Πνευματικά μηνύματα
Όταν ο θάνατος είναι κοντά, η αγάπη είναι μακριά. Όταν η αγάπη έρθει κοντά, τότε διώχνει τον θάνατο μακριά. Η αγάπη νικά τον θάνατο. Θάνατον Θανάτω. συ Θανατοίς θεε μου. Θεία σου δυναστεια θεου θέα θείον θαυμα. Αμήν.
Τα όπλα της ζωής, είναι η αγάπη, η χαρά, η ειρήνη, η ταπεινοφροσύνη, η δικαιοσύνη, η ζώσα πίστη. Το γέλιο και χαρά του Αγίου Πνεύματος, είναι ένα φάρμακο χωρίς παρενέργειες.
Αδελφέ μου, πάρε μια βαθιά ανάσα και άδειασε τον νου σου. Μην τρέχεις πια.
Τα γονίδιά μας, για να ζουν και να αναπαράγουν ζωή, χρειάζονται την λογική του Θεού. Οποιαδήποτε άλλη λογική τα καταστρέφει.
Το ατομικό συμφέρον είναι το κακώς εννοούμενο συμφέρον. Το γενικό συμφέρον είναι το θέλημα του Θεού.
Πιστός είναι αυτός, που το σώμα του υπηρετεί τον αγιασμό. Μόνο αυτό το σώμα μπορεί να γίνει σύμμορφο της δόξης του Θεού.
Ο Χριστός ήρθε στον κόσμο, για να καταργήσει την αμαρτία και να δημιουργήσει απλά θεούς σύμμορφους. Αν ο Θεός επεδίωκε την υποταγή μας, δεν θα ήταν Θεός αγάπης, αλλά Θεός συμφερόντων. Όμως απεδείχθη, ότι είναι πραγματικά Θεός ο Πατέρας μας, διότι σε οδηγεί στην θέωση. Μάλιστα σου μοιράζει τα πάντα, υλικά και πνευματικά, αφού σε κάνει σύμμορφο. Στη συνέχεια σε κάνει κληρονόμο Θεού, συγκληρονόμο Χριστού και συμμέτοχο της μεγάλης δόξης του.
Τι θα μείνει στο τέλος; Απλά οι στιγμές που έκανες το καλό, εκείνες οι μικρούλες στιγμές που χόρτασε η ψυχή μας την Θεία Χάρη.
Ο Κύριος είπε, «ὁ πιστεύων εἰς ἐμέ, τὰ ἔργα ἃ ἐγὼ ποιῶ κἀκεῖνος ποιήσει, καὶ μείζονα τούτων ποιήσει» (Ιω. 14:12).
Όλοι οι μη αναγεννημένοι χριστιανοί, λένε με παρρησία ότι είναι χριστιανοί. Αντίθετα, όλοι όσοι κάνουν πραγματικά αγώνα, δηλώνουν για πολλά χρόνια «βλέπω δὲ ἕτερον νόμον ἐν τοῖς μέλεσί μου ἀντιστρατευόμενον τῷ νόμῳ τοῦ νοός μου καὶ αἰχμαλωτίζοντά με ἐν τῷ νόμῳ τῆς ἁμαρτίας τῷ ὄντι ἐν τοῖς μέλεσί μου.» (Ρωμ. 7:23). Γι’ αυτό και οι χριστιανοί -με το καψούλι που λέμε- όταν παθαίνουν κάτι, λένε «γιατί», ενώ οι αναγεννημένοι λένε, «ξέρει ο Θεός, αμαρτωλός είμαι και θέλει να με ταπεινώσει για να με σώσει, θέλει να με κάνει παράδειγμα προς μίμηση». Είναι σοφό, είναι πρέπον, να ερευνούμε και να παρατηρούμε τον εαυτό μας, τους συνανθρώπους μας, την Δημιουργία, τα πάντα, ώστε να γνωρίσουμε τον εαυτό μας, τον Θεό, τη Δημιουργία, μέσα από πολλά γεγονότα - θέματα που εμφανίζει η πνευματική μας εξέλιξη ανά του αιώνες διαχρονικά, και ειδικότερα σήμερα ως λογικά όντα-, τα οποία προσδιορίζουν τη θέωσή μας. Στον σημερινό ανεξέλεγκτο κόσμο που ζούμε, χρειαζόμαστε την αναγέννηση, την οποίαν χορηγεί εις εμάς ο Άγιος Θεός, μέσα από το ενεργειακό και αναγεννησιακό του έργο, το οποίο μέσω του Υιού και Λόγου του Θεού του ζώντος, συντελέστηκε, για να δημιουργηθεί η παγκόσμια οικογένεια του Θεού αλλά και η επανένταξη του ανθρώπου, μετά την αποστασία του από τις αρχές του Θεού, στους κόλπους του Θεού. Αυτός ο κόσμος μας, παρόλη την εξέλιξή του, γέμισε με πολλά και ποικίλα σκάνδαλα σε όλους τους τομείς και καταβάλλουν αρνητικά το ψυχοσυναισθηματικό κομμάτι σε προσωπικό επίπεδο, αλλά και γενικότερα συντελούν στην αποσύνθεση της κοινωνίας. Το ψυχοσυναισθηματικό κομμάτι απεδείχθη, ότι είναι ο κύριος παράγοντας της βιολογικής καταστολής των ανθρώπων και είναι αυτό, που προκαλεί τη φθορά στο βιολογικό τους σώμα, αφού όλοι, αργά ή γρήγορα, προδίδονται από τον ίδιο τους τον εαυτό, εκδηλώνοντας αθεράπευτες ασθένειες και ανεξέλεγκτη φθορά. Για να νικήσουμε την φθορά και τον θάνατο, χρειάζεται να κοινωνούμε αδιάλειπτα την Σοφία του Θεού. Η συνεχόμενη νουθεσία του κτιστού (ανθρώπου) από τον άκτιστο (Θεό), δημιουργούν νέο τρόπο ζωής, ο οποίος καταργεί τον φυσικό θάνατο. Η ζωή μακριά του Θεού, στην πραγματικότητα είναι και λέγεται θάνατος. Γι' αυτό ο Χριστός είπε, «αὕτη δέ ἐστιν ἡ αἰώνιος ζωή, ἵνα γινώσκωσί σε τὸν μόνον ἀληθινὸν Θεὸν καὶ ὃν ἀπέστειλας Ἰησοῦν Χριστόν.» (Ιω. 17:3). Η γνώση του Θεού και η κοινωνία με τον Ιησού Χριστό, είναι και λέγεται αιώνια ζωή. Μέσα στα πλαίσια αυτά, πρέπει να τεθεί και ο άλλος λόγος του Χριστού, «ἀμὴν ἀμὴν λέγω ὑμῖν ὅτι ὁ τὸν λόγον μου ἀκούων καὶ πιστεύων τῷ πέμψαντί με ἔχει ζωὴν αἰώνιον, καὶ εἰς κρίσιν οὐκ ἔρχεται, ἀλλὰ μεταβέβηκεν ἐκ τοῦ θανάτου εἰς τὴν ζωήν.». (Ιω. 5:24). Θάνατος λέγεται η παρούσα ζωή, ενώ πραγματική ζωή, θεωρείται η υπέρβαση που κάνουμε με τον πνευματικό μας αγώνα, έτσι ώστε μέσα από την αναγέννηση, να επικρατήσουμε του θανάτου, να νικήσουμε τον θάνατο. Ο τρόπος; Η καθημερινή κοινωνία με τον Θεό. Η αιώνια ζωή συνδέεται στενότατα με την σωτηρία του ανθρώπου και με την μέθεξη της δόξης του Θεού. Ο Απόστολος Παύλος, ενθυμούμενος τις κακουχίες και τις ταλαιπωρίες που υπέφερε για την δόξα του Θεού, έγραφε στον μαθητή του Τιμόθεο, «διὰ τοῦτο πάντα ὑπομένω διὰ τοὺς ἐκλεκτούς, ἵνα καὶ αὐτοὶ σωτηρίας τύχωσι τῆς ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ μετὰ δόξης αἰωνίου.» (Β Τιμ. 2:10). Το ίδιο λέει και ο Απόστολος Πέτρος, «Ὁ δὲ Θεὸς πάσης χάριτος, ὁ καλέσας ὑμᾶς εἰς τὴν αἰώνιον αὐτοῦ δόξαν ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ ὀλίγον παθόντας, αὐτὸς καταρτίσει ὑμᾶς, στηρίξει, σθενώσει, θεμελιώσει·» (Α Πε. 5:10). Επομένως, ο όρος αιώνια ζωή, αποδίδεται περισσότερο στην κοινωνία και ενότητα του ανθρώπου με τον Θεό, στην μέθεξη του αιωνίου Θεού και την όραση του άκτιστου φωτός. Κάτω από αυτό το πρίσμα θα πιστεύουμε τον Θεό και θα σπουδάζουμε αυτόν. Ο θεούμενος άνθρωπος, λέγεται «ο τοιαύτης δόξης γενόμενος θεατής» () χρησιμοποιώντας τον λόγο του Ευαγγελιστού Ιωάννου, ότι, όταν ο Χριστός φανερωθεί, θα γίνουμε όμοιοι με αυτόν. Έτσι, η δόξα του Θεού, θα γίνει και δόξα των δικαίων, με την διαφορά ότι η δόξα του Θεού είναι κατά φύσιν, ενώ των ανθρώπων θα είναι κατά Χάριν, δωρεά του Θεού. Στη Βασιλεία του Θεού, θα καταργηθούν «οι τάξεις των διδασκόντων και των διδασκομένων»6. Ο άνθρωπος που αρχίζει να ζει την βασιλεία του Θεού, σταματά να διδάσκει και να διδάσκεται. Ο λόγος, διότι γνώρισε τον Θεό. Το άκτιστο, δεν έχει αρχή δημιουργίας, ούτε και τέλος. Το άκτιστο είναι αυτοζωή, ενώ το κτιστό έχει αρχή δημιουργίας, αλλά ο Θεός θέλει να μην έχει τέλος, αν και από την φύση του έπρεπε να τελειώσει κάποτε. Χαώδης είναι η διαφορά μεταξύ κτιστού και άκτιστου. Δεν υπάρχει τίποτε κοινό μεταξύ τους. Το μονό κοινό μεταξύ κτιστού και άκτιστου, είναι ο θεάνθρωπος Χριστός, στο πρόσωπο του οποίου ενώθηκε η θεία με την ανθρώπινη φύση, δηλαδή το άκτιστο με το κτιστό.