Πολυπόθητο ιδανικό και στοιχείο ζωής για τους ανθρώπους είναι η ενότητα. Σε όλες τις εποχές υπήρξε απαραίτητη. Ιδιαίτερα στην εποχή μας πυκνώνουν οι αγωνιώδεις φωνές για ενότητα καθώς πόλεμοι και μίση χωρίζουν τους ανθρώπους σε διάφορα σημεία του πλανήτη. Με δεδομένη την ύπαρξη των πιο καταστρεπτικών και ολέθριων όπλων, η αγωνία όλων μεγαλώνει για το μέλλον της γης. Αλλά και μέσα στις κοινωνίες μας, μικρές ή μεγάλες, πόση μοναξιά υπάρχει ακόμη και στην οικογένεια, στη δουλειά μας, για να θυμίζει πως σήμερα περισσότερο παρά ποτέ λείπει η ενότητα από τους ανθρώπους. Και αυτό είναι φυσικό αφού δεν γνωρίζουμε ποια είναι η πραγματική, τέλεια ενότητα που μπορεί να μας ενώσει. Υπάρχουν πολλές θεωρίες και συστήματα που μιλάνε για ειρήνη και ομόνοια χωρίς να επιτυγχάνουν κανένα ουσιαστικό αποτέλεσμα και τούτο γιατί λείπει από αυτά ο Κύριός μας Ιησούς Χριστός. Όσο θα λείπει ο Χριστός από τις σχέσεις των ανθρώπων, θα υπάρχουν πάντα δικαιολογίες και λόγοι για να χωρίζονται οι άνθρωποι. Με την έλευσή του ο Κύριος εναρμόνισε την σχέση των ανθρώπων με τον Θεό και των ανθρώπων μεταξύ τους. Εκείνος εδίδαξε με έργα την ενότητα εκείνη του Πνεύματος σύμφωνα με την οποία όλοι πρέπει να έχουμε μια πίστη, ένα φρόνημα, μια ψυχή και να λειτουργούμε σαν ένα σώμα. Αυτή την ενότητα δίδαξε και μετέδωσε στους μαθητές του με την ανυπόκριτη αγάπη, την ταπεινοφροσύνη και την θυσία του. Τους ένωσε με το ίδιο το αίμα του κάτω από έναν σκοπό, να εξαπλώσουν την αγάπη του και να ιδρύσουν έτσι τη μεγάλη του εκκλησία. Ο Απ. Παύλος στην προς Εφεσίους επιστολή μας δίνει το στίγμα της ειλικρινούς και τέλειας ενότητας. Γράφει ο Απ. Παύλος: Παρακαλώ ούν υμάς εγώ ο δέσμιος εν Κυρίω αξίως περιπατήσαι της κλήσεως ής εκλήθητε, μετά πάσης ταπεινοφροσύνης και πραότητος, μετά μακροθυμίας, ανεχόμενοι αλλήλων εν αγάπη, σπουδάζοντες τηρείν την ενότητα του Πνεύματος εν τω συνδέσμω της ειρήνης. Έν σώμα και έν Πνεύμα, καθώς και εκλήθητε εν μια ελπίδι της κλήσεως υμών· είς Κύριος, μία πίστις, έν βάπτισμα· είς Θεός και πατήρ πάντων, ο επί πάντων, και δια πάντων, και εν πάσιν υμίν (Εφεσίους 4:1-6). Εδώ βλέπουμε την πρόσκληση για ενοποίηση στον κοινό στόχο που είναι η τέλεια αγάπη του Χριστού με πρωταρχικό στοιχείο την ταπεινοφροσύνη. Οι ταπεινοί δεν βλέπουν κανέναν κατώτερό τους ώστε να δημιουργούνται διαφορές και αποστάσεις, ακόμη δε, πάντοτε διδάσκονται ποτέ δεν διδάσκουν παρά μόνο συνδιαλέγονται. Μ’ αυτόν τον τρόπο εκμηδενίζεται η αδιαλλαξία και καλλιεργείται το συλλογικό πνεύμα. Ένα άλλο στοιχείο της ενότητας είναι η πραότητα που μαλακώνει τις ψυχές των ανθρώπων. Είναι ένα στοιχείο ειρήνης που το βλέπουμε να λειτουργεί τέλεια στην Δημιουργία. Μέσα στην ηρεμία και την απλότητα συντελούνται θαύματα στον φυσικό κόσμο που καταλήγουν σ’ ένα τέλειο σύνολο. Στο τρίτο στοιχείο την μακροθυμία, που είναι καρπός του Αγίου Πνεύματος, υπάρχουν σε μεγάλο βαθμό η αγάπη και η συγχωρητικότητα που αποτελούν τον ηθικό νόμο του Ευαγγελίου. Η μακροθυμία είναι αγωνιστικό όπλο για να διατηρήσουμε την αγάπη και την ομόνοια μεταξύ μας. Τέλος, σαν συμπέρασμα για την διατήρηση της πνευματικής μας ένωσης, λέγει ο Απ. Παύλος για τον σύνδεσμο της ειρήνης, ο Χριστός είναι η ειρήνη. Από τα αγνά και αψευδή χείλη του Λυτρωτή ακούστηκε το, ειρήνη υμίν. Είναι χαιρετισμός θαυμάσιος και πρωτότυπος που ακούστηκε ποτέ σε ανθρώπους! Χαιρετισμός ουράνιος απευθυνόμενος προς τη γη, μήνυμα του Θεού με περιεχόμενο ακατάληπτης ευδαιμονίας. Χαιρετισμός του οποίου η πραγματοποίηση συγκεφαλαιώνει τα πάντα, ουράνια και επίγεια και συμφιλιώνει τον άνθρωπο με τον εαυτό του και τον συνάνθρωπο. Η ειρήνη είναι το επιστέγασμα της ενότητας των ανθρώπων. Όλοι οι άνθρωποι και ιδιαίτερα οι πιστοί μπορούμε να αγωνιστούμε για έναν τόσο θείο σκοπό. Μπορούμε να ζήσουμε ενωμένοι ο καθένας με ό,τι έχει να προσφέρει, αλληλοβοηθούμενοι και συμπληρώνοντας ο ένας τον άλλον, αχώριστοι όπως ο Χριστός με την εκκλησία του. Οι σχέσεις μας μπορούν και πρέπει να διέπονται από ειλικρίνεια και ανεκτικότητα. Η ειλικρίνεια είναι η αρετή αυτή που εμφανίζει τις πραγματικές μας δυνατότητες και τι μπορούμε, δια πίστεως, να πετύχουμε ενωμένοι. Ο Απ. Παύλος αναφέρει, διό αποθέμενοι το ψεύδος λαλείτε αλήθειαν έκαστος μετά του πλησίον αυτού· ότι έσμεν αλλήλων μέλη (Εφεσίους 4:25). Η ανεκτικότητα είναι το στοιχείο εκείνο που με βοηθάει, σαν μορφή αγάπης που είναι, να μην πειράζομαι και ενοχλούμαι από τα ελαττώματα του άλλου, σκεπτόμενος πάντα ότι μπορεί να έρθω και εγώ στη θέση του αδερφού μου, πράττοντας ίδια λάθη ή και χειρότερα που ο εγωισμός μου δεν με αφήνει να τα διακρίνω. Εφόσον βρισκόμαστε σε μια προσπάθεια και λειτουργούμε με τα πάθη και τις αδυναμίες που έχουμε, είναι φυσικό να γίνονται λάθη. Η ανεκτικότητα είναι αυτή που βοηθάει ώστε να μην βλέπουμε αυτά που μας χωρίζουν αλλά αυτά που μας ενώνουν, που είναι ο κοινός στόχος να γίνουμε ένα μεταξύ μας και με τον Θεό. Όλες οι προσπάθειες των πιστών και η δραστηριότητά τους για την άνοδο του πνευματικού επιπέδου θα πρέπει να στηρίζονται στην αγάπη, στην αγνή και ευγενή άμιλλα, με ενιαία κατεύθυνση και στόχο τη γενική πρόοδο όλων. Αλλήλων τα βάρη βαστάζετε, είπε ο Απ. Παύλος, γιατί πραγματικά πόση ανακούφιση και χαρά νιώθουμε όταν μοιραζόμαστε ένα βάρος μας με τον αδερφό μας, (Γαλάτες 6:2). Μόνος του κάποιος είναι πιο ευάλωτος στις επιθέσεις και στις παγίδες του πονηρού. Ποιες είναι όμως αυτές οι παγίδες που χωρίζουν τους ανθρώπους; Τέσσερις είναι οι εχθροί της ενότητας. Πρώτον είναι η καλλιέργεια της αρνητικής σκέψης και της πονηρίας σε βάρος των άλλων. Σ’ αυτό το σημείο αρχίζει ένας πόλεμος που έχει σαν βάση την υπερηφάνεια, τον ατομικισμό και την φιλαυτία. Στη συνέχεια αυτός διογκώνεται μέσα στον εγκέφαλο και παρατηρείται αντίθεση πνευμάτων. Ύστερα εξωτερικεύεται με τα λόγια και έχουμε τη δεύτερη μορφή εχθρότητας και διαχωρισμού γιατί όπως γνωρίζουμε, εκ του περισσεύματος της καρδίας λαλούν τα χείλη. Τότε αναπτύσσονται κρίσεις και επικρίσεις εις βάρος των άλλων, συκοφαντίες, σχόλια, μίση και πάθη που εκφράζονται με γραπτό και προφορικό λόγο. Έπειτα ακολουθεί η τρίτη φάση του διαχωρισμού, ο λόγος μετουσιώνεται σε πράξεις εις βάρος των άλλων. Η εκδήλωση γίνεται με διάφορους τρόπους, επαγγελματικές αντιζηλίες, εμπόδια, περιορισμοί, αντεκδικήσεις. Όταν τέλος η όξυνση κορυφωθεί, έχουμε την λύση της βίας και των όπλων. Σαν συμπέρασμα των προηγουμένων βγαίνει πως ουσιαστικά η μόνη αιτία που εμποδίζει τους ανθρώπους να νιώθουν ενωμένοι είναι ο εγωισμός και η πονηρή σκέψη, που σαν άγγελος φωτός πολλές φορές πείθει τους ανθρώπους πως εκείνοι έχουν δίκιο και η αιτία της κακοδαιμονίας είναι οι άλλοι. Γιατί το κακό που αντιμάχεται πάντοτε το αγαθό, είναι ο άρχων του ″διαίρει και βασίλευε″ με σκοπό την αποδυνάμωση και καταστροφή του ανθρώπινου γένους. Γι’ αυτό και η ενότητα δεν είναι κάτι που μπορεί να επιτευχθεί με λόγια εντυπωσιακά και θεωρίες, που κάθε μια διεκδικεί την αλήθεια να είναι με το μέρος της, αλλά μόνο με μια στροφή στον εσωτερικό μας κόσμο. Εκεί που στη σκέψη μας μέσα υπάρχει η ρίζα του κακού. Η προσευχή, μας δίνει τη δύναμη δια Πνεύματος Αγίου να καθαρισθούμε από εγωισμό, πονηρία και ζήλια και να παραμερίσουμε την κρίση και την επίκριση για τους άλλους. Μπορεί να καλλιεργήσει μέσα μας την αγάπη, την φιλαδέλφεια, την ειρήνη. Ενωμένοι σ’ αυτή την κοινή προσπάθεια μπορούμε να αξιοποιήσουμε ο καθένας τα δικά του ταλέντα, τις δικές του ιδιαίτερες δυνατότητες ώστε να δικαιωθεί το έργο του Θεού, η ταύτιση του ανθρώπου με την θεότητα. Η υπακοή στον Λόγο του Θεού για να επιτύχουμε στο στόχο μας είναι απαραίτητη. Πειθαρχούμε σε κάτι που μέσα από την ελευθερία μας συνειδητά παραδεχόμαστε πως μας εκφράζει και έτσι δεχόμαστε να μας οδηγήσει. Η προσπάθειά μας είναι να γίνουμε φιλάδελφοι και χριστοκεντρικοί. Ο Θεός δεν θα λείπει από μια τέτοια προσπάθεια του ανθρώπου να παραμερίσει τα πάθη του, αλλά θα τον βοηθά με το έλεος και την απέραντη μακροθυμία του να νικήσει, για να μπορέσει να γευθεί την αιώνια μακαριότητα και δόξα που έχει ετοιμάσει για αυτούς που τον αγαπούν. Για την ενότητα αυτών των ανθρώπων που θα πιστέψουν σε αυτόν, προσευχήθηκε θερμά ο ίδιος ο Κύριός μας λίγο πριν το μαρτύριό του: Πάτερ άγιε, τήρησον αυτούς εν τω ονόματί σου ώ δέδωκάς μοι, ίνα ώσιν έν καθώς ημείς (Ιωάννης 17:11). Μένει σε μας να κάνουμε τον αγώνα του καθαρισμού ώστε να ζήσουμε την ημέρα που θα γίνουμε ένα και θα κατοικήσει ανάμεσά μας ο Κύριος. Γένοιτο, γένοιτο, αμήν.