Α΄ κεφάλαιο του προφήτη Ησαΐα

 

ΗΣΑΪΑΣ ΚΕΦΑΛΑΙΟ Α΄ ΣΤΙΧΟΙ  1 – 15

 

Σήμερα θα μιλήσουμε πάνω στο α΄ κεφάλαιο του προφήτη Ησαΐα. Πριν ξεκινήσουμε την ανάλυση του πρώτου κεφαλαίου του μεγάλου αυτού προφήτη θα πούμε δύο λόγια για το ποιος ήτο και πως πήρε την αποστολή του από τον Άγιο Θεό.

 

Ο προφήτης Ησαΐας είναι ο σπουδαιότερος, ο μεγαλύτερος προφήτης όλων των αιώνων. Ο προφήτης Ησαΐας ήτο παντρεμένος και είχε δύο γιους. Η γυναίκα του ενάρετη, σεβόμενη τον Θεό και τους νόμους αυτού και τον άνδρα της τον οποίον υπηρετούσε και στήριζε στο θεάρεστο έργο του. Ο ένας γιος του ονομάζονταν Ιασούβ, που σημαίνει «το υπόλοιπο θα επιστρέψει», δηλαδή έχουμε πολλά από τον Θεό και τα υπόλοιπα θα επιστρέψουν σε εμάς, όσα δεν μας αποκάλυψε ακόμα. Και ο άλλος γιος του ονομάζονταν Μαχέρ που σημαίνει «οξέως προνόμευσον», δηλαδή μη χάνεις χρόνο, τρέξε και φρόντισε να εντάξεις στη ζωή σου τα του Θεού. Το όνομα Ησαΐας είναι εβραϊκό και σημαίνει «ο Θεός προαναγγέλλει, δηλαδή ο Θεός σώζει». Ο Ησαΐας γεννήθηκε στην Ιερουσαλήμ περί το 765 π.χ. Τα συγγράμματά του φανερώνουν άνθρωπο πλήρης Πνεύματος Αγίου, ο λόγος διότι τα λόγια του είναι πλούσια σε ρήματα και σοφία Θεού. Είναι ακόμη αποκαλυπτικά, ελκυστικά και αναντίρρητα, κλασικά, τελευταία είναι ορθά και πολύ σοβαρά, προερχόμενα εκ του Αγίου Θεού με αιώνιο κύρος. Το κάλεσμα στο να υπηρετήσει τον Θεό έγινε το 738 π.χ. ως εξής: Είδε τον Κύριο καθήμενον επί θρόνου υψηλού και επηρμένου, ενώ όλος ο χώρος όπου ήτο πλημμύρισε από το ανέσπερο φως του Χριστού. Συνάμα με την παρουσία του Κυρίου είδε τα εξαπτέρυγα Σεραφείμ, τα οποία ήτο γύρω από το θρόνο του Θεού και προσφωνούσαν και αντιφωνούσαν μεταξύ τους δοξολογώντας τον Θεό και λέγοντας, Άγιος, Άγιος Κύριος Σαβαώθ πλήρης πάσα η γη της δόξης αυτού. Κάτω από αυτό το θείο όραμα ο Ησαΐας φαίνεται να καταλήφθηκε από βαθύτατη συγκίνηση και αναλογιζόμενος την αναξιότητά του φώναξε: Εγώ Κύριε είμαι άνθρωπος ακαθάρτων χειλέων και κατοικώ εν μέσω λαού ακαθάρτων χειλέων. Εγώ Κύριε σήμερα είδα την δόξα σου. Μόλις τελείωσε τα λόγια του που ήτο γεμάτα ταπείνωση, τότε είδε έναν άγγελο έχοντας λαβίδα στο χέρι του. Αυτός ο άγγελος έλαβε ένα αναμμένο κάρβουνο από το θυσιαστήριο που έκαιγε θυμίαμα και εγγίζοντας με αυτό τα χείλη του Ησαΐα του είπε: Ιδού, τούτο ήγγισε τα χείλη σου και η ανομία σου εξηλείφθη και η αμαρτία σου εκαθαρίσθη. Μετά από αυτό ξεκίνησε σε αυτόν η δόξα του Θεού να λειτουργεί μέσα του, η οποία προφητικά εξέρχονταν από τα χείλη του, τα όσα λάμβανε ήτο υπό του Θεού και τα έγραφε σε παπύρους. Έτσι έχουμε εμείς σήμερα το συμβουλευτικό και προφητικό του έργο, το οποίο είναι διαχρονικό και πάντα επίκαιρο. Μάλιστα οι αιώνες το σεβάστηκαν, το φρούρησαν και το μεταλαμπάδευσαν ακέραιο μέχρι σήμερα. Από αυτό το βιβλίο εμείς σήμερα θα αντλήσουμε σοφία, η οποία θα στρέφεται εις ημάς προς νουθεσία και οικοδομή η οποία θα μεταβάλλεται σε δόξα Χριστού. Η οποία δόξα θα επισκιάζει τον εσωτερικό μας και εξωτερικό μας κόσμο, παρέχοντας εις ημάς δόξα αιώνια που θα αντανακλά στην ψυχή και στο σώμα μας.

 

Εισερχόμεθα στο μάθημα και ξεκινάμε με τον δεύτερο στίχο που έχει ως εξής:

 

2) Ακούσατε, ουρανοί και ακροάσθητι, γη· διότι ο Κύριος ελάλησεν· Υιούς έθρεψα και ύψωσα αλλ' αυτοί απεστάτησαν απ' εμού.

 

Εδώ δεν απευθύνεται ο Θεός διά μέσω του προφήτη σε έναν άνθρωπο, σε ένα λαό ή σε ένα έθνος αλλά σε όλη τη γη και σε όλο τον πνευματικό κόσμο όπως άγγελοι και αρχάγγελοι, οι οποίοι ανήκουν στον πνευματικό ουρανό και έπεσαν. Καθώς και σε όλους τους ανθρώπους, σε όλους τους κατοίκους της γης, σε όλα τα έθνη. Έτσι διά μέσω του προφήτη ο Θεός εκφράζει τα φρικτά παράπονά του λέγοντας: Υιούς έθρεψα και ύψωσα αλλά αυτοί απεστάτησαν απ’ εμού. Αποστασία κατά Θεό σημαίνει ότι οι άνθρωποι, τα παιδιά του απεστάτησαν από την αγάπη, από την δικαιοσύνη του Θεού, γενικότερα από τους νόμους του Θεού οι οποίοι παρουσιάζουν το θέλημά του. Η κατάσταση αυτή δυστυχώς είναι διαχρονική και επισκιάζει ουσιαστικά και την δική μας ζωή, την δική μας εποχή. Πραγματικά αν κοιτάξουμε γύρω μας θα δούμε η αμαρτία, η άγνοια του θελήματος του Θεού, τα συμφέροντα, οι εγωισμοί πρωτοστατούν και πρωταγωνιστούν στη ζωή των ανθρώπων. Άρα δικαιολογημένα ο προφήτης μιλά για αποστασία του ανθρώπου έναντι του θελήματος του Θεού.

 

Πάμε στον τρίτο στίχο, εδώ αναφέρει:

 

3)Ο βους γνωρίζει τον κτήτορα αυτού και ο όνος την φάτνην του κυρίου αυτού ο Ισραήλ δεν γνωρίζει, ο λαός μου δεν εννοεί.

 

Είναι πλέον καταφανές σε αυτό το στίχο το πόσο μέγιστη είναι η πτώση του ανθρώπου και στην εποχή του προφήτη αλλά και στην δική μας, ώστε ο προφήτης να συγκρίνει την πτώση του ανθρώπου με του ζώου και πιο συγκεκριμένα με το βόδι. Μάλιστα παρουσιάζει το πνευματικό επίπεδο του ανθρώπου κατώτερο του ζώου και ο λόγος διότι το ζώο γνωρίζει, τιμά, σέβεται αυτόν που του προσφέρει τροφή. Εν αντιθέσει με τον άνθρωπο ο οποίος δεν γνωρίζει, δεν σέβεται, δεν τιμά αυτόν που του έδωσε τα πάντα με μέγιστο όλων τη ζωή η οποία διέπεται από την λογική. Μάλιστα και εμείς λόγω του καλέσματος να υπηρετήσουμε τον Θεό εννοούμε σήμερα τον προφήτη Ησαΐα, διότι ότι συνέβαινε στην εποχή του συμβαίνει και σήμερα. Ο λόγος που συλλαμβάνουμε και εννοούμε τον προφητικό λόγο του είναι διότι κι εμείς κηρύττουμε σήμερα το Ευαγγέλιο της βασιλείας και οι άνθρωποι είναι δυσκολόπιστοι και αδιάφοροι ως προς το θέλημα του Θεού, αν και είναι καταφανές ότι είναι συμφέρον τους να γνωρίσουν τον Θεό.

 

Πάμε στον τέταρτο στίχο:

 

4) Ουαί, έθνος αμαρτωλόν, λαέ πεφορτωμένε ανομίαν, σπέρμα κακοποιών υιοί διεφθαρμένοι εγκατέλιπον τον Κύριον, κατεφρόνησαν τον Άγιον του Ισραήλ, εστράφησαν εις τα οπίσω.

 

Όπως το λέει, διότι μέχρι σήμερα οι άνθρωποι έχουν σκιωδώς τον Θεό στη ζωή τους και τιμούν αυτόν μόνο με τα λόγια ενώ η καρδιά τους, το θέλημα του Θεού πόρρω απέχει απ’ αυτούς. Οι άνθρωποι δυστυχώς ακόμη και σήμερα έχουν λόγους αγάπης όμως όχι ανυπόκριτη αγάπη, ουσιαστική, προερχόμενη εκ της θυσίας, ως προς τον Θεό και ως προς τον πλησίον. Έτσι συνεχίζει ο προφήτης να φανερώνει στον ίδιο στίχο ότι οι άνθρωποι στράφηκαν εις τα οπίσω. Οπίσω σημαίνει ότι εστράφησαν προς την πολυποίκιλη αμαρτία. Έκαναν δυστυχώς όλοι οι άνθρωποι συνθήκη να εκδηλώνουν υπακοή στον διάβολο και όχι στον Θεό. Εμείς έχοντας υπόψην το θέλημα του Θεού, για να μην πέσουμε στην ίδια παγίδα, θα πρέπει να προβούμε στις σχετικές ενέργειες ώστε να εννοήσουμε ποιο είναι το πονηρό και πως ενεργεί, για να μπορέσουμε έτσι να το ξεχωρίσουμε και στο τέλος με τον σχετικό αγώνα να το αποβάλλουμε άπαξ διά παντός από τη ζωή μας. Ο τρόπος είναι ο Λόγος του Θεού «Καινή Διαθήκη», τον οποίο Λόγο του Θεού θα πρέπει να έχουμε συνέχεια ανά χείρας ώστε να εντρυφούμε καθημερινά τα δρώμενα του Ευαγγελίου, πράγμα το οποίο θα μας δώσει την μέθοδο να απορρίψουμε από τη ζωή μας την αμαρτία. Η οποία αμαρτία μας οδηγεί με ταχύτατους ρυθμούς στη φθορά και στο θάνατο ψυχής και σώματος. Όσοι εννοούν και έχουν καλή προαίρεση η οποία τους οδηγεί στο να έχουν προορισμό σωτηρίας, θα γίνουν με την πάροδο του χρόνου σκεύη εκλογής. Έτσι ο Θεός υποχρεούται να δημιουργήσει στους ανθρώπους αυτούς συνθήκες αναγέννησης. Αυτές είναι: Πρώτον, οι έχοντες προορισμό σωτηρίας να δημιουργήσουν πνευματική οικογένεια διά της ομολογίας και του άψογου πνευματικού παραδείγματός τους, ώστε μέσα σε αυτή να λαμβάνουν την τροφή του Θεού. Αν αυτό δεν μπορούν να το πετύχουν, να εντάξουν τον εαυτό τους οικειοθελώς στην πνευματική οικογένεια την οποία δημιούργησε ο Θεός και την έχουμε ονομάσει Φωνή Θεού, ώστε να ακούν αυτή οι έχοντες προορισμό σωτηρίας και να μεταλλάσσονται πνευματικά δι’ αυτής. Κατόπιν η αναγέννηση, η μετάνοια, ο αγιασμός είναι θέμα χρόνου να επιτευχθεί. Το σχολείο αυτό του Θεού έχει σκοπό να δημιουργήσει υπηρέτες, οι οποίοι θα υπηρετούν Θεό και άνθρωπο. Όταν επιτευχθεί αυτό κερδίσαμε την σωτηρία, τον Θεό, τα πάντα στον ουρανό και στη γη. Ο Κύριος τόνισε ότι το μεγαλύτερο διακόνημα είναι, ου γαρ ήλθεν διακονηθήναι αλλά διακονήσαι και δούναι την ζωήν αυτού λύτρον αντί πολλών. Έτσι ευαρέστησε τον Πατέρα του ώστε αυτός να του χαρίσει όνομα, το υπέρ παν όνομα ώστε στο όνομα αυτό του Χριστού οι πάντες να κλίνουν γόνυ.

 

Όταν τώρα ένας άνθρωπος έχει προορισμό απωλείας, αναπτύσσει χαρακτηριστικά τα οποία φανερώνουν τον προορισμό του, ο οποίος είναι η απώλεια, μη γένοιτο σε κανέναν άνθρωπο όμως πρέπει να ξέρουμε. Αυτά τα χαρακτηριστικά είναι: Πρώτον, δεν έχει χρόνο ώστε να δοξάζει τον Θεό και να εργάζεται με χαρά τα δρώμενα του Λόγου του Θεού χωρίς πρόσκομμα. Μάλιστα να εργάζεται κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες και αν υφίστανται εκείνη την χρονική περίοδο στη ζωή του θετικές ή αρνητικές. Δεύτερον, δεν φρουρεί τον εαυτό του έτσι ώστε να ξοδεύει την ενέργειά του στο να εντρυφεί πάνω στον Λόγο του Θεού και δυστυχώς μπλέκει συνέχεια σε κοσμικές υποχρεώσεις και όχι πνευματικές. Τρίτον, στηρίζει ο άνθρωπος που δεν έχει προορισμό σωτηρίας τη ζωή του στην ύλη και συγκεκριμένα στα χρήματα. Έτσι αδιαφορεί για τον πλουτισμό του πνεύματος και τις άπειρες δυνατότητές του. Τέταρτον, αγνοεί την ταπείνωση με φυσική συνέπεια να γίνεται εωσφορικός. Πέμπτον, εργάζεται για την προσωπική του βασιλεία και όχι για την γενική, ομοιάζων του άφρονα. Έκτον, αδιαφορεί στην συμβουλή του Κυρίου η οποία έχει ως εξής: ζητείτε πρώτον την βασιλεία του Θεού και ταύτα πάντα προστεθήσονται. Έβδομον, στηρίζει τη ζωή του στα φάρμακα και όχι στα θαύματα, με μεγαλύτερο όλων την αναγέννηση. Την οποίαν επιστήμη (φάρμακα) ο άνθρωπος του Θεού θα την χρησιμοποιήσει για έναν λόγο. Αυτός είναι να κερδίσει χρόνο, ζωή ώστε να αποτρέψει δυσάρεστα γεγονότα. Συνάμα όμως θα αυξάνει πνευματικά, αυτό θα τον γεμίσει υγεία στο πνεύμα και μετέπειτα στο σώμα. Έτσι τα φάρμακα δεν θα του χαρίζουν πλέον ζωή, διότι ο Θεός θα έχει αναλάβει την νέα οικοδομή η οποία θα είναι αχειροποίητη. Ο λόγος που θα είναι αχειροποίητη είναι διότι δεν θα συντηρούν πλέον το σώμα υμών τα χέρια ή τα φάρμακα ή τα φαγητά αλλά το Πνεύμα το Άγιο. Ο Κύριος τόνισε ότι θα καταργήσει την κοιλία και τα βρώματα καθώς ποταμοί ύδατος ζώντος θέλουσι ρεύσει εκ της κοιλίας, ώστε οι μηχανισμοί της ζωής να κινούνται διά Πνεύματος Αγίου. Μέχρι τότε θα συμμετέχουμε και θα συνεργαζόμαστε με την επιστήμη του κόσμου, γρηγορούντες όμως στην αναγέννηση. Όσοι τώρα στηρίζουν τη ζωή τους μόνο στα χρήματα και στα φάρμακα αδιαφορώντας για την αναγέννησή τους, τότε κινδυνεύουν και ο λόγος διότι πρώτον απεδείχθη ότι η ζωή δεν συνίσταται εκ των υπαρχόντων και δεύτερον δεν συνίσταται η ζωή μόνο από τα φάρμακα αλλά από τον Θεό. Αυτά είναι τα επτά βασικά στοιχεία τα οποία φανερώνουν ότι δεν έχουμε προορισμό σωτηρίας. Υπάρχουν και άλλα πολλά όπως μικρές αλώπεκες κ.λ.π. όλα μαζί θα πρέπει να χρίζουν την προσοχή μας.

 

Πάμε στον πέμπτο στίχο:

 

5) Διά τι παιδευόμενοι θέλετε επιπροσθέτει στασιασμόν; Όλη η κεφαλή είναι άρρωστος και όλη η καρδία κεχαυνωμένη·

 

Εδώ ανήκει το μυστήριο της μέγιστης αποστασίας και του μέγιστου εωσφορικού εγωισμού. Ενώ αντιλαμβανόμεθα ότι τα πράγματα δεν πάνε καλά στη ζωή μας ώστε αυτό να παίξει θετικό ρόλο ως προς την ένωσή μας στο Θεό, να μας προβληματίσει και να εντείνουμε την προσπάθειά μας ώστε να επιστρέψουμε στις αρχές του Θεού, εμείς συνεχίζουμε την αρνητική μας πορεία η οποία προέρχεται από την αμαρτία προσθέτοντας καθημερινά πολύ πιο περισσότερη. Η πρόσθεση της αμαρτίας γίνεται διότι μέσα από την άγνοια που μας διέπει αυξάνει ο εγωισμός και στρουθοκαμηλίζουμε στα υπαρκτά προβλήματα που ήδη επισκιάζουν τη ζωή μας, αδιαφορώντας για το κάλεσμα του Θεού όπως ο άσωτος υιός. Γνωρίζουμε όλοι ότι ο Θεός υπερηφάνοις αντιτάσσεται ταπεινοίς δίδει χάρη. Υπερήφανος είναι αυτός που σηκώνει την μύτη ψηλά και κάνει τον μεγάλο και τον τρανό χωρίς να έχει τίποτα. Αυτός ο υπερήφανος ομοιάζει με τον πετεινό ο οποίος λαλεί, έτσι άθελά του γίνεται εύκολος στόχος με φυσική συνέπεια να τον βρίσκει η αλεπού και να τον καταβολαει, να τον τρώει, να τον σκοτώνει. Εν αντιθέσει με τον Κύριο ή τους αγίους του οι οποίοι καταλάβαιναν τον εωσφορικό εγωισμό και επιδίωκαν την ταπείνωση, μηχανευόμενοι ακόμη και τεχνάσματα που έφερναν την ουσιαστική ταπείνωση στη ζωή τους. Την οποίαν ταπείνωση την παρουσίαζαν ως εξής: Ο Κύριος ενώ ήξερε την αποστολή του και το ποιος ήτο δεν το έλεγε ούτε στους μαθητές του, άφηνε τον Πατέρα του να μαρτυρήσει για αυτόν. Και αυτό αποδεικνύεται διότι μία φορά τους ρώτησε ποιος λέτε ότι είμαι και αυτοί δεν ήξεραν διότι ο ένας έλεγε ο Ηλίας και ο άλλος ο Ιωάννης τον οποίον ο Ηρώδης αποκεφάλισε. Μόνο ο Πέτρος του είπε, συ είσαι ο Υιός του Θεού του ζώντος και αυτός αμέσως τους διέταξε να μην πουν σε κανέναν ποιος ήταν. Μάλιστα και την ώρα που ρωτήθηκε από τον Πιλάτο για το ποιος είναι, αυτός απάντησε λακωνικά, συ είπας. Ένας Άγιος Ρώσος ταπεινός, για να κρατιέται ταπεινός, τι έκανε………………………..

 

Πάμε στον έκτο στίχο, αυτός αναφέρει:

 

6) Από ίχνους ποδός μέχρι κεφαλής δεν υπάρχει εν αυτώ ακεραιότης αλλά τραύματα και μελανίσματα και έλκη σεσηπότα δεν εξεπιέσθησαν ουδέ εδέθησαν ουδέ εμαλακώθησαν δι' αλοιφής.

 

Εδώ ο προφήτης αναφέρει την κατάσταση των ανθρώπων, των πιστών ανθρώπων της εποχής του αλλά και της σημερινής, διότι η ίδια κατάσταση συνεχίζεται. Και ο λόγος που υφίσταται αυτή η κατάσταση είναι διότι η ίδια αποστασία υπάρχει και σήμερα. Ο λόγος της ύπαρξής της σε εμάς είναι η ύλη, την οποία θεωρούμε πρωταρχική πηγή στη ζωή μας, θέτοντας έτσι τον Λόγο του Θεού σε δευτερεύουσα θέση. Η αιτία που πέφτουμε σε αυτή την παγίδα είναι διότι η ύλη από παιδικής ηλικίας είναι πρωταρχικό στοιχείο στη ζωή μας. Έτσι δενόμαστε με αυτήν και είναι φυσικό λοιπόν να μην εννοούμε την αξία του πνεύματος, την οποία όλοι συλλαμβάνουμε αφού όμως περάσουνε πολλά χρόνια. Θα πρέπει να γνωρίζουμε ότι ποτέ δεν είναι αργά. Το ότι ο άνθρωπος πάσχει και προσπαθεί συνέχεια να θεραπευτεί αποδεικνύεται ότι τα νοσοκομεία ποικίλουν ασθενειών σε σημείο που οι γιατροί να μην προλαβαίνουν. Αλλά και τα σπίτια μας γέμισαν ιατρικά σκευάσματα, έγιναν κατ’ οίκον θεραπευτήρια και ο λόγος είναι διότι ο Θεός απουσιάζει από τη ζωή μας. Ο προφήτης το παρουσιάζει καθαρά στο στίχο αυτό και ο τρόπος ζωής των ανθρώπων τον δικαιώνει. Ο προφήτης συμβουλεύει ότι δεν υπάρχει φάρμακο που να θεραπεύει ολοσχερώς το σώμα ημών και ο λόγος διότι το σώμα που είναι ναός του Αγίου Θεού τρέφεται, κινείται, υγιαίνει από το πνεύμα του Θεού. Αυτό λοιπόν το πνεύμα χρειάζεται θεραπεία και όχι το σώμα. Όταν θεραπευτεί το πνεύμα αμέσως και το σώμα υγιαίνει και γίνεται σώμα Χριστού. Ο τρόπος τώρα να θεραπευτεί το σώμα είναι ο Λόγος του Θεού, τον οποίον θα πρέπει να εντάξουμε στη ζωή μας. Δεν απορρίπτουμε την επιστήμη αλλά θα πρέπει μαζί με αυτή καθημερινά να αυξάνουμε κατά Θεό.

 

Πάμε τώρα στον έβδομο στίχο:

 

7) Η γη σας είναι έρημος, αι πόλεις σας πυρίκαυστοι την γην σας ξένοι κατατρώγουσιν έμπροσθέν σας· και είναι έρημος, ως πεπορθημένη υπό αλλοφύλων.

 

Δεν εννοεί έρημο τον πλανήτη από ζώα ή ανθρώπους αλλά εννοεί τον άνθρωπο, ο οποίος αν και έχει πολλά ερεθίσματα πνευματικά ή υλικά ειδικότερα σήμερα τα οποία μπορούν να παρέχουν εις αυτόν χαρά, ο άνθρωπος παραμένει έρημος, μόνος. Πιο συγκεκριμένα η σχέση μεταξύ μας και μετά του Θεού είναι έρημος, ανύπαρκτη και ο λόγος διότι τα συμφέροντα, η αμαρτία και οι προσωπικές φιλοδοξίες κατέκλυσαν τη ζωή μας. Μάλιστα οι σχέσεις μεταξύ Θεού και ανθρώπου και ανθρώπου με άνθρωπο έγιναν πυρίκαυστες, έτσι τις ονομάζει ο προφήτης και ο λόγος διότι καταλήγουν σε πόλεμο ο οποίος διεξάγεται παγκόσμια. Υφίσταται σήμερα ένας ακήρυχτος πόλεμος με εκατομμύρια θύματα τα οποία εκδηλώνουν θυμό, στενοχώρια, εγωισμό, πονηρίες κ.λ.π. Ο τρόπος που συντελείται ο πόλεμος αυτός και υφίσταται στη ζωή μας είναι τετραφασικός. Πρώτον διά της σκέψης, δεύτερον διά των λόγων, τρίτον διά των έργων και τέταρτον διά των όπλων.

 

Αφού λοιπόν δεν είμεθα ενωμένοι με τον Θεό σιγά – σιγά οι αλλόφυλοι, οι αλλόθρησκοι διά των μειονοτήτων θα μας καταδυναστεύσουν. Πολλοί Άγιοι με κορυφή όλων τους αποστόλους του Κυρίου κατάφεραν να αποτρέψουν τον πόλεμο αυτό από τη ζωή τους, έτσι χρησιμοποιήθηκαν άνωθεν και επικράτησαν στα έθνη και στους αλλόφυλους. Μόνο ο αποστ. Παύλος έχοντας μέσα του τον Θεό κέρδισε με την αγάπη δώδεκα ειδωλολατρικά έθνη. Φανταστείτε τι κάνει το παράδειγμα όταν είναι ο Θεός μέσα μας. Όταν όμως ο Θεός λείπει από τη ζωή εκείνων που τον επικαλούνται μόνο μέσα από τα λόγια τότε οι αλλόφυλοι, οι αλλόθρησκοι επικρατούν σε αυτούς. Το ίδιο συνέβαινε και στην περίπτωση των Ισραηλιτών που αναφέρει εδώ ο προφήτης. Δεν κατηγορώ το ότι έρχονται αλλόθρησκοι και δημιουργούν μειονότητες αλλά όταν δεν έχουμε χριστιανικό παράδειγμα δεν μπορούμε να τους κερδίσουμε έτσι ώστε να μεγαλώνει ο λαός του Θεού. Έτσι αυτοί σε συνεργασία με τα έθνη τους διεξάγουν πόλεμο πυρίκαυστο μέσα στον λαό του Θεού και ο λόγος διότι έχουν το έθνος τους που τους υπερασπίζει. Η πνευματική χαλαρότητα, η πνευματική οκνηρία φέρνει την έρημο στη ζωή μας, με φυσική συνέπεια αντί ο λαός του Θεού να κερδίζει τους αλλόθρησκους, οι αλλόθρησκοι να κερδίζουν και να επικρατούν έναντι του λαού του Θεού.

 

Την Τετάρτη πήγα στην Αθήνα…………………………

 

Αυτό εννοεί η προφητεία, ότι όταν φεύγουμε από τα ουσιαστικά στοιχεία του Λόγου του Θεού τότε εισβάλλουν τα έθνη. Έτσι δημιουργείται ο πόλεμος και γίνεται πυρίκαυστος και τετραφασικός, διότι προέρχεται εκ των έσω αλλά και από εξωτερικούς παράγοντες μετατρέποντας τις χριστιανικές κοινωνίες σε ειδωλολατρικές, μη γένοιτο!

 

Πάμε τώρα στον όγδοο στίχο, εδώ αναφέρει:

 

8) Και η θυγάτηρ Σιών εγκαταλελειμμένη ως καλύβη εν αμπελώνι, ως οπωροφυλάκιον εν κήπω αγγουρίων ως πόλις πολιορκουμένη.

 

Ομοιάζουμε ως πόλη αναφέρει ο προφήτης πολιορκημένη και ως περιβόλι που το έχουν καταστρέψει. Αυτό εκδηλώνεται πνευματικά με δύο τρόπους: Σε προσωπικό επίπεδο ο άνθρωπος διέπεται από πολιορκίες των αδυναμιών και των παθών, τα οποία γκρεμίζουν τα πρότυπα όπως Χριστός, απόστολοι, αγάπη, ζωή. Ο δεύτερος τρόπος πολιορκίας είναι ότι τα έθνη αποκτούν εξουσία την οποίαν εμείς την δίνουμε εις αυτά, διότι ο Θεός απουσιάζει από τη ζωή μας. Έτσι η αγάπη μηδενίζεται και αυξάνει η αμαρτία, η οποία μας οδηγεί στο να γίνουμε σιγά – σιγά ειδωλολάτρες, εθνικοί έχοντας αγάπη μόνο στην ύλη, την οποίαν για να φρουρήσουμε διεξάγουμε πολέμους με τα έθνη τα οποία συνέχεια μας πολιορκούν και ο λόγος διότι και αυτά διεκδικούν το υλικό στοιχείο στο οποίο έχουν στηρίξει τη ζωή τους. Για να σταματήσει η πολιορκία, η άλωση χρειάζεται οι Έλληνες να σηκώσουν το πνευματικό τους ανάστημα ώστε να επικρατήσουν των εθνών με την αγάπη, με την ταπείνωση, με την αναγέννηση, με την άφθαρτη αθάνατη ζωή όπως έπραξαν τα πρότυπα Κύριος, απόστολοι, άγιοι. Μετάνοια λοιπόν και προσκόλληση στην ζώσα φωνή του ζώντος Θεού, στην Φωνή Θεού. Γένοιτο, γένοιτο αμήν.

 

Πάμε τώρα στον ένατο στίχο ο οποίος αναφέρει:

 

9) Αν ο Κύριος των δυνάμεων δεν ήθελεν αφήσει εις ημάς μικρόν υπόλοιπον, ως τα Σόδομα ηθέλομεν γείνει, με τα Γόμορρα ηθέλομεν εξομοιωθή.

 

Το μικρόν υπόλοιπον είναι το αγαθό, οι άνθρωποι που έχουν καλή προαίρεση και θέλουν να εντάξουν στη ζωή τους τον Χριστό. Αυτοί είναι έτοιμοι όταν βρεθούν τα κατάλληλα ερεθίσματα να αναπτύξουν αυτό το μικρό υπόλοιπο Θεού που έχουν μέσα τους, ώστε να ομοιωθούν οι άνθρωποι αυτοί με τον Κύριο, όπου ο Λόγος του Θεού λαμβάνει χώρα στη ζωή τους με εξουσίες στον υλικό και πνευματικό τομέα. Αλλά και των εθνών διότι το πνευματικό τους ανάστημα αναπτύσσεται κατά Θεό και θα είναι άγκιστρο η παρουσία του και λιμάνι πολλών άλλων μικρών υπόλοιπων αγαθών. Όλοι εμείς θα αποτελέσουμε τον λαό του Θεού ο οποίος θα διέπεται από την Φωνή Θεού, η οποία ως φως ανέσπερο και πόλη πάνω όρους θα προσανατολίζει και θα κατευθύνει τους ανθρώπους στο να κτίσουν μέσα τους και γύρω τους το νοητό και υπαρκτό παράδεισο, τον κήπο της Εδέμ.

 

Πάμε στον στίχο δέκα, εδώ αναφέρει τα εξής:

 

10) Ακούσατε τον λόγον του Κυρίου, άρχοντες Σοδόμων ακροάσθητι τον νόμον του Θεού ημών, λαέ Γομόρρων.

 

Ο Θεός διά μέσω του προφήτη κατευθύνει και συνεχίζει εδώ να κατευθύνει τον λαό του Θεού. Ξέρουμε ότι όποιος ακούει προφήτη μισθό προφήτου θέλει λάβει και ο λόγος διότι η σοφία του Θεού θα ενεργεί πολυποίκιλα στη ζωή του προφήτη και του λαού που ακούει αυτόν, ώστε οι πάντες να γίνουν διδακτοί Θεού. Ο τελευταίος προφήτης ήτο ο Ιωάννης ο βαπτιστής. Ο Κύριος με την παρουσία του έβαλε τέλος στα πάντα, έτσι σήμερα αυτό που ενεργεί σε εμάς είναι ο ίδιος ο Θεός διά του Παρακλήτου. Ο Κύριος τόνισε: Συμφέρει ίνα ημίν εγώ απέλθω, εάν εγώ δεν απέλθω ο Παράκλητος ουκ ελεύσεται. Ελθών εκείνος θέλει ελέγξει τον κόσμο περί αμαρτίας, περί δικαιοσύνης και περί κρίσεως. Δεν θέλει λαλήσει αφ’ εαυτού αλλά όσα αν ακούσει θέλει λαλήσει και αναγγείλει τα μέλλοντα.

 

Σήμερα ο τριαδικός Θεός ενεργεί ώστε το θέλημά του να λάβει χώρα εις ημάς. Γένοιτο αμήν.

 

Ο ενδέκατος στίχος αναφέρει:

 

11) Τίνα χρείαν έχω του πλήθους των θυσιών σας; λέγει Κύριος· κεχορτασμένος είμαι από ολοκαυτωμάτων κριών και από πάχους των σιτευτών και δεν ευαρεστούμαι εις αίμα ταύρων ή αρνίων ή τράγων.

 

Σήμερα η θυσία γίνεται με το να θέσουμε τα σώματά μας θυσία ζώσα ευάρεστη στον Θεό. Μάλιστα να χρησιμοποιήσουμε όλες μας τις δυνάμεις υλικές ή πνευματικές για την δόξα του Θεού και την σωτηρία του κόσμου. Πολλοί καταφεύγουν στο να κάνουν θυσίες (τάματα) νομίζοντας ότι ο Θεός έχει χρεία αυτών. Εδώ το ξεκαθαρίζει ο προφήτης: κεχορτασμένος είμαι από ολοκαυτωμάτων κριών και από πάχους των σιτευτών και δεν ευαρεστούμαι εις αίμα ταύρων ή αρνίων ή τράγων.

 

Ο δωδέκατος στίχος αναφέρει τα εξής:

 

12) Όταν έρχησθε να εμφανισθήτε ενώπιόν μου, τις εζήτησεν εκ των χειρών σας τούτο, να πατήτε τας αυλάς μου;

 

Δεν θέλω μας τονίζει εδώ ο Θεός όταν έρχεστε κοντά μου με δώρα και πρόθεση να με εξαγοράσετε, ούτε την αυλή μου δεν θέλω να πατήσετε. Έτσι διά του προφήτου ο Θεός αντιτάσσεται στην θυσία αυτή των δωρεών εις αυτόν. Εξάλλου όλα δικά του είναι. Δέχεται μόνο την θυσία η οποία γίνεται για την δόξα του Θεού, την αναγέννηση και τη σωτηρία του συνανθρώπου μας. Σε αυτή την θυσία ευαρεστείται ο Θεός.

 

Πάμε τώρα στους στίχους 13 – 15 οι οποίοι αναφέρουν:

 

13) Μη φέρετε πλέον, ματαίας προσφοράς το θυμίαμα είναι βδέλυγμα εις εμέ τας νεομηνίας και τα σάββατα, την συγκάλεσιν των συνάξεων, δεν δύναμαι να υποφέρω, ανομίαν και πανηγυρικήν σύναξιν.

 

14) Τας νεομηνίας σας και τας διατεταγμένας εορτάς σας μισεί η ψυχή μου είναι φορτίον εις εμέ εβαρύνθην να υποφέρω.

 

15) Και όταν εκτείνητε τας χείρας σας, θέλω κρύπτει τους οφθαλμούς μου από σας ναι, όταν πληθύνητε δεήσεις, δεν θέλω εισακούει αι χείρές σας είναι πλήρεις αιμάτων.

 

Πολλοί χριστιανικοί λαοί απέκτησαν με την πάροδο του χρόνου πολλά εντάλματα ανθρώπων και όχι εντάλματα του Θεού, όπως 1^ον) μάταιες προσφορές (τάματα), 2^ον) το θυμίαμα το οποίο αναφέρεται ως βδέλυγμα όταν δεν υπάρχει η αγάπη, 3^ον) τας νεομηνίας (γιορτές), 4^ον) τα Σάββατα, 5^ον) συγκεντρώσεις όπου αναγγέλλονται λόγοι Θεού και δεν υπάρχουν έργα αγάπης, 6^ον) τα πανηγύρια, τα οποία πρέπει γίνονται ώστε να μιμούνται οι άνθρωποι τα παραδείγματα των αγίων ενώ στην πραγματικότητα είναι εκδηλώσεις εμπορίων, διότι όλοι τρέχουν εις αυτά να διασκεδάσουν, να πουλήσουν ή να αγοράσουν και 7^ον) οι γιορτές, οι οποίες γίνονται με σκοπό πάλι στο να αναπτυχθεί το εμπόριο. Όλα αυτά είναι θετικά να λαμβάνουν χώρα στη ζωή μας αφού πρώτα εξασφαλίσουμε τον Θεό. Γένοιτο αμήν.