Ένα αγόρι ρώτησε τον πατέρα του πόσο μεγάλος είναι ο Θεός. Τότε ο πατέρας σήκωσε το βλέμμα του στον ουρανό και βλέποντας ένα αεροπλάνο, ρώτησε τον γιο του πόσο μεγάλο είναι αυτό το αεροπλάνο. Το αγόρι απάντησε «είναι πολύ μικρό, δύσκολα το βλέπω.». Τότε ο πατέρας του το πήγε στο αεροδρόμιο και το ρώτησε πάλι πόσο μεγάλο είναι αυτό το αεροπλάνο. Τώρα το αγόρι απάντησε «Ουαου! Μπαμπά είναι πολύ μεγάλο!». Τότε ο πατέρας τού είπε «το μέγεθος του Θεού εξαρτάται από την απόσταση που έχουμε μαζί του. Όσο πιο κοντά του είσαι, τόσο πιο σημαντικός και πιο μεγάλος θα είναι στη ζωή σου. Και όσο πιο μακριά είμαστε, τόσο πιο μικρός θα είναι στη ζωή μας.». Η απόσταση για να φύγει, θα πρέπει να εγκαταλείψουμε την απόσταση που έχουμε και τον βλέπουμε από μακριά. Ο τρόπος, να μπούμε στη σιωπή, με την προσευχή και την δική του Σοφία θα έρθουμε κοντά. Σήμερα λοιπόν που έχουμε καιρό, θα πρέπει να ξεκινήσουμε αυτόν τον καλόν αγώνα που κάνουμε, για να έρθουμε πιο κοντά του και να έρθει κι αυτός πιο κοντά μας. Ο Θεός βρίσκεται στο δικό του αγαθό χώρο, όπως το αεροπλάνο στο αεροδρόμιο. Έτσι κι εμείς θα πρέπει να πάμε στον δικό του αγαθό χώρο για να τον βλέπουμε, να τον αισθανόμαστε, να τον ζούμε, να χαιρόμαστε και να μας ευλογεί κάθε στιγμή.
Οι άνθρωποι του Θεού μιλούν μέσα από τη Σοφία του Θεού, μιλούν για τους νόμους της αγάπης, της ζωής, της χαράς και της ταπεινοφροσύνης. Όλα αυτά και άλλα πολλά δεν είναι νόμοι, αλλά ζωή, ελπίδα, σοφία, καινούργιος τρόπος ζωής. Όταν όλα αυτά αρχίσουν να μπαίνουν στη ζωή μας, σιγά σιγά θα χαιρόμαστε, θα κάνουμε σκέψεις ζωής. Όλα αυτά θα μας αλλάξουν πνευματικό επίπεδο και θα εξελισσόμεθα κάθε μέρα πνευματικά. Οι άνθρωποι του κόσμου έχουν μέτρια μυαλά, συζητούν τα γεγονότα που βλέπουμε καθημερινά στην τηλεόρασή, στη γειτονιά τους και στον κόσμο. Οι ακαλλιέργητοι άνθρωποι, οι άνθρωποι της αγνοίας συζητούν μόνο για τους άλλους. Αυτό είναι κατάντια. Μη γένοιτο.