Ο ΕΩΣΦΟΡΟΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΑΓΓΕΛΟΣ ΠΟΥ ΕΠΕΣΕ

 

Ο ΕΩΣΦΟΡΟΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΑΓΓΕΛΟΣ ΠΟΥ ΕΠΕΣΕ ΓΙΑ ΝΑ ΓΙΝΟΥΜΕ ΘΕΟΙ Η ΟΧΙ?

Σήμερα θα δούμε μια άλλη προσέγγιση πάνω στον πιό πολυσυζητημένο άγγελο μέσα στην δημιουργία, απαρχής της δημιουργίας, τοσο πολυσυζητημένο όσο ουδείς άλλος άνθρωπος ή άγγελος. Συζητείται  το όνομα του συνέχεια, σχεδόν όπως και του Θεού, όμως δεν είναι Θεός αλλά Άγγελος. Αδέλφια μου αν ο Εωσφόρος έγινε αιτία για να γίνουμε θεοί, για ποιό λόγο τον κατηγορούμε αφού και αυτός ανήκει στο σχέδιο του Θεού; Μάλιστα ο άγγελος Γαβριήλ δεν τόλμησε να πει το ελάχιστο κακό την ώρα που πάλευε στο όρος για το σώμα του Μωυσή, αλλά αρκέστηκε να πει: ο Κύριος να σε επιτιμήσει. 

Αδέλφια μου όλα μέσα στην δημιουργία, λογικά ή άλογα όντα φέρουν αποστολή, και μάλιστα το κάθε λογικό ον ξεχωριστή αλλά και διαφορετική αποστολή πχ. άγγελοι, Αδάμ, Εύα, Μωυσής, Ιωσήφ, Αβραάμ, Προφήτες, Ηλίας, Μαρία, Κύριος, Απόστολοι, Παύλος, εκκλησίες, δόγματα, Παράκλητος. Εδώ ρωτάμε, διότι η Φωνή Θεού έχει αυτή την αποστολή να ερευνά και να αποκαθιστά την αλήθεια, αλλά και να συμπληρώνει ελλείποντα στον λαό του Θεού, στην εκκλησία του Θεού, στην εκκλησία της Φιλαδέλφειας. Αδέλφια μου πρέπει να ερευνάμε αλλά και να ρωτάμε, διότι πολλά μέχρι σήμερα που νομίζαμε ότι ξέρουμε, είδαμε ότι δεν τα ξέρουμε, πάντα κάτι μαθαίνουμε, μάλιστα πολλές φορές λέμε απλώς ό,τι μας είπαν οι άλλοι.

Εμείς λοιπόν με την  άδεια και την παρέμβαση του Θεού ρωτάμε, μήπως και ο Εωσφόρος έχει και αυτός μια αποστολή η οποία φαίνεται κακή αλλά ίσως δεν είναι; Τώρα ίσως  αυτό που λέω, πολλοί να το ακούσουν και να πουν, δεν είναι δυνατόν, όμως, εμείς ξέρουμε ότι όλα στην δημιουργία συνεργούν στο αγαθό τοις αγαπώσι τον Θεό, και όλα είναι δυνατά.

Ρωτάμε  λοιπόν, τι αγαθό μπορεί να έχει ο Εωσφόρος και  αυτό θα ερευνήσουμε στη συνέχεια. Σήμερα θα δούμε με την ομιλία μου μια άλλη προσέγγιση στο θέμα Εωσφόρος, πριν όμως ξεκινήσω την ομιλία  θα αναφέρω ένα Γραφικό γεγονός, που ανήκει στην αρχή της Γένεσης. Όλοι ξέρουμε τον κήπο της Εδέμ, όλοι ξέρουμε τον Αδάμ. Μέχρι σήμερα πιστεύαμε ότι ο Αδάμ προ της παρέμβασης του Εωσφόρου, ζούσε στον κήπο και έβλεπε τον Θεό, όμως σήμερα θα δούμε ότι και πριν την παρέμβαση του Εωσφόρου αν και ήταν στον κήπο, δεν ήταν όμως θεός, ας έβλεπε τον Θεό. Ήταν ναι μεν καθ΄εικόνα, δεν ήταν όμως καθ΄ομοίωση, δεν ήταν θεός. Θεός άρχισε να γίνεται όταν ο Εωσφόρος τον οδήγησε στην παράβαση, και τον παρότρυνε να παραβεί την εντολή. Εδώ συμπεραίνουμε ότι όλα ήταν σχεδιασμένα, σχεδιασμένη η εντολή από τον Θεό για να την παραβεί ο Αδάμ, σχεδιασμένη και η παρέμβαση του Εωσφόρου για να τον παροτρύνει να την παραβεί.

Εξάλλου εμείς είδαμε τον Υιό και Λόγο του Θεού του ζώντος στον επί γης βίο του να βγάζει δαιμόνια και να αποκαλύπτει τον διάβολο ότι κρύβεται μέσα στους ανθρώπους. Δεν θα μπορούσε ο Θεός να αποκαλύψει καθαρά στον Αδάμ ότι ο διάβολος μπήκε στον όφη, ή ότι σκέφτεται να μπει; Αφού όλα τα γνωρίζει, σίγουρα θα μπορούσε, όμως όσο ο διάβολος ενεργούσε στον Αδάμ και στην Εύα, ο Θεός ο οποίος είναι πανταχού παρών έλειπε από την συζήτηση, και ο λόγος διότι ήθελε να παραβεί ο Αδάμ την εντολή.

Η παράβαση τώρα, έκανε κακό ή καλό; Αποδεικνύεται και βάσει του ίδιου του Θεού, μετά τον έλεγχο στους πρωτόπλαστους από τον Θεό, ότι ο Εωσφόρος έπαιξε τον ρόλο να προχωρήσει ο άνθρωπος ένα στάδιο πιο κοντά στον Θεό. Εμείς ρωτάμε μήπως ο Εωσφόρος, για να εξελίξει το σχέδιό του ο Θεός, έπρεπε να κάνει τον κακό, μήπως και αυτή δεν θα μπορούσε να είναι μια αγαθή αποστολή; αφού ο ίδιος ο Θεός μετά την παράβαση φανέρωσε στον Αδάμ ότι: « ἰδοὺ Ἀδὰμ γέγονεν ὡς εἷς ἐξ ἡμῶν, τοῦ γινώσκειν καλὸν καὶ πονηρόν· καὶ νῦν μή ποτε ἐκτείνῃ τὴν χεῖρα αὐτοῦ καὶ λάβῃ ἀπὸ τοῦ ξύλου τῆς ζωῆς καὶ φάγῃ καὶ ζήσεται εἰς τὸν αἰῶνα.» Γεν. 3,22    

Στην Νέα Διαθήκη, ξέρουμε ότι ο Χριστός ερχόμενος στον κόσμο γκρέμισε κάθε μεσότοιχο που χώριζε τον Θεό από τον άνθρωπο, τον άνθρωπο από τον άνθρωπο, αλλά και τον διάβολο από τον Θεό. Μέχρι την ημέρα που ο Κύριος νίκησε τον διάβολο στην έρημο, η σχέση Θεού και διαβόλου, η σχέση ανθρώπου με άνθρωπο, αλλά και η σχέση του Θεού με τον άνθρωπο ήταν αβυσσαλέα, μέγα χάσμα. Μετά την έρημο που ο Κύριος νίκησε τον Εωσφόρο, αλλά και με το ανθρωποσωτήριο έργο του ο Χριστός, κατέστησε άλλες συνθήκες, αφού ένωσε τον Θεό με τον άνθρωπο, ένωσε τον άνθρωπο με τον άνθρωπο, και ένωσε και τον διάβολο με τον Θεό, αφού μέχρι τότε ο διάβολος ήταν εξολοθρευτής, ενώ μετά έγινε παιδαγωγός. Έχουμε ακούσει ότι «ο Θεός ον παραδέχεται παιδεύει και μαστιγεί και αν είστε χωρίς παιδεία άρα νόθοι είστε και ουχί υιοί».

Φεύγουμε από εδώ και πάμε σε ένα σημείο της Γραφής όπου αναφέρει, ότι ο διάβολος πιστεύει στον Θεό και φρίττει - εμείς δεν πιστεύουμε - και εδώ αφήνεται να εννοηθεί ότι και αυτός εργάζεται το θέλημα του Θεού, ίσως εν γνώση του, ίσως και εν αγνοία του, αυτό θα το δούμε στη συνέχεια. 

Πάμε σε εμάς σήμερα, αδέλφια μου αγαπημένα εν Κυρίω. Όλοι μας, στη ζωή μας από την ώρα που γεννιόμαστε ζητάμε αγωνιωδώς ένα πνευματικό αλλά και ένα καλύτερο βιοτικό επίπεδο, ανώτερο επίπεδο απ΄αυτό που σήμερα έχουμε. Μάλιστα όλοι μας κάθε φορά καλούμαστε να αφήνουμε πίσω μας κάτι που σήμερα έχουμε και θεωρούμε καλό, όταν συλλάβουμε ή βρούμε το καλύτερο. Έχει αποδειχθεί όμως ότι πιο εύκολα αφήνουμε πίσω μας το παλιό,  όταν πρόκειται για το υλικό στοιχείο, παρά για το πνευματικό. Δηλαδή, έχουμε έναν υπολογιστή, όταν μας δείξουν έναν καλύτερο θα θέλαμε να τον έχουμε, αυτό συμβαίνει σε όλα, σπίτι, αμάξι, τηλεόραση, γραφείο, στην ύλη. Στα πνευματικά όμως απεδείχθη ότι στερούμεθα εξέλιξης, λόγω ίσως πολλές φορές δογματικών εμποδίων, αφού ο άνθρωπος δεν μπορεί να διαφοροποιηθεί, και ο λόγος διότι θα δεχτεί αποστροφή, εμπαιγμό, κατηγορώ . Ή ίσως δεν ερευνούμε . Μάλιστα αν ανήκει θρησκευτικά σε αυστηρές δογματικές αρχές, ίσως να δεχτεί και τον θάνατο. 

Κύριε βοήθησε μας να ξεπερνάμε τα εμπόδια τα δογματικά και στο πνευματικό κομμάτι, να μπορέσουμε  να εξελισσόμαστε πνευματικά, ώστε να μπορέσουμε να φτάνουμε καθ΄εκάστη ημέρα πιο κοντά στην αγάπη.

Αδέλφια μου σήμερα θα ξεκινήσω με  ένα παράδειγμα, για να καταλάβουμε τι σημαίνει επίπεδο του Θεού, παρουσία Θεού στη ζωή μας. Αδέλφια μου για να μπορέσουμε να δημιουργήσουμε φίλους πολιτικούς θα πρέπει να γίνουμε πολιτικοί, ώστε να μπορούμε νόμιμα να συμμετέχουμε σε πολιτικές εξελίξεις. Για να συμμετέχουμε σε ένα υπουργικό συμβούλιο θα πρέπει να γίνουμε υπουργοί, για να συμμετέχουμε σε ένα προεδρικό κύκλο ως πρόεδροι μαζί με άλλους  προέδρους πολλών κρατών, θα πρέπει να γίνουμε πρόεδροι ενός κράτους.

Για να συμμετέχουμε ουσιαστικά σε ενα δογματικό πνευματικό επίπεδο της όποιας θρησκείας θα πρέπει να αποδεχτούμε τις αρχές της και να ακολουθήσουμε τον δρόμο που μας καθιστά ιερέα, ηγούμενο, δεσπότη κλπ. Για να συμμετέχουμε σε ένα σεμινάριο ιατρών θα πρέπει να γίνουμε γιατροί, για να συμετέχουμε σε έναν κύκλο πλούσιων ανθρώπων θα πρέπει να γίνουμε πλούσιοι, για να συμμετέχουμε στον κύκλο όλων των εφοπλιστών του κόσμου θα πρέπει να γίνουμε εφοπλιστές. Τώρα ρωτάμε: για να μπορέσουμε να συμμετέχουμε σε έναν κύκλο του Θεού, δεν θα πρέπει να γίνουμε θεοί; Φυσικά όλοι οι δρόμοι είναι ανοιχτοί, αρκεί να αποφασίσουμε πιο δρόμο θέλουμε να ακολουθήσουμε αλλά και να επικεντρωθούμε σε αυτόν ώστε να πετύχουμε τον στόχο μας. Και δεν μπορεί όλα όσα προείπα ότι για να ανήκουμε χρειάζεται να γίνουμε, ενώ στον Θεό να λέμε ότι είμαστε  του Θεού χωρίς να είμαστε, αφού δεν έχουμε εξουσία στη ζωή, στην αγάπη, στην ειρήνη, τη δικαιοσύνη, την ταπεινοφροσύνη. Αυτό πρέπει να το προσέξουμε. Ήρθε η ώρα μέσα από την υγιαίνουσα διδασκαλία, μέσα από το αγιαστήριο, να γίνουμε αυτό που λέμε. Αδέρφια μου για να πετύχουμε κάτι, το οτιδήποτε, χρειάζεται να επικεντρωθούμε σε κάποιο στόχο. Αν κάποιος επιλέξει να συμμετέχει σε οποιοδήποτε κύκλο χωρίς να έχει γίνει αυτό που εκπροσωπεί ο  κύκλος, αργά ή γρήγορα ο άνθρωπος αυτός θα προδοθεί θα περιφρονηθεί και θα πεταχτεί έξω αφού δεν πληρεί προϋποθέσεις.

Εμείς αδέλφια μου, αποφασίσαμε ότι θέλουμε να ανήκουμε στον κύκλο του Θεού, στο σχολείο του Θεού, όμως θα πρέπει να μην μας διαφεύγει ότι σε αυτό  το σχολείο του Θεού υπάρχουν στάδια αλλά και σκαλοπάτια, τα οποία ανεβαίνει ο κάθε άνθρωπος σιγά σιγά αφού πρώτα πληρεί τις προϋποθέσεις. Μάλιστα έχει το δικαίωμα κάποιος να παραμείνει στην ίδια τάξη πολλά χρόνια. Δηλαδή εάν ένας θέλει να ανήκει σε έναν πνευματικό κύκλο, σε μια εκκλησία -είναι ένα σκαλοπάτι αυτό, για να φτάσουμε στο θρόνο του Θεού - χωρίς να προχωρά πνευματικά, αυτό μπορεί εύκολα να το επιδιώξει, ακόμα και αν δεν είναι καθαρός,  διότι εδώ το έλεος του Θεού επισκιάζει τον άνθρωπο κάτω από όλες τις συνθήκες. Εάν ένας άλλος άνθρωπος θέλει να αφιερωθεί πιο πολύ και να γίνει ένας μοναχός ή ένας ποιμένας οποιαδήποτε εκκλησίας, θα πρέπει και αυτός να πληρεί προϋποθέσεις συγκεκριμένες, που τις καθορίζει το δόγμα η εκκλησία που θέλει να υπηρετίσει. Αν δεν τις πληρεί, ο ίδιος του ο εαυτός θα τον προδώσει.

Ερχόμαστε τώρα σε εμάς. Εμείς όλοι εδώ θέλουμε να γίνουμε κληρονόμοι Θεού, συγκληρονόμοι Χριστού, αλλά και συμμέτοχοι της δόξης αυτού του Θεού, ακόμα  θέλουμε να ανήκουμε στην φιλαδέλφεια την εκκλησία της αποκάλυψης. Καταλάβαμε ότι έχουμε την άδεια αφού συλλάβαμε όλα αυτά, να ανήκουμε δια της πίστεως και του σχετικού έργου που μας ενέπνευσε ο Θεός, όμως εκτός από την πίστη η οποία καθορίζει την αποστολή, θα απαιτηθεί και αφιέρωση. Απεδείχθη ότι για να μετέχεις ενός τέτοιου σκοπού θα χρειαστεί θα απαιτηθεί και  υπέρβαση, αφού απαιτείται καθαρισμός, αγιασμός, ζώσα πίστη, ταπείνωση, δικαιοσύνη Θεού, ειρήνη, αγάπη, χαρά, απαιτείται να έχουμε υγιαίνουσα διδασκαλία η οποία μας κάνει φιλάδελφους.

Όταν τώρα κάποιος φτάνει σε αυτά τα επίπεδα μέσα από τον όποιο χώρο και επιλέγει να ανήκει στην φιλαδέλφεια, τότε αυτός στη συνέχεια όταν ωριμάσει αρπάζεται από τον Θεό, όπως και σε κάθε κύκλο πνευματικό ή υλικό, όταν κάποιος πληρεί τις προϋποθέσεις  αρπάζεται από τους υπεύθυνους, αυτούς που έχουν την εξουσία του όποιου κύκλου τον καλούν να συμμετέχει.  Όλα ανήκουν σε έναν κύκλο, κάποιοι τον επεκτείνουν,  κάποιοι άλλοι τον κρατούν συγκεκριμμένο, κάποιοι όμως έχουν τη διαύγεια, την εξουσία, την ικανότητα να αγκαλιάζουν τον δημιουργό με ό,τι συνεπάγεται αυτό. Φυσική συνέπεια στη συνέχεια να αγκαλιάζουν το είναι του Θεού, να  αγκαλιάζουν γενικότερα όλη την δημιουργία όσοι θέλουν να ανήκουν στον κύκλο του Θεού . Μάλιστα αυτοί οι άνθρωποι που ανήκουν στον κύκλο του Θεού μπορούν  να διαμορφώνουν τον κύκλο, να τον ανοίγουν αλλά και να τον κατευθύνουν ώστε να χωρά τα πάντα και τους πάντες ο κύκλος τους, το μυαλό τους και ο λόγος διότι έχουν συλλάβει ότι όλα συνεργούν στο αγαθό τοις αγαπώσι τον Θεό. Δεν δογματίζονται αυτοί οι άνθρωποι, δεν απορρίπτουν κανέναν και τίποτα. Αλλά έχουν και την προσωπικότητά τους, έχουμε μιλήσει για την «ετερότητα».

Πάμε λίγο τώρα στους ανθρώπινους κύκλους, να δούμε πως δουλεύουν. Στον κύκλο των εφοπλιστών, για να συμμετέχεις θα πρέπει  να γίνεις εφοπλιστής, όταν γίνεις, συμβαίνει κατά παράξενο τρόπο κάτι: καλείσαι από τους εφοπλιστές, οι οποίοι αναγνωρίζουν  ότι είσαι και εσύ ένας εφοπλιστής αφού υπερέχεις σε πλούτο πολλών - αυτό είναι κίνητρο, πειστήριο ώστε να συμμετέχεις στον κύκλο τους. Αν τώρα είναι θρησκευτικός ο κύκλος ή δογματικός ο κύκλος, για να συμμετέχεις θα πρέπει να πληρείς τις προϋποθέσεις.  Πάλι και εδώ καλείσαι από τους αρχηγούς τον δογμάτων να τους υπηρετίσεις, και ο τρόπος είναι να ασπαστείς δημόσια τις αρχές τους ώστε να μπορείς να συμμετέχεις στον κύκλο τους, διότι έχεις σαν στόχο να ανήκεις εκεί. Φεύγουμε τώρα από εδώ , για να δούμε κάτι άλλο.

Έχουμε ακούσει για αυτούς που αρπάχτηκαν από τον Θεό.  Εδώ αφήνει να εννοηθεί ότι, οτιδήποτε  έχουμε επινοήσει, έρχεται από τον Θεό, αφού και ο ίδιος ο Θεός όταν πληρείς τις προϋποθέσεις σε καλεί να συμμετέχεις στην δική του δόξα, να συμμετέχεις στην δική του ζωή, η οποία έχει δύο είδη ανθρώπων: των κοιμηθέντων εν Κυρίω, αλλά και των ζώντων. Εδώ ο κύκλος του Θεού δεν σε υποχρεώνει να ανήκεις σε κάποιο συγκεκριμμένο κύκλο ή εκκλησία ή δόγμα, μπορείς και μόνος σου να συμμετέχεις αρκεί να πληρείς άνθρωπε τις προϋποθέσεις του αγιασμού. Εξάλλου ο Χριστός στην νέα Οικονομία  γκρέμισε κάθε μεσότοιχο που χώριζε τον Θεό από τον άνθρωπο με την παρουσία του. Κάποιοι στην Παλιά Διαθήκη χωρίς τον Χριστό, με την μεγάλη αγάπη στον Θεό-Πατέρα  μπήκαν στην χώρα των ζώντων.

Εμείς όλοι επιθυμούμε να ανήκουμε στους ζώντες. Στους ζώντες ξέρουμε ότι ανήκουν λίγοι άνθρωποι, ίσως και πολλοί, εμείς γραφικά γνωρίζουμε μερικούς.  Αυτοί  είναι: ο Μελχισεδέκ, ο Ενώχ, ο Μωϋσής, ο Ηλίας, ο Κύριος, η Παναγία μας, ο Ιωάννης ο θεολόγος, και πολλοί άλλοι οι οποίοι δεν αναφέρονται. Συμπεραίνουμε ότι για να ανήκουμε στον κύκλο της ζωής χρειάζεται υπέρβαση, και ο λόγος διότι πρέπει να απορρίψεις όλους τους άλλους κύκλους, κοσμικούς ή πνευματικούς, οι οποίοι έχουν στερεότυπα, εντάλματα ανθρώπων κλπ.

Εδώ σε αυτόν τον κύκλο της ζωής, για να μπεις, χρειάζεται μεγάλη αγάπη στον Θεό, στη Δημιουργία, στον άνθρωπο, χρειάζεται να μας διέπει ειλικρίνεια και αλήθεια, χρειάζεται αφιέρωση, χρειάζεται να γίνεις μέτοχος της ταπείνωσης ώστε να βρεις χάρη, για να γνωρίσεις τη Σοφία του Θεού. Κατόπιν στην συνέχεια καλείσαι από τον Θεό να συμμετέχεις στον κύκλο των ζώντων. Με αυτές τις προϋποθέσεις μπορεί να γίνει αρπαγή. Αδέλφια μου για  να περάσουμε στον κύκλο του Θεού που απαρτίζεται από ζώντες, χρειάζεται αγιαστήριο, χρειάζεται ο Λόγος του Θεού, χρειάζεται υγιαίνουσα διδασκαλία, χρειάζεται να γίνουμε διδακτοί Θεού. Όμως χρειάζεται και ο χρόνος, ο προδιαγεγραμμένος  χρόνος  για τον  καθένα μας.

Φεύγουμε τώρα από εδώ και πάμε να δούμε κάτι άλλο. Όλοι αυτοί οι κύκλοι που ανέφερα παραπάνω υπάρχουν σήμερα στον κόσμο μας, πολλούς τους εννοούμε, άλλους τους ακούμε ότι υπάρχουν αλλά δεν τους γνωρίζουμε, άλλους τους ζούμε αφού μετέχουμε. Εδώ αναρωτιόμαστε, ο κύκλος του Θεού των ζώντων που είναι; Συλλάβαμε ότι όπως υπάρχουν όλοι οι άλλοι κύκλοι στη γη, τους οποίους δεν γνωρίζουμε όλους, δεν συμμετέχουμε σε όλους,  έτσι θα υπάρχει και ο κύκλος του Θεού, των ζώντων και εδώ στη γη.

Αποδεικνύεται γραφικά αλλα και μυσταγωγικά ότι ο κύκλος του Θεού, ο κύκλος των ζώντων, υπάρχει και αυτός στη γη, αλλά ανοίγει σε αυτόν όταν ο Θεός το θέλει, και για κάποιον που αυτός θέλει, όταν κάποιος πληρεί τις προϋποθέσεις του Θεού, της ζωής. Σίγουρα το κάλεσμα είναι για όλους, όμως δεν πληρούν όλοι τις προϋποθέσεις, θυμάστε τον Ενώχ -  αυτός αγάπησε τον Θεό πολύ και ηρπάχθη, ζει μέχρι σήμερα άφθαρτος, αθάνατος. Ο Ηλίας, εκεί που περπατούσε με τον  Ελισσαίο, άρμα Κυρίου πυρός τον άρπαξε μπροστά από τα μάτια του Ελισσαίου, μάλιστα ένας βασιλιάς μετά πολλά χρόνια  -ο οποίος δεν πληρούσε τις προδιαγραφές του Θεού αλλά είχε φτάσει στο αξίωμα να είναι βασιλιάς του Ισραήλ-  έλαβε ένα γράμμα από τον Ηλία ο οποίος τον συμβουλεύει κάποια θέματα ώστε να ζει εν Κυρίω και σύμφωνα με τον νόμο.

«10 Και απέστη από Ιούδα Εδώμ έως της ημέρας ταύτης· τότε απέστη Λομνά εν τω καιρώ εκείνω από χειρός αυτού, ότι εγκατέλιπε Κύριον τον Θεόν των πατέρων αυτού· 11 και γαρ αυτός εποίησεν υψηλά εν ταις πόλεσιν Ιούδα και εξεπόρνευσε τους κατοικούντας εν Ιερουσαλήμ και απεπλάνησε τον Ιούδαν. 12 και ήλθεν αυτώ εν γραφή παρά Ηλιού του προφήτου λέγων· τάδε λέγει Κύριος Θεός Δαυίδ του πατρός σου…» (Β΄ Παραλειπομένων 21/κα).

 

Εδώ περιγράφεται, ότι ο Ηλίας έστειλε μια επιστολή προς τον Ιωράμ, βασιλιά του Ιούδα, όπου τον επέκρινε για την ασεβή του πορεία. Όμως το ειδικό ενδιαφέρον αυτής της επιστολής, είναι ότι ο Ηλίας την έστειλε ΜΕΤΑ την ανάληψή του. 

 

Εμείς ρωτάμε τώρα πως είναι δυνατόν ο Ηλίας να είναι στους ουρανούς και από εκεί να γράφει γράμμα όπως οι άνθρωποι, μια επιστολή στον βασιλιά και να το στέλνει με ταχυδρόμο! Μάλιστα μετά πολλά χιλιάδες χρόνια τον συναντάμε στην Μεταμόρφωση μαζί με τους μαθητές.  Στην Μεταμόρφωση συναντάμε τον Μωυσή, τον Ηλία, τον Πατέρα Θεό, τον Κύριο. Ένας άλλος ο οποίος αρπάχθη, ήταν ο Μωϋσής, ο οποίος ανέβηκε σε ένα βουνό και χάθηκε μέχρι την ημέρα της Μεταμόρφωσης, όπου τον παρουσίασε ο Κύριος και αυτόν, να συνομιλεί με τους μαθητές του.

Φεύγουμε από εδώ και πάμε να δούμε την στιγμή όπου ο Κύριος μετά το εκούσιο πάθος, πήγε σε ενα βουνό όλοι ξέρουμε έξω από το Ισραήλ, και ενώπιον πεντακοσίων αδερφών ανέβαινε προς τον ουρανό. Δεν υπάρχει όμως ουρανός και γη έχει αποδειχθεί, είναι το άπειρο, εντός του χώρου και εκτός του χώρου και όλα ανήκουν στον ουρανό. Μάλιστα οι άγγελοι είπαν ότι θα ξανάρθει:

«Άνδρες Γαλιλαῖοι, τί ἑστήκατε ἐμβλέποντες εἰς τὸν οὐρανόν; οὗτος ὁ ᾿Ιησοῦς ὁ ἀναληφθεὶς ἀφ᾿ ὑμῶν εἰς τὸν οὐρανόν, οὕτως ἐλεύσεται, ὃν τρόπον ἐθεάσασθε αὐτὸν πορευόμενον εἰς τὸν οὐρανόν». Πράξεις Αποστόλων κεφ.1 στ.11

Σίγουρα ο Κύριος δεν έμεινε στον ουρανό αλλά κάπου κατέβηκε, αφού μετά λίγο χρονικό διάστημα δίνει αποστολή στον Παύλο.  Ο ίδιος ο Κύριος είπε στους μαθητές ότι «εγώ θα είμαι μαζί σας πάσας τάς ημέρας της ζωής σας». Στον Παύλο  είπε: «Σαούλ, Σαούλ τι με καταδιώκεις;» Ο Παύλος ρωτά: «τις είσαι Κύριε;» και ο Κύριος απάντά: «Εγώ είμαι αυτός, τον οποίον συ καταδιώκεις». Πέρα από αυτό το περιστατικό έχουμε και ένα άλλο, το οποίο αναφέρεται στην παράδοση από τον βίο του απόστολου και μαθητή του Κυρίου τον Θωμά, όπου αναφέρεται ότι ο ίδιος ο Κύριος τον πούλησε στην Ινδία, ως αρχιτέκτονα ώστε να κατασκευαστεί ένα πολύ μεγάλο παλάτι στον βασιλιά, και ξέρουμε όλοι το έργο του, πως κατάφερε να βάλει τον Χριστό στην χώρα αυτή. Και το τι έφτιαξε στον βασιλιά της χώρας τον οποίο τον κέρδισε με την δύναμη του Θεού και με θαύματα μεγάλα, ώστε να ανήκει στο βασίλειο και στην αγάπη του Θεού, αφού του έφτιαξε πνευματικό παλάτι στους ουρανούς, νοερά.

Μετα από πολλά χρόνια βλέπουμε τον Κύριο να εμφανίζεται στον Ιωάννη στην Πάτμο, λέγοντας «Εγώ είμαι το Α και το Ω,  η αρχή και το τέλος ». Αυτά είναι τα αρχικά της Ελληνικής αλφαβήτου. Ο Κύριος ήταν Γαλιλαίος, η Γαλιλαία ήταν Ελληνική αποικία, το όνομα του ήταν Ελληνικό, τον έλεγαν Εμμανουήλ, Μανώλη, την μητέρα του την έλεγαν Μαρία, τον Κηφά που ήταν Εβραίος    του άλλαξε όνομα και τον έκανε Πέτρο, Ελληνικό και αυτό, τον Σαούλ που ήταν Εβραϊκό το άλλαξε τον ονόμασε Παύλο, οι μαθητές του οι περισσότεροι είχαν Ελληνικά ονόματα Ανδρέας, Φίλιππος, Ιωάννης, Ιάκωβος. Την διαθήκη του ο Θεός δια Πνεύματος Αγίου, διαμέσου των Αποστόλων, την έγραψε στην αρχαία Ελληνική, η Ελλάδα σήμερα είναι Χριστιανική, παντού μαρτυρείται η παρουσία του Θεού, αυτό αφήνει να εννοηθεί ότι η Ελλάδα θα παίξει πρωταρχικό ρόλο. Οι Έλληνες πιστεύω θα κυρήξουν εν δυνάμει το Ευαγγέλιο της Βασιλείας, επαγγελία η οποία λαμβάνει χώρα, κυρήττουμε την ενότητα μέσα από την ετερότητα, κυρήττουμε την κατάργηση του θανάτου, κυρήττουμε το αγιαστήριο, δημιουργούμε υγιαίνουσα διδασκαλία. Εξάλλου όταν οι Έλληνες ζήτησαν τον Χριστό, ο Κύριος είπε τα πιο βαρυσήμαντα λόγια: «Ήλθε η ώρα να δοξαστεί ο Υιός του Θεού».

Αδέλφια μου, η χώρα όπου ο Θεός ζει μαζί με τους λελυτρωμένους μπορεί να υπάρχει παντού, γιατί όμως να μην υπάρχει και στη γη, γιατί να μην είναι και στη γη; Και γιατί να μην έχουν και αυτοί όλοι οι ζώντες τον δικό τους τρόπο ζωής, τον δικό τους κύκλο όπου συνεδριάζουν και  συνεχίζουν να εργάζονται την εξέλιξη αλλά και την αναγέννηση του ανθρώπινου γένους, την εξέλιξη και την αναγέννηση   του ανθρώπου του Θεού, τον οποίον ακόμα δεν μπορούν πολλοί να τον ανακαλύψουν, ακόμα ούτε και οι πνευματικοί, αφού ανήκουν ακόμα στους δικούς τους κύκλους και όχι στον κύκλο του Θεού ο οποίος συγκλίνει στην φιλαδέλφεια. Αλλά ούτε και οι επιστημονικοί φορείς μπορούν να τον ανακαλύψουν αφού η δική τους εξέλιξη ( του κύκλου του Θεού) υπερβαίνει κάθε ανθρώπινη νόηση. Ενθυμούμεθα τον Κύριο, περπατούσε στη θάλασσα, έβγαινε έξω από το δωμάτιο ενώ ήταν όλα κλειστά, έστειλε τους μαθητές σε ένα νησί και τον βρήκαν απέναντι, άρα υπερβαίνει ο κύκλος του Θεού την νοημοσύνη των ανθρώπων, δεν μπορούν εύκολα οι άνθρωποι να αντιληφθούν τον Θεό κι ας είναι δίπλα τους. Δεν μπορούν οι άνθρωποι να αντιληφθούν τον κόσμο του Θεού, τον κόσμο των ζώντων.

Ο κόσμος του Θεού των ζώντων, απλά, δεν ανακαλύπτεται, διότι μόνο  αποκαλύπτεται σε όσουν πληρούν τις προϋποθέσεις, ώστε να συμμετέχουν ζώντες σε αυτόν. Εξάλλου δεν θα μπορούσε ο Θεός να ασφαλίσει αυτόν τον χώρο, ώστε να μην γίνεται αντιληπτός, παρά μόνο από όσους αυτός ο Θεός θέλει, ή μάλλον από όλους αυτούς τους οποίους θέλει να μετέχουν αν φυσικά πληρούν τις προϋποθέσεις; Άλλωστε και οι άνθρωποι δεν διασφαλίζουν τον δικό τους κύκλο και βάζουν σε αυτούς όποιον μόνο πληρεί τις δικές τους αρχές; Εξάλλου πως νομίζετε ότι συνεχίζει να γίνεται αντιληπτός ο Θεός στους ανθρώπους σήμερα αν δεν υπήρχε; Αφήνεται να εννοηθεί ότι συνεχίζουν οι ζώντες να ζουν και οι άγγελοι του Θεού και να ενεργούν στο ανθρώπινο γένος, το οποίο μάλιστα έχει να μας παρουσιάσει μαρτυρίες πολλών ανθρώπων οι οποίοι γνώρισαν εν μέρει τον Θεό και έκαναν μαζί του ένα έργο εξέλιξης και αναγέννησης μέσα στο ανθρώπινο γένος. Πως εξελίσσεται ο Χριστιανισμός, πως εξαπλώνεται, πως σιγά σιγά γίνεται πιο κατανοητός αν κάποιος δεν τον τρέφει;

Αδέλφια μου είναι δυνατόν ο Θεός να μην μπορεί να υπερασπιστεί την ύπαρξη του, το έργο που εργάστηκε μέσω του Υιού του ώστε και μετά δυό χιλιάδες χρόνια να αποδεικνύει την παρουσία του, και να εκπληρώνει επαγγελίες αλλά και το σχέδιό του! Εμείς πως βρεθήκαμε στο σχέδιο του, πως εργαζόμαστε αν αυτός δεν υπάρχει; Το ότι εργαζόμαστε πνευματικά φανερώνεται διότι αυτός θέλησε να μας βγάλει από τους κλειστούς κύκλους και να μπούμε στον κύκλο τον δικό του, ο οποίος αγκαλιάζει όλους τους άλλους.

Εξάλλου δεν είναι δυνατόν, και δεν μπορεί άνθρωπος να κάνει όλα αυτά που έκαναν οι προλαληθέντες πνευματικοί χωρίς την παρουσία του Θεού, αλλά ούτε και εμείς θα μπορούσαμε σήμερα να κάνουμε αυτό που κάνουμε, αφού το έργο μας δεν είναι συμβατό με ό,τι μέχρι χτες ξέραμε, αλλά υπερβαίνει την πνευματική λογική των πνευματικών εκκλησιών και μας οδηγεί στην εκκλησία του μέλλοντος αιώνα,  την Φιλαδέλφεια.

Αποδεικνύεται  λοιπόν ότι ο Θεός ζει εδώ στη γη ( άλλος τον βλέπει κι άλλος όχι, για άλλον είναι στον ουρανό μακριά, για άλλον πολύ κοντά, ανάλογα τον καθαρισμό ) και εξελίσσει αυτή και το πλήρωμα αυτής, ώστε να μας οδηγήσει με επίγνωση πλέον στον  κήπο της Εδέμ, στη χαμένη πατρίδα.

Αδέλφια μου, αν ο Θεός δεν ζει στη γη, τότε πως παρέμβαινε, πως  συναντούσε τον Αδάμ, πως περπατούσε ανάμεσα στις φυλλωσιές και τον έψαχνε, πως τον καλούσε και του φώναζε «Αδάμ Αδάμ που είσαι Αδάμ;» Πως πάλι εμφανίστηκε στην βάτο, πως φανερώθηκε στον Μωϋσή τον οποίον  έβαλε ανάμεσα σε δύο βράχους και πέρασε και είδε την δόξα του αλλά και την πλάτη του; Πως γέννησε Υιό, τον οποίον γνώρισαν οι μαθητές του λέγοντας στη συνέχεια ότι:  «εθεασάμεθα την δόξα αυτού, δόξα ως μονογενή παρά του Πατρός πλήρης Πνεύματος και αληθείας». Στην συνέχεια πως κατέβηκε σε νεφέλη και μίλησε στους μαθητές του Υιού του, στο όρος Θαβώρ, λέγοντας μέσα από την νεφέλη: «ούτος είναι ο Υιός μου ο αγαπητός εις τον οποίον ευαρεστήθην» ;

Αδέλφια μου όπως ο Θεός μιλούσε πάντα, έτσι μιλά και σήμερα σε όλους εμάς. Αυτός μας κάλεσε, και αυτός μας εξελίσσει, ώστε στη συνέχεια να κηρύξουμε εν δυνάμει το Ευαγγέλιο της Βασιλείας. Αδέλφια μου ας αποφασίσουμε σήμερα να μπούμε στον κύκλο του Θεού  και όχι στον κύκλο των ανθρώπων και ο τρόπος είναι  η αφιέρωση, η αλήθεια,  το αγιαστήριο, η Σοφία του Θεού, η υγιαίνουσα διδασκαλία της Φωνής Θεού.  Πρέπει να καταλάβουμε και να γνωρίσουμε ότι  με τα ψέματα, κανένας κύκλος δεν θα μας δεχτεί, μόνοι μας θα πεταχτούμε έξω, πόσο μάλλον να συμμετέχουμε στον κύκλο του Θεού, ο οποίος αγκαλιάζει με την Σοφία του όλη την δημιουργία.

Σήμερα ο Πατέρας μέσω όλων ημών ζει ανάμεσα μας, και γίνεται αιτία να υπηρετούμε όλοι μας  την δική του αλήθεια, η οποία συγκλίνει στη ζωή, στον αγιασμό, στον καθαρισμό, στο έλεος, στους καρπούς, στα χαρίσματα, στα σημεία, στην ετερότητα, στην φιλαδέλφεια.

Αδέλφια μου είναι σίγουρο και πρέπει να τo προσέξουμε ώστε το δικό μας ψέμα να μην γίνει αιτία να απέχουμε από την οικογένεια του Θεού, ειδικά να μην απέχουμε από τον κύκλο του Θεού, ο οποίος μας καλεί να γίνουμε αλήθεια. Αν λοιπόν ήρθε για όλους εμάς η ώρα να μπούμε σε μια οικογένεια πνευματική και να επιλέξουμε έναν κύκλο, ας επιλέξουμε τον κύκλο του Θεού, ας επιλέξουμε να γίνουμε θεοί, τους άλλους τους κύκλους λίγο ή πολύ όλοι μας τους έχουμε ζήσει. 

Ας πάμε τώρα στα βάθη του Θεού, ώστε να γνωρίσουμε την αρχή και το τέλος όλης της Σοφίας του Θεού. Αδέλφια μου γνωρίζουμε ότι ο Θεός είναι ο Δημιουργός όλου του κτιστού και άκτιστου κόσμου, δεύτερον, ο Πατέρας Θεός από την ώρα που δημιούργησε τον κόσμο, αφήνεται να εννοηθεί ότι απεφάσισε να φανερώσει το μυστήριο που τον διέπει, κατά τον ορισμένον χρόνο, το οποίο δεν μπορεί να γίνει κατανοητό παρά μόνο από τον άνθρωπο των εσχάτων χρόνων, ο οποίος θα είναι ο κατά Θεό αναγεννημένος άνθρωπος. Και ξέρουμε ότι άνθρωπος Θεού γίνεται κάποιος με την αναγέννηση, την σπουδή, τη δική του Σοφία, ώστε στη συνέχεια να καταλήξουμε να γίνουμε παιδιά Θεού.

Αδέλφια μου σήμερα ήρθε η ώρα  ο Θεός να αποκαλύψει σε όλους μας το πρώτο μέρος του σχεδίου του. Αυτό είναι να κάνει όντα σαν τον εαυτο του. Όχι κατώτερα,  αλλά κατ΄εικόνα και καθ΄ομοίωση. Το δεύτερο μέρος στο σχέδιο του είναι ότι πρέπει να διδάξει καλό και κακό, αφού ο ίδιος στην Γένεση αναφέρει, μετά την σχεδιασμένη πτώση, ότι: «τώρα Αδάμ έγινες ως εις εξ ημών, του γιγνώσκειν καλόν και πονηρόν». Εδώ συμπεραίνουμε. μετά πολλών χρόνων, ότι δεν πρόκειται για πτώση, αλλά για ένα στάδιο εξύψωσης του ανθρώπου, σε Θεό. Εξάλλου το τρίτο σχέδιο του Θεού οδηγεί μέσω του Παρακλήτου στην θέωση του ανθρώπου. Έτσι καταλήγουμε στην εκπλήρωση της επαγγελίας, να γίνουμε κατ΄εικόνα και καθ΄ομοίωση.

Φεύγουμε από εδώ και πάμε στον κήπο της Εδέμ, όπου  βλέπουμε τον Θεό να ζει και να συνδιαλέγεται με τον Αδάμ. Ο Αδάμ ήταν ο πρώτος άνθρωπος που νομοθετούνταν από τον Θεό. Μετά την πτώση βλέπουμε, ότι έξω από τον χώρο της Εδέμ υπάρχει και άλλος κόσμος, τον οποίον ο Θεός τον έκρυψε από τον Αδάμ, όμως  μετά από χρόνια βλέπουμε ότι ο Κάϊν αφού σκότωσε τον αδελφό του, έφυγε από τον χώρο του Θεού και καθώς ταξίδευε την γη, συνάντησε τη  χώρα Γωδ. Εδώ βλέπουμε ότι υπήρχαν και άλλοι άνθρωποι οι οποίοι δεν νομοθετούνταν από τον Θεό, δεν τον ήξεραν τον Θεό, αυτοί νομοθετούνταν από την φύση, από τα ζώα, λέγονταν ειδωλολάτρες, από εκεί προέρχεται και ο Αβραάμ, ο οποίος συνάντησε τον Θεό και άρχισε να νομοθετείται απ΄αυτόν.

Κατανοούμε ότι και αυτό ανήκει στην Σοφία του Θεού, διότι η ανακάλυψη του Κάϊν, έπαιξε το ρόλο ώστε να βρεθούν οι λαοί αυτοί που ήταν γύρω από την Εδέμ αλλά δεν γνώριζαν τον Θεό, δεν νομοθετούνταν από τον Θεό, με φυσική συνέπεια να σμίξουν μεταξύ τους, οι άνθρωποι του Θεού με τους υιούς των ανθρώπων. Η ένωση αυτή μας δίδαξε ότι η μη νομοθέτηση υπό του Θεού στεγάζει την αμαρτία αλλά και τον θάνατο, αυτό διδαχτήκαμε από την ένωση, ότι η αμαρτία, η άγνοια γεννά τον θάνατο.

Ας πάμε τώρα στην Καινή Διαθήκη.

Υπάρχει στην Καινή Διαθήκη μια πολύ παράξενη τοποθέτηση του Απ. Παύλου στην προς Ρωμαίους επιστολή του, η οποία σκανδαλίζει πολλούς Χριστιανούς μη αναγεννημένους, οι οποίοι δεν αντιλαμβάνονται το σχέδιο του Θεού, αφού οι περισσότεροι θέλουν τον Θεό μόνο ως αγάπη, με την έννοια ότι αγάπη για αυτούς είναι όλο να τους κάνει τα χατήρια, να τους συγχωρεί, να τους δίνει, χωρίς ποτέ να τους διαπαιδαγωγεί. Ενώ για μένα στην αγάπη ανήκει όπως το φως και το σκοτάδι, στην αγάπη ανήκει η ζωή αλλά και ο θάνατος, στην αγάπη ανήκει ο αγιασμός αλλά και η αμαρτία, με την προϋπόθεση να γεννά διάκριση, αναγέννηση, εξέλιξη ζωή. Στην αγάπη ανήκει για μένα η χοϊκή υπόσταση του ανθρώπου αλλά και η θέωση, η οποία το ξανατονίζω  να μην καταλήγει σε απώλεια. Δηλαδή, κάνουμε το λάθος, αλλά καλούμαστε από τον Θεό  για να το διορθώσουμε, να αναγεννηθούμε και να σπουδάσουμε και από τα δυο. Έτσι γίνεσαι Θεός.

Μας φανερώνει δια Πνεύματος Αγίου ο απ. Παύλος, τα εξής: «ποιος είσαι εσύ, μας λέει που αντιμιλάς στον Θεό; Μήπως το πλάσμα θα πει σ' αυτόν που το έπλασε: Γιατί με έπλασες έτσι; Ή, δεν έχει εξουσία ο κεραμέας επάνω στον πηλό, από το ίδιο μίγμα να κάνει το ένα μεν σκεύος για χρήση τιμητική, το άλλο δε για χρήση ευτελή» (Προς Ρωμαίους 9: 18-21)

Εδώ λοιπόν αφήνεται να εννοηθεί ότι για να δημιουργηθεί αναγέννηση θα πρέπει να υπάρχουν στον κόσμο χρήσιμα σκεύη αλλά και ευτελή, με την μόνη διαφορά ότι αυτά αλλάζουν θέση, γι΄αυτό ο Κύριος τόνισε το «μην κρίνετε ίνα μην κριθείτε». Όλοι οι άνθρωποι κάποιες στιγμές είμαστε καλοί και κάποιες στιγμές γίναμε οι κακοί, ανάλογα τις συνθήκες. Εδώ βλεπουμε το μεγαλείο του Θεού στο θέμα καλό και κακό γιατί αυτό μας σπούδασε,  το θέμα είναι πόσοι επέλεξαν την μετάνοια, την αναγέννηση ώστε να μείνουν μέσα από επίγνωση Θεού καλοί, αγαθοί. Και πόσοι μπερδεύτηκαν και δεν μπόρεσαν να επανεντάξουν τον εαυτό τους στη ζωή, ώστε η διαπαιδαγώγηση να καταλήξει  σε ευλογία.

Πάμε πάλι πίσω στην Γένεση.  Βλέπουμε τον Θεό να μιλά στον Αβραάμ ο οποίος ήταν ειδωλολάτρης και αναρωτιόμαστε: δεν θα μπορούσε να μιλήσει σε όλους τους ειδωλολάτρες; Σίγουρα θα μπορούσε. Όταν λοιπόν μιλάς σε έναν και όχι σε όλους, πάει να πει ότι έχεις σχέδιο, εμείς οι άνθρωποι πολλές φορές για συμφέροντα μιλάμε μυστικά, ενώ τα σχέδια του Θεού απεδείχθη ότι είναι προς  αναγέννηση, εξέλιξη, αλλά και θέωση του ανθρώπου, και αυτό είναι πέρα από την φαντασία του καλού. Στον κόσμο που ζούμε, αν ένας είναι διευθυντής ή πρόεδρος, γενικά αν είναι κάτι, δεν θέλει κανέναν στα πόδια του, ενώ ο Πατέρας θέλει να μας κάνει θεούς, γι΄αυτό με την εκπαίδευση, κρύβεται για ένα χρονικό διάστημα από έναν ή από ολους. Έχει αποδειχθεί, από πολλούς κρύβεται, σε άλλους φανερώνεται κάποια χρονική περίοδο, άρα αφήνεται να εννοηθεί ότι υπάρχει σχέδιο αναγέννησης, το οποίο γίνεται κατανοητό από τους ανθρώπους που έχουν προορισμό σωτηρίας, ενώ  άλλοι απλώς δημιουργούν θεό στα μέτρα τους και άλλοι δημιουργούν έναν θεό κακό ο οποίος προσωποληπτεί.

Εγώ πάντως το βλέπω έτσι, Θεός ο οποίος αναγεννά, εξελίσσει, δημιουργεί οικογένεια. Και αφού όλοι είναι κάποια χρονική περίοδο καλοί ή κακοί, αποκαλύπτουμε εδώ την δικαιοσύνη του Θεού. Το μόνο κακό που συμβαίνει με πολλούς ανθρώπους είναι ότι πολλές φορές  οι κακοί σκληραίνουν και μένουν αμετανόητοι. Πάλι και αυτό είναι στοιχείο-ιδιότητα του Θεού όμως, γιατί κάποιοι πρέπει να γνωρίσουν κάτι,  είναι σχετικό.

Ας πάμε στην Έξοδο. Εδώ βλέπουμε στα εκατομμύρια παιδιά που γεννιούνται, παίρνει ένα, το περνάει από τον Νείλο και φτάνει στο σπίτι του Φαραώ, ενώ χιλιάδες άλλα πετιούνται στον Νείλο. Ξέρουμε την ιστορία -  αυτό το παιδί το καλεί στο όρος, εκεί του κάνει την παρουσία του και του λέει να πάει στον Φαραώ. Στην συνέχεια βλέπουμε τον Μωϋσή να δίνει εντολές στον Φαραώ, ο Φαραώ να σκληραίνει, στοιχείο το οποίο ο Θεός το είχε πει στον Μωϋσή: «θα σκληρύνω τον Φαραώ, και εξαιτίας της σκλήρυνσης του Φαραώ θα πέφτουν πληγές». Κι ο λόγος είναι, γιατί τότε έπρεπε οι άνθρωποι να γνωρίσουν τον Παντοδύναμο Θεό, την παντοδυναμία Του. Μετά γνώρισαν το δεύτερο πρόσωπο την αγάπη, την ειρήνη, την δικαιοσύνη... Εδώ ρωτάμε, δεν μπορούσε ο Θεός να πάει στον Φαραώ ο ίδιος και να του κάνει την παρουσία του να τους αφήσει ελεύθερους; Θα μπορούσε. Διότι στην περίπτωση του Αβραάμ, που στον Φαραώ άρεσε η γυναίκα του και   όταν ρώτησε του είπαν ότι είναι αδελφή του, στην συνέχεια  όταν απεδείχθη το ψέμα, αμέσως ο Φαραώ την επέστρεψε και έφυγαν όλοι ικανοποιημένοι. Αν λοιπόν ο Θεός στην περίπτωση του Μωϋσή δεν σκλήραινε τον Φαραώ, αυτό δεν θα δίδασκε ποτέ κανέναν τις ιδιότητες του Θεού, την παντοδυναμία του, το καλό και το κακό- ή το ότι αυτός μας σκληραίνει, και αυτός μας ελεεί με σκοπό την σπουδή.

Φεύγουμε και πάμε στην γέννηση του Κυρίου όπου ο Ηρώδης σκότωσε 14 χιλιάδες παιδιά, ενώ το δικό του, με ένα όνειρο, το φρούρησε. Και  τώρα πάμε στην Γένεση, στην Δημιουργία, που εδώ λέγεται ότι οι άγγελοι δημιουργήθηκαν πριν την Δημιουργία, μαζί με αυτούς και ο Εωσφόρος, ο οποίος ήταν μαζί με τον Θεό ο μεγαλύτερος ο ενδοξότερος άγγελος, για τον οποίον γράφει ο Ησαΐας: "Πως έπεσες από τον ουρανό, Εωσφόρε, τέκνο της αυγής!"

Μάλιστα στην Γένεση μέχρι να δημιουργηθεί ο Κήπος της Εδέμ, δεν τον βλέπουμε  τον Εωσφόρο πουθενά, όμως βλέπουμε μέσα στον Κήπο κάποιο πνεύμα να κάνει την παρουσία του μέσα από τον Όφη και να μιλάει στους πρωτόπλαστους ενάντια του Δημιουργού. Εδώ αφήνεται να εννοηθεί ότι ο Εωσφόρος είχε ήδη φύγει από τον Θεό, ας πούμε ότι είχε ήδη πέσει, όταν συνέλαβε το σχέδιο του Θεού, το οποίο είχε σκοπό να δημιουργήσει νέα όντα με περισσότερες ιδιότητες από τους αγγέλους, ώστε το νέο ον να γίνεται με την εξέλιξη Θεός, κάτι που οι άγγελοι δεν μπορούν να πετύχουν ποτέ, όμως μπορούν να απολαμβάνουν την θέωση και να ζουν εν ειρήνη με τον Θεό, έχοντας έναν άλλον ρόλο μέσα στην δημιουργία. Εδώ λοιπόν, έχοντας λογική οι άγγελοι, θα πρέπει να δημιουργήθηκε η ρήξη με τον Εωσφόρο, ή αν δεν δημιουργήθηκε ρήξη σημαίνει ότι όλα ανήκουν στο σχέδιο του Θεού, έπρεπε να σπουδάσει το καλό και το κακό, διότι και τα δυό είναι του Θεού.

Ακόμα εμείς σήμερα συμπεραίνουμε ότι σαν άγγελος, αν έπαθε πτώση, δεν ήταν τέλειος, σπουδασμένος από τον Θεό και ολοκληρωμένος πνευματικά,  δεν είχε δηλαδή την ικανότητα να αναγνωρίσει και να δεχτεί με απλότητα το θέλημα του Θεού, να δεχτεί απλά το θέλημα του και να χαίρεται για την παρουσία του στην δημιουργία, αφού και αυτός δημιουργήθηκε από τον Θεό, την παρουσία του την χρωστά στον Θεό. Όπως τα παιδιά λόγω της άγνοιας, ενώ χρωστούν την παρουσία τους στους γονείς δεν τους αναγνωρίζουν και συνέχεια γκρινιάζουν μαζί τους ή και τους απορρίπτουν, μόνο όταν γίνουν γονείς καταλαβαίνουν πολλές φορές το λάθος τους αλλά είναι αργά.

Αν λοιπόν αναγνωρίσεις τον Θεό ως γεννήσαντα οργανισμό, τότε εμπιστεύεσαι, ειρηνεύεις, ζεις ευχάριστα. Μόνο με αυτόν τον τρόπο μπορείς να δεχτείς στην συνέχεια, με απλότητα το θέλημα του Θεού,  στοιχείο το οποίο το βλέπουμε σε πολλούς που δεν έχουν αναγεννηθεί, με αποτέλεσμα  πάντα να μπλέκουν και να οδηγούνται σε αδιέξοδα. Μάλιστα και πολλοί που ακολουθούν τους πεπτωκότες αγγέλους έχουν και αυτοί, την ανικανότητα να αναγνωρίζουν τον Πατέρα ως Δημιουργό των πάντων. Μπορεί όμως να συμβαίνει και κάτι άλλο : εάν ο Εωσφόρος μέσα από επίγνωση, μέσα από γνώση ανέλαβε να παίξει τον ρόλο αυτό για να αναγεννηθεί, αφού ο Χριστός  στη συνέχεια γκρέμισε τον μεσότοιχο της έχθρας και μεταξύ Θεού και ανθρώπου, και μεταξύ ανθρώπου με άνθρωπο, αλλά και Θεού κι ανθρώπου με τον διάβολο, αφού τον κατέστησε  παιδαγωγό.

Αδέλφια μου μετά την πτώση των Πρωτοπλάστων, για αιώνες χάνεται πάλι ο Διάβολος, ή μάλλον τον άφησε ο Θεός να κρύβεται, μέσα στους ανθρώπους, χωρίς να καταλαβαίνουν ακόμα και οι άνθρωποι του Θεού την παρουσία του. Για αιώνες κρύβονταν στους ανθρώπους, έτσι οι άνθρωποι ό,τι συνέβαινε νόμιζαν ότι είναι το θέλημα του Θεού, το οποίο  ήταν το θέλημα Του, μόνο που όταν ήταν αρνητικό δεν μπορούσαν να καταλάβουν ότι άνηκε στη Σοφία του Θεού – γιατί μέσα από όλα αυτά κάποιοι διδάσκονται σήμερα, σπουδάζουν- και ο λόγος δεν ήταν μόνο ότι είχε κρυφτεί ο Εωσφόρος αλλά είχε κρυφτεί και ο Θεός στην Παλαιά Διαθήκη. Πολλά εντάλματα ανθρώπων, πολλές αγγελικές φωνές υπήρχαν, για αιώνες…. Μέχρι που μια μέρα  έστειλε το παιδί Του στη γη, μέσα στην αγνή κοιλία της Παρθένου Μαρίας γεννήθηκε  Υιός σαρκωθέντας, ο οποίος κήρυξε το Ευαγγέλιο της Βασιλείας,  έφερε την μετάνοια, το έλεος.

Η μετάνοια, το έλεος, μετατρέπει το κακό –το υποτιθέμενο κακό- σε καλό, έτσι ο άνθρωπος γνωρίζει καλό και κακό και έχει την δυνατότητα με το έλεος, με την αναγέννηση  να επανεντάξει συνειδητά μέσα από την ελεύθερη βούλησή του, τον εαυτό του στο καλό, έτσι δημιουργείται  αναγέννηση.

Με αυτόν τον τρόπο όλα τα έργα του Θεού γίνονται δόξα Θεού, αλλά και τα έργα του πονηρού γίνονται δόξα για αναγέννηση, αφού, ακόμα και οι άνθρωποι του Θεού προέβαιναν σε ενέργειες οι οποίες οδηγούσαν σε αντιπαλότητες, ήταν εξάλλου φυσικό αφού ο Θεός δεν είχε ολοκληρώσει το σχέδιο του,  να γίνει ο άνθρωπος Θεός, να γνωρίσει καλό και κακό. Αν και το κακό δεν υπάρχει, εκτός όταν δεν επιδέχεται την Σοφία του Θεού.

Ο διάβολος λοιπόν ήταν πριν την δημιουργία, αλλά όχι πριν του Θεού, το καλό όμως και το κακό προϋπήρχε μαζί με τον Θεό, αυτό ήταν ο Θεός. Το κακό όμως δημιουργήθηκε για να παίξει ρόλο αναγεννησιακό. Θα είναι αστείο να νομίζει  ο κάθε άνθρωπος ή άγγελος πως κάνει ό,τι θέλει, απλώς όλοι κάνουν πράγματα τα οποία δημιουργούν αναγέννηση, είναι γραφικό: «ούτε μια τρίχα δεν πέφτει άνευ του θελήματος του Θεού και οι τρίχες είναι όλες αριθμημένες», καθώς, «ουδέ του θέλοντος ουδέ του τρέχοντος αλλά του ελεούντος Θεού». Τα πάντα συνεργούν στο αγαθό. Ήταν όμως έτσι από την αρχή της Δημιουργίας;

Ο Εωσφόρος, ο Διάβολος σίγουρα όχι . Αρχικά ήταν ένας από τους αρχαγγέλους και μάλιστα ο ανώτερος όλων με το όνομα Εωσφόρος. Οι άγγελοι πλάστηκαν την πρώτη ημέρα που ο Κύριος έφερε το φως. Πλάσματα ανώτερα από κάθε άνθρωπο, δημιουργήθηκαν για να υμνούν τον Πατέρα τους και να μεταφέρουν την βούληση Του. Γνωρίζουμε τα ηλεκτρομαγνητικά κύματα, τα οποία και αυτοί χρησιμοποιούν. Πρώτος ανάμεσα σε όλες τις τάξεις ήταν ο Εωσφόρος (=αυτός που φέρνει το φως ), το ον που μπροστά στον θρόνο Του είχε την θέση και την δύναμη να κοιτάζει πρόσωπο με πρόσωπο τον Θεό και ό,τι είναι του Θεού, έβλεπε το Είναι του Δημιουργού. "Το σώμα του το πνευματικό ήταν διάφανο, κρυστάλλινο, λουσμένο στο ίδιο το φως που πήγαζε από τον θρόνο της Μεγαλοσύνης. Τα χέρια του τα είχε απλωμένα σαν να αγκάλιαζε κάτι, σαν να αγκάλιαζε τον χώρο της επικράτειας που του είχε παραχωρήσει ο Δημιουργός, την απεραντοσύνη του κόσμου. Σύμβολα εξουσίας και δύναμης κοσμούσαν τα δάχτυλα του και στα νώτα του απλώνονταν οι πιο υποβλητικές φτερούγες που γνώρισαν ποτέ τα τάγματα των αγγέλων. Ένας πύρινος λωτός τον έντυνε από τα πόδια μέχρι την μέση, και από εκεί έφευγαν προς τα πάνω δυο τεράστια φλογισμένα πέπλα. Στην κεφαλή, σαν άλλη κορόνα δόξας και τιμής, δυο πάλλευκα υπέροχα στην αίσθηση, φτερά σχημάτιζαν τη δόξα του Υιού της Αυγής. Την μορφή του στεφάνωναν χιλιάδες μικρά και μεγάλα άστρα, χιλιάδες μικροί και μεγάλοι συνοδοί άγγελοι. Με σάλπιγγες, τύμπανα και κρουστά είχαν ως έργο τους να αναγγείλουν την είσοδο και την έξοδο του μεγάλου αυτού αγγέλου. Κι αυτός φαινόταν να στέκει ασυναγώνιστος μέσα στην απόλυτη ηρεμία του".

Το ερώτημα: "γιατί η θαυμαστή αυτή οντότητα οδηγήθηκε στο να ξεκινήσει την πρώτη επανάσταση και να καταλήξει μακριά από τους ουρανούς";

Αυτό έχει προβληματίσει πολλούς ερμηνευτές των Γραφών και σχημάτισε πολλές υποθέσεις δημιουργώντας κάθε φορά και μια διαφορετική εξελικτική ιστορία, προσδίδοντας ή αφαιρώντας κάθε φορά και κάποια στοιχεία στο πρόσωπο του αρχαγγέλου. 

Εδώ ρωτάμε:  είναι μια διαφωνία Θεού και αγγέλου;

Είναι μια αντιζηλία Θεού, αγγέλου και ανθρώπου;

Ή είναι μια σκηνοθετημένη, μια υποτιθέμενη διαφωνία, έτσι ώστε να κάνει ακόμη και τον προφήτη Ησαΐα (κεφ. 14, στίχοι 12-15) να αναρωτιέται αλλά και να μας περιγράφει: "Πως έπεσες από τον ουρανό, Εωσφόρε, τέκνο της αυγής! Πάνω στην γη συντρίφτηκες, εσύ που υπέταξες λαούς. Έλεγες μέσα σου: "Στον ουρανό θ' ανέβω, τον θρόνο μου θα υψώσω πάνω από τα άστρα του Θεού. Θα πάρω θέση πάνω στο βουνό, στο μακρινό βορρά που οι Θεοί συνάζονται. Θ' ανέβω πάνω από τα σύννεφα και με τον ύψιστο θα είμαι ίσος." Μα έπεσες μέσα στον Άδη, στης αβύσσου στο βυθό".

Για μας στη Φωνή Θεού είναι απλό το γιατί. Υπάρχουν δύο εκδοχές.

Η πρώτη, διότι ήταν έτσι κατασκευασμένος από τον Θεό, αυτό ήταν το θέλημα Του, ώστε να πέσει. Εδώ καταλαβαίνουμε με όλα αυτά που είχε, ότι θα ήταν δύσκολη η πτώση για τον Εωσφόρο, αλλά με ένα συγκεκριμένο ερέθισμα μπορείς να πάθεις μεγάλη πτώση όταν αυτό θίγει τα συμφέροντά σου. Η πτώση είναι εύκολη, ειδικά όταν γεννιέσαι και αυξάνεις σε ένα περιβάλλον δόξης, χωρίς να ξέρεις από δόξα η οποία έρχεται μέσα από ταπείνωση. Άλλο είναι να την εξασφαλίσεις με αγώνα ώστε να μην ξεχνάς την ταπείνωση – να μην ξεχνάς από που ξεκίνησες - και άλλο να σου δοθεί δόξα χωρίς να καταλαβαίνεις τι σημαίνει, από που προήλθε  και γιατί.

Η δόξα αυτή αποδεικνύεται ότι ήταν σχεδιασμένη από τον Θεό,  έτσι όπως του δόθηκε ήταν σίγουρη και η πτώση, αφού ο Θεός έχει σαν αρχή την ταπείνωση, την οποία δεν γνώρισε ακόμα μέχρι σήμερα ο άγγελος αυτός, αλλά και χιλιάδες άλλοι άγγελοι και στην συνέχεια και εκατομμύρια άνθρωποι πνευματικοί και μη.

Η δεύτερη εκδοχή είναι να ήταν σχεδιασμένη η πτώση για να δημιουργηθεί θέωση στον άνθρωπο. Αν είναι έτσι, πάει να πει ότι και αυτός φέρνει εις πέρας την αποστολή του.

Αδέλφια μου γνωρίζουμε ότι πριν την πτώση έρχεται ο εγωϊσμός. Εδώ σε αυτόν τον άγγελο, του δόθηκαν όλες οι προϋποθέσεις για να υπάρχει  εγωϊσμός, διότι βλέπουμε εδώ στον Εωσφόρο, όλες τις προϋποθέσεις για την πτώση, εκτός αν όλα συνειδητά εργάζονται έργο αναγέννησης, με την έννοια ότι και η νύχτα και η μέρα του Θεού είναι.

Πάντως ο Θεός εν αντιθέσει με την δόξα του Διαβόλου, το παιδί του δεν το επένδυσε στην αρχή με δόξα, αφού το γέννησε σε στάβλο, χωρις δόξα και αν άγγελοι έψαλαν και αν μάγοι ήλθαν, ο ίδιος δεν καταλάβαινε κάτι ξεχωριστό σε αυτή την ηλικία, απλώς οι άλλοι προβληματίστηκαν, αλλά και πίστεψαν ότι κάτι ξεχωριστό θα συμβεί σε αυτό το παιδί.

Ο Χριστός, ο Υιός, ζούσε απλά όπως όλοι οι άλλοι άνθρωποι, χωρίς δόξα, δεν ήταν βασιλόπουλο. Ο Χριστός απεδείχθη Υιός εργαζόμενος δικαιοσύνη η οποία καταλήγει στην προσφορά. Ακόμα και το επάγγελμα του ήταν ξυλουργός – άλλο είναι να γεννιέσαι σε βασίλειο και άλλο να γεννιέσαι μέσα σε απλούς ανθρώπους ταπεινά. Εδώ αναγκαστικά ζεις την ταπείνωση και πάντα ενθυμείσαι από που ξεκίνησες, μάλιστα με λίγη βοήθεια από τον Πατέρα, ζεις αυτή και στην  δόξα.. Και το βλέπουμε αυτό όταν αναστήθηκε.

Ο Κύριος δεν είπε, πάω στον Πατέρα μου, αλλά, «υπάγω στον Πατέρα μου και Πατέρα σας, στον Θεό μου και Θεό σας».  Τι ωραία προσέγγιση!!! αφού δεν κάνει τον Θεό Πατέρα προσωπικό αλλά καθολικό Πατέρα, ο οποίος ανήκει σε όλους, με ισάξια δικαιώματα. Φεύγουμε από εδώ και πάμε πάλι στον Εωσφόρο.

Μαζί λοιπόν με τον πρώτο άγγελο όλων των πρώτων, ακολούθησαν την δική του αποστολή το ένα τρίτο των αγγελικών δυνάμεων αναγνωρίζοντας όλες σαν κύριο τους μονάχα τον Σατανά, εξάλλου αυτόν γνώριζαν σαν αρχή, και όχι τον Θεό.

Η έννοια του Σατανά στην Παλαιά Διαθήκη μοιάζει να ακολουθεί μια εξελικτική πορεία αφού αρχικά η λέξη Satan (με άρθρο) δηλώνει τον άγγελο που ο Θεός ο ίδιος του έχει εμπιστευτεί μια αποστολή. Φυσική συνέπεια σαν κατήγορος ο Σατανάς, να λειτουργεί όπως ο δημόσιος κατήγορος, που υπάρχει και θυμίζει στον Θεό την ενοχή των ανθρώπων. Πολύ γνωστό είναι μάλιστα το παράδειγμα, όπου δοκιμάζει την πίστη του Ιώβ μετά από άδεια του Θεού. Αξίζει να αναφέρουμε εδώ πως η στάση αυτή διαφέρει κάθετα από την μετεξέλιξη της, αφού για τον Εβραίο της Παλαιάς Διαθήκης, ο κόσμος του είναι αυστηρά μονοθεϊστικός, αδυνατώντας έτσι να αποδώσει αυτοβουλία σε ένα δαίμονα που να προκαλεί δυστυχίες. Η στάση αυτή μοιάζει να αλλάζει λίγο, στην περίοδο της Βαβυλωνιακής αιχμαλωσίας των Εβραίων όπου το Satan γίνεται κύριο όνομα, χωρίς πλέον άρθρο, και έτσι αρχίζει να κάνει δειλά δειλά την εμφάνιση του μια αυτόβουλη αρνητική ενέργεια που προσωποποιείται στην φιγούρα του Σατανά ή Διαβόλου (=αυτός που διαβάλλει, που συκοφαντεί). Τον οποίον στην συνέχεια μετά χιλιάδες χρόνια, ο Χριστός φανέρωσε, ότι πίσω από όλα τα αδιέξοδα μας κρύβεται ένα πνεύμα που για άλλους είναι εξολοθρευτής και για άλλους παιδαγωγός.

Επομένως, αρχικά ο Σατανάς και οι δαίμονές του δεν δημιουργήθηκαν κακοί. Εξάλλου δεν ήξεραν το καλό και το κακό, αυτό μετά το έμαθαν και το σπούδασαν οι άγγελοι αλλά και οι άνθρωποι, και συγκεκριμένα το κακό υποτίθεται το γέννησε ο νόμος του Θεού, αυτός φανέρωσε, δημιούργησε το καλό και το κακό. Καλό όταν εφαρμόζεται (ο νόμος), κακό όταν παραβαίνεται.  Όμως με την μετάνοια δημιουργείται θέωση, με την αναγέννηση. Ας έχουμε ζήσει και τα δύο.

Ο Σατανάς πριν από την πτώση του ήταν ένα από τα μεγαλύτερα ουράνια πνεύματα και το όνομά του ήταν Εωσφόρος "αυτός που μεταφέρει το φως" κατέχοντας θέση στο ύψιστο σημείο των Ασωμάτων Δυνάμεων και της πνευματικής τελειότητας. Σαν πνεύμα είναι αγέραστος και αθάνατος, κατέχοντας όλες τις ιδιότητες του αγγελικού κόσμου, δεν έχει χρονικούς και τοπικούς περιορισμούς, είναι αεικίνητος, έχει υψηλή πνευματική διαύγεια, είναι άϋλος, αυτάρκης και εξαρτάται μόνο από τον Θεό. Πριν από την πτώση του ήταν ο πρώτος στην ιεραρχία των αγγέλων έχοντας δύναμη, λαμπρότητα, σοφία αλλά και την καλοσύνη της αγγελικής φύσης. Πως λοιπόν αυτό το λαμπρό ουράνιο πνεύμα κατρακύλησε στην πτώση; Πριν όμως παρακολουθήσουμε την πτώση του Εωσφόρου θα πρέπει να γνωρίζουμε κάποια πράγματα για τους αγγέλους.  Πάμε στον Ιώβ. Εδώ αναφέρεται ότι:

 

1.   Οι άγγελοι φανερώνεται ότι δημιουργήθηκαν πριν από την κτίση του κόσμου. Αυτό φανερώνεται στον Ιώβ κεφ. λη 7 και Ιωβ. 38,7 2.

ὅτε ἐγενήθησαν ἄστρα, ᾔνεσάν με φωνῇ μεγάλῃ πάντες ἄγγελοί μου.

2. Οι άγγελοι είναι όντα πνευματικά και ασώματα.

3. Ως πλάσματα του Θεού έχουν ελεύθερη βούληση.

4. Μπορούν να προκόψουν πνευματικά ή να πέσουν σε αμαρτία, γι΄αυτό αναφέρεται κάπου στην Γραφή ότι και οι άγγελοι νουθετούνται δια Πνεύματος Αγίου στην εκκλησία του Θεού. Και αυτό το βλέπουμε, όταν μαθαίνουμε εμείς για πρώτη φορά κάτι από τον Θεό, στην συνέχεια το μαθαίνει και ο άγγελος μας, ο οποίος μας το υπενθυμίζει όταν εμείς το ξεχνάμε. Η αμαρτία τώρα των αγγέλων έγκειται στη  διαφωνία τους με τον Θεό ( αν πρόκειται για διαφωνία, διότι όπως είπαμε μπορεί να είναι σχέδιο Θεού). Όποιος διαφωνεί με τον Θεό και αφήνει την αποστολή του, στη συνέχεια μπλέκει, η μετάνοια όμως τον επαναφέρει. Και αυτό ανήκει στην Σοφία του Θεού.

Όμως για τον Εωσφόρο και πολλά άλλα όντα, στα πλαίσια της παραχωρημένης από τον Πανάγαθο Θεό ελευθερίας, ο Εωσφόρος διάλεξε την πτώση του. Εμείς αναρωτιόμαστε, ο Θεός την προκάλεσε ή ανήκει στην Σοφία του Θεού ώστε να σπουδάσουν οι άνθρωποι καλό και κακό; Διότι ο Μιχαήλ, ο Γαβριήλ, οι οποίοι είναι και αυτοί αρχάγγελοι δεν έπεσαν, όμως εδώ πάει ο λόγος που φανερώνει ότι ο Θεός -παραχώρηση Θεού- δημιούργησε την πτώση ώστε να ιδρυθεί η βασιλεία του κακού πρώτα στην γη και αφού την δουν οι άνθρωποι, να επιστρέψουν πάλι μέσα από την ελεύθερη βούληση τους στον Θεό.

Ο προφήτης Ιεζεκιήλ περιγράφει ως εξής την πτώση του Εωσφόρου (28:15): "Από την ημέρα που πλάστηκες μέχρι την ημέρα που αμάρτησες ήσουν τέλειος στη συμπεριφορά σου".

Και συνεχίζει στο στιχ. 17 ο Ιεζεκιήλ: "επειδή είχες ομορφιά περηφανεύτηκες, επειδή είχες μεγάλη δόξα η σοφία σου διαφθάρθηκε".

Η υπερηφάνεια του Εωσφόρου μετατράπηκε σε αυταπάτη  και τελικά κατέληξε σε στάση.

Ο προφήτης Ησαΐας αναφέρει στο 14: 13, 14 : "έλεγες μέσα σου στον ουρανό θα ανεβώ και τον θρόνο μου θα υψώσω πάνω από τα άστρα του Θεού, θα πάρω θέση πάνω στο βουνό και θα ανεβώ πάνω από τα σύννεφα και με τον Ύψιστο θα είμαι ίσος".

Ο Θεός , όλους μας θέλει στη Βασιλεία Του να είμαστε μέτοχοι και συμμέτοχοι , απλώς ο καθένας έχει τη δική του αποστολή, διαφορετικό ρόλο… Αυτά είναι υποκεμενικά διότι μπορεί όλα να ανήκουν στην Σοφία του Θεού. Η περηφάνια κατάντησε αλαζόνα τον Εωσφόρο με αποτέλεσμα να έχει ξεγελαστεί σε άκρατο σημείο και να ζητάει να είναι ίσος με το Θεό; Η αλαζονεία λοιπόν ήταν ένα από τα πλέον βασικά αίτια που οδήγησαν τον Εωσφόρο στην πτώση; Θυμάστε που είχαμε γράψει μια ομιλία η οποία λέγεται «η Σοφία της στέρησης». Άλλο λοιπόν είναι να στερείσαι ζωή, υγεία, Θεό και να τον ψάξεις και άλλο είναι να έχεις τα πάντα και να νομίσεις ότι χωρίς εκπαίδευση είσαι απεσταλμένος ή προφήτης, η Θεός, εδώ θα πέσεις, και αν είσαι σκεύος εκλογής θα επιστρέψεις, αν όχι θα οδηγηθείς σε πτώση, μη γένοιτο.

Ο Εωσφόρος μετά την πτώση μαζί του παρέσυρε και ένα μεγάλο αριθμό αγγέλων από όλα τα Τάγματα (Αποκ. 12:4). Η στάση του Εωσφόρου μετατράπηκε σε τραγωδία καθώς ο Αρχάγγελος Μιχαήλ τον εκδίωξε από τον ουρανό και τον γκρέμισε στη γη. (Αποκ. 12:17-19) "Και εγένετο πόλεμος εν τω ουρανώ ο Μιχαήλ και οι άγγελοι αυτού του πολεμήσαι μετά του δράκοντος και ο δράκων επολέμησε και οι άγγελοι αυτού. Και ουκ ίσχυσεν, ουδέ τόπος ευρέθη αυτώ έτι εν τω ουρανώ, και εβλήθη ο δράκων ο όφις ο μέγας ο αρχαίος, ο καλούμενος διάβολος και ο σατανάς, ο πλανών την οικουμένην όλην, εβλήθη εις την γήν και οι άγγελοι αυτού μετ αυτού εβλήθησαν". Ο προφήτης Ησαΐας απορεί (12:4): "πως έπεσες από τον ουρανό Εωσφόρε, τέκνο της αυγής;".

 

Αν και ο αρχάγγελος Μιχαήλ είναι ο νικητής στη μάχη με το Εωσφόρο, όπως μας λέει στην επιστολή του ο μαθητής του Χριστού Ιούδας, δεν τολμά ούτε να τον επιτιμήσει: " ο δε Μιχαήλ ο αρχάγγελος, ότε των διαβόλω διακρινόμενος διελέγετο περί του Μωυσέως σώματος, ουκ ετόλμησε κρίσιν επενεγκείν βλασφημίας, αλλ' είπεν· επιτιμήσαι σοι Κύριος" ( Ιούδα, 9).

 

Εμείς όλοι θα πρέπει να καταλάβουμε ώστε να ζούμε ελεύθεροι,  ότι,  ο διάβολος δεν έχει καμία εξουσία πάνω στον άνθρωπο χωρίς την άδεια τού Θεού και τη δική μας θέληση. Ο Θεός του επιτρέπει να μας πειράζει, διότι σέβεται τη δική μας ελευθερία, και θέλει μόνοι μας να διαλέξουμε ή το δρόμο της ζωής και της τήρησης των εντολών Του ή το δρόμο της βίας και της καταστροφής και της απομάκρυνσης από το Θεό.

Στην ιστορία του Ιώβ, ο Σατανάς εμφανίζεται ως ένας από τους αγγέλους του Θεού που παρουσιάζεται συχνά ενώπιόν Του, για ν' αποδώσει λογαριασμό για τα πεπραγμένα του και να κάνει αναφορά ως προς το τι συμβαίνει πάνω στη γη. Μια από τις αρμοδιότητες του Σατανά είναι να ενοχλεί δίκαιους ανθρώπους, όπως είναι ο Ιώβ, για να δοκιμάσει την πίστη τους στο Θεό, αλλά και να τους σπουδάσει, με σκοπό να συμπληρώσει ελλείποντα. Και ο λόγος διότι, όταν οι άνθρωποι έχουν ευλογίες δοξάζουν τον Θεό, ενώ όταν διαπαιδαγωγούνται χαλάει η βόλεψη τους και κατηγορούν τον Θεό, αποδεικνύοντας ότι η αγάπη τους δεν ήταν ολοκληρωμένη. Με την εκπαίδευση όμως, με την παρέμβαση του διαβόλου, του κακού, όποιος είναι σκεύος εκλογής αποδεικνύει αγάπη, όταν ο άνθρωπος  δεχθεί την νουθεσία καταλήγει σε ευλογία, διαφορετικά καταλήγει σε αδιέξοδο, μη γένοιτο.

Μια ημέρα που ήμουν στο κτήμα άκουγα  αυτή τη συζήτηση, παρακολουθούσα τον Ιώβ στο ράδιο της Φωνής Θεού . Ο Ιώβ έλεγε, έλεγε συνεχώς…είχε πάθει πτώση και όταν φανερώθηκε ο Θεός και άρχισε να του μιλάει, είπε απευθυνόμενος στον Θεό: « αρκετά μίλησα, δεν ξαναμιλάω ποτέ και ας γίνει το θέλημά σου, εσύ ξέρεις τι πρέπει να γίνει». Άρα κι ο Ιώβ, δεν ήταν έτσι όπως έπρεπε να ήταν, του δόθηκαν δωρεάν κάποια πράγματα και δόξαζε τον Θεό, όταν τα έχασε  μπορεί να μην έφτασε σε ακρότητες, είχε όμως τα παραπονάκια του, τις αμφιβολίες του, γκρίνιες, τσακωμούς κλπ., μέχρι που συνδιαλέχθηκε με τον Θεό και τότε έπαψε να μιλά. Βλέπουμε ότι του έκανε καλό η διαπαιδαγώγηση, τον έκανε πιο ώριμο, γνώρισε καλό και κακό.

Πρέπει να ξέρουμε ότι, πριν επιχειρήσει ο διάβολος την οποιαδήποτε διαπαιδαγώγηση, χρειάζεται να πάρει άδεια από τον Θεό. Προφανώς δε μπορεί ν' αποφασίσει μόνος του ποιόν θα πειράξει ούτε πόσο μακριά θα προχωρήσει με τη δοκιμασία. Ακόμη και ο ενσαρκωθείς Χριστός υποβάλλεται στους τρεις πειρασμούς από τον Σατανά στην έρημο! Αλλά και σε όλο τον επί γης βίο του δοκιμάζεται, από τους μαθητές, από τις αρχές, από τον Ιούδα, σε σημείο να καταλήξει στον σταυρό. Όταν κάποιος κάτω από τέτοιες δοκιμασίες  παραμένει στην αγάπη, παραμένει στον Θεό, φυσικό είναι να δοξάζεται με δόξα άφθαρτη, αιώνια.

Εφόσον ο Θεός είναι κυρίαρχος, τίποτα δε μπορεί να γίνει χωρίς την έγκρισή του. Και ο "πειράζων" βρίσκεται κάτω από τον έλεγχό του, όντας στην ουσία όργανό του. Ο Σατανάς δε μπορεί να κάνει τίποτα εναντίον του ανθρώπου εάν δεν το επιτρέψει ο Θεός. Επομένως, δε χρειάζεται να φοβάται κανείς το Σατανά.

Φεύγουμε από εδώ και πάμε στον προφήτη Ησαΐα, ο οποίος είπε κάτι που σκανδαλίζει πολλούς πιστούς που ισχυρίζονται ότι ο Θεός είναι μόνο αγάπη και ό,τι παθαίνουμε το παθαίνουμε από το εγώ μας, λες και το εγώ μας εμείς το δώσαμε στον εαυτό μας. Ας δούμε το σχετικό εδάφιο: "Εγώ είμαι ο Κύριος, και δεν υπάρχει άλλος· Θεός εκτός από μένα δεν υπάρχει· εγώ σε περίζωσα, αν και δεν με γνώρισες, για να γνωρίσουν από ανατολών του ηλίου μέχρι δυσμών ότι εκτός από μένα δεν υπάρχει κανένας· εγώ είμαι ο Κύριος, και δεν υπάρχει άλλος· αυτός που κατασκεύασε το φως και έφτιαξε το σκοτάδι· αυτός που κάνει ειρήνη και κτίζει το κακό· εγώ ο Κύριος τα κάνω όλα αυτά." (Ησαΐας 45, 5-7)

Το ότι ο Θεός έφτιαξε το σκοτάδι το δεχόμαστε όλοι. Και κανείς μα κανείς δε διανοείται να πει ότι ο Θεός έφτιαξε την ημέρα και ο διάβολος τη νύχτα. Εδώ όπως θέλουμε τα λέμε.  Όμως το να δεχτούμε ότι ο Θεός χτίζει το κακό δεν το δεχόμαστε, ενώ είναι γραφικό: ("εγώ ο κατασκευάσας φως και ποιήσας σκότος, ο ποιών ειρήνην και κτίζων κακά"). Είναι εξαιρετικά δύσκολο να το δεχτούμε, έως αδύνατο για τους περισσότερους πιστούς, οι οποίοι όμως αποδεικνύεται ότι έχουν περιορισμένη αποκάλυψη και ο λόγος απλός, διότι θεωρούν το κακό ως κακό και όχι ως αιτία για την θέωση τους.

Αδέλφια μου είπαμε στην αρχή ότι, ο Αδάμ που δεν ήξερε το κακό παρόλο που έβλεπε τον Θεό δεν ήταν Θεός, έπρεπε να γνωρίσει και το κακό για να γίνει Θεός. «Τώρα έγινες ως εις εξ ημών του γινώσκιν καλόν και κακόν». Βλέπουμε τώρα πως λύνονται πολλά θέματα στη ζωή μας, όταν έρχεται το πλήρωμα του χρόνου και γίνονται  αντιληπτά. Στη Φωνή Θεού, δεν έχουμε να κάνουμε ένα έργο το οποίο να είναι συμβατό με όλους τους  άλλους ανθρώπους, έχουμε ένα έργο το οποίο δέχεται ό,τι υπάρχει στον κόσμο αλλά στη συνέχεια  προχωρούμε πνευματικά ώστε να συλλάβουμε το σχέδιο Του, διότι ο Θεός ξεδιπλώνει τη Σοφία Του και μας έδωσε άλλη αποστολή, άλλον τρόπο να επικοινωνούμε με τον Θεό, με τον εαυτό μας , μεταξύ μας, με την δημιουργία , με ό, τι υπάρχει.

Αδέλφια μου ο Θεός έφτιαξε τους κυρίαρχους φυσικούς και ηθικούς νόμους, τους αγγέλους, τη Δημιουργία και γνωρίζουμε ότι η καταπάτησή τους συνεπάγεται το κακό. Αν δεν υπήρχαν κυρίαρχοι νόμοι, θα είχαμε απόλυτο χάος και η διάκριση μεταξύ καλού και κακού θα ήταν αδύνατη, αφού θα ήταν αδύνατη και η συνειδητότητα ως προς το καλό και το κακό. Με αυτή την έννοια, ο Θεός που κάνει ειρήνη, ο ίδιος "χτίζει" σαν συνέπεια και το κακό εκεί που δεν υπάρχει αγάπη, και ο λογος για να συλλάβουμε την αξία της αγάπης.

Εφόσον ο διάβολος είναι κάτω από τον έλεγχο του Θεού, ποιός ευθύνεται για τη σκληρότητα της καρδιάς πολλών  ανθρώπων; Μήπως οι σκληροί συνάνθρωποί μας, "τα σκεύη της μη τιμητικής χρήσης", πρέπει να υπάρχουν ώστε με τις σκληρές πράξεις τους να δίνουν την ευκαιρία στους πιστούς - "τα σκεύη τιμητικής χρήσης"- να βελτιώνονται, να τους συγχωρούν και έτσι να προχωρούν στην πνευματική τους τελείωση, ή απλούστερα με αυτό τον τρόπο να καθαγιάζονται; Τα οποία σκεύη τιμής ή ατιμίας, όπως έχουμε ξαναπεί, αλλάζουν στάση ανά χρονικά διαστήματα  ώστε όλοι να  σπουδάζουμε το καλό και το κακό.

Πολλοί θα πουν γιατί να υπάρχουν καλοί και κακοί, δεν προσωποληπτεί ο Θεός; Όμως έχουμε πει ότι όλοι ζούμε το κακό και το καλό, και όλοι μια χρονική περίοδο είμαστε κακοί, και άλλη  χρονική περίοδο είμαστε καλοί.  Αν έτσι έχουν τα πράγματα, αν δηλαδή ο κακός γεννήθηκε κακός, τότε πρέπει να αντιμετωπίζεται με μακροθυμία, κατανόηση και έλεος από τα υποτιθέμενα "σκεύη τιμητικής χρήσης".

Ας σκεφτούμε πώς θα ήταν ο κόσμος αν όλοι οι άνθρωποι ήταν καλοί και αγαθοί, αν κανένας δεν μισούσε και δεν έβλαπτε κανένα, αν όλα ήταν αρμονικά και ειρηνικά στις σχέσεις των ανθρώπων. Τότε όμως δεν θα υπήρχε συνειδητοποίηση ότι όλα ήταν καλά γιατί κανείς δε θα είχε γνωρίσει το κακό και τη δυστυχία, κι επομένως δεν θα ήταν σε θέση να αντιληφθεί το καλό και τη μακαριότητα. Θα είχαμε δηλαδή να κάνουμε με μια "φυτοζωή", με ανθρώπους χωρίς συνειδητότητα, χωρίς δυνατότητα άσκησης της ελεύθερης βούλησης, χωρίς ευκαιρία επιλογής. Θα επρόκειτο για μια στασιμότητα χωρίς δυνατότητα εξέλιξης, για τελειότητα χωρίς ικανότητα εκτίμησης. Θα βρισκόμαστε σε κατάσταση απόλυτης άνοιας και ανίας. Αν δεν υπάρχει διαφορετικότητα, δεν υπάρχει διαφορά τάσης στον ηλεκτρισμό, δεν μπορεί να περάσει ηλεκτρικό ρεύμα.

Μήπως, τελικά, πρέπει να πούμε ότι το κατά την εκκλησία καταδικαστέο "προπατορικό αμάρτημα" ήταν μια αναγκαιότητα και αντί να ψέγουμε για την ανυπακοή τους Αδάμ και Εύα, να αναφωνήσουμε: "Ως εμεγαλύνθη τα έργα σου Κύριε, πάντα εν σοφία εποίησας!";;; (Ψαλμοί 104: 24)

"Και είδε η γυναίκα, ότι το δένδρο ήταν καλό για τροφή, και ότι ήταν αρεστό στους οφθαλμούς, και επιθυμητό δένδρο ως δίδον γνώσιν" (Γένεσις 3: 1-6)

Ο απαγορευμένος καρπός έδωσε τη δυνατότητα της γνώσης και ως εκ τούτου την ώθηση για να μπορέσει σταδιακά να φτάσει ο άνθρωπος στο "καθ' ομοίωσιν". Γιατί πώς αλλιώς μπορεί κάποιος να εξηγήσει το επόμενο εδάφιο: "Και είπε Κύριος ο Θεός, Ιδού, έγινε ο Αδάμ σαν ένας εξ ημών, στο να γνωρίζει το καλό και το κακό";

Επαληθεύεται, λοιπόν, από τον ίδιο το Θεό, σύμφωνα με τη Βίβλο, ότι με την ανυπακοή ο άνθρωπος έγινε συνειδητό ον, γνωρίζοντας το καλό και το κακό. Δηλαδή έγινε κι αυτός σαν θεός! Πρόκειται άραγε για πτώση ή για εξύψωση με τη βοήθεια του "πειράζοντος", δηλαδή του διαβόλου;

Η γνώση συνεπάγεται εκπαίδευση, δηλαδή παιδεμό, κόπο, θλίψη, προσπάθεια. Η επαφή με τον "πειρασμό" είναι επώδυνη και θέλει πολλή δύναμη και τσαγανό. Γι' αυτό στο "Πάτερ ημών" συμπεριλαμβάνεται το αίτημα να μη μας οδηγήσει ο Θεός σε πειρασμό: "Και μη εισενέγκης ημάς εις πειρασμόν, αλλά ρύσαι ημάς από του πονηρού, ότι σου εστίν η βασιλεία και η δύναμις και η δόξα εις τους αιώνας αμήν." ( Ματθαίος, στ' 13).

Ο θαρραλέος μαχητής όμως δε φοβάται τον πειρασμό διότι όταν τον δεχτεί και αλλάξει στάση ζωής θα αναγεννηθεί, θα ελεηθεί και θα γίνει  με τον πειρασμό ή την δοκιμασία - αφού και αυτήν ο Θεός την παραχωρεί - απλά θεός. Ο Θεός θέλει να γίνουμε ανδρείς (το οποίο  σημαίνει αλήθεια, ζωή, απόφαση, ειρήνη, δικαιοσύνη, ιδιότητες  Χριστού). Γένοιτο γένοιτο αμήν.