Αισιοδοξία και Χαρά
Ένα αγωνιστικό στοιχείο που αποδίδει εκατό τοις εκατό, είναι να είμαστε αισιόδοξοι και να έχουμε χαρά. Όσοι έχουν χαρά, σταματούν την γήρανση και ο λόγος, διότι η χαρά ενεργοποιεί την μελατονίνη και την ενδορφίνη, οι οποίες δυναμώνουν το ανοσοποιητικό σύστημα. Εγώ ανακάλυψα μια χαρά η οποία λέγεται ανεκλάλητη. Αυτή έρχεται, όταν η παρουσία του Θεού είναι έντονη στη ζωή μας. Η παρουσία του Θεού κάνει τα κύτταρά μας να τρελαίνονται από χαρά, «να χτυπάνε παλαμάκια». Είδατε, όταν μάς καλέσουν σε μια συναυλία που τραγουδά ένας μεγάλος τραγουδιστής ή ένας μεγάλος τενόρος, πώς νιώθουμε την στιγμή εκείνη; Νιώθουμε μια ιδιαίτερη ευχαρίστηση, μια ανεκλάλητη χαρά που μάς κάνει να δακρύζουμε από ευφορία! Αυτό είναι ο Θεός. Ο Θεός είναι όλες οι συμφωνικές ορχήστρες του κόσμου και ακόμα περισσότερες! Ο διακόπτης της αφθαρσίας είναι ο Θεός, τον οποίον θα τον συναντήσουμε στη σιωπή. Η χαρά αυτή του Θεού, είναι πηγή ζωής, καθώς πηγή ζωής είναι και η αγάπη. Όχι να ζητάμε αγάπη, όχι να ζητιανεύουμε αγάπη αλλά να δίνουμε αγάπη. Όταν μιλάμε για χαρά, εννοούμε βασικά την πνευματική χαρά, αλλά και όλες τις στιγμές της ζωής οι οποίες φέρνουν χαρά. Αυτή η χαρά του Θεού η οποία δημιουργείται διά Πνεύματος Αγίου στο αγιαστήριο, ενεργοποιεί την αφθαρσία μέσα μας και αφυπνίζει τον κοιμισμένο μας στρατό. Η χαρά επίσης δημιουργεί —όπως προανέφερα — μία ουσία η οποία λέγεται ενδορφίνη (ορμόνη). Η ενδορφίνη μάς κάνει ισχυρούς, κοιμόμαστε καλύτερα, ζούμε καλύτερα, μένουμε άφθαρτοι. Καταλαβαίνετε τώρα γιατί εδώ και πολύ καιρό σας λέω, ότι πρέπει να αλλάξουν οι βιοχημικές διεργασίες του εγκεφάλου ώστε να παραχθεί ζωή; Και δεν μπορούν να αλλάξουν παρά μόνο όταν έρθει ο Θεός στη ζωή μας, όταν έρθει ο Λόγος του Θεού, όταν έρθει το Πνεύμα που μάς ζωοποιεί. Τότε αξιοποιούμε στο εκατό τοις εκατό τις αρχές της ζωής και της αφθαρσίας. Ο άνθρωπος, όταν γνωρίσει τον Θεό, παύει να είναι φθαρτός, και ο λόγος, διότι με την Σοφία του Θεού γίνεται αείζωος. Ξέρουμε ότι ο Χριστός έφερε την ζωή και την αφθαρσία δια του Ευαγγελίου. Ο Χριστός δεν βρίσκεται στα τυπικά αλλά στα ουσιαστικά. Δηλαδή βρίσκεται στους καρπούς του Αγίου Πνεύματος, στην αγάπη η οποία είναι ο Θεός. Η αγάπη φέρνει την χαρά η οποία είναι θυγατέρα της αγάπης. Αυτά είναι τα μεγαλύτερα όπλα ενάντια της φθοράς, ώστε να ξεκινήσει να εμφανίζεται η ζωή, η αφθαρσία. Μα θα μου πεις, όλοι γερνάμε. Ναι συμφωνώ, όμως ο Απ. Παύλος φανέρωσε το εξής «ἀλλ᾿ εἰ καὶ ὁ ἔξω ἡμῶν ἄνθρωπος διαφθείρεται, ἀλλ᾿ ὁ ἔσωθεν ἀνακαινοῦται ἡμέρᾳ καὶ ἡμέρᾳ.» (Β Κορ. 4:16). Ο Κύριος διά Πνεύματος Αγίου τόνισε, «Πάντοτε χαίρετε, ἀδιαλείπτως προσεύχεσθε, ἐν παντὶ εὐχαριστεῖτε· » (Α Θεσ. 5:16-18). Αν πραγματικά τα συλλάβουμε όλα αυτά και βρουμε τον τροπο να διεργαζόμαστε σωστά και με σοφία τα σκάνδαλα, το λάθος ή το σωστό, τότε θα αποκτήσουμε χαρά ανεκλάλητη και Σοφία Θεού συναρπάζουσα. Ο λόγος, διότι θα κενώσουμε τον εαυτό μας από τα δικά μας θέλω και θα αναπτυχθούμε πάνω στα θέλω του Θεού. Όταν έλθει η εμπιστοσύνη αυτή, θα έρθει και η ζωή αυτή η οποία μας καθιστά άφθαρτους και αθάνατους αφυπνίζοντάς μας κάθε στιγμή. Με την Σοφία του Θεού, θα εξασφαλίσουμε σιωπή. Στην σιωπή συλλέγεις ενέργεια και ζωή, ενώ στην πολυλογία, στον εγωισμό αυτοκαταστρέφεσαι. Η ζωή μας είναι σαν το κινητό, ή έχεις φορτιστή ή δεν έχεις και στερείσαι ενέργεια. Η παρουσία του Θεού στην ζωή μας, θα κάνει την ενδορφίνη να λειτουργεί 24 ώρες το 24ωρο, κάνοντας συνεχόμενη την αυξανόμενη δραστηριότητα των κυττάρων στο σώμα μας. Οι άνθρωποι σήμερα, επιδιώκουν και επιλέγουν την χαρά, με έναν τρόπο ο οποίος δεν είναι θέλημα Θεού. Τι εννοώ. Όταν προσπαθούν να έχουν χαρά κάνοντας πράγματα προσωπικά, δεν θα βρουν την χαρά η οποία ενεργοποιεί τον μηχανισμό της αφθαρσίας. Εμείς μιλάμε για μία χαρά, η οποία όταν την συλλάβουμε, θα καταλάβουμε ότι η χαρά της παρουσίας του Θεού η οποία προέρχεται από την θυσία και από την δοτικότητα, είναι υπερέχουσα κάθε ανθρώπινης νοήσεως. Ο Χριστός είπε, «ἐγὼ τίθημι τὴν ψυχήν μου, ἵνα πάλιν λάβω αὐτήν.» (Ιω. 10:17) Εδώ είναι η πραγματική χαρά, και αυτό, διότι γίνονται οι άλλοι ευτυχισμένοι διαμέσου εμάς. Δεν υπάρχει χαρά με το να ενεργούμε με το «εγώ» μας. Αυτοχαρά, αυτοηδονή, αυτοεκτίμηση δεν υπάρχει. Αν θέλουμε να ζήσουμε, να ξεκινήσουμε να δίνουμε χαρά στους συνανθρώπους μας. Όταν γίνουμε αιτία να γίνουν χαρούμενοι οι συνάνθρωποί μας, τότε θα νιώσουμε την πραγματική χαρά, η οποία θα κάνει την μελατονίνη να ενεργοποιηθεί και να αναπαράγει καινούργια ζωή. Η αγάπη στον Θεό και η χαρά, δημιουργούν την βάση της ζωής. Ο Μωϋσής, ο Ηλίας, ο Ενώχ, ο Κύριος είχαν αυτή την αγάπη για τον Θεό και για τον συνάνθρωπο, ο οποίος Θεός τούς εξασφάλισε με την παρουσία τους την ανεκλάλητη χαρά, η οποία τους πέρασε στον χώρο της αφθαρσίας. Άρα η παρουσία του Θεού στην καθημερινότητά μας, θα μας κάνει αυτάγαθους, θα μας κάνει άφθαρτους.