Εχθροί
μας, η αμαρτία, η άγνοια
Η σοφία του Θεού, είναι ο πάρεδρος του
Θεού, διότι μόνο μέσω της σοφίας του Θεού —που ολοκληρωμένη την παρουσίασε ο
Υιός και Λόγος του Θεού του ζώντος— μπορούμε να νικήσουμε τους εχθρούς μας. Οι
οποίοι απεδείχθη ότι είναι η αμαρτία, η άγνοια.
Αμαρτία εννοώ, τις σκέψεις εκείνες που
καθηλώνουν τις δυνατότητες του εγκεφάλου μας στο να παράγει την άφθαρτη ζωή, να
παράγει την ενότητα μεταξύ μας δεδομένου ό,τι ο εγκέφαλός μας εξαιτίας της
αμαρτίας δεν μπορεί να διεργαστεί σωστά, κατά Θεό τα πράγματα. Δεν μπορεί να
διεργαστεί την σοφία του Θεού, την Δημιουργία, την αξία του αγιασμού στη ζωή
μας, με φυσική συνέπεια οι λάθος συμπεριφορές μας να μας εγκλωβίζουν πνευματικά
σε σημείο ώστε να υπολειτουργούμε σε έργα αγάπης, σε σοφία Θεού και γενικότερα
σε εκδηλώσεις πνευματικές επιφέροντάς μας την φθορά, τον θάνατο.
Το πολύ παράξενο όμως, είναι ότι μέσα στον
άνθρωπο λειτουργούν αιώνες τώρα, ανεξαρτήτως πνευματικού επιπέδου, τα ίδια
πάθη, οι ίδιες αδυναμίες, οι ίδιες μικρότητες, τα ίδια συμφέροντα, ο ίδιος
εγωισμός, οι ίδιες πονηρίες, οι ίδιοι πόλεμοι μεταξύ των εθνών. Αιώνες τώρα
παραμένει η ίδια πνευματική άγνοια με την μόνη διαφορά ότι σήμερα π.χ. οι
άνθρωποι δεν πολεμούν με σπαθιά αλλά πατώντας κουμπιά που εξαπολύουν πυραύλους
επιφέροντας πολλαπλάσιο κακό — εδώ ο άνθρωπος προόδευσε!
Οι αδυναμίες, οι οποίες αποδιοργανώνουν
τον εγκέφαλό μας και δεν τον αφήνουν να σκεφτεί σωστά σήμερα δεν λέγονται
αδυναμίες αλλά αποκαλούνται από τους ανθρώπους «φυσιολογικές αντιδράσεις». Οι
ασθένειες δεν λέγονται δαιμόνια — έτσι τις αποκαλούσε ο Χριστός — αλλά οι
άνθρωποι τις επένδυσαν δίνοντάς τους διάφορες ονομασίες, ώστε όταν συζητούν
μεταξύ τους δεν λένε, «έχω χάσει τον πνευματικό, θεϊκό προσανατολισμό μου και
κατάφερε ο Διάβολος να μου δημιουργήσει πνευματικό πρώτα πρόβλημα και κατόπιν
πρόβλημα στο βιολογικό μου σώμα» αλλά λένε, «μου είπε ο γιατρός ότι πάσχω από
την τάδε ασθένεια και πρέπει να πάρω το τάδε χάπι».
Οι άνθρωποι σήμερα δεν λύνουν μεταξύ τους
τις διαφορές που έχουν αλλά απευθύνονται στον δικηγόρο. Δεν αποκαλούν κλοπή το
εγχείρημα να εκμεταλλευτούν κάποιον στον υλικό τομέα αλλά το μετατρέπουν σε
σοφία δική τους, έτσι αντί να πουν, «τον έκλεψα» λένε, «με την σοφία που με
διέπει του πήρα την περιουσία». Δεν λένε αμαρτία την κρίση και την κατάκριση
αλλά διάκριση, σοφία. Δεν λένε ότι οι ίδιοι είναι υπό την επήρεια της αμαρτίας,
των παθών αλλά ότι αυτή είναι η φυσιολογική κατάσταση στη ζωή τους.
Πνευματικά θεωρούν εαυτούς ενάρετους,
εκκλησιάζονται πού και πού ενώ στην πραγματικότητα δεν έχουν γνώση του Λόγου
του Θεού πόσο μάλλον επίγνωση του θελήματος του Θεού. Αν κάποια στιγμή στη ζωή
τους τούς μιλήσει κάποιος για τον Θεό, τρέχουν μακριά, λες και συναντούν λεπρό.
Αν όμως δημιουργηθεί κάποιο πρόβλημα σοβαρό, κυρίως πρόβλημα υγείας, στη ζωή
τους και η επιστήμη δεν μπορεί να το διεκπεραιώσει τότε αναζητούν την γιατρειά
τους αλλού. Ψάχνουν στα μοναστήρια, ψάχνουν στους μάγους, ψάχνουν στους
ανθρώπους που ασχολούνται με την φύση να βρουν φάρμακα για να τα πιουν και να
γίνουν καλά.
Είναι να γελάς με όλα όσα συμβαίνουν στη
ζωή του ανθρώπου και ο λόγος διότι ο άνθρωπος, απ’ αρχή των αιώνων έως σήμερα,
ερευνά, φιλοσοφεί όμως, ποτέ δεν θέλει να φύγει από τον λάθος τρόπο ζωής που
έχει επιλέξει. Μια που, ακόμη και σήμερα, όσοι καταφέρνουν κάποια πράγματα στη
ζωή τους, δημιουργούν ατομικές βασιλείες και αναπαύονται σε αυτές όπως ο
άφρονας, νομίζοντας ότι η ζωή ανήκει σε αυτούς και ότι κανένα κακό δεν
πρόκειται ποτέ να τους επισκιάσει. Όμως έξαφνα η ασθένεια, η διαβολή, η
αδυναμία, η φθορά, το γήρας, ο θάνατος περνούν τα θωρακισμένα σπίτια και τις
θωρακισμένες πόρτες και τα προβλήματα υγείας καταβάλλουν και αυτούς που
πίστεψαν ό,τι χάριν του υλικού στοιχείου ή της κοινωνικής θέσης ή της μόρφωσης
δεν θα αντιμετωπίσουν κανένα πρόβλημα και όλα θα είναι καλά στη ζωή τους,
παρόλο που ο Χριστός διά του αψευδούς στόματός του φανέρωσε ότι η ζωή δεν συνίσταται εκ των υπαρχόντων.
Όλοι, από το πρωί μέχρι το βράδυ τρέχουν να συλλέξουν το υλικό στοιχείο — και
δεν μιλώ για τα απαραίτητα, τα αναγκαία αλλά για την υπερβολή.
Δυστυχώς έχει αποδειχθεί ότι ο κόσμος μας
βρίσκεται στην φυλακή της άγνοιας, της αμαρτίας, της ημιμάθειας, της φθοράς,
του θανάτου. Με όλα αυτά θέλω να αφυπνίσω τους ανθρώπους και κυρίως τον
πνευματικό κόσμο ώστε να έλθουμε όλοι εις εαυτόν. Και δεν μπορούμε να έλθουμε
εις εαυτόν εάν δεν γνωρίσουμε τον εαυτό μας διά του Χριστού. Ο οποίος ερχόμενος
στον κόσμο απεκάλυψε τις αθέατες, μικρές εκείνες αλώπεκες που κατατρώγουν τον
αμπελώνα εν αγνοία του αμπελουργού και αυτές δεν είναι άλλες από τον εωσφορικό
εγωισμό, από τον υπέρμετρο εγωισμό, από τον θυμό ο οποίος δημιουργείται όταν το
ατομικό μας συμφέρον δεν εκπληρώνεται στη ζωή μας — ο θυμός χύνει τοξίνη στο
αίμα και το δηλητηριάζει προκαλώντας επικίνδυνες παθήσεις-ασθένειες.
Η ζωή μας δυστυχώς ακόμα και σήμερα
εξαρτάται από τις πονηρίες που αναπτύσσουμε σε καθημερινή βάση, οι οποίες
αποδιοργανώνουν τις ειρηνικές λειτουργίες του εγκεφάλου σε τέτοιο σημείο ώστε
συνέχεια να υπολειτουργεί και να προκαλεί ανακατανομή σε όλο το βιολογικό μας
σώμα. Αποτέλεσμα όλων αυτών των μικρών αλώπεκων και κορωνίδα, είναι η
στενοχώρια.
Άνθρωπε, όσο και αν σε φυλάνε φύλακες, όσο
και αν ζεις σε παλάτι, όσα χρήματα και αν έχεις, όσο και αν κρύβεσαι από τον
κόσμο, η στενοχώρια — λόγω έλλειψης αγιασμού, λόγω έλλειψης Θεού — βρίσκει
πάντα χαραμάδα και γίνεται «ο εραστής» σου, γίνεται «ο εραστής» του κάθε
ανθρώπου, νύχτα και μέρα. Η στενοχώρια δεν προσωποληπτεί, δεν κάνει διακρίσεις.
Αδέλφια μου, επειδή σήμερα είμεθα καλά ας
μην ξεγελιόμαστε ότι αυτό θα υπάρχει για πάντα στη ζωή μας. Σε όποιο σπίτι και
να μπούμε θα δούμε παντού φάρμακα, προβληματισμένους ανθρώπους, στενοχώρια,
μικρότητες μεταξύ των μελών οι οποίες τα έχουν χωρίσει. Όλα μαρτυρούν ότι
πλούσιοι ή φτωχοί, μορφωμένοι ή αμόρφωτοι, εργαζόμενοι ή όχι, υγιείς ή άρρωστοι
όλοι έχουν την στενοχώρια, τον προβληματισμό, τον πόνο καθημερινούς επισκέπτες
που δεν φεύγουν ούτε και την ώρα που θέλουν να ξεκουραστούν. Ακόμα και στον
ύπνο τους ο κοινός εχθρός όλου του ανθρώπινου γένους, που ονομάζεται Διάβολος,
τούς ταράσσει και με τις παρεμβάσεις του καθιστά τους ανθρώπους πνευματικά
ανώριμους. Και αν υπάρχουν και κάποιοι που ακόμα γελάνε είναι διότι χάρις στα
υλικά αγαθά που εξασφάλισαν ξεφεύγουν για λίγο από τις επιθέσεις του Πονηρού.