Για να νικήσουμε τον θάνατο
Τώρα αφού ερευνήσαμε τις άπειρες δυνατότητες του ανθρώπου, του εαυτού μας, μας προβληματίζει ένα πράγμα. Αυτό είναι το γεγονός, ότι όλες αυτές τις δυνατότητές μας, τις καταργεί ο θάνατος και αναρωτιόμαστε, μήπως μπορούμε και αυτόν να τον εξουσιάσουμε, ώστε να πετύχουμε την επαγγελία που εδόθη υπό του Κυρίου και ενεργεί δια της πίστεως. Ο Κύριος τόνισε, «καὶ πᾶς ὁ ζῶν καὶ πιστεύων εἰς ἐμὲ οὐ μὴ ἀποθάνῃ εἰς τὸν αἰῶνα. πιστεύεις τοῦτο;» (Ιω. 11:26). Αδέλφια μου, βάσει της λογικής του Θεού, για να νικήσουμε τον φυσικό θάνατο, χρειάζεται να ξεπεράσουμε οι ίδιοι ότι είναι θνητό, το οποίο εκδηλώνεται μέσα μας αλλά και γύρω μας και που δυστυχώς η πνευματική μας εμπειρία, μάς έδειξε, ότι όλα όσα έχουμε υιοθετήσει μέχρι σήμερα, μα όλα, είναι λογικές του θανάτου που μας επιτάσσουν σε αυτόν τον θάνατο. Εκτός από ένα, αυτό είναι ο αληθινός εαυτός μας, ο οποίος αναπτύσσεται με τον Λόγο του Θεού, που στην ουσία εκδηλώνει το θέλημα του Θεού. Η θεϊκή, άφθαρτη μορφή χαρίζεται υπό του Θεού και δίνεται σε ανθρώπους που έχουν επιλεγεί από τον Δημιουργό. Πότε όμως δίνεται; Δυστυχώς, όταν το άνυσμα του βίου μας εξαντληθεί στην συνείδησή μας. Μόνο τότε η θεϊκή μορφή του νου, παραδίνεται στην Σοφία του Θεού. Κατόπιν γίνεται ο νους μας στοιχείο του οικουμενικού νου ή θεϊκού νου. Αυτός ο νους, όταν κατακλυστεί από την Σοφία του Θεού, τότε, από όργανο μιας χρήσης που ήταν μέχρι χθες, γίνεται δέντρο ζωής αιώνια άφθαρτο, αθάνατο το οποίο νικά τον θάνατο. Η φύση μας σήμερα, λόγω της αμαρτίας, είναι ένας κώδικας προσωρινός. Όσο όμως ως πλάσματα αξιωνόμαστε να ενσωματωθούμε στο να γίνουμε άνθρωποι του Θεού, τότε και μόνο τότε, γινόμαστε αλήθεια άφθαρτη, αιώνια αλήθεια. Να γνωρίζουμε, ότι το μόνο που επιβιώνει στην αιωνιότητα, είναι ο αληθινός, ο αγέννητος και αθάνατος εαυτός μας, ο οποίος μεταβάλλεται με τον πνευματικό αγώνα σε αθέατο, άθικτο και αμόλυντο νου. Έτσι εμφανίζεται η παρουσία του Θεού, η οποία είναι πηγή ζωής και η μόνη αλήθεια. Κάθε ανθρώπινη παρουσία στον κόσμο είναι μοναδική. Μοναδικός είναι ο ρόλος, η μορφή, η διάρκεια της ζωής που χαρίζεται στον κάθε άνθρωπο. Μοναδικές οι επιθυμίες, οι επιδιώξεις, οι επιλογές, οι αρνήσεις του. Μοναδικός και μοναχικός ο δρόμος της ανοδικής πορείας του προς την οριστική λύτρωση, την θέωσή του. Αυτή τη μοναδικότητα να αναζητήσουμε, αυτή να αξιοποιήσουμε, εκτιμώντας την Θεία δωρεά που αξιωθήκαμε να γεννηθούμε άνθρωποι. Η θέωσή μας, περνά μέσα από την υπηρεσία μας στους άλλους, έτσι το άτομο μεταβάλλεται σε πρόσωπο! Η ενσωμάτωσή μας στην ανθρώπινη μορφή, δεν είναι απλά ένα μέρος κάποιου σκοπού γενικότερου. Είναι αυτοσκοπός. Ο Ιησούς μεταμορφώνεται στο όρος Θαβώρ, για να αποκαλύψει το βαθύτερο νόημα της Θείας παρουσίας του, την ένωση του Θεού με τον άνθρωπο ή πιο σωστά, την μεταμόρφωση του ανθρώπου σε θεό, γεμάτο με την δόξα του. Μια μεταμόρφωση, που αξιώνονται να δουν μονάχα τρεις από τους πιο αγαπημένους μαθητές του Ιησού και που αυτό συμβαίνει πάνω στο όρος, δηλαδή σε ένα πολύ ψηλό επίπεδο συνείδησης. Ο δικός μας ρόλος, είναι να κάνουμε βεβαία την κλήση μας, ώστε η τελική μας προσπάθεια να είναι, να επιστρέψουμε στην ύπαρξη της εκδήλωσης της θεότητας, ώστε να ζήσουμε την ένδοξη παρουσία του Δημιουργού μέσα μας. Αδέλφια μου, ζούμε σε μια διάχυτη, ανέλεκτη, πλασματική, ανερμάτιστη πραγματικότητα, προσκολλημένοι στις μορφές και στις αμεσότητες των πραγμάτων. Το αληθές, που είναι η γνώση του θελήματος του Θεού, μάς διαφεύγει. Αν όμως εννοήσουμε τη γνώση του θελήματος του Θεού, τότε θα ταξιδέψουμε βαθύτερα και θα μάθουμε τις αιτίες που προσδιορίζουν αυτή τη γνώση, που της δίνουν την βαρύτητα και την έκταση της δύναμης στη ζωή μας, την σπουδαιότητα της παρουσίας του Θεού στη ζωή μας. Όταν ο Λόγος του Θεού εισέλθει στη ζωή μας, τα ρήματα αυτού θα μας εκτείνουν στο άπειρο, αποκαλύπτοντας σε εμάς τα επτασφράγιστα μυστικά του Αγίου Θεού, τα οποία αποκωδικοποιούν το μυστήριο του θανάτου που σήμερα ενεργεί στη ζωή μας. Ο άνθρωπος αδέλφια μου, ζει σήμερα μέσα στη μιζέρια της καθημερινότητας. Αν όμως πάρει το μήνυμα της επιστροφής προς την θεϊκή του κοιτίδα, ας γνωρίζει, ότι θα νικήσει τον θάνατο και ο λόγος, διότι οι συγκυρίες του τόπου που ζει, της εποχής που υφίσταται σήμερα και του πολιτισμού που βρέθηκε, προσφέρουν σ’ αυτόν, σε όλους εμάς σήμερα, τις ευκαιρίες, τα μέσα και τις συνθήκες ώστε να αξιοποιήσουμε το μήνυμα που ήρθε. Να καταργήσουμε τον φυσικό θάνατο δια του Λόγου του Θεού, αναπτύσσοντας την ζώσα πίστη, η οποία πίστη είναι «Ἔστι δὲ πίστις ἐλπιζομένων ὑπόστασις, πραγμάτων ἔλεγχος οὐ βλεπομένων.» (Εβρ. 11:1). Μερικοί το επιχειρούν, ο τολμών νικά, οι περισσότεροι δυστυχώς όχι, και ο λόγος που δεν το επιχειρούν, είναι ο κόσμος, το σύστημα, οι θρησκείες, με λίγα λόγια τα υφιστάμενα στερεότυπα του κόσμου. Αδέλφια μου, όταν ο μαθητής είναι έτοιμος, ο δάσκαλος θα εμφανιστεί, ο διψασμένος αναζητά το νερό αλλά και το νερό αναζητά τον διψασμένο. Αδέλφια μου, ας αναρωτηθούμε και ας γνωρίζουμε, ότι θα είμαστε πρόσωπα, μόνο αν ανταποκριθούμε στην πρόσκληση του Δημιουργού, διαφορετικά θα παραμείνουμε άτομα μιας ανώνυμης, απρόσωπης, δαιμονισμένης ανθρωπότητας. Αδέλφια μου, πιστεύω ότι όλοι εμείς πήραμε το μήνυμα της εξέλιξης, της αναγέννησης, της άφθαρτης ζωής, της αιώνιας ζωής, της κατάργησης του φυσικού θανάτου από τα σώματα ημών και τώρα τρέχουμε προς το βραβείο της άνω κλήσης, που είναι να γίνουμε υιοί Θεού. Τι μένει ακόμα; Να εννοήσουμε ότι όλα αυτά θα τα στηρίξουμε στην ταπείνωση. Όπου υπάρχει ταπείνωση, εκεί είναι ο οίκος του Θεού, «καὶ ἐπὶ τίνα ἐπιβλέψω, ἀλλ᾿ ἢ ἐπὶ τὸν ταπεινὸν καὶ ἡσύχιον καὶ τρέμοντα τοὺς λόγους μου;» (Ησαΐας 66:2). Ταπείνωση ή ταπεινοφροσύνη, είναι η συντριβή του εγώ, η παράδοση της ατομικής μας επιθυμίας στο Θείο θέλημα. Αυτό σημαίνει, καμιά ιδέα, κανένα βήμα στον βίο μας, καμιά σκέψη, καμιά απόφαση, καμιά επιθυμία ή στάση ζωής δεν μπορεί να εξαιρεθεί από τον κανόνα. Καθετί στον κόσμο, μπορεί ο εγωισμός μας να το οικειοποιηθεί, επιτυχία, κατάκτηση, εύρημα, κίνηση, ακινησία ακόμη και την αποτυχία. Μπορούμε λοιπόν μέσω αυτής της ταπείνωσης, να εξαντλήσουμε τις δικές μας δυνατότητες και τα θέλω μας, ώστε να εναποθέσουμε το αποτέλεσμα στην κρίση και στην δικαιοδοσία του Θεού. Η εργασία είναι καθήκον δικό μας, το αποτέλεσμά της είναι απόφαση της Θείας χάρης. Δεν υπάρχει λοιπόν μεγαλύτερη αφροσύνη από το να πιστεύουμε το αντίθετο, και δυστυχώς σήμερα όλοι οι άνθρωποι το πιστεύουν. Χωρίς υπομονή και ταπείνωση, δηλαδή παράδοση της διεκδίκησης του αποτελέσματος οποιασδήποτε πράξης, τα δεινά καραδοκούν. Ταπεινοφροσύνη είναι με λίγα λόγια, η συρρίκνωση της ατομικής επιθυμίας και η ολοκληρωτική παράδοσή της στον οικουμενικό νόμο, η συγχώνευση του παροδικού στο αιώνιο. Ταπείνωση σημαίνει, ένας αγώνας μέγιστος, ένας αγώνας ζωής που προϋποθέτει ζώσα πίστη και γνώση εμπειρική, που και αυτή η γνώση συνάγεται ύστερα από την σύγκρουση του νου με τις επιθυμίες μας αλλά και με την δύναμη της καρτερίας και της υποταγής στην Θεία προαίρεση, που τελικά θα οδηγήσει στην αυτογνωσία, «Ὁ γνοὺς ἑαυτόν, δίδοται αὐτῷ ἡ γνῶσις τῶν πάντων» (Ὅσιος Πέτρος ὁ Δαμασκηνός) Εκείνο που απομένει, είναι να ανταποκριθούμε στο κάλεσμα του Θεού. Γένοιτο, γένοιτο, αμήν.