Εμείς μετά από έρευνες καταλήξαμε στη χριστιανική θρησκεία η οποία έχει
αρχηγό τον Χριστό. Ο λόγος είναι διότι αυτός που την ίδρυσε, ο Κύριος με τα
έργα του και τα λόγια του έκλεψε την παράσταση του κτιστού και άκτιστου κόσμου.
Ο ίδιος ο Κύριος γνωρίζοντας ότι ο άνθρωπος έχει περιορισμένες δυνατότητες ώστε
να εννοήσει τις ενέργειες της αγάπης, άφησε τον χρόνο να δημιουργήσει εκείνες
τις προϋποθέσεις που θα κάνουν τον άνθρωπο να εννοήσει το μεγαλύτερο όλων
μυστήριο Θεός. Πρέπει όλοι εμείς να εννοήσουμε ακόμη ότι η χριστιανική οδός, η
οδός του Χριστού έχει έναν σκοπό και αυτός είναι να θεώσει τον
άνθρωπο. Όταν γίνει αυτό τότε όλα τα άλλα μυστήρια θα εννοηθούν και θα αποκωδικοποιηθούν
ώστε να φανεί η μικρότητα που τα διέπει έναντι του ανθρώπου θεού.
Όλα αυτά πρέπει να εννοηθούν, να πιστευθούν, να ανακτηθούν και να
αποκτηθούν από όλους εμάς, γενικότερα από τον άνθρωπο. Ετσι ώστε μέσα
από εμπειρίες να έχει ο άνθρωπος προσωπικότητα Χριστού. Αδέλφια μου ξεκινάμε
από άνθρωποι (περιορισμένες δυνατότητες) και με το κάλεσμα που λάβαμε αν το
εννοήσουμε θα καταλήξουμε Θεοί με (απεριόριστες δυνατότητες). Ο Κύριος
τόνισε, σεις πλειότερα τούτων θέλετε ποιήσει. Αν δεν
εννοήσουμε όμως το θέλημα του Θεού θα καταλήξουμε στο γραφικό, ήλθον, είδον και απήλθον.
Ο προφήτης αναφέρει, Θεοί είστε και υιοί Υψίστου πάντες σεις όμως ως
άνθρωποι αποθνήσκετε, και ως εις των αρχόντων πίπτετε. Ο τρόπος για να
φτάσουμε στη θέωση είναι ο Χριστός ο οποίος έγινε άνθρωπος για
να θεώσει τον άνθρωπο.
Ο άνθρωπος αδέρφια μου μέσα από την ελεύθερη βούλησή του δύναται να
αναπλάσει τον εαυτόν του κατ’ εικόνα του Θεού, κατά την οποία είναι
πλασμένος και η οποία εικόνα του Θεού όσο κι αν έχει αμαυρωθεί σήμερα λόγω
της άγνοιας, λόγω της ημιμαθείας, λόγω της αμαρτίας, παραμένει ακόμη ζωντανή
στα βάθη της ύπαρξης του καθενός από εμάς και όταν ο καθένας από εμάς έρχεται
εις εαυτόν, δύναται να ανακτήσει την πνευματική του κατά Θεό
ταυτότητα. Μεταξύ Θεού και ανθρώπου, άκτιστου και κτιστού υφίσταται
αμοιβαιότητα, υπάρχει δηλαδή μια αλήθεια, μια αίσθηση του Θεού ως
ανθρώπου το οποίον είδαμε με τους οφθαλμούς ημών, το
οποίον εθεωρήσαμεν, και οι χείρες ημών εψηλάφησαν. Ο Θεός αδέλφια
μου γεννάται εν ανθρωπω και ο άνθρωπος γεννάται εν
Θεώ.
Η ανθρώπινη φύση παραμένει εντός της θείας φύσης και η θεία φύση υπάρχει
εντός της ανθρώπινης.
Ο τρόπος τώρα για να επιτευχθεί το γεγονός της θέωσης είναι ο
άνθρωπος να εξωστρακίσει το μεγαλύτερο δαιμόνιο όλων των εωσφορικών
στοιχείων και που αυτό δεν είναι άλλο από τον εγωισμό. Ταπείνωσε άνθρωπε τον
εγωισμό πριν ο εγωισμός φέρει την ταπείνωση, επιδίωξε άνθρωπε την ταπείνωση
ώστε ο εγωισμός να μην φέρει ταπείνωση
Ας μάθουμε και ας γνωρίζουμε όλοι ότι ο εγωισμός είναι η εκδήλωση της κατώτερης
σε πνευματικό επίπεδο σκέψης και αντιστοιχεί σε ότι πιο απάνθρωπο και σατανικό
κρύβει μέσα του ο διάβολος. Η οποία σκέψη εκδηλώνεται δια του λόγου του
ανθρώπου εκείνου που υιοθέτησε τον εγωισμό σαν τρόπο ζωής και με τις επτά
μορφές του κάνει την παρουσία του στην ζωή μας. Αυτές
είναι: επιδεικτικότητα, περιαυτολογία, έπαινος του περιβάλλοντος, ευθιξία,
δικαιολογία, προπέτεια, παράπονο. Γι’ αυτό και ο πολιτισμός σήμερα είναι
απάνθρωπος και καταλήγει σε αδιέξοδο το ανθρώπινο γένος, με τρομερούς πολέμους,
με ένα και μόνο σκοπό, τα προσωπικά συμφέροντα και τις προσωπικές φιλοδοξίες.
Το ψεύτικο λοιπόν αυτοείδωλο του εγωισμού γεννά ένα ψεύτικο
κοσμοείδωλο και από κοινού προκαλεί αυτοκαταστροφή. Εν αντιθέσει με την
ταπείνωση η οποία εκδηλώνει σκέψεις και έργα ενός ανώτατου τρόπου ζωής, ενός
θετικού τρόπου ζωής με άπειρες θετικές ενέργειες, με άπειρες δυνάμεις και
θαυμάσια έργα σε όλους του τομείς, πνευματικούς και υλικούς.
Τώρα θα (αναρωτηθούμε) πως μπορει να γίνει αυτό ώστε να μην
πέσουμε στην παγίδα του να νομίζουμε ότι είμεθα του Θεού ενώ απέχουμε
ουσιαστικά απ’ αυτόν. Αν ρίξουμε μια ματιά γύρω μας θα δούμε ότι πολλοί
άνθρωποι έχουν αποκτήσει με την πάροδο του χρόνου πολλά υλικά αγαθά και
πνευματικά όπως τέχνες, γράμματα, επιστήμες κ.λ.π. Όμως θα δούμε ότι δεν
τα χρησιμοποιούν για την δόξα του Θεού και την σωτηρία των συνανθρώπων αντίθετα
χρησιμοποιούν οι πάντες την γνώση αυτή που απέκτησαν για να εμπορεύονται ψυχές
ώστε να γεμίζουν τα θυλάκιά τους και αυτό το πετυχαίνουν εκμεταλλευόμενοι την
άγνοια των ανθρώπων. Οι πνευματικοί ηγέτες θησαυρίζουν στο όνομα του Χριστού
φοβερίζοντας τους πάντες ότι αν δεν τους υπακούσουν θα απωλεστούν. Οι
πολιτικοί ηγέτες θησαυρίζουν από το γεγονός ότι οι άνθρωποι πιστεύουν ότι θα
έχουν μια πιο άνετη ζωή χάρις αυτούς. Όμως έχει αποδειχθεί ότι όλοι εργάζονται
για δόξα προσωπική και για τα χρήματα τα οποία εξασφαλίζουν σε αυτούς ευημερία.
Έτσι γίνεται ο πλούτος και η γνώση εγωισμός, ο οποίος κάνει τον Θεό να
αντιτάσσεται την ζωή μας, να αποστρέφεται τον εγωιστή άνθρωπο και να αποστρέφεται
και εμάς που επιμένουμε στο να διακατεχόμεθα από άγνοια του θελήματος
του Θεού. Ο Θεός ας γνωρίζουμε ότι ποτέ δεν τιμωρεί απλώς αποστρέφεται τον
άνθρωπο που έχει σαν αρχή το εγώ, το ψέμα και την αυτοπροβολή.
Μέσα από τις έρευνες που κάναμε, είδαμε ότι όλοι οι άνθρωποι τονίζουν ότι
δεν είναι κακοί και ότι ο Θεός τους αγαπά, όταν κανουν την επιπόλαιη
αυτοκριτική τους. Εμείς όμως είδαμε ότι δεν είναι έτσι διότι ο Θεός όλους μας
αγαπά, διότι αυτή είναι η φύση του και η δικαιοσύνη του είναι η προσφορά. Όμως
δεν ζει μαζί μας και πολλές φορές καταλήγουν τα έργα μας σε αδιέξοδο και μένει
σε εμάς το αναπάντητο γιατί. Ο λόγος τώρα που συμβαίνει αυτό είναι διότι μας
χωρίζουν από τον Θεό οι μικρές αλώπεκες. Ένας προφήτης αναφέρει ότι μέσα
στον αμπελώνα του Θεού και εννοεί τον άνθρωπο, υπάρχουν οι
μικρές αλώπεκες οι οποίες κατατρώγουν τον αμπελώνα εν αγνοία του
αμπελουργού. Εμείς το γνωρίσαμε αυτό, τις είδαμε μέσα μας αυτές
τις αλώπεκες και είδαμε ότι έχει δίκιο αυτός ο προφήτης. Αυτές
οι αλώπεκες είναι: ζήλια, ψέμα, εγωισμός, κρίση, πονηρία, φόβος,
θυμός, στενοχώρια, υλοφροσύνη, άγνοια του Λόγου του Θεού.
Καθώς επιδεικτικότητα, περιαυτολογία, έπαινος του περιβάλλοντος, ευθιξία,
παράπονο, δικαιολογία, προπέτεια. Τι θα κάνουμε τώρα ώστε ο Θεός να
υπάρχει και να συμμετέχει ουσιαστικά στον αγώνα μας, στη ζωή μας. Η λύση είναι
ο Λόγος του Θεού ο οποίος αναφέρει νίκα το κακό με το καλό. Όταν γνώρισα τον
εαυτό μου είδα ότι μέσα μου υπήρχαν πολλά λάθη, πολλές
μικρές αλώπεκες όπως τις ονομάσαμε. Έτσι απελπίστηκα με τον εαυτό
μου. Όμως μια μέρα ο Θεός μου έδειξε δια Πνεύματος Αγίου ένα ποτήρι που ήταν
δίπλα μου πολύ βρώμικο. Πάρτο Θωμά, μου είπε, και πήγαινέ το στην
βρύση, άνοιξε το νερό ώστε να τρέχει ούτε πολύ ούτε λίγο, στη μέση το νερό με
λίγο προς το πιο δυνατό, άφησέ το φύγε και έλα το βράδυ. Το βράδυ το ποτήρι
έλαμπε και τίποτα βρώμικο δεν υπήρχε. Έτσι λοιπόν εννόησα ότι μπορείς να
νικήσεις το κακό με το πολύ καλό. Νίκα άνθρωπε το κακό με το καλό. Θα πρέπει
ακόμη να εννοήσουμε ότι αυτός ο αγώνας που κάνουμε στην αρχή, θα χρειάζεται από
τον καθένα μας υπομονή και επιμονή. Ο Λόγος του Θεού αναφέρει, εν τη
υπομονή κτήσασθε τας ψυχάς σας καθώς, ο υπομείνας εις
τέλος ούτος σωθήσεται. Μετά από έναν συνεχόμενο αγώνα θα καταφέρουμε,
χωρίς καν να το καταλάβουμε όταν εντρυφούμε στα δρώμενα του Ευαγγελίου, να μας
γίνει συνήθεια ο τρόπος ζωής του Χριστού ώστε μια μέρα να γίνει και δική μας
ζωή η ζωή του Χριστού.
Ο Χριστός ήρθε εδώ στη γη με έναν σκοπό, να ιδρύσει την βασιλεία του και να
καταργήσει την αμαρτία, την φθορά και τον θάνατο από τους ανθρώπους εδώ στη γη.
Έτσι λοιπόν εμείς μαθαίνουμε στους αδελφούς που έρχονται κοντά μας ότι το
Ευαγγέλιο της βασιλείας έχει την ζώσα πίστη και όχι την σκιώδη που υπάρχει
μέχρι σήμερα στους χριστιανούς και στηρίζεται στα χρήματα και στα φάρμακα. Ένας
ʼγιος έλεγε, ήρθανε τα φάρμακα φύγανε τα θαύματα. Ο Κύριος έλεγε για τα χρήματα
ότι η ζωή δεν συνίσταται εκ των υπαρχόντων αλλά από το πόσο πνεύμα Θεού έχουμε
μέσα μας. Αφού όλα αυτά τα εννοήσουμε θα πρέπει να τείνουμε στην απόκτηση της ζώσης
πίστης η οποία καταργεί τον φυσικό θάνατο και μας χαρίζει την άφθαρτη ζωή.
Δηλαδή πρέπει να εννοήσουμε ότι το εφαρμοζόμενο Ευαγγέλιο καταργεί την φθορά
και τον θάνατο. Ο σοφός Σολομών έλεγε, ότι ο Θεός ουκ
εποίησε θάνατο ουδέ τέρπεται επ’ απωλεία ζώντων και σωτήριοι αι
γενέσεις του κόσμου έκτισε ο Θεός τον κόσμο με κορωνίδα τον άνθρωπο
ώστε να ζει, ώστε τα πάντα να είναι, και ουκ εστι φάρμακο
ολέθρου ουδέ άδου βασίλειο επί της γης, φθόνος
δε διαβόλο θάνατο εισήλθε εις τον κόσμο και ο λόγος διότι οι
άνθρωποι έφυγαν από τον Θεό και πιο συγκεκριμένα από την ουσία αυτής που
είναι η αγάπη.
Η χριστιανική αγάπη αδέλφια μου είναι η υψηλοτέρα κορυφή της τελειότητας, η
βασικότερη και θεμελιώδης αρετή. Όλες οι άλλες παίρνουν αξία μόνον όταν υπάρχει
αυτή, όπου δεν υπάρχει αγάπη εκεί ο άνθρωπος μηδενίζεται όσον υψηλά και αν
ευρίσκεται. Όποιο και αν είναι το αξίωμα, όσα και αν είναι τα πλούτη του και τα
υλικά αγαθά που έχει στην διάθεσή του. Ο χριστιανός που δεν έχει αγάπη δεν
μπορεί να είναι αληθινός χριστιανός. Κάθε πράξη πρέπει να έχει κίνητρο την
αγάπη. Όπου λείπει η αγάπη εκεί λείπει ο Θεός και κανένας ευγενικός παλμός δεν
γεννιέται στην καρδιά που απουσιάζει η αγάπη. Η αρετή αυτή εξευγενίζει και
ανυψώνει τα ελατήρια των πράξεων των ανθρώπων. Η πράξη της αγάπης και της
καλοσύνης προς τους άλλους γίνεται ιερός βωμός πάνω στον οποίον καίγεται το
θυμίαμα της προσφοράς μας και το θυμίαμα αυτό γίνεται ευώδες και άγιο. Με την
αγάπη αποκτούμε την πιο μεγάλη αρετή. Το τονίζει ο Απόστολος Παύλος, νυνί που
σημαίνει τώρα, δε μένει πίστις, ελπίς, αγάπη, τα τρία ταύτα
μείζων δε τούτων η αγάπη.