ΓΡΑΦΙΚΕΣ ΝΟΥΘΕΣΙΕΣ ΜΕ ΕΡΜΗΝΕΙΑ — ΦΩΝΗ ΘΕΟΥ
ΠΡΟΣΕΥΧΗ: Εις το όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος.
Βασιλεύ Ουράνιε, Παράκλητε, το Πνεύμα της αληθείας, ο πανταχού παρών και τα πάντα πληρών, ο θησαυρός των αγαθών και ζωής χορηγός, ελθέ και σκήνωσον εν ημίν και καθάρισον ημάς από πάσης κηλίδος και σώσον, Αγαθέ τας ψυχάς και τα σώματα ημών.
Πατέρα μας Άγιε, σε ευχαριστούμε που θέλησες και σήμερα να βρεθούμε μέσα από αυτόν τον χώρο. Εσύ παρέλαβέ μας, Κύριε, όλους και βοήθησέ μας να χτίσουμε μέσα μας αυτόν τον άπειρο, άφθαρτο και αθάνατο κόσμο τον οποίον Εσύ προείδες και διά του οποίου έδωσες την ζωή σου λύτρον αντί πολλών. Συγχώρεσέ μας εκούσια και ακούσια λάθη και βοήθησέ μας, Κύριε, να ποιούμε το αγαθό πάσας τας ημέρας της ζωής μας ώστε να νικάμε το κακό με το καλό. Βοήθησέ μας, Κύριε, να εννοήσουμε το πνεύμα το δικό σου το οποίο να εναποτεθεί εν δυνάμει μέσα μας ώστε αυτό να γίνει στην ζωή μας ηγεμονικό, ώστε να μπορούμε διά αυτού να επικρατούμε του όποιου λάθους, της αμαρτίας, της φθοράς, ακόμη και του θανάτου. Σε ευχαριστούμε, Κύριε, για την σταυρική σου θυσία και το μέγα έλεός σου! Γένοιτο, αμήν!
~ Έχουμε ακούσει την ρήση του Κυρίου: «Αγαπάτε τους εχθρούς σας».
Αυτή είναι η διαφορά του Κυρίου μας από πολλές άλλες προσωπικότητες. Κανείς άλλος άνθρωπος δεν μπόρεσε να φτάσει σ’ αυτό το πνευματικό επίπεδο, να μπορεί να συγχωρεί τον προδότη, τον άνθρωπο δηλαδή που ο Θεός τον ευεργέτησε και αυτός τον πρόδωσε —αυτόν τον άνθρωπο ο Θεός τον αγκάλιασε. Κανείς άλλος άνθρωπος, την ώρα που πέθαινε, πάνω από τον σταυρό, δεν είπε αυτά τα λόγια που είναι ένα μεγαλείο και έχουν διασχίσει τους αιώνες, πάτερ, άφες αυτοίς· ου γαρ οίδασι τι ποιούσι (Λουκάς 23:34).
Το να έχουμε αγάπη στους εχθρούς είναι μεγάλης σημασίας γεγονός, (για αυτόν που έφτασε στο σημείο αυτό), διότι όταν έχουμε αγάπη στους εχθρούς σημαίνει ότι έχουμε επίγνωση Θεού και σοφία Θεού συναρπάζουσα, αφού η αγάπη στους εχθρούς σημαίνει θέωση, σημαίνει ότι μάς διακατέχει υψηλό πνευματικό επίπεδο και ο λόγος διότι αντιλαμβανόμαστε ότι οι εχθροί με τα έργα τους είναι ο λύχνος του κάθε πιστού. Είναι ο εχθρός αυτός που με τα έργα του επεξεργάζεται εις εμάς σωτηρία πνεύματος και σώματος, σωτηρία η οποία μάς οδηγεί στον μέλλοντα αιώνα. Αφού η παρουσία των εχθρών στην ζωή μας έχει σκοπό να φτάσουμε στο επίπεδο να διατηρούμε μέσα μας, αλλά και κάτω από όλες τις συνθήκες, την ειρήνη η οποία μάς εξασφαλίζει την ζωή. Αυτόν τον ρόλο παίζει δηλαδή ένας άνθρωπος που έρχεται στην ζωή μας και συνέχεια μάς κοντράρει και στον λόγο έχει αντίλογο. Μάς δείχνει το πνευματικό μας επίπεδο, αν μπορούμε κάτω από όλες τις συνθήκες να διατηρούμε την ειρήνη μας. Και είναι μεγάλης σημασίας γεγονός ο άνθρωπος να μπορέσει να εδραιώσει μέσα του την ειρήνη του Χριστού, όχι την ειρήνη των ανθρώπων που στηρίζεται στα όπλα, αλλά την ειρήνη του Χριστού που στηρίζεται στην σοφία του Θεού.
Γι’ αυτό, λοιπόν, χρειάζεται να αγαπάμε τους εχθρούς, διότι αυτοί γίνονται αιτία ώστε εμείς να δούμε το φως της αμαρτίας που σημαίνει σκάνδαλα και να το αποφύγουμε. Δηλαδή, φανερώνουν σε εμάς το πόσο ζει μέσα μας το λάθος, το καλό ή το κακό. Αν όλη την ώρα σκανδαλιζόμαστε π.χ. αυτό σημαίνει ότι είμαστε «ένα και το αυτό» με αυτούς και ότι δεν παρουσιάζουμε κάποια πνευματικότητα. Αν, όμως, έχουμε φτάσει κάπου πνευματικά, έχουμε ειρήνη, έχουμε αγάπη, αποφεύγουμε όλα τα σκάνδαλα που προέρχονται από τους ανθρώπους που τους διέπει ημιμάθεια ή άγνοια. Αυτό το νόημα έχει η εντολή του Χριστού να αγαπάμε τους εχθρούς.
Εξάλλου, όλοι, στην ζωή μας για μια χρονική περίοδο με κάποιους είμαστε φίλοι και με κάποιους —και εμείς οι ίδιοι— είμαστε εχθροί. Όλοι, κάποια χρονική περίοδο, ζούμε και τα δύο, πότε είμαστε φίλοι, πότε εχθροί, ανάλογα την καθαρότητα που έχει ο κάθε άνθρωπος. Η ημιμάθεια, ο φανατισμός, τα συμφέροντα, ο εγωισμός δημιουργούν την εχθρότητα και όλα αυτά παίζουν ρόλο στις μεταξύ μας σχέσεις. Ανάλογα, λοιπόν, το πνευματικό μας επίπεδο αντιμετωπίζουμε τις διάφορες καταστάσεις.
Όταν φτάσεις να αγαπάς και τους εχθρούς ή όσους σε κατηγορούν, με τρόπο να τους δικαιολογείς, τότε έφτασες στον πνευματικό στόχο που καθόρισε ο Θεός για τον άνθρωπο του Θεού. Όλα τα σκάνδαλα έχουν σκοπό να μάς δείξουν αν είμαστε κοντά στην αγάπη.
~ Έχουμε ακούσει μια άλλη ρήση του Κυρίου η οποία μας λέει: «Εστε λοιπόν σεις τέλειοι, καθώς ο Πατήρ σας ο εν τοις ουρανοίς είναι τέλειος».
Σε πολλούς ανθρώπους, ας το πούμε έτσι, «η φαντασία τους καλπάζει» και ο καθένας θεωρεί τον εαυτό του τέλειο και ότι πάντα οι άλλοι είναι αυτοί που φταίνε. Ο Θεός, όμως, εδώ μάς λέει να γίνουμε τέλειοι και ο τέλειος άνθρωπος, πιστεύω, είναι αυτός που διέπεται από την σοφία του Θεού, αυτός που έχει καλλιεργηθεί πνευματικά και βρίσκεται συντονισμένος στην αγάπη, στην ειρήνη, στην δικαιοσύνη, στους καρπούς, στα χαρίσματα και στα σημεία του Αγίου Πνεύματος. Αυτός ο άνθρωπος πιστεύω ότι είναι τέλειος, γιατί δεν υπόκειται στην φθορά με όλες αυτές τις ιδιότητες, με όλους αυτούς τους καρπούς και τα χαρίσματα.
Τέλειος, λοιπόν, είναι ο Χριστός και τέλειοι πιστεύω θα γίνουν και οι νέοι μαθητές του οι οποίοι τον ακολουθούν εις όλη τους την ζωή κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες. Και όταν λέμε ότι ακολουθούν τον Χριστό εννοούμε ότι ακολουθούν το αγαθό, χωρίς γκρίνια, χωρίς κόμματα, χωρίς απορίες, χωρίς «γιατί εκείνο, γιατί το άλλο». Οι τέλειοι ακολουθούν τον Χριστό κάτω από όλες τις συνθήκες και έχουν υψηλό πνευματικό επίπεδο ή IQ, ας το πούμε έτσι, πάνω στις αρχές του Θεού, αφού γι’ αυτούς τα πάντα συνεργούν στο αγαθό. Αυτό είναι σοφία Θεού! Αυτός που υπηρετεί το αγαθό δεν βλέπει λάθη, μέσα από όλα σπουδάζει, γιατί όλα ανήκουν στην σοφία του Θεού. Τέλειος είναι αυτός που διορθώνει τον εαυτό του συνέχεια, και όχι τους άλλους. Αυτός που μπαίνει στην ζωή των άλλων για να την διορθώσει έχει αποδειχθεί ότι πίσω από αυτό κρύβονται συμφέροντα, φιλοδοξίες, θέλει να διορθώσει τους άλλους για να κινηθούν οι άλλοι στα πλαίσια τα δικά του. Τέλειος είναι αυτός που εκμεταλλεύεται τον χρόνο του πνευματικά με σκοπό να γίνει άνθρωπος του Θεού. Τέλειος είναι όποιος έμαθε να αγαπά και να δέχεται τον κάθε άνθρωπο όπως είναι, πιστεύοντας, και ειρηνεύοντας με τον εαυτό του, με τους γύρω του, αλλά και με τους εχθρούς. Αυτός που έμαθε να αγαπά, δεν αγαπά με αδυναμία, αλλά όπως αναφέρεται μέσα στον Λόγο του Θεού, όπως συνέλαβε την αγάπη ο Απ. Παύλος, η αγάπη μακροθυμεί, αγαθοποιεί, η αγάπη δεν φθονεί, η αγάπη δεν αυθαδιάζει, δεν επαίρεται, δεν ασχημονεί, δεν ζητεί τα εαυτής, δεν παροξύνεται, δεν διαλογίζεται το κακόν, δεν χαίρει εις την αδικίαν, συγχαίρει δε εις την αλήθειαν· πάντα ανέχεται, πάντα πιστεύει, πάντα ελπίζει, πάντα υπομένει. Η αγάπη ουδέποτε εκπίπτει· (Κορινθίους Α΄ 13:4-8). Με αυτή την έννοια να αγαπάμε.
Όταν συναντάμε όλα αυτά σε έναν άνθρωπο τότε γνωρίζουμε, και όλοι μπορούμε να διακρίνουμε, ότι υπάρχει κάτι διαφορετικό σ’ αυτόν τον άνθρωπο, ότι ο Θεός ζει μέσα του. Ο Θεός ζει όπου υπάρχει απόφαση, όπου υπάρχει ειλικρίνεια, όπου υπάρχει αλήθεια. Εκεί, ο Θεός παρευρίσκεται κάθε στιγμή και είτε με ενύπνιο - όνειρο, είτε διά Πνεύματος Αγίου, είτε με προσωπική παρουσία ο Θεός σπουδάζει τα παιδιά του, τα οποία και τα εξελίσσει αφού Αυτός είναι η μέγιστη εξέλιξη, των πάντων, (αφού δημιούργησε εκ του μηδενός). Εμείς, με την δική μας εξέλιξη, το μόνο που θα καταφέρουμε στο τέλος είναι να γνωρίσουμε τον Θεό, να γνωρίσουμε ότι πίσω απ’ όλα κρύβεται ο Θεός.
Οι τέλειοι γνωρίζουν καλά ότι ου του θέλοντος ουδέ του τρέχοντος, αλλά του ελεούντος Θεού (Ρωμαίους 9:16). Ξέρουν, δηλαδή, πάρα πολύ καλά ότι κάτω από την Χάρη και το Πνεύμα του Θεού ζουν και αυτό είναι που τους εξελίσσει, που τους κρατάει στην ζωή, που τους αναγεννά, που τους προσθέτει ή τους αφαιρεί φίλους για να εξελιχθούν.
Οι άνθρωποι για να γίνουν τέλειοι περνάνε από τρία στάδια. Το πρώτο στάδιο λέγεται και αρχικό. Αυτό δείχνει ανθρώπους οι οποίοι μελετούν τον Λόγο του Θεού αλλά είναι αυστηροί, αφού κρίνουν τους αδελφούς, τον κόσμο, τον εαυτό τους. Οι άνθρωποι αυτοί έχουν αφαιρέσει από την ζωή τους την χρηστότητα και ζουν με την αυστηρότητα. Η αυστηρότητα δημιουργεί πολλά προβλήματα, με τις κρίσεις, τις επικρίσεις, τις καταλαλιές. Γνωρίζουμε ότι το κάθε πρόβλημα υγείας, ό,τι συμβαίνει στην ζωή μας, προέρχεται από την ημιμάθειά μας, εμείς το προκαλούμε στον εαυτό μας. Γι’ αυτό χρειάζεται, εμείς να αναγεννηθούμε —και όχι να ζητάμε ή να περιμένουμε να αναγεννηθούν οι άλλοι— ώστε να έχουμε μέσα μας την χρηστότητα του Θεού, αυτή να μάς συντροφεύει, να έχουμε μέσα μας την πληρότητα του Αγίου Πνεύματος ώστε ο Θεός διά αυτού του Πνεύματος να επισκιάζει την ζωή μας και να την «αιχμαλωτίζει» με την καλή έννοια, στο να μπορεί ο άνθρωπος να υπερβαίνει τον εαυτό του και να ζει τον Θεό κάθε στιγμή. Επομένως, η αυστηρότητα είναι το πρώτο στάδιο για όλους τους Χριστιανούς, δηλαδή, όταν προσεγγίζουν τον Θεό γίνονται αυστηροί με τον εαυτό τους, με τους άλλους και με την Δημιουργία. Όταν προχωρήσουν λίγο παρακάτω, όταν εξελιχθούν λίγο πνευματικά, περνούν στο δεύτερο στάδιο.
Το δεύτερο στάδιο των πνευματικών ανθρώπων είναι ότι μελετούν τον Λόγο του Θεού αλλά για ό,τι συμβαίνει λένε ότι φταίει ο Διάβολος. Χρησιμοποιούν δηλαδή τον Διάβολο, ότι αυτός φταίει για όλα.
Το τρίτο στάδιο των πνευματικών ανθρώπων είναι ότι μελετούν τον Λόγο του Θεού και πάντα, σε ό,τι συντελείται στην ζωή τους, λένε «γενηθήτω το θέλημά Σου» και ειρηνεύουν σπουδάζοντας απ’ όλα. Φυσική συνέπεια, να μην κρίνουν κανέναν και τίποτα. Τα πάντα μέσα στην Δημιουργία, όταν ο άνθρωπος προχωρήσει πνευματικά, γνωρίζει πάρα πολύ καλά, ότι συντελούν στο αγαθό και είναι έτσι η Δημιουργία ώστε ο άνθρωπος να σπουδάσει, να εκπαιδευτεί, να εξελιχθεί, κι αν έχει προορισμό σωτηρίας, να αναγεννηθεί και να μεταστοιχειωθεί αν είναι δυνατόν, ώστε να λειτουργήσει στην συχνότητα του Θεού, να περάσει δηλαδή από τον χώρο της φθοράς στον χώρο της αφθαρσίας. Ο Χριστός αυτό έκανε. Όλοι ξέρουμε ότι λοιδορούμενος ουκ αντελοιδόρει πάσχων ουκ ηπείλει (Πέτρου Α΄ 2:23).
Αδέλφια μου, έχουμε δυο βοηθούς που είναι υπεύθυνοι να μάς ταξιδέψουν πνευματικά μέχρι να μάς οδηγήσουν στο θρόνο του Θεού. Ο ένας βοηθός που θα μάς οδηγήσει στην βασιλεία του Θεού, στην πόρτα του Θεού είναι η ειλικρίνεια που πρέπει να έχουμε απέναντι στο θέλημα του Θεού, αλλά και η ειλικρίνεια με τον εαυτό μας και με τους άλλους, η οποία στεγάζει την αλήθεια. Ο Χριστός είπε, γνώσεσθε την αλήθειαν και η αλήθεια ελευθερώσει υμάς (Ιωάννης 8:32). Αυτή την αλήθεια του Χριστού θα πρέπει να έχουμε στην ζωή μας και αυτή την αλήθεια του Χριστού, όταν καλεστούμε, να φέρουμε και στους άλλους, αφού πρώτα την ζήσουμε εμείς. Δεν θα πάμε να πούμε στους άλλους να ακολουθήσουν έναν δρόμο που εμάς δεν μάς έχει κάνει ακόμα ευτυχισμένους. Θα πρέπει πρώτα εμείς να βρούμε την αλήθεια ώστε να ζούμε τον Θεό και μετά να συστήσουμε Αυτόν καθώς είναι, αφού θα τον έχουμε στην ζωή μας και ο άλλος θα έχει και παράδειγμα μπροστά του. Ξέρουμε ότι ο Χριστός τελείωσε το έργο του και κάθισε στα δεξιά του Πατρός. Ο Απ. Πέτρος, ο Απ. Ιωάννης, ο Απ. Ιάκωβος, κ.α. έκαναν το έργο τους, το τελείωσαν. Σήμερα ήρθε η σειρά η δική μας. Ο καθένας πρέπει να βρει τον Χριστό, να ζωοποιήσει τον Χριστό μέσα του. Ο Χριστός ζωοποιείται διά της πίστεως. Πρέπει ο καθένας μας να ζωοποιήσει τον Θεό μέσα του. Δεν ωφελεί και τόσο πολύ να συστήνουμε τον Χριστό αν δεν τον ζούμε. Όλοι οι άνθρωποι γνωρίζουν τον Κύριο, τον Θεό, το θέμα είναι ότι οι άνθρωποι θέλουν να δουν παράδειγμα και πρέπει όλοι μας, αφού θέλουμε να συμμετέχουμε στο έργο του Κυρίου, να «μυρίζουμε» Χριστό, να έχουμε δηλαδή την ευλογία του Θεού στην ζωή μας. Έτσι γινόμαστε κίνητρο και για πολλούς άλλους αδελφούς.
Ο άλλος βοηθός είναι η ευθύνη που θα πρέπει να έχουμε απέναντι στο κάλεσμα που λάβαμε. Δεν χρειάζεται δηλαδή να ρίχνουμε τις ευθύνες στους άλλους. Η εύκολη λύση είναι να κρίνουμε και να κατηγορούμε. Όπου κι αν πάμε θα δούμε ότι όλοι με κάποιον «τα έχουν» και δεν μπορούν να καταλάβουν, όλοι, ότι η άγνοιά τους, η ημιμάθειά τους, έδωσε το δικαίωμα σε κάποιους να μπουν στην ζωή τους και να την κάνουν άνω – κάτω. Αν όμως αναγεννηθούμε θα μπορούμε να ξέρουμε με ποιον μπορούμε να συνδιαλεχθούμε, με ποιον μπορούμε να κάνουμε παρέα. Εξάλλου, ο άνθρωπος του Θεού δεν ζητά πολλές παρέες, δεν ζητά δηλαδή φίλους, γιατί αυτός ο άνθρωπος βρήκε τον Θεό, ζει ο Θεός μέσα του. Ο κοσμικός άνθρωπος ψάχνει για φίλους ώστε να καλυτερέψει και να γεμίσει την άδεια του ζωή. Όχι ότι αυτό είναι κακό. Καλό είναι. Αλλά πώς είναι δυνατόν σ’ έναν κόσμο όπου οι περισσότεροι άνθρωποι υπηρετούν το ψέμα, και το ψέμα ζει και σε εμάς τους ίδιους μέσα μας να ζητάμε την αλήθεια από τους άλλους; Γι’ αυτό λοιπόν χρειάζεται να αναγεννηθούμε, μέσω αυτών των δύο βοηθών, της ειλικρίνειας - αλήθειας και της ευθύνης. Όταν δηλαδή προσεγγίζουμε τον Λόγο του Θεού και διαβάζουμε π.χ. το μη κρίνετε ίνα μη κριθήτε και εμείς εξακολουθούμε να κρίνουμε, για ό,τι πάθουμε στην συνέχεια δεν μπορούμε να ρίξουμε την ευθύνη σε κάποιον άλλον. Εμείς που έχουμε την κρίση, την ζήλια κ.λπ. έχουμε την ευθύνη για το κακό που κάνουμε στον εαυτό μας. Όλα αυτά ο άνθρωπος πρέπει να τα απορρίψει και δεν υπάρχει τρόπος γιατί όλα αυτά έχουν δημιουργήσει νευρώνα στον εγκέφαλό μας, χρειάζεται όμως να υποσιτιστούν και αυτό μπορεί να γίνει όταν εμείς ερωτευτούμε τον Χριστό. Όπως έχω ξαναπεί, οι ερωτευμένοι επικεντρώνονται σε ένα πρόσωπο, δεν βλέπουν πολλά πρόσωπα, χαίρονται με ένα πρόσωπο, μιλούν με ένα πρόσωπο, ζουν με ένα πρόσωπο. Κάπως έτσι είναι και οι ερωτευμένοι με τον Θεό. Όταν, λοιπόν, βλέπουμε - επικεντρωνόμαστε στο πρόσωπο του Χριστού δεν βλέπουμε τι συμβαίνει γύρω μας, όχι γιατί δεν θέλουμε να συμμετέχουμε στο τι συμβαίνει γύρω μας ή γιατί δεν μάς αφορά ο κόσμος, φυσικά και μάς αφορά, αλλά ξέρουμε ότι ο κόσμος δεν μπορεί να αλλάξει αν δεν κοιτάξουν όλοι οι άνθρωποι στον Χριστό, στην αλήθεια, αν όλοι οι άνθρωποι δεν γνωρίσουν τον Θεό.
Αυτοί οι δύο βοηθοί, λοιπόν, μπορούν να μάς κάνουν ώριμους πνευματικά ανθρώπους, μπορούν να μάς κάνουν κληρονόμους, συγκληρονόμους αλλά και συμμέτοχους της δόξης του Θεού, διότι ο Θεός δεν έφτιαξε όλον αυτόν τον τρισμέγιστο κόσμο έτσι απλά, για να έρχομαι εγώ και να τον απορρίπτω. Ο κόσμος αυτός, η Δημιουργία ολόκληρη, είναι ένα μεγαλείο! Και δεν μπορεί ο καθένας να έρχεται με τις διάφορες εικασίες του ή φιλοσοφίες του και να λέει το οτιδήποτε γι’ αυτόν και να τον απορρίπτει. Ενώ, σε όλους μάς αρέσει η ζωή και ο κόσμος, απλώς, αυτό που δεν μάς αρέσει είναι ο τρόπος που δουλεύει, που λειτουργεί ο κόσμος, αφού οι άνθρωποι έχουν αποστατήσει από τις αρχές του Θεού. Για φανταστείτε έναν κόσμο που να κρατά το Ευαγγέλιο του Θεού στα χέρια του και όλοι οι άνθρωποι να έχουν σαν Σύνταγμα τον Λόγο του Θεού, την σοφία του Θεού, να έχουν την αγάπη την ανυπόκριτη, γιατί ο Λόγος του Θεού στο αποκορύφωμά του αυτό φανερώνει, την αγάπη, φανερώνει την αναγέννηση, φανερώνει Σημεία που έχουν οι άνθρωποι του Θεού αφού στο όνομα του Χριστού λένε και γίνεται! Όλα αυτά, λοιπόν, δεν είναι για περιφρόνηση!
~ Πάμε σε μια άλλη ρήση του Κυρίου: «Και όταν προσεύχησαι, μη έσο ως οι υποκριταί».
Ο υποκριτής προσεύχεται όχι για να τον ακούσει ο Θεός αλλά οι άνθρωποι και ο λόγος, για να πάρει το μπράβο τους. Ό,τι κάνουμε στην ζωή μας δεν θα το κάνουμε για το θεαθήναι, για τους ανθρώπους, αλλά για τον Θεό. Αν θέλουμε να μάς βραβεύσουν οι άνθρωποι, σίγουρα «θα μάς χτυπήσουν παλαμάκια». Το παν είναι να κάνουμε τον ίδιο τον Δημιουργό «να χτυπήσει παλαμάκια» για εμάς και να κάνουμε τον Θεό να πει: Ούτος είναι ο υιός μου ο αγαπητός, εις τον οποίον εγώ ευηρεστήθην. Αυτός να είναι ο στόχος μας, το ενδιαφέρον μας στην ζωή μας. Άλλο είναι να σε έχει φίλο ο Θεός και άλλο είναι να ψάχνεις εσύ φίλους. Ξέρουμε ότι ο κόσμος μας δυστυχώς έχει γεμίσει με θεατρικές, υποκριτικές, υποτίθεται πνευματικές, παραστάσεις οι οποίες φεύγουν από την ουσία, αφού δημιουργούν εντάλματα και φέρουν πολλές εξωγραφικές επιδιώξεις οι οποίες μάς κρατούν για χρόνια στο να ζούμε, οι πάντες, μια άλλη ρήση του Κυρίου που έχει ως εξής: τυφλός δε τυφλόν εάν οδηγή αμφότεροι εις βόθυνον πεσούνται (Ματθαίος 15:14). Δηλαδή, όλοι κάνουμε τους έξυπνους και όλοι, αργά ή γρήγορα, αντιμετωπίζουμε προβλήματα στην ζωή μας με αποτέλεσμα όλοι να ζούμε την φθορά, τον θάνατο. Ο Κύριος όμως τόνισε, συ δε όταν προσεύχη, είσελθε εις το ταμείον σου, και κλείσας την θύραν σου πρόσευξαι τω πατρί σου τω εν τω κρυπτώ, και ο πατήρ σου ο βλέπων εν τω κρυπτώ αποδώσει σοι εν τω φανερώ (Ματθαίος 6:6). Αυτήν την προσευχή δέχεται ο Θεός, γιατί αυτήν την κάνεις από μόνος σου, δεν σου την επιβάλλει κάποιος, δεν είναι προσευχή με ώρα, ότι πρέπει να την κάνεις π.χ. στις 9:00. Είναι μια προσευχή με επαγγελία, που έχει αποτέλεσμα. Είναι μια προσευχή που πας μόνος σου και μπαίνεις στο δωμάτιο σου και λες: Θεέ μου, σε παρακαλώ, βοήθησέ με εκεί. Αυτό δεν σου το επιβάλλει κάποιος. Γι’ αυτό και η προσευχή αυτή είναι αληθινή, γιατί την κάνεις από μόνος σου. Ας γνωρίζουμε ότι μόνο η κρυφή προσευχή έχει μέσα της μεγάλη αλήθεια, είναι η μόνη η οποία ειλικρινά απευθύνεται στον Θεό και ο λόγος διότι γίνεται με επίγνωση και μέσα από θέληση δική μας και όχι από παρότρυνση των γύρω μας. Η προσευχή είναι η κινητήριος δύναμη των πάντων, της παρούσης και της μελλούσης ζωής. Δι’ αυτής δυνάμεθα να εισέλθουμε στην άφθαρτη ζωή και στην άπειρη σοφία του Θεού, αφού αυτή αλλάζει τις βιοχημικές διεργασίες του εγκεφάλου και μεταστοιχειώνει το σώμα ώστε αυτό να μην υπόκειται πλέον στην φθορά.
Ο άνθρωπος ό,τι σκέφτεται μπορεί να το φέρει στην ζωή του αρκεί να το ερευνήσει, να το βρει. Χρειάζεται όμως, όπως είπα, να επικεντρωθούμε σε ένα πρόσωπο και αν αυτό είναι ο Χριστός, να επικεντρωθούμε σ’ Αυτόν, να μιμηθούμε την ζωή του και να δημιουργήσουμε νευρώνες με την λογική Του. Όλος ο άλλος κόσμος ο οποίος έχει αναπτυχθεί μέσα μας από τους ανθρώπους, ό,τι δεν είναι καλό, θα πρέπει να υποσιτιστεί και ο μόνος τρόπος είναι με το «νίκα, άνθρωπε, το κακό με το καλό». Έχω πει και ένα παράδειγμα γι’ αυτό. Έχουμε μπροστά μας μια κούπα από καφέ τον οποίον έχουμε πιεί, αυτό που έχει μείνει μέσα στην κούπα φαίνεται σαν μια βρωμιά. Κάπως έτσι είναι και ό,τι έχουμε πάρει από τον κόσμο το οποίο μάς βλάπτει. Αν βάλουμε την κούπα αυτή κάτω από την βρύση και αφήσουμε να τρέχει το νερό σιγά – σιγά, η κούπα θα καθαρίσει —είναι θέμα χρόνου. Έτσι είναι και με τον εγκέφαλό μας. Αν αυτός δεν λειτουργεί σωστά, υπολειτουργεί, και όλο το σώμα υπολειτουργεί. Αν αυτός λειτουργεί με το Πνεύμα του Θεού, με την σοφία του Θεού όλο το σώμα ζωοποιείται. Το Πνεύμα είναι ζωοποιόν και πρέπει να αυξηθούμε στο Πνεύμα του Θεού. Άρα, θα πρέπει να βάλουμε τον εγκέφαλό μας κάτω από την βρύση του Θεού, να την ανοίξουμε και να αντλήσουμε την σοφία Του. Και δεν χρειάζεται να ακούσουμε πολλές θεωρίες (γύρω μας) ή να δούμε τι είπε ο ένας, τι είπε ο άλλος και να δογματίσουμε την ζωή μας, γιατί όλοι είμαστε επηρεασμένοι. Χρειάζεται μόνο να στραφούμε στον εαυτό μας, να εμβαθύνουμε μέσα μας και να δούμε τι θέλουμε. Εάν το βρούμε αυτό, τότε αυτό θα είναι η λύτρωσή μας, θα είναι η αρχή του δρόμου στο να γίνουμε αλήθεια.
Η προσευχή είναι το κλειδί της άφθαρτης, αθάνατης ζωής. Δύο προσευχές είναι απαραίτητες, υπάρχουν πολλές, αλλά αυτές είναι οι πιο σημαντικές. Η πρώτη είναι η αδιάλειπτη προσευχή. Αυτή είναι μοναδική. Δι’ αυτής εισερχόμεθα στα βάθη του Θεού και ζούμε συνέχεια στο αγαθό. Η αδιάλειπτη προσευχή γίνεται παντού, στον δρόμο, στην δουλειά, παντού. Είναι σημαντικό κάθε στιγμή να σκέφτεσαι τον Θεό! Αυτό λέγεται αδιάλειπτη προσευχή. Με αυτή δικαιώθηκε ο Ενώχ, ο οποίος περπάτησε σε όλον τον επί Γης βίο του με τον Θεό και στο τέλος μετέθεσεν αυτόν ο Θεός ώστε να μην δει θάνατο. Πού τον μετέθεσε; Είναι απλό. Στην χώρα των ζώντων, η οποία μπορεί να είναι και δίπλα μας, όμως η παχυλότητα της ύλης δημιουργεί την φθαρτή όραση, αυτή που δεν μάς αφήνει να δούμε την χώρα των ζώντων ας είναι και δίπλα μας —αυτή αλλά και ο άφθαρτος άνθρωπος— πόσο μάλλον να την ζήσουμε. Εμείς οι άνθρωποι σήμερα στην ζωή μας και στον νου μας έχουμε αδιάλειπτα: Πόσα πήρες; Πόσα θα πάρεις; Τι σύνταξη θα βγάλεις; Τι είπε η τηλεόραση, τι είπε ο ένας, τι είπε ο άλλος, γιατί έγινε εκείνο, γιατί έγινε το άλλο. Κάτω από αυτές τις συνθήκες δεν μπορούμε να ζήσουμε τον Θεό. Οι άνθρωποι πάνω σ’ αυτόν τον πλανήτη κάνουν ένα έργο, υπάρχουν άνθρωποι που είναι απεσταλμένοι να κάνουν μια δουλειά, να εργασθούν ένα έργο, ο καθένας εκεί που ετάχθη. Αν εμάς μάς έχει καλέσει ο Θεός, εμείς θα κοιτάξουμε πώς να ενωθούμε περισσότερο με τον Θεό. Δεν αντιπαλεύουμε τον κόσμο, ούτε το σύστημά του, ο καθένας το στηρίζει με τον δικό του τρόπο. Αυτός όμως που είναι του Θεού θα πρέπει να έχει αδιάλειπτα τον Θεό μέσα του. Πάντοτε δηλαδή να ενθυμείται το ρήμα του Θεού, γιατί για εμάς ο Λόγος του Θεού είναι ο καθρέφτης, είναι αυτό το οποίο θα μάς δείξει τον λεκέ που έχουμε. Όπως, όταν κοιταζόμαστε στον καθρέφτη και βλέπουμε μια κηλίδα ή κάτι άσχημο στο πρόσωπό μας και αμέσως σπεύδουμε να το καθαρίσουμε, κάπως έτσι είναι και με την ψυχή μας, έχει τον δικό της καθρέφτη και ο καθρέφτης της ψυχή μας, του εσωτερικού μας κόσμου είναι ο Λόγος του Θεού, το Πνεύμα του Θεού. Μόνο αυτό μπορεί να μάς πει, να μάς δείξει που έχουμε πρόβλημα. Αν εγώ για παράδειγμα κρίνω, ο Λόγος του Θεού λέει: Μη κρίνετε, διά να μη κριθήτε (Ματθαίος 7:1), Συ τις είσαι όστις κρίνεις ξένον δούλον; εις τον ίδιον αυτού κύριον ίσταται ή πίπτει (Ρωμαίους 14:4), Διά τούτο αναπολόγητος είσαι, ω άνθρωπε, πας όστις κρίνεις· διότι εις ό,τι κρίνεις τον άλλον, σεαυτόν κατακρίνεις· επειδή τα αυτά πράττεις συ ο κρίνων (Ρωμαίους 2:1). Αν εγώ θεωρώ ότι είμαι ανώτερος και καλύτερος από τον άλλον ας το δείξω με τα έργα μου και όχι μόνο με τα λόγια μου αφού ο Λόγος του Θεού λέει: Όστις θέλει να ήναι πρώτος, θέλει είσθαι πάντων έσχατος και πάντων υπηρέτης (Μάρκος 9:34), ο μεγαλήτερος μεταξύ σας ας γείνη ως ο μικρότερος, και ο προϊστάμενος ως ο υπηρετών (Λουκάς 22:26) κ.α.. Άρα, λοιπόν, ο καθρέφτης της ψυχής για εμάς είναι ο Λόγος του Θεού, για κάποιον άλλον μπορεί να είναι κάτι άλλο, ένα άλλο βιβλίο, το θέμα είναι ο κόσμος να γίνεται καλύτερος. Αν ο άνθρωπος γίνεται καλύτερος και μπορεί να επικοινωνεί με όλους τους ανθρώπους, μπορεί να δέχεται τον καθένα με την προσωπικότητά του χωρίς να θέλει να τον αλλάξει, αυτό είναι ένα μεγαλείο! Αυτό δείχνει ότι πνευματικά κάπου έφτασε αυτός ο άνθρωπος! Τους ανθρώπους δεν τους φέρνουμε κοντά μας για να τους αλλάξουμε, αλλά, αν μπορούμε, να τους δεχτούμε γι’ αυτό που είναι. Αν θέλουμε να τους αλλάξουμε, αυτό είναι λάθος, δεν πρόκειται να αλλάξει κανείς. Κι αν κάποιος μάς κάνει το χατίρι για ένα χρονικό διάστημα, μετά, πάλι τον πραγματικό του εαυτό θα βγάλει. Να μην ζούμε με την ψευδαίσθηση ότι μπορούμε να αλλάξουμε τον κόσμο. Μόνο τον εαυτό μας μπορούμε να αλλάξουμε αν προσκολληθούμε στον Θεό. Τον κόσμο θα τον αλλάξει ο Θεός. Όπως ο Θεός αλλάζει εμάς έτσι θα αλλάξει και τους άλλους. Ο Θεός γνωρίζει τι θα κάνει με τον κάθε άνθρωπο. Με την αδιάλειπτη προσευχή μπορούμε να περπατάμε και να σκεφτόμαστε τον Θεό, να έχουμε μέσα μας τον Λόγο του Θεού, να σκεφτόμαστε την διδασκαλία του, ή να ακούμε τον Λόγο του Θεού. Έτσι ζούμε στο αγαθό. Με αυτόν τον τρόπο σταματάει η φθορά, σταματάει η κρίση, σταματάει ο εγωισμός, οι πονηρίες. Όλα αυτά είναι που μάς φορτώνουν την ζωή. Μόνος του ο καθένας βάζει τσουβάλια στην πλάτη του και δεν μπορεί μετά να σηκωθεί. Νιώθει ότι έχει δυσβάσταχτα φορτία. Δεν του τα βάζει κανείς, μόνος του τα βάζει, η άγνοιά του. Γι’ αυτό λέμε ότι η άγνοια του Λόγου του Θεού είναι από τα χειρότερα αμαρτήματα.
Η δεύτερη προσευχή είναι η κρυφή προσευχή. Αυτή είναι με επαγγελία. Αυτή η κρυφή προσευχή που ανέφερα παραπάνω (είσελθε εις το ταμείον σου….) καθορίζει σε εμάς την θέωση και ο λόγος διότι μόνοι μας εισερχόμαστε στο αγιαστήριο. Δηλαδή, έχουμε φτάσει στο πνευματικό επίπεδο ώστε να μην μάς παροτρύνουν οι άλλοι να στεγάσουμε τον Θεό στην ζωή μας, να μην μάς παροτρύνουν οι άλλοι να μην λέμε ψέματα, αλλά εμείς από μόνοι μας φτάσαμε στο πνευματικό επίπεδο να θέλουμε τον Θεό στην ζωή μας. Στην κρυφή προσευχή κάνουμε διάλογο με τον Θεό. Πνεύμα είναι ο Θεός και όσο πιο πολύ πνευματικός είναι ένας άνθρωπος τόσο πιο πολύ έχει τον Θεό μέσα του. Όταν προσευχόμαστε μιλάμε εμείς στον Θεό και όταν μελετάμε μάς μιλάει ο Θεός. Ο Θεός μάς μιλάει με δύο τρόπους. Ο ένας είναι μέσα από τον Λόγο του Θεού. Για εμάς. Για κάποιους άλλους μπορεί να μιλάει μέσα από την φύση, μέσα από την Δημιουργία, μέσα από οποιοδήποτε άλλο βιβλίο. Και μέσα από ένα όνειρο μπορεί να μιλήσει. Και ο δεύτερος τρόπος που ο Θεός μιλάει στον άνθρωπο είναι όταν τον επισκιάσει και ο άνθρωπος αυτός ακούει μέσα του την ζώσα φωνή του ζώντος Θεού η οποία είναι μια φωνή γεμάτη ενέργεια που τον ζωοποιεί. Το Πνεύμα το Άγιο ο Θεός το έστειλε δέκα ημέρες αφότου ανελήφθη στον ουρανό. Είπε στους μαθητές του να μείνουν όλοι στο ανώγειο και την πεντηκοστή ημέρα από την Ανάστασή του, τους έστειλε το Πνεύμα το Άγιο με την μορφή πύρινων γλωσσών και έτσι άρχισαν να λαλούν ξένες γλώσσες. Στην Ιερουσαλήμ εκείνη την ημέρα ήταν μια μεγάλη γιορτή και βρίσκονταν εκεί Ιουδαίοι απ’ όλα τα έθνη. Αυτό το Πνεύμα, έδωσε την δύναμη στους μαθητές να βγουν απ’ το ανώγειο, να κατέβουν στον κόσμο και να μιλούν στην γλώσσα του καθενός για τα μεγαλεία του Θεού και όλοι όσοι τους άκουγαν εξεπλήσσοντο και απορούσαν! Αυτό, το Πνεύμα το Άγιο τους έδωσε την δύναμη μετέπειτα να κηρύττουν το Ευαγγέλιο με «σημεία και τέρατα»!
Ο Χριστιανισμός δεν είναι σκέψη ενός ανθρώπου που εξαπλώθηκε, αλλά είναι εμπειρία πολλών ανθρώπων οι οποίοι εφάρμοσαν το Ευαγγέλιο του Χριστού. Όταν δεν εφαρμόζεται το Ευαγγέλιο του Χριστού, ο Χριστός χάνει την αξία του και οι άνθρωποι αντί να ασχολούνται με τον Θεό, με την ζωή, με τον εαυτό τους, ασχολούνται με τα αλλότρια.
~ Μια άλλη ρήση του Κυρίου: «Όταν δε προσεύχησθε, μη βαττολογήσητε».
Η βαττολογία φανερώνει ακαλλιέργητο εγκέφαλο ο οποίος προσεύχεται ουχί κατ’ επίγνωση. Ομοιάζει αυτός που βαττολογεί σαν τον μαθητή της πρώτης δημοτικού που έμαθε το ποίημα, αλλά δεν ξέρει την έννοιά του. Γι’ αυτό όσοι βαττολογούν μένουν ακαλλιέργητοι. Για να προσεγγίσουμε τον Θεό δεν χρειάζεται βαττολογία. Στον Θεό χρειάζονται δύο ιδιότητες, η μια να λέμε αυτό που νιώθουμε απλά, και η δεύτερη να κάνουμε αυτό που μάς λέει απλά, έχοντας πλήρη εμπιστοσύνη στον Θεό ότι αυτός συμμετέχει, ακούει την προσευχή μας και η υπακοή μας θα μάς οδηγήσει στο να μάς ελευθερώσει.
Όλοι οι άνθρωποι είμαστε μίμοι, έχουμε μιμηθεί την πατρίδα μας, την θρησκεία μας, το δόγμα μας, τους γονείς μας, τους φίλους μας και καθώς μεγαλώνουμε ανάλογα το κράτος, την χώρα που βρίσκονται οι άνθρωποι μέσα από την σοφία αυτή που υπάρχει στα χέρια τους μιμούνται και άλλες καταστάσεις άλλων ανθρώπων οι οποίοι έκαναν υπέρβαση. Ήρθε η ώρα τώρα όλοι εμείς να μην θέλουμε να μοιάσουμε στον σαρκικό μας πατέρα, αλλά να μοιάσουμε στον Θεό, στον Πατέρα όλων, να μοιάσουμε στον Κύριό μας και Θεό μας, να μοιάσουμε στον Χριστό. Ο πατέρας μας, η μητέρα μας παίξανε κάποιο ρόλο στο να διαμορφώσουμε τον χαρακτήρα μας, να μάς μεγαλώσουν, να μάς βοηθήσουν, κοντά σ’ αυτούς μάθαμε τα πρώτα βήματα της αγάπης. Δεν είναι η τέλεια αγάπη αφού πολλές φορές βλέπουμε και τους γονείς μεταξύ τους και τα παιδιά να έχουν αντιπαλότητες, να χωρίζονται, χίλια δυο συμβαίνουν. Η αγάπη αυτή του κόσμου έχει κάποια όρια, δεν είναι μεγάλη. Γι’ αυτό λοιπόν να επιλέγουμε στην ζωή μας πάντοτε πιο ανώτερα πράγματα. Γι’ αυτό χρειάζεται να βάλουμε την αγάπη του Θεού. Η αγάπη του Θεού δεν έχει αδυναμία, δεν αγαπά μόνο τα οικεία πρόσωπα, αλλά αγαπά ακόμη και τους εχθρούς. Άρα χρειάζεται να μιμηθούμε άλλα πρόσωπα και ποτέ να μην θεωρούμε για τον εαυτό μας ότι κάτι ξέρει. Τίποτα δεν ξέρουμε. Συνέχεια σπουδάζουμε, συνέχεια μαθαίνουμε (και γι’ αυτό λέμε συνέχεια, εδώ στην παρέα μας, ότι δεν δογματίζουμε τα λόγια μας).
Επομένως, αυτά τα δυο να κάνουμε. Το ένα είναι να λέμε αυτό που νιώθουμε απλά στον Θεό. Δεν θέλει ο Θεός να διαμορφώσουμε κάτι για να το πούμε στην προσευχή, αλλά απλά να πούμε ό,τι θέλουμε, οτιδήποτε είναι αυτό, ο Θεός ακούει και ανάλογα δίνει. Ένα παιδί π.χ. όταν είναι μικρό λέει στον μπαμπά του «θέλω μια καραμέλα», ας πούμε. Δεν του λέει ο πατέρας του «καραμέλα θέλεις;», αλλά πηγαίνει και του την παίρνει, αυτή έχει ανάγκη. Έτσι και ο καθένας μας, ανάλογα το πνευματικό του επίπεδο ας λέει, ας ζητάει αυτό που θέλει απ’ τον Θεό, να είναι όμως ειλικρινής. Και το δεύτερο που χρειάζεται να κάνουμε είναι να κάνουμε αυτό που μάς λέει απλά. Π.χ. λέει ο Λόγος του Θεού μη κρίνετε ίνα μη κριθήτε. Αφού το λέει ο Χριστός κάτι ξέρει, δεν θα κρίνουμε, πάει και τελείωσε. Μα, θα υποστούμε συνέπειες. Δεν πειράζει, ας υποστούμε ό,τι θέλει ο Θεός. Το θέμα είναι να εφαρμόσουμε την εντολή Του. Η εντολή αυτή έχει βραβείο, έχει ευλογία και ο άνθρωπος καταλήγει στο να μην κρίνει διότι καταλαβαίνει πολύ απλά ότι ο κόσμος αυτός ζει μέσα στην ημιμάθεια, στην άγνοια. Ξέρουμε ότι οι άνθρωποι δεν στηρίζονται στον Θεό αλλά στα χρήματα και στα φάρμακα, αν εκλείψουν αυτά από την ζωή τους, ο κόσμος αυτός θα μετατραπεί σε ένα απέραντο τρελοκομείο. Άρα, λοιπόν, χρειάζεται να στηρίξουμε την ζωή μας στον Χριστό.
~ Έχουμε ακούσει μια άλλη ρήση του Κυρίου η οποία λέει: «Γενηθήτω το θέλημά σου».
Δεν είναι κάτι απλό αυτό, έτσι να λέμε γενηθήτω το θέλημά Σου. Όταν λέμε γενηθήτω το θέλημά Σου, αυτό πάει να πει πως ό,τι συμβαίνει στην ζωή μας έχει κάποιο νόημα και μάς σπουδάζει και πρέπει να το αντιμετωπίζουμε σύμφωνα με τις εντολές του Θεού, σύμφωνα με την σοφία του Θεού και όχι να ορθώνουμε το ανάστημά μας και να πολεμάμε. Γιατί, μπορεί κάποιον π.χ. εκείνη την ώρα να τον κρίνεις και να μπορείς να τον αποφύγεις, παρακάτω όμως θα βρεις ένα άλλο εμπόδιο. Είναι πολλοί π.χ. που λένε, «α, αυτή η γειτονιά δεν είναι καλή» και πάνε σε μια άλλη, αλλά και για αυτή λένε «α, ούτε και εδώ είναι καλή η γειτονιά», πάνε και κάπου αλλού και λένε «α, και εδώ, πώς είναι έτσι οι άνθρωποι». Όταν όμως έχεις τον Θεό μέσα σου θα πεις «τι ωραία γειτονιά είναι αυτή! Τι ωραίος κόσμος είναι αυτός!». Άρα, λοιπόν, πιο πολύ ευθυνόμαστε εμείς για το πώς βλέπουμε τα πράγματα. Ό,τι είναι μέσα μας είναι και γύρω μας. Πολλές φορές γκρινιάζουμε, «δεν έχουμε εκείνο» ή «στερούμαστε το άλλο», «πω, πω τι πάθαμε», αλλά όλοι έχουμε και την στέγη μας και το φαγητό μας και το αμάξι μας και την βόλτα μας και τους φίλους μας. Λίγο ή πολύ έχουμε πολλά, ο καθένας μας, ή κάποια χρονική περίοδο είχαμε πολλά. Για φανταστείτε, υπάρχουν άνθρωποι που δεν έχουν τίποτα απ’ όλα αυτά που έχουμε εμείς, ζουν στην φύση και τρέφονται από αυτή, ούτε αυτοκίνητο έχουν οδηγήσει ποτέ, ούτε υπολογιστή έχουν, ούτε πιάτο έχουν στο τραπέζι, βάζουν ένα φαγητό κάτω και από εκεί τρώνε όλοι, ούτε κουβέρτες έχουν για να σκεπαστούν, υποσιτίζονται, γίνεται εκμετάλλευση των μικρών παιδιών, χίλια δυο. Επομένως, δεν χρειάζεται να γκρινιάζουμε εμείς, που δόξα τω Θεώ για πολλά χρόνια ζήσαμε και ζούμε πολύ ωραία, μια όμορφη ζωή εν συγκρίσει με άλλες εποχές, με άλλους ανθρώπους που έζησαν πολέμους, κατοχή, πείνα κ.λπ..
Το να λέμε γενηθήτω το θέλημά Σου είναι υπόσχεση που δίνουμε εμείς στο Θεό, αρκεί να καταλάβουμε και να συλλάβουμε την μεγάλη αξία του, με σκοπό να εμπιστευθούμε και να υποταχθούμε στο θέλημα του Θεού το οποίο θα βρούμε μέσα στον Λόγο του Θεού. Όταν λέμε γενηθήτω το θέλημά σου Κύριε, πάει να πει ότι το δικό μας θέλημα περιττεύει. Το δικό μας θέλημα πηγάζει από την σάρκα, γιατί είμαστε σαρκικοί, ερχόμαστε από τον κόσμο, την αξία του πνεύματος περνάνε χρόνια για να την καταλάβει ένας άνθρωπος. Φυσική συνέπεια να διέπεται ο καθένας μας, από αδυναμίες, συμφέροντα, φιλοδοξίες, πονηρίες κ.λπ.. Ας το βγάλουμε το δικό μας θέλημα διότι απεδείχθη ότι αυτό μάς οδηγεί στον θάνατο, και ας εμπιστευτούμε τον Θεό. Η εξυπνάδα μας δηλαδή μάς οδηγεί στο νεκροταφείο και όλοι καυχόμαστε και λέμε, «ξέρεις ποιος είμαι εγώ, ξέρεις ποιος είμαι εγώ» και μετά από 10, 20, 30 χρόνια τον «ξέρεις ποιος είμαι εγώ» δεν τον ξέρει κανένας διότι έχασε την ζωή του, πέθανε. Ο εγωισμός μας μάς οδηγεί στον θάνατο, νομίζουμε ότι κάτι είμαστε, ενώ ο Χριστός είπε, όταν κάμητε πάντα τα διαταχθέντα εις εσάς, λέγετε ότι δούλοι αχρείοι είμεθα, επειδή εκάμαμεν ό,τι εχρεωστούμεν να κάμωμεν.
Ο εσωτερικός, ο ψυχικός κόσμος του ανθρώπου αν έχει το πνεύμα του Θεού, αδέλφια μου, θα δουλεύει σαν μια συμφωνική ορχήστρα την οποίαν την ακούς και αγάλλεσαι. Ας μην αγωνιζόμαστε, λοιπόν, να ζήσουμε αυτή την μικρή ζωή που έχουμε σύμφωνα με την λογική των ανθρώπων, αλλά να αγωνιστούμε να την ζήσουμε σύμφωνα με την λογική του Θεού η οποία συγκλίνει στο ζήτα άνθρωπε πρώτα την βασιλεία του Θεού και την δικαιοσύνη αυτού και ταύτα πάντα θέλουσι σου προστεθούν. Από μικρά παιδιά προσπαθούμε να λύσουμε τα προβλήματά μας, προσπαθούμε να επενδύσουμε στο υλικό στοιχείο, προσπαθούμε να διαμορφώσουμε την ζωή μας σύμφωνα με τα πρότυπα του κόσμου. Ο Χριστός όμως όταν ήρθε στη Γη είπε, ζητείτε την βασιλείαν του Θεού, και ταύτα πάντα θέλουσι σας προστεθή. Και όταν λέει βασιλεία, τι εννοεί; Εννοεί να βασιλεύσει ο καθένας του έτερου κακού εαυτού του. Από τι κινδυνεύει ο καθένας μας; Δεν κινδυνεύει από τον γείτονα. Κινδυνεύει από την ημιμάθεια, από την άγνοια που τον διέπει, γιατί θέλει να λύσει τα προβλήματα του κόσμου ενώ δεν γνωρίζει τον ίδιο του τον εαυτό, δεν ξέρει ποιος είναι, πώς δουλεύει, ποιες είναι οι δυνατότητές του. Αυτό λοιπόν είναι το μυστήριο. Να βασιλεύσει ο Θεός μέσα μας, να βασιλεύσει η ζωή. Ο άνθρωπος δεν γεννήθηκε για να ζει 50, 60, 70, 100 χρόνια και να πεθαίνει. Ο άνθρωπος είναι αείζωος, άφθαρτος και αθάνατος. Πρώτος ο σοφός Σολομών το έγραψε ότι ο Θεός θάνατον ουκ εποίησεν ουδέ τέρπεται επ’ απωλεία ζώντων. Έκτισε γαρ εις το είναι τα πάντα, και σωτήριοι αι γενέσεις του κόσμου, και ουκ εστιν εν αυταίς φάρμακον ολέθρου ούτε άδου βασίλειον επί της γης. Ο Θεός δεν έκανε ούτε τον θάνατο ούτε οτιδήποτε που να κάνει κακό στον κόσμο. Τι έφερε, λοιπόν, τον θάνατο; Φθόνω δε διαβόλου θάνατος εισήλθεν εις τον κόσμω. Παραχώρηση Θεού. Και ο λόγος; Διότι ο θάνατος έδωσε αξία στην ζωή. Όταν ζεις δεν γνωρίζεις ότι ζεις. Μόνο όταν έρθει η ώρα να πεθάνεις, όταν αντιμετωπίσεις ένα πρόβλημα, τότε καταλαβαίνεις την αξία της ζωής και ειρηνεύεις με τον εαυτό σου, με την Δημιουργία, με τον Θεό και κατόπιν αυξάνεις τους νόμους της ζωής. Ψάχνεις δηλαδή τον τρόπο για να ζήσεις.
Για μένα η ζωή του ανθρώπου του Θεού ξεκινά μετά τα 100 χρόνια, μέχρι τότε ο άνθρωπος του Θεού σπουδάζει. Ο Προφήτης Ησαΐας αναφέρει ότι το παιδί στην βασιλεία θα είναι εκατό χρονών και εμείς λέμε ότι ο Τάδε είναι εκατό χρονών και το θεωρούμε πολύ. Ο Χριστός, ας πούμε, είναι 2000 χρονών και παραπάνω σήμερα, αναστήθηκε, νίκησε τον θάνατο, κατόπιν παρουσιάστηκε στους μαθητές του οι οποίοι τον ψηλάφησαν, τον έπιασαν, τον είδαν, ο Θωμάς αναφώνησε, Ο Κύριός μου και ο Θεός μου! Ο Κύριος του είπε, επειδή με είδες, Θωμά, επίστευσας· μακάριοι όσοι δεν είδον και επίστευσαν. Σήμερα εμείς αυτό κάνουμε εδώ, δεν τον είδαμε, δεν τον γνωρίσαμε και όμως, ο Θεός διά Πνεύματος Αγίου αυξάνεται στην ζωή μας. Αυτός μάς κάλεσε να καλλιεργηθούμε πνευματικά και να γίνουμε εικόνα του Θεού του αοράτου.
Ο σοφός Σολομών, λοιπόν, πρώτος μάς φανέρωσε ότι ο Θεός δεν θέλει τον θάνατο του ανθρώπου. Ο Κύριος όταν ήρθε είπε, ο πιστεύων εις εμέ καν αποθάνη ζήσεται (κι αν πεθάνει θα ζήσει διά της αναστάσεως) και πας ο ζων και πιστεύων εις εμέ ου μη αποθάνη εις τον αιώνα, πιστεύεις τούτο; Μάς ρωτά αν το πιστεύουμε. Ναι, το πιστεύουμε, όμως η πίστη η δική μας είναι σκιώδης αφού με το παραμικρό πέφτουμε, γι’ αυτό χρειάζεται να γίνει ζώσα και για να γίνει ζώσα χρειάζεται ο άνθρωπος να γίνει σαν το παιδί. Ο Κύριος είπε, αν δεν γίνετε σαν τα παιδιά δεν μπορείτε να εισέλθετε στην βασιλεία του Θεού. Το αγαθό χρειάζεται ο άνθρωπος να κυοφορεί, να εργάζεται και να αυξάνει ώστε να μεγαλώσει η αγάπη, η σοφία, ο Θεός μέσα του και γύρω του. Ο Θεός θέλει, ζητά τον καθαρισμό, τον αγιασμό, άγιοι γίνεσθε, διότι εγώ είμαι άγιος, ώστε η αγιότητα να καθορίσει την ζωή, την αφθαρσία, την αθανασία.
Κατόπιν ο Απ. Παύλος φανέρωσε και αυτός ότι ου θελομεν εκδύσασθαι αλλ’ επενδύσασθαι ίνα καταποθή το θνητόν υπό της ζωής. Ο επενδύτης υπάρχει και είναι μέσα μας. Μέσα μας είναι το δέντρο της ζωής. Στην Γένεση αναφέρεται ότι υπάρχει ένα δέντρο που κάνει καρπούς δώδεκα φορές τον χρόνο. Ο άνθρωπος είναι αυτό το δέντρο, ο άνθρωπος είναι ο μόνος που μπορεί να κάνει καρπούς πνευματικούς. Εμείς είμαστε το δέντρο της ζωής αρκεί να απλώσουμε τις ρίζες μας στο ποτάμι Χριστός για να αντλήσουμε την δική του σοφία ώστε να μάς ζωοποιήσει.
Ο εγκέφαλός μας έχει δωμάτια. Για να μπορέσουμε να φτάσουμε στο να γνωρίσουμε τον Θεό χρειάζεται να πάμε στο πρώτο δωμάτιο. Το πρώτο δωμάτιο είναι η καλή προαίρεση. Υπάρχουν άνθρωποι που δεν θέλουν ούτε να ακούσουν για τον Θεό. Αν τους πεις για τον Θεό, σου λένε, «Αιρετικός είσαι; Ιεχωβάς είσαι; Προτεστάντης είσαι;». Όχι. Τίποτα απ’ όλα αυτά δεν είμαι. Άνθρωπος είμαι που ψάχνω τον Θεό. Αυτό είμαι. Χρειάζεται, λοιπόν, καλή προαίρεση. Υπάρχει μια ρήση, ου με πείσεις καν με πείσης. Κάτω από αυτές τις συνθήκες δεν μπορεί ούτε ο Θεός ούτε και ο άνθρωπος να συζητήσει, όταν έχουμε δογματίσει τον εαυτό μας και έχουμε φανατιστεί τόσο πολύ. Πέρα από την καλή προαίρεση χρειάζεται και ένας άνθρωπος του Θεού να μάς βοηθήσει στα αρχικά μας πνευματικά βήματα, να μάς «σπρώξει» δηλαδή να πάρουμε το Ευαγγέλιο του Χριστού στα χέρια μας. Το δεύτερο είναι η μετάνοια. Μετάνοια σημαίνει μετά εννόησα, μετά κατάλαβα ποιο είναι το λάθος στη ζωή μου ώστε να το αλλάξω. Δηλαδή, αφού το Ευαγγέλιο του Χριστού είναι ο καθρέφτης της ψυχής μας, της ζωή μας, να αλλάξουμε ό,τι είναι στραβό στη ζωή μας. Η μετάνοια δεν έρχεται μια και έξω. Ο άνθρωπος σε όλη του ζωή μετανοεί, αλλάζει, εξελίσσεται σιγά – σιγά μέχρι να δημιουργήσει τον νου του Χριστού. Πώς θα τον δημιουργήσει; Καλή προαίρεση, μετάνοια, αναγέννηση μέσα από την σοφία του Θεού. Να μιμηθούμε δηλαδή τις αρχές του Χριστού, την λογική του Χριστού. Αναγέννηση σημαίνει μεταρρυθμίσεις βασικές στις σχέσεις που έχουμε με τον εαυτό μας, τον αδελφό, τον Θεό, τον εχθρό, την Δημιουργία. Αλλάζουν αυτά που ξέραμε μέχρι χθες. Δηλαδή, με τον αδελφό είχαμε μια σχέση που κινούνταν στα πλαίσια τα κοσμικά, αυτό αλλάζει. Ο άνθρωπος με τον άνθρωπο πρέπει να ενωθεί ώστε το περίσσευμα του ενός να μετέχει στο υστέρημα του άλλου, δεν μπορεί να γίνει από την μια μέρα στην άλλη, θα γίνει σιγά – σιγά γιατί ο άνθρωπος είναι δεμένος με την ύλη, όμως στα μέτρα που μπορεί ο καθένας δίνει αγάπη, άλλος δίνει πνευματικά, άλλος υλικά, άλλος ένα πιάτο φαγητό, ανοίγει το σπίτι του δηλαδή όχι μόνο στον σαρκικό αδελφό αλλά και σε όλον τον κόσμο αφού καταλαβαίνει ότι όλοι είμαστε παιδιά Θεού. Επίσης, αλλάζει η σχέση που είχαμε με τον Θεό. Η σχέση μας αυτή πρώτα ήταν τυπική. Δηλαδή, ο καθένας μας πήγαινε στην εκκλησία, έκανε τον σταυρό του και έφευγε και όλον τον υπόλοιπο χρόνο ασχολούνταν με την ύλη. Τώρα όμως μπορεί να πάει και στην εκκλησία, να πάει και όπου θέλει, αλλά να πάει και στο σπίτι του να μελετήσει τον Λόγο του Θεού και να το κάνει αγιαστήριο, μοναστήρι ώστε μετά να γίνει το σώμα του μοναστήρι το οποίο θα φιλοξενεί μέσα του τον Πατέρα, τον Υιό, το Πνεύμα το Άγιο. Είναι επαγγελία, ο Κύριος είπε, εάν τις αγαπά με, τον λόγον μου τηρήσει, και ο πατήρ μου αγαπήσει αυτόν, και προς αυτόν ελευσόμεθα και μονήν παρ’ αυτώ ποιήσομεν. Ακόμη, να αλλάξουμε την σχέση μας, τον τρόπο μας απέναντι στους εχθρούς. Γιατί μας εχθρεύεται κάποιος, να αναρωτηθούμε. Κάτι του εκπέμπουμε, κάτι του προκαλούμε και υπάρχει αυτή η έχθρα, και αν δεν προκαλούμε τίποτα μπορεί να μην φταίει και ο ίδιος. Ο Κύριος διά Πνεύματος Αγίου μια φορά μου είπε ότι για να κρίνεις κάποιον αντικειμενικά θα πρέπει να γεννηθείς εκεί που γεννήθηκε, να μεγαλώσεις με τους ίδιους γονείς, να πας στο ίδιο σχολείο κ.λπ. για να καταλάβεις γιατί φέρεται έτσι όπως φέρεται. Ίσως από κάπου να είναι επηρεασμένος και φέρεται εχθρικά, ίσως να είναι ακαλλιέργητος πνευματικά και να μιμείται τα ζώα. Μπορεί εξωτερικά να φοράει κουστούμι και γραβάτα, να είναι ντυμένος ωραία, αλλά μέσα του να υπάρχει η ζήλια, το ψέμα, ο εγωισμός, η πονηρία και να γίνεται εχθρός ο άνθρωπος με αυτές τις ιδιότητες χωρίς να το θέλει. Εμείς όμως μπορούμε, όταν έχουμε μέσα μας τον Θεό, να καταλάβουμε που βρίσκεται πνευματικά ο άλλος ώστε να έχουμε τα όριά μας αλλά και να μην τον κρίνουμε. Μάλιστα, εάν έχουμε αγάπη και ως προς τον εχθρό, τότε να ξέρουμε ότι η αγάπη βρίσκει τρόπους και επινοεί συστήματα σωτηρίας. Τέλος, να ψάξουμε και να φτιάξουμε και την σχέση μας με την Δημιουργία. Επειδή εξεύρομεν ότι πάσα η κτίσις συστενάζει και συναγωνιά έως του νύν·. Μέχρι χθες κάναμε κακό και στην Δημιουργία, ο καθένας με τον δικό του τρόπο. Από σήμερα, λοιπόν, ας αρχίσουμε να την αγαπάμε γιατί η Δημιουργία είναι το σπίτι μας. Ο Θεός έχει φτιάξει μοναί πολλαί, σπίτια πολλά και αν εμείς προσέχουμε αυτό που μάς έχει χαρίσει θα μάς χαρίσει και δεύτερο και τρίτο. Ιλιγγιά ο νους του ανθρώπου να σκεφτεί τι έχει δημιουργήσει ο Θεός! Έναν τρισμέγιστο κόσμο, με δισεκατομμύρια ηλιακά συστήματα και πλανήτες σαν τον δικό μας που είναι έτοιμοι να μάς φιλοξενήσουν όταν έρθει το πλήρωμα του χρόνου!
Μόνο με αυτές τις συνθήκες θα μπορέσουμε να φτάσουμε στο σημείο να πάρουμε και δυνάμεις. Τι δυνάμεις; Σαν αυτές του Κυρίου, να λέμε και να γίνεται. Λάζαρε δεύρο έξω —μια κουβέντα είπε ο Κύριος και επέστρεψε το πνεύμα στο σώμα και εξήλθε ο τεθνηκώς— έκτεινον την χείρα σου, κ.λπ.. Ο Χριστός είπε όστις πιστεύει εις εμέ, τα έργα τα οποία κάμνω και εκείνος θέλει κάμει, και μεγαλήτερα τούτων θέλει κάμει, διότι εγώ υπάγω προς τον Πατέρα μου. Μόνο με αυτές τις αρχές, με αυτές τις ιδιότητες, χτίζοντας μέσα μας την βασιλεία του Θεού η οποία πρέπει να είναι η πρώτη επιδίωξη στην ζωή μας, εξασφαλίζουμε την θέωση. Είναι και αυτό επαγγελία που θα λάβει χώρα τα έσχατα χρόνια τα οποία διανύουμε, θεοί εστε και Υιοί υψίστου πάντες. Αν δεν είναι ο άνθρωπος θεός, ποιος είναι θεός; Ας κοιτάξει ο καθένας τον εαυτό του στον καθρέφτη. Είμαστε 60, 70, 80 κιλά χώμα ο καθένας το οποίο σκέπτεται, δημιουργεί, φτιάχνει αμάξια, καράβια, αεροπλάνα, υπολογιστές, γράμματα, τέχνες, γλώσσες, επιστήμες, αναλύει, εισέρχεται στα ενδότερα του σώματός μας μέσω της επιστήμης και έτσι βρίσκουμε και ανακαλύπτουμε τον εσωτερικό μας κόσμο και σιγά – σιγά βλέπουμε την θέωση. Ο Θεός δεν γέννησε τον άνθρωπο; Όταν γεννάς ένα παιδί δεν είναι παιδί δικό σου; Δεν προέρχεται από εσένα; Είμαστε παιδιά Θεού και ήρθε η ώρα να γυρίσουμε στον κήπο της Εδέμ, στην αρχική μας κοιτίδα, στην ζωή την οποία χορηγεί ο Θεός. Ο Θεός είναι ο γεννήσαντας οργανισμός. Όποιος κόβει τον ομφάλιο λώρο με τον Θεό δεν μπορεί να ζήσει, η ζωή του γίνεται δύσκολη χωρίς να είναι δύσκολη. Μπορεί ο άνθρωπος να έχει όλα τα καλά του κόσμου και μέρα νύχτα να γκρινιάζει, ποτέ να μην είναι ευχαριστημένος και όλη την ώρα να είναι θυμωμένος. Άρα λοιπόν αυτό να προσέξουμε, να αυξηθεί ο Θεός στην ζωή μας για να έχουμε την χαρά του Θεού, την σοφία του Θεού, το Πνεύμα του Θεού. Με όλες αυτές τις ιδιότητες του Θεού μπορούμε να συμμετέχουμε στη θέωση, στη Δημιουργία, στην αναγέννηση, μπορούμε να ανήκουμε στο μέλλον. Το μέλλον έρχεται από τον Θεό και είναι ο Θεός. Εκεί θα καταλήξουν οι άνθρωποι, στο να έχουν τις ιδιότητες και τα χαρίσματα του Θεού. Ήρθε η ώρα για όλους εμάς σήμερα να τα βάλουμε στην ζωή μας, για να έχουμε μέλλον. Χωρίς τον Θεό στη ζωή μας, δεν μπορούμε να έχουμε μέλλον. Ο Χριστός είπε, ο καιρός ο ιδικός σας είναι πάντοτε έτοιμος. Για να μην είναι έτοιμος θα πρέπει να επενδύσουμε στον Χριστό. Από σήμερα ας λιγοστέψει, ας μικρύνει ο κόσμος και ας μεγαλώσει ο Θεός στην ζωή μας.
~ Μια άλλη ρήση λέει: «Και μη φέρης ημάς εις πειρασμόν».
Ο πειρασμός είναι στιγμιαίος, η δοκιμασία μπορεί να κρατήσει από μήνες έως χρόνια. Ο πειρασμός έρχεται για να μάς αφυπνίσει πνευματικά ώστε να δούμε ότι χωρίς Θεό η ζωή μας είναι απρόβλεπτη. Αντιμετωπίζουμε πειρασμό ή δοκιμασία για να επέλθει ταπείνωση. Ο πειρασμός είναι στιγμιαίος, π.χ. μπορεί να νιώσεις μια ζάλη, μια αδυναμία, κάθεσαι στο κρεβάτι και έρχεσαι εις εαυτόν και λες «Θεέ μου, πήγα να πεθάνω, τι είναι αυτό;» όμως μπορεί να φύγει σε μια μέρα, σε μια βδομάδα, να πάς στο γιατρό, να κάνεις κάποιες εξετάσεις κ.λπ. και μετά συνήθως έρχεται πάλι η αλαζονεία και ο εγωισμός «ξέρεις ποιος είμαι εγώ… και εγώ….. και εγώ…». Η δοκιμασία είναι άλλο, έρχεται για να μάς αναγεννήσει και να μάς καλλιεργήσει πνευματικά ο Θεός. Η δοκιμασία είναι σαν να μάς κρατάει ο Θεός κάτω, χαμηλά για να μάθουμε να ζούμε ταπεινά, για να μάθουμε το τι πρέπει να γίνει με εμάς και πώς μπορούμε να εξελιχθούμε. Πάντως όταν σε κάποιον τομέα υστερούμε χρειάζεται περισυλλογή πνευματική, ειδικά όταν έχουμε συνέχεια πειρασμούς και συνέχεια δοκιμασίες, ώστε να εντοπίσουμε το λάθος, μετέπειτα να ζητήσουμε βοήθεια από τον Θεό και τους πνευματικούς μας αδελφούς και ο λόγος, για να εξέλθουμε από τον πειρασμό και από την δοκιμασία. Πάντοτε όμως να ενθυμούμεθα ότι όταν θα χάνουμε τις αρχές μας, τις ιδιότητές μας, τον Χριστό, πάντα θα πέφτουμε σε πειρασμό και σε δοκιμασία. Χρειάζεται λοιπόν να επενδυθούμε πνευματικά, να δημιουργήσουμε νευρώνες με τις ιδιότητες του Θεού και να μη ξεχνάμε ότι τα πάντα συνεργούσι προς το αγαθόν εις τους αγαπώντας τον Θεόν. Όλοι περνάμε δοκιμασίες. Δεν υπάρχει άνθρωπος που να μην περνάει δοκιμασία (ή πειρασμό). Πρέπει όμως να την εκμεταλλευτούμε προς όφελός μας, να μην την αφήσουμε να περάσει έτσι, να προβληματιστούμε και να αλλάξουμε τρόπο ζωής. Εμείς μέσα στην παρέα μας, στην Φωνή Θεού, βρήκαμε έναν τρόπο. Να δημιουργήσει ο καθένας το αγιαστήριό του στο σπίτι του και να μπαίνει εκεί και να κάνει τον αγώνα του, να σπουδάζει όπως ο φοιτητής στο πανεπιστήμιο, κάθε μέρα. Τι να σπουδάζει; Όλοι μας ασχολούμαστε καθημερινά με την τηλεόραση, με το Ίντερνετ, με τις εφημερίδες, με τα περιοδικά, ας βάλουμε και μια, δυο, τρεις ώρες τον Θεό στην καθημερινότητά μας, να κάτσουμε να δούμε τι λέει, να το βάλουμε στη ζωή μας και να δούμε, όταν το υιοθετήσουμε, τι αλλάζει. Θα είμαστε καλύτερα; Πιστεύω ότι θα είμαστε καλύτερα διότι εδώ και πολλά χρόνια τώρα, το ζούμε με την δύναμη του Θεού, αφού κάνοντας αυτόν τον αγώνα βλέπουμε ότι ο Θεός είναι αληθής, αληθέστατος και όταν και ο άνθρωπος είναι αληθής πράγματι καταλήγει στο να ζει ο Θεός μέσα του, κάτω από όλες τις συνθήκες. Αυτό είναι πολύ σημαντικό. Ο άνθρωπος του Θεού δεν είναι ευάλωτος, ό,τι και να του έρθει ξέρει και να το αντιμετωπίσει. Έτσι ήταν και ο Κύριος. Δεν ήταν ένας άνθρωπος που όλη την ώρα κλαίγονταν ή παρακαλούσε τον έναν και τον άλλον. Ήταν ιδεώδης, είχε προσωπικότητα. Ήξερε τι έπρεπε να κάνει κάθε στιγμή κάτω από όλες τις συνθήκες. Δεν ήταν ούτε κατσούφης, ούτε γκρινιάρης, ούτε παράπονα είχε, ούτε τίποτα απ’ όλα αυτά. Είχε μέσα του το Πνεύμα που τον ζωοποιούσε και μάλιστα ζωοποιούσε και τους άλλους γύρω του.
~ Έχουμε ακούσει μια άλλη ρήση του Κυρίου: «Τούτο δε το γένος δεν εξέρχεται, ειμή διά προσευχής και νηστείας».
Η νηστεία και η εγκράτεια έχουν σκοπό να βρούμε μέσα μας δυνάμεις πνευματικές οι οποίες όταν θα έρθουν θα δούμε ότι η ζωή δεν συνίσταται μόνο εκ της πολυφαγίας ή εκ των υπαρχόντων. Ο άνθρωπος σήμερα υποσιτίζεται πνευματικά και υλικά, παρόλο που έχει όλα τα φαγητά, γιατί δεν καλύπτει με αυτά που τρώει όλες τις ανάγκες που έχει το σώμα του σε θρεπτικά στοιχεία, δεν ξέρει να τραφεί σωστά ώστε να ζωοποιείται. Ευτυχώς που υπάρχει η επιστήμη η οποία πολλές φορές συστήνει μια ωραία διατροφή που βοηθάει, μέχρι να μεγαλώσει ο Θεός μέσα του και ο άνθρωπος να μην έχει πρόβλημα με το τι θα φάει και πόσο θα φάει, γιατί ο Κύριος, όταν πειράχτηκε στην έρημο, είπε, ουκ επ’ άρτω μόνω ζήσεται ο άνθρωπος. Επίσης, ο ίδιος ο Κύριος είπε, ότι η ζωή δεν συνίσταται εκ των υπαρχόντων. Γνωρίζουμε όλοι ότι στην αρχή οι μηχανισμοί της ζωής κινούνται από το φαγητό. Έτσι ζει ο άνθρωπος σήμερα. Τρώει, παίρνει ενέργεια και ζει. Όμως, είναι επαγγελία ότι με τον σχετικό αγώνα οι μηχανισμοί στην συνέχεια θα κινούνται διά Πνεύματος Αγίου με την ζώσα πίστη και μέσα από την άμορφη ύλη. Ο Λόγος του Θεού αναφέρει, τα βρώματα τη κοιλία και η κοιλία τοις βρώμασιν ο δε Θεός και ταύτην και ταύτα καταργήσει. Ξέρουμε ότι το πολύ φαγητό, πολλές φορές, κάνει κακό γιατί σαπίζει μέσα μας και σαπίζουν και τα έντερά μας και δημιουργεί πολλά προβλήματα, γι’ αυτό είπε ο Κύριος, διά προσευχής και νηστείας, και τα δυο χρειάζονται. Υπάρχει και η εγκράτεια, και αυτό είναι πολύ καλό, δηλαδή να προσέχουμε, και εγώ αναφέρω ακόμη ένα. Να περπατάμε. Να γυμνάζεται ο άνθρωπος και να προσπαθεί να κάνει ό,τι καλύτερο μπορεί για το σώμα του, αποφεύγοντας τις υπερβολές.
~ Ο Κύριος αναφέρει: «Μη θησαυρίζετε εις εαυτούς θησαυρούς επί της γης, όπου σκώληξ και σκωρία αφανίζει και όπου κλέπται διατρυπούσι και κλέπτουσιν. Αλλά θησαυρίζετε εις εαυτούς θησαυρούς εν ουρανώ, όπου ούτε σκώληξ ούτε σκωρία αφανίζει και όπου κλέπται δεν διατρυπούσιν ουδέ κλέπτουσιν·».
Το μεγαλύτερο δαιμόνιο είναι η φιλαργυρία. Οι φιλάργυροι ας γνωρίζουν ότι ο πρώτος φτιάχνει, ο δεύτερος αυξάνει, ο τρίτος τα τρώει. Ακόμη, ο πλούσιος, είναι γραφικό, δεν δύναται να μπει στην βασιλεία του Θεού και ο λόγος διότι στηρίζει όλη του την ζωή στα χρήματα, αλλά και ο φτωχός που έχει το θάρρος στα χρήματα δεν δύναται να μπει. Τα χρήματα είναι ένα μέσο για να ζήσουμε, δεν είναι αυτοσκοπός. Όποιος λοιπόν ελπίζει μόνο στα χρήματα δεν μπορεί να ζήσει, «θα το χάσει το παιχνίδι». Δεν είναι κακό να είμαστε πλούσιοι, κακό είναι να βλέπουμε τις ανάγκες και να μην συμμετέχουμε στην ζωή των άλλων, να μην μάς ενδιαφέρει καθόλου. Η διαχείριση του όποιου πλούτου θα παίξει ρόλο στο να ελκύσουμε τον Θεό στη ζωή μας. Ας γίνουμε όλοι από σήμερα καλοί διαχειριστές της περιουσίας που ο Θεός θέλησε να εξουσιάζουμε, πνευματική ή υλική, στον επί Γης βίο μας διότι θα έρθει η ώρα που θα δώσουμε λόγο για τον λάθος τρόπο χειρισμού της πνευματικής και υλικής περιουσίας που ο Θεός μάς εμπιστεύτηκε να διαχειριστούμε. Ο Θεός μπορεί άνθρωπε να σου δώσει ένα χάρισμα, μια ευλογία όπως π.χ. να έχεις ωραίο λόγο ή να μπορείς να κάνεις μια θεραπεία, αλλά μετά «το παίζεις» ότι κάτι είσαι. Δεν είσαι τίποτα. Ό,τι κάνεις εσύ όλοι μπορούν να το κάνουν. Δεν υπάρχει άνθρωπος που να κάνει κάτι και να μην μπορεί να το κάνει και ο άλλος. Άρα λοιπόν να φύγουμε από την ψευδαίσθηση ότι είμαστε ιδιαίτεροι, χαρισματικοί ή ξεχωριστοί. Τα πάντα μπορούν να κάνουν όλοι, απλώς ο Θεός έδωσε στον καθένα ιδιάζουσα μορφή σοφίας ίνα πάντες χρείαν αλλήλους έχουσι και να συμμετέχει ο ένας στην ζωή του άλλου αγαθά και όχι επειδή σου έδωσε, άνθρωπε, ο Θεός κάτι «να το παίζεις» θεός, θα «την πατήσεις», είναι θέμα χρόνου.
Ο τρόπος διαχείρισης της ύλης και του πνεύματος θα μάς κάνουν να ακούσουμε το ούτος είναι ο υιός μου ο αγαπητός, εις τον οποίον ευηρεστήθην ή το φεύγετε απ’ εμού οι εργαζόμενοι την ανομίαν, μη γένοιτο! Πολλοί λένε, «εγώ δημιούργησα, εγώ έκανα, εγώ εκείνο, εγώ το άλλο». Συμφωνώ, αλλά το σώμα για να δημιουργήσεις άνθρωπε ποιος στο έδωσε; Δεν στο έδωσε ο Θεός; Το μυαλό για να σκεφτείς δεν στο έδωσε ο Θεός; Τα χέρια για να εργαστείς ποιος στα έδωσε; Δεν στα έδωσε ο Θεός; Τα πόδια ποιος στα έδωσε; Ο Θεός δεν στα έδωσε; Την εξυπνάδα ποιος στην έδωσε; Ο ΘΕΟΣ. Ο Θεός έδωσε σε άλλον πέντε, σε άλλον δέκα, σε άλλον δεκαπέντε τάλαντα. Αν εμένα μου έδωσε δέκα τάλαντα γιατί να κρίνω τον άλλον που του έδωσε πέντε τάλαντα; Όλοι μπορούν να πολλαπλασιάσουν τα τάλαντά τους. Δεν με έκανε εμένα ή τον άλλον πιο έξυπνο για να «το παίζω» έξυπνος αλλά για να βοηθήσω τους πιο αδύναμους, να έρθουν όλοι εις εαυτόν.
Αφού, λοιπόν, όλα μάς τα έδωσε ο Θεός, την Δημιουργία, τον Ήλιο, το φως, το οξυγόνο, την ύλη, τα πάντα, ό,τι έχουμε και όποια ευλογία έχουμε, γιατί να καυχηθούμε, αφού όλα τα χρωστάμε στον Θεό! Αν τον ρωτούσαμε τι του χρωστάμε (ο καθένας μας), τι θα έπρεπε να του επιστρέψουμε; Ο Θεός μάς τα έδωσε όλα και μάς είπε ότι θα μείνουν στον αιώνα με μια προϋπόθεση. Ό,τι κι αν αποκτήσουμε να το μοιράζουμε, με σοφία, με αγάπη, στα μέτρα που μπορούμε. Δεν θέλει να το επιστρέψουμε στον Θεό αλλά να το δώσουμε στον αδελφό. Αυτός είναι ο όρος. Ο νόμος στην Παλαιά Διαθήκη έλεγε να αγαπήσεις κύριον τον θεόν σου εξ όλης της καρδίας σου και εξ όλης της ψυχής σου και εξ όλης της διανοίας σου και εξ όλης της ισχύος σου και όταν ήρθε ο Χριστός πρόσθεσε άλλο ένα, και τον πλησίον σου ως σεαυτόν. Το ως σεαυτόν δεν είναι εύκολο να γίνει, θέλει χρόνο ο καθένας, αλλά στα μέτρα που μπορεί ας δίνει αγάπη. Αυτή είναι η προϋπόθεση για να ζήσουμε. Όση φιλοσοφία κι αν αποκτήσει κάποιος, όσο έξυπνος κι αν είναι, όσα λεφτά κι αν φτιάξει, αν δεν το κάνει αυτό δεν μπορεί να πάει παρακάτω. Είναι νόμος. Ο εγκέφαλός έτσι δουλεύει. Όταν ο άνθρωπος φτάσει στην αγάπη, έφτασε στον Θεό. Αυτό λοιπόν καλούμαστε να εντάξουμε στην ζωή μας και να συνεργαζόμαστε με το πνεύμα της ευγενής άμιλλας στα μέτρα που μπορούμε, ο καθένας αυτό που μπορεί. Όλα προέρχονται και έρχονται από τον Θεό. Εμείς διαχειριστές είμαστε. Αν δεν είμαστε καλοί διαχειριστές θα χάσουμε και το πνεύμα και το σώμα και τα πάντα. Αυτός που μένει στον αιώνα, αυτός έχει αξία. Και αν θέλουμε να μείνουμε στον αιώνα θα πρέπει να ζήσουμε με αυτές τις αρχές.
Εύχομαι όλοι μας να ζούμε καθ’ εκάστην ημέρα τον Θεό. Γένοιτο, Γένοιτο, Αμήν.
Με αγάπη Χριστού, ο υπηρέτης Θεού και ανθρώπου, Θωμάς