Τι είναι αγάπη; Αυτή έχει δύο όψεις. Η πρώτη είναι του κόσμου. Αυτή είναι, αν την παρατηρήσει κάποιος, γεμάτη αδυναμίες και διέπεται από την απαίτηση του εγώ. Στρέφεται δηλαδή εκατό τοις εκατό στο εγώ μας. Το έχω ψάξει πάρα πολύ. Είναι αυτή η αγάπη γεμάτη παράπονα και γεμάτη πολυποίκιλες μικρότητες. Πολλές φορές γίνεται και δαιμονισμένη διότι καλλιεργεί ο άνθρωπος μέσα του τη ζήλια, τον έλεγχο, τη στενοχώρια, το παράπονο. Πολλές μορφές παρουσιάζει αυτή η αγάπη του κόσμου. Είναι σίγουρα, εκατό τοις εκατό, εγωκεντρική.
Η πραγματική αγάπη όμως είναι άλλη, είναι αυτή του Θεού.
Ο Απόστολος Παύλος αναφέρει γι’ αυτή, εάν λαλώ τας γλώσσας των ανθρώπων και των αγγέλων, (εδώ μιλάει για κάποια επιτεύγματα που μπορεί να πετύχει ένας άνθρωπος), αγάπη δε μη έχω γέγονα χαλκός ηχών ή κύμβαλον αλαλάζον. Και εάν έχω προφητείαν και ειδώ τα μυστήρια πάντα και πάσαν την γνώσιν, και εάν έχω πάσαν την πίστιν, ώστε όρη μεθιστάνειν, αγάπη δε μη έχω, ουδέν ειμι. Μεγάλο πράγμα! Ακόμη όμως δεν μιλάει για το τι είναι αγάπη. Λέει, και αν έχεις όλα αυτά μπορεί να μην έχεις αγάπη. Συνεχίζει, και εάν ψωμίσω πάντα τα υπάρχοντά μου, και εάν παραδώ το σώμα μου ίνα καυθήσομαι, αγάπη δε μη έχω, ουδέν ωφελούμαι. Αυτοί οι στίχοι, μέχρι εδώ, δεν λένε τι είναι αγάπη αλλά τονίζουν ότι αν κάποιος προβεί σε όλες αυτές τις ενέργειες και αποκτήσει όλα αυτά τα χαρίσματα και όλες αυτές τις εξουσίες η αγάπη μπορεί να μην είναι αληθινή, να μην έχει στοιχεία Θεού. Τώρα εδώ εμείς θα συγκρίνουμε την αγάπη του κόσμου με την αγάπη του Θεού. Δεν είναι ούτε και του Θεού αυτή που έχουμε φανταστεί μέχρι χθες, έχει και αυτή άλλα στοιχεία.
Η αγάπη, λέει, μακροθυμεί δηλαδή μακριά θυμώνει. Αν ένας άνθρωπος έχει αυτό το χαρακτηριστικό θα δει ότι το μόνο που κερδίζει είναι να φρουρεί τον εαυτό του. Η μακροθυμία του εξασφαλίζει την υγεία και η επόμενη μέρα του φέρνει μια άλλη σοφία ώστε να κινηθεί διαφορετικά. Πάντα, όταν βλέπουμε ότι έρχεται ένας πειρασμός να μακροθυμούμε, να μην αποφασίζουμε εύκολα.
Η αγάπη χρηστεύεται, είναι χρήσιμη. Η αγάπη ου ζηλοί, άρα η αγάπη δεν έχει ζήλιες, δεν έχει κακίες, δεν έχει αντιπαλότητες. Δεν ζηλεύει, δέχεται την πορεία του καθενός ανθρώπου. Είναι πνευματικός δηλαδή όρος η αγάπη αυτή που παρουσιάζει ο Απόστολος Παύλος.
Η αγάπη ου περπερεύεται, ένας άνθρωπος όποιο έργο και αν έχει κάνει δεν φανερώνεται, δεν θέλει να καυχηθεί μέσω αυτού ή να κάνει προβολή, κάτι που όλοι οι άνθρωποι πολλές φορές το έχουν ανάγκη.
Η αγάπη ου φυσιούται, ούτε και αυτό το έχει ο πνευματικός άνθρωπος.
Ουκ ασχημονεί, μεγάλο πράγμα και αυτό, βλέπουμε ότι είναι καθαρή πνευματική υπόσταση. Είναι στοιχεία που όταν ένας άνθρωπος τα έχει, βοηθάει και τους γύρω του και τον εαυτό του.
Ου ζητεί τα εαυτής, δεν εργάζεται αποκλειστικά και μόνο για τον εαυτό του ένας άνθρωπος του Θεού.
Ου παροξύνεται, ου λογίζεται το κακό. Φανταστείτε τι στοιχείο είναι αυτό, που όλη τη μέρα ο νους και ο λογισμός μας τρέχει σε αντιπαλότητες, σε αντιθέσεις με άλλους ανθρώπους και λογιζόμαστε το κακό πολλές φορές και όταν έρχεται στη ζωή τους, χαιρόμαστε αντί να λυπούμαστε ή να προσευχόμεθα.
Ου χαίρει επί τη αδικία, συγχαίρει δε τη αληθεία. Πάντα στέγει, τα δέχεται όλα, δεν της φαίνεται παράξενο τίποτα, αν αυτός κινήθηκε έτσι, αν ο άλλος έκανε εκείνο, αν ο άλλος έκανε το άλλο.
Πάντα πιστεύει, έχει αγαθή πρόθεση και ότι και αν του λένε του ανθρώπου που έχει αυτή την αγάπη το πιστεύει. Τώρα, αν ο άλλος ψεύδεται ή έχει κακή προαίρεση, αυτός δεν χάνει. Λυπάται γι’ αυτόν, δεν λέει ότι κάτι αυτός έπαθε ή είχε αρνητικές επιπτώσεις στη ζωή του.
Πάντα ελπίζει, η ελπίδα είναι παράγωγο της πίστης. Μέχρι να έχουμε την πίστη αυτή, του να λέμε και να γίνεται, ελπίζουμε.
Πάντα υπομένει. Ένας άνθρωπος που έχει αυτά τα στοιχεία μπορεί να βρεθεί σ’ ένα περιβάλλον που να μην διέπεται από αυτά και υπομένει, ώστε με το παράδειγμά του σιγά – σιγά να μεταλαμπαδεύσει αυτά τα στοιχεία, τα οποία είναι ευεργετικά και για τον ίδιο αλλά και για τους άλλους και δημιουργούν μια όμορφη κοινωνία.
Η αγάπη ουδέποτε εκπίπτει, δηλαδή δεν είναι δυνατόν να την έχεις γι’ αυτό λέμε ότι είναι το επιστέγασμα του πνευματικού οικοδομήματος. Δεν γίνεται σήμερα να ξημερώνεις με αγάπη και αύριο να ξημερώνεις με θυμό, ή το έχεις αυτό το στοιχείο ή δεν το έχεις. Για να το έχεις, χρειάζεται μια εμμονή πνευματική πάνω στα δρώμενα του Ευαγγελίου, ώστε να ’ρθει μια μέρα και να είναι φυσιολογικός τρόπος ζωής ο τρόπος αυτός που φανερώνει ο Λόγος του Θεού.
, είτε δε προφητείαι, καταργηθήσονται είτε γλώσσαι, παύσονται είτε γνώσις, καταργηθήσεται, όλα αυτά θα ’ρθει μια μέρα που θα χαθούν. Εκ μέρους γαρ γινώσκομεν και εκ μέρους προφητεύομεν όταν δε έλθη το τέλειον, τότε το εκ μέρους καταργηθήσεται. Αφήνει να εννοηθεί ότι και τα κηρύγματα και ο λόγος και όλα τα πράγματα, δεν είναι πρωταρχικά στοιχεία του ανθρώπου. Ο στόχος είναι, μέσω αυτών ο άνθρωπος να φτάσει στο αποκορύφωμα της δόξης που είναι να γίνει υιός Θεού, να γίνει ο ίδιος ο άνθρωπος εικόνα του Θεού του αοράτου διεπόμενος από αυτά τα στοιχεία.
ότε ήμην νήπιος ως νήπιος ελάλουν ως νήπιος εφρόνουν. Δηλαδή, στην αρχή βλέπουμε ότι έχουμε λογισμούς, εκατομμύρια λογισμούς, γνώμες πολλές, κρίσεις, επικρίσεις ή λέμε ότι εμείς, θα κάνουμε εκείνο ή θα κάνουμε το άλλο. Όλα αυτά, αναφέρει, ότι είναι πράγματα που πηγάζουν μέσα από το εγώ μας. Όλα αυτά τα χαρακτηρίζει ως νήπια, ως μηδαμινά. Ως νήπιος ελογιζόμην ότε δε γέγονα ανήρ, κατήργησα τα του νηπίου. Και τα καταργεί ένας άνθρωπος όταν θέτει σε πρώτη μοίρα στη ζωή του τον Θεό, μπαίνει στη σιωπή και αφήνει ο ίδιος ο άνθρωπος τον Θεό να εξελίξει τη ζωή του.
Βλέπομεν γαρ άρτι δι’ εσόπτρου εν αινίγματι, τότε δε πρόσωπον προς πρόσωπον. Σήμερα δηλαδή την έννοια της αγάπης, της φιλαδέλφειας και των στοιχείων αυτών τα βλέπουμε μ’ ένα κάτοπτρο σαν να είναι σ’ ένα βουνό απέναντι, αλλά δεν βλέπουμε καθαρά το βουνό και το τι υπάρχει πάνω σ’ αυτό. Τότε όμως, λέει, θα τα δούμε πρόσωπο με πρόσωπο. Γιατί θα τα δούμε; Γιατί ένας άνθρωπος όταν εργαστεί πάνω στους στόχους και στις επιδιώξεις του Χριστού θα τα νιώσει μέσα του, θα τα δει μέσα του αυτά και θα δει ότι πράγματι η αγάπη είναι ευεργετικό στοιχείο και είναι στοιχείο ζωής. Τώρα γινώσκω εκ μέρους, τότε δε επιγνώσομαι καθώς και επεγνώσθην. Νυνί δε μένει πίστις, ελπίς, αγάπη, τα τρία ταύτα μείζων δε τούτων η αγάπη.
Αυτά τα στοιχεία του Θεού όταν λειτουργήσουν μέσα μας θα αποτελέσουν (όταν θα λειτουργήσουν σε κάποιους ανθρώπους) και το στράτευμα του Θεού το οποίο όταν παρουσιαστεί, θα φέρει μια νέα τάξη πραγμάτων η οποία θα διέπεται από υλική ισοκατανομή πλούτου, θα διέπεται από ουρανόδρομη σοφία, από ζωή αιώνια, από αγάπη ανυπόκριτη, από δικαιοσύνη Θεού η οποία προσφέρει, από αιώνια ειρήνη, από συνεχόμενη αναγέννηση και μόρφωση του ανθρώπου ώστε το πνευματικό του επίπεδο να φτάσει στο καθ’ ομοίωση. Αυτό το στράτευμα του Θεού παρουσιάζει δυσχέρειες, δυσκολίες να εμφανιστεί. Εδώ και δυο χιλιάδες χρόνια δεν μπορεί να δημιουργηθεί και ο λόγος πιστεύω είναι διότι δεν έφτασε ακόμη ο χρόνος ο προδιαγεγραμμένος αλλά και διότι οι χριστιανοί δεν πήραν στα σοβαρά την αποστολή τους και τον ιδρυτή της Εκκλησίας στη γη, τον Κύριο ημών Ιησού Χριστό.