόσο γρήγορα και αθόρυβα. Ψάξε να βρεις λίγο ησυχία, κάπου να ξαποστάσει η ψυχή σου. Όσο και να τρέχεις ή να τρέχω, οι δουλειές ποτέ δε τελειώνουν. Μας λέει ένας άγιος «τί θα μείνει στο τέλος; Απλά οι στιγμές που έκανες το καλό, εκείνες οι μικρούλες στιγμές που χόρτασε η ψυχή μας την Θεία Χάρη. Ο Χριστός λοιπόν σώζει ολόκληρο τον άνθρωπο και την ψυχή και το σώμα του. Γι’ αυτό και έγινε ο Λόγος σάρκα, «Καὶ ὁ Λόγος σὰρξ ἐγένετο» (Ιω. 1:14). Σάρκα, όχι απλά άνθρωπος, αλλά σάρκα, για να τονίσει περισσότερο την πραγματική ενανθρώπισή του. Ο Θεός λοιπόν προσλαμβάνει όλη την ανθρώπινη φύση (ψυχή-σώμα) για να σώσει ολόκληρο τον άνθρωπο. Ο Γρηγόριος ο Θεολόγος εἶχε γράψει στήν Ἐπιστολή του (101, 32): «τὸ γὰρ ἀπρόσληπτον ἀθεράπευτον, ὅ δὲ ἥνωται τῷ Θεῷ, τούτο καί σώζεται». Η αγάπη, η ταπείνωση υπάρχει σε όποιον απαιτεί μηδενική εξουσία, απαιτεί το να γίνεται ο άνθρωπος του Θεού υπηρέτης πάντων. Ο Κύριος, όταν ήρθε στον κόσμο πολέμησε την υποκρισία με την αλήθεια. Το ίδιο να κάνουμε και εμείς ξεκινώντας από τον ίδιο μας τον εαυτό. Δεν θα μπορούσε ο άνθρωπος να υπερβεί τον εαυτό του, εάν δεν υπήρχε παράδειγμα. Το παράδειγμα υπάρχει και είναι η λογική του Θεού, είναι ο Χριστός, την οποία εικόνα του Χριστού δυστυχώς οι κοινωνίες την έχουν αμαυρώσει με πολλά εντάλματα ανθρώπων. Ο Χριστός δεν θέλει απλώς μια αγαθή, καλή προαίρεση. Ο Χριστός θέλει να γκρεμίσουμε από τον νου μας το κράτος του θανάτου. Ο Απ. Παύλος, όταν γνώρισε τον Χριστό, θώρησε και ονόμασε σκύβαλα όσα ήξερε μέχρι εκείνη τη στιγμή στη ζωή του. Εμείς το νιώθουμε αυτό; Όχι, και γι’ αυτό δεν μπορούμε να μετέχουμε της δόξης του Θεού, ουσιαστικά, ψυχικά, σωματικά, συνειδητά, υπαρξιακά, ψυχοσωματικά. Μόνο το σώμα που υπηρετεί τον αγιασμό, μπορεί να γίνει σύμμορφο της δόξης του Θεού, το σώμα που ζει το λάθος, ζει την αποσύνθεση, ζει τον θάνατο κάθε στιγμή. Όταν τα πάθη υπάρχουν στον νου μας και εκδηλώνονται στο σώμα μας, απέχουμε από τον Θεό. Τώρα όταν κάποιος αδιαφορεί σε όλα αυτά, να γνωρίζει ότι όσο και να τρέχεις, οι δουλειές ποτέ δε τελειώνουν. Τί θα μείνει στο τέλος; Τίποτα, «ήλθον, είδον και απήλθον». Σε ένα νεκροταφείο εδώ στην Ελλάδα μόλις φτάνεις στην πόρτα, γράφει «και εμείς δουλειές είχαμε». Μην την πατήσουμε με τις μέριμνες. Ας αφήσουμε πίσω μας στιγμές πνευματικές, που έκανες ή που έκανα το καλό. Να πολλαπλασιάσουμε στην ζωή μας εκείνες τις μικρούλες στιγμές που χόρτασε η ψυχή μας Θεία Χάρη. 

Γι’ αυτό σήμερα που έχουμε καιρό, να μαζέψουμε αμάραντο θησαυρό. Γι’ αυτό από σήμερα, ας ξεκινήσουμε τα έργα τα καλά. Μην φοβηθούμε, δεν θα πιαστούμε ποτέ κορόιδα κάνοντας το καλό, το άγιο, το θέλημα του Θεού. Υπάρχει Θεός και αυτός βλέπει. Ο ίδιος το απέδειξε παντού, έκανε μόνο το καλό, το αποκορύφωμα ήταν, όταν έβαλε νερό στην λεκάνη, στο λέντιο και έπλυνε τα πόδια των μαθητών του λέγοντας «ὑπόδειγμα γὰρ δέδωκα ὑμῖν, ἵνα καθὼς ἐγὼ ἐποίησα ὑμῖν, καὶ ὑμεῖς ποιῆτε·» (Ιω. 13:15). Εκείνος που καλέστηκε από τον Θεό, όχι από ανθρώπους, διότι αυτός που καλέστηκε από ανθρώπους δεν μπορεί να κάνει μεγάλες αλλαγές, αλλά αυτός που νιώθει, που πιστεύει ότι τον κάλεσε ο Θεός και παίρνει την απόφαση να αφιερωθεί, αλλά και να φύγει από τον κόσμο, είναι αυτός που ξενιτεύτηκε για την χώρα του Κυρίου. Αυτός τώρα ο άνθρωπος του Θεού, ας μην γυρίσει πάλι στον κόσμο, διότι τα πάθη είναι «φιλεπίστροφα», (αγαπούν δηλαδή να επιστρέφουν πίσω σ’ αυτόν που τα είχε). Είναι και γραφικό «ο κύων επέστρεψεν εις το ίδιον αυτού εξέρασμα, και, ο χοίρος λουσθείς επέστρεψεν εις το κύλισμα του βορβόρου» (Πέτρου Β΄ 2:22). Εμείς λοιπόν χρειάζεται να επικεντρωθούμε στον στόχο μας. Στην αρχή, λόγω του ότι οι θρησκείες, αλλά και ο κόσμος βαδίζει με έναν διαφορετικό τρόπο απ’ ότι συστήνει ο Λόγος του Θεού, αλλά και βαδίζει ο σημερινός άνθρωπος του Θεού, ίσως να μας κρίνουν, διότι δεν θα μετέχουμε πολύ σε ανθρώπινα εντάλματα, σε εκδηλώσεις ανθρώπινες κλπ. Ακόμα μπορεί να μας πουν και αιρετικούς. Εμείς όμως ξέρουμε, ότι αυτό που κάνουμε, το κάνουμε για να αποκτήσουμε σοφία αλλά και για να μπορέσουμε να βάλουμε τάξη στην ζωή μας, η οποία συστήνεται από τον ίδιο τον Θεό. Μάλιστα το βασικό, δεν θα κρίνουμε κανέναν. Είναι φυσικά καλή η αγαθή συμμετοχή σε εκδηλώσεις ανθρώπων αλλά και σε εκδηλώσεις μέσα στον χώρο της εκκλησίας, όμως εμείς συλλάβαμε και καταλάβαμε, ότι χρειαζόμαστε την αφιέρωση. Αν ρίξουμε μια ματιά γύρω μας, θα δούμε ότι οι άνθρωποι που δεν αφιερώνονται, δεν καταφέρνουν πολλά. Σχεδόν δεν έχουν καμιά διαφορά ο πιστός με τον άπιστο, αν και εδώ θέλει προσοχή, ποιός ο πιστός, ποιός ο άπιστος. Θα πω και κάτι σημαντικό για μένα, πολύ σημαντικό, αφού κρύβεται μια μεγάλη παγίδα πίσω από αυτό. Για όλους αυτούς λοιπόν που νομίζουν ότι είναι χριστιανοί ή δηλώνουν άθεοι ή πιστοί, να γνωρίζουμε ότι άπιστος, πιστός ή άθεος δεν είναι αυτός ο οποίος λέει ότι είναι άθεος ή πιστός. Άπιστος ή άθεος αποδεικνύεται, ότι είναι απλά αυτός που λέει ότι είναι πιστός, δηλαδή εκείνος ο οποίος πηγαίνει στην εκκλησία, προσεύχεται, διαβάζει κλπ. όμως συνέχεια ο τάχα πιστός υποκρίνεται, λέει ψέματα, έχει εγωισμό, ενεργεί με φανατισμό, κρίνει τους συνανθρώπους του, είναι φιλάργυρος κ.λ.π. Αυτός τώρα που λέει ότι είναι άθεος, απλώς έχει άγνοια. Αν γνωρίσει, ίσως να έχει καλύτερη εξέλιξη από αυτόν που λέει ότι είναι πιστός αλλά υποκρίνεται με φυσική συνέπεια να γίνεται άθεος, ενώ κατηγορεί τον άθεο. Αυτός που λέει ότι είναι τάχα πιστός, έχει και άλλο ένα χαρακτηριστικό που τον καθιστά άθεο. Αυτό είναι: συνέχεια λέει έντονα και γρήγορα «ότι εγώ πιστεύω πολύ στον Θεό», και στην συνέχεια λέει «όμως δεν έχω χρόνο να μελετήσω, να προσευχηθώ» κλπ. Πώς είναι δυνατόν άνθρωπε, να πιστεύεις κάτι που δεν ερευνάς και δεν το εντάσσεις στη ζωή σου, στην καθημερινότητά σου; 

Εξάλλου και οι Γραμματείς και οι Φαρισαίοι αυτά έλεγαν και όμως σταύρωσαν τον ίδιο τον Θεό. Μη γένοιτο να έχουμε τέτοια πίστη, τέτοια αποστολή, να λέμε ότι είμαστε χριστιανοί και όμως με τα έργα μας να ζούμε όπως ένας άθεος. 

Αδέλφια μου, πιστός είναι αυτός που το σώμα του υπηρετεί τον αγιασμό. Μόνο αυτό το σώμα μπορεί να γίνει σύμμορφο της δόξης του Θεού, και για να γίνει αυτό, χρειάζεται αφιέρωση, σιωπή, αγιαστήριο. 

Αδέλφια μου, έχει αποδειχθεί ότι ο θείος σπερματικός Λόγος μπορεί να αναπτυχθεί μέσα στον κάθε άνθρωπο, αφού πρώτα εισέλθει στο προσωπικό του αγιαστήριο, διεργαζόμενος το θέλημα του Θεού, μεταβάλλοντας τον νου του σε δέντρο ζωής. Αυτή η συνδιαλλαγή με τον Θεό παρέχει στον άνθρωπο την σοφία του Θεού η οποία υλοποιείται στο σώμα του, το οποίο μέσω του Λόγου του Θεού ανακτά τις δυνάμεις εκείνες που το κρατούν αιώνιο, άφθαρτο και ο λόγος, διότι η σοφία του Θεού επαναφέρει όλες τις βιοχημικές διεργασίες, λειτουργίες του εγκεφάλου που μπορούν να παράγουν τη ζωή, αφού το ψυχοσυναισθηματικό κομμάτι διά του Λόγου του Θεού είναι απολύτως βέβαιον ότι δημιουργεί το άφθαρτο σώμα. Αυτή η εξουσία καθιστά αυτόματα τον άνθρωπο, συμμέτοχο του Δημιουργού και κληρονόμο της απείρου κάλλους δόξης του, αρκεί να γίνει κατανοητό το πάνσοφο σχέδιο του Θεού – Πατέρα, ο τρόπος αλλά και ο λόγος που δημιούργησε. Μόνο με αυτόν τον τρόπο μπορεί ο άνθρωπος να εγκαταλείψει τον αισθητό ανθρώπινο κόσμο και να μετέχει κατόπιν του πνευματικού κόσμου. Όσο τα πάθη, οι αδυναμίες, οι μικρότητες συνυπάρχουν στη ζωή, τότε η φθαρτή εικόνα του ανθρώπου θα γίνεται ολοένα και πιο ψεύτικη. Όταν όμως ο άνθρωπος φύγει διά του Χριστού από την αμαρτία, το ψέμα, την άγνοια, τότε ένας νέος κόσμος, ο πνευματικός, με νέους ουρανούς και νέα γη θα αναλάβει την διαχείριση της υλικής υπόστασης του ανθρώπου. Μόνο η σωστή διαχείριση αυτού του Πνεύματος του Θεού θα λαμπρύνει τη ζωή και θα μεταστοιχειώσει το υλικό σώμα σε σώμα άφθαρτο, αιώνιο. Γι’ αυτό σήμερα, στην Φωνή Θεού, καλούμαστε να θέσουμε σε πρώτη θέση το πνευματικό στοιχείο από το υλικό. 

Αδέλφια μου, όποια και αν είναι η εξέλιξη του κόσμου, χωρίς τον Χριστό, θα συνεχίζεται η πνευματική διάβρωση γύρω μας και μέσα μας. Μπορεί τα πάντα γύρω μας, υλικά ή φιλοσοφικά, να γίνονται καλύτερα, μπορεί ο κόσμος μας να έχει ομορφύνει αλλά, αν προσέξουμε, θα δούμε ότι μέσα μας πνευματικά, όλα χειροτερεύουν και τούτο αποδεικνύεται, διότι η απλότητα στις μεταξύ μας σχέσεις χάθηκε, η αγάπη παρέμεινε ανενεργή, η ταπείνωση έγινε εωσφορικός εγωισμός, η χαρά είναι σκηνοθετημένη, η ζωή απρόβλεπτη, η φθορά χαραγμένη πάνω μας, αφού αυξάνεται καθημερινά διαβρώνοντας το σώμα το οποίο σιγά-σιγά το οδηγεί στη σήψη και στην αποσύνθεση. Γι’ αυτό, αφού ο Θεός τα ενέπνευσε μέσα μας και τα συλλάβαμε όλα αυτά, καλούμαστε άνωθεν να θέσουμε ως πρωταρχική ενέργεια στην ζωή μας την επανένταξή μας στην λογική του Θεού, ώστε το μέλλον μας να είναι η απόλυτη πνευματική ευτυχία. Μη συνεχίζουμε τον ανελέητο ακρωτηριασμό της ψυχής μας με τις μικρότητες του εωσφορικού εγωισμού, ο οποίος μας καλεί συνέχεια στο να υπηρετούμε το εγώ μας απορρίπτοντας συνειδητά το λογικό «ἵνα ὦσιν ἓν καθὼς ἡμεῖς» (Ιω. 17:11), το οποίο είναι ευαγγελική απαίτηση του Θεού. Η κρίση που αντιμετωπίζουμε καθημερινά με τον εαυτό μας, με τον συνάνθρωπο, με τον Θεό, με την ίδια την ζωή φανερώνει την πνευματική μας εξαθλίωση την οποία το κοινωνικό σύστημα μας υποχρεώνει να υπηρετήσουμε. Το ψεύτικο εγώ μας που υπηρετούμε, γεννά έναν ψεύτικο κόσμο, φυσική συνέπεια το βασίλειο του σκότους που στηρίζεται στο ψέμα, διά της τεκνογονίας να γίνεται αδιασάλευτο πολίτευμα. Μόνο αν ανακτήσουμε και συλλάβουμε την αίσθηση και την ενέργεια των Λόγων του Θεού, θα καταλάβουμε τις άπειρες δυνατότητες που μας προίκισε αυτός ο Θεός αφού μας κατέστησε λογικά όντα μέσα στην Δημιουργία. Μάλιστα, κατά την δική του βούληση δημιουργηθήκαμε και οι προδιαγραφές μας είναι να γίνουμε εικόνα Θεού, κληρονόμοι Θεού, συγκληρονόμοι Χριστού και συμμέτοχοι της απείρου κάλλους δόξης του. Εμείς σήμερα απλώς καλούμαστε να υπηρετήσουμε τον Θεό, την ζωή και όχι τον θάνατο ο οποίος πηγάζει, δημιουργείται μέσα από την άγνοιά μας.  

Αδέλφια μου, τα έργα των ανθρώπων του Θεού διέπονται από σοφία Θεού με δυνάμεις. Η παρουσία του Χριστού στον κόσμο υφίσταται, όχι μόνο μέσα στον άνθρωπο που συνταξιδεύει μαζί του πνευματικά αλλά και σε όλη την κινούμενη μάζα της φύσης και όχι μόνο, αλλά και της ολικής μάζας του σύμπαντος η οποία βρίσκεται εντός του χώρου γαλαξίας αλλά και εκτός. Όλα φωνάζουν, ζει Κύριος! 

Ο Χριστός είναι η αρχή, η μέση και το τέλος όλης της έμψυχης, λογικής, άλογης και υλικής Δημιουργίας, «πάντα δι᾿ αὐτοῦ ἐγένετο, καὶ χωρὶς αὐτοῦ ἐγένετο οὐδὲ ἓν ὃ γέγονεν» (Ιω. 1:3). Και είναι απολύτως βέβαιον, ότι τα πάντα, μόνο διά του Χριστού καθαγιάζονται και ζωοποιούνται αφού η λογική του, η σοφία του, η στάση ζωής του αλλά και η επίδρασή του διά του Λόγου του πάνω σε όσους τον γνώρισαν προσωπικά αλλά και μετέπειτα σε όσους τον γνώρισαν διά Πνεύματος Αγίου, τους επηρέασε ριζικά, αφού τους μετάλλαξε πνευματικά από ανόργανα άβουλα όντα με περιορισμένες δυνατότητες σε οργανικά και ενόργανα πνευματικά όντα, θεούς με λογική Θεού. Καθώς με την συνεχόμενη αναγέννησή τους πάνω στις αρχές του Πατέρα προσδιορίζονται και καθορίζονται στους ανθρώπους του Θεού απεριόριστες δυνατότητες, οι οποίες εξασφαλίζονται στην ζωή τους διά του ενυπόστατου Λόγου του, ο οποίος ζωοποιεί και υλοποιεί το αγαθό μέσα μας, το οποίο διά του Χριστού καθαγιάζει το σώμα μας αφού διά του Λόγου γίνονται οι άνθρωποι του Θεού συνδημιουργοί αυτού. Αδέλφια μου, έχουμε οδηγό, ποιμένα, Θεό τον Χριστό. Ας ξεκινήσουμε μέσα μας την επανάσταση που χρειάζεται, για να πολεμήσουμε τα έργα του σκότους τα οποία κληρονομήσαμε. Και επανάσταση δεν είναι να σε κατευθύνει κάποιος και να εκτελείς τις δικές του εντολές, που αυτός νομίζει ότι είναι του Θεού. Η σωστή επανάσταση είναι να γίνεις προσωπικότητα και να συμμετέχεις στη ζωή του άλλου, αν σου το επιτρέπει, για να γίνει ότι είσαι εσύ, ούτε παρακάτω ούτε παραπάνω. Ο Θεός ήρθε στον κόσμο για να καταργήσει την αμαρτία και να δημιουργήσει απλά θεούς σύμμορφους. Αν ο Θεός επιδίωκε την υποταγή μας, δεν θα ήταν Θεός αγάπης, αλλά Θεός συμφερόντων. Όμως απεδείχθη, ότι είναι πραγματικά Θεός ο Πατέρας μας, διότι σε οδηγεί στην θέωση. Μάλιστα σου μοιράζει τα πάντα υλικά και πνευματικά, αφού σε κάνει σύμμορφο, στη συνέχεια σε κάνει κληρονόμο Θεού, συγκληρονόμο Χριστού και συμμέτοχο της μεγάλης δόξης του. Ο υποκριτής δεν θυσιάζει τίποτα. Και να το καταλάβουμε όλοι στον κόσμο που ζούμε, οι πιο επικίνδυνοι άνθρωποι πάνω στις αρχές του Θεού, είναι αυτοί που δίνουν εντολές και αυτοί που τις εκτελούν για χρήματα ή για συμφέροντα προσωπικά ή γιατί φοβούνται μην ονομαστούν αποσυνάγωγοι. Άλλο είναι όμως, αν αυτές οι εντολές είναι για το γενικό συμφέρον. Το ατομικό συμφέρον είναι το κακώς εννοούμενο συμφέρον, το γενικό συμφέρον είναι το θέλημα του Θεού αλλά και καλώς εννοούμενο συμφέρον. Η εντολή που έδωσαν οι Γραμματείς και οι Φαρισαίοι στον Ιούδα, αφού πρώτα είδαν ότι δέχεται εντολές, προσφέροντας σε αυτόν τριάντα αργύρια, αλλά και η απόφαση από τον ίδιο τον Ιούδα να τα πάρει ή να δεχτεί την εντολή, η οποία με το δούναι και λαβείν γίνεται συμφωνία, οδήγησαν τους πρώτους να είναι πάντα δακτυλοδεικτούμενοι, αφού έγιναν αιτία να σταυρώσουν έναν αθώο και στη συνέχεια πολλούς αθώους, και τον εκτελεστή της εντολής, Ιούδα, τον οδήγησαν στην κρεμάλα.
Ο Χριστός θέλει να γίνει ο καθένας μας αγάπη, και αγάπη σημαίνει να δέχομαι τον άλλον όπως είναι. Οι αλλαγές που θέλει κάποιος να επιβάλλει, φανερώνουν άνθρωπο, που δεν έχει σχέση με τον Θεό, και όποιος θέλει να μπει στην υπακοή του, γιατί του χορηγεί κάποιο μέρισμα στη ζωή, δεν θα ελευθερωθεί ποτέ. Απεδείχθη, ότι όταν κουνάς την ουρά σου στο ψέμα, τότε δεν είσαι άνθρωπος που σε διέπει η σοφία του Θεού, η αλήθεια, αλλά θα είσαι πάντα κούνια-μπέλα, αφού πάντα θα είσαι σκλάβος. Όποιος αφήνει τους άλλους να μπουν στην ζωή του, δεν θα γίνει θεός, φυσική συνέπεια να μην γίνει ποτέ ελεύθερος. Ο ελεύθερος κατά Θεό είναι γεμάτος με ζωή και δεν εξαρτάται από ανθρώπους αλλά από τον Θεό, με τον οποίον είναι φίλος. Στην ουσία δεν εξαρτάται ούτε από τον Θεό, διότι η ελευθερία που του εξασφάλισε ο Θεός τον καθιστά Θεό, είναι γραφικό «θεοί ἐστε καὶ υἱοὶ ῾Υψίστου πάντες» (ΨΑΛΜΟΙ 81:6). Εξάλλου αυτό είναι και το θέλημα του Θεού για τον άνθρωπο, να γίνει κληρονόμος, συμμέτοχος, φίλος Θεού.

Ο Θεός θέλει να έχεις προσωπικότητα, να έχω προσωπικότητα, θέλει να κάνεις δική σου ταυτότητα και προσωπικότητα. Αυτά τα θέλω του Θεού δίνονται σε όσους τα αντιλαμβάνονται και θέλουν να κάνουν πνευματική επανάσταση, κάτι που όσοι έχουν συμφέροντα, δεν το επιθυμούν. Αδέλφια μου, να μην φανατιζόμαστε, να μην υποστηρίζουμε τίποτα και κανέναν παρά μόνο τους καρπούς του Αγίου Πνεύματος, τα χαρίσματα, τα σημεία, τις ιδιότητες του Θεού. Δεύτερον, να ακούμε σωστά και ό, τι κι αν ακούμε, να μην βγάζουμε εύκολα συμπεράσματα. Αδέλφια μου, όλες οι επιτυχίες ή οι αποτυχίες ήρθαν στην ζωή μας, διότι πρώτα ακούσαμε κάτι, στη συνέχεια το πιστέψαμε και μετά το ζήσαμε -έτσι εκπληρώνονται οι επαγγελίες στους ανθρώπους που θα τις μελετήσουν, θα τις γνωρίσουν, θα τις σπουδάσουν, θα τις πιστέψουν, θα δημιουργήσουν προϋποθέσεις και θα εκπληρωθούν σε αυτούς-. Άλλους τους έχουν εγκλωβίσει τα ακούσματα και άλλους τους έχουν ελευθερώσει. Να ξέρουμε ότι το περιβάλλον μας, παίζει καθοριστικό ρόλο στην εξέλιξή μας, παίζει καθοριστικό ρόλο στη διαμόρφωση της πίστης μας στη ζωή μας. Όλα τα ακούσματα θα καθορίσουν τη ζωή μας, την εξέλιξή μας, είτε αυτά έρχονται από το περιβάλλον είτε από οπουδήποτε αλλού. Γι’ αυτό είναι καλό, τα ακούσματά μας να είναι γύρω από την σοφία του Θεού, γύρω από την αγάπη, διαφορετικά να προσέχουμε πολύ το τί ακούμε. Ο λάθος τρόπος προσέγγισης της σοφίας του Θεού και της επιστήμης φέρνει αρνητική εξέλιξη πάνω στο θέμα της πίστης και της υγείας, της πίστης αυτής που αφορά την εξέλιξη του κόσμου, διότι αν δεν υπάρχει η σοφία του Θεού, αν δεν υπάρχει η αγάπη, αν δεν υπάρχει η ταπείνωση, η πίστη γίνεται εγωιστική, εωσφορική που συγκλίνει στη συνέχεια στην απαίτηση, στην αντιπαλότητα, στο εγώ, στον φανατισμό και στο τέλος καταλήγει και στα μαχαίρια. Με λίγα λόγια ο φανατισμός οδηγεί τον άνθρωπο στην υποκρισία. Τί είναι υποκρισία; Μέσω διαφόρων σπουδών που κάνεις σε συγκεκριμένους τομείς, παίρνεις μια θέση από την πολιτεία, αποκτάς μια θέση, παίρνεις έναν τίτλο, γίνεσαι ιερέας, δεσπότης ή ποιμένας κ.λπ. Στη συνέχεια χωρίς να έχεις τον καθαρισμό, τον αγιασμό, δέχεσαι και επιτρέπεις στον εαυτό σου να κάνεις τον ανώτερο, δέχεσαι να είσαι μισθωτός, υπάλληλος, έπειτα φοράς και τα ιδιαίτερα ρούχα και αρχίζεις και δίνεις διαταγές χωρίς να έχεις εγκριθεί από τον Θεό ως ιερέας ή ποιμένας ή δεν ξέρω τι άλλο. Παρ’ όλα αυτά, ο Θεός και αυτόν δεν τον εμποδίζει, διότι ελπίζει, ότι από αυτά που καλείται να δείξει στους άλλους ή να πει στους άλλους, θα βοηθήσει τον ίδιο του τον εαυτό στο να καταλάβει, ώστε να γίνει αγάπη. 

Αδέλφια μου, όποιος ζει με τον Χριστό, ζει μια τρέλα, ζει αγάπη και έχει αγάπη μέσα του και για όλη την Δημιουργία, ζει μέσα του τον Θεό, ζει τον παράδεισο, «ἰδοὺ γὰρ ἡ βασιλεία τοῦ Θεοῦ ἐντὸς ὑμῶν ἐστιν» (Λουκ. 17:21). Η ζωή με τον Χριστό είναι διαφορετική όταν την συγκρίνουμε με τη ζωή που είχαμε στην άγνοια. Η ζωή με τον Χριστό είναι χαρά, είναι φως, είναι αναγέννηση, είναι αγαλλίαση, είναι ανάσταση, είναι ζωή αιώνια, άφθαρτη, είναι θείος έρωτας, είναι γλυκασμός. Η ζωή με τον Χριστό σε κάνει να λαμπυρίζεις ολόκληρος. Χωρίς Χριστό η ζωή γίνεται εωσφορική, θολώνει ο νους του ανθρώπου, ζει πυρίκαυστα, καθετί που κάνει τον οδηγεί σε αδιέξοδο. Οι άνθρωποι οι οποίοι δεν έχουν Χριστό, καταλήγουν να έχουν φανατισμό με τους τύπους των δογμάτων, προσφεύγουν σε ανθρώπους που τους το παίζουν ανώτεροι, καταλήγουν σε οργανώσεις, στην υπακοή όχι αφιερωμένων ανθρώπων αλλά υποκριτών οι οποίοι όλο κρύβονται και φίλοι δεν γίνονται. Είναι ψυχολογικά άρρωστοι (αφού δεν έχουν τον Χριστό), όσοι υπηρετούν τα παραπάνω. Ουδείς υγιής άνθρωπος δέχεται να μπει κάποιος στη ζωή του και να τον υποτάξει. Ο υγιής πνευματικά άνθρωπος δέχεται μόνο φίλους, όπως και ο υγιής απεσταλμένος. Είναι ντροπή να λέει κάποιος, ότι έχει αποστολή, ότι είναι απεσταλμένος, ότι είναι ποιμένας, ότι είναι προφήτης και να θέλει να επιβάλλεται, να σπέρνει τρόμο, να θέτει νόμους και όρους — αυτός, εκατό τοις εκατό, έχει δαιμονιστεί— ενώ ολόκληρος Χριστός είπε, «ὑμεῖς φίλοι μού ἐστε» (Ιω. 15:14). Εδώ είναι η πνευματική υγεία αλλά και η βιολογική, όταν έχεις αυτό το πνεύμα. Όταν κάποιος δεν ζει με τον Χριστό, ζει στην μιζέρια, ζει στο ψέμα, έχει άγχος, έχει θυμό, εργάζεται με δόλο, με συμφέροντα, επιδιώκει πνευματικές θέσεις, γίνεται ανώτερος, κρύβεται συνέχεια, άλλα λέει την μια στιγμή άλλα την άλλη. Όλα αυτά δεν βοηθούν, όλα αυτά θα δημιουργήσουν πνευματικές ανωμαλίες, οι οποίες θα καταστρέψουν το βιολογικό σώμα (αλλά και όσους είναι γύρω οδηγώντας τους σε αδιέξοδο), διότι όταν ζεις άνθρωπε με πάθη, με αδυναμίες, με πονηρίες, με κρίσεις, με θυμούς, με εγωισμούς κλπ. τί συμβαίνει μέσα σου; Πρήζονται οι αδένες, το συκώτι δεν λειτουργεί, η χολή δεν παράγει τίποτα, το πάγκρεας κινδυνεύει κάθε στιγμή, το στομάχι πάει να σπάσει, η πίεση φτάνει 20 και ανεβαίνει. Πηγαίνεις στους γιατρούς, φάρμακο για το στομάχι, φάρμακο για τον αδένα, φάρμακο για το συκώτι, φάρμακο για τους πόνους, φάρμακο για τον ύπνο, φάρμακο για την πίεση και τέλος δεν έχει. Όσοι βρουν τον Χριστό και τους ανθρώπους του Θεού, θα μπορούν να ζουν χωρίς φάρμακα και χωρίς πολύ φαγητό επίσης. Ο άνθρωπος του Θεού μπορεί να ζει και με ένα γεύμα μικρό, απλό, ο λόγος; Διότι δεν έχει την λαιμαργία, δεν έχει αυτό το πάθος. Και όπως έχει αποδειχθεί και από την επιστήμη, το πολύ φαγητό κάνει το μεγάλο κακό στο σώμα. Εγκράτεια λοιπόν. Ο βασικότερος όμως λόγος ποιός είναι; Ότι ζει με τον Χριστό, ζει ελεύθερα, ζει με τους άλλους αρμονικά, όλα αυτά τον χορταίνουν. Όλοι, με την αγάπη του Θεού και την παρουσία του Θεού στη ζωή τους γίνονται μιμητές του Χριστού και ισχυροί πνευματικά. Όσοι με αγάπη ψάχνουν τον Χριστό, θα τον βρουν. Όλοι θεραπεύονται, όταν βρουν την υγιαίνουσα διδασκαλία, όταν βρουν τον Χριστό και όχι μόνο θεραπεύονται αλλά και οι βιοχημικές διεργασίες του κυττάρου αλλάζουν, μεταστοιχειώνεται το κύτταρο, αφού έχει αποδειχθεί, ότι η ζωή του εξαρτάται από το ψυχοσυναισθηματικό κομμάτι το οποίο ζωοποιεί συνέχεια. Μόνο ο Λόγος του Θεού, ο Χριστός, ζωοποιεί τον άνθρωπο. Έτσι ο άνθρωπος του Θεού με τον Χριστό, μπορεί να ζήσει αιώνια, μπορεί ναι είναι άφθαρτος, αθάνατος (αυτό είναι επαγγελία). Όλα αυτά εμείς τα εργαζόμαστε, όχι με εωσφορικό τρόπο αλλά με επιστημονικό για να συνεισφέρουμε στην εξέλιξη και στην πρόοδο του ανθρωπίνου γένους. Εμείς όλοι πιστεύουμε, ότι ο Χριστός δεν έφερε μια θρησκεία στον κόσμο αλλά μια επιστήμη, την επιστήμη του Λόγου, ο οποίος ζωοποιεί, θεραπεύει, εξελίσσει, σε ελευθερώνει από την αμαρτία, από την φθορά και τον θάνατο, μας ελευθερώνει από τους ανθρώπους -σωτήρες, από τα παράσιτα, από τους εγωιστές τους οποίους δεν τους ενδιαφέρει ο Χριστός ή ο άνθρωπος αλλά τα προσωπικά τους συμφέροντα. 

Αδέλφια μου, πιστεύω ότι μπορούμε να ζήσουμε όλοι με τον Χριστό σήμερα, εγώ το νιώθω, το πιστεύω, το καταλαβαίνω και το βλέπω και σε όλους τους αδελφούς που εργάζονται το αγαθό στο αγιαστήριο. Αυτός ο Χριστός μας οδήγησε όλους εμάς στο αγιαστήριο και όλοι σιγά - σιγά γινόμαστε ευτυχισμένοι, πραγματικά ευτυχισμένοι και είμαστε ερωτευμένοι τώρα πλέον με τον Χριστό, με την Δημιουργία αλλά και με τον άνθρωπο ανεξαρτήτως έθνους, φυλής, θρησκείας, οργάνωσης.  Η αγάπη μεγάλωσε. Σήμερα έχουμε έναν έρωτα, όχι σαν τον κοσμικό που δημιουργεί πόνο, θλίψη, στενοχώρια, αδιέξοδα, αντιπαλότητες αλλά έχουμε έναν έρωτα θεϊκό, που μας ζωοποιεί κάθε στιγμή και δεν τελειώνει ποτέ, αφού τον ζούμε σήμερα σε καθημερινή βάση και μάλιστα αυτός αυξάνει συνέχεια στο αγιαστήριο. Μάλιστα είναι πολύ καλό κάθε μέρα να κάνουμε απολογισμό, αν ζούμε την αγάπη την πρώτη ή έχουμε ξεφύγει. Ξέρετε, όταν κλείνουν τα μαγαζιά το βράδυ, οι ιδιοκτήτες κάνουν ταμείο για να δούνε ποιά τα κέρδη (έσοδα) της ημέρας και ποιά τα έξοδα. Έτσι και εμείς, στην προσευχή μας το βράδυ να κάνουμε ταμείο, να λέμε ποιά τα λάθη και ποιά τα σωστά, ώστε να διορθώνουμε τον εαυτό μας κάθε στιγμή. Εγώ δίνω μια συνταγή η οποία δεν είναι βαριά, ειδικότερα όταν ο άνθρωπος αρχίζει και νιώθει την ευλογία του Θεού στη ζωή του. Αυτή είναι: κάθε μέρα, από το πρωί μέχρι το βράδυ να παίρνουμε ανά τακτά διαστήματα κουταλιές σιωπής, διότι κάνουμε τους έξυπνους και έχει γεμίσει ο κόσμος με μωρίες, με χαζομάρες. Δυστυχώς καταναλώνουμε ενέργεια χωρίς λόγο, είναι γραφικό, «θοῦ, Κύριε, φυλακὴν τῷ στόματί μου καὶ θύραν περιοχῆς περὶ τὰ χείλη μου» (ΨΑΛΜΟΙ 140:3). Πρώτο πιάτο λοιπόν, σιωπή. Δεύτερο (κύριο) πιάτο, μελέτη της Καινής Διαθήκης, τρίτο πιάτο, ράδιο της Φωνής Θεού, επιδόρπιο, ακουστικά με την υγιαίνουσα διδασκαλία της Φωνής Θεού και σε λίγο καιρό θα δει ο καθένας τα αποτελέσματα, αφού θα καθαρίσει ο νους του. Ξέρετε τί γίνεται με αυτό που το λέω και το τονίζω συνέχεια; Θα σας πω τί γίνεται. Είναι σαν να έχει κάποιος ένα χωράφι που είναι γεμάτο αγκάθια, —έτσι είναι ο νους μας, ο εγκέφαλός μας— και ένας του δίνει ένα δρεπάνι για να το καθαρίσει και αυτός, πριν ξεκινήσει να κόβει, λέει «είναι πολλά τ’ αγκάθια» και εκείνος που του έδωσε το δρεπάνι του λέει «κόψε, κόψε, μην κοιτάς πίσω, κόψε, κόψε». «Είναι πολλά τ’ αγκάθια» λέει αυτός καθώς κόβει, «κόψε» λέει ο Θεός. Καμιά φορά όμως του λέει «κοίτα πίσω» και αυτός κοιτάει λίγο πίσω και λέει «Θεέ μου, τί είναι αυτό; Το καθάρισα, είναι ωραίο!», το απολαμβάνει. Έτσι παίρνει θάρρος και συνεχίζει να το καθαρίζει. Όταν λοιπόν καθαρίσουμε τον νου μας, τον εγκέφαλό μας λιγάκι, να και ο Θεός, βρίσκει απάγκιο, βρίσκει συντροφιά και έρχεται. Όπου είναι καθαρός ο χώρος, ο Θεός έρχεται, του αρέσει το καθαρό, το άγιο. Όπου ο τόπος είναι άγιος, εκεί έρχεται ο Θεός. Ο Θεός στο όρος Σινά τί είπε στον Μωυσή; «Λύσον τα υποδήματά σου εκ των ποδών σου· διότι ο τόπος επί του οποίου ίστασαι είναι γη αγία» (Έξ. 3:5) Ο Αρχιστράτηγος του Θεού τί είπε στον Ιησού του Ναυή; «λῦσαι τὸ ὑπόδημα ἐκ τῶν ποδῶν σου· ὁ γὰρ τόπος, ἐφ᾿ ᾧ νῦν ἕστηκας ἐπ᾿ αὐτοῦ, ἅγιός ἐστι» (ΙτΝ. 5:15). Ο τόπος ο άγιος είναι ο εγκέφαλος, εκεί κατοικεί ο Θεός. Ο εγκέφαλος είναι το μέσον με το οποίο επικοινωνεί Θεός και άνθρωπος. Ας τον καθαρίσουμε με την σοφία του Θεού.

Ο Πατέρας μας το έχει δηλώσει, αρκεί να το πιστέψουμε και να το εργαστούμε. Αυτό είναι, «ὅτι οὐ θελήσει θέλω τόν θάνατον τοῦ ἁμαρτωλοῦ, ὡς τό ἐπιστρέψαι καί ζῆν αὐτόν·» (Ιεζ. 18:23), λέγει ο Κύριος (αυτό λέει ο Θεός, ότι θέλει να επιστρέψει ο άνθρωπος και να ζήσει). Ας ακολουθήσουμε με όλη τη δύναμη της ψυχής μας τον δρόμο της αναγέννησης, της μετάνοιας, ώστε να δημιουργήσουμε καινούργιους φίλους, όπως τον Πατέρα μας τον Θεό, τον Υιό και Λόγο του Θεού του ζώντος, τον Παράκλητο, το Άγιο Πνεύμα και όλους τους εν Κυρίω γεννηθέντες, ώστε η οικογένεια του Θεού να γίνει παγκόσμια αφήνοντας πίσω μας όλους αυτούς, που αιώνες τώρα διχάζουν τους λαούς με σοφίες εξωγραφικές ή δογματικές. Ο Θεός δεν είναι δόγμα. Ο Θεός είναι αγάπη και όταν οι άνθρωποι ενώνονται, εν τω μέσω αυτών είναι και ο Θεός. 

Στους σοφούς ανήκει αυτός, που ενθυμείται τον Κύριο στον καιρό της ειρήνης, ώστε να ενθυμείται και αυτόν ο Κύριος, τον δικό του άνθρωπο, εν καιρώ θλίψεως. Σοφός είναι αυτός, που τον καιρό που ευημερεί, φυτεύει μέσα του δέντρα Θεού με καρπούς Θεού αλλά και στη ζωή των συνανθρώπων του φυτεύει (με τη ζωή του) δέντρα Θεού με έργα αγάπης, με έργα που καθιστούν τη ζωή άφθαρτη, αιώνια ζωή. 

Τα γονίδιά μας για να ζουν και να αναπαράγουν ζωή, χρειάζονται την λογική του Θεού, οποιαδήποτε άλλη λογική τα καταστρέφει. 

Όσοι δεν τροφοδοτούν τον εγκέφαλό τους με πνευματική τροφή, πάντα θα ζουν εις βάρος του εαυτού τους καταστρέφοντας αυτόν, εις βάρος των γύρω τους, αφού δεν διέπονται από σοφία ώστε να αναπτύξουν στοιχεία ευγενούς άμιλλας μεταξύ τους, εις βάρος της Δημιουργίας, εις βάρος του Δημιουργού. Ο εγκέφαλός μας θα πρέπει να δουλέψει στην συχνότητα του Θεού, ώστε να βομβαρδιστεί από την σοφία του Θεού. Κατόπιν είναι σίγουρο ότι θα ζωοποιεί και θα ενεργοποιεί αιώνια το βιολογικό μας σώμα στο να αναπαράγει την άφθαρτη, αιώνια ζωή. Η σοφία του Θεού θα μας εξασφαλίσει ακόμα δύο υπερ όπλα εκ των οποίων το ένα είναι η ταπείνωση. 

Ταπείνωση σημαίνει, «Όταν ποιήσητε πάντα τα διαταχθέντα υμίν, λέγετε ότι δούλοι αχρείοι εσμέν, ότι ο οφείλομεν ποιήσαι πεποιήκαμεν» (Λουκάς 17:10) και το δεύτερο η αγάπη. 

Ο Απόστολος Παύλος για τον νόμο της αγάπης αναφέρει: Εάν λαλώ τας γλώσσας των ανθρώπων και των αγγέλων, αγάπην δε μη έχω, έγεινα χαλκός ηχών ή κύμβαλον αλαλάζον. Και εάν έχω προφητείαν και εξεύρω πάντα τα μυστήρια και πάσαν την γνώσιν και εάν έχω πάσαν την πίστιν, ώστε να μετατοπίζω όρη, αγάπη δε μη έχω, είμαι ουδέν. Και εάν πάντα τα υπάρχοντά μου διανείμω και εάν παραδώσω το σώμα μου δια να καυθώ, αγάπην δε μη έχω, ουδέν ωφελούμαι. Η αγάπη μακροθυμεί, αγαθοποιεί, η αγάπη δεν φθονεί, η αγάπη δεν αυθαδιάζει, δεν επαίρεται, δεν ασχημονεί, δεν ζητεί τα εαυτής, δεν παροξύνεται, δεν διαλογίζεται το κακόν, δεν χαίρει εις την αδικίαν, συγχαίρει δε εις την αλήθειαν. Πάντα ανέχεται, πάντα πιστεύει, πάντα ελπίζει, πάντα υπομένει. Η αγάπη ουδέποτε εκπίπτει τα άλλα όμως, είτε προφητείαι είναι θέλουσι καταργηθή, είτε γλώσσαι θέλουσι παύσει, είτε γνώσις θέλει καταργηθή. 

Ο Θεός έκτισε τον τρισμέγιστο κόσμο που βλέπουμε, ως ένα μέσο επικοινωνίας και κοινωνίας μαζί του και ειδικότερα με τον άνθρωπο τον οποίον δημιούργησε κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωση. Κατ’ εικόνα σημαίνει λογική, εξέλιξη, δημιουργία και καθ’ ομοίωση, ότι του χάρισε ζωή, αφθαρσία, αθανασία. Όμως συνέβη το εξής παράδοξο: ο άνθρωπος, θέλησε την δημιουργία αποκλειστικά για τον εαυτό του. Ο Απόστολος Παύλος δια Πνεύματος Αγίου φανερώνει, ότι οι άνθρωποι αγάπησαν την κτίση παρά τον κτίσαντα. Είναι τρομερό, ο Πατέρας να δημιουργεί έναν τεράστιο πνευματικό και υλικό πλούτο και εσύ άνθρωπε, να μην θέλεις ούτε η σκιά του να υπάρχει ή να επισκιάζει τη ζωή σου. Έτσι αποδεικνύεται σήμερα, ότι η υποκριτική στάση και η αποστροφή του ανθρώπου έναντι του Θεού είναι σε όλους τους τομείς έκδηλη. Εύχομαι η αγάπη του Θεού να υπάρχει πάντα σε όλους μας, αμήν.  Κλείνω με κάτι που έγραψε κάποιος αλλά δεν ξέρω το όνομά του.  

Όλο τρέχουμε κάτι να προλάβουμε, κάτι να κάνουμε, κάποιον να δούμε, κάτι να πληρώσουμε, κάτι να ακούσουμε, κάτι να μάθουμε, κάτι να διαβάσουμε, κάτι. Απ’ τη στιγμή που ανοίγουμε τα μάτια μας μέχρι να τα κλείσουμε, τρέχουμε. Ακόμα και τις στιγμές που ξεκουραζόμαστε, ακόμα και στον ελεύθερο χρόνο μας, ακόμα και τότε κάτι πρέπει να κάνουμε. «Τι κάνεις;». «Τίποτα» (αυτή είναι η πιο ανησυχητική απάντηση). «Τι κάνεις;». «Τρέχω» (αυτή είναι η πιο συνηθισμένη απάντηση). Αν μείνεις για μια ώρα χωρίς να κάνεις τίποτα, απλώς κοιτώντας τον τοίχο ή το δέντρο απέναντι, αισθάνεσαι ενοχές. Αν σε δουν να μένεις έτσι για μια ώρα, χωρίς να κάνεις τίποτα, απλώς κοιτώντας τον τοίχο ή το δέντρο απέναντι, θα σου προτείνουν «αντικαταθλιπτικά». Γιατί πέρα από τις δουλειές που πρέπει να κάνεις, πέρα από τα καθήκοντα σου, θα μπορούσες να αξιοποιήσεις αυτή την ώρα, διαβάζοντας, ακούγοντας μουσική, κάνοντας γυμναστική -αντί να χάνεις το χρόνο σου. Λες και η ώρα του ρεμβασμού είναι χαμένη ζωή. Λες και η υπόλοιπη ζωή, όπου όλο τρέχουμε κάτι να προλάβουμε, είναι κερδισμένη ζωή. Ακόμα και τα παιδιά μας τα γαλουχούμε με το ιδανικό της άοκνης προσπάθειας. Ερεθίσματα, ακόμα περισσότερα ερεθίσματα, καταιγισμός ερεθισμάτων από την κούνια, μην τυχόν και δεν ακούσει Μότσαρτ, μην τυχόν και δεν μιλήσει ως τα δύο, και περισσότερα ερεθίσματα μετά, και παιχνίδια εκπαιδευτικά και διάβασμα και μουσική προπαιδεία και εξωσχολικές δραστηριότητες και εποικοδομητικό παιχνίδι (λες και το παιχνίδι μπορεί να είναι κάτι άλλο) και dvd και τάμπλετ και κολυμβητήριο και δύο ξένες γλώσσες από νωρίς (γιατί τότε μαθαίνουν πιο εύκολα), τα παιδιά μας τρέχουν πίσω μας κι αυτά. Τρέχουμε εμείς, τρέχουν και τα παιδιά μας. Πρέπει πάντα να κάνεις κάτι, να μην «χάνεις τον καιρό σου», να μη σπαταλάς τον καιρό σου. Όμως αυτή η άδεια ώρα είναι ανάγκη του ανθρώπου. Όταν αφήνουμε τον νου μας να αδειάσει, τότε πλησιάζουμε περισσότερο τον πυρήνα μας. Γιατί όλα όσα μάθαμε κι όλα όσα μαθαίνουμε, όλα όσα κάνουμε και όλα όσα τρέχουμε να προλάβουμε (all that you give, all that you deal, all that you buy -beg, borrow or steal), είναι ενδύματα του νου και όταν τον νου τον βαρυφορτώνεις τότε αυτός, αναπόφευκτα κάποια στιγμή, καταρρέει. Οι ψυχικές ασθένειες είναι η πανδημία του σύγχρονου πολιτισμού. Κατάθλιψη, ψυχαναγκασμοί, φοβίες και κυρίως άγχος. Γιατί τρέχουμε. Τρέχουμε να προλάβουμε τη ζωή και δεν καταλαβαίνουμε ότι η ζωή έχει μείνει πίσω. Αυτό που κυνηγάμε είναι η fata-morgana των προσδοκιών που πρέπει να έχουμε. Γιατί πρέπει να είμαστε επιτυχημένοι, πρέπει να έχουμε περισσότερα λεφτά, πρέπει να είμαστε καλλιεργημένοι-έξυπνοι-όμορφοι-γυμνασμένοι-αδύνατοι-χαρούμενοι-ευτυχισμένοι, πρέπει να έχουμε τα πιο έξυπνα παιδιά, και πρέπει να ξεπεράσουμε τους άλλους, να έχουμε περισσότερα λεφτά από τους άλλους, να είμαστε πιο καλλιεργημένοι-έξυπνοι-όμορφοι-γυμνασμένοι-αδύνατοι-χαρούμενοι-ευτυχισμένοι από τους άλλους… Πρέπει να κάνουμε, πρέπει να είμαστε, πρέπει να έχουμε κάτι παραπάνω και κάτι παραπάνω και όλο τρέχουμε για να το έχουμε και όλο πασχίζουμε για να πετύχουμε αυτό το κάτι παραπάνω, αυτό το μεγάλο, και τελικά έρχεται μια στιγμή όπου καταλαβαίνεις ότι έχασες εκείνο το μικρό και «λίγο παρακάτω» που είχες. Δεν απόλαυσες το σώμα σου και την νεότητα σου, γιατί πάντα ήθελες να είσαι πιο αδύνατος/η, πιο όμορφος/η, πιο sexy, πιο Μπραντ Πητ/Αντζελίνα Τζολί. Όταν όμως είσαι ογδόντα χρονών και κοιτάς τις φωτογραφίες της νεότητας καταλαβαίνεις ότι ήσουν πιο όμορφος/η απ” όσο πίστευες τότε. Δεν απόλαυσες τον σύντροφο σου, γιατί διαρκώς γκρίνιαζε και δεν έβγαζε αρκετά λεφτά, και δεν ήταν αρκετά ρομαντικός-όμορφος-ερωτικός και γιατί δεν πρόλαβες να ασχοληθείς μαζί του, είχατε το τρέξιμο. Αλλά στα ογδόντα, όταν πια δεν θα τον έχεις δίπλα σου, νοσταλγείς τη γκρίνια του και τα ελαττώματα του και εκείνον τον χαζό τρόπο που σου έλεγε: «Ε, ναι, σ’αγαπώ. Πάλι τα ίδια θα λέμε;»  Δεν απόλαυσες τα παιδιά σου, γιατί έπρεπε να τα στείλεις στον παιδικό σταθμό ώστε να μπορείς να τρέχεις για να τους προσφέρεις τα πάντα και έπρεπε να τα προετοιμάσεις για το νηπιαγωγείο, να τα στείλεις διαβασμένα στο δημοτικό, να τα στείλεις να μάθουν αγγλικά-γαλλικά-μουσική-θέατρο-μπαλέτο-υπολογιστές, και έπρεπε να διαβάζουν όλη μέρα για να περάσουν στο πανεπιστήμιο και μετά έφυγαν από το σπίτι πριν να το καταλάβεις. Και στα ογδόντα σου, κοιτάς τις φωτογραφίες των παιδιών σου και καταλαβαίνεις ότι δεν πρόλαβες να τα αγκαλιάσεις όσο ήθελες, δεν πρόλαβες να παίξεις μαζί τους, γιατί έπρεπε να τρέχεις και έπρεπε να τρέχουν κι εκείνα. Κοιτάς πίσω και καταλαβαίνεις ότι δεν πρόλαβες τίποτα. Ούτε τους φίλους σου να δεις, ούτε τους γονείς σου να καταλάβεις, ούτε έρωτες να ζήσεις, ούτε να χορέψεις, ούτε να κάνεις αυτά που θεωρούσες σημαντικά όταν ήσουν παιδί. Κι αυτό σου φαίνεται παράξενο. Όλο έτρεχες κι όμως δεν πρόλαβες. Γιατί έτρεχες τότε; Για να πληρώσεις όλους τους λογαριασμούς; Μα ακόμα χρωστάς και νέοι λογαριασμοί έρχονται κάθε μέρα. Και καταλαβαίνεις ότι έτρεχες για να επιβιώσεις. Λυπάμαι που στο λέω, αλλά τώρα, στα ογδόντα, δεν έχεις χρόνο για τύψεις. Πάρε μια βαθιά ανάσα και άδειασε τον νου σου. Μην τρέχεις πια. Στάσου! Κι αν δεν είσαι ογδόντα, αν έχεις μικρά παιδιά, πιάστα απ’ το χέρι, αγκάλιασέ τα, παίξε μαζί τους. Τόσο γρήγορα, πριν να το καταλάβεις, δεν θα θέλουν να τα κρατάς απ’ το χέρι, δεν θα είναι παιδιά. Στάσου! Πάρε μια ανάσα. «Η μοναξιά του δρομέα μεγάλων αποστάσεων» είναι ένα διήγημα του Άλαν Σίλιτοου. Έγινε ταινία από τον Τόνι Ρίτσαρντσον, το 1962 και τραγούδι από τους Iron Maiden. Υ.Γ. Τα παιδιά σήμερα έχουν μεγαλύτερο άγχος από ότι ένας τρόφιμος ψυχιατρείου του 1950. Πράγμα που είναι αρκετά τρομακτικό αλλά δεν εκπλήσσει. Ο μισός ανθρώπινος πληθυσμός σήμερα υποφέρει από σύνδρομα άγχους και κατάθλιψης. Ας βάλουμε Θεό στη ζωή μας και όλα θα γίνουν για μας παραδεισένια. Αμήν.