Το μυαλό μας, άμα δεν έχει κίνητρα, πλάθει παραμύθια και ψέματα
Το μεγαλύτερο εκπαιδευτικό όργανο του ανθρώπου είναι ο εγκέφαλός του, ο οποίος στην αρχή της ζωής του διαμορφώνεται από το περιβάλλον στο οποίο μεγαλώνει. Το περιβάλλον του καθενός παίζει σημαντικό ρόλο στην εξέλιξή μας. Για πολλά χρόνια, ένας άνθρωπος είναι εγκλωβισμένος στο περιβάλλον του και μάλιστα πολλοί, είναι εγκλωβισμένοι για όλη τους την ζωή με τα πρέπει και τα μη. Είναι πολλοί που πεθαίνουν στα 20 και θάβονται στα 80 ή στα 90. Είναι ο καλύτερός του φίλος μα και ο χειρότερος εχθρός του. Εκεί κατοικεί ο Θεός, εκεί και ο διάβολος. Εκεί βρίσκεται η αλήθεια, εκεί και το ψέμα. Εκεί βρίσκεται η χαρά, εκεί και η θλίψη. Εκεί η αγάπη, εκεί και το μίσος. Εκεί η καλοσύνη, εκεί και η κακία. Εκεί η συγχώρεση και το έλεος, εκεί και η μνησικακία και ο εγωισμός. Εκεί τελικά ο παράδεισος και η κόλαση του καθενός. Έχουμε το δικαίωμα της επιλογής. Ας επιλέξει λοιπόν ο καθένας σήμερα που μεγάλωσε, το πού θέλει να ζει. Το μυαλό μας, άμα δεν έχει κίνητρα, τότε δεν έχει με τι να ασχοληθεί. Άμα δεν έχει με τι να ασχοληθεί, φτιάχνει παραμύθια. Στον κόσμο που ζούμε, τα παραμύθια ποικίλουν. Δηλαδή για τους ανθρώπους του κόσμου, τα παραμύθια δημιουργούνται με τα εντάλματα των ανθρώπων, στην συνέχεια γίνονται τρόπος ζωής, κατόπιν πίστη για τους ανθρώπους η οποία τους οδηγεί στο συμπέρασμα, ότι χρειάζεται να τα ακολουθήσουν για να εξασφαλίσουν στην ζωή τους τον υλικό πλούτο. Εκεί καταλήγουν τα παραμύθια των ανθρώπων. Έτσι όλοι οι άνθρωποι νομίζουν ότι η μεγάλη συσσώρευση χρημάτων θα τους εξασφαλίσει ευτυχία και χαρά. Δεν καταλαβαίνουμε δυστυχώς όλοι, ότι η παχυλότητα της ύλης στην ζωη των ανθρώπων κλείνει τους πόρους του πνεύματος. Αυτό καθιστά τον άνθρωπο ανεγκέφαλο, άφρονα, αφού δεν βλέπει τίποτα καλό για να δοξάσει τον Θεό, να εκτιμήσει καταστάσεις, να είναι ευτυχισμένος, να χαίρεται που ζει, παρά μόνο ότι πρέπει να έχει πολλά χρήματα. Έτσι ο άνθρωπος πέφτει στην παγίδα να εργάζεται μέρα νύχτα για να μαζεύει συνέχεια χρήματα. Συνέχεια χρειάζεται να τρέχει κάθε μέρα όλο και πιο πολύ, σε σημείο να μην σταματά σχεδόν ποτέ. Όλο κυνηγά κάτι υλικο ο άνθρωπος του κόσμου σήμερα, τάχα για να απολαύσει την ζωή. Μάλιστα, αυτά που μαζεύει κάθε μέρα νομίζει ότι θα τον ωφελήσουν στο μέλλον. Το μέλλον. Ποιό μέλλον τώρα. Αυτό άλλο μεγάλο θέμα, και γιατί το λέω. Διότι απλά δεν καταλαβαίνει ότι δεν έχει μέλλον, αφού έξαφνα έρχεται ο θάνατος και οι κόποι του περνούν σε ξένα χέρια ή στα οικεία πρόσωπα. Το θέμα είναι ότι αυτός μαζεύει, μαζεύει αλλά ποτέ δεν απολαμβάνει. Οι φιλάργυροι πέφτουν στην παγίδα, ο πρώτος να φτιάχνει στερούμενος ακόμα και τα απαραίτητα, ο δεύτερος να αυξάνει αυτά που κληρονόμησε από τον πρώτο, και τελευταία ο τρίτος που δεν τα δούλεψε ποτέ ούτε καταλαβαίνει τον κόπο των άλλων, να τα τρώει, να τα σπαταλάει, να τα καταστρέφει. Αυτή είναι η σοφία των ανθρώπων σήμερα. Δεν μπόρεσαν οι άνθρωποι ακόμη να καταλάβουν, ότι το υλικό στοιχείο ναι μεν έχει την ιδιότητα να κρατά μια ισορροπία μεταξύ των ανθρώπων, όμως ο ρόλος του, αν υπήρχε αγάπη, θα συνέβαλε ώστε όλοι οι άνθρωποι να έχουν, όλοι να μπορούν να ζήσουν, διότι η αγάπη επιβάλλει το περίσσευμα του ενός να πάει στο υστέρημα του άλλου. Ο Κύριος, ερχόμενος στον κόσμο φανέρωσε ότι «ὅτι οὐκ ἐν τῷ περισσεύειν τινὶ ἡ ζωὴ αὐτοῦ ἐστιν ἐκ τῶν ὑπαρχόντων αὐτοῦ» (Λουκ. 12:15). Πολλοί άνθρωποι, όταν έρχονται στον Θεό, δεν έρχονται για να μάθουν για τον Θεό αλλά έρχονται για να μάθουν το μέλλον, έτσι φτιάχνουμε Θεό στα μέτρα μας. Παλιά είχαμε τα μαντεία, τις χαρτορίχτρες, λέγανε τον καφέ, τα χαρτιά κλπ. Τώρα νομίζουν ότι την θέση αυτών την έχουν πάρει οι πνευματικοί. Μεγάλη διαστρέβλωση. Μάλιστα το κακό είναι ότι και οι πνευματικοί, αντί να τους πουν ότι δεν είναι αυτό το θέλημα του Θεού, κάνουν τους μελλοντολόγους. Στην συνέχεια η άγνοια του ανθρώπου δίνει το έναυσμα στο να συστήνει τον πνευματικό, «να εμένα μου είπε ο γέροντας θα πάρω γυναίκα καλή, θα γίνει πόλεμος, να μαζέψετε φαγητά, θα βρεις δουλειά», κλπ. καθώς και σε εμένα έρχονται άνθρωποι και μου λένε «τί λες αδελφέ, θα παντρευτώ, θα βρω δουλειά, θα μπορέσω να έχω πολλά χρήματα;» ή έρχονται πολλοί που δεν έχεις καμιά σχέση μαζί τους και λένε «με έστειλε ο τάδε. Ωραία λέω, και τί θέλεις, τί σε απασχολεί; Ξέρεις ο φίλος μου έχει καρκίνο, η πεθερά μου έχει ψυχολογικά, ο θείος μου έχει σκλήρυνση κατά πλάκας, κλπ. σε παρακαλώ να προσευχηθείς. Λες «εντάξει, θα προσευχηθώ». Άμα όμως δεν πάνε καλά τα πράγματα, μετά λένε «δεν υπάρχει Θεός, και αυτός που πήγα για να προσευχηθεί, δεν είναι άνθρωπος του Θεού». Νομίζει ο κάθε άνθρωπος ότι οι ασθένειες αυτές έχουν λύση και όλα αυτά γίνονται αυτόματα, λες και θα πάρει χαπάκι. Φίλε μου καλέ, δεν έχουν λύση τα προβλήματα με μία μόνο προσευχή. Για να βρεις λύση δεν φτάνει μία προσευχή. Χρειάζεται από την αρχή να προγραμματίσεις τον νου σου στο να δουλέψει όπως θέλει ο Θεός, δηλαδή με ειρήνη, με αγάπη, με χαρά, με δικαιοσύνη, με αλήθεια. Χρειάζεται μετάνοια, αναγέννηση. Χρειάζεται να βρούμε τί δημιούργησε το πρόβλημα, ώστε να το λύσουμε. Ο Κύριος όταν θεράπευε έναν έλεγε, «μηκέτι ἁμάρτανε, ἵνα μὴ χεῖρόν σοί τι γένηται» (Ιω. 5:14). Άρα για να γίνεις καλά, χρειάζεται να σταματήσεις το λάθος, την αμαρτία. Αμαρτία βάσει του Λόγου του Θεού σημαίνει αστοχία, έφυγα από τον στόχο που είναι να κάνω το θέλημα του Θεού. Δεν φτάνει μόνο να λες «είμαι χριστιανός, πήγα στην εκκλησία, θα κάνω μία προσευχή», κλπ. Ο στόχος είναι να γίνω παιδί Θεού, θυγατέρα Θεού, να αλλάξω, να γίνω ο νέος κατά Θεό άνθρωπος, να ηρεμήσω, να ησυχάσω, να σταματήσω να τρέχω. Προσέξτε το αυτό, διότι όλοι τρέχουμε. Γιατί τρέχουμε; Δεν χρειάζεται. Να σπουδάσουμε την αγάπη, την ταπεινοφροσύνη, την δικαιοσύνη κλπ. Άλλοι νομίζουν ότι το μέλλον είναι μακριά και τρέχουν δεξιά και αριστερά να το μάθουν, «τί θα γίνει στο μέλλον, θα γίνει πόλεμος;», κλπ. Εγώ τους λέω «τί αγωνιάς; Περίμενε, θα το δεις το μέλλον σου σύντομα, αφού τα χρόνια περνάνε πολύ γρήγορα, σαν σφαίρα τρέχουν. Τί θέλεις να το μάθεις, λες και μπορείς να το αλλάξεις;» Όχι. Να έχουμε εμπιστοσύνη στον Θεό, αυτός ξέρει τί θα γίνει, αν θα γίνει, πώς θα γίνει. Εσένα και εμένα θα με φυλάξει, αν φροντίσω να κάνω το θέλημά του. Να γνωρίζουμε ακόμα όλοι εμείς, για να μην πέφτουμε στην παγίδα να μαζεύουμε χρήματα, πιστεύοντας ότι μόνο έτσι θα αποκτήσει νόημα η ζωή μας, να γνωρίζουμε λοιπόν, ότι ευτυχισμένος είναι αυτός που δεν χρειάζεται λόγους για να είναι ευτυχισμένος. Ήδη έχει πολλούς όπως υγεία, χέρια, πόδια, μάτια, νου, μυαλό, φίλους, Δημιουργία, Θεό. Αν αυτά και άλλα πολλά δεν τα βλέπεις για να είσαι ευτυχισμένος, τότε μάταιο ότι και να κάνεις. Οι πνευματικοί τώρα, μπορεί να έχουν καλή πρόθεση, άθελά τους όμως συστήνουν μία παραμυθία, έτσι πέφτουν σε πολλές παγίδες, έτσι φτιάχνουν εκκλησίες και τρέχουν να βρουν οπαδούς. Οι οπαδοί τρέχουν και αυτοί να βρουν πνευματικούς, τάχα να προσευχηθούν να τους σώσουν, να προσευχηθούν για αυτούς, ενώ αυτοί μπορεί να έχουν περισσότερα προβλήματα από τους ίδιους. Καλή είναι η εκκλησία, όμως να μάθουμε ότι ο Θεός δεν κατοικεί σε χειροποίητους ναούς, ο Θεός κατοικεί μέσα στον άνθρωπο και το σώμα μας το λέει «ναὸς τοῦ ἐν ὑμῖν Ἁγίου Πνεύματός ἐστιν» (Α Κορ. 6:19). Στο νου μας να ζει ο Θεός για να ζήσει και στο σώμα μας. Να επενδύσουμε στην σοφία του Θεού, ώστε να μείνει αυτή η σοφία του Θεού μέσα μας, με κορυφή την αγάπη, την δικαιοσύνη, την ταπεινοφροσύνη στις μεταξύ μας σχέσεις. Οι χειροποίητοι ναοί δεν θα υπάρχουν για χρόνια, μόνο ο άνθρωπος αν αναγεννηθεί, θα ζήσει. Ένα άλλο παραμύθι είναι ότι ο πνευματικός κόσμος δογμάτισε το Ευαγγέλιο του Χριστού, το οποίο δεν δογματίζεται αφού είναι αγάπη. Η αγάπη σε δέχεται όπως είσαι. Ο Κύριος βρέχει για δικαίους και αδίκους. Μάλιστα πολλοί πνευματικοί φωνάζουν μέρα νύχτα ότι πρέπει να κάνεις αυτό ή το άλλο, ενώ δεν έχουν καταλάβει ουτε και οι ίδιοι ότι ο Θεός καλεί, ο Θεός διορθώνει, ο Θεός αναγεννά, ο Θεός εξελίσσει και όχι εσύ ή εγώ ή ο άλλος. Αν η εξουσία αυτή ήταν στα χέρια των ανθρώπων τόσοι χριστιανοί που υπάρχουν σήμερα, πολλά κράτη θα ζούσαν με αγάπη παραδεισένια, όμως αυτό δεν συμβαίνει. Εσύ, εγώ ή ο άλλος το μόνο που μπορούμε να κάνουμε αφού δεν ξέρουμε καν ποιο είναι το θέλημα του Θεού, είναι να δημιουργήσουμε οπαδούς και στην συνέχεια να τους φανατήσουμε, κατόπιν να τους χωρίσουμε και στην συνέχεια να τους δαιμονίσουμε. Μερικοί σίγουρα θα έχουν καταλάβει. Όμως αυτοί, αν έχουν καταλάβει, δεν λένε την αλήθεια, διότι δεν τους συμφέρει, αφού θα πρέπει με την αλήθεια να καθαιρέσουν εαυτούς, και ο λόγος, διότι οι ίδιοι έχουν πέσει σε πολλές παγίδες, έγιναν μισθωτοί, έγιναν αρχηγοί, έχουν τίτλους, απολαμβάνουν προνόμια και θέσεις, κλπ. Άμα διαβάσουμε τα «Ουαί», όλοι μας θα βρούμε τα λάθη μας, αρκεί να θέλουμε να τα καταλάβουμε και να τα διορθώσουμε. Όμως αν και πολλοί καταλαβαίνουν, δεν αλλάζουν, διότι τους αρέσει η εξουσία, τους αρέσει να χειραγωγούν τους ανθρώπους με το πρόσχημα ότι τάχα ενδιαφέρονται για την ψυχή τους, ενώ η αλήθεια είναι ότι ενδιαφέρονται μόνο για τα δικά τους συμφέροντα, όπως οι Γραμματείς και οι Φαρισαίοι, οι οποίοι σταύρωσαν την αγάπη και φρούρισαν την θρησκεία τους, το δόγμα τους ώστε να απολαμβάνουν την εξουσία που είχαν και έχουν πάνω στους ανθρώπους. Δεν φταίνε φυσικά μόνο αυτοί που χρησιμοποιούν τον Λόγο του Θεού και εμπορεύονται ψυχές ανθρώπων, αλλά φταίμε και όλοι εμείς που δεν μελετούμε τον Λόγο του Θεού και τρέχουμε πίσω από τους ανθρώπους, και όχι πίσω από τον Θεό. Ο Αδαμάντιος Κοραής έγραψε, «ότι μόνο το Ευαγγέλιο θα σώσει την Ελλάδα». Αν μας ενδιαφέρει η αλήθεια, θα πρέπει να καταλάβουμε ότι το Ευαγγέλιο του Χριστού είναι αγάπη και μάλιστα είναι ανεφάρμοστο. Θα πρέπει να καταλάβουμε, ότι ο ένας στον άλλον θα πρέπει να φέρεται με καλή πρόθεση, όχι επιβλητικά ή αυστηρά τάχα ότι αυτός κάνει το θέλημα του Θεού ή ότι είναι αντιπρόσωπος του Θεού στην γη. Πρέπει να μάθουμε όλοι, ότι η δουλειά μας, η αποστολή μας είναι να πολεμάμε το κακό, «ὅτι οὐκ ἔστιν ἡμῖν ἡ πάλη πρὸς αἷμα καὶ σάρκα, ἀλλὰ πρὸς τὰς ἀρχάς, πρὸς τὰς ἐξουσίας, πρὸς τοὺς κοσμοκράτορας τοῦ σκότους τοῦ αἰῶνος τούτου» (Εφ. 6:12). Γι’ αυτό όλοι μαζί να κάνουμε τον αγώνα. Δηλαδή όταν εμφανίζεται το κακό σε όποια μορφή, το καλό να ανοίγει την αγκαλιά του και να το απορροφά, είναι γραφικό «μὴ νικῶ ὑπὸ τοῦ κακοῦ, ἀλλὰ νίκα ἐν τῷ ἀγαθῷ τὸ κακόν» (Ρωμ. 12:21). Κάποιος μια φορά μου είπε ότι μόνο οι ποιμένες καθώς και οι ιερείς μπορούν να συγχωρούν αμαρτίες και κανένας άλλος. Μόλις μου το είπε, γέλασα. Μου λέει, «γιατί γελάς;» του λέω, «διαβάζεις το Ευαγγέλιο;» μου είπε «όχι», και του απαντώ «ο Χριστός δεν έδωσε τέτοια εξουσία σε ανθρώπους. Οι άνθρωποι την σκέφτηκαν από μόνοι τους για να χειραγωγούν τους ανθρώπους. Μάλιστα ο Θεός ο ίδιος κατήργησε ιερείς, ποιμένες, προφήτες, τονίζοντας «ὑμεῖς δὲ μὴ κληθῆτε ῥαββί· εἷς γὰρ ὑμῶν ἐστιν ὁ διδάσκαλος, ὁ Χριστός· πάντες δὲ ὑμεῖς ἀδελφοί ἐστε» (Ματθ. 23:8). Επιπλέον, ο ίδιος μας λέει να προσευχόμαστε και να λέμε το «Πάτερ ἡμῶν». Σε αυτό αναφέρεται, ότι οι αμαρτίες θα αφεθούν αν και εμείς αφήνουμε στους άλλους τις δικές τους αμαρτίες, «Καὶ ἄφες ἡμῖν τὰ ὀφειλήματα ἡμῶν, ὡς καὶ ἡμεῖς ἀφίεμεν τοῖς ὀφειλέταις ἡμῶν». Εδώ αποδεικνύεται καθαρά ότι δεν χρειαζόμαστε κανέναν μεσάζοντα, υπάρχει ο Χριστός, απλώς χρειάζεται να συγχωρούμε τις αμαρτίες των άλλων, για να συγχωρέσει και ο Θεός τις δικές μας. Εξάλλου όποιος μπορεί να συγχωρεί αμαρτίες, τότε θεραπεύεται και το σώμα. Εν αντιθέσει με σήμερα, που όσοι λένε ότι συγχωρούν αμαρτίες, λένε ψέματα, διότι ουδείς θεραπεύεται. Σε άλλο σημείο αναφέρει, «ἐν ᾧ γὰρ κρίματι κρίνετε κριθήσεσθε» (Ματθ. 7:2). Οι μεγαλύτεροι άγιοι δηλώνουν αμαρτωλοί. Ένας είπε «δεν μπόρεσα να εφαρμόσω τις εντολές του Χριστού». Τί μεγαλείο να το λες! Συνέχιζε και έλεγε «Όλες τις εντολές τις παρέβην και όλες τις αμαρτίες τις έχω κάνει». Κάποιος του είπε «γιατί το λες; Εσύ ούτε παντρεύτηκες ούτε γυναίκα είχες, ούτε μοίχευσες, πάντα μοναχός ήσουν. Και του απαντάει «και όμως ο Κύριος μας λέει στο Λόγο του ότι «ἐὰν δὲ ὁ ὀφθαλμός σου πονηρὸς ᾖ, ὅλον τὸ σῶμά σου σκοτεινὸν ἔσται» (Ματθ. 6:23). Κάποτε μικρός, ήμουν πονηρός, και ψέματα και κρίσεις. Όσον αφορά τις γυναίκες, ο Κύριος λέει αν δεις μια γυναίκα και επιθυμήσεις αυτή, ήδη εμοίχευσες εν τη καρδία». Θα μου πεις, γιατί είναι τόσο αυστηρός ο Θεός; Απλά για να είμαστε ταπεινοί, ουδείς να μην καυχάται. Ένα άλλο που πρέπει να καταλάβουμε είναι ότι ο Θεός θέλει να προσκυνάμε τον Θεό εν πνεύματι και αληθεία, ενώ εμείς λέμε «πήγα στην εκκλησία, άναψα το κερί, άκουσα το κήρυγμα», και έτσι το μόνο που κάνει ο άνθρωπος είναι να διαμελίζει το κουνούπι και να καταπίνει την κάμηλο. Αυτό δεν φτάνει και δεν έχει σχέση ο Λόγος του Θεού με το πού πήγες. Άλλος είναι ο σκοπός της γέννησης του Χριστού και του θεάρεστου έργου του. Ο Θεός θέλει να μην λέμε ψέματα, να μην κρίνουμε, να μην έχουμε εγωισμό, να είμαστε δοτικοί, να αγαπάμε τον φίλο, τον αδελφό και τον εχθρό σαν τον εαυτό μας, να μην μεριμνάμε ούτε για την αύριο, θέλει το περίσσευμα του ενός να πηγαίνει στο υστέρημα του άλλου. Απλώς οι άνθρωποι νομίζουν, -αυτό είναι μεγάλη παγίδα- ότι με το που πηγαίνουν κάπου, ότι είναι ενάρετοι, ευάρεστοι αλλά και άνθρωποι του Θεού. Άλλη μεγάλη παγίδα αυτή, να νομίζεις ότι είσαι άνθρωπος του Θεού και ότι έχεις πίστη. Ο Κύριος είπε, «ἐὰν ἔχητε πίστιν ὡς κόκκον σινάπεως, ἐρεῖτε τῷ ὄρει τούτῳ μετάβηθι ἐντεῦθεν ἐκεῖ, καὶ μεταβήσεται» (Ματθ. 17:20). Μάλιστα πίστη έχει αυτός που έχει σημεία, είναι γραφικό «σημεῖα δὲ τοῖς πιστεύσασι ταῦτα παρακολουθήσει· ἐν τῷ ὀνόματί μου δαιμόνια ἐκβαλοῦσι· γλώσσαις λαλήσουσι καιναῖς· ὄφεις ἀροῦσι· κἂν θανάσιμόν τι πίωσιν, οὐ μὴ αὐτοὺς βλάψει· ἐπὶ ἀῤῥώστους χεῖρας ἐπιθήσουσι, καὶ καλῶς ἕξουσιν» (Μαρκ. 16:17-18). Τα παραμύθια ποικίλουν στις κοινωνίες των ανθρώπων, και όλους μας επηρεάζουν. Μα θα μου πεις, τί να κάνουμε επί του παρόντος; Όχι πολλά πράγματα, απλά θα περιμένουμε τον Θεό. Μπορούμε όμως σε προσωπικό επίπεδο να μελετάμε τον Λόγο του Θεού, να ζούμε με αγάπη, να συνδιαλεγόμεθα με τον Λόγο, όχι για να σώσουμε τον κόσμο αλλά για να διορθώσουμε την δική μας βλάβη, τα δικά μας λάθη, να γίνουμε καλύτεροι. Ακόμα μπορούμε να πιστέψουμε στον Θεό και στην ζωή αλλά και στην αφθαρσία που έφερε δια του Ευαγγελίου ο Χριστός. Τελευταία να προσευχόμαστε και να ζητάμε από τον Θεό να μας βοηθήσει να καταλάβουμε περισσότερο τον Θεό, την Δημιουργία, τον τρόπο που κάνει τον Θεό να μας έχει φίλους, να αξιοποιήσουμε την ταπεινοφροσύνη, την δικαιοσύνη, την αγάπη, να γίνουμε φίλοι. Μην βάζουμε στην ζωή μας αρχηγούς, μόνο φίλους. Μην κυνηγάμε τον Θεό έξω από εμάς, είναι μέσα σε εμάς. Ο Λόγος του Θεού μας ανασταίνει, μας ζωοποιεί σε σημείο να γίνουμε κληρονόμοι Θεού, συγκληρονόμοι Χριστού και συμμέτοχοι της δόξης αυτού του Χριστού μας, αμήν. Με αγάπη Χριστού, Θωμάς Τηλιγάδας, αμήν.