ΓΕΝΕΣΙΣ ΚΕΦΑΛΑΙΟ γ΄
Στίχος 1
«Ο δε όφις ήτο το φρονιμώτερον πάντων των ζώων του
αγρού, τα οποία έκαμε Κύριος ο Θεός· και είπεν ο όφις προς την γυναίκα, Τω όντι
είπεν ο Θεός, Μη φάγητε από παντός δένδρου του παραδείσου;».
ΑΠΑΝΤΗΣΗ
Ο όφις ήτο το φρονιμότερο ζώο, άρα το εξυπνότερο ζώο.
Επομένως αφού ήτο το εξυπνότερο ζώο θα ήτο φίλος του ανθρώπου όπως ο σκύλος
σήμερα σε εμάς με την διαφορά ότι ομιλούσε κιόλας, πράγμα που τον καθιστά πιο
οικείο, πιο φίλο του ανθρώπου.
Μη φάγητε από παντός δένδρου του παραδείσου.
Η εντολή αυτή δόθηκε από τον Θεό ώστε να την παραβούν
οι πρωτόπλαστοι και ο λόγος για να μπουν στην διαπαιδαγώγηση, η οποία φέρνει
την αναγέννηση η οποία συνεπάγεται με το να γίνει ο άνθρωπος εικόνα του Θεού
του αοράτου.
Του παραδείσου που αναφέρει ο
στίχος σημαίνει: Διά τους αμαρτωλούς ανθρώπους ο παράδεισος είναι ολόκληρος ο
πλανήτης, καθώς τα πάθη, καθώς τα τεχνητά και λοιπά κατασκευάσματα του ανθρώπου
όπως οικία, επιχείρηση κ.λ.π.
Ο παράδεισος τώρα για τους μη αναγεννημένους
χριστιανούς μεταφέρεται στον ουρανό, αφού τονίζουν ότι πρέπει να πεθάνουν για
να πάνε σε αυτόν τον παράδεισο, η δε κόλαση γι’ αυτούς είναι στα έγκατα της
γης. Παράδεισος για τους μελετώντας χριστιανούς είναι εντός του ανθρώπου. Ο
Κύριος τόνισε διά του λόγου του και το απέδειξε διά της ζωής του ότι ο
παράδεισος, η βασιλεία του Θεού εντός ημών εστί και οι βιαστές (υπάκουοι)
αρπάζουν αυτήν. Ο τρόπος να χτιστεί ο νοητός παράδεισος μέσα μας είναι το
Ευαγγέλιο του Χριστού, το οποίο θα πρέπει να βρίσκεται αδιάλειπτα εις χείρας
ημών.
Στίχοι 2 – 3
«Και είπεν η γυνή προς τον όφιν, Από του καρπού των
δένδρων του παραδείσου δυνάμεθα να φάγωμεν· από δε του καρπού του δένδρου, το
οποίον είναι εν μέσω του παραδείσου, είπεν ο Θεός, Μη φάγητε απ' αυτού, μηδέ
εγγίσητε αυτόν, διά να μη αποθάνητε».
ΑΠΑΝΤΗΣΗ
Ο διάλογος που ανέπτυξε η Εύα κρυφά από τον Αδάμ, τον
οποίον δεν τον συζήτησε ώστε να πάρει την συμβουλή του για τον αν θα έπρεπε να
γευτεί τον καρπό, την έριξε σε πτώση. Ο λόγος που συζήτησε μαζί με τον διάβολο
η Εύα και ο λόγος που προέβη στην ενέργεια αυτή ήτο καθαρά το μικρόβιο της
εξουσίας. Η οποία Εύα εσκέφθη ότι αν φάει θα γίνει Θεός, άρα δεν θα είναι
ανώτερος ο Θεός από αυτή και τον Αδάμ θα τον είχε υποχείριό της. Όταν όμως είδε
ότι η πράξη αυτή την ταπείνωσε τότε εσκέφθη να ρίξει και τον Αδάμ ώστε να μην
είναι μόνη στην πτώση και ο Αδάμ βρεθεί ανώτερος αυτής. Σήμερα ο διάβολος δεν
μιλάει στους αναγεννημένους ανθρώπους, δεν μπορεί να μπει σ’ αυτούς διότι μέσα
τους βασιλεύει ο Χριστός, αλλά βρίσκει όσους δεν είναι αναγεννημένοι, όσους
διέπονται από άγνοια και τους ξεγελά. Έτσι κάνει τα έργα του διά μέσω των
ανθρώπων αυτών και αυτό του δίνει χαρά ενώπιον του Θεού, διότι ξεγελά τον
άνθρωπο και ο λόγος διότι ο διάβολος ως εωσφόρος, τέταρτος στην ιεραρχία του
Θεού έχασε την θέση του από τον άνθρωπο, τον οποίον ο Θεός έκτισε κατ’ εικόνα
και ομοίωση και στεφάνωσε με δόξα και τιμή.
Στίχοι 4 – 5
«Και είπεν ο όφις προς την γυναίκα, Δεν θέλετε βεβαίως
αποθάνει αλλ' εξεύρει ο Θεός, ότι καθ' ην ημέραν φάγητε απ' αυτού, θέλουσιν
ανοιχθή οι οφθαλμοί σας και θέλετε είσθαι ως θεοί, γνωρίζοντες το καλόν και το
κακόν».
ΑΠΑΝΤΗΣΗ
Ο διάβολος καμιά φορά για να σε ρίξει σε πτώση λέει
την αλήθεια.
Ο Θεός έχει πολλούς τρόπους να αναγεννήσει τον
άνθρωπο. Η παράβαση ήτο ότι πήγαν να πάρουν, να μάθουν κάτι πριν την ώρα, πριν
το πει ή το ευλογήσει ο Θεός. Άρα, όταν ο Θεός υπόσχεται σε εμάς πράγματα δεν
θα τα επιδιώκουμε από μόνοι μας, διότι τότε θα χάσουμε χρόνο και την αποστολή
μας. Να πάρουμε ότι μας ανήκει την ώρα που ο Θεός θέλει και όταν αυτός το
ευλογήσει. Άλλωστε οι πρωτόπλαστοι είχαν και τη ζωή, είχαν και τον Θεό όμως
όταν έχεις κάτι δεν το εκτιμάς και έτσι χρειάζεται για να το εκτιμήσεις να το
χάσεις. Αυτό συνέβη στην περίπτωσή τους. Μα θα μου πει κάποιος, αν δεν γινόταν
η πτώση θα εννοούσε ο άνθρωπος; Πιστεύω ότι ο Θεός έχει πολλούς τρόπους να
σώσει τον άνθρωπο. Χρειάζεται υπομονή και όχι εγωκεντρικές επιδιώξεις.
Στίχοι 6 – 7
«Και είδεν η γυνή, ότι το δένδρον ήτο καλόν εις βρώσιν
και ότι ήτο αρεστόν εις τους οφθαλμούς και επιθυμητόν το δένδρον ως δίδον
γνώσιν· και λαβούσα εκ του καρπού αυτού, έφαγε· και έδωκε και εις τον άνδρα
αυτής μεθ' εαυτής και αυτός έφαγε.
Και ηνοίχθησαν οι οφθαλμοί αμφοτέρων και εγνώρισαν ότι
ήσαν γυμνοί· και ράψαντες φύλλα συκής, έκαμον εις εαυτούς περιζώματα».
ΑΠΑΝΤΗΣΗ
Το δένδρο εδώ είναι παραβολικό και η παράβαση
εικονική, ώστε να οδηγηθούν οι πρωτόπλαστοι στην ανυπακοή της εντολής η οποία
θα φέρει την αναγέννηση και την θεοποίηση στον άνθρωπο. Εξάλλου στην φύση δεν
υπάρχει δένδρο το οποίο όταν γευθείς τους καρπούς του θα ξεκινήσει να σε διώκει
ο Θεός. Όμως αυτό δεν αποκλείει ότι το δένδρο της ζωής υπάρχει, το οποίο στην
Καινή Διαθήκη αναφέρεται και ως επενδύτης. Θα πρέπει να γνωρίζουμε ότι υπάρχει
ο πνευματικός και ο φυσικός επενδύτης. Υπάρχει λοιπόν ένα δένδρο στη φύση το
οποίο παρέχει ζωή, εκ του οποίου τρώγοντας τους καρπούς του ο άνθρωπος
εισέρχονται εις αυτόν όλα τα συστατικά, τα στοιχεία της ζωής. Τα οποία στοιχεία
όταν εισέλθουν στον άνθρωπο του παρέχουν ζωή. Τα στοιχεία αυτά, οι καρποί αυτοί
του δένδρου αντλούν ενέργεια από το χώμα. Εξάλλου και ο άνθρωπος είναι χώμα και
ότι τρώει είναι χώμα, έτσι με την τροφή ο άνθρωπος έχει ζωή. Σήμερα όμως παρόλο
που ο άνθρωπος τρώει αυτό που παράγει η γη φθείρεται για δύο λόγους: α)
πνευματικά υποσιτίζεται διότι λειτουργούν μέσα του ο θυμός, η στενοχώρια κ.λ.π.
και β) υλικά υποσιτίζεται διότι αυτά που τρώει έχουν μέρος στοιχείων,
ιχνοστοιχείων ή μετάλλων απαραίτητα στο να ζωοποιούν τον κυτταρικό ιστό. Το
δένδρο όμως αυτό, ο επενδύτης, θα πρέπει να γνωρίζουμε ότι οι καρποί του και τα
φύλλα του έχουν όλα τα στοιχεία που χρειάζεται ένας άνθρωπος, ώστε τα κύτταρά
του να πολλαπλασιάζονται φυσιολογικά χωρίς ουδεμία κούραση ή απώλεια νέων
κυττάρων που συντηρούν την σφριγηλότητα και την νεανικότητα του ανθρώπου αυτού.
Όμως εδώ στην περίπτωση των πρωτοπλάστων ο ένας επενδύτης, ο υλικός, το δένδρο,
υπήρχε και υπάρχει, απλώς εδώ στην δική τους περίπτωση κόπηκε διά της
παραβάσεως ο πνευματικός επενδύτης το οποίον εξασφαλίζει ο Θεός. Άρα πρέπει να
υπάρχουν στη ζωή μας και οι δύο επενδύτες, διαφορετικά η ζωή είναι χωρίς
αποστολή Θεού. Εμείς ξεκινήσαμε σήμερα να γευόμεθα τον πνευματικό επενδύτη και
αν χρειαστεί θα προσεγγίσουμε και τον υλικό, αφού έχουμε την άδεια από τον Θεό,
όταν μας δοθεί αν χρειαστεί να τον πάρουμε. Έτσι δεν θα προβούμε στην ενέργεια
να θελήσουμε να αρπάξουμε τη ζωή πριν ο Θεός μας δώσει την άδεια, ώστε να μην
πάθουμε ότι και η Εύα.
Οι πρωτόπλαστοι εδώ στον στίχο αυτό έκαναν κάτι που
πριν δεν το είχαν κάνει. Αυτό όμως δεν το άντεξε η συνείδησή τους, διότι το
έλεος δεν ήτο γνωστό εις αυτούς. Με αποτέλεσμα μετά την ενέργεια αυτή οι
πρωτόπλαστοι να νομίζουν ότι έβλαψαν τον Θεό και ότι θα χάσουν τη ζωή, θα
διωχθούν από τον Θεό το οποίο συνέβη.
Εγώ κάποτε είχα αυστηρή συνείδηση και τηρούσα στην
ακρίβεια τους τύπους του ορθοδόξου δόγματος. Έτσι μία Τετάρτη έφαγα ένα γλυκό
κοκ, αυτό θεώρησα ότι ήταν μεγάλη αμαρτία και κόντεψα να πεθάνω. Φανταστείτε αν
έχουμε άγνοια τι μηχανισμοί φθοράς λειτουργούν μέσα μας. Το ουσιαστικότερο
δένδρο για μένα που παράγει ζωή είναι η ένωση Θεού και ανθρώπου. Αυτό το δένδρο
κάνει καρπούς συνέχεια οι οποίοι σήμερα εκδηλώνονται παντού στον υλικό τομέα με
τεχνικά επιτεύγματα και στον πνευματικό κόσμο με πνευματικά θεάρεστα έργα
αγάπης. Το υλικό δένδρο που αναφέρεται εδώ στον στίχο αυτό ότι ήτο εν τω μέσω
του παραδείσου δεν είναι δένδρο αλλά το ορμονικό σύστημα, το οποίο διά της
ενώσεως του ανδρός και της γυναικός παράγει ζωή, έτσι έρχονται στον κόσμο τα
παιδιά. Μεγάλο πράγμα αυτό.
Αν πάρουμε το σώμα μας για παράδεισο, για κήπο της
Εδέμ, εν τω μέσω βρίσκεται το δένδρο της ζωής, αυτό που αναφέρεται εδώ και
εννοεί εδώ τα κρυφά μέλη του σώματος του κάθε ανθρώπου. Τα μέλη αυτά παράγουν
ζωή, τα παιδιά. Και στο σχολείο είχαμε ακούσει ότι αυτό το δένδρο ήταν μία
μηλιά, τα μισά μήλα ήτο καλά και τα άλλα μισά ήτο κακά. Αλλά το δένδρο δεν ήτο
τελικά μηλιά, ήτο το σύστημα της γενετικής του ανθρώπου το οποίο παράγει ζωή,
παιδιά καλά ή κακά. Το ότι το δένδρο είναι τα απόκρυφα μέλη του σώματος
αναφέρεται στον στίχο επτά. Εδώ αναφέρει ότι όταν έφαγαν οι πρωτόπλαστοι
προέβηκαν στην πράξη αυτή, στην ένωση μεταξύ τους. Μετέπειτα εγνώρισαν ότι ήσαν
γυμνοί, ντράπηκαν και ράψαντες φύλλα συκής έκαμον εις εαυτούς περιζώματα. Όταν
σκοτώσεις κάποιον κρύβεις το αντικείμενο το οποίο χρησιμοποίησες για να αφαιρέσεις
τη ζωή του. Αυτό έκαναν και οι πρωτόπλαστοι με τα φύλλα και ο λόγος διότι
χρησιμοποίησαν κάτι που μέχρι χθες δεν το ήξεραν σαν θέλημα Θεού αλλά και δεν
είχαν ρωτήσει τον Θεό, δεν συζήτησαν αυτό που ένιωθαν με το Θεό. Ο απ. Παύλος
αναφέρει να προσέξουμε μήπως υπάρχει μέσα μας κάποια ρίζα πικρίας, η οποία
αναφύουσα μας φέρει σε αδιέξοδο και μας κάνει να μετανιώσουμε πικρά. Η ρίζα
πικρίας μπήκε εδώ στην Εύα ή μάλλον την ιδέα της ένωσης ανδρός και γυναικός την
απέκτησαν οι πρωτόπλαστοι από τα ζώα, τα οποία έρχονταν εις συνουσία όμως με
την πάροδο του χρόνου απέθνησκαν. Αυτό που έβλεπαν ενήργησε σε αυτούς αρνητικά,
το πίστεψαν. Έτσι σκέφτηκαν ότι αν και αυτοί έρθουν σε συνουσία θα πεθάνουν.
Καμία σχέση με εμάς που γνωρίζουμε το έλεος που χάρισε ο Θεός και τι κάνει
σήμερα σε εμάς αυτό το έλεος του Χριστού, το οποίο μας εξασφαλίζει τη ζωή διά
της μετανοίας. Την ενέργεια όμως να προβούν στην εκτέλεση της πράξης αυτής τους
την ενέπνευσε ο διάβολος και η παράβαση, η διαβολή δημιουργήθη έναντι του
Κυρίου, του Θεού εις αυτούς οι οποίοι είχαν εντολή να μην προβούν στην πράξη
αυτή. Η αμαρτία εδώ έγκειται στο να μην προτρέχουμε να λάβουμε πράγματα στον
υλικό ή πνευματικό τομέα τα οποία ο Θεός δεν μας τα ευλόγησε ακόμη. Έτσι
δημιουργείται η αμαρτία η οποία είναι η ανυπακοή στο θέλημα του Θεού.
Η παράβαση τους οδήγησε στο να νιώθουν ντροπή, ενοχές,
στενοχώρια, φόβο πράγματα αδιανόητα γι’ αυτούς. Με λίγα λόγια τους οδήγησε η
παράβαση έξω από την μακαριότητα, την ευλογία του Θεού, την ειρήνη, τη σοφία,
τη χαρά. Ο φόβος τώρα, το σοκ αυτό που υπέστησαν τους έκανε να κινηθούν με
αλλοφροσύνη, μάλιστα προέβησαν στην σκέψη να ξεγελάσουν τον Θεό. Το ένα
δαιμόνιο όταν το οικειοποιηθείς φέρνει και άλλο, το ένα λάθος απεδείχθη ότι
φέρνει πολλά. Έτσι λοιπόν πήραν φύλλα για να κρύψουν τα γεννητικά τους μέλη
μήπως και δεν το καταλάβει ο Θεός. Ακόμη μέχρι και σήμερα κρύβουνε τα μέλη αυτά
οι άνθρωποι και το κακό σε αυτά τα μέλη αυξάνει, διότι όταν κρύβεις κάτι του
δίνεις αξία περισσότερη απ’ ότι πρέπει. Μάλιστα έχουν κλέψει τόσο πολύ την
προσοχή του ανθρώπου ώστε οι περισσότερες συζητήσεις να επισκιάζονται γύρω από
αυτά τα μέλη, περιφρονώντας οι άνθρωποι ή θέτοντας τα υπόλοιπα μέλη που
αποτελούν το σώμα υποδεέστερα όπως χέρια, πόδια, μάτια, εγκέφαλος κ.λ.π.
Φανταστείτε τώρα πόσο ισχυρό ήτο το σοκ που υπέστησαν
οι πρωτόπλαστοι ώστε να μεταλαμπαδευτεί ο φόβος αυτός, η ντροπή αυτή που
ένιωσαν για τα μέλη αυτά μέχρι σήμερα. Και το βλέπουμε αυτό διότι νοιώθουμε
ντροπή, άσχημα αν τύχει κάποιος να μας δει γυμνούς, ενώ τα μικρά παιδιά δεν το
έχουν αυτό. Και ξέρουμε ότι ο Κύριος διέταξε πως εάν δεν γίνουμε ωσάν τα παιδία
δεν δυνάμεθα να εισέλθουμε στην βασιλεία του Θεού. Τώρα θα μας πει κάποιος, τι
μας λες; Να περπατάμε γυμνοί για να μην νοιώθουμε ντροπή; Διότι έχω ακούσει ότι
μερικοί άνθρωποι που ανήκουν σε αιρέσεις ανέπτυξαν τέτοιες σκέψεις. Εγώ απαντώ
φυσικά όχι. Ο Θεός παραχώρησε σήμερα την ενδυμασία και μάλιστα πολυμορφική και
ο ίδιος ο Χριστός ήτο ντυμένος και μάλιστα με άραφο χιτώνα. Πιστεύω ότι έτσι θα
είναι πάντα με την μόνη διαφορά που είναι ότι όταν αναγεννηθούμε θα φύγει το
πονηρό από το μυαλό μας. Και αυτό θα πρέπει εμείς να κάνουμε σήμερα, να
βγάλουμε το πονηρό από μέσα μας και όχι τα ρούχα, ώστε να βασιλέψει ο Θεός. Όχι
λοιπόν ενέργειες εξωγραφικές που αντιτίθενται στις εντολές του Θεού και είναι
εντάλματα ανθρώπων. Εξάλλου ο κόσμος που ζούμε έχει εκπολιτιστεί και έχει αρχές
και δόξα ο Θεός για αυτές τις αρχές.
Όλο αυτό που συνέβη στους πρωτόπλαστους ήτο σχέδιο
παραχώρησης Θεού για δύο λόγους. Ο πρώτος λόγος για να πολλαπλασιαστεί η οικογένεια
του Θεού, ο άνθρωπος, ώστε ο Θεός να διοχετεύσει την σοφία του σε πολλούς
εγκεφάλους. Ο δεύτερος λόγος είναι να γίνει ο άνθρωπος εις το γινώσκειν το
καλόν και το κακόν, Θεός, κατ’ εικόνα και ομοίωση Θεού. Γένοιτο!
Στίχος 8
«Και ήκουσαν την φωνήν Κυρίου του Θεού, περιπατούντος
εν τω παραδείσω προς το δειλινόν· και εκρύφθησαν ο Αδάμ και η γυνή αυτού από
προσώπου Κυρίου του Θεού, μεταξύ των δένδρων του παραδείσου».
ΑΠΑΝΤΗΣΗ
Ήκουσαν την φωνή του Θεού. Άρα ο Θεός έχει φωνή η
οποία παράγεται εκ των φωνητικών χορδών όπως και του ανθρώπου. Άλλωστε και ο
Χριστός ήτο ομοιοπαθής με εμάς. Ο Ιωάννης ο θεολόγος αναφέρει: ο Λόγος
έγεινε σαρξ και κατώκησε μεταξύ ημών και είδομεν την δόξαν αυτού, δόξαν ως
μονογενούς παρά του Πατρός, πλήρης χάριτος και αληθείας.
Συνεχίζει ο στίχος και μας λέει: περιπατούντος ο Θεός
εν τω παραδείσω προς το δειλινόν. Άρα περπατάει κιόλας. Αναρωτιόμαστε, τι είναι
ο Θεός. Είναι για μένα το μεγαλύτερο μυστήριο και όταν απλοποιηθούμε θα τον
εννοήσουμε και θα τον δούμε πρόσωπο με πρόσωπο. Κάποτε ο Μωϋσής ζήτησε να δει
τον Θεό. Ο Θεός του είπε να σταθεί ανάμεσα από δύο βράχους οι οποίοι του έδιναν
περιορισμένη εικόνα του Μωϋσή. Αφού ο Μωϋσής τοποθέτησε τον εαυτό του εκεί που
του υπέδειξε ο Θεός, τότε αυτός πέρασε από την άλλη μεριά του βράχου και ο
Μωϋσής από την χαραμάδα είδε την πλάτη του. Άρα ο Θεός έχει και πλάτη. Δύο με
τρεις φορές ο Πατέρας στην παγκόσμια πνευματική ιστορία έκανε την παρουσία του.
Στον ίδιο στίχο αναφέρει ότι οι πρωτόπλαστοι ερχόμενος ο Θεός προς αυτούς
εκρύφθησαν. Έτσι ο Θεός τώρα ψάχνει τον Αδάμ και την Εύα. Φανταστείτε λίγο την
σκηνή. Γίνεται εδώ ανθρώπινη, οικεία σε εμάς διότι όλοι έχουμε κρυφτεί στο
δρόμο ή στα μαγαζιά όταν ήμασταν στην πόλη ώστε να μην μας δει κάποιος που
περνούσε, τον οποίον δεν θέλαμε εκείνη τη στιγμή να μας δει, να μας αντιληφθεί
για τον α ή β λόγο.
Στίχος 9
«Εκάλεσε δε Κύριος ο Θεός τον Αδάμ και είπε προς
αυτόν, Που είσαι;».
ΑΠΑΝΤΗΣΗ
Πολλές φορές κι εμείς όταν δεν βρίσκουμε κάποιον
αρχίζουμε να τον καλούμε. Έτσι σηκώνουμε τον τόνο της φωνής πιο ψηλά για να μας
ακούσει. Το ίδιο έκανε και ο Θεός, εξάλλου ότι έχουμε από αυτόν το λάβαμε.
Στίχος 10
«Ο δε είπε, Την φωνήν σου ήκουσα εν τω παραδείσω, και
εφοβήθην, διότι είμαι γυμνός· και εκρύφθην».
ΑΠΑΝΤΗΣΗ
Προ της πτώσης η παρρησία και η φιλική σχέση υπήρχε
μεταξύ Θεού και ανθρώπου. Εδώ όμως φανερώνει ότι εφοβήθη ο Αδάμ και ο λόγος
αναφέρει εδώ ο στίχος διότι ήτο γυμνός. Ο φόβος δημιουργήθηκε από την παράβαση
των εντολών του Θεού. Εξάλλου σήμερα εμείς γνωρίζουμε ότι τα πάντα είναι γυμνά
και τετραχηλισμένα ενώπιον του Θεού.
Στίχος 12
«Και είπεν ο Αδάμ, Η γυνή την οποίαν έδωκας να ήναι
μετ' εμού, αυτή μοι έδωκεν από του δένδρου και έφαγον».
ΑΠΑΝΤΗΣΗ
Κάτι που κάνουμε όλοι και που είναι η εύκολη λύση να
τα ρίξουμε όλα στους άλλους ενώ η κύρια αιτία είναι ο διάβολος και εμείς του
δίνουμε το δικαίωμα. Αυτός είναι ο εχθρός της ψυχής και του σώματος και όχι ο
συνάνθρωπος. Ο Κύριος τόνισε: μην κρίνετε ίνα μην κριθήτε………….. Και εγώ λέω,
πριν κρίνεις περπάτησε δέκα ημέρες με το μυαλό του αδελφού και θα καταλάβεις τα
πάντα γι’ αυτόν.
Στίχος 15
«Και έχθραν θέλω στήσει αναμέσον σου και της γυναικός
και αναμέσον του σπέρματός σου και του σπέρματος αυτής· αυτό θέλει σου
συντρίψει την κεφαλήν και συ θέλεις κεντήσει την πτέρναν αυτού».
ΑΠΑΝΤΗΣΗ
Εννοεί σπέρμα της γυναικός τον Χριστό, ο οποίος
γεννήθηκε από το σπέρμα της αεί Παρθένου Μαρίας χωρίς σπέρμα ανδρός. Άλλη
έννοια της γυναίκας είναι η εκκλησία του Χριστού η οποία κάνει πόλεμο στον
διάβολο αιώνες τώρα. Ο Χριστός, το σπέρμα της γυναικός θα συντρίψει το κεφάλι
του σατανά που είναι ο θάνατος. Το φίδι είναι ο διάβολος, παραβολικά αναφέρεται
εδώ, όπου θα του κεντήσει την πτέρνα και εννοεί την σταυρική θυσία του Κυρίου.
Στίχος 16
«Προς δε την γυναίκα είπε, Θέλω υπερπληθύνει τας λύπας
σου και τους πόνους της κυοφορίας σου· με λύπας θέλεις γεννά τέκνα· και προς
τον άνδρα σου θέλει είσθαι η επιθυμία σου και αυτός θέλει σε εξουσιάζει».
ΑΠΑΝΤΗΣΗ
Τρεις τιμωρίες ειπώθηκαν υπό του Θεού στην Εύα, στην
γυναίκα γενικότερα.
Η πρώτη είναι: Θέλω υπερπληθύνει τας λύπας σου. Με
πολλούς τρόπους σε όλη την παγκόσμια ιστορία δημιουργήθηκε αυτό. Πρώτον, τα
παιδιά που γεννούσαν οι γυναίκες πήγαιναν στους πολέμους τα οποία σκότωναν ή
γίνονταν δούλοι. Δεύτερον, δεν είχαν εξουσία οι γυναίκες στη ζωή, μάλιστα τις
πουλούσαν έναντι τριών σακοράφων αναφέρεται. Τρίτον, τις εμπορεύονταν.
Τέταρτον, τις χρησιμοποιούσαν στους αγρούς όπως τα ζώα.
Η δεύτερη τιμωρία είναι: Με λύπας θέλεις γεννά.
Πράγματι μέχρι σήμερα αλλά ακόμη και σήμερα η γυναίκα γεννά με φρικτούς πόνους
και πολλές φορές μόνη της χωρίς βοήθεια.
Η τρίτη τιμωρία είναι: Και προς τον άνδρα σου θέλει
είσθαι η επιθυμία σου. Πράγματι ότι επιθυμεί πρέπει ένας άνδρας να της το
φέρνει και μάλιστα μέχρι ακόμη και σήμερα την εξουσιάζει ο άνδρας, όχι φυσικά
σε όλες τις περιπτώσεις, αφήνοντας να εννοηθεί ότι πρώτα δεν εξουσιάζονταν αλλά
ήτο αυτόβουλη και συνεργάτης του ανδρός και του Θεού, ζώντας και οι δύο
σύντροφοι με τα στοιχεία της ευγενής άμιλλας και όλα τα ανθρώπινα δικαιώματα,
τα οποία στην εποχή μας ξεκίνησαν να λαμβάνουν χώρα ανεξαρτήτου φύλου,
δόγματος, χώρας, φυλής, έθνους. Έτσι αφήνει να εννοηθεί σήμερα ότι οι τιμωρίες
αυτές του Θεού προς την γυναίκα λαμβάνουν τέλος.
Στίχος 17
«Προς δε τον Αδάμ είπεν, Επειδή υπήκουσας εις τον
λόγον της γυναικός σου και έφαγες από του δένδρου, από του οποίου προσέταξα εις
σε λέγων, Μη φάγης απ' αυτού, κατηραμένη να ήναι η γη εξ αιτίας σου· με λύπας
θέλεις τρώγει τους καρπούς αυτής πάσας τας ημέρας της ζωής σου·».
ΑΠΑΝΤΗΣΗ
Μία είναι η τιμωρία του άνδρα που σχεδόν επικρατεί
μέχρι σήμερα όχι όμως ολοκληρωμένη όπως ειπώθηκε, διότι είπαμε σήμερα αλλάζει ο
Θεός το σχέδιό του και παίρνει πίσω τις τιμωρίες ώστε να μην επισκιάζουν τη ζωή
μας. Διότι σήμερα ο άρτος έρχεται σε πολλούς κάτω από διαφορετικές συνθήκες πιο
ανθρώπινες. Ο άνδρας έχει κατά τον απ. Παύλο κεφαλή τον Χριστό η δε γυνή του
ανδρός. Εδώ όμως ο Αδάμ, ο άνδρας έδωσε την εξουσία αυτή στην γυναίκα του και ο
λόγος διότι την υπάκουσε σε εξωγραφική εντολή του Θεού. Έτσι έθεσε κεφαλή αυτή
την γυναίκα και το βλέπουμε μέχρι και σήμερα σε πολλές περιπτώσεις να
υφίσταται, διότι η γυναίκα πολλές φορές έχει εξουσία επί του ανδρός, φυσικά όχι
διότι κάνει το θέλημα του Θεού αλλά διότι επικρατεί εις τον άνδρα διά των
παθών. Το σωστό είναι να επανέλθουν πάλι τα πράγματα όπως ήτο προ της πτώσης
όπου και τα δύο φύλα έχουν κεφαλή τον Χριστό και συνεργάζονται μεταξύ τους για
την δόξα του Θεού και την πρόοδο του ανθρώπου σε προσωπικό και γενικό επίπεδο.
Αυτό είναι η ευλογία του Θεού, ώστε η οικογένεια, η κοινωνία, το χωριό, η πόλη,
η χώρα να λειτουργεί ως σαν μία συμφωνική ορχήστρα όπου όλοι μετέχουν και χρεία
αλλήλων έχουσι οι πάντες τους πάντες.
Ο άνδρας μέχρι και σήμερα είναι υπεύθυνος για την
οικογένειά του και με πολλούς τρόπους οι οποίοι τον κουράζουν αποκτά την τροφή
του και εξασφαλίζει την επιβίωση τη δική του και της οικογένειάς του. Όταν όμως
ο άνδρας επιστρέψει 100% στον Θεό, ο Θεός θα στείλει τους αγγέλους του ώστε να
υπηρετούν αυτόν και τους γύρω του. Γένοιτο, γένοιτο αμήν.
Στίχος 18
«Και ακάνθας και τριβόλους θέλει βλαστάνει εις σέ· και
θέλεις τρώγει τον χόρτον του αγρού·».
ΑΠΑΝΤΗΣΗ
Εδώ αφήνει να εννοηθεί ότι προ της πτώσης η γη δεν
γεννούσε αγριόχορτα, ήτο ευλογημένη και παντού υπήρχε
χόρτος Θεού το οποίον ελάμβαναν ζώα και άνθρωπος χωρίς να κουράζονται να τον
αναπτύξουν ή να τον καλλιεργήσουν.
Στίχος 19
«Εν τω ιδρώτι του προσώπου σου θέλεις τρώγει τον άρτον
σου, εωσού επιστρέψης εις την γην, εκ της οποίας ελήφθης· επειδή γη είσαι και
εις γην θέλεις επιστρέψει».
ΑΠΑΝΤΗΣΗ
Εν τω ιδρώτι του προσώπου σου. Πράγματι μέχρι σήμερα ο
άνδρας είναι υπεύθυνος για τα μέλη της οικογενείας του και φέρνει τα αγαθά με
κόπο τα οποία απολαμβάνει η οικογένεια, ωσότου επιστρέψει εις την γην, διότι γη
είναι και εις την γην θέλει επιστρέψει. Και εννοεί ότι ο Θεός έπαψε να τρέφει
τον άνθρωπο μετά την πτώση, την παράβαση με την παρουσία του ώστε να του
χαρίζει ζωή. Έτσι αφού ο Θεός λείπει από τη ζωή μας, χρειάζεται για να κινηθούν
οι μηχανισμοί της ζωής η τροφή, η οποία παράγεται από το χώμα. Παρόλα αυτά η
ζωή που προέρχεται από το χώμα δεν αφθαρτοποιεί τον άνθρωπο, έτσι η φθορά, το
γήρας, ο θάνατος επισκιάζει τους πάντες και έτσι επιστρέφουμε στο χώμα και αυτό
συμβαίνει μέχρι σήμερα. Όταν όμως ο Θεός επισκιάσει τον άνθρωπο και ο άνθρωπος
έχει σαν τροφή τον Θεό, θα επανέλθουμε στην άφθαρτη ζωή. Όταν ζεις με τον άφθαρτο
Θεό τότε ο Θεός, η αφθαρσία δύναται να σε επισκιάσει. Όταν ζεις με φθαρτά όντα
τότε μιμείσαι αυτά σε όλους του τομείς και πτυχές τους οδηγώντας τον εαυτό σου
σε αδιέξοδο.
Στίχος 21
«Και έκαμε Κύριος ο Θεός εις τον Αδάμ και εις την
γυναίκα αυτού χιτώνας δερματίνους και ενέδυσεν αυτούς».
ΑΠΑΝΤΗΣΗ
Η λέξη Αδάμ στα εβραϊκά δηλώνει γενικά τον άνθρωπο ή
την ανθρωπότητα και έχει κοινή ρίζα με την λέξη γη (αδάμα). Το όνομα
Αδάμ δηλώνει την προέλευση του ανθρώπου από την γη και κατά συνέπεια την άμεση
εξάρτησή του από τον δημιουργό του, ο οποίος τον ζωογονεί εμφυσώντας στο
πρόσωπό του πνοή ζωής. Ο απ. Παύλος αποκαλεί τον Ιησού Χριστό έσχατο Αδάμ γιατί
στο πρόσωπό του αποκαθίσταται η κοινωνία μεταξύ ανθρώπου και Θεού, η οποία
μέχρι σήμερα έχει διασπαστεί με την αμαρτία των πρωτοπλάστων.
Εύα, το όνομα που έδωσε ο Αδάμ στην γυναίκα του μετά
την πτώση. Εύα σημαίνει στα εβραϊκά ζωή. Και όλα τα ονόματα κρύβουν μυστήρια
θετικά ή αρνητικά. Η γλωσσολογία έχει γνώση σε αυτά και σε αυτήν μπορούμε να
ανατρέξουμε ώστε να μάθουμε το δικό μας όνομα, εκτός αν μας το αποκαλύψει ο
Θεός σε εμάς.
Στίχος 22
«Και είπε Κύριος ο Θεός, Ιδού, έγεινεν ο Αδάμ ως εις
εξ ημών, εις το γινώσκειν το καλόν και το κακόν· και τώρα μήπως εκτείνη την
χείρα αυτού και λάβη και από του ξύλου της ζωής και φάγη και ζήση αιωνίως·».
ΑΠΑΝΤΗΣΗ
Αυτό που ήθελε ο Θεός για να ολοκληρώσει τον
άνθρωπο το πέτυχε. Έτσι ο άνθρωπος γνώρισε μέρος καλού
και κακού. Χρειάστηκαν όμως για να γνωρίσει ο άνθρωπος ολοκληρωμένα το καλό και
το κακό να διέλθουν οι αιώνες, ώστε αυτοί να τον παραδειγματίσουν ιδιαίτερα
σήμερα και να τον γεμίσουν σοφία στο θετικό και στο τι συνεπάγεται αυτό και
σοφία στο κακό και στο τι συνεπάγεται. Τον ρόλο του καλού τον έχουν παρουσιάσει
προφήτες, κυρίως άγιοι. Τον ρόλο του κακού τον παρουσίασαν εγωκεντρικοί
βασιλιάδες, οι οποίοι δημιούργησαν και προκάλεσαν τρομερούς πολέμους για
προσωπικά συμφέροντα και προσωπικές φιλοδοξίες. Άλλα πρόσωπα προήλθαν από την
πολιτική του κόσμου, η οποία δημιούργησε μεγάλα κακά. Και τρίτον το κακό
παρουσιάστηκε από την αμαρτία που είχε επισκιάσει τον άνθρωπο.
Και τώρα μήπως εκτείνη την χείρα του και φάγη από το
δένδρο της ζωής το οποίο για μένα είναι ο Χριστός. Νομίζω ότι ήρθε ο χρόνος να
εκτείνουμε τα χέρια μας στον ουρανό ώστε να βρούμε χάρη από τον Θεό διά του αγώνα
του καθαρισμού και του αγιασμού, ώστε να φάμε πάλι από του δένδρου της ζωής.
Αυτό συνεπάγεται με αγώνα πνευματικό, με αγιασμό, με αφιέρωση, με μετάνοια, με
αναγέννηση. Εύχομαι να λάβουμε όλοι, οι πάντες από το δένδρο της ζωής και να
λάβουμε τη ζωή την αιώνια γιατί χωρίς αυτή θα ζήσουμε πολλούς αιώνες και ήδη
έχει συμβεί στο σκοτάδι μέχρι να πραγματοποιηθούν τα γεγραμμένα που είναι η
κατάργηση της αμαρτίας, η ίδρυση της βασιλείας, η κατάργηση του φυσικού
θανάτου, η έλευση του Κυρίου και τελευταία η ανάσταση των εν Κυρίω
κοιμηθέντων.
Στίχος 23
«Όθεν Κύριος ο Θεός εξαπέστειλεν αυτόν εκ του
παραδείσου της Εδέμ, διά να εργάζηται την γην εκ της οποίας ελήφθη».
ΑΠΑΝΤΗΣΗ
Όθεν ο Κύριος ο Θεός. Ο τρόπος που χρησιμοποίησε ο
Θεός ώστε να βγάλει τον άνθρωπο από τη ζωή και που παραμένει μέχρι σήμερα λόγω
της έλλειψης υπακοής του θελήματος αυτού, είναι το να του κεντρίζει το
ενδιαφέρον, την περιέργεια ώστε να ασχολείται με το χώμα, με την ύλη και όχι με
τον Θεό, η οποία ύλη χρειάζεται χρόνο. Αυτά τα δύο είναι αρκετά διότι μας
δημιουργούν υποχρεώσεις και μας κλέβουν τον χρόνο. Σε εκείνον τώρα που ο Θεός
θα θελήσει να του δημιουργήσει συνθήκες ζωής, θα τον φωτίσει να περιορίσει την
ύλη και να βρει χρόνο ώστε να γνωρίσει τον εαυτό του. Μετέπειτα είναι όλα
εύκολα. Και τους μαθητές του αλλά και όσους αγαπούσε και ήθελε να τους
επαναφέρει στη ζωή, τους οδήγησε στην αφιέρωση. Παραδείγματα έχουμε στο Κατά
Λουκά Άγιο Ευαγγέλιο και όταν καλούσε τους μαθητές του ειδικά όταν κάλεσε τους
υιούς Ζεβεδαίου, τον τελώνη κ.λ.π.
Στίχος 24
«Και εξεδίωξε τον Αδάμ· και κατά ανατολάς του
παραδείσου της Εδέμ έθεσε τα Χερουβείμ και την ρομφαίαν την φλογίνην, την
περιστρεφομένην, διά να φυλάττωσι την οδόν του ξύλου της ζωής».
ΑΠΑΝΤΗΣΗ
Τα Χερουβείμ είναι άγγελοι υψηλόβαθμοί στην ιεραρχία
και στην υπηρεσία του Θεού. Μάλιστα τα Χερουβείμ είναι μία εκ των
σημαντικότερων ιεραρχιών στην υπηρεσία του Θεού. Τα Χερουβείμ είναι οι φυλακές
της γνώσης του δένδρου της ζωής και συχνά αναφέρονται ως οι αρματηλάτες του
Θεού. Τα Χερουβείμ είναι εκείνα που κατεβαίνουν ανά χρονικές περιόδους στον
κόσμο για να εκτελέσουν την διαταγή του Θεού θετική ή αρνητική.
Στον ίδιο στίχο αναφέρεται ότι ο Θεός έθεσε και την
ρομφαία την φλογίνη την περιστρεφομένη διά να φυλάττει την οδόν του ξύλου της
ζωής. Η ρομφαία είναι κάτι που έχει πολλά μαχαίρια, τα οποία με ιλιγγιώδη
ταχύτητα φέρνουν γύρω από το δένδρο της ζωής, το οποίο είναι στον εγκέφαλο του
καθενός και όποιος θέλει να το πλησιάσει τα μαχαίρια αυτά τον σκοτώνουν. Αυτά
τα μαχαίρια που δεν μας αφήνουν να φτάσουμε στο δένδρο είναι: α) αδυναμίες, β)
υλικές υποχρεώσεις. Το πιο δύσκολο είναι αυτό, οι υποχρεώσεις, οι οποίες μας
καθιστούν εγωιστές διότι θέλουμε να αρέσουμε στους ανθρώπους όπως στην
οικογένεια, στον εργασιακό χώρο, στους φίλους, στις κοινωνίες που ζούμε κ.λ.π.
Έτσι δεν αποκτούμε υποχρεώσεις να αρέσουμε στον Θεό. Αυτές οι υποχρεώσεις είναι
αφιέρωση, μελέτη, μετάνοια, αναγέννηση. Άλλα μαχαίρια είναι ζήλια, ψέμα,
εγωισμός, κρίση, πονηρία, φόβος, θυμός, στενοχώρια, υλοφροσύνη,
επιδεικτικότητα, περιαυτολογία, έπαινος του περιβάλλοντος κ.λ.π.
Εύχομαι να βρούμε τον δρόμο μας όλοι και να
επιστρέψουμε στις αρχές του Θεού που ενεργοποιούν το δένδρο της ζωής μέσα μας
και γύρω μας.
Γένοιτο, γένοιτο αμήν.