Δεν υπάρχει χειρότερος κουφός, από αυτόν που δεν θέλει να ακούσει.
Κάποτε ο Άγιος Αντώνιος, έλαβε γράμμα από τον αυτοκράτορα Μέγα Κωνσταντίνο, που τον καλούσε να αφήσει την έρημο και να πάει να μείνει στα ανάκτορα. Ο Άγιος Αντώνιος ρώτησε τον μαθητή του, τον περίφημο Παύλο τον απλό, «Τι λες εσύ; Να πάω ή να μην πάω;». Και ο Παύλος του αποκρίθηκε, «Αν πας, θα λέγεσαι Αντώνιος. Αν όμως δεν πας, θα λέγεσαι Μέγας Αντώνιος». Και ο Αντώνιος τον άκουσε και δεν πήγε. Προτίμησε το κελί του. Αυτό να κάνουμε και εμείς, να επιλέξουμε τον Χριστό και να κάνουμε το θέλημά του με απόφαση και πίστη, ότι μπορούμε να νικήσουμε την αμαρτία, την φθορά και το φυσικό θάνατο. Διότι θέλημα Θεού και σοφία Θεού διακατέχει τον άνθρωπο, που αγωνίζεται εις όλη του τη ζωή, να βρει δια του Ευαγγελίου, τα μέσα που χρειάζεται, ώστε να καταργήσει από το πνεύμα του και το σώμα του την φθορά και τον θάνατο. Αμήν. Να γνωρίζουμε, ότι η εξωγραφική σκέψη ενός ή πολλών ανθρώπων δημιουργεί την ιδέα προς έναν στόχο ή σκοπό, η οποία σκέψη αφού εκδηλωθεί και πιστευθεί από τον ίδιο, ανεξάρτητα από το αν πηγάζει από συμφέροντα ή προσωπικές φιλοδοξίες, όταν την εκδηλώσει σε άλλους ανθρώπους, τότε γίνεται λόγος και αυτός έπειτα γίνεται ένταλμα ανθρώπων και στη συνέχεια δια της τεκνογονίας γίνεται τρόπος ζωής, αφού ο ένας το μεταβιβάζει στον άλλον. Κατόπιν γίνεται έθιμο, μετά γίνεται θρησκεία, μετά δογμα και τελευταία απειλή. Στην συνέχεια γίνεται συνείδηση, συνήθεια, δεύτερη φύση στη ζωή μας και τελικά γίνεται νόμος που λειτουργεί για εμάς, χωρίς εμείς να το επιθυμούμε. Έτσι έρχεται η φθορά και ο θάνατος, αφού η λογική μας έγινε άλογη λογική. Ο Απ. Παύλος έλεγε, «βλέπω δὲ ἕτερον νόμον ἐν τοῖς μέλεσί μου ἀντιστρατευόμενον τῷ νόμῳ τοῦ νοός μου καὶ αἰχμαλωτίζοντά με ἐν τῷ νόμῳ τῆς ἁμαρτίας τῷ ὄντι ἐν τοῖς μέλεσί μου.» (Ρωμαίους 7:23). Η αφιέρωση στο να ποιούμε το θέλημα του Θεού καθαρίζει την ιδέα, την αμαρτία, την ακαθαρσία που κληρονομήσαμε, ώστε να γίνουμε δια του Χριστού πηγή ζωής με συνήθειες πνευματικές, χριστοκεντρικές οι οποίες μας ζωοποιούν, μας ελευθερώνουν και μας καθιστούν τέκνα Θεού. Πολλοί λένε, «θέλω να σου εμπιστευθώ ένα μυστικό αλλά μην το πεις σε κανέναν». Αφού το μυστικό δεν μπορούμε να το διαφυλάξουμε εμείς, μην περιμένουμε να το φυλάξουν οι άλλοι για εμάς. Να γνωρίζουμε, ότι από την ώρα που θα το πούμε, θα το μάθει ο κόσμος όλος. Όσο το κρατάμε για τον εαυτό μας, το εξουσιάζουμε. Όταν το πούμε, αυτό θα μας εξουσιάζει. Ο άνθρωπος αδέρφια μου, μέσα από την ελεύθερη βούλησή του δύναται να αναπλάσει τον εαυτόν του κατ’ εικόνα του Θεού, κατά την οποία είναι πλασμένος και η οποία εικόνα του Θεού, όσο κι αν έχει αμαυρωθεί σήμερα λόγω της άγνοιας, λόγω της ημιμαθείας, λόγω της αμαρτίας, παραμένει ακόμη ζωντανή στα βάθη της ύπαρξης του καθενός από εμάς. Μάλιστα όταν ο καθένας από εμάς έρχεται εις εαυτόν, τότε δύναται να ανακτήσει την πνευματική του κατά Θεό ταυτότητα. Μεταξύ Θεού και ανθρώπου, κτιστού και άκτιστου υφίσταται αμοιβαιότητα, υπάρχει δηλαδή μια αλήθεια, μια αίσθηση του Θεού ως ανθρώπου « Ὅ ἧν ἀπ᾿ ἀρχῆς, ὃ ἀκηκόαμεν, ὃ ἑωράκαμεν τοῖς ὀφθαλμοῖς ἡμῶν, ὃ ἐθεασάμεθα καὶ αἱ χεῖρες ἡμῶν ἐψηλάφησαν, περὶ τοῦ λόγου τῆς ζωῆς·» (Α Ιω. 1:1). Ο Θεός αδέλφια μου γεννάται εν ανθρώπω και ο άνθρωπος γεννάται εν Θεώ. Η ανθρώπινη φύση παραμένει εντός της θείας φύσης και η θεία φύση υπάρχει εντός της ανθρώπινης. Ο τρόπος τώρα για να επιτευχθεί το γεγονός της θέωσης, είναι ο άνθρωπος να εξοστρακίσει το μεγαλύτερο δαιμόνιο όλων των εωσφορικών στοιχείων και που αυτό δεν είναι άλλο από τον εγωισμό. Ταπείνωσε άνθρωπε τον εγωισμό, πριν ο εγωισμός φέρει την ταπείνωση. Επιδίωξε άνθρωπε την ταπείνωση, ώστε ο εγωισμός να μην φέρει ταπείνωση. Ας μάθουμε και ας γνωρίζουμε όλοι, ότι ο εγωισμός είναι η εκδήλωση της κατώτερης σε πνευματικό επίπεδο σκέψης και αντιστοιχεί σε ό,τι πιο απάνθρωπο και σατανικό κρύβει μέσα του ο διάβολος. Αυτή η σκέψη εκδηλώνεται δια του λόγου του ανθρώπου εκείνου, που υιοθέτησε τον εγωισμό σαν τρόπο ζωής και ο οποίος έχει επτά βασικές μορφές. Με αυτές κάνει την παρουσία του στην ζωή μας. Αυτές είναι: επιδεικτικότητα, περιαυτολογία, έπαινος του περιβάλλοντος, ευθιξία, δικαιολογία, προπέτεια, παράπονο. Λόγω του εγωισμού, ο πολιτισμός σήμερα στις κοινωνίες των ανθρώπων, έγινε απάνθρωπος και ο λόγος, διότι καταλήγει το ανθρώπινο γένος σε αδιέξοδο. Αποκορύφωμα αυτού του αδιεξόδου, οι πόλεμοι, με ένα και μόνο σκοπό, τα προσωπικά συμφέροντα και τις προσωπικές φιλοδοξίες. Δυστυχώς, η σοφία των ανθρώπων καταλήγει στο πρώτο παγκόσμιο πόλεμο, στο δεύτερο και ουαί και αλίμονο αν γίνει και τρίτος. Το ψεύτικο λοιπόν αυτοείδωλο του εγωισμού γεννά ένα ψεύτικο κοσμοείδωλο και από κοινού προκαλεί αυτοκαταστροφή. Εν αντιθέσει με την ταπείνωση, η οποία εκδηλώνει σκέψεις και έργα ενός ανώτατου τρόπου ζωής, ενός θετικού τρόπου ζωής με άπειρες θετικές ενέργειες, με άπειρες δυνάμεις και θαυμάσια έργα σε όλους του τομείς, πνευματικούς και υλικούς. Νομίζω ότι ήρθε η ώρα, να γνωρίσουμε δια του Ευαγγελίου, το ποιοι είμαστε και το τι θα πρέπει να αλλάξει μέσα μας και να μην ζούμε όπως σήμερα με την ψευδαίσθηση στο να νομίζουμε ότι είμαστε κάτι, ιδιαίτεροι, ξεχωριστοί, σοφοί ή εκλεκτοί. Μακάριοι είναι όσοι γνωρίσουν τον εαυτό τους, διότι θα γελάσουν πολύ με την μωρία που τους διέπει, την οποία στον καιρό της άγνοιας αποκαλούσαν σοφία. Δεν θα συγκρίνουμε τον εαυτό μας με τους συνανθρώπους μας αλλά με τον Υιό και Λόγο του Θεού του ζώντος. Μόνο έτσι θα αναγεννηθούμε και θα πληρωθούμε με σοφία Θεού και δυνάμεις, ώστε ο Θεός και οι άνθρωποι " να μας πάρουν στα σοβαρά ". Ο εγωιστής ομοιάζει με τον πετεινό, ο οποίος φωνάζει το πρωί και χωρίς να το καταλάβει, προδίδει την θέση του, με φυσική συνέπεια να γίνεται εύκολη λεία για την αλεπού. Ο αναγεννημένος οξυδερκής άνθρωπος του Θεού, αντιλαμβάνεται εύκολα τον εγωισμό, διότι πάντα ο άνθρωπος που διακατέχεται απ’ αυτόν, χρησιμοποιεί το «εγώ» για να κεντρίσει το ενδιαφέρον των άλλων και να γίνει το επίκεντρο στην παρέα. Ο εγωιστής δημιουργεί αποστροφή στον Θεό και στους ανθρώπους. Ο ταπεινός δημιουργεί συνοχή γύρω του, διότι όλοι τον δέχονται και τον επιθυμούν. Ας γίνουμε ταπεινοί. Ο Θεός γνωρίζουμε, «ὁ Θεὸς ὑπερηφάνοις ἀντιτάσσεται, ταπεινοῖς δὲ δίδωσι χάριν.» (Ιακώβου 4:6, Πέτρου Α΄ 5:5) καθώς, «καὶ ἐπὶ τίνα ἐπιβλέψω, ἀλλ᾿ ἢ ἐπὶ τὸν ταπεινὸν καὶ ἡσύχιον καὶ τρέμοντα τοὺς λόγους μου;» (Ησ. 66:2). Αμήν.