Τι λες; Θα το παλέψουμε μαζί (Δεύτερο Μέρος)

Τι λες; Θα το παλέψουμε μαζί (Δεύτερο  Μέρος)

Ευχή Ι. Δαμασκηνού: Και είναι μία ευχή ή ένας Λόγος του Θεού για όλους τους ανθρώπους αλλά πιο πολλοί για όλους αυτούς που νιώθουν ότι δεν μπορούν.

ἔγειρε, μὴ φοβοῦ, στήθι πάλιν δεύρο, οὐκ ὀνειδίζω σε, οὐ βδελύσσομαι, οὐκ ἀποῤῥίπτω, οὐδὲ σκληρύνω τὸ ἐμὸν πλάσμα, τὸ ἐμὸν τέκνον, τὴν ἐμὴν εἰκόνα, ὅν οἰκείαις χερσί διέπλασα ἄνθρωπον καὶ ἐφόρεσα, ὑπὲρ οὗ τὸ αἷμα ἐξέχεα, οὐκ ἀποστρέφομαι πρός με ἐρχόμενον τὸ λογικόν μου πρόβατον, τὸ ἀπολωλός, οὐ δύναμαι μὴ ἀποδοῦναι τὴν προτέραν εὐγένειαν, οὐ δύναμαι μὴ συναριθμῆσαι τοῖς ἐνενήκοντα ἐννέα προβάτοις  διά γὰρ τοῦτο καὶ μόνον ἐπί τῆς γῆς κατελήλυθα καὶ τὸν λύχνον ἀνῆψα, τὴν σάρκα μου τὴν οἰκείαν καὶ τὴν οἰκίαν ἐσάρωσα καὶ τὰς φίλας Δυνάμεις τὰς οὐρανίους συνεκαλεσάμην ἐπευφρανθῆναι τῇ τούτου εὑρέσει.

Συνεχίζουμε την ομιλία. Ο Κύριος, όταν ρωτήθηκε για το πώς να προσεύχονται οι μαθητές, απάντησε «Να λέτε: Πάτερ ήμῶν ὁ ἐν τοῖς οὐρανοῖς ἁγιασθήτω τὸ ὄνομά Σου· ἐλθέτω ἡ Βασιλεία Σου· γενηθήτω τὸ θέλημά Σου, ὡς ἐν οὐρανῷ καὶ ἐπὶ τῆς γῆς· τὸν ἄρτον ἡμῶν τὸν ἐπιούσιον δὸς ἡμῖν σήμερον· καὶ ἄφες ἡμῖν τὰ ὀφειλήματα ἡμῶν, ὡς καὶ ἡμεῖς ἀφίεμεν τοῖς ὀφειλέταις ἡμῶν· καὶ μὴ εἰσενέγκῃς ἡμᾶς εἰς πειρασμόν, ἀλλὰ ῥῦσαι ἡμᾶς ἀπὸ τοῦ πονηροῦ. Ὅτι σοῦ ἐστιν ἡ βασιλεία καὶ ἡ δύναμις καὶ ἡ δόξα εἰς τοὺς αἰῶνας· ἀμήν». Ο ίδιος ξεκίνησε να κηρύττει με τα λόγια του και τα έργα του το Ευαγγέλιο της βασιλείας. Ευαγγέλιο της βασιλείας σημαίνει, ότι έχει την δύναμη να γκρεμίζει το μεσότοιχο της έχθρας μεταξύ Θεού και ανθρώπου, μεταξύ ανθρώπου και ανθρώπου, μεταξύ ανθρώπου και διαβόλου, αλλά και μεταξύ διαβόλου και Θεού, διότι ο διάβολος από εξολοθρευτής, έγινε δια του Χριστού, αφού πρώτα τον νίκησε στην έρημο, παιδαγωγός. Ευαγγέλιο της βασιλείας σημαίνει, ότι ο Χριστός δια του Ευαγγελίου καταργεί το κράτος του θανάτου, δηλαδή ο θάνατος δεν θα έχει εξουσία πάνω στους ανθρώπους, είναι γραφικό «φανερωθεῖσαν δὲ νῦν διὰ τῆς ἐπιφανείας τοῦ σωτῆρος ἡμῶν ᾿Ιησοῦ Χριστοῦ, καταργήσαντος μὲν τὸν θάνατον, φωτίσαντος δὲ ζωὴν καὶ ἀφθαρσίαν διὰ τοῦ εὐαγγελίου» (Τιμόθεον β' 1:10). Ευαγγέλιο της βασιλείας σημαίνει, ότι οι άνθρωποι αποκτούν καρπούς, χαρίσματα, σημεία, ιδιότητες, με κορυφή όλων την ταπεινοφροσύνη. Ευαγγέλιο της βασιλείας σημαίνει, ότι οι άνθρωποι θα δοξάζουν τον Θεό εν πνεύματι και αληθεία, και όχι σε χειροποίητους ναούς. Ευαγγέλιο της βασιλείας σημαίνει, το περίσσευμα του ενός στο υστέρημα του άλλου. Ευαγγέλιο της βασιλείας σημαίνει, «ὑμεῖς δὲ μὴ κληθῆτε ῥαββί· εἷς γὰρ ὑμῶν ἐστιν ὁ διδάσκαλος, ὁ Χριστός· πάντες δὲ ὑμεῖς ἀδελφοί ἐστε» (Ματθ. 23:8), με αυτό, σταματούν οι ανώτεροι ή κατώτεροι, όλοι γίνονται σύμμορφοι, φίλοι, αδελφοί. Εξάλλου ο Θεός έδωσε ιδιάζουσα μορφή σοφίας σε κάθε άνθρωπο, λαό ή έθνος ώστε όλοι να έχουμε χρεία ο ένας τον άλλον. Ευαγγέλιο της βασιλείας σημαίνει, ανατροπή του παρόντος δαιμονισμένου κόσμου και επικράτηση της αγάπης σε όλον τον πλανήτη. Η αγάπη κρύβει την μεγαλύτερη ενέργεια. Με την αγάπη θα απολαύσουμε την ζωή, τον Θεό, ο ένας τον άλλον, την Δημιουργία ολόκληρη αλλά και την κτίση ολόκληρη, αφού αυτό θα κηρυχθεί και σε αυτή. Ευαγγέλιο της βασιλείας σημαίνει, ο Θεός σκηνώνει ανάμεσά μας, θα είμαστε εμείς ο λαός του και αυτός ο Θεός μας. Αυτό το Ευαγγέλιο της βασιλείας το έφερε ο Χριστός. Όμως το πνευματικό επίπεδο των ανθρώπων δεν μπορούσε να το συλλάβει, χρειαζόταν ο χρόνος, χρειαζόταν η εξέλιξη, χρειαζόταν η σοφία και η επιστήμη. Ο προφήτης Ησαΐας αναφέρει στο γραπτό του λόγο, ότι «Σοφία δε και επιστήμη θέλουσιν είσθαι η στερέωσις των καιρών» (Ησαΐας 33:6). Δεν αναφέρει η θρησκεία, ο ποιμένας, ο τάδε σύλλογος ή αυτή η οργάνωση κλπ. αλλά η σοφία και η επιστήμη. Αυτό είναι πολύ σημαντικό και χρειάζεται να το ερευνήσουμε. Αυτό το Ευαγγέλιο της βασιλείας ήρθε στην γη από τον Κύριό μας. Αυτός το εμφάνισε πρώτη φορά με δυνάμεις. Όλοι θεραπεύονταν με ένα λόγο δικό του, ακόμα και αναστάσεις νεκρών γίνονταν. Όταν τώρα ο Κύριος ανελήφθη στους ουρανούς, έπαψε αυτό σιγά σιγά να ενεργεί εν δυνάμει. Έτσι οι άνθρωποι δημιούργησαν το Ευαγγέλιο, που απλά κηρύττεται. Φυσικά διαμορφώνει χαρακτήρες και πολλοί επιστρέφουν στον ηθικό νόμο που συστήνει. Στην συνέχεια δογματίστηκε, γέμισε με τύπους και πολλές λατρευτικές εκδηλώσεις, χάθηκε η μεγάλη αξία του Θεού. Έτσι τα παιδιά του Θεού, πέσανε σε πολλές παγίδες. Γίναμε όλοι τύπου χριστιανοί και όχι ουσίας, αλήθειας. Για να δούμε λίγο ποιοι είναι αυτοί οι άνθρωποι που λένε ότι αγαπούν τον Θεό, εκκλησιάζονται αλλά δεν έχουν σχέση ούτε με τον Θεό αλλά ούτε και αγαπούν τον συνάνθρωπο, φίλο ή εχθρό. Και ο λόγος που το λέω, είναι διότι συνέχεια κρίνουν και μάλιστα από την πολλή κρίση δαιμονίζονται στο τέλος. Από την πολλή κρίση καταλήγουν στο συμπέρασμα, ότι για να ζήσουν, χρειάζονται χάπι το πρωί, χάπι το βράδυ και κάθε μέρα προσποίηση που καταλήγει σε υποκρισία. Στο τέλος ζουν το απόλυτο ψέμα, αφού με τα λόγια λένε ότι είναι καλοί αλλά η κρυφή τους ζωή είναι γεμάτη με προβλήματα. Ακόμα να γνωρίζουμε, ότι αυτοί οι θρήσκοι είναι οι πιο επικίνδυνοι αλλά και το πιο επικίνδυνο είδος μέσα στον χώρο της εκκλησίας. Ένας αγιορείτης έλεγε «Κύριε, σώσον ημάς από τους ευσεβείς». Θρήσκος σημαίνει μια προσωπικότητα γεμάτη με σύγχυση. Οι θρήσκοι δεν έχουν σχέση με την αλήθεια του Ευαγγελίου. Φυσικά κάνουν όλα τα τυπικά και είναι αυτοί που δεν τρώνε λάδι αλλά πνίγουν τον λαδά. Ακόμα αυτοί οι άνθρωποι έχουν πιάσει όλο τον χώρο μέσα στην εκκλησία και δεν αφήνουν άλλον να συμμετέχει. Αν δουν κανέναν καινούργιο σε κάποιο κύκλο, τον κρίνουν, τον κουτσομπολεύουν κλπ., Πιστεύουν ακόμα ότι είναι τόσο καλοί που ο Θεός τρελαίνεται μαζί τους, είναι πολύ ευχαριστημένος. Εξαιτίας αυτών των ανθρώπων, ο Κύριος είπε ότι οι τελώνες και οι πόρνες θα μπουν στην βασιλεία του νωρίτερα και πιο εύκολα απ’ ότι οι υποκριτές, οι οποίοι κινδυνεύουν να αποκοπούν τελείως. Μάλιστα τους θρήσκους, τους απορρίπτει τελείως, ο τρόπος; Με το «ἀποχωρεῖτε ἀπ᾿ ἐμοῦ οἱ ἐργαζόμενοι τὴν ἀνομίαν» (Ματθ. 7:23) και ο λόγος, διότι είναι μέσα στην εκκλησία αλλά ποτέ ο Λόγος του Θεού που υποτίθεται ακούν, δεν τους άγγιξε την καρδιά. Δούλευα κάποτε με μια κυρία που είχε αυτό το στυλ. Ήταν πολύ αντιπαθής άνθρωπος, όχι σε μένα αλλά σε όλους που ήταν στον χώρο, και μάλιστα έλεγε για τον εαυτό της, ότι θα πάει κατευθείαν στον παράδεισο, όχι γιατί έκανε καλά έργα -ούτε ένα ευρώ δεν έδινε σε κανέναν- αλλά διότι παρευρισκόταν σε όλες τις ομιλίες και τις εκδηλώσεις της ενορίας της. Όταν έκαναν συσσίτια πιο παλιά, αυτή έστελνε γυναίκες στο συσσίτιο να φτιάξουν φαγητό αλλά αυτή δεν πήγαινε ποτέ. Το πιο επικίνδυνο είδος λοιπόν μέσα στην εκκλησία του Χριστού είναι οι θρήσκοι άνθρωποι. Γι’ αυτό και εμείς να μην θρησκεύουμε αλλά να ζούμε τον Θεό στην καθημερινή μας ζωή. Βλέπεις πολλές φορές θρήσκους να λένε «πήγα στην Τήνο, νήστεψα σαράντα μέρες, έκανα αυτό ή το άλλο». Κι όμως είναι γεμάτοι με χολή στην καρδιά τους, φίλους δεν έχουν, μόνο τυπικές σχέσεις, δεν προσφέρουν τίποτα, δεν έχουν υπομονή, δεν έχουν πίστη και τα χάπια το ένα πίσω από το άλλο. Αγάπη; Ούτε καν ξέρουν τι είναι, απλώς λένε ότι αγαπούν πολύ τον Θεό, ενώ τον γείτονα δεν θέλουν να τον βλέπουν. Είναι πολλά τα στραβά που όλοι κρύβουμε μέσα μας και θα πρέπει να τα διορθώσουμε, αν θέλουμε να γίνουμε παιδιά Θεού. Διαφορετικά, με όλα αυτά δεν θα πάμε κοντά στον Θεό αλλά θα απομακρυνόμαστε κάθε μέρα με ιλιγγιώδη ταχύτητα από τον ζώντα Θεό. Το Ευαγγέλιο της βασιλείας θα ξανακηρυχθεί εν δυνάμει, και σήμερα αυτή την αποστολή έχουμε όλοι εμείς, να πούμε για την ουσία του Θεού και όχι για πράγματα που απλώς δημιουργούν μια θεατρική παράσταση η οποία επαναλαμβάνεται συνέχεια. Το Ευαγγέλιο της βασιλείας, ξεκίνησε να κηρύττεται διότι είναι σήμερα τα έσχατα χρόνια και θα φτάσει σε όλα τα έθνη, ο τρόπος; Δια Πνεύματος Αγίου αλλά και εν δυνάμει στην συνέχεια δια μέσου του Παρακλήτου, ο ίδιος ο Κύριος είπε «συμφέρει ὑμῖν ἵνα ἐγὼ ἀπέλθω. ἐὰν γὰρ ἐγὼ μὴ ἀπέλθω, ὁ παράκλητος οὐκ ἐλεύσεται πρὸς ὑμᾶς· ἐὰν δὲ πορευθῶ, πέμψω αὐτὸν πρὸς ὑμᾶς· καὶ ἐλθὼν ἐκεῖνος ἐλέγξει τὸν κόσμον περὶ ἁμαρτίας καὶ περὶ δικαιοσύνης καὶ περὶ κρίσεως. περὶ ἁμαρτίας μέν, ὅτι οὐ πιστεύουσιν εἰς ἐμέ· περὶ δικαιοσύνης δέ, ὅτι πρὸς τὸν πατέρα μου ὑπάγω καὶ οὐκέτι θεωρεῖτέ με· περὶ δὲ κρίσεως, ὅτι ὁ ἄρχων τοῦ κόσμου τούτου κέκριται. Ἔτι πολλὰ ἔχω λέγειν ὑμῖν, ἀλλ᾿ οὐ δύνασθε βαστάζειν ἄρτι. ὅταν δὲ ἔλθῃ ἐκεῖνος, τὸ Πνεῦμα τῆς ἀληθείας, ὁδηγήσει ὑμᾶς εἰς πᾶσαν τὴν ἀλήθειαν· οὐ γὰρ λαλήσει ἀφ᾿ ἑαυτοῦ, ἀλλ᾿ ὅσα ἂν ἀκούσῃ λαλήσει, καὶ τὰ ἐρχόμενα ἀναγγελεῖ ὑμῖν. ἐκεῖνος ἐμὲ δοξάσει, ὅτι ἐκ τοῦ ἐμοῦ λήψεται καὶ ἀναγγελεῖ ὑμῖν. πάντα ὅσα ἔχει ὁ πατὴρ ἐμά ἐστι· διὰ τοῦτο εἶπον ὅτι ἐκ τοῦ ἐμοῦ λήψεται καὶ ἀναγγελεῖ ὑμῖν.» (Ιω. 16:7-15). Για φαντάσου, να ελέγξει τον κόσμο περί αμαρτίας, περί δικαιοσύνης και περί κρίσεως. Τι δυνάμεις θα φανερώσει ο Παράκλητος; Αν ακόμα πιστεύουμε ότι είμαστε παιδιά Θεού, ότι μας κάλεσε ο Θεός να αποκτήσουμε κίνητρα πνευματικά, τότε δουλειά, πολλή δουλειά, όχι χαλαρά αλλά συνεχόμενη πνευματική δραστηριότητα. Όταν έχουμε κίνητρα πνευματικά, τότε έχουμε μεγάλη αίσθηση ζωής μέσα μας. Όσοι δεν έχουν κίνητρα, έχουν χαμηλότερη αίσθηση σκοπού. Αυτοί που έχουν χαμηλή πνευματική δραστηριότητα, έχουν υπερδιπλάσιες πιθανότητες να αντιμετωπίσουν ψυχολογικά, πνευματικά, οικογενειακά, βιολογικά προβλήματα. Με λίγα λόγια, όσοι δεν έχουν κίνητρα αναγέννησης, Θεού κίνητρα, είναι πιο κοντά στον θάνατο, ή και αν ζουν, ζουν πυρίκαυστα. Καμία σχέση με εκείνους που προσεύχονται, μελετούν, ερευνούν τον Λόγο του Θεού, το βασικότερο σιωπούν και το σημαντικότερο, καταβάλουν προσπάθεια όλα αυτά που σπουδάζουν, να τα βάλουν στην ζωή τους. Να γνωρίζουμε ακόμα, ότι ο Κύριος ευλογεί την κρυφή ζωή μας. Όσοι έχουν χαμηλά «σκορ» στην αίσθηση σκοπού, στόχου ή κινήτρου, τότε υπάρχουν πολλοί λόγοι για τους οποίους ο σκοπός της ζωής δεν θα εξελιχθεί καλά και θα χαθεί γρήγορα το νόημα αυτής. Οι άνθρωποι με περισσότερες ευθύνες και υποχρεώσεις πνευματικές στην ζωή τους, που τους γεμίζουν με μια αίσθηση σκοπού, είναι λιγότερο πιθανό να ασθενήσουν, αλλά και αν ασθενήσουν, θα ξεπεράσουν το πρόβλημα γρήγορα. Όσοι έχουν κίνητρα, θα ζήσουν ποιοτικά και ποσοτικά αλλά και ευχάριστα. Μάλιστα αν πιστέψουν στην ζωή, και γνωρίσουν το Ευαγγέλιο της βασιλείας που σήμερα ξεδιπλώνουμε στην Φωνή Θεού, θα ξεπεράσουν τα 100 και θα προχωρήσουν πολύ μέσα στα βάθη της ζωής.

Να αποφύγουμε όσο γίνεται την οκνηρία αλλά και τις συγκρούσεις. Και τα δύο καταστρέφουν την ψυχή μας και το σώμα μας. Σήμερα ο κόσμος μάς εκδηλώνει πολλές αντιπαλότητες και συγκρούσεις. Η προσπάθεια του κάθε ανθρώπου να φτιάξει την ζωή του, τον οδηγεί καθημερινά σε πολλές συγκρούσεις. Μάλιστα, λόγω της έλλειψης Θεού, της σοφίας του Θεού, οι συγκρούσεις εμφανίζονται πιο δυνατές, ακόμα και μέσα στην οικογένεια. Όλα τα μέλη εκδηλώνουν το ένα στο άλλο παράπονα, κρίσεις, επικρίσεις, καταλαλιές, δημιουργούν με την άγνοια που έχουν όλοι οι άνθρωποι καθημερινά, τοξικές συνθήκες ζωής. Ο άνθρωπος, μη ξέροντας να αντιμετωπίσει αυτές τις καταστάσεις, αρχίζει να σκληραίνει, να μην χαίρεται, να μην εκδηλώνεται, να κλείνεται στον εαυτό του, να μην έχει εμπιστοσύνη σε κανέναν. Μάλιστα, όταν η καρδιά μας σκληρύνει, γινόμαστε περισσότερο ατομικιστές, κλεινόμαστε στο «εγώ» μας, γινόμαστε εγωιστές. Ο εγωισμός έχει μορφές, δεν είναι αυτό που λέμε ότι κάποιος σηκώνει την μύτη ψηλά, -αν και αυτή η συμπεριφορά, εκδηλώνεται από τον εγωισμό που έχει μέσα του κάποιος-. Ο άνθρωπος με τον εγωισμό, αρχίζει να ζει εν δυνάμει την σχιζοφρένεια μέσα του. Από μέσα έρχονται όλα, και το καλό και το κακό. Το κακό, ο εγωισμός εκδηλώνεται με πολλές σκέψεις λανθασμένες, στην συνέχεια αρχίζει ο άνθρωπος να καυχάται, κατόπιν αρέσκεται στο να θέλει να μειώνει όσους είναι γύρω του, να περιφρονεί τους πάντες, να κάνει τον ξερόλα. Έπειτα εμφανίζονται οι μορφές του εγωισμού. Με αυτές δαιμονίζεται, αγριεύει και ασχημαίνει. Αυτές οι μορφές είναι: περιαυτολογία, έπαινος του περιβάλλοντος, ευθιξία, παράπονο, δικαιολογία, προπέτεια, κλπ. Ο εγωιστής καθημερινά εκδηλώνει πολλές πονηρίες, καταλήγει σε αδιέξοδα πολλά, τα ψέματα δεν έχουν τέλος, κρίσεις, επικρίσεις, καταλαλιές, συγκρούσεις, αντιπαλότητες χωρίς λόγο, και όλα αυτά δεν έχουν τέλος. Μάλιστα με τον εγωισμό, φεύγει μακριά από την χρηστότητα, από την απλότητα, από την αγάπη, από την συγκατάβαση με τον άνθρωπο και τον Θεό. Με τον εγωισμό πέφτουμε στην παγίδα να ζούμε συνέχεια πυρίκαυστα νομίζοντας ότι φταίνε πάντα οι άλλοι. Όμως δεν είναι έτσι. Μόνοι μας δημιουργούμε αδιέξοδα. Ο εγωισμός, δυστυχώς έγινε σήμερα για όλους τους ανθρώπους, καλούς και κακούς, πανθρησκεία. Ο εγκέφαλος με τον εγωισμό βρίσκεται πάντα σε σύγχυση. Δυστυχώς με την αυστηρότητα που προκαλεί ο εγωισμός στον νου μας, ξεκινά η αυτοκαταστροφή μας. Αυστηρότητα ακόμα σημαίνει, ότι όλοι κάνουν λάθος και όλα είναι στραβά. Μάλιστα αυτή η κατάσταση, κάνει δύο ανθρώπους που έχουν τον ίδιο εγωισμό για διαφορετικούς λόγους, συνέχεια να μαλώνουν, να φωνάζουν ο ένας τον άλλον, ενώ πρώτα είχαν αρμονία. Η οικειότητα που δημιουργείται μεταξύ των ανθρώπων με την πάροδο του χρόνου, δημιουργεί τον εγωισμό, αφού ο ένας βλέπει λάθη στον άλλον, χάνεται ο σεβασμός και στο τέλος έρχεται η αυστηρότητα μεταξύ των ανθρώπων. Εμείς, σαν ερευνητές του πνεύματος του Θεού, ρωτάμε, «γιατί γίνεται αυτό; Γιατί οι άνθρωποι μαλώνουν, γιατί φωνάζουν δυνατά; Όταν μαλώνουν, γιατί καταλήγουν να θυμώνουν ο ένας στον άλλον συνέχεια και αρχίζουν να φωνάζουν;». Πιστεύω ότι όταν δύο άνθρωποι απομακρύνονται ο ένας από τον άλλον, λόγω του εγωισμού που τους κατέβαλε, αρχίζουν να φωνάζουν δυνατά ο ένας στον άλλον, και ο λόγος, διότι οι καρδιές τους απομακρύνονται η μία από την άλλη και γι’ αυτό φωνάζουν, για να ακούσει η μία καρδιά την άλλη. Αυτό γίνεται σαν μία τελευταία προσπάθεια να μείνουν μαζί, να μην χωρίσουν. Όμως αυτό δεν μπορεί να συμβεί, διότι οι άνθρωποι αυτοί δεν γνώρισαν τον Χριστό, την αγάπη, την δικαιοσύνη του Θεού, την ειρήνη. Έτσι δεν έχουν εναλλακτική λύση. Αν τώρα μερικοί είναι τυχεροί και γνωρίσουν τον Λόγο του Θεού, είναι θέμα χρόνου να τα βρουν. Μία άλλη περίπτωση είναι, όταν ένας άνθρωπος φωνάζει στον Θεό. Αυτό γιατί γίνεται. Διότι ο ίδιος περιφρόνησε τον Θεό για πολλά χρόνια και τώρα που ήρθε ένα πρόβλημα σοβαρό στην ζωή του, καταλαβαίνει ότι απομακρύνθηκε από αυτόν. Γι’ αυτό όταν προσεύχεται, αρχίζει να φωνάζει στην προσευχή του. Ο λόγος που φωνάζει είναι διότι δεν ξέρει να γυρίσει πάλι στην αγκαλιά του Θεού. Είναι σαν αυτή τη περίπτωση που το παιδί για λίγο χάνει την μητέρα του η οποία το κρατούσε στην αγκαλιά της. Όταν το παιδί το αντιληφθεί, αρχίζει να φωνάζει και να κλαίει, αλλά και η μητέρα αρχίζει να το ψάχνει. Το παιδί παθαίνει σύγχυση. Αυτή η σύγχυση του δημιουργεί φόβο. Ο φόβος το κάνει να φωνάζει. Με την φωνή δίνει σήμα και τρέχουν οι γονείς κοντά του. Όταν το παιδί βρει την μητέρα του, πέφτει στην αγκαλιά της και την κρατά σφιχτά. Για τον άνθρωπο που εν αγνοία του ή λόγω της αμαρτίας εγκατέλειψε τον Θεό, όταν τον βρει, συμβαίνει αυτό που λέει ο Λόγος του Θεού «οὗ δὲ ἐπλεόνασεν ἡ ἁμαρτία, ὑπερεπερίσσευσεν ἡ χάρις» (Ρωμ. 5:20), αυτό συμβαίνει με αυτόν που εγκατέλειψε τον Θεό και τώρα νιώθει ότι κινδυνεύει. Αρχίζει να φωνάζει, να ζητά βοήθεια. Καλό είναι να μην αφήνουμε την καρδιά μας να βρίσκεται μακριά από την καρδιά του Θεού – Πατέρα. Να μην αφήνουμε την καρδιά μας να ξεχνιέται με τον κόσμο και την παχυλότητα του υλικού στοιχείου, διότι «ὅπου γάρ ἐστιν ὁ θησαυρὸς ὑμῶν, ἐκεῖ ἔσται καὶ ἡ καρδία ὑμῶν» (Ματθ. 6:21). Ας είναι η καρδιά μας στον Θεό συνέχεια. Ξέρετε, τα μεγαλύτερα θαύματα συμβαίνουν σε αυτούς που έχουν άγνοια, διότι όταν αντιμετωπίζουν ένα πρόβλημα, πηγαίνουν στην εικόνα και κλαίνε με το μυαλό, με την καρδιά, με όλο τους το είναι. Όταν μιλήσουν οι καρδιές, αυτόματα συντελείται το θαύμα. Ενώ ένας που καθημερινά συνδιαλέγεται με τον Θεό, αποκτά οικειότητα, εργάζεται με την λογική, ξεχνάει την καρδιά και την αγάπη την πρώτη. Γι’ αυτό αργούν τα θαύματα να πραγματοποιηθούν σε κάποιον που προσεύχεται με το μυαλό και όχι με την καρδιά. Για να δούμε τώρα κάτι άλλο, μία άλλη περίπτωση που θαυμάζουμε. Είναι η περίπτωση που κάνει δύο ανθρώπους να ερωτευτούν. Όταν δύο άνθρωποι είναι ερωτευμένοι, βλέπουμε ότι δεν βλέπουν λάθη ο ένας στον άλλον. Μεγάλο θαύμα αυτό, να αγαπάει ο ένας τον άλλον τόσο πολύ. Εδώ σε αυτή την περίπτωση, δεν φωνάζουν καθόλου μεταξύ τους και ο λόγος, διότι αγαπιούνται. Αυτή η αγάπη τους κάνει να μιλάνε ευγενικά, ψιθυριστά, και ο λόγος, διότι οι καρδιές τους είναι ενωμένες. Μάλιστα πολλές φορές δεν χρειάζεται ούτε καν να μιλάνε, απλά κοιτάζονται και καταλαβαίνει η μία καρδιά την άλλη. Τώρα μία άλλη περίπτωση, αυτή είναι η σχέση μας με τον Θεό. Όταν η σχέση μας με τον Θεό είναι σε αρμονία, σε εξέλιξη πνευματική, εδώ υπάρχει επίγνωση. Αυτή δημιουργεί θείο έρωτα, η καρδιά αυτού του ανθρώπου με την καρδιά του Θεού είναι σε πλήρη αρμονία και συνεργάζονται σαν μια τέλεια συμφωνική ορχήστρα. Η καρδιά του ανθρώπου του Θεού και η καρδιά του Θεού δεν μιλάνε, δεν φωνάζουν, απλά απολαμβάνουν την ένωση αυτή, ο τρόπος; Με την σιωπή. Η σιωπή τους, η ένωσή τους είναι τόσο δυνατή, που ο άνθρωπος συγκυβερνά με τον Θεό, σκέφτονται μαζί και υλοποιούν τις σκέψεις τους. Ο άνθρωπος που βρήκε τον Θεό, είναι στην αγκαλιά του Θεού και αναπαύεται, όπως ένα μωρό παιδί στην αγκαλιά της μητέρας του. Είναι ενωμένος με τον γεννήσαντα οργανισμό Θεό - Πατέρα. Γι’ αυτό οι άνθρωποι του Θεού έχουν χιούμορ, είναι ευτυχισμένοι, είναι ευλογημένοι, λάμπουν ολόκληροι, έχουν λύσεις, το βλέμμα τους είναι αστραφτερό, καθαρό, αγιοπνευματικό και ποτέ πονηρό. Εύχομαι ποτέ να μην απομακρυνθεί η καρδιά μας από τον Θεό και από όλους αυτούς που κάποτε ήμασταν ενωμένοι. Όταν κουραζόμαστε μεταξύ μας, ας μην μιλάμε ποτέ εναντίον του Θεού, αλλά και κανενός ανθρώπου, φίλου, αδελφού ή εχθρού, διότι η καρδιά μας, αν μιλάμε, αν κρίνουμε, θα ραγίσει, θα σπάσει, θα διαλυθεί, και αν θελήσουμε να ξαναγυρίσουμε κοντά στους ανθρώπους, δεν θα μπορούμε να βρούμε τον δρόμο. Η σιωπή να γνωρίζουμε, είναι η αντιβίωση της καρδιάς και ο Λόγος του Θεού, το ευ ζην,  δηλαδή η πρωτεΐνη που σε κάνει να πετάς και όχι να πατάς.