Η Αγάπη είναι η υπερέχουσα οδός
Όταν δεν έχουμε Χριστό στη ζωή μας, καταλήγουμε να ανήκουμε σε πράγματα τα οποία μας δεν μας ανήκουν.
Ο Θεός χώρισε τους ανθρώπους σε έθνη, λαούς, θρησκείες, ώστε να φανεί η αγάπη. Όσοι έχουν αγάπη, δεν έχουν ταμπέλες αλλά σοφία Θεού. Τις ταμπέλες τις έβαλαν άνθρωποι, παραχώρηση Θεού, οι οποίοι θέλουν την χειραγώγηση των ανθρώπων με στόχο και σκοπό να τους εξουσιάζουν. Παρόλα αυτά, ο Θεός δέχεται τους πάντες.
Κάποτε ήταν ένας σοφός άνθρωπος. Αυτός είχε έναν μαθητή. Μία μέρα ένας ορθόδοξος πήγε στον σοφό και του είπε, «η μόνη σωστή θρησκεία είναι η ορθοδοξία», και άρχισε να του λέει τον λόγο. Όταν τελείωσε, του είπε ο σοφός, «έχεις δίκιο», ο μαθητής που είχε αφιερώσει την ζωή του στον σοφό, άκουγε. Μετά πήγε ένας καθολικός και έλεγε ότι «εμείς είμαστε οι πιο σωστοί». Ο σοφός, όταν τελείωσε τα λόγια του ο καθολικός, του είπε, «δίκιο έχεις». Μετά πήγε ένας βουδιστής, το ίδιο. Μετά ένας ευαγγελικός, και σε αυτόν είπε τα ίδια. «Δίκιο έχεις και εσύ», έλεγε σε όλους. Ο μαθητής σκανδαλίστηκε και του λέει, «γιατί σε όλους λες ότι έχουν δίκιο, αφού αυτά που λένε είναι λάθος;» και ο σοφός είπε στον μαθητή του, «δίκιο έχεις κι εσύ». Όλοι έχουμε δίκιο και όλοι μπορούμε να στηρίξουμε το οτιδήποτε και στην Γραφή. Το σοφό όμως είναι εμείς να βρούμε την καλύτερη αποστολή και αυτήν να επιδιώξουμε, και δεν πειράζει αν δεν τα καταφέρουμε. Μάλιστα, αν βρούμε και κανέναν να λέει κάτι πιο καλό από αυτό που λέμε, ας μάθουμε το καλύτερο. Είναι ευλογία στην ζωή μας να έχουμε φίλους, οι οποίοι έχουν διαφορετικό χριστιανικό τρόπο προσέγγισης. Ο Θεός είναι πολυμορφικός, έχει πολλούς τρόπους να διδάξει τον καθένα που καλεί. Το μεγαλείο είναι, ότι όποιον τρόπο και να επιλέξεις άνθρωπε, αν δεν σε βγάλει στην αγάπη, τότε δεν εργάζεσαι ειλικρινά, αλλά συμφεροντολογικά. Η αγάπη είναι το αποκορύφωμα. Αν στην αρχή της πνευματικής μας ζωής κρίνουμε, έχουμε φανατισμό, είμαστε δογματικοί, επιβάλλουμε τις θέσεις μας, και περάσουν 20 με 30 χρόνια πνευματικού αγώνα και πάλι το ίδιο έχουμε στο μυαλό μας, τότε βράσε ρύζι. Ο αναγεννημένος άνθρωπος δεν βλέπει λάθη, όλους τους αγκαλιάζει, όλους τους δέχεται, είναι ευγενικός απέναντί τους, είναι όπως έχω ξαναπεί μπακλαβάς, κανταΐφι αλλά και μιλφέιγ που μου αρέσει εμένα. Αν πέρασαν τα χρόνια και πάλι είναι αυστηρός, επιθετικός, εγωιστής, τότε κρίμα, τσάμπα όλα. Αν και ο Θεός βλέπει καρδιές, εμείς θα αφήνουμε την πόρτα ανοιχτή και σε αυτόν, και ο λόγος, διότι αυτό λέει η αγάπη, η οποία τα πάντα ανέχεται, τα πάντα πιστεύει, τα πάντα ελπίζει, «ὁ δὲ καρπὸς τοῦ Πνεύματός ἐστιν ἀγάπη, χαρά, εἰρήνη, μακροθυμία, χρηστότης, ἀγαθωσύνη, πίστις, πρᾳότης, ἐγκράτεια· κατὰ τῶν τοιούτων οὐκ ἔστι νόμος» (Προς Γαλάτας 5:22-23). Η αγάπη του Θεού, για τον κόσμο είναι αναρχική αλλά και αιρετική, μάλιστα η αγάπη, και για τους φανατικούς χριστιανούς είναι αίρεση. Βλέπετε τώρα πόσα λάθη κάνουμε, όταν δεν γνωρίζουμε τον Θεό, το θέλημά του, όταν δεν έχουμε ξεφύγει από την αμαρτία του εωσφορικού εγωισμού; Είναι λάθος να απορρίπτουμε την αγάπη η οποία είναι η υπερέχουσα οδός και να θέλουμε να σωθούμε με δικό μας τρόπο, μη γένοιτο. Εμείς στην Φωνή Θεού Αφθαρσία να βαδίσουμε τον δρόμο της ζωής, της αγάπης, και με όλους να νιώθουμε φιλικά. Εξάλλου και το μέλλον ανήκει στην φιλαδέλφεια.