Τα βιβλία της Αγίας Γραφής φανερώνουν την ίδια μας τη ζωή.
Η ζωή μας ολόκληρη είναι ένα πιστό αντίγραφο της Αγίας Γραφής. Τι θέλω να πω. Η αγία γραφή ξεκινά από την Γένεση. Η λέξη φανερώνει την γέννηση της Δημιουργίας αλλά και του ανθρώπου. Ο κάθε άνθρωπος έχει μία γέννηση και μία παιδική ζωή με αντιπαλότητες, με διεκδικήσεις κ.λ.π.. Στην συνέχεια το δεύτερο βιβλίο είναι η Έξοδος. Όλοι μας όταν μεγαλώνουμε θέλουμε να φύγουμε μακριά από τους γονείς μας, από τα οικεία μας πρόσωπα και να κάνουμε δική μας ζωή, δική μας οικογένεια. Έπειτα έχουμε το Λευιτικό, τους Αριθμούς, το Δευτερονόμιο. Εδώ φανερώνεται ότι αρχίζουμε να βάζουμε νόμους στον εαυτό μας αλλά και στους άλλους. Στην συνέχεια συναντάμε τους προφήτες, εδω είναι η εποχή που αρχίζουμε να φιλοσοφούμε, να βλέπουμε λάθη, να καταδικάζουμε τους συνανθρώπους μας, τις θρησκείες, τις πολιτικές, τα πάντα, ενώ εμείς νομίζουμε ό,τι θα τα κάναμε καλύτερα. Έτσι νομίζουμε, γι’ αυτό κάνουμε τους σοφούς, τους έξυπνους και τους προφήτες. Κατόπιν φτάνουμε στους Ψαλμούς. Εδώ κάνουμε τους ψάλτες, τους υμνωδούς κ.λ.π. συνεχίζουν οι προφήτες, τώρα εδώ περνάμε σε άλλο στάδιο γινόμαστε πνευματικοί, προφήτες και αρχίζουμε να ταιριάζουμε πράγματα που συμβαίνουν με κάποια γεγονότα. Φυσικά δεν έχουν σχέση μεταξύ τους, αλλά εμείς νομίζουμε ότι λύσαμε ένα μεγάλο μυστήριο. Δεν είναι έτσι, απλά νομίζουμε. Σε όλη την πορεία μας κρύβεται μέσα μας ο εγωισμός, γι’ αυτό συνέχεια αλλάζουμε αλλά και κάνουμε και πολλά λάθη. Τώρα φτάσαμε στην Καινή Διαθήκη, στα τέσσερα Ευαγγέλια. Εδώ μεγαλώσαμε, περάσαμε τα 50 και αρχίσαμε να νιώθουμε το βάρος της ζωής αλλά και του σώματός μας. Έτσι ξεκινάμε, τρέχουμε στην εκκλησία, διαβάζουμε την Καινή Διαθήκη, μετανοούμε, αλλάζουμε πράγματα και καταστάσεις στη ζωή μας, μιλάμε για την θρησκεία μας, κ.λ.π.. Πάλι και εδώ πέφτουμε σε μία σοβαρή παγίδα. Αυτή είναι ότι νομίζουμε ότι είμαστε άνθρωποι του Θεού, ότι είμαστε οι εκλεκτοί του Θεού, νομίζουμε ότι ανήκουμε στους σοφούς, όμως κάποια στιγμή αντιλαμβανόμαστε ότι είμαστε γεμάτοι από λόγια και στεγνοί από έργα, αυτό μας οδηγεί στις πράξεις. Φτάσαμε στις πράξεις. Έτσι ξεκινάμε να κάνουμε έργα, μιλάμε για τον Θεό, ανοίγουμε το σπίτι μας, κάνουμε ή πηγαίνουμε σε ένα μάθημα χριστιανικό ή πνευματικό. Μετά προσφέρουμε και κάτι υλικό στους συνανθρώπους μας και εδώ σταματούν οι περισσότεροι άνθρωποι τον πνευματικό τους αγώνα, την πνευματική τους εξέλιξη. Άλλοι άνθρωποι όμως δεν αρκούνται σε αυτό και θέλουν το τέλειο, έτσι προχωρούν, γίνονται πνευματικά ο Παύλος, ο Τιμόθεος, ο Ιάκωβος κ.λ.π.. Στο τέλος αυτοί που εργάζονται με αλήθεια, με Χριστό, με συνείδηση, με αγάπη, με ταπείνωση φτάνουν στην Αποκάλυψη. Στην Αποκάλυψη ο άνθρωπος αντιλαμβάνεται τον Θεό, ζει την ταπείνωση, τις συγκρούσεις για να φτάσει στην αγάπη, αισθάνεται την δύναμη του Θεού μέσα του και ειρηνεύει. Ο άνθρωπος που έφτασε στην Αποκάλυψη αντιλαμβάνεται ότι όλα έρχονται από τον Θεό. Πάσα δόσις αγαθή και παν δώρημα τέλειον άνωθεν εστίν καταβαίνον από του Πατρός των φώτων (Ιακ.1:17). Στο τέλος αυτός που θα νικήσει τον έτερο κακό εαυτό του θα λάβει το στέφανο της ζωής. Εδώ ο Θεός αρχίζει να του αποκαλύπτεται και τότε η χαρά γίνεται ανεκλάλητη. Τώρα, ας σκεφτούμε που βρίσκεται ο καθένας από εμάς και αν θέλει ας αλλάξει τον τρόπο που εργάζεται πνευματικά ώστε να φτάσει σύντομα στην ελευθερία, στην Αποκάλυψη, στη χαρά, στη ζωή χωρίς να χρονοτριβεί. Σήμερα λοιπόν που έχουμε καιρό να μαζέψουμε αμάραντο θησαυρό. Αμήν.