Πνευματικά Μηνύματα
Πρέπει να γνωρίζουμε, ότι ο Θεός δεν υπάρχει στη ζωή μας μόνο για να μας επαινεί, αλλά και για να μας νουθετεί.
Ο εγωισμός, σαν την μπουλντόζα γκρεμίζει όλες τις αρετές. Να απουσιάζει η αντωνυμία «εγώ». Τις αρετές μας θα εκτιμήσει ο Θεός και όχι τις ικανότητές μας.
Ο άνθρωπος, μέσα από την ελεύθερη βούλησή του, δύναται να αναπλάσει τον εαυτόν του κατ’ εικόνα του Θεού, κατά την οποία είναι πλασμένος και η οποία εικόνα του Θεού, όσο κι αν έχει αμαυρωθεί σήμερα λόγω της άγνοιας, λόγω της ημιμαθείας και λόγω της αμαρτίας, παραμένει ακόμη ζωντανή στα βάθη της ύπαρξης του καθενός από εμάς. Όταν μάλιστα ο καθένας από εμάς έρχεται εις εαυτόν, δύναται να ανακτήσει την πνευματική του κατά Θεό ταυτότητα. Μεταξύ Θεού και ανθρώπου, ακτίστου και κτιστού υφίσταται αμοιβαιότητα, υπάρχει δηλαδή μια αλήθεια, μια αίσθηση του Θεού ως ανθρώπου το οποίον είδαμε με τους οφθαλμούς ημών, το οποίον εθεωρήσαμεν, και οι χείρες ημών εψηλάφησαν. Ο Θεός γεννάται εν ανθρωπω και ο άνθρωπος γεννάται και αναγεννάται εν Θεώ. Η ανθρώπινη φύση παραμένει εντός της θείας φύσης και η θεία φύση υπάρχει εντός της ανθρώπινης.
Είναι άριστο να έχουμε τη συναίσθηση ότι είμαστε μηδέν. Διαφορετικά, αν πιστεύουμε ότι έχουμε αρετή, έστω και λίγη, φουσκώνουμε από εγωισμό.
Εκδήλωση του εγωισμού είναι η πολυλογία, αλλά και η σιωπή πολλές φορές. Να πετύχει κανείς το μέτρο. Να μιλάει όταν πρέπει. Να είναι ευχάριστος. Να λέει τα εποικοδομητικά, τα άγια. Να λέει κάθε μέρα και λιγότερα. Να θεωρεί τον εαυτό του χειρότερο από όλους. Να μη λέει «μου φταίει ο ένας, μου φταίει ο άλλος». Ο ολιγόλογος προκόπτει σε σύνεση και διάκριση. Εξάλλου είναι γραφικό «καὶ ἐπὶ τίνα ἐπιβλέψω, ἀλλ᾿ ἢ ἐπὶ τὸν ταπεινὸν καὶ ἡσύχιον καὶ τρέμοντα τοὺς λόγους μου;» (Ησ. 66:2).
«μετανοεῖτε· ἤγγικε γὰρ ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν.» (Ματθ. 4:17). Το πρώτο κήρυγμα του Κυρίου. Όχι απλώς δάκρυα, όχι απλώς κατάθεση και ομολογία, αλλά μετάνοια, αλλαγή ζωής. Να καταθέσουμε το ξίφος του εγωισμού. Μαστίζει ο εγωισμός την κοινωνία και τις οικογένειες. Στην απώλεια σε οδηγεί ο επάρατος εγωισμός. Όλοι να αλλάξουμε ζωή, να πολεμήσουμε τον εγωισμό. Σήμερα δυστυχώς έγινε πανθρησκεία ο εγωισμός. Να το προσέξουμε.
Έχει δύναμη η Χάρις του Θεού, έχει πολύ μεγάλη δύναμη. Και αν βλέπουμε τον εαυτό μας αμετάβλητο σε μερικά σημεία, αυτό πρέπει να το προσέξουμε πολύ, γιατί ίσως εμείς να μην ανοίγουμε την πόρτα της ψυχής μας, με τη μετάνοια τη σωστή, με τη δυνατή μετάνοια.
Εάν βλέπουμε και παρατηρούμε στον εαυτό μας στασιμότητα, αυτή είναι η αιτία που θα μας φέρει σε αδιέξοδο. Στυλωνόμαστε στο εγωιστικό σκαπάνη του εαυτού μας και δώσ' του…., βάλλουμε κατά των άλλων. Υπαγορεύει ο εγωιστικός λογισμός και λαλεί το στόμα, λαλεί η γλώσσα άπρεπα και ανόητα και ανύπαρκτα πράγματα.
Πάντα στον αγώνα μας, να μην απαιτούμε από τους άλλους αλλά να κοιτάμε εμείς πώς θα προσφέρουμε τον εαυτό μας στους άλλους.
Όποιος δεν παραπονείται και δεν έχει απαιτήσεις, έχει τη Χάρη του Θεού. Τι ωραίο πράγμα είναι να μην κάνει ο άνθρωπος κανένα παράπονο! Μόνο για τον εαυτό του να κάνει παράπονο και ποτέ για τον άλλον. Η επιτυχία εκεί βρίσκεται. Να στέκεται, να βλέπει και να ελέγχει τον εαυτό του. Να παρατηρεί και να αηδιάζει, όταν βλέπει λάθη στον εαυτό του. Εκεί είναι ο Θεός. Εκεί είναι ο Χριστός, η ειρήνη, η γαλήνη, τα πάντα.
«στώμεν καλώς». Ήρθε η ώρα να βάλουμε φράγμα στα χείλη μας μήπως και η γλώσσα μας, μάς απολέσει. Χρειάζεται δυνατό φράγμα. Όταν νοθεύει, διαφθείρεται ο λογισμός, ολόκληρο το σώμα στερείται ζωής, αρχίζει να υπολειτουργεί και να πάσχει.
Άμα καταλάβουμε την αξία του Λόγου του Θεού, θα ξεκινήσουμε διάλογο με τον Θεό. Όταν μελετάς, σου μιλάει ο Θεός ο ίδιος, όταν προσευχόμαστε, μιλάμε εμείς στον Θεό, κουβεντιάζουμε μαζί του. Με αυτόν τον τρόπο φεύγουν οι κακοί λογισμοί, φεύγουν οι κρίσεις πανικού, φεύγουν τα ψυχολογικά, φεύγουν τα φάρμακα, φεύγει η ταραχή, φεύγουν οι θυμοί, τα παράπονα, φεύγουν οι συγκρούσεις, κλπ. έρχεται η ειρήνη, ο Χριστός, η αγάπη, η ζωή η οποία με τον Χριστό γίνεται αγιοπνευματική, παραδεισένια, ποιοτική, ποσοτική, ευλογημένη.
Χωρίς αγώνα δεν υπάρχει νίκη, oπου να μπορεί να επιτευχθεί το ανώτατο. Kαι για να γίνει αυτό, θα πρέπει να καταβάλει κανείς την ανώτατη δυνατή προσπάθεια. Προκειμένου να φθάσει κάποιος σε ένα ακραίο σημείο, πρέπει πρώτα να ξεφύγουμε από ένα αντίθετο άκρο. Πώς θα ήταν άλλωστε κατανοητό, ένα ανώτατο άκρο χωρίς να υπάρχει και το αντίστοιχο κατώτατο. Καλούμαστε λοιπόν άνωθεν, να επιτύχουμε το ανώτατο στη σφαίρα της εσωτερικής μας ζωής. Πολλοί λένε «έλα Κύριε, έλα Κύριε, σε παρακαλώ κάνε εκείνο, κάνε το άλλο» και αυτοί κάθονται, και το μόνο που κάνουν είναι να τρέχουν δεξιά και αριστερά. Δεν είναι χάπι ο αγιασμός, η αφθαρσία, η αθανασία, οι καρποί, τα χαρίσματα και τα σημεία. Θέλει αγώνα. Αγώνα πρώτον, να πιστέψουμε ότι είναι για μας και όχι μόνο για τους πρώτους αποστόλους. Και δεύτερον, χρειάζεται λίγο να υπάρξει μέσα μας και το κατώτατο όριο, η παραχώρηση Θεού, ώστε να έρθει το ανώτατο μετά από σχετικό αγώνα. Έχουμε όμως την τέλεια ελεύθερη βούληση και επιπλέον έχουμε και τη δύναμη να πολεμήσουμε το κατώτερο που είναι μέσα μας με την δύναμη του Αγίου Πνεύματος, την οποία δύναμη θα λάβουμε, αφού πρώτα ξεκινήσουμε τον σχετικό αγώνα. Τον ίδιο αγώνα έκανε και ο Κύριος «ἐν ᾧ γὰρ πέπονθεν αὐτὸς πειρασθείς, δύναται τοῖς πειραζομένοις βοηθῆσαι.» (Εβρ. 2:18).