1. Δεν έχω τίποτα. Πράγματι, γυμνοί ερχόμαστε στον κόσμο αυτό και χωρίς τίποτα φεύγουμε. Μια φορά ο Κύριος συνάντησε έναν πλούσιο, και αυτός είπε στον Κύριο τι ποιήσω ίνα ζωήν αιώνιον κληρονομήσω; Ο Κύριος του απάντησε, ύπαγε, όσα έχεις πώλησον και δος πτωχοίς, και έξεις θησαυρόν εν ουρανώ, και δεύρο ακολούθει μοι. (Μάρκος 10:17-23). Μόνο έτσι μπορείς να ακολουθήσεις και να γνωρίσεις τον Θεό, με το να μικρύνουν όλες οι άλλες δραστηριότητες και να αυξηθεί η μία, να γίνεις θεός, παιδί Θεού.
2. Δεν έκανα τίποτα. Πράγματι, είναι γραφικό, ούτω και σεις, όταν κάμητε πάντα τα διαταχθέντα εις εσάς, λέγετε ότι δούλοι αχρείοι είμεθα, επειδή εκάμαμεν ό,τι εχρεωστούμεν να κάμωμεν (Λουκάς 17:10).
3. Δεν ξέρω τίποτα. Εδώ στηρίζεται το γραφικό, μην σκεφτείτε τι θα πείτε, τι θα λαλήσετε, δεν μιλάτε εσείς αλλά το Πνεύμα του Πατέρα σας, μη μεριμνήσητε πώς ή τί λαλήσητε· δοθήσεται γαρ υμίν εν εκείνη τη ώρα τι λαλήσετε. ου γαρ υμείς έστε οι λαλούντες, αλλά το Πνεύμα του πατρός υμών το λαλούν εν υμίν, (Ματθαίος 10:19-20). Καθώς, ζω δε ουκέτι εγώ, ζη δε εν εμοί Χριστός (Γαλάτες 2:20). Το έχουμε καταλάβει ότι όλα τα πήραμε από τον Χριστό; Τα πήραμε από έναν Πατέρα ο οποίος ποτέ δεν έρχεται να μάς πει ότι «όλα εγώ σου τα έδωσα, χάρη σε εμένα υπάρχεις», αλλά μάς αφήνει ελεύθερους στο να γυρίσουμε όπως ο άσωτος και να εκτιμήσουμε την προσφορά Του. Ο ίδιος ο Χριστός έζησε ταπεινά και φόρεσε την ταπεινοφροσύνη ως ένδυμα για να υπηρετήσει Θεό και άνθρωπο, ουκ ήλθε διακονηθήναι, αλλά διακονήσαι και δούναι την ψυχήν αυτού λύτρον αντί πολλών (Ματθαίος 20:28). Μάθετε απ΄ εμού, ότι πράος ειμί και ταπεινός τη καρδία (Ματθαίος 11:29). Στην Γραφή μιλά ο Θεός για την ταπεινοφροσύνη ως το πιο λαμπρό ένδυμα του ανθρώπου αλλά και το πιο απαραίτητο, επί τίνα επιβλέψω αλλ’ ή επί τον ταπεινόν και ησύχιον και τρέμοντα τους λόγους μου (Ησαΐας 66:2).
Τώρα, όλα αυτά μπορεί στο άκουσμά τους να μάς συνεπαίρνουν, να μάς κάθονται μέσα μας, να μάς αρέσουν όμως δεν μπορούμε να τα ζήσουμε διότι υπάρχουν άλλοι παράγοντες που μάς εμποδίζουν. Μην απελπιζόμαστε διότι και ο Απ. Παύλος έβλεπε άλλους νόμους μέσα του οι οποίοι ήταν αντίθετοι από αυτό που συλλάμβανε, το υγιές, του Θεού, το θέλημα του Θεού. Ο ίδιος έλεγε, βλέπω δε έτερον νόμον εν τοίς μέλεσί μου αντιστρατευόμενον τω νόμω του νοός μου και αιχμαλωτίζοντά με εν τω νόμω της αμαρτίας τω όντι εν τοίς μέλεσί μου. Ταλαίπωρος εγώ άνθρωπος· τίς με ρύσεται εκ του σώματος του θανάτου τούτου; (Ρωμαίους 7:23-24). Και μετά από καιρό κάνοντας τον αγώνα φώναζε από χαρά, ζω δε ουκέτι εγώ, ζη δε εν εμοί Χριστός (Γαλάτες 2:20). Αφιέρωση χρειάζεται. Όστις απολέση την ζωήν αυτού ένεκεν εμού και του ευαγγελίου, ούτος θέλει σώσει αυτήν (Μάρκος 8:35). Αν θέλουμε να βρούμε τη ζωή, αν θέλουμε να είναι ποιοτική και ποσοτική, αν θέλουμε να είναι άγια, αν θέλουμε οι φίλοι μας να είναι οι άγιοι ας γίνουμε άγιοι, ας αφιερώσουμε χρόνο, ας γνωρίσουμε τον Θεό, ας αλλάξουμε τον εαυτό μας, ας φύγουμε απ’ ό,τι μάς οδηγεί σε αδιέξοδο. Υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που θέλουν να ακολουθήσουν τον Θεό από φόβο. Με αυτόν τον τρόπο δεν μπορεί να υπάρξει επιτυχία. Γνωρίζουμε όλοι ότι, και παν ό,τι δεν γίνεται εκ πίστεως, είναι αμαρτία (Ρωμαίους 14: 23). Μπορεί στην αρχή να ακολουθήσουμε τον Θεό από περιέργεια, από φόβο ή από οτιδήποτε άλλο, αλλά όχι για όλη μας τη ζωή να προσκολληθούμε στο να τηρούμε έναν τύπο ώστε η συνείδησή μας να βρει την ευκαιρία να καλύπτει τις αμαρτίες. Χρειάζεται να γίνουμε άγιοι, και στο Θεό να πάμε από αγάπη γιατί είναι ο μόνος Ευεργέτης, είναι αυτός που μάς χάρισε τα πάντα, είναι αυτός που μάς δίνει ζωή, που μάς διατηρεί στη ζωή, που μάς ευλογεί τη ζωή. Όταν δεν μπορούμε να τιθασεύσουμε τον έτερο κακό εαυτό μας ας καθίσουμε γόνατο, είσελθε εις το ταμιείον σου, και κλείσας την θύραν σου πρόσευξαι τω πατρί σου τώ εν τώ κρυπτώ, και ο πατήρ σου ο βλέπων εν τώ κρυπτώ αποδώσει σοι εν τώ φανερώ (Ματθαίος 6:6). Να προσευχόμαστε ώστε να μάς απαλλάξει ο Χριστός από ό,τι μάς εγκλωβίζει, απ’ ό,τι μάς οδηγεί σε αδιέξοδο, απ’ ό,τι καταστρέφει την ψυχή μας και το σώμα μας. Τί μάς εγκλωβίζει; Πρώτον, ρίζα όλων των κακών είναι η φιλαργυρία, δεύτερον ο εγωισμός ο οποίος εκδηλώνεται με το να θέλω να κάνω τον μεγάλο και τον τρανό, να θέλω να κάνω τον αντί Θεού στη Γη. Αν τα καταλάβουμε αυτά τα δυο θα ελευθερώσουμε μεγάλο μέρος του εαυτού μας, το οποίο σήμερα δεν μάς επιτρέπει να αποκτήσουμε πνευματικοπύρινα μάτια ώστε να βλέπουμε τον Θεό. Ο Θεός όπως και ο άνθρωπος του Θεού δεν σε θέλει κοντά του με φόβο, ούτε με όρους, ούτε με νόμους, σε θέλει όπως είσαι. Γίνε απλός. Η αγάπη σε δέχεται όπως είσαι. Αφού έχουμε Θεό που μάς δέχεται έτσι, ας ξεκινήσουμε, ας πάμε κοντά του. Έχει αγάπη, θα μάς δεχθεί. Πάντα έχει την πόρτα του ανοιχτή. Η αγάπη του δεν μάς βάζει όρους. Ο Θεός μάς εξελίσσει με τον θαυμασμό, δηλαδή μάς μιλάει και θαυμάζουμε, ενεργεί και δοξάζουμε. Ο Θεός δεν σε αναγεννά με απειλές, αλλά σου ανοίγει πόρτες και βλέπεις την δόξα που μπορείς και εσύ να αποκτήσεις. Ο Θεός μάς δέχεται όπως είμεθα. Στη συνέχεια ο άνθρωπος του Θεού γίνεται χάρη στο Θεό ένα μυροπωλείο Πνεύματος, ένα μυροπωλείο χάρης, σοφίας, δύναμης. Ο άνθρωπος του Θεού εξασφαλίζει από τον Θεό σοφία. Η σοφία είναι ο πάρεδρος του Θεού και δεν συγκρίνεται με όλους τους θησαυρούς της Γης. Μη ζητάμε να γίνουμε πλούσιοι στην ύλη, αλλά στη σοφία. Η σοφία του Θεού είναι ικανή να μάς ελευθερώσει από τα πάντα. Υπάρχει και άλλος τρόπος να ζήσουμε πέρα από αυτόν που καθόρισε η πτώση στη ζωή μας, υπάρχει ο τρόπος του Θεού. Ο άνθρωπος του Θεού μιλά όταν ερωτηθεί, μιλά όταν πρέπει, όσο πρέπει και πάνω απ’ όλα όπου του επιτρέπει ο Πατέρας Θεός. Ο άνθρωπος του Θεού αφήνει τους άλλους να πάνε μπροστά και αυτός τους ακολουθεί. Ο άνθρωπος του Θεού, σου ανοίγει δρόμο, δεν σου κλείνει τον δρόμο. Ο άνθρωπος του Θεού σε όλα λέει ναι. Ο άνθρωπος του Θεού είναι το μέλλον του Θεού στον κόσμο. Ο άνθρωπος του Θεού είναι κληρονόμος Θεού, συγκληρονόμος Χριστού και συμμέτοχος της δόξης αυτού του Θεού. Ο άνθρωπος του Θεού όταν χρειάζεται κινεί Ουρανό και Γη. Ο άνθρωπος του Θεού δεν βλέπει γύρω του, βλέπει μόνο τον Θεό. Ο άνθρωπος του Θεού ζει από σήμερα στον κήπο της Εδέμ αλλά και θα συνεχίζει να ζει στους αιώνες των αιώνων. Ο άνθρωπος του Θεού δεν λέει ψέματα, δεν έχει περιέργεια, δεν κρίνει κανέναν, δεν θυμώνει, ούτε κατ’ ελάχιστον δεν παρουσιάζει παράπονα, όλα αυτά τα εκδηλώνουν οι αδύναμοι. Ο άνθρωπος του Θεού δεν έχει προπέτεια, επιδεικτικότητα, δεν διεκδικεί τίποτα, δεν ζητιανεύει την αγάπη, δεν ζητιανεύει ακόμα ακόμα και την σωτηρία του, αλλά σηκώνει το ανάστημά του. Ποιο ανάστημά του; Της αγάπης του ως προς τον Θεό. Σηκώνει το ανάστημα της ταπεινοφροσύνης, της δικαιοσύνης, της ειρήνης και με αυτά, αφού τα εργάζεται καθ’ εκάστην ημέραν, εξαγοράζει την σωτηρία του. Όπου περνά η ταπείνωση ο Θεός πληρώνει. Ο άνθρωπος του Θεού δεν κρίνει ποτέ σε όσο δυσάρεστη θέση κι αν βρεθεί. Ο Χριστός λοιδορούμενος ουκ αντελοιδόρει πάσχων ουκ ηπείλει (Πέτρου Α΄ 2:23). Ο άνθρωπος του Θεού δεν ακολουθεί ανθρώπους, δεν στηρίζεται σε ανθρώπους, ακολουθεί τον Θεό και δημιουργεί μόνο φίλους και φίλους οι οποίοι ακολουθούν τον Θεό. Ο άνθρωπος του Θεού αν καταλάβει ότι οι άλλοι θέλουν να τον κάνουν θεό, ή τάχα μεγάλο και τρανό, απλώς φεύγει. Ο άνθρωπος του Θεού δεν επιθυμεί τις κολακείες, τις αποφεύγει, τις περιφρονεί, δεν τις ακούει, δεν τις υιοθετεί. Ο άνθρωπος του Θεού δεν ανήκει σε καμία οργάνωση, σε κανένα δόγμα, σε κανένα σωματείο. Ο άνθρωπος του Θεού είναι ελεύθερος, ανήκει στον Θεό, και ο λόγος διότι ο Θεός τον διασκεδάζει, ενώ όλα τα άλλα τον καταδυναστεύουν. Ο άνθρωπος του Θεού συνεργάζεται με όσους πραγματικά θέλουν τον Θεό. Ο άνθρωπος του Θεού είναι φιλόξενος, αφού εργάζεται το γενικό συμφέρον και όχι το ατομικό. Ο άνθρωπος του Θεού δεν είναι τσιγκούνης. Ο άνθρωπος του Θεού είναι προσφορά, μοιράζεται. Ο άνθρωπος του Θεού δεν κρύβεται. Ο άνθρωπος του Θεού σε δέχεται όπως είσαι. Ο άνθρωπος του Θεού δεν λέει άλλα και κάνει άλλα. Ο άνθρωπος του Θεού είναι το νέο κτίσμα. Ο άνθρωπος του Θεού θα σου αποκαλυφθεί μόνο αν έχεις φτάσει στο σημείο να έχεις ζήλο, έρωτα, αγάπη στον Θεό, αλλά και την ικανότητα να αντιληφθείς ότι βρίσκεται κοντά σου (ο άνθρωπος του Θεού). Ο άνθρωπος του Θεού αν δει ότι μπορείς να αντιλαμβάνεσαι το άγιο θα σου δώσει κίνητρα στο να εξελιχτείς πνευματικά με σκοπό να ελευθερωθείς. Όχι μόνο να το αντιλαμβάνεσαι αλλά και να το εργάζεσαι, να συμμετέχεις. Ο άνθρωπος του Θεού θα σε ελευθερώσει, θα σε βοηθήσει, γιατί έχει έναν σκοπό, να γίνεις σύμμορφος ώστε όλοι να συμμετέχουν στην δόξα του Θεού ως κληρονόμοι, συγκληρονόμοι και συμμέτοχοι. Ο άνθρωπος του Θεού χαίρει της απείρου κάλλους δόξης του Θεού. Ο άνθρωπος του Θεού δεν δίνει το δικαίωμα σε κανέναν να νομίζει ότι είναι ανώτερος ή κατώτερος. Για τον άνθρωπο του Θεού όλοι οι συνάνθρωποί του είναι μέλη ενός σώματος, τα οποία τα κρατά σε συνοχή το Πνεύμα του Θεού. Ο άνθρωπος του Θεού υπηρετείται από αγγέλους του Θεού αλλά και από τον ίδιο τον Θεό. Ο Θεός υπηρετεί και προσφέρει τα πάντα σε όλον τον κόσμο, όμως τους μαθητές του τούς υπηρετεί με το Πνεύμα του, με τις δυνάμεις του, με την αλήθεια του την οποία μεταγγίζει σ’ αυτούς. Ο Θεός υπηρετεί με αλήθεια όποιον τον ακολουθεί με αλήθεια. Γνωρίζουμε ότι βρέχει για δικαίους και αδίκους όμως όχι για πάντα, για το παιδί του όμως, για τον άνθρωπο του Θεού βρέχει αιώνια. Ακόμη γνωρίζουμε ότι οι νεκροί απεκόπησαν από της χειρός του Κυρίου (Ψαλμοί 88:5) καθώς, η αμαρτία γέννησε τον θάνατο (Ιακώβου 1:15). Όταν κάποιος οικειοποιηθεί την αμαρτία αρέσκεται σ’ αυτή και δεν μπορεί ο άνθρωπος αυτός να συμμετέχει στη ζωή ώστε διά του αγιασμού να υπηρετεί Θεό και ο Θεός να τον υπηρετεί. Ο Πατέρας ζητά να έχουμε ταπείνωση, αγάπη, αγιασμό. Ο άνθρωπος του Θεού ακολουθεί τον Θεό κάτω από όλες τις συνθήκες. Βρίσκεται μαζί του και στο όρος Θαβώρ και στο Γολγοθά. Ο άνθρωπος του Θεού έχει απαιτήσεις μόνο από τον εαυτό του, ενώ ο άνθρωπος του κόσμου έχει απαιτήσεις από όλους τους άλλους, ακόμα και με τον Θεό έχει διαμάχες και απαιτήσεις, θεωρεί ότι πρέπει να του δώσει περισσότερα. Για να γίνουμε ο άνθρωπος του Θεού θα χρειαστεί να καταλάβουμε τα εξής (Τιμόθεος Α΄ 6:11- 16) :
Συ όμως, ω άνθρωπε του Θεού, ταύτα φεύγε· ζήτει δε δικαιοσύνην, ευσέβειαν, πίστιν, αγάπην, υπομονήν, πραότητα.
Πού να τα ζητήσουμε αυτά; Στο αγιαστήριο, στη σιωπή. Η σιωπή έχει ασύλληπτες έννοιες και ιδιότητες. Ο Θεός έχει μια συχνότητα στην οποία όταν μπούμε θα τρελαθούμε από χαρά, θα γεμίσουμε με σοφία. Η συχνότητα του Θεού που εκπέμπει λέγεται σιωπή, αγιαστήριο, αγιασμός.
Αγωνίζου τον καλόν αγώνα της πίστεως, κράτει την αιώνιον ζωήν, εις την οποίαν και προσεκλήθης, και ωμολόγησας την καλήν ομολογίαν ενώπιον πολλών μαρτύρων.
Ποια αιώνια ζωή; Όχι αυτή που συστήνουν σήμερα, μετά τον θάνατο, αλλά αυτή που έφερε ο Χριστός. Ο Χριστός έφερε την ζωή (την αιώνια) και την αφθαρσία διά του Ευαγγελίου (Τιμόθεος Β΄ 1:10). Μη ξεχνάμε τον Λόγο του Θεού, ας αγαπήσουμε τον Λόγο του Θεού, τα λόγια του Χριστού.
Σε παραγγέλλω ενώπιον του Θεού του ζωοποιούντος τα πάντα, και του Ιησού Χριστού του μαρτυρήσαντος ενώπιον του Ποντίου Πιλάτου την καλήν ομολογίαν, να φυλάξης την εντολήν αμόλυντον, άμεμπτον, μέχρι της επιφανείας του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, —πολλά τα ερεθίσματα, ας κλείσουμε τα αφτιά και τα μάτια στην αμαρτία, μην παίρνουμε τίποτα απ’ αυτή, αυτό που νομίζουμε ότι θα μάς χαροποιήσει θα μάς θανατώσει, ας ακολουθήσουμε το Αρνίο κάτω απ’ όλες τις συνθήκες— την οποίαν εν τοις ωρισμένοις καιροίς θέλει δείξει ο μακάριος και μόνος Δεσπότης, ο Βασιλεύς των βασιλευόντων, και Κύριος των κυριευόντων, όστις μόνος έχει την αθανασίαν, κατοικών φως απρόσιτον, τον οποίον ουδείς των ανθρώπων είδεν, ουδέ δύναται να ίδη· εις τον οποίον έστω τιμή και κράτος αιώνιον.
Και δεν γίνεται να δούμε την δόξα της αφθαρσίας, της αθανασίας, διότι ακόμα αποφεύγουμε να κάνουμε το θέλημα Του, αρεσκόμαστε στα λόγια, ο νους μας μπορεί να διεργάζεται το θέλημα του Θεού, όμως η καρδιά μας ακόμα δεν ανήκει στον Θεό. Ας ερωτευθούμε τον Θεό και ας τον ακολουθήσουμε.
Ο άνθρωπος του Θεού βιώνει τις ευαγγελικές αλήθειες στη ζωή του. Όποιος αγαπά πολύ δεν θεωρεί ότι είναι δύσκολο το να μάθει να μην κρίνει, να μην λέει ψέματα, δεν του φαίνεται δύσκολο αλλά εύκολο και ο λόγος γιατί αγαπά. Γι’ αυτό ο άνθρωπος του Θεού δεν μιλά απλώς αλλά βιώνει τις ευαγγελικές αλήθειες στη ζωή του. Ο άνθρωπος του Θεού δεν μιμείται το κακό, αλλά το αγαθό. Ο αγαθοποιών εκ του Θεού είναι, ο δε κακοποιών δεν είδε τον Θεόν (Ιωάννου Γ΄ 1:11).
Τον άνθρωπο του Θεού τον χαρακτηρίζει ένας πνευματώδης και ευφυέστατος νους, ποτέ δεν φοβάται και δεν θαμπώνεται πνευματικά αλλά και σωματικά Ο άνθρωπος του Θεού μελετά τον Λόγο του Θεού γι’ αυτό διαθέτει ενθουσιασμό, αισθητήρια γεγυμνασμένα και προθυμία στο να υπηρετεί Θεό και άνθρωπο όποιο και αν είναι το κόστος σε χρόνο ή αφοσίωση ή αφιέρωση ή θυσία, γι’ αυτό και το έργο που κάνει δεν τον κουράζει αλλά τον ξεκουράζει.
Ο άνθρωπος του Θεού κατανοεί τους ανθρώπους του κόσμου και ανταποκρίνεται, χωρίς να προσωποληπτεί, στο κάλεσμα για βοήθεια, πνευματική ή υλική, ώστε να δώσει αγάπη στα μέτρα που μπορεί, χωρίς φυσικά να γίνεται εκμετάλλευση.
Ο άνθρωπος του Θεού δεν προσπαθεί να δώσει αγάπη, είναι φυσική κατάσταση εις αυτόν να δίνει αγάπη. Χωρίς να δώσει αγάπη δεν μπορεί να ζήσει. Ο άνθρωπος του Θεού δίνει αγάπη χωρίς μέτρο, όπως λέει και ο Απ. Παύλος, η αγάπη πάντα στέγει, πάντα πιστεύει, πάντα ελπίζει, πάντα υπομένει, η αγάπη χαίρεται με το καλό, λυπάται με το κακό, η αγάπη ποτέ δεν εκπίπτει. Κι αν τύχει να δώσουμε όλη μας την αγάπη σε έναν άνθρωπο και αυτός δεν την εκτιμήσει, δεν την δεχτεί, η αγάπη αυτή θα γυρίσει πάλι πίσω στον άνθρωπο του Θεού με πολλούς άλλους τρόπους. Ο Κύριος τόνισε, αν πας σε ένα σπίτι δώσε την ειρήνη και την αγάπη σου, αν δεν την δεχθούν οι άνθρωποι της οικίας, αυτή θα γυρίσει πίσω σε σένα. Μικρό πράγμα είναι να έρθει η ειρήνη σ’ έναν χώρο όπου στεγάζονται άνθρωποι οι οποίοι κάθε μέρα μαλώνουν; Ό,τι δίνουμε γυρίζει πίσω σε εμάς. Γι’ αυτό πρέπει να προσέχουμε τι δίνουμε. Αν δώσουμε κακό αυτό θα γυρίσει πίσω, θα έρθει σε εμάς κακό. Όσο για την αχαριστία που μπορεί να εισπράξουμε ή που θα λάβουμε, να την ξεγράψουμε. Η ευγνωμοσύνη του άλλου θα πρέπει να φύγει από τον νου μας. Αν την βρούμε είμαστε τυχεροί γιατί συναντήσαμε άνθρωπο του Θεού, όχι γιατί την χρειαζόμαστε. Το να περιμένεις ευγνωμοσύνη από τους άλλους είναι πολύ μίζερο και ταπεινό. Αγνωμοσύνη να δεχόμεθα και να χαιρόμεθα.
Ο άνθρωπος του Θεού έχει προορισμό, έχει επιδιώξεις και αυτές είναι, εντολήν καινήν δίδωμι υμίν ίνα αγαπάτε αλλήλους (Ιωάννης 13:34). Ο προορισμός του είναι να φτάσει τους συνανθρώπους του στο να εννοήσουν, μέσα από το παράδειγμά του, ότι είναι συμφέρον τους να είναι ενωμένοι με το πνεύμα του Χριστού, εν τω συνδέσμω της αγάπης.
Ο άνθρωπος του Θεού ζει στην αγάπη και δίνει αγάπη. Η αγάπη του Θεού ομοιάζει με την αγάπη των γονέων ως προς τα παιδιά. Οι γονείς όλο δίνουν χωρίς να ξέρουν αν θα λάβουν.
Ο άνθρωπος του Θεού είναι ταπεινός. Ταπείνωση σημαίνει ουκ ήλθε διακονηθήναι, αλλά διακονήσαι και δούναι την ψυχήν αυτού λύτρον αντί πολλών (Ματθαίος 20:28). Ποιος θα νουθετήσει τα αδέλφια του; Ο ταπεινός. Ποιος θα υπηρετήσει τον αδελφό του; Ο ταπεινός. Ποιος θα τρέξει στο πρόβλημα; Ο ταπεινός. Ποιος θα εργαστεί για την δόξα του Θεού και την σωτηρία του κόσμου; Ο ταπεινός. Σίγουρα στην αρχή ο καθένας στα μέτρα που μπορεί, κατόπιν, μέσω της ταπείνωσης και της αγάπης, βρίσκει τρόπους και επινοεί συστήματα σωτηρίας ο άνθρωπος του Θεού, που έχουν την εξουσία να αγκαλιάσουν και να βοηθήσουν πολύ κόσμο. Ο άνθρωπος του Θεού έχει λύσεις, είναι όπως ο Θεός γιατί σπουδάζει, νουθετείται, μαθαίνει, εξελίσσεται από τον Θεό με φυσική συνέπεια να αγκαλιάζει όχι μόνο το δικό του περιβάλλον, αλλά η αγάπη του να επεκτείνεται και να φτάνει μέχρι την άκρη της Γης. Ο Ιερός Χρυσόστομος έλεγε, αρκεί εις άνθρωπος, ζήλω πεπυρωμένος, ολόκληρον διορθώσασθαι δήμον.
Ο άνθρωπος του Θεού πάντα προσεύχεται διότι πιστεύει ότι χωρίς την συγκατάθεση και ευλογία του Θεού στη ζωή του δεν μπορεί να κάνει κανένα έργο πνευματικό, ώστε να το φέρει ενώπιον του Θεού.
Ο άνθρωπος του Θεού δεν πιστεύει ότι αφ’ εαυτού μπορεί να κάνει ένα έργο πνευματικό. Κι αν κάποιος καταφέρει με τεχνάσματα να κάνει ένα έργο χωρίς αγάπη δεν θα γίνει ποτέ του Θεού.
Ο άνθρωπος του Θεού αντιστέκεται στο πονηρό που βλέπει μέσα του, ο Κύριος τονίζει, αντιστήναι τω πονηρώ, και ησυχάζει στο κακό που βλέπει γύρω του. Μη αντιστήναι τω πονηρώ τονίζει ο Λόγος του Θεού όταν αυτό έρχεται απ’ έξω. Ο άνθρωπος του Θεού όταν βλέπει το κακό μέσα του σηκώνει το ανάστημά του και το πολεμά με την προσευχή, με την αφιέρωση, με την μετάνοια, με την αναγέννηση. Δεν το δέχεται ο άνθρωπος του Θεού το πονηρό μέσα του. Ο άνθρωπος του Θεού γίνεται παιδί, εάν δεν επιστρέψητε και γείνητε ως τα παιδία, δεν θέλετε εισέλθει εις την βασιλείαν των ουρανών. (Ματθαίος 18:3). Ο άνθρωπος του Θεού λοιδορούμενος ουκ αντελοιδόρει πάσχων ουκ ηπείλει (Πέτρου Α΄ 2:23). Ο άνθρωπος του Θεού πάντα νικά το κακό με το καλό, το οποίο καλό του το έχει θέσει, του το έχει βάλει μέσα στην καρδιά του ο ίδιος ο Θεός, γιατί και αυτός είναι αληθινός, δίκαιος, γιατί και αυτός έχει ζήλο, γιατί και αυτός ευαρεστεί με τα έργα του τον Θεό. Ο άνθρωπος του Θεού, όταν τον διώκουν, τον κατηγορούν, τον προσβάλλουν αυτός δεν ανταποδίδει αλλά ησυχάζει. Όλα αυτά χρειάζεται να τα έχει ο άνθρωπος του Θεού γιατί με όλα αυτά ενεργεί κατά Θεόν και αφήνεται να εννοηθεί ότι έχει έναν νου ο οποίος δεν έχει μέσα του μικρότητες, αντιπαλότητες, εγωισμούς, συμφέροντα ή πονηρίες. Με αυτόν τον τρόπο συμβάλλει στην αναγέννηση του συνανθρώπου του, μα πάνω απ’ όλα συμβάλλει με την παρουσία του στο να κάνει το θέλημα του Θεού και να χρησιμοποιηθεί από τον Θεό ως ένα σκεύος εκλογής.
Ο άνθρωπος του Θεού έχει πίστη, ζώσα πίστη. Ο άνθρωπος του Θεού προσεύχεται εν δυνάμει. Ο άνθρωπος του Θεού έχει την ικανότητα να σε βοηθήσει ώστε να αυξηθείς στην πίστη. Η πίστη είναι κινητήριος δύναμη αρκεί να χρησιμοποιείται διά αγάπης ενεργουμένης. Διά της πίστεως δύνασαι να μεταβάλεις την ασθένεια σε υγεία (πνεύματος και σώματος), την θλίψη σε χαρά, την αμαρτία σε αναμαρτησία, την ασοφία σε σοφία, την αδυναμία σε παντοδυναμία. Η πίστη είναι βεβαίωση πραγμάτων μη βλεπομένων, τα οποία στην αρχή τα ελπίζεις, μετά τα πιστεύεις και στην συνέχεια οι δυνάμεις αυτές γίνονται ιδιοκτησία σου σε σημείο ώστε να λες και να γίνεται.
Ο άνθρωπος του Θεού, όπως είπα και πιο πάνω, δεν ανήκει σε ομάδες απ’ όπου να δέχεται διαταγές, αλλά ούτε και δίνει ο άνθρωπος του Θεού διαταγές. Ο άνθρωπος του Θεού ανήκει στον Θεό και στον συνάνθρωπο, με το πνεύμα της ευγενούς άμιλλας και με το πνεύμα της ταπείνωσης. Με αυτά τα στοιχεία συνεργάζεται με τους πνευματικούς του αδελφούς. Ο άνθρωπος του Θεού δεν εγκλωβίζει τον εαυτό του στα δόγματα υποκινούμενος από εντάλματα ανθρώπων, τα οποία υποκινούν τον διχασμό, τον φανατισμό και την κρίση. Όποιος κρίνει για οποιονδήποτε λόγο, δεν έχει πίστη, δεν έχει αγάπη αλλά συμφέροντα και ό,τι κάνει το κάνει για το θεαθήναι όπως οι υποκριτές, μη γένοιτο.
Ο άνθρωπος του Θεού δεν παρεμβαίνει στη ζωή των άλλων αρνητικά, δεν σε προσβάλλει, ούτε παρουσιάζει θυμούς ή πονηρίες ή εγωισμούς, αλλά ο άνθρωπος του Θεού ούτε και θετικά μπαίνει στη ζωή σου αν δεν του το ζητήσεις. Ο Κύριος τόνισε, όστις θέλει οπίσω μου ακολουθείν, απαρνησάσθω εαυτόν και αράτω τον σταυρόν αυτού, και ακολουθείτω μοι (Μάρκος 8:34). Είναι πολλοί που χωρίς καν να ερωτηθούν μηχανεύονται πονηρίες και πηγαίνουν στα σπίτια των ανθρώπων και αιχμαλωτίζουσι τα γυναικάρια. Μην ανοίγουμε την πόρτα μας σε έμπορους ψυχών και μη γυρνάμε από σπίτι σε σπίτι τάχα για να σώσουμε κάποιον. Να έχουμε εμπιστοσύνη στον Θεό. Το Πνεύμα του όπου θέλει πνέει. Το αν έστειλε απόστολους, το αν έστειλε ανθρώπους κατά την εποχή την δική του να κηρύξουν το Ευαγγέλιο της βασιλείας αυτό είχε ένα σκοπό, να γνωρίσουν οι άνθρωποι τον Θεό. Και σήμερα συνεχίζεται το κήρυγμα του Ευαγγελίου της βασιλείας, αλλά όπου μάς το επιτρέπουν, όπου μάς δέχονται, δεν μπαίνουμε βιαίως με πονηρίες ή τεχνάσματα στη ζωή κάποιου. Δεν χρειάζεται να γυρνάμε από εκκλησία σε εκκλησία και να φλυαρούμε ή να κουτσομπολεύουμε. Ας εισέλθουμε στη σιωπή, στο αγιαστήριό μας. Όποιος εργάζεται με πονηρίες γίνεται αιτία ώστε να καταντούν πολλές εκκλησίες συναγωγές του Σατανά. Ας γνωρίζουμε ώστε να μην επικαλούμεθα τον Θεό μάταια όταν δεν είμεθα έτοιμοι να κάνουμε τα διαταχθέντα του. Όταν κάποιος κινείται κατ’ αυτόν τον τρόπο το μόνο που θα φέρει στη ζωή των άλλων ανθρώπων είναι να τους οδηγήσει σε αδιέξοδο, να καταστρέψει τη ζωή τους. Πολλοί μάλιστα φτάνουν στα πρόθυρα της τρέλας. Μη γένοιτο! Άλλοι γίνονται έμποροι ψυχών και εκμεταλλεύονται την άγνοια των ανθρώπων. Μη δίνουμε το δικαίωμα αυτό σε κανέναν. Έχουμε όλοι τον Λόγο του Θεού, ο Θεός φρόντισε το πνευματικό επίπεδο σε όλον τον κόσμο να αλλάξει, όλοι γνωρίζουμε γράμματα, ένας είναι ο Ποιμένας ο Χριστός, όλοι οι άλλοι πάσχουν, είναι άνθρωποι, ο γιατρός τούς κάνει καλά. Γι’ αυτό να μη στηριζόμαστε σε άνθρωπο και όπου βλέπουμε να υπάρχει άνθρωπος με αλαζονεία ή να κάνει τον ποιμένα να μη του δίνουμε το δικαίωμα αυτό. Μόνο με φίλους να συνδιαλεγόμαστε διότι και ο Θεός τόνισε, υμείς φίλοι μου εστε, εάν ποιήτε όσα εγώ εντέλλομαι υμίν (Ιωάννης 15:14). Φίλους μάς θέλει. Γένοιτο, αμήν.