Το μυαλό αδέλφια μου, ο Θεός, ο Δημιουργός ξέρετε γιατί μας το έδωσε; Για να συνειδητοποιήσουμε την παρουσία του, την ύπαρξη κάποιου ανώτερου από εμάς. Ξέρετε για ποιον λόγο; Είναι απλό. Για να μην κάνουμε τίποτα, για να αναπαυθούμε. Γι’ αυτό μας το έδωσε το μυαλό. Αν λοιπόν θέλουμε να ζήσουμε, μπορούμε, αρκεί να ακολουθήσουμε τη νουθεσία του, την συμβουλή του.
Ο Θεός είναι μέσα μας.
Δεν χρειάζεται να ψάχνουμε τον Θεό, -αυτόν που υπάρχει μέσα μας και γύρω μας- έξω από εμάς. Είναι καθαρά χάσιμο χρόνου. Εξάλλου είναι γραφικό, «31. Ιδού, έρχονται ημέραι, λέγει Κύριος και θέλω κάμει προς τον οίκον Ισραήλ και προς τον οίκον Ιούδα διαθήκην νέαν· 32. ουχί κατά την διαθήκην, την οποίαν έκαμον προς τους πατέρας αυτών, καθ' ην ημέραν επίασα αυτούς από της χειρός διά να εξαγάγω αυτούς εκ γης Αιγύπτου· διότι αυτοί παρέβησαν την διαθήκην μου και εγώ απεστράφην αυτούς, λέγει Κύριος· 33. αλλ' αύτη θέλει είσθαι η διαθήκη, την οποίαν θέλω κάμει προς τον οίκον Ισραήλ· μετά τας ημέρας εκείνας, λέγει Κύριος, θέλω θέσει τον νόμον μου εις τα ενδόμυχα αυτών και θέλω γράψει αυτόν εν ταις καρδίαις αυτών· και θέλω είσθαι Θεός αυτών και αυτοί θέλουσιν είσθαι λαός μου. 34. Και δεν θέλουσι διδάσκει πλέον έκαστος τον πλησίον αυτού και έκαστος τον αδελφόν αυτού, λέγων, Γνωρίσατε τον Κύριον· διότι πάντες ούτοι θέλουσι με γνωρίζει από μικρού αυτών έως μεγάλου αυτών, λέγει Κύριος· διότι θέλω συγχωρήσει την ανομίαν αυτών και την αμαρτίαν αυτών δεν θέλω ενθυμείσθαι πλέον» (Ιερεμ. λα΄ 31-34). Επαγγελία η οποία σήμερα λαμβάνει χώρα, αφού όλοι καλούνται να σπουδάσουν την υγιαίνουσα διδασκαλία στο προσωπικό τους αγιαστήρι. Μόνο στο αγιαστήριο δεν θα θυμόμαστε την αμαρτία και δεν θα την θυμάται και ο Θεός. Στο αγιαστήριο σβήνει το όποιο λάθος και ανασταίνεται η Σοφία του Θεού, η λογική του Θεού μέσα μας. Απεδείχθη, ότι εάν ένας ή πολλοί άνθρωποι δεν έχουν το πνεύμα του Χριστού, τότε αυτός ή αυτοί δεν είναι του Χριστού. Εάν όμως ο Χριστός είναι μέσα μας, τότε το σώμα μας είναι νεκρό διά την αμαρτία. Μάλιστα το πνεύμα μας είναι ζωή, είναι Χριστός ένεκα της δικαίωσης την οποίαν σπουδάζουμε καθημερινά στο αγιαστήριο διά του Υιού και Λόγου του Θεού του ζώντος. Εάν το Πνεύμα εκείνου που ανέστησε τον Ιησούν εκ νεκρών, ζει εις τα θνητά σώματά μας, τότε διά του Πνεύματός του που κατοικεί μέσα μας, θα ζήσουμε κι εμείς, διότι όσοι διοικούνται, οδηγούνται υπό του Πνεύματος του Θεού, αυτοί είναι υιοί Θεού, «οὐ γὰρ ἐλάβετε Πνεῦμα δουλείας πάλιν εἰς φόβον, ἀλλ᾿ ἐλάβετε Πνεῦμα υἱοθεσίας, ἐν ᾧ κράζομεν· ἀββᾶ ὁ πατήρ. αὐτὸ τὸ Πνεῦμα συμμαρτυρεῖ τῷ πνεύματι ἡμῶν ὅτι ἐσμὲν τέκνα Θεοῦ. εἰ δὲ τέκνα, καὶ κληρονόμοι, κληρονόμοι μὲν Θεοῦ, συγκληρονόμοι δὲ Χριστοῦ, εἴπερ συμπάσχομεν ἵνα καὶ συνδοξασθῶμεν.» (Ρωμ. 8:15-17). Η Φωνή Θεού δεν παρακολουθεί τη ζωή των αδελφών, ώστε να επιπλήξει αυτούς για το όποιο λάθος τους, αφού το λάθος, η Φωνή Θεού το αντιλαμβάνεται ως πνευματική εξέλιξη. Η Φωνή Θεού γνωρίζει, ότι από την ώρα που ο άνθρωπος του Θεού το αντιληφθεί, το απορρίπτει ο ίδιος. Έτσι, μέσα από το πνεύμα του Θεού αλλά και από τα λάθη του, φτάνει στο κατ' εικόνα και καθ' ομοίωσιν, εξελίσσεται και ανεβαίνει την πνευματική σκάλα. Εξάλλου, ήρθε η ώρα να αποκατασταθεί η έννοια της αμαρτίας στην συνείδηση των ανθρώπων, ώστε να μην απελπίζονται. Η λέξη αμαρτία σημαίνει αστοχία. Αυτό ωθεί τους ανθρώπους που αστοχούν, να θέλουν να προσπαθήσουν ξανά. Μάλιστα πολλοί «πεισμώνουν» καλοπροαίρετα και γίνονται πιο προσεκτικοί, πιο σοφοί. Αιώνες τώρα η αμαρτία είχε γίνει πηγή θανάτου, αφού η αυστηρή συνείδηση του νόμου οδηγούσε τους ανθρώπους σε πολλά αδιέξοδα. Σήμερα αλλάζει! Αμαρτία = αστοχία που σημαίνει καινούργια προσπάθεια. Η Φωνή Θεού ακόμα, δέχεται με βάση την αγάπη, την όποια αγαθή πνευματική εργασία αλλά και τα κατηγορώ. Είναι γραφικό, «ὃς λοιδορούμενος οὐκ ἀντελοιδόρει, πάσχων οὐκ ἠπείλει» (Α Πε. 2:23). Η Φωνή Θεού απορρίπτει την κρίση. Είναι γραφικό, «Μὴ κρίνετε, ἵνα μὴ κριθῆτε·» (Ματθ. 7:1), «σὺ τίς εἶ ὁ κρίνων ἀλλότριον οἰκέτην; τῷ ἰδίῳ Κυρίῳ στήκει ἢ πίπτει·» (Ρωμ. 14:4), «Διὸ ἀναπολόγητος εἶ, ὦ ἄνθρωπε, πᾶς ὁ κρίνων· ἐν ᾧ γὰρ κρίνεις τὸν ἕτερον, σεαυτὸν κατακρίνεις·» (Ρωμ. 2:1). Μια φορά ήμουν σε μία παρέα και μιλούσαμε για τον Λόγο του Θεού. Κάποια στιγμή είδα τον Κύριο, ο οποίος ήρθε ανάμεσά μας και χαιρόταν με την πνευματική μας συζήτηση. Όταν η παρέα άρχισε να κρίνει, είδα τον Θεό να είναι στον κήπο έξω από το σπίτι και να προσεύχεται για εμάς. Όταν μιλούσαμε με αγάπη προς οικοδομή, τότε και αυτός ήταν ανάμεσά μας. Μια άλλη φορά, ήμουν σε αντιπαράθεση με έναν αδελφό. Όταν έκρινε αυτός εμένα, ο Κύριος καθόταν μαζί με εμένα. Όταν εγώ έκρινα τον αδελφό μου, ο Κύριος καθόταν με τον αδελφό. Εγώ σκέφτηκα «τι να κάνω για να μην χάνω τον Θεό;». Έτσι αποφάσισα να δέχομαι τα κατηγορώ. Αυτό άρεσε στον Θεό. Σήμερα με πολλά παιδιά κάνουμε διάφορες συζητήσεις για οργανώσεις, δόγματα κλπ. και πέφτουμε σε κρίσεις. Θέλω να δώσω μια συμβουλή. Είμαστε όλοι λογικά όντα, ζούμε σε δημοκρατικά πολιτεύματα με ελευθερία λόγου και ανεξιθρησκία. Όσοι θέλουν να ενταχθούν στην λογική της Φωνής Θεού, ας έρθουν. Όσοι θέλουν να είναι και στην Φωνή Θεού και κάπου αλλού, και αυτό δεκτό, κανένα πρόβλημα, αφού η Φωνή Θεού έχει σαν αρχή, να δέχεται τον αδελφό όπως είναι. Δεν χρειάζεται όμως να κρίνουμε μεταξύ μας. Αν κάποιος διαφωνεί με ό,τι κάνουμε εμείς, δεν χρειάζεται να το κρίνουμε, ποιο το σωστό, ποιο το λάθος. Όλα σωστά, διότι δεν υπάρχει σωστό ή λάθος το οποίο θα πρέπει να το δογματίσουμε. Η αλήθεια είναι ότι κάθε αδελφός έχει διαφορετική αποστολή. Ο Θεός την έδωσε και καλούμαστε να την υπηρετήσουμε. Το σωστό είναι να σέβεται ο ένας τον άλλον. Το θαύμα όμως θα είναι, να μετέχουμε με αγάπη όλοι στο δείπνου του Κυρίου και να ζούμε με αγάπη τρώγοντας τον άρτο του Θεού. Η αγάπη να είναι επιστέγασμα στα πάντα. Το αν αντιλαμβανόμαστε διαφορετικά τον Θεό, είναι υγιές, εξάλλου το διαφορετικό θα φανερώσει αυτόν που έχει αγάπη. Ο Θεός ο ίδιος έδωσε διαφορετικές αποστολές και ο λόγος, για να εξαπλωθεί το αγαθό μέσα από τον υγιή ανταγωνισμό, αλλά και για να φανεί η αγάπη την οποία όλοι την κηρύττουν και ουδείς δεν μπορεί να απορρίψει. Η δουλειά του Χριστιανού, είναι να γίνει αγάπη. Το θαύμα της παρουσίας του Θεού ολοκληρώνεται, όταν είμαστε τρεις, τέσσερις, πέντε, δέκα, εκατό, χίλιες διαφορετικές πνευματικές προσωπικότητες και όμως μπορούμε να έχουμε αγάπη σεβόμενοι ο ένας τον άλλον. Αυτό φανερώνει πολύ Θεό, είναι γραφικό, «οὗ γάρ εἰσι δύο ἢ τρεῖς συνηγμένοι εἰς τὸ ἐμὸν ὄνομα, ἐκεῖ εἰμι ἐν μέσῳ αὐτῶν.» (Ματθ. 18:20). Πολλοί νομίζουν, επειδή δύο τρεις είναι συνδογματικοί΄, πως το λέει γι’ αυτούς. Όχι, η αγάπη θα φανερωθεί στην διαφορετική πνευματική προσέγγιση αλλά και αποστολή. Ο αδελφός ο Τάσος με την γυναίκα του την Ζωή από τον Καναδά, μου είπε ένα ωραίο το καλοκαίρι που ήρθε στην Ελλάδα και στο σπίτι μου, το άλλαξα λίγο όμως. Κάποτε ήταν δύο οι οποίοι τσακώνονταν για δογματικές θεωρίες και πήγαν σε έναν πνευματικό. Εκεί ήταν και ένας άλλος άνθρωπος που ζούσε με τον πνευματικό. Αυτοί που τσακώνονταν, είπαν στον πνευματικό, «θέλουμε να σου μιλήσουμε». Αυτός είπε «ένας, ένας». Ο πρώτος είπε τα πράγματα, όπως αυτός τα καταλάβαινε πνευματικά. Ο πνευματικός τού είπε «δίκιο έχεις». Ήρθε η σειρά του δεύτερου. Και αυτός είπε τα πράγματα, όπως τα καταλάβαινε πνευματικά, και ο σοφός πνευματικός είπε και σε αυτόν «δίκιο έχεις». Ο τρίτος που τα άκουγε και τα έβλεπε όλα αυτά, θύμωσε. Πήγε στον πνευματικό και του είπε, «γιατί έδωσες δίκιο και στους δύο;» Και ο πνευματικός τού είπε, «δίκιο έχεις κι εσύ». Βλέπετε, απλές λογικές οι οποίες κρύβουν ολοκληρωμένη αγάπη. Όπως τα έβλεπε ο πνευματικός, να τα βλέπουμε όλοι, ώστε να ζούμε ενωμένοι. Και αυτό, όχι γιατί θέλουμε να είμαστε καλοί με όλους, αλλά διότι για τον κάθε άνθρωπο η αλήθεια είναι διαφορετική. Εξάλλου όλοι κατανοούμε, ότι το πνευματικό επίπεδο του κάθε ανθρώπου ωριμάζει με τα χρόνια. Το κακό της όποιας διαμάχης πηγάζει από τον εγωισμό, αφού δεν είμαστε αφιερωμένοι και επειδή διαβάσαμε το Ευαγγέλιο του Χριστού νομίζουμε ότι ξέρουμε την αλήθεια. Το δεύτερο λάθος, είναι ότι δογματίζουμε εαυτούς και το τρίτο, ότι όλοι έχουμε τον ίδιο Θεό και δεν μιλάμε μεταξύ μας. Πάντα ο κάθε άνθρωπος, όταν δεν ολοκληρωθεί πνευματικά, μπερδεύει τον Θεό με τα πάθη του, με την άγνοιά του, με τον εγωισμό του, με τις επιδιώξεις που έχει ή που έτυχε να γνωρίσει σε παιδική ηλικία, με τον οποίον δογματισμό, αφού δεν τον διακατέχει επίγνωση μιλά μέσα από την άγνοιά του. Για να έχεις άποψη περί Θεού, θα πρέπει να γίνεις άγιος, να γνωρίσεις τον Θεό ώστε να σε διέπει Σοφία Θεού η οποία έχει σημαντικά αποτελέσματα. Από την ώρα που ο Θεός δεν σε έχει επισκεφτεί, πώς είναι δυνατόν να γνωρίζεις το σωστό ή το λάθος; Όλα αυτά που αναφέρω, μπορούμε να τα παρατηρήσουμε και στην δική μας ζωή. Απεδείχθη, ότι είναι άλλη η αλήθεια που είχαμε στην αρχή της πνευματικής μας ζωής, άλλη μετά από λίγα χρόνια, άλλη σήμερα και άλλη θα καθορίσει το μέλλον μας. Για να γνωρίσεις το μέλλον, θα πρέπει να σε οδηγήσει ο Θεός σε αυτό, ώστε να το υιοθετήσεις από σήμερα. Η Φωνή Θεού ηρπάχθη υπό του Θεού, είδε το μέλλον και σήμερα το κάνει παρόν, ώστε να έχουμε μέλλον. Γι’ αυτό η Φωνή Θεού δεν αναγνωρίζει το κατηγορώ ως Σοφία Θεού αλλά ως μωρία. Η Φωνή Θεού ακόμα, το λάθος στον όποιο αδελφό, δεν το βλέπει λάθος αλλά σπουδή, πνευματικό στάδιο το οποίο ο Θεός θέλει να ζήσει σήμερα, ο οποίος διαπαιδαγωγείται, αφού καλείται να μάθει το καλό και το κακό. Η Φωνή Θεού αντιλαμβάνεται, ότι τα πάντα συνεργούν στο αγαθό για τον αδελφό, φίλο ή εχθρό. Άλλη διαφορά που διέπει το έργο μας, είναι ότι η Φωνή Θεού δεν είναι οργάνωση, ώστε να έχει συγκεκριμένο τρόπο λατρείας για τον κάθε αδελφό. Ο Θεός δεν έχει τρόπο συγκεκριμένο, ο Θεός έχει απλώς αγάπη, και η αγάπη τα πάντα στέγει. Η Φωνή Θεού δεν είναι εκκλησία, ώστε να δογματίζει την πνευματική της περιουσία, διότι ο Θεός σώζει τον άνθρωπο με την αφιέρωση, με την μετάνοια, με το έλεος, με την καρδιά, με το κομποσκοίνι, με το ταβερνάκι, με την θάλασσα. Αυτός ξέρει. Ο Θεός σώζει βλέποντας καρδιές και προθέσεις, τις οποίες διακρίνει μέσα στον κάθε άνθρωπο. Εμείς κρίνουμε κατ’ όψιν, ο Θεός την δικαία κρίση. Γυρίζουμε στην αποστολή μας. Η Φωνή Θεού δεν δημιουργεί ναό και δεν χρειάζεται χρήματα για να χτίσει κάποιον, ούτε θέλει κτήρια για να στεγάσει τάχα τον Θεό, διότι έχει ναό ανεκτίμητης αξίας. Αυτός είναι το σώμα ημών. Το σώμα ημών είναι ο ναός του Αγίου Πνεύματος, στον οποίον θα πρότεινα να λειτουργήσει ο Άγιος Τριαδικός Θεός. Αυτόν τον Θεό να κοινωνούμε και να μεταλαμβάνουμε κάθε μέρα. Είναι γραφικό, «ἢ οὐκ οἴδατε ὅτι τὸ σῶμα ὑμῶν ναὸς τοῦ ἐν ὑμῖν Ἁγίου Πνεύματός ἐστιν» (Α Κορ. 6:19) «εἴ τις τὸν ναὸν τοῦ Θεοῦ φθείρει, φθερεῖ τοῦτον ὁ Θεός·» (Α Κορ. 3:17). Μη γένοιτο!