Ταπείνωση: στοιχείο που μας φέρνει κοντά στον Θεό.
Ουαί και αλίμονο, εάν περάσει η ιδέα από κανέναν, ότι δεν έχουμε ελλείψεις και ελαττώματα. Και όταν μας λένε καλά λόγια, όταν μας εγκωμιάζουν, όταν μας επαινούν, τότε περισσότερο να ταπεινωνώμεθα. Αν μας έρχεται μια ωραία σκέψη κατανύξεως, να νιώθουμε ακόμη πιο ταπεινοί. "Θεέ μου, Σ’ ευχαριστώ γι’ αυτή την σκέψη. Εγώ είμαι ένα μηδενικό". Κάθε καλή σκέψη έρχεται από τον Κύριο, δεν είναι δική μας. Ταπείνωση! Αυτό που επικρίνει και αποστρέφεται ο Θεός, είναι η υπερηφάνεια, η ιδέα που έχουμε για τον εαυτό μας... Ο ταπεινός άνθρωπος διακρίνεται παντού, και στα λόγια του και στο βάδισμά του και στο φαγητό του και στον ύπνο του. Δεν διαπληκτίζεται, δεν θυμώνει, δεν νευριάζει, δεν διεκδικεί το δίκιο του. Προκειμένου να χάσει την ειρήνη και τη γαλήνη του και να τα χαλάσει με τον Θεό, παραιτείται. Στέκει στην Άκρα ταπείνωση του Κυρίου. ΠΑΡΟΙΜΙΑΙ, « 1Υἱὲ μου, μή λησμονῇς τοὺς νόμους μου, καὶ ἡ καρδία σου ἄς φυλάττῃ τὰς ἐντολὰς μου.
2Διότι μακρότητα ἡμερῶν καὶ ἔτη ζωῆς καὶ εἰρήνην θέλουσι προσθέσει εἰς σέ.
3Ἔλεος καὶ ἀλήθεια ἄς μή σὲ ἐγκαταλίπωσι· δέσον αὐτὰς περὶ τὸν τράχηλόν σου· ἐγχάραξον αὐτὰς ἐπὶ τὴν πλάκα τῆς καρδίας σου·
4 οὕτω θέλεις εὑρεῖ χάριν καὶ εὔνοιαν ἐνώπιον Θεοῦ καὶ ἀνθρώπων.
5Ἔλπιζε ἐπὶ Κύριον ἐξ ὅλης σου τῆς καρδίας, καὶ μή ἐπιστηρίζεσαι εἰς τὴν σύνεσίν σου·
6 ἐν πάσαις ταῖς ὁδοῖς σου αὐτὸν γνώριζε, καὶ αὐτὸς θέλει διευθύνει τὰ διαβήματά σου.
7 Μή φαντάζεσαι σεαυτὸν σοφόν· φοβοῦ τὸν Κύριον καὶ ἔκκλινον ἀπὸ κακοῦ.
8Τοῦτο θέλει εἶσθαι ἴασις εἰς τὰ νεῦρά σου καὶ μυέλωσις εἰς τὰ ὀστᾶ σου.
9Τίμα τὸν Κύριον ἀπὸ τῶν ὑπαρχόντων σου καὶ ἀπὸ τῶν ἀπαρχῶν πάντων τῶν γεννημάτων σου·
10καὶ θέλουσιν ἐμπλησθῆ αἱ σιτοθῆκαι σου ἀπὸ ἀφθονίας καὶ οἱ ληνοὶ σου θέλουσιν ἐκχειλίζει ἀπὸ νέου οἴνου.
11Υἱὲ μου, μή καταφρόνει τὴν παιδείαν τοῦ Κυρίου καὶ μή ἀθύμει ἐλεγχόμενος ὑπ᾿ αὐτοῦ.12Διότι ὁ Κύριος ἐλέγχει ὅντινα ἀγαπᾷ, καθὼς καὶ ὁ πατήρ τὸν υἱόν, εἰς τὸν ὁποῖον εὐαρεστεῖται.
13Μακάριος ὁ ἄνθρωπος, ὅστις εὕρηκε σοφίαν, καὶ ὁ ἄνθρωπος, ὅστις ἀπέκτησε σύνεσιν·
14Διότι τὸ ἐμπόριον αὐτῆς εἶναι καλήτερον παρὰ τὸ ἐμπόριον τοῦ ἀργυρίου καὶ τὸ κέρδος αὐτῆς παρὰ χρυσίον καθαρόν.
15Εἶναι τιμιωτέρα πολυτίμων λίθων· καὶ πάντα ὅσα ἐπιθυμήσῃς δὲν εἶναι ἀντάξια αὐτῆς.
16Μακρότης ἡμερῶν εἶναι ἐν τῇ δεξιᾷ αὐτῆς· ἐν τῇ ἀριστερᾷ αὐτῆς, πλοῦτος καὶ δόξα.
17Αἱ ὁδοὶ αὐτῆς εἶναι ὁδοὶ τερπναὶ καὶ πᾶσαι αἱ τρίβοι αὐτῆς εἰρήνη.
18Εἶναι δένδρον ζωῆς εἰς τοὺς ἐναγκαλιζομένους αὐτήν· καὶ μακάριοι οἱ κρατοῦντες αὐτήν.
19Διὰ τῆς σοφίας ἐθεμελίωσεν ὁ Κύριος, ἐστερέωσε τοὺς οὐρανοὺς ἐν συνέσει.
20Διὰ τῆς γνώσεως αὐτοῦ αἱ ἄβυσσοι ἠνοίχθησαν καὶ τὰ νέφη σταλάζουσι δρόσον.
21Υἱὲ μου, ἄς μή ἀπομακρυνθῶσι ταῦτα ἀπὸ τῶν ὀφθαλμῶν σου· φύλαττε ὀρθήν βουλήν καὶ φρόνησιν·
22καὶ θέλει εἶσθαι ζωή εἰς τὴν ψυχήν σου καὶ χάρις εἰς τὸν τράχηλόν σου.
23Τότε θέλεις περιπατεῖ ἀσφαλῶς τὴν ὁδὸν σου, καὶ ὁ ποῦς σου δὲν θέλει προσκόψει.
24Ὅταν πλαγιάζῃς, δὲν θέλεις τρομάζει· μάλιστα θέλεις πλαγιάζει, καὶ ὁ ὕπνος σου θέλει εἶσθαι γλυκύς.
25Δὲν θέλεις τρομάξει ἀπὸ αἰφνιδίου φόβου οὐδὲ ἀπὸ τοῦ ὀλέθρου τῶν ἀσεβῶν, ὅταν ἐπέλθῃ·26Διότι ὁ Κύριος θέλει εἶσθαι ἡ ἐλπὶς σου, καὶ θέλει φυλάξει τὸν πόδα σου ἀπὸ τοῦ νὰ πιασθῇ.
27Μή ἀρνηθῇς τὸ καλὸν πρὸς ἐκείνους, εἰς τοὺς ὁποίους πρέπει, ὅταν ἦναι ἐν τῇ χειρὶ σου νὰ κάμνῃς αὐτό.28Μή εἴπῃς πρὸς τὸν πλησίον σου, Ὕπαγε καὶ ἐπανάστρεψον καὶ αὔριον θέλω σοὶ δώσει· ἐνῷ ἔχεις τοῦτο παρὰ σεαυτῷ.29Μή μηχανεύου κακὸν κατὰ τοῦ πλησίον σου, ἐνῷ πεποιθὼς κατοικεῖ μετὰ σοῦ.30Μή μάχου τινὰ ἀναιτίως, ἐὰν δὲν ἔκαμε κακὸν εἰς σέ.
31Μή ζήλευε τὸν βίαιον ἄνθρωπον καὶ μή ἐκλέξῃς μηδεμίαν ἐκ τῶν ὁδῶν αὐτοῦ·32διότι ὁ Κύριος βδελύττεται τὸν σκολιόν· τὸ δὲ ἀπόρρητον αὐτοῦ φανερόνεται εἰς τοὺς δικαίους.33Κατάρα Κυρίου ἐν τῷ οἴκῳ τοῦ ἀσεβοῦς· εὐλογεῖ δὲ τὴν κατοικίαν τῶν δικαίων.34Βεβαίως αὐτὸς ἀντιτάττεται εἰς τοὺς ὑπερηφάνους· εἰς δὲ τοὺς ταπεινοὺς δίδει χάριν. 35Οἱ σοφοὶ θέλουσι κληρονομήσει δόξαν· τὸ δὲ ὕψος τῶν ἀφρόνων θέλει εἶσθαι ἡ ἀτιμία.
11Τὸ στόμα τοῦ δικαίου εἶναι πηγή ζωῆς· τὸ στόμα δὲ τῶν ἀσεβῶν ἀδικία καλύπτει.
12Τὸ μῖσος διεγείρει ἔριδας· ἀλλ᾿ ἡ ἀγάπη καλύπτει πάντα τὰ σφάλματα.
13Εἰς τὰ χείλη τοῦ συνετοῦ εὑρίσκεται ἡ σοφία· ἡ δὲ ῥάβδος εἶναι διὰ τὴν ῥάχιν τοῦ ἐνδεοῦς φρενῶν.
14Οἱ σοφοὶ ἀποταμιεύουσι γνῶσιν· τὸ στόμα δὲ τοῦ προπετοῦς εἶναι πλησίον ἀπωλείας.
16Τὰ ἔργα τοῦ δικαίου εἶναι εἰς ζωήν· τὸ προϊὸν τοῦ ἀσεβοῦς εἰς ἁμαρτίαν.
17Ὁ φυλάττων τὴν παιδείαν εὑρίσκεται ἐν ὁδῷ ζωῆς· ὁ δὲ ἐγκαταλείπων τὸν ἔλεγχον ἀποπλανᾶται.
18Ὅστις καλύπτει μῖσος ὑπὸ χείλη ψευδῆ, καὶ ὅστις προφέρει συκοφαντίαν, εἶναι ἄφρων.
19Ἐν τῇ πολυλογίᾳ δὲν λείπει ἁμαρτία· ἀλλ᾿ ὅστις κρατεῖ τὰ χείλη αὑτοῦ, εἶναι συνετός.
20Ἡ γλῶσσα τοῦ δικαίου ἀργύριον ἐκλεκτόν· ἡ καρδία τῶν ἀσεβῶν πρᾶγμα μηδαμινόν.
21Τὰ χείλη τοῦ δικαίου βόσκουσι πολλούς· οἱ δὲ ἄφρονες ἀποθνήσκουσι δι᾿ ἔλλειψιν φρενῶν.
22Ἡ εὐλογία τοῦ Κυρίου πλουτίζει, καὶ λύπη δὲν θέλει προστεθῆ εἰς αὐτήν.
23Ὡς γέλως εἶναι εἰς τὸν ἄφρονα νὰ πράττῃ κακόν· ἡ δὲ σοφία εἶναι ἀνδρὸς συνετοῦ.
24Ὁ φόβος τοῦ ἀσεβοῦς θέλει ἐπέλθει ἐπ᾿ αὐτόν· ἡ ἐπιθυμία δὲ τῶν δικαίων θέλει ἐκπληρωθῆ.
25Καθὼς παρέρχεται ὁ ἀνεμοστρόβιλος, οὕτως ὁ ἀσεβής δὲν ὑπάρχει· ὁ δὲ δίκαιος θέλει εἶσθαι τεθεμελιωμένος εἰς τὸν αἰῶνα.
26Καθὼς τὸ ὄξος εἰς τοὺς ὀδόντας καὶ ὁ καπνὸς εἰς τοὺς ὀφθαλμούς, οὕτως εἶναι ὁ ὀκνηρὸς εἰς τοὺς ἀποστέλλοντας αὐτόν.
27Ὁ φόβος τοῦ Κυρίου προσθέτει ἡμέρας· τὰ δὲ ἔτη τῶν ἀσεβῶν θέλουσιν ἐλαττωθῆ.
28Ἡ προσδοκία τῶν δικαίων θέλει εἶσθαι εὐφροσύνη· ἡ ἐλπὶς ὅμως τῶν ἀσεβῶν θέλει ἀπολεσθῆ.
29Ἡ ὁδὸς τοῦ Κυρίου εἶναι ὀχύρωμα εἰς τὸν ἄμεμπτον, ὄλεθρος δὲ εἰς τοὺς ἐργάτας τῆς ἀνομίας.
30Ὁ δίκαιος εἰς τὸν αἰῶνα δὲν θέλει σαλευθῆ· οἱ δὲ ἀσεβεῖς δὲν θέλουσι κατοικήσει τὴν γῆν.
31Τὸ στόμα τοῦ δικαίου ἀναδίδει σοφίαν· ἡ δὲ ψευδής γλῶσσα θέλει ἐκκοπῆ.
32Τὰ χείλη τοῦ δικαίου γνωρίζουσι τὸ εὐχάριστον· τὸ στόμα δὲ τῶν ἀσεβῶν τὰ διεστραμμένα.
1Ὅστις ἀγαπᾷ παιδείαν, ἀγαπᾷ γνῶσιν· ἀλλ᾿ ὅστις μισεῖ ἔλεγχον, εἶναι ἄφρων.
2Ὁ καλὸς εὑρίσκει χάριν παρὰ Κυρίου· τὸν δὲ μηχανευόμενον κακὰ θέλει καταδικάσει.
3Δὲν θέλει στερεωθῆ ἄνθρωπος διὰ τῆς ἀνομίας· ἡ ῥίζα δὲ τῶν δικαίων θέλει μένει ἀσάλευτος.
17Ὁ λαλῶν ἀλήθειαν ἀναγγέλλει τὸ δίκαιον· ὁ δὲ ψευδομάρτυς δόλον.
18Ὁ φλύαρος εἶναι ὡς τραύματα μαχαίρας· ἡ δὲ γλῶσσα τῶν σοφῶν, ἴασις.
19Τὰ χείλη τῆς ἀληθείας θέλουσιν εἶσθαι σταθερὰ διαπαντός· ἡ δὲ ψευδής γλῶσσα μόνον στιγμιαία.
1Ὁ σοφὸς υἱὸς δέχεται τὴν διδασκαλίαν τοῦ πατρός· ὁ δὲ χλευαστής δὲν ἀκούει ἔλεγχον.
2Ἐκ τῶν καρπῶν τοῦ στόματος αὑτοῦ ὁ ἄνθρωπος θέλει φάγει ἀγαθά· ἡ δὲ ψυχή τῶν ἀνόμων ἀδικίαν.
3Ὁ φυλάττων τὸ στόμα αὑτοῦ διαφυλάττει τὴν ζωήν αὑτοῦ· ὁ δὲ ἀνοίγων προπετῶς τὰ χείλη αὑτοῦ θέλει ἀπολεσθῆ.
4Ἡ ψυχή τοῦ ὀκνηροῦ ἐπιθυμεῖ καὶ δὲν ἔχει· ἡ δὲ ψυχή τῶν ἐπιμελῶν θέλει χορτασθῆ.
5Ὁ δίκαιος μισεῖ λόγον ψευδῆ· ὁ δὲ ἀσεβής καθίσταται δυσώδης καὶ ἄτιμος.
6Ἡ δικαιοσύνη φυλάττει τὸν τέλειον τὴν ὁδόν· ἡ δὲ ἀσέβεια καταστρέφει τὸν ἁμαρτωλόν.
12Ὑπάρχει ὁδός, ἥτις φαίνεται ὀρθή εἰς τὸν ἄνθρωπον, ἀλλὰ τὰ τέλη αὐτῆς φέρουσιν εἰς θάνατον.
10Τὸ ὄνομα τοῦ Κυρίου εἶναι πύργος ὀχυρός· ὁ δίκαιος, καταφεύγων εἰς αὐτόν, εἶναι ἐν ἀσφαλείᾳ.
16Ὁ φυλάττων τὴν ἐντολήν φυλάττει τὴν ψυχήν αὑτοῦ· ὁ δὲ καταφρονῶν τὰς ὁδοὺς αὑτοῦ θέλει ἀπολεσθῆ.
17Ὁ ἐλεῶν πτωχὸν δανείζει εἰς τὸν Κύριον· καὶ θέλει γείνει εἰς αὐτὸν ἡ ἀνταπόδοσις αὐτοῦ.
15Ὑπάρχει χρυσίον καὶ πλῆθος μαργαριτῶν· τὰ χείλη ὅμως τῆς γνώσεως εἶναι τὸ πολύτιμον κειμήλιον.
20Ὅπου δὲν εἶναι ξύλα, τὸ πῦρ σβύνεται· καὶ ὅπου δὲν εἶναι ψιθυριστής, ἡ ἔρις ἡσυχάζει.
23Ἡ ὑπερηφανία τοῦ ἀνθρώπου θέλει ταπεινώσει αὐτόν· ὁ δὲ ταπεινόφρων ἀπολαμβάνει τιμήν. »