Ο χριστιανός που δεν έχει αγάπη δεν μπορεί να είναι αληθινός χριστιανός. Κάθε πράξη πρέπει να έχει κίνητρο την αγάπη. Όπου λείπει η αγάπη εκεί λείπει ο Θεός και κανένας ευγενικός παλμός δεν γεννιέται στην καρδιά που απουσιάζει η αγάπη. Η αρετή αυτή εξευγενίζει και ανυψώνει τα ελατήρια των πράξεων των ανθρώπων. Η πράξη της αγάπης και της καλοσύνης προς τους άλλους γίνεται ιερός βωμός πάνω στον οποίον καίγεται το θυμίαμα της προσφοράς μας και το θυμίαμα αυτό γίνεται ευώδες και άγιο. Με την αγάπη αποκτούμε την πιο μεγάλη αρετή. Το τονίζει ο Απόστολος Παύλος, νυνί που σημαίνει τώρα, δε μένει πίστις, ελπίς, αγάπη, τα τρία ταύτα μείζων δε τούτων η αγάπη. Ας δούμε λίγο, μερικούς από τους καρπούς αυτής.
Η ΑΓΑΠΗ ΜΑΚΡΟΘΥΜΕΙ
Οι άνθρωποι συνήθως δεν ανέχονται τα σφάλματα των άλλων. Δεν έχουν την ευλογημένη αρετή της μακροθυμίας. Είναι έτοιμοι να εκδικηθούν, να αποδώσουν το κακόν αντί κακού. Κρατούν μέσα τους την απρεπή συμπεριφορά του συνανθρώπου, την θυμούνται πολλές φορές σε όλη τους τη ζωή και την επαναλαμβάνουν. Δεν συγχωρούν με την καρδιά τους παρόλο που ο Λόγος του Θεού συνιστά, μη επιδυέτω ο ήλιος επί τω παροργισμώ του αδελφού. Η ταραγμένη συνείδηση δεν ησυχάζει. Ζει μέσα στο άγχος. Παραμερίζει τις σκέψεις της συγνώμης και της συνδιαλλαγής. Δεν μακροθυμεί. Όλοι αυτοί που κάνουν το έγκλημα στερούνται της αρετής αυτής. Γίνονται δικασταί των άλλων και το κακό μεγαλώνει και εκτραχύνεται. Πόσα διαζύγια εκδίδονται καθημερινά και πόσα σπίτια κλείνουν, πόσες φιλίες χρόνων καταλήγουν σε ανελέητο μίσος. Και όλα αυτά γιατί δεν υπάρχει μακροθυμία και αγάπη. Χιλιάδες είναι οι υποθέσεις (δίκες), που εκδικάζονται στα ελληνικά δικαστήρια και στα παγκόσμια. Η αγάπη και η μακροθυμία δεν τις προλαβαίνουν τις υποθέσεις και οι δικηγόροι θησαυρίζουν από την άγνοια και τον εγωισμό που μας διέπει. Πόσα εγκλήματα γίνονται κάθε μέρα πάνω στον θυμό για ασήμαντες διαφορές. Λείπει λοιπόν από τη ζωή μας η μακροθυμία που παραμερίζει τον θυμό και την εκδίκηση. Πόσα λόγια πικρά και προσβλητικά ακούγονται κάθε μέρα γιατί λείπει η συμπάθεια και η ανεξικακία. Η μακροθυμία δεν θυμώνει ούτε εξοργίζεται. Δεν επιβάλλει τιμωρία αμέσως στον παρεκτρεπόμενο, τον βλέπει με συμπάθεια όπως ο ουράνιος Πατέρας και εύχεται μάλιστα για την διόρθωσή του. Ο καλλιεργημένος πνευματικά άνθρωπος μακροθυμεί και παραβλέπει. Σκεπάζει με την αγάπη του το σφάλμα του αδελφού. Συμπεριφέρεται με ιπποτισμό. Αντιτάσσει την μεγάλη του καρδιά και ειρηνεύει.
Η ΑΓΑΠΗ ΧΡΗΣΤΕΥΕΤΑΙ
Δηλαδή γίνεται χρήσιμη, ωφέλιμη, εξυπηρετική, τρέχει να βοηθήσει χωρίς υπολογισμούς δίχως κρατούμενα. Στην αρρώστια, στον πόνο, στη δοκιμασία δίνει το παρόν ο άνθρωπος της αγάπης. Δεν γυρίζει την πλάτη στον αναξιοπαθούντα, τον κατατρεγμένο, τον χτυπημένο από τα παθήματα της ζωής. Σκέφτεται ότι πρέπει να είναι χρηστός δηλαδή χρήσιμος. Να μοσχοβολά από έργα αγάπης, από εκδηλώσεις ευγενικές και θεάρεστες. Αν ο άνθρωπος δεν είναι χρηστός θα είναι αδιάφορος, ψυχρός, ασυγκίνητος. Καμία συμμετοχή σε έργα καλά, σε εκδηλώσεις αλτρουισμού. Είναι κλεισμένος στον εαυτό του, κουμπωμένος ζει στον δικό του κόσμο με τις ανέσεις του. Και για τον πεινασμένο υλικά ή πνευματικά δεν δίνει ούτε ένα ψίχουλο. Είναι συνάδελφος του πλούσιου, του Αγίου Ευαγγελίου, ενδύδεται πορφύρα και βύσσον, ευφραινόμενος καθ’ ημέραν, λαμπρός, χωρίς να δίδει κανένα ενδιαφέρον για τον πλησίον του. Οι χρηστοί άνθρωποι, οι συνειδητοί χριστιανοί υπάρχουν παντού και πάντοτε, σε όλες τις εποχές. Δεν θα λείψουν ποτέ. Και στις ημέρες μας υπάρχουν οι άνθρωποι της αγάπης, είναι φυσικά λίγοι, είναι δυστυχώς μειονότητα αλλά δόξα τον Θεό υπάρχουν!
Η ΑΓΑΠΗ ΟΥ ΦΥΣΙΟΥΤΑΙ
Φυσίωση και αγάπη είναι δύο ασυμβίβαστα πράγματα. Η αγάπη είναι ταπείνωσις, υποχωρητικό της ευγένειας. Η φυσίωση δεν γνωρίζει ταπεινό φρόνημα. Αντιπροσωπεύει την υπεροψία, τον εγωισμό και την υψηλοφροσύνη. Η φυσίωση είναι ψέμα, η αγάπη είναι αλήθεια και ακέραια τα χαρακτηριστικά της. Η έπαρσις δεν έχει σχέση με την αγάπη. Ο άνθρωπος της αγάπης δεν φουσκώνει από υπεροψία η οποία υπεροψία κάνει αυτόν που την έχει, να ξεχωρίζει τον εαυτό του από τους άλλους. Η φυσίωσις υπήρξε η αιτία που έριξε τον Εωσφόρο από τον ουρανό και τον καταδίκασε αιώνια. Ο φυσιωμενος είναι ξένος προς την αγάπη, ασυμβίβαστος με την καινή εντολήν. Νομίζει ότι είναι σπουδαίος και ότι υπερέχει των άλλων. Υπερεκτιμά τις ικανότητές του και τα πλεονεκτήματά του μάλιστα δεν δέχεται υποδείξεις. Πιστεύει ότι είναι γνώστης όλων των πραγμάτων. Στέκεται πάντοτε αφ’ υψήλου. Μιμείται τον Φαρισαίο της παραβολής ο οποίος θεωρούσε τον εαυτό του ότι υπερείχε των άλλων. Δακτυλοδεκτον τον τελώνην διακήρυττε εγωιστικώς, ουκ ειμί ώσπερ οι λοιποί των ανθρώπων και γι’ αυτή του την φυσίωση και τον εγωισμό του κατεδικάσθη υπό του Θεού. Ο εγωισμός που είναι ταυτόσημος με την φυσίωση αποτελεί το υπόστρωμα εκείνο πάνω στο οποίο αναπτύσσεται η απιστία, η αθεΐα, η μωρία και τελευταία φέρνει την αποστροφή του Θεού. Η αγάπη δεν ξεχωρίζει ποτέ τον εαυτό της από τους άλλους ανθρώπους, ποτέ δεν επιθυμεί να φαίνεται παραπάνω από ότι είναι, συνοδεύεται μάλιστα και από την αρετή των αρετών την ταπείνωση.
Η ΑΓΑΠΗ ΟΥΚ ΑΣΧΗΜΟΝΕΙ
Ο άσχημος λόγος, η απρεπής έκφραση, η αθυροστομία, η επιλήψιμη χειρονομία είναι ασχημοσύνη, προέρχονται από εσωτερική ρυπαρότητα, δεν συμβιβάζονται με σοβαρόν άνθρωπο της αγάπης. Είναι με λίγα λόγια ατέλεια πνευματική, η οποία ασχημοσύνη υποβιβάζει και υποβαθμίζει τον άνθρωπο. Οι άσχημες καρδιές ασχημονούν, οι δύσμορφες ψυχές σκανδαλίζουν και φθείρουν. Ο χριστιανός που είναι αναγεννημένος έχει σαν έμβλημά του την αγάπη και ζει την αγάπη διότι συμπεριφέρεται με αγάπη, είναι προσεκτικός στα πάντα. Από το στόμα του βγαίνουν λόγια αγάπης και οικοδομής. Η ασχημοσύνη είναι ξένη για τον άνθρωπο του Θεού και της αγάπης, σέβεται τον εαυτό του ο άνθρωπος του Θεού και τους άλλους. Η αγάπη είναι ευγενής και πηγαία. Είναι καρπός εξευγενισμένης καρδιάς. Είναι η αγάπη αυτή που σέβεται, οικοδομεί και προάγει. Είναι αυτή που λάμπει και ακτινοβολεί την ψυχή μας και το πρόσωπό μας, έχει όλες τις εκδηλώσεις και τις μορφές της ζωής.
Η ΑΓΑΠΗ ΟΥ ΠΑΡΟΞΥΝΕΤΑΙ
Ο παροξυσμός είναι η οργή, ο θυμός, η έξαψις, η ψυχική αναστάτωσης. Είναι στοιχεία που πικραίνουν και δηλητηριάζουν τη ζωή με τραγικές συνέπειες και πολυποίκιλες αρρώστιες στο σώμα. Ο παροξυσμός δημιουργεί εσωτερική ταραχή, παρουσιάζει έναν αλλιώτικο χαρακτήρα. Ο παροξυσμός διαλύει φιλίες ετών, καταστρέφει οικογένειες, εμφανίζει μίσος, έχθρα, μικρότητες πολυποίκιλες. Έχουμε ένα παράδειγμα γραφικό, ενθυμούμεθα όλοι την παραβολή του Ασώτου. Στην επιστροφή του αδελφού του ο πρεσβύτερος υιός ωργίσθη και ουκ ήθελεν εισελθείν και ο λόγος διότι δεν είχε αληθινή αγάπη. Δυστυχώς για αυτόν μένει με το στοιχείο του παροξυσμού έξω από την αγάπη του Θεού, μένει έξω από το πανηγύρι της χαράς, της ζωής που δημιουργεί στις αναγεννημένες ψυχές ο Πατέρας Θεός. Ενώ ο πατέρας που ήτο γεμάτος αγάπη, λησμονεί τα περασμένα του παιδιού του και με χαρά το αγκαλιάζει. Η αγάπη αδέλφια μου είναι μεγάλη αρετή, είναι σύνδεσμος τελειότητος, συνδέει και ενώνει τα διεστώτα, ο παροξυσμός αντίθετα διαλύει, απομακρύνει και διχοτομεί. Μη γένοιτο εις ημάς.
Η ΑΓΑΠΗ ΟΥ ΛΟΓΙΖΕΤΑΙ ΤΟ ΚΑΚΟΝ
Η σκέψη του ανθρώπου τρέχει, κινείται ασταμάτητα, το λογικόν του σκέπτεται διάφορα γεγονότα της ζωής, δυσάρεστα και ευχάριστα. Πολλές φορές περιεργάζεται το κακό και την αμαρτία. Ζούμε σε έναν κόσμο που κείται εν τω πονηρώ. Ο άνθρωπος της αγάπης όμως ου λογίζεται το κακόν τονίζει ο Απόστολος Παύλος. Δεν πάει ο νους του στο κακό. Ποτέ δεν σκέπτεται να κάνει το κακό στον άλλον, να τον αδικήσει, να τον διαβάλει και να τον κακολογήσει. Αυτό είναι αδιανόητο για τον άνθρωπο της αγάπης. Ο αναγεννημένος άνθρωπος, ο άνθρωπος της αγάπης σκέπτεται σε καθημερινή βάση πώς να κάνει το καλό και ποτέ το κακό. Και αν κάποιος τον έχει αδικήσει, δεν σκέπτεται να τον εκδικηθεί. Εκδίκησις στο λεξιλόγιο της αγάπης δεν υπάρχει για τον άνθρωπο του Θεού. Η εκδίκησις είναι έξω από το γράμμα του Ευαγγελίου. Με το να λογιζόμεθα το κακόν δεν βοηθούμε σε τίποτε τον άλλον ούτε τον εαυτόν μας. Αντιθέτως επιβαρύνουμε την συνείδησή μας. Η σκέψη του κακού δημιουργεί κατάθλιψη ενώ η σκέψη του καλού δημιουργεί ευφορία πνευματική και ειρήνη ψυχική η οποία διαφυλάττει στο ακέραιο το σώμα ημών.
Η ΑΓΑΠΗ ΣΚΕΠΑΖΕΙ
Άφθαστο το μεγαλείο της αγάπης! Προλαμβάνει δυσάρεστες καταστάσεις και εγκλήματα, καλύπτει για να μην εκθέσει. Σκεπάζει για να οδηγήσει στο καλό και στην μετάνοια. Τα παιδιά του Νώε κάλυψαν την γύμνωση του πατέρα τους και κληρονόμησαν την ευλογία όπως μας πληροφορεί η Γραφή, εν αντιθέσει με το τρίτο παιδί του Νώε τον Χαμ, ο οποίος όταν είδε την ασχήμια του πατέρα του άρχισε να γελά και να εμπαίζει τον πατέρα του, ο οποίος τον έσωσε από τον κατακλυσμό. Ακόμη η αγάπη που σκεπάζει μας διδάσκει πόση ανωτερότητα πνεύματος έχει αυτός που ξέρει να σκεπάζει λάθη και φανερώνει πόσο κακό είναι μπροστά στα μάτια του Θεού η κατηγορία, το ξεσκέπασμα. Και θα μπορούσαμε να πούμε ότι οι περισσότεροι είμεθα ένοχοι στο σημείο αυτό. Όταν συναντώμεθα ασχολούμεθα κατά κανόνα με ξένες υποθέσεις. Αρχίζουμε το ξεσκέπασμα των άλλων, οι συζητήσεις για ξένες υποθέσεις και οι κατακρίσεις «δίνουν και παίρνουν». Όταν λοιπόν κρίνουμε ή κατακρίνουμε τότε να είμεθα σίγουροι ότι αργά ή γρήγορα θα δεχτούμε αποστροφή από τον Θεό και από τους ανθρώπους.
Η ΑΓΑΠΗ ΟΥΔΕΠΟΤΕ ΕΚΠΙΠΤΕΙ
Πολλά ζηλευτά πράγματα στην εποχή του Παύλου αλλά και σε κάθε άλλη εποχή καταρρέουν και λησμονούνται. Η αρχαία ελληνική γλώσσα και πολλές άλλες δεν ομιλούνται σήμερα. Κράτη πανίσχυρα με αξιόλογον πολιτισμό έχουν εξαφανιστεί από το πρόσωπο της γης. Τη χθεσινή εφημερίδα την πετάμε στα σκουπίδια, εφήμερο πράγμα, την επόμενη ημέρα τα νέα της και οι γνώσεις της έσβησαν. Η επιστήμη και η φιλοσοφία της εποχής μας περνάει και τα ύψιστα αγαθά του κόσμου έρχονται και παρέρχονται. Μια ματιά γύρω μας, μας πείθει πόσο περαστικά είναι όλα, όση αξία και ομορφιά και αν είχαν κάποτε. Μόνο ένα πράγμα μένει ατόφυο και αναλλοίωτο στο πέρασμα των αιώνων, μόνον η αγάπη, ο Χριστός, η αγάπη ουδέποτε εκπίπτει, είναι το υπέρτατο θείον δώρον. Από τότε που την δίδαξε και την εφήρμοσε με την ζωή του και τη σταυρική του θυσία ο Κύριος, παραμένει άφθαρτη και αμετάβλητη, δεν πέφτει ποτέ. Δεν μικραίνει το μεγαλείον της. Δεν χάνει την δύναμιν της ούτε την ευεργετική της επίδραση. Εφαρμόζεται εδώ στη γη και ο αντίλαλος ακούγεται στον ουρανό. Είναι η επωδός της καρδιάς κάθε πιστού. Να αφήσουμε την αγάπη να κυβερνά τη ζωή μας. Η γνήσια αγάπη ανακουφίζει, παρηγορεί, οικοδομεί, οδηγεί στον Θεό έτσι γίνεται αγάπη όπου ουδέποτε εκπίπτει. Η γλώσσα της αγάπης και τα έργα της αγάπης έχουν μιαν παγκοσμιότητα. Φτάνει αυτή η αγάπη παντού ακόμη και στους ιθαγενείς, τους άγριους και απολίτιστους. Η αγάπη είναι η γλώσσα με την οποίαν συνεννοείται κανείς με όλους τους ανθρώπους της γης. Είναι ο μυστικός κώδικας. Έχει δική της κοσμοθεωρία, παγκόσμια. Αρχίζει από τα νήπια και συναντάει υπεραιωνόβιους, όλοι θαυμάζουν το έργον της αγάπης, όλοι το χειροκροτούν. Εύχομαι όλοι να φτάσουμε την ημέρα όπου θα γίνουμε αγάπη η οποία συνεπάγεται ότι θα φτάσουμε στο σημείο να γίνουμε ζωή άφθαρτη, αιώνια, γεμάτη αγάπη, γεμάτη Θεό. Η αποστολή μας είναι δια της εφαρμογής του Λόγου του Θεού στη ζωή μας με επιστέγασμα την αγάπη, να κεντρίσουμε το ενδιαφέρον των συνανθρώπων μας ώστε να γίνουμε αιτία να μελετάται ο Λόγος του Θεού, με την δύναμη του Θεού, από όλους τους Έλληνες. Κατόπιν αφού θα δημιουργηθούν οι κατάλληλες προυποθέσεις, να μπει το Ευαγγέλιο του Χριστού το οποίο εμπεριέχει το Ευαγγέλιο της βασιλείας σε όλον τον χριστιανικό κόσμο.΄Ετσι θα φτάσουμε στο ποθούμενο, που είναι όλος ο χριστιανικός κόσμος να ενωθεί σε μια ποίμνη με έναν ποιμένα, τον Χριστό ο οποίος Χριστός θα καταργήσει την αμαρτία, την φθορά και τον θάνατο. Τελευταία, ο Κύριος θα παραδώσει την βασιλεία του στον Πατέρα του και Πατέρα μας ώστε τα πάντα να είναι Θεός, έτσι θα λάβει χώρα η προσευχή του Κυρίου που έχει ως εξής: γενηθήτω το θέλημά σου Πατέρα ως εν ουρανώ και επί της γης. Γένοιτο, γένοιτο, αμήν.
Με αγάπη Χριστού Θωμάς