Ταπείνωση
σημαίνει
Το μυστικό όλων των πνευματικών δραστηριοτήτων μας είναι η ταπείνωση. Ταπείνωση σημαίνει, να τα δέχομαι όλα συνειδητά γνωρίζοντας ότι ο Θεός το θέλει αλλά και το φέρνει το καθετί στην ζωή μου, στην ζωή σου, στην ζωή μας και ο λόγος, για να γίνω καλύτερος εγώ, εσύ, εμείς αλλά και το περιβάλλον μου. Μάλιστα, ανάλογα το θαύμα που θα συντελεστεί στην ζωή μας -από αυτό δηλαδή που δέχτηκα- αυτό θα επηρεάσει και μέρος του πνευματικού κόσμου προς οικοδομή. Η ταπείνωση να ξέρουμε είναι το ακριβότερο άρωμα στην ζωή μας, ενώ η αγάπη είναι το κουστούμι. Η ταπείνωση και η αγάπη είναι το διαμαντένιο κόσμημα που δεν χάνει ποτέ την αξία του όταν το φοράμε πάνω μας. Στην συνέχεια η πίστη και η δικαιοσύνη, μας καθιστούν παιδιά Θεού. Όλα αυτά θα μας πλέουν αιώνια στα αγιοπνευματικά πελάγη της ειρήνης του Χριστού μας. Αμήν. Για να ζήσουμε όλα αυτά που μας εξασφάλισε η παρουσία του Θεού στην ζωή μας, χρειάζεται να ευαρεστήσουμε τον Θεό με τα λόγια μας και με τα έργα μας.
Δεν
θα εργαζόμαστε για το θεαθήναι ή για το "εγώ" μας αλλά για την δόξα
του Θεού και την σωτηρία του κόσμου, διότι είμαστε υπηρέτες και όχι αρχηγοί.
Μάλιστα όλοι ξέρουμε ότι «Ἐὰν μὴ Κύριος οἰκοδομήσῃ οἶκον, εἰς μάτην ἐκοπίασαν οἱ
οἰκοδομοῦντες·» (Ψαλμός 126:1). Ο Θεός ευαρεστείται με την απλότητα και την
ταπείνωση που θα πρέπει να δείχνει ο καθένας στο σχέδιο του Θεού, υπηρετώντας
ταπεινά το κάλεσμα που έλαβε αλλά και το θέλημα του Θεού. Να ξέρουμε λοιπόν,
ότι τον Θεό τον έλκουμε με την ταπείνωση. Ταπείνωση είναι να κατηγορείς τον
εαυτό σου παρά να τον επαινείς. Όταν τον κατηγορείς, τον διορθώνεις, ενώ όταν
τον επαινείς, τον καταστρέφεις αφού δεν παίρνει καμία διόρθωση νομίζοντας ότι
είσαι σωστός. Με αρχή την ταπείνωση και στην συνέχεια την αγάπη, θα φέρουμε τον
Θεό στην ζωή μας. Αυτά θα μεγαλώσουν την πίστη, την δικαιοσύνη αλλά και όλο το
πλήρωμα των καρπών, των χαρισμάτων, των σημείων αλλά και των ιδιοτήτων του Αγίου
Πνεύματος. Επαναλαμβάνω, στον Θεό αρέσει περισσότερο η ταπείνωση για το όποιο
λάθος κάναμε παρά η υπερηφάνεια για το καλό που κατορθώσαμε. Να αποκλείσουμε
τον εγωισμό από την ζωή μας, διότι όταν καυχόμαστε για τον εαυτό μας ή για κάτι
που είναι δίπλα μας, τότε ανάβουμε το φιτίλι για να εκραγεί η βόμβα του
εγωισμού μέσα μας αλλά και γύρω μας, κάτι που κάνει τον Θεό να μας
αποστρέφεται. Μάλιστα στην συνέχεια αυτή η κατάσταση, θα μας οδηγήσει στον
θάνατο ψυχής και σώματος. Εκείνος που με κάθε τρόπο επιδιώκει την φιλία των
ανθρώπων, απομακρύνεται εντελώς από την φιλία του Θεού. Είναι και γραφικό, «οὐκ
οἴδατε ὅτι ἡ φιλία τοῦ κόσμου ἔχθρα τοῦ Θεοῦ ἐστιν; ὃς ἂν οὖν βουληθῇ φίλος εἶναι
τοῦ κόσμου, ἐχθρὸς τοῦ Θεοῦ καθίσταται» (Ιακ. 4:4) και όποιος φίλος του Θεού,
εχθρός του κόσμου. «Καὶ ἐπὶ τίνα ἐπιβλέψω, ἀλλ᾿ ἢ ἐπὶ τὸν ταπεινὸν καὶ ἡσύχιον
καὶ τρέμοντα τοὺς λόγους μου» (Ησ. 66:2). Ταπεινός είναι αυτός που κατάλαβε τα
εξής: «οὕτω καὶ ὑμεῖς, ὅταν ποιήσητε πάντα τὰ διαταχθέντα ὑμῖν, λέγετε ὅτι δοῦλοι
ἀχρεῖοί ἐσμεν, ὅτι ὃ ὠφείλομεν ποιῆσαι πεποιήκαμεν» (Λουκ. 17:10) καθώς «ἄρα οὖν
οὐ τοῦ θέλοντος οὐδὲ τοῦ τρέχοντος, ἀλλὰ τοῦ ἐλεοῦντος Θεοῦ» (Ρωμ. 9:16),
επίσης «πᾶσα δόσις ἀγαθὴ καὶ πᾶν δώρημα τέλειον ἄνωθέν ἐστι καταβαῖνον ἀπὸ τοῦ
πατρὸς τῶν φώτων» (Ιακ 1:17). Ο ταπεινός γνωρίζει ότι ο Θεός του έδωσε πνεύμα
Θεού με λογική Θεού, ο Θεός του έδωσε σώμα, ο Θεός του έδωσε γη, οξυγόνο, ζωή,
ο Θεός τον δημιούργησε, ο Θεός τον ευλόγησε. Ο ταπεινός γνωρίζει ότι ο Θεός
μεριμνά για τα πουλιά, άρα θα μεριμνήσει και γι’ αυτόν. Ο Θεός κάνει τον
ταπεινό να νιώθει πάντα εμπιστοσύνη, δεν αγωνιά για τίποτα. Ο ταπεινός είναι
και απλός. Η απλότητα είναι η θύρα που κάνει τον Θεό να έρθει στην ζωή του.
Ταπεινός είναι αυτός που έχει ακατάπαυστη δραστηριότητα, όμως ποτέ δεν νιώθει
ότι κάνει πολλά, πάντα νιώθει ελλιπής, έτσι συνεχίζει να σπουδάζει την σοφία
του Θεού και των ανθρώπων, και ο λόγος, για να γίνει καλύτερος από τον χθεσινό
του εαυτό. Ο ταπεινός δεν κρίνει, ο ταπεινός δεν διεκδικεί, ο ταπεινός είναι
μόνιμα ένας υπηρέτης, ο ταπεινός δέχεται εντολές, ποτέ δεν δίνει, ο ταπεινός
προστατεύεται από τον ίδιο τον Θεό, ο ταπεινός είναι μόνιμα ερωτευμένος με τον
Θεό, και ο Θεός με αυτόν, ο ταπεινός είναι απλός, ο ταπεινός έχει νου Θεού, ο
ταπεινός δεν νιώθει ότι είναι καλός, συνέχεια διορθώνει τον εαυτό του και η
γνώμη του για τον εαυτό του είναι ότι ο Χριστός τον ελέησε. Ο ταπεινός δεν
προπορεύεται του Θεού, δεν διαπληκτίζεται ποτέ με κανέναν, ο ταπεινός αφήνει
τον Θεό να φέρει λύση στα προβλήματά του, ο ταπεινός κάτω από όλες τις συνθήκες
δοξάζει τον Θεό. Ο ταπεινός δεν γίνεται ποτέ δάσκαλος, ποιμένας, προφήτης, αντί
Θεού, όλοι οι τίτλοι κρύβουν εωσφορικά στοιχεία, και όσοι τους έχουν σήμερα,
καλό είναι να γίνουν υπηρέτες. Ο ταπεινός είναι το δώρο του Θεού στον κόσμο.
Ελέησέ μας Κύριε και κάνε μας ταπεινούς, Γένοιτο αμήν.
Περί Ταπείνωσης
Ο Στάρετς Ιωσήφ, υπόδειγμα ταπείνωσης, πραότητας και ακατακρισίας, είπε κάποτε σε μια μοναχή, «Αν οι αμαρτίες του αδελφού σου σ’ ενοχλούν, και δε μπορείς να βρεις την ειρήνη της ψυχής σου, θυμήσου τα εξής:
1. Αν οι
αμαρτίες του αδελφού σου που θέλεις να διορθώσεις, σ’ ενοχλούν, σ’ εκνευρίζουν
και χάνεις την ειρήνη σου, τότε αμαρτάνεις και συ. Η αμαρτία δε διορθώνεται με
την αμαρτία, αλλά με την ταπείνωση.
2. Ο ζήλος που
θέλει από μόνος του να καταστρέψει όλα τα κακά, είναι από μόνος του ένα μεγάλο
κακό.
3. Μέσα στο μάτι
σου υπάρχει ένα μεγάλο δοκάρι, και συ προσέχεις το κάρφος στο μάτι του αδελφού
σου.
4. Υπάρχουν
ατέλειες που είναι αναπόφευκτες κι άλλες που μπορεί να ’ναι ευεργετικές. Το
καλό δοκιμάζεται από το κακό.
5. Το παράδειγμα
της μακροθυμίας του Θεού, πρέπει να χαλιναγωγήσει την ανυπομονησία μας, που μας
στερεί την ειρήνη.
6. Το παράδειγμα
του ίδιου του Κυρίου μας Ιησού Χριστού, μάς φανερώνει, με πόση ταπείνωση και
καρτερία πρέπει να υπομένουμε την ανθρώπινη αμαρτία. Αν δεν έχουμε κάποια θέση
ευθύνης έναντι των άλλων, πρέπει να αντιμετωπίζουμε την αμαρτία τους με
συμπάθεια.
7. Κάθε άνθρωπος
καταδικάζει εκείνες τις αμαρτίες των άλλων, για τις οποίες κατηγορείται ο
ίδιος.
8. Για τις πράξεις των άλλων, δεν υπάρχει τίποτα
άλλο που να μας ηρεμεί περισσότερο, όσο η σιωπή, η προσευχή και η αγάπη.
Ταπείνωση: στοιχείο που μας φέρνει κοντά στον Θεό.
Ουαί και αλίμονο, εάν περάσει η ιδέα από κανέναν, ότι δεν
έχουμε ελλείψεις και ελαττώματα. Και όταν μας λένε καλά λόγια, όταν μας
εγκωμιάζουν, όταν μας επαινούν, τότε περισσότερο να ταπεινωνώμεθα. Αν μας
έρχεται μια ωραία σκέψη κατανύξεως, να νιώθουμε ακόμη πιο ταπεινοί. "Θεέ
μου, Σ’ ευχαριστώ γι’ αυτή την σκέψη. Εγώ είμαι ένα μηδενικό". Κάθε καλή
σκέψη έρχεται από τον Κύριο, δεν είναι δική μας. Ταπείνωση! Αυτό που επικρίνει
και αποστρέφεται ο Θεός, είναι η υπερηφάνεια, η ιδέα που έχουμε για τον εαυτό
μας... Ο ταπεινός άνθρωπος διακρίνεται παντού, και στα λόγια του και στο βάδισμά
του και στο φαγητό του και στον ύπνο του. Δεν διαπληκτίζεται, δεν θυμώνει, δεν
νευριάζει, δεν διεκδικεί το δίκιο του. Προκειμένου να χάσει την ειρήνη και τη
γαλήνη του και να τα χαλάσει με τον Θεό, παραιτείται. Στέκει στην Άκρα
ταπείνωση του Κυρίου.
Η Ταπείνωση είναι το θεμέλιο πάνω στο οποίο ο Χριστός θα
ξεκινήσει οικοδομή ζωής.
Όταν ο άνθρωπος δεν γνωρίζει τον εαυτό του, δεν μπορεί να καταλάβει ό,τι είναι εύκολο θύμα του εωσφορικού εγωισμού. Μια ματιά γύρω μας και θα δούμε ότι όλοι μας μέρα - νύχτα κρίνουμε. Ας ξεκινήσουμε τον καλό αγώνα με την ταπείνωση. Ταπείνωση έχει αυτός που δεν έχει καμία, μεγάλη ή μικρή, ιδέα για τον εαυτό του αλλά κάθε στιγμή γίνεται υπηρέτης. Ο άνθρωπος του Θεού παρηγορεί, ελπίζει, δεν κρίνει, σκεπάζει καθημερινά ακόμη και τα λάθη που βλέπει ότι γίνονται γύρω του. Ο άνθρωπος του Θεού ζει στη σιωπή, δεν προβαίνει σε επιδείξεις. Η Ταπείνωση είναι το θεμέλιο πάνω στο οποίο ο Χριστός θα ξεκινήσει οικοδομή ζωής. Ας γίνουμε ταπεινοί. Το να γίνουμε ταπεινοί, σημαίνει ότι γινόμαστε ζωή. Χωρίς ταπεινοφροσύνη ουδεμία αρετή αναγνωρίζεται. Όποιος δημιουργήσει το νου του Χριστού, σιγά - σιγά θα αποκτήσει και το σώμα του Χριστού, αφού ο νους επεκτείνεται στο σώμα. Με αυτόν τον τρόπο ιδρύουμε την βασιλεία του Θεού μέσα μας και καταργούμε τον θάνατο. Τα γονίδιά μας πρέπει να πληρωθούν με τον Λόγο του Θεού και με τη Σοφία του Θεού. Είμεθα δημιούργημα του Λόγου. Για να ζήσουμε, χρειαζόμαστε τον Λόγο του Θεού. Πρέπει να τον μελετήσουμε και να τον ψηλαφίσουμε. Στη συνέχεια να τον υπακούσουμε, για να τον εφαρμόσουμε ώστε στο τέλος να τον ζήσουμε μέσα μας. Να μάθουμε να περπατάμε όλοι μαζί, αλλά και μόνοι μας, να ζούμε ευλογημένα.
Η αξία της ταπεινοφροσύνης
Ταπείνωση δεν είναι να κάνεις τον ταπεινό και να λες «εγώ
ο άχρηστος, εγώ ο αμαρτωλός, εγώ ο άθλιος, εγώ δεν είμαι τίποτα» κλπ. Άμα είσαι
όλα αυτά, τότε να βάλεις τον Χριστό μέσα σου και να γίνεις αγάπη, να γίνεις
ταπεινός. Ταπείνωση δεν είναι όλα αυτά, ταπείνωση είναι να καταλάβεις, να
καταλάβω, ότι όλα μου δόθηκαν, όπως μάτια, χέρια, πόδια, μυαλό, γη, νερό, ύλη,
ζωή, φίλο κλπ. και απλά να μην καυχάσαι,
αλλά να δοξάζεις τον Θεό και να στηρίζεις την ζωή του φίλου σου, του αδελφού
σου, χωρίς απαιτήσεις, χωρίς ανταπόδοση. Κοίτα γύρω σου άνθρωπε, τόσα σου χάρισε
ο Θεός! Αφού αυτός δεν σου ζητά κάποια ανταπόδοση, εσύ γιατί το κάνεις;
Ταπείνωση δεν είναι το «δεν είμαι τίποτα» αλλά το «είμαι του Χριστού και από
σήμερα μπαίνω στην υπηρεσία του Θεού και του ανθρώπου, με ένα σκοπό, την
επικράτηση του Θεού στις καρδιές των ανθρώπων». Άμα ο Θεός αναλάβει τον άνθρωπο,
τότε ο άνθρωπος γίνεται ελεύθερος, ταπεινός, ζει ευχάριστα, γίνεται φως,
γίνεται πόλη κτισμένη πάνω όρους, «ἐπὶ τίνα ἐπιβλέψω, ἀλλ᾿ ἢ ἐπὶ τὸν ταπεινὸν
καὶ ἡσύχιον καὶ τρέμοντα τοὺς λόγους μου» (Ησαίας 66:2). Η ταπείνωση είναι το
κλειδί για όλες τις πόρτες.
Ταπεινοφροσύνη
Βασικά στοιχεία που χρειαζόμαστε σήμερα στο πνευματικό
μας ταξίδι είναι πολλά. Το μεγαλύτερο όμως είναι η ταπεινοφροσύνη.
Χωρίς ταπεινοφροσύνη, ουδεμία αρετή αναγνωρίζεται από τον
Θεό.Ταπεινοφροσύνη σημαίνει, να κενώσω τον εαυτό μου και να αφήσω να με
ταξιδέψει ο Θεός. Χωρίς ταπεινοφροσύνη, ο άνθρωπος σιγά - σιγά δαιμονίζεται. Η
ταπεινοφροσύνη εκδηλώνεται με συγκεκριμένες αρχές:
«οὕτω καὶ ὑμεῖς, ὅταν ποιήσητε πάντα τὰ διαταχθέντα ὑμῖν,
λέγετε ὅτι δοῦλοι ἀχρεῖοί ἐσμεν, ὅτι ὃ ὠφείλομεν ποιῆσαι πεποιήκαμεν.» (Λουκ.
17:10). Δηλαδή φύγαμε από τον Πατέρα μας, από τον Βασιλιά, από τον Θεό που είχε
τα πάντα, και ζούσαμε με τους χοίρους όπως ο άσωτος υιός, τρώγαμε ξυλοκέρατα.
Προσπαθούσαμε να χορτάσουμε με το τίποτα και τώρα που γυρίσαμε στον Πατέρα μας
- αυτό είναι και το φυσιολογικό, να ζούμε με τον Πατέρα - ζούμε σύμφωνα με τις
αρχές και το θέλημά του. Δεν χρειάζεται λοιπόν να νομίζουμε ότι είμαστε κάτι,
ότι κάνουμε κάτι.
2. Το έργο που φανερώνει ο Θεός διαμέσου μας, το οποίο
υπηρετούσε και που σήμερα εργαζόμαστε, ποτέ να μην μας κάνει να πιστέψουμε, ότι
εμείς είμαστε μοναδικοί και ότι κανένας άλλος δεν θα μπορούσε να το κάνει. Όχι.
Ήρθε το πλήρωμα του χρόνου και έτυχε να βρεθούμε εμείς σ’ αυτή την γενιά.
3. Να μην θέλουμε τον άλλον έτσι όπως εμείς τον θέλουμε,
αλλά όπως ο Θεός τον θέλει. Αν το καταλάβουμε αυτό και δεχτεί ο ένας τον άλλον
όπως είναι, αμέσως θα έρθει η χαρά. Εξάλλου δεν γνωρίζουμε ανθρώπους για να
τους αλλάξουμε - είναι εγωισμός αυτό -, ο Θεός θα τους αλλάξει. Ο Θεός θα αλλάξει
τον καθένα. Εμείς θα κοιτάζουμε να αλλάξουμε τον εαυτό μας. Καταρχήν έχουμε
χρόνο να καθόμαστε και να παρατηρούμε και τους άλλους, να φορτωνόμαστε και με
τα λάθη των άλλων; Όχι. Χρόνο έχουμε, μόνο για να βοηθάμε εκείνον που το θέλει
και που είναι σοβαρός και υπεύθυνος.