Τί ξέχασες να κάνεις στην ζωή σου
Από τα παιδικά μας χρόνια, επηρεασμένοι από το το σύστημα του κόσμου το οποίο μας επιβάλλει το ατομικό συμφέρον, θέλουμε τα πάντα αν είναι δυνατόν δικά μας, και το συνεχίζουμε αυτό σε όλη μας την ζωή. Κάθε μέρα θέλουμε και κάτι παραπάνω, ποτέ δεν είμαστε ικανοποιημένοι. Καθώς μεγαλώσαμε λίγο, πήραμε την ζωή στα χέρια μας και κάναμε πολλά, τα οποία είναι πάντα γύρω από εμάς, και όλα γύρω από το υλικό στοιχείο με σκοπό το ατομικό συμφέρον. Μεγαλώσαμε λίγο ακόμα, και αφού αποκτήσαμε μερικά πράγματα ή κάποια γνώση, γίναμε δυστυχώς περισσότερο εγωιστές, αλλά δεν το καταλαβαίνουμε ώστε να το αλλάξουμε, το θεωρήσαμε φυσιολογικό. Μάθαμε να μην σηκώνουμε μύγα στο σπαθί μας που λένε. Με αυτό το πνεύμα, καθημερινά γινόμασταν απρόσιτοι, εωσφορικοί, παραπονιάρηδες, απαιτητικοί, γκρινιάρηδες, βλέπαμε λάθη παντού, στην συνέχεια αρχίσαμε να κρίνουμε, αρχίσαμε τις διαταγές όπου μας παίρνει, βάλαμε δικούς μας νόμους κάνοντας τους άλλους υποτακτικούς μας απειλώντας τους πολλές φορές. Μάλιστα επιδιώκουμε πολλά με θεμιτούς ή αθέμιτους τρόπους. Φυσικά όλα όσα αναφέρω παραπάνω και παρακάτω είναι καλά στο να τα διεκδικούμε. Ο τρόπος όμως που τα χρησιμοποιούμε δεν είναι καλός, είναι εγωιστικός. Παρόλα αυτά, είναι ωραίοι στόχοι όλοι αυτοί, μας δίνουν κίνητρα για την ζωή. Χωρίς κίνητρα, δεν μπορούμε να ζήσουμε. Συνεχίζουμε. Στην συνέχεια σπουδάσαμε, γίναμε κάτι, βρήκαμε δουλειά, θελήσαμε να παντρευτούμε, κάναμε οικογένεια, παιδιά, πήραμε αυτοκίνητο, πήραμε και δεύτερο και τρίτο, φτιάξαμε σπίτι, θέλουμε και εξωχικό, πήγαμε διακοπές, κάναμε επενδύσεις υλικές, γλεντήσαμε, γίναμε θρησκόληπτοι, πήγαμε σε όλα τα πανηγύρια νομίζοντας ότι με αυτό είμαστε καλοί στον Θεό, κάναμε φίλους, ζούμε πλούσια, σκεφτόμαστε συνέχεια να κάνουμε και άλλα. Όμως αν προσέξουμε, θα δούμε ότι όλα έχουν να κάνουν με το καλό το δικό μας, το ατομικό συμφέρον, το προσωπικό συμφέρον και λίγο κοιτάξαμε γύρω μας, ώστε να κάνουμε κανένα καλό και για όσους είναι γύρω μας. Φυσικά και σε αυτήν την περίπτωση, πάντοτε αποσκοπούσαμε και εδώ για το δικό μας συμφέρον, διότι κάναμε καλό εκεί που πιστεύαμε ότι θα το πάρουμε πάλι πίσω, και αν κάνουμε ένα ή δύο ή τρία καλά, στο τέλος όσοι δεν μας το ανταπέδωσαν, μετανιώνουμε γι’ αυτά. Δυστυχώς περνάνε τα χρόνια γρήγορα, φτάσαμε να παντρεύουμε τα παιδιά μας, στην συνέχεια μεγαλώνουμε τα εγγόνια μας, παίρνουμε σύνταξη, αλλά δεν ησυχάζουμε. Ψάχνουμε και για άλλη δουλειά, θέλουμε και μια άλλη δουλειά για να μην καθόμαστε, νομίζουμε ότι οτιδήποτε άλλο κι αν κάνουμε που δεν μας δίνει χρήματα, είναι χάσιμο χρόνου. Μέχρι την μέρα, που έξαφνα έρχεται ένα πρόβλημα, μετά γίνονται δύο και στο τέλος χάνουμε την ζωή μας. Έτσι οδηγούμαστε στο γήρας, αν δεν έρθει ο θάνατος έξαφνα. Δύσκολα τα γεράματα. Μένεις μόνος. Όλοι δεν ευκαιρούν, όλοι έχουν δουλειά. Ποιός θα σου φέρει ένα ποτήρι νερό; Ποιός θα σε βοηθήσει να αλλάξεις; Ποιός θα φέρει ένα πιάτο φαγητο; Δύσκολα κάποιος να κάνει τον υπηρέτη. Όλοι έχουμε μάθει να δίνουμε διαταγές. Έτσι ο άνθρωπος φτάνει στην στενοχώρια, στην κατάθλιψη, στην απελπισία και στο τέλος οδηγείται στον θάνατο. Όμως ξεχάσαμε να κάνουμε κάποια πράγματα. Ποια είναι αυτά. Πρώτον, ζήσαμε 80, 90 χρόνια και δεν είχαμε χρόνο να μάθουμε ποιό είναι το θέλημα του Θεού, ξεχάσαμε να δώσουμε σε κάποιον που έχει οικονομικά προβλήματα, όπως έναν φίλο, έναν γείτονα, έναν φτωχό στην γειτονιά μας, κάποια χρήματα να τον βοηθήσουμε. Ξεχάσαμε να πούμε ένα ευχαριστώ στους ανθρώπους που όλα αυτά τα χρόνια ήταν δίπλα μας και μας στήριξαν, ξεχάσαμε να διαβάσουμε ένα βιβλίο, ξεχάσαμε να πάμε να δούμε την ανατολή και το ηλιοβασίλεμα, την δύση, ξεχάσαμε να ανοίξουμε το σπίτι μας να προσφέρουμε ένα πιάτο φαγητό σε κάποιον που δεν μπορεί να μας το ανταποδώσει. Ξεχάσαμε να μάθουμε τί θέλει ο Θεός από εμάς, ξεχάσαμε να γνωρίσουμε τον εαυτό μας, ξεχάσαμε να συγχωρήσουμε όσους μας έβλαψαν, ξεχάσαμε να μετανοήσουμε, ξεχάσαμε να αναγεννηθούμε, ξεχάσαμε να σταματήσουμε να κρίνουμε. Ξεχάσαμε να βοηθήσουμε όσους έχουν ανάγκη και είναι κοντά μας, ξεχάσαμε να μάθουμε να ακούμε τα προβλήματα των συνανθρώπων μας, ξεχάσαμε να γίνουμε παιδιά Θεού, ξεχάσαμε να λέμε έναν καλό λόγο για όλους, ξεχάσαμε να γίνουμε συγκαταβατικοί. Ξεχάσαμε να μάθουμε να ενεργούμε με αγάπη, ξεχάσαμε να πούμε ένα ευχαριστώ στους γονείς μας, ξεχάσαμε να τους σταθούμε με διακριτικότητα και αγάπη τον καιρό της αδυναμίας τους, ξεχάσαμε να τους πάρουμε ένα καλό δώρο. Δεν το αξίζουν για να σκεφτούμε; Φυσικά και το αξίζουν. Ξεχάσαμε να πούμε ευχαριστώ στους φίλους, στους εχθρούς, γιατί και αυτοί κάτι θα μας έμαθαν, ώστε να μην γίνουμε και εμείς έτσι. Ξεχάσαμε να πούμε ένα ευχαριστώ στους συνανθρώπους που όλα αυτά τα χρόνια έστω λίγο ή πολύ ήταν κοντά μας. Ξεχάσαμε να πούμε ένα ευχαριστώ στον εργοδότη μας, ξεχάσαμε να του πάρουμε ένα δώρο που μας πρόσφερε μια δουλειά. Το βασικότερο όλων, ξεχάσαμε να κάνουμε προσευχή, να ευχαριστήσουμε τον Θεό. Κάθε μέρα να το κάνουμε. Η προσευχή έχει την δύναμη να μας φωτίσει να συλλάβουμε όλα αυτά, να συλλάβουμε την αγάπη την ανυπόκριτη, να συλλάβουμε τον λόγο της ύπαρξής μας και το μεγάλο δώρο της ζωής που μας έκανε ο Πατέρας - Θεός. Ξεχάσαμε να παρακαλέσουμε τον Θεό να μας χαρίσει την ζωή, ξεχάσαμε να τον παρακαλέσουμε να μας θυμηθεί κατά την Δευτέρα του Παρουσία, ώστε να συμμετέχουμε στην δική του δόξα, ξεχάσαμε να ζήσουμε λίγο χωρίς όρους, χωρίς νόμους, που θα πιέζουν τον εαυτό μας αλλά και όσους είναι γύρω μας. Ο Θεός μας χάρισε την ελευθερία να κάνουμε ότι θέλουμε. Γιατί εμείς να θέλουμε οι άλλοι να κάνουν ό,τι θέλουμε εμείς; Σκέφτηκα τώρα, ότι ο Θεός με έμαθε να λέω σε όλους ναι, και να κάνεις ό,τι θέλεις, αυτό μου το έμαθε ο Θεός. Έτσι τώρα δεν μπαίνω στην ζωή των άλλων. Ξεχάσαμε να λέμε αλήθεια, ξεχάσαμε να κάνουμε επενδύσεις πνευματικές, ξεχάσαμε να γίνουμε ιδιοκτήτες καρπών, χαρισμάτων, σημείων, ιδιοτήτων του Πατέρα – Θεού. Ξεχάσαμε να ευχαριστήσουμε τον Κύριο που έδωσε την ζωή του λύτρο αντί πολλών, που πέθανε για μένα, για σένα, για όλους. Ξεχάσαμε να τραγουδήσουμε, να χορέψουμε, να παίξουμε όπως όταν ήμασταν παιδιά, σοβαρέψαμε πολύ. Αν δεν τα κάναμε όλα αυτά, ας ξεκινήσουμε από σήμερα να βάλουμε στόχο να κάνουμε όσα περισσότερα μπορούμε. Σήμερα που ακόμα ζούμε, να τα κάνουμε. Έτσι θα μαζέψουμε έναν θησαυρό που θα αγκαλιάσει την ψυχή μας, την ζωή μας αλλά και θα μας ενώσει με όλους όσους είναι γύρω μας, οικογένεια, φίλους, ακόμα και εχθρούς. Με αυτά θα αποκτήσουμε χαρά, θα έρθει η γλύκα στην ζωή μας, στην ψυχή μας. Αν ζήσαμε αυτήν την ζωή και κάναμε μόνο τα πρώτα, και τα δεύτερα δεν τα κάναμε και φτάσουμε στον θάνατο, τότε ζήσαμε μισή ζωή. Πιστεύω ότι ήρθε η ώρα να αλλάξουμε. Δεν χρειάζεται να φτάσουμε στο τέλος της ζωής μας για να αλλάξουμε. Σήμερα, ενόσω έχετε καιρό μαζέψτε αμάραντο θησαυρό. Ο φίλος και αδελφός εν Κυρίω εκκλησιαστής, μας συμβουλεύει.
Εκκλησιαστής 12
Εκκλ. 12,1 Κατά τα έτη της νεότητός σου, και πάντοτε, να ενθυμήσαι τον δημιουργόν σου, δια να μη έλθουν ημέραι πόνου και ταλαιπωρίας του γήρατος και φθάσουν έτη, κατά τα οποία θα πης· “δεν έχω πλέον την θέλησιν και την δύναμιν δι'αυτά τα πράγματα, δια τον σεβασμόν και την υπακοήν προς τον Θεόν”.
Εκκλ. 12,2 Να ενθυμήσαι τον πλάστην σου, πριν σκοτισθούν δια σε ο ήλιος, το φως, η σελήνη και οι αστέρες, και επανέλθουν έπειτα βαρυφορτωμένα πάλιν τα σύννεφα της βροχής και παραταθή ο χειμώνας της ζωής σου.
Εκκλ. 12,3 Κατά τας ημέρας των γηρατείων σου θα τρέμουν οι φύλακες του σώματός σου, τα χέρια σου, θα κυρτωθούν οι ώμοί σου και θα αδυνατίσουν τα πόδια σου, τα οποία σαν ισχυροί άνδρες σε συγκρατούσαν. Τα δόντια σου, τα οποία άλλοτε άλεθαν τας τροφάς θα βραδύνουν στο άλεσμά των. Εμειναν άλλωστε λιγοστά, τα περισσότερα έπεσαν. Αι κόραι των οφθαλμών σου, αι οποίαι από τις κόγχες των, σαν άπό παράθυρα, βλέπουν, θα καλυφθούν από το σκοτάδι.
Εκκλ. 12,4 Τοτε τα θυρόφυλλα του στόματός σου, τα χείλη και αι σιαγόνες σου, θα κλεισθούν και θα παύσουν να αγορεύουν. Η φωνή του στόματός σου θα αδυνατήση, θα γίνη λεπτή σαν το λάλημα του στρουθίου. Τα αυτιά και η γλώσσα σου, όργανα άλλοτε του τραγουδιού σου, θα αδυνατήσουν.
Εκκλ. 12,5 Θα βλέπουν τα γεροντικά μάτια με φόβον τον ανήφορον και θα θαμπώνουν στον δρόμον. Θα ανθηση η αμυγδαλιά, θα ασπρίση δηλαδή το κεφάλι του γέροντος. Τα ευκίνητα άλλοτε, ωσάν ακρίδες, πόδια του, θα γίνουν δυσκίνητα. Η όρεξις δια τα φαγητά και τας απολαύσεις της ζωής θα μειωθή στο ελάχιστον. Και ο άνθρωπος θα οδηγηθή πλέον εις την τελευταίαν επίγειον κατοικίαν του, τον τάφον. Θα τον περιστοιχίζουν πενθούντες οι οικείοι του και οι πληρωμένοι μοιρολογηταί.
Εκκλ. 12,6 Λοιπόν, να ενθυμήσαι τον Πλάστην σου, πριν το πολύτιμον ασημένιο νήμα της ζωής σου κοπή, πριν συντριβή το χρυσό ανθοδοχείον του βίου σου, πριν σπάση η υδρία εις την πηγήν και το μαγγάνι ξεδιπλωθή και κινηθή ολοταχώς μέσα στο πηγάδι.
Εκκλ. 12,7 Και τότε θα επιστρέψη πλέον το χώμα, το σώμα δηλαδή, εις την γην, όπου και όπως ήτο πριν πλασθή. Η ψυχή όμως θα επανέλθη στον Θεόν, ο οποίος την έπλασε και την έδωκε.
Εκκλ. 12,8 Και πάλιν ο Εκκλησιαστής λέγει και επαναλαμβάνει· ματαιότης ματαιοτήτων τα πάντα είναι ματαιότης.
Εκκλ. 12,9 Σοφός με το παραπάνω έγινεν ο Εκκλησιαστής, την δε σοφίαν του αυτήν και γνώσιν την εδίδαξεν στον λαόν. Καθε δε αυτί ανθρώπου ημπορεί, εάν θέλη, να εξερευνήση και εξιχνιάση τον πλούτον των ωραίων αυτών παραβολών.
Εκκλ. 12,10 Πολλάς ερεύνας και αναζητήσεις έκαμεν ο Εκκλησιαστής, δια να εύρη ωραίους και ευαρέστους λόγους, και να καταγράψη τους λόγους αυτούς της σοφίας και αληθείας με ακρίβειαν και ευθύτητα.
Εκκλ. 12,11 Οι λόγοι των σοφών ομοιάζουν ωσάν την βουκέντραν, που κεντούν εις κίνησιν και εργασίαν. Ομοιάζουν με καρφωμένα καρφιά δια την ψυχήν του ακροατού. Οι σοφοί αυτοί λόγοι αποτελούν συλλογήν· τους έχει δε εμπνεύσει ο ενας και μοναδικός ποιμήν, ο Θεός.
Εκκλ. 12,12 Είναι αυτοί αρκετοί. Παιδί μου, πρόσεξε, δια να σε οδηγήσουν εις την ορθήν αντίληψιν της ζωής και του καθήκοντος. Παιδί μου, πρόσεξε να μη μαζέψης πολλά βιβλία. Δεν τελειώνουν αυτά ποτέ. Και μη λησμονής, ότι η πολλή μελέτη είναι καταπόνησις του πνεύματος και του σώματος.
Εκκλ. 12,13 Ας κατακλείσωμεν τον λόγον μας με το σύνθημα· Ολα τα λόγια αυτά άκουέ τα· να φοβήσαι τον Θεόν, να τηρής τας εντολάς του, διότι εις αυτό έγκειται η αξία και ο προορισμός παντός ανθρώπου.
Εκκλ. 12,14 Και μη λησμονής ότι ο Θεός θα κρίνη όλας ανεξαιρέτως τας πράξεις των ανθρώπων, όσον απόκρυφοι και λησμονημένοι αν είναι αυταί· τόσον τας καλάς όσον και τας κακάς.