Διάβασα κάπου ένα ωραίο παράδειγμα τέτοιας ελευθερίας. Ήταν κάποτε ένας μεγάλος πνευματικός άνθρωπος —πολλά χρόνια ερημίτης— που ονομάζονταν Μωϋσής. Μια μέρα ο Μωϋσής σε μια περιοδεία που έκανε συνάντησε έναν βοσκό. Πέρασε την μέρα μαζί του και τον βοήθησε μάλιστα να αρμέξει και τις προβατίνες του. Όταν τέλειωσαν βλέπει τον βοσκό να βάζει το καλύτερο γάλα στο καλύτερο δοχείο που είχε και να το ακουμπάει πάνω σε μια επίπεδη πέτρα λίγο πιο πέρα από εκεί που έμενε. Έκπληκτος ο Μωϋσής τον ρώτησε γιατί το έκανε αυτό. Ο βοσκός του απάντησε «παίρνω πάντα το καλύτερο, το πρώτο γάλα που βγάζω και το προσφέρω στον Θεό». Ο Μωϋσής που ήταν πνευματικά περισσότερο εξελιγμένος από τον βοσκό με την απλότητα που τον διακατείχε τον ξαναρώτησε «και το πίνει ο Θεός το γάλα;». «Α, ναι το πίνει όλο, του αρέσει» απάντησε ο βοσκός. Ο Μωϋσής τότε ένιωσε την ανάγκη να τον διαφωτίσει και του εξήγησε ότι ο Θεός είναι πνεύμα, δεν πίνει γάλα. Ο βοσκός όμως ήταν σίγουρος ότι ο Θεός πίνει γάλα και επέμενε. Έτσι άρχισε μεταξύ τους μια έντονη συζήτηση, που τελικά σταμάτησε με την πρόταση του Μωϋσή στο βοσκό να κρυφθεί πίσω από τους θάμνους και να παρακολουθήσει αν πραγματικά πηγαίνει ο Θεός και πίνει το γάλα. Ύστερα ο Μωϋσής αποσύρθηκε στην έρημο για να προσευχηθεί. Πράγματι, ο βοσκός κρύφθηκε στους θάμνους, η νύχτα έπεσε και μετά από λίγο βλέπει μια μικρή αλεπού να έρχεται τρεχάτη από την έρημο, να πηγαίνει στο γάλα και να το πίνει όλο. Το πρωί γύρισε ο Μωϋσής από την έρημο και βρήκε τον βοσκό καταστενοχωρημένο και κατσουφιασμένο. «Τι συνέβη;» τον ρώτησε. Ο βοσκός λυπημένος απάντησε «είχες δίκιο, ο Θεός είναι πνεύμα και δεν έχει ανάγκη το δικό μου γάλα». Ο Μωϋσής ξαφνιασμένος του είπε «μα, θα πρέπει να είσαι χαρούμενος, τώρα ξέρεις περισσότερα πράγματα για τον Θεό απ’ όσα ήξερες πριν». «Ναι, ξέρω περισσότερα αλλά το μόνο που μπορούσα να κάνω για να δείξω την αγάπη μου στον Θεό ήταν να του δίνω το καλύτερο γάλα και αυτό τώρα δεν υπάρχει πια, το έχασα» απάντησε ο βοσκός. Ο Μωϋσής κατάλαβε το νόημα όλων αυτών. Έτσι γύρισε στην έρημο και προσευχήθηκε θερμά. Τη νύχτα σε όραμα του μίλησε ο Θεός, «Μωϋσή έκανες λάθος, ναι είναι αλήθεια πως είμαι πνεύμα όμως δεχόμουνα με πολύ ευχαρίστηση το γάλα που μου προσέφερε ο βοσκός σαν έκφραση της αγάπης του και επειδή εγώ δεν έχω ανάγκη από γάλα μοιραζόμουν αυτή την προσφορά με τη μικρή αλεπού που υπεραγαπά το γάλα». Με την ιστορία αυτή θέλω να πω το εξής: Πολλοί άνθρωποι που ασχολούνται με τον Θεό αντί να δεχτούν το κάλεσμα που λάβανε και να ξεκινήσουν αγώνα, διαβάζουν μια-δυο φορές την Αγία Γραφή και θεωρούν εαυτούς εκλεκτούς του Θεού έτσι, επηρεασμένοι από τον εγωισμό τους, μπαίνουν βιαίως στη ζωή του άλλου τάχα για να του την αλλάξουν προς το καλύτερο, τάχα για να τον «σώσουν». Αυτό είναι εωσφορικός εγωισμός και αποτελέσματα δεν φέρνει διότι ο Θεός με τον δικό του ξεχωριστό, διαφορετικό τρόπο καλεί εμάς και εμείς για να καλέσουμε τους άλλους θα πρέπει να το δείχνουν τα έργα μας ώστε οι συνάνθρωποί μας από μόνοι τους να έλθουν να μας συναντήσουν. Εμείς βιαίως δεν θα μπαίνουμε στη ζωή των άλλων. Ας γίνουμε ο καθένας μας ένα μεγάλο, πνευματικό πολυκατάστημα του Θεού και να είμαστε σίγουροι ότι ο Θεός θα μας διαφημίσει. Ας φτιάξουμε μέσα μας πνευματικές εγκαταστάσεις ώστε όταν έρθουν οι άνθρωποι κοντά μας να μπορέσουμε να τους γνωρίσουμε τον Θεό, όχι της Γραφής (δηλαδή των φιλοσοφικών λόγων και της ξερής γνώσης) αλλά αυτόν τον Θεό που η Καινή Διαθήκη έχτισε μέσα μας και τον παρουσιάζει η ζωή μας.