ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΣ: Καλώς ήρθατε, καλό χειμώνα και
ευλογημένο αγώνα να διέπει τους πάντες. Η χαρά μου είναι άπειρη διότι αυτή η
μικρή αίθουσα είναι υπέρ πλήρης των τέκνων του Θεού. Το γεγονός αυτό αφήνει να
εννοηθεί ότι ο άνθρωπος αρχίζει να συνέρχεται και να επιστρέφει στις αρχές του
Θεού. Αυτές οι αρχές του Θεού εκδηλώνονται μέσα στα δρώμενα του Αγίου
Ευαγγελίου, το οποίο πρέπει να βρίσκεται αδιάλειπτα σε καθημερινή βάση εις
χείρας ημών, ώστε καθημερινά να εντρυφούμε εις αυτό μέχρι την ημέρα εκείνη όπου
αυτός ο Λόγος που επισκιάζεται στην Καινή Διαθήκη να λάβει σάρκα εις όλους
εμάς. Kατόπιν το γραφικό που αναφέρεται υπό του Ιωάννη του Θεολόγου για τον
Κύριο, να έρθει και στην ζωή ημών. Αυτό έχει ως εξής: Ο Λόγος έγεινε
σάρξ, και κατώκησε μεταξύ ημών, και εθεασάμεθα την δόξαν αυτού, δόξαν ως
μονογενούς παρά του Πατρός, πλήρης χάριτος και αληθείας. Θα πρέπει
αδελφάκια μου να εννοήσουμε ότι στην αρχή της πνευματικής μας ζωής θα
αντιμετωπίζουμε δυσκολίες, με το να εννοήσουμε και να εντάξουμε στη ζωή μας το
θέλημα του Θεού αλλά και για ποιον λόγο να το εντάξουμε στη ζωή μας. Ακόμη θα
συναντήσουμε δυσκολίες στο να βρούμε χρόνο να το αναπτύξουμε στη ζωή μας. Μέχρι
να φέρουμε λοιπόν το θέλημα του Θεού στη ζωή μας, δεν θα απελπιζόμεθα αλλά κάτω
από οποιεσδήποτε συνθήκες βρισκόμεθα, θα συνεχίζουμε τον αγώνα του καθαρισμού,
του αγιασμού και της εξάπλωσης. Και να είμεθα βέβαιοι ότι θα πληρωθούμε σοφία
Θεού, δυνάμεις Θεού, χαρίσματα Θεού και καρπούς του Αγίου Πνεύματος τα οποία θα
μας εξασφαλίσουν ευεξία, χαρά, ζωή και Θεό στην καθημερινότητά μας. Αυτά που
λέω δεν είναι μια παλιά ιστορία την οποία άκουσα και αποστήθισα αλλά με την
δύναμη του Θεού είναι μια ιστορία την οποία δοκίμασα στην ζωή μου ώστε να δω αν
είναι έτσι τα πράγματα. Εδώ λοιπόν και 25 χρόνια είδα ότι ο Λόγος του Θεού
είναι αληθής, αληθέστατος και έχει αιώνιο κύρος και ότι οι υποσχέσεις του Θεού
είναι αληθείς, αληθέστατες. Και εις τον μετανοούντα άνθρωπο λαμβάνουν χώρα όλα
τα γεγραμμένα και άλλα πολλά, τα οποία μάτι ανθρώπου και νους ανθρώπου δεν
δύναται να συλλάβει!
ΤΟ
ΘΕΜΑ ΤΗΣ ΟΜΙΛΙΑΣ ΜΟΥ ΕΙΝΑΙ:
ΕΝΕΓΚΑΤΕ ΤΩ ΚΥΡΙΩ ΥΙΟΙ
ΚΑΙ ΘΥΓΑΤΕΡΕΣ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΘΕΟΥ
Ο λόγος που συγκεντρωνόμεθα εδώ στον χώρο αυτό είναι
διότι θέλουμε όλοι εμείς να εννοήσουμε το μυστήριο Θεός, το μυστήριο άνθρωπος,
το μυστήριο δημιουργία και τελευταία το μυστήριο στο οποίο ενεργεί
η θρησκεία όπου αυτή η θρησκεία σε διαφορετική μορφή έχει
επικρατήσει σε όλους τους λαούς της γης. Εμείς μετά από έρευνες καταλήξαμε στη
χριστιανική θρησκεία η οποία έχει αρχηγό τον Χριστό. Ο λόγος είναι διότι αυτός
που την ίδρυσε, ο Κύριος με τα έργα του και τα λόγια του έκλεψε την παράσταση
του κτιστού και άκτιστου κόσμου. Ο ίδιος ο Κύριος γνωρίζοντας ότι ο άνθρωπος
έχει περιορισμένες δυνατότητες ώστε να εννοήσει τις ενέργειες της αγάπης, άφησε
τον χρόνο να δημιουργήσει εκείνες τις προϋποθέσεις που θα κάνουν τον άνθρωπο να
εννοήσει το μεγαλύτερο όλων μυστήριο- Θεός. Πρέπει όλοι εμείς να εννοήσουμε
ακόμη ότι η χριστιανική οδός, η οδός του Χριστού έχει έναν σκοπό και αυτός
είναι να θεώσει τον άνθρωπο. Όταν γίνει αυτό τότε όλα τα άλλα μυστήρια θα
εννοηθούν και θα αποκωδικοποιηθούν ώστε να φανεί η μικρότητα που τα διέπει
έναντι του ανθρώπου Θεού. Πρέπει ακόμη να γνωρίζουμε το μυστήριο εκείνο δια το
οποίο έκανε τον Θεό ώστε ο άνθρωπος να μην γίνει εξαρχής Θεός
και ο λόγος είναι διότι χρειάζεται να γίνει Θεός μέσα από την διαπαιδαγώγηση,
την νουθεσία του Θεού και τελευταία την μωρία του κηρύγματος η οποία φέρνει
στον άνθρωπο καλό και κακό. Αυτή είναι και η αιτία που ο Θεός έκτισε και τον
κόσμο αυτό δυσί, καλό - κακό, νύχτα - μέρα, ζωή - θάνατος ώστε να αναγνωριστεί
από τον άνθρωπο η αξία των αντιθέσεων αυτών. Εκτός όμως από τα δύο στοιχεία
καλό - κακό, ο Θεός αποτελείται και από άπειρη σοφία η οποία εκδηλώνεται σήμερα
(μέρος αυτής) με γράμματα, επιστήμες, τέχνες, πολιτισμούς και τελευταία με το
Ευαγγέλιο του Χριστού το οποίο εμπεριέχει στους κόλπους του την σοφία του Θεού,
η οποία είναι η επικράτηση της ζωής έναντι του θανάτου. Όλα αυτά πρέπει να
εννοηθούν, να πιστευθούν, να ανακτηθούν και να αποκτηθούν από όλους εμάς,
γενικότερα από τον άνθρωπο. Ετσι ώστε μέσα από εμπειρίες να έχει ο άνθρωπος
προσωπικότητα Χριστού. Αδέλφια μου, ξεκινάμε από άνθρωποι (περιορισμένες
δυνατότητες) και με το κάλεσμα που λάβαμε, αν το εννοήσουμε θα καταλήξουμε Θεοί
(με απεριόριστες δυνατότητες). Ο Κύριος τόνισε, σεις πλειότερα τούτων
θέλετε ποιήσει. Αν δεν εννοήσουμε όμως το θέλημα του Θεού, θα καταλήξουμε
στο γραφικό, ήλθον, είδον και απήλθον. Ο προφήτης αναφέρει, Θεοί
είστε και υιοί Υψίστου πάντες σεις όμως ως άνθρωποι αποθνήσκετε, και ως εις των
αρχόντων πίπτετε. Ο τρόπος για να φτάσουμε στη θέωση είναι ο Χριστός ο
οποίος έγινε άνθρωπος για να θεώσει τον άνθρωπο. Γινόμενος λοιπόν ο Χριστός
άνθρωπος και παίρνοντας την ανθρώπινη φύση έδωσε θάρρος στον άνθρωπο, ώστε δια
της υπακοής του στον Υιό και Λόγο του Θεού του ζώντος να γίνει Θεός.
Άρα ο Θεός Πατέρας καθιστά τον Ιησού άνθρωπο δια την θέωση του ανθρώπου και τον
άνθρωπο Θεό δια την ενανθρώπηση του Θεού. Αυτή είναι η σημασία της κλήσης προς
αναγέννηση, η σημασία του θριάμβου επί του θανάτου. Ο άνθρωπος αδέρφια μου,
μέσα από την ελεύθερη βούλησή του δύναται να αναπλάσει τον εαυτόν του κατ’
εικόνα του Θεού, κατά την οποία είναι πλασμένος και η οποία εικόνα του Θεού όσο
κι αν έχει αμαυρωθεί σήμερα λόγω της άγνοιας, λόγω της ημιμαθείας, λόγω της
αμαρτίας, παραμένει ακόμη ζωντανή στα βάθη της ύπαρξης του καθενός από εμάς και
όταν ο καθένας από εμάς έρχεται εις εαυτόν, δύναται να ανακτήσει την πνευματική
του κατά Θεό ταυτότητα. Μεταξύ Θεού και ανθρώπου, άκτιστου και κτιστού
υφίσταται αμοιβαιότητα, υπάρχει δηλαδή μια αλήθεια, μια αίσθηση του Θεού ως
ανθρώπου το οποίον είδαμε με τους οφθαλμούς ημών, το οποίον
εθεωρήσαμεν, και οι χείρες ημών εψηλάφησαν. Ο Θεός αδέλφια μου,
γεννάται εν ανθρώπω και ο άνθρωπος γεννάται εν Θεώ.
Η ανθρώπινη φύση παραμένει εντός της θείας φύσης και η θεία φύση υπάρχει εντός
της ανθρώπινης. Θα προσέξουμε κάτι όμως εδώ όλοι εμείς. Αυτό είναι
ότι δεν καλούμαστε να εγκαταλείψουμε την κτιστή ανθρώπινη φύση μας, που πολλοί
άνθρωποι θέλησαν να την εξαφανίσουν νομίζοντας ότι αυτό είναι το θέλημα του
Θεού. Καλούμαστε απλώς να την εξαγνίσουμε από την αμαρτία, από το λάθος το
οποίο όταν επικρατήσει στην ζωή ενός ή πολλών ανθρώπων, δημιουργεί καταστροφή
ψυχή τε και σώματος επιφέροντας τελευταία την φθορά και τον θάνατο. Ο Κύριος
τόνισε, Πάτερ δεν θέλω να τους πάρεις από τον κόσμο αλλά να τους
φυλάξεις από τον πονηρό. Ο τρόπος τώρα για να επιτευχθεί το γεγονός της
θέωσης, είναι ο άνθρωπος να εξωστρακίσει το μεγαλύτερο δαιμόνιο όλων των
εωσφορικών στοιχείων και που αυτό δεν είναι άλλο από τον εγωισμό. Ταπείνωσε
άνθρωπε τον εγωισμό πριν ο εγωισμός φέρει την ταπείνωση, επιδίωξε άνθρωπε την
ταπείνωση ώστε ο εγωισμός να μην φέρει ταπείνωση. Ο Λόγος του Θεού φανερώνει
ότι στον κόσμο προ της ταπείνωσης έρχεται ο εγωισμός και ο εγωισμός έρχεται
στην ζωή των ανθρώπων του κόσμου από την ευημερία, την καλαισθησία, τον
πλουτισμό, την κοσμική μόρφωση και την υποκριτική πνευματική θέση, την γνώση
την οποίαν ανέπτυξε ο καθένας με την πάροδο του χρόνου από τον παρόντα κόσμο
και την χρησιμοποιεί κακώς. Ενώ στον Θεό επιλέγεις την ταπείνωση η οποία
εξαφανίζει τον εγωισμό. Ο Θεός αδέλφια μου, υπερηφάνοις αντιτάσσεται
ταπεινοίς δίδει χάριν. Ας μάθουμε και ας γνωρίζουμε όλοι ότι ο εγωισμός
είναι η εκδήλωση της κατώτερης, σε πνευματικό επίπεδο, σκέψης και αντιστοιχεί
σε ότι πιο απάνθρωπο και σατανικό κρύβει μέσα του ο διάβολος. Η οποία σκέψη
εκδηλώνεται δια του λόγου του ανθρώπου εκείνου που υιοθέτησε τον εγωισμό σαν
τρόπο ζωής και με τις επτά μορφές του κάνει την παρουσία του στην ζωή μας.
Αυτές είναι: επιδεικτικότητα, περιαυτολογία, έπαινος του περιβάλλοντος,
ευθιξία, δικαιολογία, προπέτεια, παράπονο. Γι’ αυτό και ο πολιτισμός σήμερα
είναι απάνθρωπος και καταλήγει σε αδιέξοδο το ανθρώπινο γένος με τρομερούς πολέμους,
με ένα και μόνο σκοπό, τα προσωπικά συμφέροντα και τις προσωπικές φιλοδοξίες.
Το ψεύτικο λοιπόν αυτοείδωλο του εγωισμού γεννά ένα ψεύτικο κοσμοείδωλο και από
κοινού προκαλεί αυτοκαταστροφή. Εν αντιθέσει με την ταπείνωση η
οποία εκδηλώνει σκέψεις και έργα ενός ανώτατου τρόπου ζωής, ενός θετικού τρόπου
ζωής με άπειρες θετικές ενέργειες, με άπειρες δυνάμεις και θαυμάσια έργα σε
όλους του τομείς, πνευματικούς και υλικούς. Εφόσον λοιπόν εμείς εννοήσουμε και
αποκτήσουμε την ταπείνωση, θα αντιμετωπίσουμε τον κόσμο με δέος, με ταπείνωση
και τελευταία με σοφία Θεού συναρπάζουσα. Ο σοφός Σολομών έλεγε, η
σοφία του Θεού είναι ο πάρεδρος του Θεού και δεν συγκρίνεται η
σοφία του Θεού με όλους τους θησαυρούς της γης. Η σοφία του κόσμου και οι
θησαυροί αυτού είναι μια χούφτα άμμου μπροστά στην πολυποίκιλη σοφία του Θεού.
Και ο λόγος είναι διότι το εφαρμοζόμενο Ευαγγέλιο καταργεί πάραυτα τον θάνατο,
τον φυσικό θάνατο τον καταργεί αμέσως. Μίλησα στην αρχή της ομιλίας μου για τον
εγωισμό και την ταπείνωση. Πιστεύω ότι η ταπείνωση είναι η βάση του πνευματικού
οικοδομήματος, είναι το θεμέλιο εκείνο όπου θα στηρίξουμε την πνευματική
οικοδομή, τη δική μας και του έργου που ο Θεός μας ανέθεσε να φέρουμε μέσα στις
κοινωνίες των ανθρώπων. Χωρίς λοιπόν ταπείνωση ουδεμία αρετή αναγνωρίζεται και
αν κάποιος δύναται να έχει ένα έργο πνευματικό χωρίς ταπείνωση, διότι είδαμε με
την εμπειρία του πνευματικού αγώνα όλα αυτά τα χρόνια ότι όλα είναι δυνατά να
τα έχει ο άνθρωπος και χωρίς ταπείνωση, τότε ας ξέρουμε ότι αυτό το έργο που κάναμε
υλικό ή πνευματικό, είναι δαιμονισμένο έργο. Τώρα θα αναρωτηθούμε πως μπορεί να
γίνει αυτό ώστε να μην πέσουμε στην παγίδα του να νομίζουμε ότι είμεθα του Θεού
ενώ απέχουμε ουσιαστικά απ’ αυτόν. Αν ρίξουμε μια ματιά γύρω μας, θα δούμε ότι
πολλοί άνθρωποι έχουν αποκτήσει με την πάροδο του χρόνου πολλά υλικά αγαθά και
πνευματικά όπως τέχνες, γράμματα, επιστήμες κ.λ.π.. Όμως θα δούμε ότι δεν τα
χρησιμοποιούν για την δόξα του Θεού και την σωτηρία των συνανθρώπων. Αντιθέτως,
χρησιμοποιούν οι πάντες την γνώση αυτή που απέκτησαν για να εμπορεύονται ψυχές
ώστε να γεμίζουν τα θυλάκιά τους και αυτό το πετυχαίνουν εκμεταλλευόμενοι την
άγνοια των ανθρώπων. Οι πνευματικοί ηγέτες θησαυρίζουν στο όνομα του Χριστού,
φοβερίζοντας τους πάντες ότι αν δεν τους υπακούσουν, θα
απολεστούν. Οι πολιτικοί ηγέτες θησαυρίζουν από το γεγονός ότι οι
άνθρωποι πιστεύουν ότι θα έχουν μια πιο άνετη ζωή χάρις αυτούς. Όμως έχει
αποδειχθεί ότι όλοι εργάζονται για δόξα προσωπική και για τα χρήματα τα οποία
εξασφαλίζουν σε αυτούς ευημερία. Οι ιδρυτές εκκλησιών με τα μέλη τους ζουν μέσα
στα πλούτη και οι ιδρυτές των πολιτικών συστημάτων με τα μέλη τους εξασφάλισαν
τεράστιες περιουσίες ενώ ο λαός που εκπροσωπούν υποφέρει. Έτσι γίνεται ο
πλούτος και η γνώση εγωισμός, ο οποίος κάνει τον Θεό να αντιτάσσεται στη ζωή
μας, να αποστρέφεται τον εγωιστή άνθρωπο και να αποστρέφεται και εμάς που
επιμένουμε στο να διακατεχόμεθα από άγνοια του θελήματος του Θεού. Ο Θεός ας
γνωρίζουμε ότι ποτέ δεν τιμωρεί, απλώς αποστρέφεται τον άνθρωπο που έχει σαν
αρχή το εγώ, το ψέμα και την αυτοπροβολή. Έχει λοιπόν και το εγώ δύναμη και το
επιτρέπει ο Θεός και ας μην είναι θέλημα Θεού. Το εγώ έχει πάντα το κατηγορώ
και μπαίνει πάντα όταν εμείς μηχανευόμεθα τρόπους πονηρούς ώστε να πείσουμε
τους συνανθρώπους μας στο να μας ακολουθήσουν σε ένα δρόμο που εμείς θέλουμε,
με ένα σκοπό την αυτοπροβολή. Θα πρέπει να εννοήσουμε ακόμη ότι το θέλημα του
Θεού προπορεύεται του δικού μας θελήματος και όχι όπως γίνεται σήμερα όπου το
δικό μας θέλημα προπορεύεται του θελήματος του Θεού. Έχουμε ένα άρθρο που
τονίζει, να θέτω σε κατώτερο επίπεδο το υλικό συμφέρον από το πνευματικό. Η
ταπείνωση πρέπει να γνωρίζουμε ότι έχει τρία χαρακτηριστικά που σε θωρακίζουν
πνευματικά και πρέπει να τα εντάξουμε στη ζωή μας. Αυτά είναι: δεν είμαι
τίποτα, δεν ξέρω τίποτα, δεν έκανα τίποτα και αν έχουμε κάνει ένα πνευματικό ή
υλικό έργο, με την δύναμη και την σοφία του Θεού το κάναμε και όχι αφ εαυτού
και σε αυτόν τον Θεό πρέπει να αποδίδουμε την δόξα, την τιμή και την
προσκύνηση. Και επειδή γνωρίζουμε ότι ο Θεός βρέχει για δικαίους και αδίκους,
θα καταλάβουμε κάποια στιγμή και θα αναρωτηθούμε αν έχουμε προορισμό σωτηρίας.
Τι θα αναρωτηθούμε; Αυτό που κάναμε, το κάναμε μέσα από την δικαιοσύνη του Θεού
ή μέσα από την αδικία μας; Εάν το κάναμε για προσωπικό όφελος τότε το κάναμε
μέσα από αδικία και ας λέμε και το συνηθισμένο, δόξα τον Θεό εξάλλου το να λέμε
δόξα το Θεό δεν μας στοιχίζει και τίποτα. Αν όμως ότι κάναμε το κάναμε για την
δόξα του Θεού και την σωτηρία του κόσμου τότε θα το κάναμε με αγάπη και θυσία,
έτσι θα φανεί ότι το κάναμε μέσα από την δικαιοσύνη του Θεού και είναι έργο που
το θέλησε ο Θεός. Να γνωρίζουμε ότι η δικαιοσύνη του Θεού έχει δύο
χαρακτηριστικά το ένα είναι, δίκαιος ανήρ είναι ο ελεών όλη την ημέρα και
το άλλο είναι, η δικαιοσύνη των ανθρώπων απαιτεί του Θεού προσφέρει. Αφού
θέσαμε λοιπόν το θεμέλιο ταπείνωση ξεκινάμε αγώνα, πρώτο σκαλοπάτι είπαμε
ταπείνωση, δεύτερο αγιασμός, ο Κύριος τόνισε, άγιοι γίνεσθε διότι εγώ
άγιος είμι. Μέσα από τις έρευνες που κάναμε, είδαμε ότι όλοι οι άνθρωποι τονίζουν
ότι δεν είναι κακοί και ότι ο Θεός τους αγαπά, όταν κάνουν την επιπόλαιη
αυτοκριτική τους. Εμείς όμως είδαμε ότι δεν είναι έτσι διότι ο Θεός όλους μας
αγαπά, διότι αυτή είναι η φύση του και η δικαιοσύνη του είναι η προσφορά. Όμως
δεν ζει μαζί μας και πολλές φορές καταλήγουν τα έργα μας σε αδιέξοδο και μένει
σε εμάς το αναπάντητο γιατί. Ο λόγος τώρα που συμβαίνει αυτό είναι διότι μας
χωρίζουν από τον Θεό οι μικρές αλώπεκες. Ένας προφήτης αναφέρει ότι μέσα στον
αμπελώνα του Θεού και εννοεί τον άνθρωπο, υπάρχουν οι μικρές αλώπεκες οι οποίες
κατατρώγουν τον αμπελώνα εν αγνοία του αμπελουργού. Εμείς το γνωρίσαμε αυτό,
τις είδαμε μέσα μας αυτές τις αλώπεκες και είδαμε ότι έχει δίκιο αυτός ο
προφήτης. Αυτές οι αλώπεκες είναι: ζήλια, ψέμα, εγωισμός, κρίση, πονηρία,
φόβος, θυμός, στενοχώρια, υλοφροσύνη, άγνοια του Λόγου του Θεού. Καθώς
επιδεικτικότητα, περιαυτολογία, έπαινος του περιβάλλοντος, ευθιξία, παράπονο,
δικαιολογία, προπέτεια. Τι θα κάνουμε τώρα ώστε ο Θεός να υπάρχει
και να συμμετέχει ουσιαστικά στον αγώνα μας, στη ζωή μας. Η λύση είναι ο Λόγος
του Θεού ο οποίος αναφέρει, νίκα το κακό με το καλό (το
παράδειγμα με το βρώμικο ποτήρι). Όταν γνώρισα τον εαυτό μου, είδα ότι μέσα μου
υπήρχαν πολλά λάθη, πολλές μικρές αλώπεκες όπως τις ονομάσαμε. Έτσι απελπίστηκα
με τον εαυτό μου. Όμως μια μέρα ο Θεός μου έδειξε δια Πνεύματος Αγίου, ένα
ποτήρι που ήταν δίπλα μου πολύ βρώμικο. «Πάρ’ το Θωμά, μου είπε, και πήγαινέ το
στη βρύση, άνοιξε το νερό ώστε να τρέχει ούτε πολύ ούτε λίγο, στη μέση το νερό
με λίγο προς το πιο δυνατό, άφησέ το, φύγε και έλα το βράδυ». Το βράδυ το
ποτήρι έλαμπε και τίποτα βρώμικο δεν υπήρχε. Έτσι λοιπόν εννόησα ότι μπορείς να
νικήσεις το κακό με το πολύ καλό. Νίκα άνθρωπε το κακό με το καλό. Θα πρέπει
ακόμη να εννοήσουμε ότι αυτός ο αγώνας που κάνουμε, στην αρχή θα χρειάζεται από
τον καθένα μας υπομονή και επιμονή. Ο Λόγος του Θεού αναφέρει, εν τη
υπομονή κτήσασθε τας ψυχάς σας καθώς, ο υπομείνας εις τέλος
ούτος σωθήσεται. Μετά από έναν συνεχόμενο αγώνα θα καταφέρουμε, χωρίς καν
να το καταλάβουμε όταν εντρυφούμε στα δρώμενα του Ευαγγελίου, να μας γίνει
συνήθεια ο τρόπος ζωής του Χριστού ώστε μια μέρα να γίνει και δική μας ζωή η
ζωή του Χριστού. Ο Απόστολος Παύλος έλεγε στην αρχή του πνευματικού του
αγώνα, βλέπω μέσα μου έναν νόμο που ενώ εγώ θέλω να κάνω το
καλό κάνω το κακό, αφού όμως έδειξε υπομονή και επιμονή αναπτύσσοντας το
θέλημα του Θεού στην ζωή του καθημερινά δια της ομολογίας, έπειτα φώναζε με
χαρά παντού, δεν ζω πλέον εγώ, ζει δε εν ειμι Χριστός. Όταν ο
αγιασμός επιτευχθεί, ο Θεός θα εκχέει το Πνεύμα του το Άγιο εις ημάς χωρίς
μέτρο. Μέσα στον Λόγο του Θεού αναφέρεται το εξής: είδετε μας
λέει το Πνεύμα του εγείραντος Ιησούν εκ νεκρών οικεί εν υμίν, ο εγείρας
τον Χριστόν εκ νεκρών θέλει ζωοποιήσει και τα φθαρτά σώματα υμών. Έτσι με
το Πνεύμα του Θεού σιγά σιγά θα καταφέρουμε να νικήσουμε την αμαρτία, τον λάθος
τρόπο σκέψης ολοκληρωτικά, η οποία αμαρτία επιφέρει την φθορά, η οποία φθορά
μας οδηγεί στον θάνατο. Αφού τώρα φέραμε τον Θεό στη ζωή μας τι θα κάνουμε,
είδαμε ότι μόνοι μας στον παράδεισο δεν γίνεται να είμεθα και οι ατομικές
βασιλείες δεν είναι θέλημα Θεού. Άρα θα πρέπει να τείνουμε στην
εξάπλωση, η εξάπλωση γίνεται ποικιλοτρόπως. Με τα στοιχεία της ευγενής άμιλλας
γινόμεθα πρώτον φίλοι, στηρίζοντας τους συνανθρώπους που ο Θεός έφερε δίπλα
μας, δια των λόγων μας και δια των έργων της αγάπης μας. Υπάρχουν τέσσερα
στάδια να οδηγήσουμε τους συνανθρώπους στο αγιαστήριο το οποίο θα τους
εξασφαλίσει σοφία Θεού συναρπάζουσα, ευφορία πνεύματος και ανεκλάλητη χαρά. Το
πρώτο είναι η προσευχή. Στην αποκάλυψη αναφέρεται ότι ένας ιππέας εξήλθε νικών
δια να νικήσει με το τόξο του, το τόξο είναι η προσευχή. Το δεύτερο που θα
κάνουμε, είναι να συμπάσχουμε στα μέτρα που μπορούμε στην καθημερινότητα του
αγαπημένου αδελφού μας. Τρίτον οδηγούμε τους αδελφούς στην οδό του Χριστού. Ο
Χριστός είναι η οδός, η αλήθεια και η ζωή. Η οδός σημαίνει ότι όλοι εμείς, αφού
θέλουμε να γίνουμε παιδιά του Θεού, θα πρέπει να μελετούμε τον Λόγο του Θεού
συνέχεια και να τον έχουμε ανα χείρας μαζί μας, ώστε σε κάθε ευκαιρία τον
ελεύθερο χρόνο μας να μελετούμε την Αγία Γραφή. Πολλοί που θέλουν να λένε και
να φέρουν το μεγάλο όνομα χριστιανός ορθόδοξος, ντρέπονται να μελετήσουν τον
Λόγο του Θεού, αν είναι δυνατόν! Συνεχίζουμε, στην οδό ακόμη ανήκει το να
προσευχόμαστε και να κάνουμε πνευματική παρέα με ανθρώπους του Θεού, αφού ο
Θεός μας έφερε ανθρώπους δικούς του γύρω μας. Έπειτα οδηγούμε τους αδελφούς που
ο Θεος θέλησε να φέρει στη ζωή μας στην αλήθεια. Η αλήθεια είναι, εάν
σε αγγαρεύσει ο αδελφός σου ένα μίλι ύπαγε μετ’ αυτού δύο, εις τον ζητούντα
παρά σου δίδε και του αφαιρούντος τα σα μη απαίτει. Στην αλήθεια ακόμη
ανήκει το, μην κρίνετε ίνα μη κριθήτε, τις είσαι εσύ όστις κρίνεις
αλλότριο οικέτη; εις τον ίδιον Κύριον ίστασαι ή πίπτεις, συ τι; αναπολόγητος
είσαι ο κρίνων διότι εις ότι κρίνεις τον άλλον σεαυτόν καταδικάζεις. Στην
αλήθεια ακόμη ανήκει, πόσες φορές αν αμαρτήσει ο αδελφός μου να τον
συγχωρήσω; ρώτησε ο Πέτρος τον Κύριο, επτά; και ο
Κύριος του απάντησε, εβδομηκοντάκις επτά. Αλήθεια με λίγα λόγια
είναι ο Λόγος του Θεού, εκεί θα βρούμε όλους τους θησαυρούς του ουρανού και της
γης. Τελευταία οδηγούμε τους αδελφούς στην ζώσα πίστη της ζωής, η οποία για να
έρθει χρειαζεται ο καθαρισμός και ο αγιασμός, τον οποίο καθαρισμό και αγιασμό
τον φέρνει στη ζωή μας το Ευαγγέλιο της βασιλείας. Ο Απόστολος Παύλος
έλεγε, πάμε από πίστη σε πίστη. Ο Κύριος τόνισε για αυτό το
Ευαγγέλιο της βασιλείας τα εξής, και θέλει κηρυχθή τούτο το ευαγγέλιο
της βασιλείας εν όλη την κτίση, την οικουμένη, εις μαρτύριον πάσι τοις έθνεσι
και τότε ήξει το τέλος. Ποιό είναι αυτό το Ευαγγέλιο της βασιλείας. Αυτό ας
γνωρίζουμε ότι έχει τέσσερις φάσεις. Η πρώτη είναι ότι πρέπει να εννοήσουμε ότι
το Ευαγγέλιο του Χριστού είναι αδιαίρετο. Αδιαίρετο σημαίνει ότι οι χριστιανοί
δεν πρέπει να χωρίζονται ούτε να κρίνουν και να πολεμούν ο ένας τον άλλον.
Δυστυχώς σήμερα αυτός ο χωρισμός υπάρχει και ο λόγος διότι υπάρχει ο φανατισμός
του δικού μας πιστεύω, του δικού μας δόγματος. Αυτός ο φανατισμός προήλθε από
τους ιθύνοντες των χριστιανικών δογμάτων, οι οποίοι χώρισαν τους ανθρώπους και
μετέπειτα φανάτισαν τους λαούς με ένα σκοπό, τα προσωπικά οφέλη. Εμείς δεν θα
έχουμε ούτε φανατισμούς ούτε κρίσεις ούτε πονηρίες ούτε εγωισμούς αλλά θα
έχουμε ανυπόκριτη αγάπη, η οποία αγάπη θα στρέφεται προς πάντα συνάνθρωπο, φίλο
και εχθρό. Δεύτερη φάση, το Ευαγγέλιο της βασιλείας του Χριστού έχει στους
κόλπους του και απαιτεί από τους οπαδούς του Χριστού την συνοχή. Ο ίδιος ο
Κύριος τόνισε, πάτερ άγιε, τήρησον αυτούς εν τω ονόματί σου ω δέδωκάς
μοι, ίνα ώσιν εν καθώς ημείς. Όπως είναι ο Πατέρας, ο Υιός και το Πνεύμα το
Άγιο ένα και ας έχουν ξεχωριστό έργο, ξεχωριστή προσωπικότητα και ξεχωριστή
αποστολή, παρόλα αυτά είναι ένα, έτσι και εμείς τα παιδιά του Θεού θα είμεθα
ένα. Υπάρχουν ουσιαστικά πράγματα μέσα στον Λόγο του Θεού που μας ενώνουν όπως
η αγάπη, όπως η ταπείνωση, όπως οι καρποί, όπως τα χαρίσματα και τελευταία τα
σημεία του Αγίου Πνεύματος, αυτά είναι άλλωστε η ουσία. Στη δουλειά μου είναι
ένας συνάδελφος που είναι ψάλτης και όλη την ώρα μου λέει: «Θωμά πρέπει να
τηρούμε τα μυστήρια της εκκλησίας διαφορετικά δεν είμεθα του Θεού. Του απαντώ,
συμφωνώ όμως πρέπει να τηρούμε και την ουσία. Δηλαδή, μου λέει. Συνεχίζοντας
του λέω, να, εδώ στη δουλειά μας σ’ έναν συνάδελφο για τον άλφα ή βήτα λόγο η
τράπεζα του πήρε το σπίτι, δεν θα πρέπει εμείς αντί να τον κρίνουμε, να του
δώσουμε 20 άτομα από χίλια ευρώ ώστε να τον βοηθήσουμε, ειδικά εγώ και εσύ που
υποτίθεται ότι είμεθα του Χριστού; Δεν πρόλαβα να τελειώσω τα λόγια μου και
αμέσως μου απάντησε γιατί είναι πολύ φιλάργυρος αυτός ο άνθρωπος. Α, αυτό δεν
γίνεται ας πρόσεχε. Του λέω, λοιπόν εγώ αυτό κηρύττω και αυτό κάνω στα μέτρα
που μπορώ, πρέπει να μπούμε στην ούσια της αγάπης και επαναλαμβάνω, στα μέτρα
που μπορούμε. Οι τύποι και τα μυστήρια είναι εύκολα, η αγάπη είναι δύσκολη γι’ αυτό
και ο Κύριος είπε, ουαί υμίν γραμματείς και Φαρισαίοι υποκριτές, οι
οποίοι διαμελίζετε τον κώνωπα και καταπίνετε την κάμηλο. Σε ποιόν νομίζεις
αδερφέ, τον ρωτώ, ότι απευθύνει τα ουαί ο Χριστός, σε εκείνους ή σε όλους μας;
Όχι μόνο σε εκείνους αλλά σε όλους. Όλα αυτά πρέπει να εφαρμοστούν διότι
φέρνουν την ενότητα, την συνοχή, την ανυπόκριτη αγάπη και ας έχουμε διαφορετικό
τρόπο λατρείας». Τρίτη φάση, στο Ευαγγέλιο της βασιλείας που κηρύττουμε σήμερα
εδώ στον χώρο αυτό, υπάρχει και η αφθαρτοποίηση των σωμάτων μας, πράγμα το
οποίο όλα δυστυχώς τα χριστιανικά δόγματα έχουν απορρίψει και μάλιστα μετέφεραν
τη ζωή στον ουρανό χωρίς σώματα αλλά σαν πνεύματα. Ενώ ο Χριστός ήρθε εδώ στη
γη με έναν σκοπό, να ιδρύσει την βασιλεία του και να καταργήσει την αμαρτία,
την φθορά και τον θάνατο από τους ανθρώπους εδώ στη γη. Έτσι λοιπόν εμείς
μαθαίνουμε στους αδελφούς που έρχονται κοντά μας, ότι το Ευαγγέλιο της
βασιλείας έχει την ζώσα πίστη και όχι την σκιώδη που υπάρχει μέχρι σήμερα στους
χριστιανούς και στηρίζεται στα χρήματα και στα φάρμακα. Ένας Άγιος έλεγε,
ήρθανε τα φάρμακα φύγανε τα θαύματα. Ο Κύριος έλεγε για τα χρήματα ότι, η
ζωή δεν συνίσταται εκ των υπαρχόντων αλλά από το πόσο πνεύμα Θεού έχουμε μέσα
μας. Αφού όλα αυτά τα εννοήσουμε, θα πρέπει να τείνουμε στην απόκτηση της
ζώσης πίστης, η οποία καταργεί τον φυσικό θάνατο και μας χαρίζει την άφθαρτη
ζωή. Δηλαδή πρέπει να εννοήσουμε ότι το εφαρμοζόμενο Ευαγγέλιο καταργεί την
φθορά και τον θάνατο. Ο σοφός Σολομών έλεγε, ότι ο Θεός ουκ
εποίησε θάνατο ουδέ τέρπεται επ’ απωλεία ζώντων και σωτήριοι αι γενέσεις του
κόσμου, έκτισε ο Θεός τον κόσμο με κορωνίδα τον άνθρωπο ώστε να ζει,
ώστε τα πάντα να είναι, και ουκ εστι φάρμακο ολέθρου ουδέ άδου βασίλειο
επί της γης, φθόνος δε διαβόλο θάνατο εισήλθε εις τον κόσμο, και ο λόγος
διότι οι άνθρωποι έφυγαν από τον Θεό και πιο συγκεκριμένα από την ουσία αυτού
που είναι η αγάπη. Ο Κύριος φανέρωσε, ο πιστεύων εις εμέ, καν αποθάνη,
ζήσεται και πας ο ζων και πιστεύων εις εμέ ου μη αποθάνη εις τον αιώνα τον
άπαντα. Στον πρώτο στίχο ανήκουν οι εν Κυρίω κοιμηθέντες οι οποίοι
εργάστηκαν αλλά δεν ολοκλήρωσαν τον αγιασμό. Στον δεύτερο στίχο ανήκουμε όλοι
εμείς αν το πιστεύουμε, διότι όλες οι επαγγελίες δια της πίστεως εκπληρώνονται,
χωρίς πίστη όλα γίνονται κονιορτός. Ο Απόστολος Παύλος έλεγε, ιδού
μυστήριο λέγω προς εσάς πάντες ου κοιμηθησόμεθα, πάντες δε αλλαγησόμεθα, εν τη
εσχάτη σάλπιγγα, η οποία θέλει σαλπίσει και τα φθαρτά σώματα υμών ενδύσασθε
αφθαρσία και αθανασία. Τότε θέλει εκπληρωθεί και το γραφικό, που,
θάνατε, το κέντρο σου; Που, άδη, το νίκο σου; το δε κέντρο του θανάτου είναι η
αμαρτία, η οποία αμαρτία αποκτάει δύναμη από τον νόμο. Όμως δόξα το
Θεό διότι με το έλεος που χαρίσθη εις ημάς νικάμε την αμαρτία, έτσι νικάμε τον
θάνατο. Η τέταρτη φάση του Ευαγγελίου της βασιλείας είναι αυτή που πρέπει να
έχει όλες τις προηγούμενες, οι οποίες θα μας οδηγήσουν στον αγιασμό.
Τον αγιασμό για να τον φέρουμε στη ζωή μας, αφού εννοήσαμε την αξία του, θα τον
φέρουμε αν προσέξουμε δύο παραβολές που φανέρωσε ο Κύριος. Αυτές είναι: η
παραβολή του σπορέα και η παραβολή του γάμου. Τελευταία, την ζώσα πίστη θα την
φέρει η αφιέρωση που αναφέρεται στο κατά Λουκά Άγιον Ευαγγέλιον (Κεφ. θ΄:57).
Ας τις διαβάσουμε τις παραβολές αυτές ώστε να ενθυμηθούμε το νόημά τους και
μετά θα διαβάσω πώς μπορούμε να πετύχουμε την αφιέρωση η οποία φέρνει την
αδιάλειπτη προσευχή, η οποία όταν έρθει στη ζωή μας αυτό θα συνεπάγεται στο ότι
θα φέρνει σε εμάς την άφθαρτη ζωή.
Η ΠΑΡΑΒΟΛΗ ΤΟΥ ΣΠΟΡΕΑ
ΕΝ εκείνη δε τη ημέρα εξελθών ο Ιησούς από της οικίας,
εκάθητο πλησίον της θαλάσσης.
2 Και συνήχθησαν προς αυτόν όχλοι πολλοί, ώστε εμβάς
εις το πλοίον εκάθητο και πας ο όχλος ίστατο επί τον αιγιαλόν.
3 Και ελάλησε προς αυτούς πολλά διά παραβολών, λέγων,
Ιδού, εξήλθεν ο σπείρων διά να σπείρη.
4 Και ενώ έσπειρεν, άλλα μεν έπεσον παρά την οδόν και
ήλθον τα πετεινά, και κατέφαγον αυτά.
5 Άλλα δε έπεσον επί τα πετρώδη, όπου δεν είχον γην
πολλήν και ευθύς ανεφύησαν, επειδή δεν είχον βάθος γης
6 και ότε ανέτειλεν ο ήλιος, εκαυματίσθησαν, και,
επειδή δεν είχον ρίζαν, εξηράνθησαν.
7 Άλλα δε έπεσον επί τας ακάνθας, και ανέβησαν αι
άκανθαι, και απέπνιξαν αυτά.
8 Άλλα δε έπεσον επί την γήν την καλήν και έδιδον
καρπόν, το μεν εκατόν, το δε εξήκοντα, το δε τριάκοντα.
9 Ο έχων ώτα δια να ακούη, ας ακούη.
Η ΠΑΡΑΒΟΛΗ ΤΩΝ ΓΑΜΩΝ
1 Και αποκριθείς ο Ιησούς πάλιν είπε προς αυτούς διά
παραβολών, λέγων,
2 Ωμοιώθη η βασιλεία των ουρανών με άνθρωπον βασιλέα,
όστις έκαμε γάμους εις τον υιόν αυτού
3 και απέστειλε τους δούλους αυτού να καλέσωσι τους
προσκεκλημένους εις τους γάμους και δεν ήθελον να έλθωσι.
4 Πάλιν απέστειλεν άλλους δούλους, λέγων, Είπατε προς
τους προσκεκλημένους, ιδού το γεύμα μου ητοίμασα οι ταύροι μου και
τα θρεπτά είναι εσφαγμένα, και πάντα είναι έτοιμα έλθετε εις τους γάμους.
5 Εκείνοι όμως αμελήσαντες απήλθον, ο μεν εις τον αγρόν
αυτού, ο δε εις το εμπόριον αυτού
6 οι δε λοιποί, πιάσαντες τους δούλους αυτού, ύβρισαν
και εφόνευσαν.
7 Ακούσας δε ο βασιλεύς ωργίσθη και πέμψας τα
στρατεύματα αυτού, απώλεσε τους φονείς εκείνους, και την πόλιν αυτών κατέκαυσε.
8 Τότε λέγει πρός τους δούλους αυτού, Ο μεν γάμος
είναι έτοιμος, οι δε προσκεκλημένοι δεν ήσαν άξιοι
9 υπάγετε λοιπόν εις τας διεξόδους των οδών, και όσους
αν εύρητε, καλέσατε εις τους γάμους.
10 Και εξελθόντες οι δούλοι εκείνοι εις τας οδούς,
συνήγαγον πάντας όσους εύρον, κακούς τε και καλούς και εγεμίσθη ο
γάμος από ανακεκλιμένων.
11 Εισελθών δε ο βασιλεύς διά να θεωρήση τους
ανακεκλιμένους, είδεν εκεί άνθρωπον μη ενδεδυμένον ένδυμα γάμου
12 και λέγει πρός αυτόν, Φίλε, πως εισήλθες ενταύθα μη
έχων ένδυμα γάμου;
Αυτός που δεν έχει ένδυμα γάμου αλλά κατάφερε να
εισέλθει στην βασιλεία αλλαχοθέν, είναι αυτός που το μόνο που έχει είναι μορφή
ευσεβείας και όχι καθαρή ευσέβεια, που έχει ύφος πνευματικό αλλά δεν έχει ήθος.
Που έχει πίστη αλλά δεν έχει ζώσα πίστη. Που έχει λόγια αγάπης αλλά όχι αγάπη.
Ο δε απεστομώθη.
13 Τότε είπεν ο βασιλεύς πρός τους υπηρέτας, Δέσαντες
αυτού πόδας και χείρας, σηκώσατε αυτόν, και ρίψατε εις το σκότος το
εξώτερον εκεί θέλει είσθαι ο κλαυθμός και ο τριγμός των οδόντων.
14 Διότι πολλοί είναι οι κεκλημένοι, ολίγοι δε οι
εκλεκτοί.
15 ΤΟΤΕ υπήγον οι Φαρισαίοι και συνεβουλεύθησαν πως να
παγιδεύσωσιν αυτόν εν λόγω.
Οι δύο παραβολές μας καθιστούν την πνευματική προσοχή
και ωριμότητα που θα πρέπει να μας διέπουν σαν λαό του Θεού που θέλουμε να
είμεθα. Το επόμενο που θα διαβάσω μας καθιστά την αφιέρωση, η οποία θα φέρει
τον αγιασμό και μας εξασφαλίζει το να είμεθα κληρονόμοι Θεού, συγκληρονόμοι
Χριστού και συμμέτοχοι στη μεγάλη του δόξα.
57 Ενώ δε επορεύοντο, είπε τις προς αυτόν καθ' οδόν,
Θέλω σε ακολουθήσει όπου αν υπάγης, Κύριε.
58 Και είπε προς αυτόν ο Ιησούς, Αι αλώπεκες έχουσι
φωλεάς, και τα πετεινά του ουρανού κατοικίας ο δε Υιός του ανθρώπου
δεν έχει που να κλίνη την κεφαλήν.
59 Είπε δε προς άλλον, Ακολούθει μοι. Ο δε είπε,
Κύριε, συγχώρησόν μοι να υπάγω πρώτον να θάψω τον πατέρα μου.
60 Και ο Ιησούς είπε προς αυτον, Άφες τους νεκρούς να
θάψωσι τους εαυτών νεκρούς συ δε απελθών κήρυττε την βασιλείαν του Θεού.
61 Είπε δε και άλλος, Θέλω σε ακολουθήσει, Κύριε
πρώτον όμως συγχώρησόν μοι να αποχαιρετήσω τους εις τον οίκον μου.
62 Και είπε προς αυτόν ο Ιησούς, Ουδείς βαλών την
χείρα αυτού επί άροτρον, και βλέπων εις τα οπίσω, είναι αρμόδιος δια την
βασιλείαν του Θεού.
Όλα αυτά όταν τα εννοήσουμε, θα μας δημιουργήσουν έναν
νέο κατά Θεό κόσμο ο οποίος θα λειτουργήσει μέσα μας γεμάτος αγάπη. Πολλοί
επιπόλαιοι λένε, εσείς μιλάτε για τον Χριστό, έχετε αγάπη; Τονίζω ότι έχουμε
όχι όμως ολοκληρωμένη, εξάλλου δεν μπορούμε όλοι να έχουμε την ίδια αγάπη αλλά
μέτρο αυτής, ανάλογα την αποστολή και την απόφαση του καθενός από εμάς. Άλλωστε
η αγάπη είναι το τελευταίο σκαλί που θα πρέπει να πατήσουμε εάν πρώτα διέλθουμε
τα προηγούμενα. Ο Απόστολος Παύλος τόνισε τον ωραιότερο και γλυκύτερο ύμνο της
αγάπης. Υπήρξε ο ύμνος αυτός, η υψηλότερη πνευματική πτήση του μεγάλου
Αποστόλου που γράφει για την αγάπη: Εάν, λέγει, ομιλώ τις
γλώσσες των αγγέλων και των ανθρώπων και εάν έχω το χάρισμα της προφητείας και
εάν γνωρίζω όλα τα μυστήρια και όλη την γνώσιν ενώ δεν έχω αγάπην, τότε δεν
είμαι τίποτα. Ομοιάζω, λέει ο Απόστολος Παύλος, με το
κύμβαλον που παράγει θορύβωση αλλά άνευ σημασίας ήχο. Όταν όμως σε έναν ή
πολλούς ανθρώπους υπάρχει αγάπη τότε ο ένας ή οι πολλοί άνθρωποι μοιάζουν με
συμφωνική ορχήστρα, όπου όλοι ακούν τον ήχο αυτής διότι είναι κάτι που εξιτάρει
την ψυχή τους, κλέβει την προσοχή τους και τους χαρίζει χαρά. Η χριστιανική
αγάπη αδέλφια μου είναι η υψηλοτέρα κορυφή της τελειότητας, η βασικότερη και
θεμελιώδης αρετή. Όλες οι άλλες παίρνουν αξία μόνον όταν υπάρχει αυτή, όπου δεν
υπάρχει αγάπη εκεί ο άνθρωπος μηδενίζεται όσον υψηλά και αν ευρίσκεται. Όποιο
και αν είναι το αξίωμα, όσα και αν είναι τα πλούτη του και τα υλικά αγαθά που
έχει στην διάθεσή του. Ο χριστιανός που δεν έχει αγάπη δεν μπορεί να είναι
αληθινός χριστιανός. Κάθε πράξη πρέπει να έχει κίνητρο την αγάπη. Όπου λείπει η
αγάπη εκεί λείπει ο Θεός και κανένας ευγενικός παλμός δεν γεννιέται στην καρδιά
που απουσιάζει η αγάπη. Η αρετή αυτή εξευγενίζει και ανυψώνει τα ελατήρια των
πράξεων των ανθρώπων. Η πράξη της αγάπης και της καλοσύνης προς τους άλλους
γίνεται ιερός βωμός πάνω στον οποίον καίγεται το θυμίαμα της προσφοράς μας και
το θυμίαμα αυτό γίνεται ευώδες και άγιο. Με την αγάπη αποκτούμε την πιο μεγάλη
αρετή. Το τονίζει ο Απόστολος Παύλος, νυνί που σημαίνει
τώρα, δε μένει πίστις, ελπίς, αγάπη, τα τρία ταύτα μείζων
δε τούτων η αγάπη. Ας δούμε λίγο, μερικούς από τους καρπούς αυτής.
Η ΑΓΑΠΗ ΜΑΚΡΟΘΥΜΕΙ
Οι άνθρωποι συνήθως δεν ανέχονται τα σφάλματα των
άλλων. Δεν έχουν την ευλογημένη αρετή της μακροθυμίας. Είναι έτοιμοι να
εκδικηθούν, να αποδώσουν το κακόν αντί κακού. Κρατούν μέσα τους την
απρεπή συμπεριφορά του συνανθρώπου, την θυμούνται πολλές φορές σε όλη τους τη
ζωή και την επαναλαμβάνουν. Δεν συγχωρούν με την καρδιά τους παρόλο που ο Λόγος
του Θεού συνιστά, μη επιδυέτω ο ήλιος επί τω παροργισμώ του αδελφού.
Η ταραγμένη συνείδηση δεν ησυχάζει. Ζει μέσα στο άγχος. Παραμερίζει τις σκέψεις
της συγνώμης και της συνδιαλλαγής. Δεν μακροθυμεί. Όλοι αυτοί που κάνουν το
έγκλημα στερούνται της αρετής αυτής. Γίνονται δικασταί των άλλων και το κακό
μεγαλώνει και εκτραχύνεται. Πόσα διαζύγια εκδίδονται καθημερινά και πόσα σπίτια
κλείνουν, πόσες φιλίες χρόνων καταλήγουν σε ανελέητο μίσος. Και όλα αυτά γιατί
δεν υπάρχει μακροθυμία και αγάπη. Χιλιάδες είναι οι υποθέσεις (δίκες), που
εκδικάζονται στα ελληνικά δικαστήρια και στα παγκόσμια. Η αγάπη και η
μακροθυμία δεν τις προλαβαίνουν τις υποθέσεις και οι δικηγόροι θησαυρίζουν από
την άγνοια και τον εγωισμό που μας διέπει. Πόσα εγκλήματα γίνονται κάθε μέρα
πάνω στον θυμό για ασήμαντες διαφορές. Λείπει λοιπόν από τη ζωή μας η
μακροθυμία που παραμερίζει τον θυμό και την εκδίκηση. Πόσα λόγια πικρά και
προσβλητικά ακούγονται κάθε μέρα γιατί λείπει η συμπάθεια και η ανεξικακία. Η
μακροθυμία δεν θυμώνει ούτε εξοργίζεται. Δεν επιβάλλει τιμωρία αμέσως στον
παρεκτρεπόμενο, τον βλέπει με συμπάθεια όπως ο ουράνιος Πατέρας και εύχεται
μάλιστα για την διόρθωσή του. Ο καλλιεργημένος πνευματικά άνθρωπος μακροθυμεί
και παραβλέπει. Σκεπάζει με την αγάπη του το σφάλμα του αδελφού. Συμπεριφέρεται
με ιπποτισμό. Αντιτάσσει την μεγάλη του καρδιά και ειρηνεύει.
Η ΑΓΑΠΗ ΧΡΗΣΤΕΥΕΤΑΙ
Δηλαδή γίνεται χρήσιμη, ωφέλιμη, εξυπηρετική, τρέχει
να βοηθήσει χωρίς υπολογισμούς δίχως κρατούμενα. Στην αρρώστια, στον πόνο, στη
δοκιμασία δίνει το παρόν ο άνθρωπος της αγάπης. Δεν γυρίζει την πλάτη στον
αναξιοπαθούντα, τον κατατρεγμένο, τον χτυπημένο από τα παθήματα της ζωής.
Σκέφτεται ότι πρέπει να είναι χρηστός δηλαδή χρήσιμος. Να μοσχοβολά από έργα
αγάπης, από εκδηλώσεις ευγενικές και θεάρεστες. Αν ο άνθρωπος δεν είναι χρηστός
θα είναι αδιάφορος, ψυχρός, ασυγκίνητος. Καμία συμμετοχή σε έργα καλά, σε
εκδηλώσεις αλτρουισμού. Είναι κλεισμένος στον εαυτό του, κουμπωμένος ζει στον
δικό του κόσμο με τις ανέσεις του. Και για τον πεινασμένο υλικά ή πνευματικά
δεν δίνει ούτε ένα ψίχουλο. Είναι συνάδελφος του πλούσιου, του Αγίου
Ευαγγελίου, ενδύδεται πορφύρα και βύσσον, ευφραινόμενος καθ’
ημέραν, λαμπρός, χωρίς να δίδει κανένα ενδιαφέρον για τον πλησίον του. Οι
χρηστοί άνθρωποι, οι συνειδητοί χριστιανοί υπάρχουν παντού και πάντοτε, σε όλες
τις εποχές. Δεν θα λείψουν ποτέ. Και στις ημέρες μας υπάρχουν οι άνθρωποι της
αγάπης, είναι φυσικά λίγοι, είναι δυστυχώς μειονότητα αλλά δόξα τον Θεό
υπάρχουν!
Η ΑΓΑΠΗ ΟΥ ΦΥΣΙΟΥΤΑΙ
Φυσίωση και αγάπη είναι δύο ασυμβίβαστα πράγματα. Η
αγάπη είναι ταπείνωσις, υποχωρητικό της ευγένειας. Η φυσίωση δεν γνωρίζει
ταπεινό φρόνημα. Αντιπροσωπεύει την υπεροψία, τον εγωισμό και την υψηλοφροσύνη.
Η φυσίωση είναι ψέμα, η αγάπη είναι αλήθεια και ακέραια τα χαρακτηριστικά της.
Η έπαρσις δεν έχει σχέση με την αγάπη. Ο άνθρωπος της αγάπης δεν φουσκώνει από
υπεροψία η οποία υπεροψία κάνει αυτόν που την έχει, να ξεχωρίζει τον εαυτό του
από τους άλλους. Η φυσίωσις υπήρξε η αιτία που έριξε τον Εωσφόρο από τον ουρανό
και τον καταδίκασε αιώνια. Ο φυσιωμενος είναι ξένος προς την αγάπη,
ασυμβίβαστος με την καινή εντολήν. Νομίζει ότι είναι σπουδαίος και ότι υπερέχει
των άλλων. Υπερεκτιμά τις ικανότητές του και τα πλεονεκτήματά του μάλιστα δεν
δέχεται υποδείξεις. Πιστεύει ότι είναι γνώστης όλων των πραγμάτων. Στέκεται
πάντοτε αφ’ υψήλου. Μιμείται τον Φαρισαίο της παραβολής ο οποίος θεωρούσε τον
εαυτό του ότι υπερείχε των άλλων. Δακτυλοδεκτον τον τελώνην διακήρυττε
εγωιστικώς, ουκ ειμί ώσπερ οι λοιποί των ανθρώπων και γι’ αυτή
του την φυσίωση και τον εγωισμό του κατεδικάσθη υπό του Θεού. Ο εγωισμός που
είναι ταυτόσημος με την φυσίωση αποτελεί το υπόστρωμα εκείνο πάνω στο οποίο
αναπτύσσεται η απιστία, η αθεΐα, η μωρία και τελευταία φέρνει την αποστροφή του
Θεού. Η αγάπη δεν ξεχωρίζει ποτέ τον εαυτό της από τους άλλους ανθρώπους, ποτέ
δεν επιθυμεί να φαίνεται παραπάνω από ότι είναι, συνοδεύεται μάλιστα και από
την αρετή των αρετών την ταπείνωση.
Η ΑΓΑΠΗ ΟΥΚ ΑΣΧΗΜΟΝΕΙ
Ο άσχημος λόγος, η απρεπής έκφραση, η αθυροστομία, η
επιλήψιμη χειρονομία είναι ασχημοσύνη, προέρχονται από εσωτερική ρυπαρότητα,
δεν συμβιβάζονται με σοβαρόν άνθρωπο της αγάπης. Είναι με λίγα λόγια ατέλεια
πνευματική, η οποία ασχημοσύνη υποβιβάζει και υποβαθμίζει τον άνθρωπο. Οι
άσχημες καρδιές ασχημονούν, οι δύσμορφες ψυχές σκανδαλίζουν και φθείρουν. Ο
χριστιανός που είναι αναγεννημένος έχει σαν έμβλημά του την αγάπη και ζει την
αγάπη διότι συμπεριφέρεται με αγάπη, είναι προσεκτικός στα πάντα. Από το στόμα
του βγαίνουν λόγια αγάπης και οικοδομής. Η ασχημοσύνη είναι ξένη για τον
άνθρωπο του Θεού και της αγάπης, σέβεται τον εαυτό του ο άνθρωπος του Θεού και
τους άλλους. Η αγάπη είναι ευγενής και πηγαία. Είναι καρπός εξευγενισμένης
καρδιάς. Είναι η αγάπη αυτή που σέβεται, οικοδομεί και προάγει. Είναι αυτή που
λάμπει και ακτινοβολεί την ψυχή μας και το πρόσωπό μας, έχει όλες
τις εκδηλώσεις και τις μορφές της ζωής.
Η ΑΓΑΠΗ ΟΥ ΠΑΡΟΞΥΝΕΤΑΙ
Ο παροξυσμός είναι η οργή, ο θυμός, η έξαψις, η ψυχική
αναστάτωσης. Είναι στοιχεία που πικραίνουν και δηλητηριάζουν τη ζωή με τραγικές
συνέπειες και πολυποίκιλες αρρώστιες στο σώμα. Ο παροξυσμός δημιουργεί
εσωτερική ταραχή, παρουσιάζει έναν αλλιώτικο χαρακτήρα. Ο παροξυσμός διαλύει
φιλίες ετών, καταστρέφει οικογένειες, εμφανίζει μίσος, έχθρα, μικρότητες
πολυποίκιλες. Έχουμε ένα παράδειγμα γραφικό, ενθυμούμεθα όλοι την παραβολή του
Ασώτου. Στην επιστροφή του αδελφού του ο πρεσβύτερος υιός ωργίσθη και
ουκ ήθελεν εισελθείν και ο λόγος διότι δεν είχε αληθινή αγάπη.
Δυστυχώς για αυτόν μένει με το στοιχείο του παροξυσμού έξω από την αγάπη του
Θεού, μένει έξω από το πανηγύρι της χαράς, της ζωής που δημιουργεί στις
αναγεννημένες ψυχές ο Πατέρας Θεός. Ενώ ο πατέρας που ήτο γεμάτος αγάπη,
λησμονεί τα περασμένα του παιδιού του και με χαρά το αγκαλιάζει. Η αγάπη
αδέλφια μου είναι μεγάλη αρετή, είναι σύνδεσμος τελειότητος, συνδέει και ενώνει
τα διεστώτα, ο παροξυσμός αντίθετα διαλύει, απομακρύνει και διχοτομεί. Μη
γένοιτο εις ημάς.
Η ΑΓΑΠΗ ΟΥ ΛΟΓΙΖΕΤΑΙ ΤΟ ΚΑΚΟΝ
Η σκέψη του ανθρώπου τρέχει, κινείται ασταμάτητα, το
λογικόν του σκέπτεται διάφορα γεγονότα της ζωής, δυσάρεστα και ευχάριστα.
Πολλές φορές περιεργάζεται το κακό και την αμαρτία. Ζούμε σε έναν κόσμο
που κείται εν τω πονηρώ. Ο άνθρωπος της αγάπης όμως ου
λογίζεται το κακόν τονίζει ο Απόστολος Παύλος. Δεν πάει ο νους του στο
κακό. Ποτέ δεν σκέπτεται να κάνει το κακό στον άλλον, να τον αδικήσει, να τον
διαβάλει και να τον κακολογήσει. Αυτό είναι αδιανόητο για τον άνθρωπο της
αγάπης. Ο αναγεννημένος άνθρωπος, ο άνθρωπος της αγάπης σκέπτεται σε καθημερινή
βάση πώς να κάνει το καλό και ποτέ το κακό. Και αν κάποιος τον έχει αδικήσει,
δεν σκέπτεται να τον εκδικηθεί. Εκδίκησις στο λεξιλόγιο της αγάπης δεν υπάρχει
για τον άνθρωπο του Θεού. Η εκδίκησις είναι έξω από το γράμμα του Ευαγγελίου.
Με το να λογιζόμεθα το κακόν δεν βοηθούμε σε τίποτε τον άλλον ούτε τον εαυτόν
μας. Αντιθέτως επιβαρύνουμε την συνείδησή μας. Η σκέψη του κακού δημιουργεί
κατάθλιψη ενώ η σκέψη του καλού δημιουργεί ευφορία πνευματική και ειρήνη ψυχική
η οποία διαφυλάττει στο ακέραιο το σώμα ημών.
Η ΑΓΑΠΗ ΣΚΕΠΑΖΕΙ
Άφθαστο το μεγαλείο της αγάπης! Προλαμβάνει δυσάρεστες
καταστάσεις και εγκλήματα, καλύπτει για να μην εκθέσει. Σκεπάζει για να
οδηγήσει στο καλό και στην μετάνοια. Τα παιδιά του Νώε κάλυψαν την γύμνωση του
πατέρα τους και κληρονόμησαν την ευλογία όπως μας πληροφορεί η Γραφή, εν
αντιθέσει με το τρίτο παιδί του Νώε τον Χαμ, ο οποίος όταν είδε την ασχήμια του
πατέρα του άρχισε να γελά και να εμπαίζει τον πατέρα του, ο οποίος τον έσωσε
από τον κατακλυσμό. Ακόμη η αγάπη που σκεπάζει μας διδάσκει πόση ανωτερότητα
πνεύματος έχει αυτός που ξέρει να σκεπάζει λάθη και φανερώνει πόσο κακό είναι
μπροστά στα μάτια του Θεού η κατηγορία, το ξεσκέπασμα. Και θα μπορούσαμε να
πούμε ότι οι περισσότεροι είμεθα ένοχοι στο σημείο αυτό. Όταν συναντώμεθα
ασχολούμεθα κατά κανόνα με ξένες υποθέσεις. Αρχίζουμε το ξεσκέπασμα των άλλων,
οι συζητήσεις για ξένες υποθέσεις και οι κατακρίσεις «δίνουν και παίρνουν».
Όταν λοιπόν κρίνουμε ή κατακρίνουμε τότε να είμεθα σίγουροι ότι αργά ή γρήγορα
θα δεχτούμε αποστροφή από τον Θεό και από τους ανθρώπους.
Η ΑΓΑΠΗ ΟΥΔΕΠΟΤΕ ΕΚΠΙΠΤΕΙ
Πολλά ζηλευτά πράγματα στην εποχή του Παύλου αλλά και
σε κάθε άλλη εποχή καταρρέουν και λησμονούνται. Η αρχαία ελληνική γλώσσα και
πολλές άλλες δεν ομιλούνται σήμερα. Κράτη πανίσχυρα με αξιόλογον πολιτισμό
έχουν εξαφανιστεί από το πρόσωπο της γης. Τη χθεσινή εφημερίδα την πετάμε στα
σκουπίδια, εφήμερο πράγμα, την επόμενη ημέρα τα νέα της και οι γνώσεις της
έσβησαν. Η επιστήμη και η φιλοσοφία της εποχής μας περνάει και τα ύψιστα αγαθά
του κόσμου έρχονται και παρέρχονται. Μια ματιά γύρω μας, μας πείθει πόσο
περαστικά είναι όλα, όση αξία και ομορφιά και αν είχαν κάποτε. Μόνο ένα πράγμα
μένει ατόφυο και αναλλοίωτο στο πέρασμα των αιώνων, μόνον η αγάπη, ο
Χριστός, η αγάπη ουδέποτε εκπίπτει, είναι το υπέρτατο θείον
δώρον. Από τότε που την δίδαξε και την εφήρμοσε με την ζωή του και τη σταυρική
του θυσία ο Κύριος, παραμένει άφθαρτη και αμετάβλητη, δεν πέφτει ποτέ. Δεν
μικραίνει το μεγαλείον της. Δεν χάνει την δύναμιν της ούτε την ευεργετική της
επίδραση. Εφαρμόζεται εδώ στη γη και ο αντίλαλος ακούγεται στον ουρανό. Είναι η
επωδός της καρδιάς κάθε πιστού. Να αφήσουμε την αγάπη να κυβερνά τη ζωή μας. Η γνήσια
αγάπη ανακουφίζει, παρηγορεί, οικοδομεί, οδηγεί στον Θεό έτσι γίνεται αγάπη
όπου ουδέποτε εκπίπτει. Η γλώσσα της αγάπης και τα έργα της αγάπης
έχουν μιαν παγκοσμιότητα. Φτάνει αυτή η αγάπη παντού ακόμη και στους ιθαγενείς,
τους άγριους και απολίτιστους. Η αγάπη είναι η γλώσσα με την οποίαν
συνεννοείται κανείς με όλους τους ανθρώπους της γης. Είναι ο μυστικός κώδικας.
Έχει δική της κοσμοθεωρία, παγκόσμια. Αρχίζει από τα νήπια και συναντάει
υπεραιωνόβιους, όλοι θαυμάζουν το έργον της αγάπης, όλοι το χειροκροτούν.
Εύχομαι όλοι να φτάσουμε την ημέρα όπου θα γίνουμε αγάπη η οποία συνεπάγεται
ότι θα φτάσουμε στο σημείο να γίνουμε ζωή άφθαρτη, αιώνια, γεμάτη αγάπη, γεμάτη
Θεό. Η αποστολή μας είναι δια της εφαρμογής του Λόγου του Θεού στη ζωή μας με
επιστέγασμα την αγάπη, να κεντρίσουμε το ενδιαφέρον των συνανθρώπων μας ώστε να
γίνουμε αιτία να μελετάται ο Λόγος του Θεού, με την δύναμη του Θεού, από όλους
τους Έλληνες. Κατόπιν αφού θα δημιουργηθούν οι κατάλληλες προυποθέσεις, να μπει
το Ευαγγέλιο του Χριστού το οποίο εμπεριέχει το Ευαγγέλιο της βασιλείας σε όλον
τον χριστιανικό κόσμο.΄Ετσι θα φτάσουμε στο ποθούμενο, που είναι όλος ο
χριστιανικός κόσμος να ενωθεί σε μια ποίμνη με έναν ποιμένα, τον Χριστό ο
οποίος Χριστός θα καταργήσει την αμαρτία, την φθορά και τον θάνατο. Τελευταία,
ο Κύριος θα παραδώσει την βασιλεία του στον Πατέρα του και Πατέρα μας ώστε τα
πάντα να είναι Θεός, έτσι θα λάβει χώρα η προσευχή του Κυρίου που έχει ως
εξής: γενηθήτω το θέλημά σου Πατέρα ως εν ουρανώ και επί της γης.
Γένοιτο, γένοιτο, αμήν.
Με αγάπη Χριστού Θωμάς