«Εστε λοιπόν σεις τέλειοι, καθώς ο Πατήρ σας ο εν τοις ουρανοίς είναι τέλειος».
Σε πολλούς ανθρώπους, ας το πούμε έτσι, «η φαντασία τους καλπάζει» και ο καθένας θεωρεί τον εαυτό του τέλειο και ότι πάντα οι άλλοι είναι αυτοί που φταίνε. Ο Θεός, όμως, εδώ μάς λέει να γίνουμε τέλειοι και ο τέλειος άνθρωπος, πιστεύω, είναι αυτός που διέπεται από την σοφία του Θεού, αυτός που έχει καλλιεργηθεί πνευματικά και βρίσκεται συντονισμένος στην αγάπη, στην ειρήνη, στην δικαιοσύνη, στους καρπούς, στα χαρίσματα και στα σημεία του Αγίου Πνεύματος. Αυτός ο άνθρωπος πιστεύω ότι είναι τέλειος, γιατί δεν υπόκειται στην φθορά με όλες αυτές τις ιδιότητες, με όλους αυτούς τους καρπούς και τα χαρίσματα.
Τέλειος, λοιπόν, είναι ο Χριστός και τέλειοι πιστεύω θα γίνουν και οι νέοι μαθητές του οι οποίοι τον ακολουθούν εις όλη τους την ζωή κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες. Και όταν λέμε ότι ακολουθούν τον Χριστό εννοούμε ότι ακολουθούν το αγαθό, χωρίς γκρίνια, χωρίς κόμματα, χωρίς απορίες, χωρίς «γιατί εκείνο, γιατί το άλλο». Οι τέλειοι ακολουθούν τον Χριστό κάτω από όλες τις συνθήκες και έχουν υψηλό πνευματικό επίπεδο ή IQ, ας το πούμε έτσι, πάνω στις αρχές του Θεού, αφού γι’ αυτούς τα πάντα συνεργούν στο αγαθό. Αυτό είναι σοφία Θεού! Αυτός που υπηρετεί το αγαθό δεν βλέπει λάθη, μέσα από όλα σπουδάζει, γιατί όλα ανήκουν στην σοφία του Θεού. Τέλειος είναι αυτός που διορθώνει τον εαυτό του συνέχεια, και όχι τους άλλους. Αυτός που μπαίνει στην ζωή των άλλων για να την διορθώσει έχει αποδειχθεί ότι πίσω από αυτό κρύβονται συμφέροντα, φιλοδοξίες, θέλει να διορθώσει τους άλλους για να κινηθούν οι άλλοι στα πλαίσια τα δικά του. Τέλειος είναι αυτός που εκμεταλλεύεται τον χρόνο του πνευματικά με σκοπό να γίνει άνθρωπος του Θεού. Τέλειος είναι όποιος έμαθε να αγαπά και να δέχεται τον κάθε άνθρωπο όπως είναι, πιστεύοντας, και ειρηνεύοντας με τον εαυτό του, με τους γύρω του, αλλά και με τους εχθρούς. Αυτός που έμαθε να αγαπά, δεν αγαπά με αδυναμία, αλλά όπως αναφέρεται μέσα στον Λόγο του Θεού, όπως συνέλαβε την αγάπη ο Απ. Παύλος, η αγάπη μακροθυμεί, αγαθοποιεί, η αγάπη δεν φθονεί, η αγάπη δεν αυθαδιάζει, δεν επαίρεται, δεν ασχημονεί, δεν ζητεί τα εαυτής, δεν παροξύνεται, δεν διαλογίζεται το κακόν, δεν χαίρει εις την αδικίαν, συγχαίρει δε εις την αλήθειαν· πάντα ανέχεται, πάντα πιστεύει, πάντα ελπίζει, πάντα υπομένει. Η αγάπη ουδέποτε εκπίπτει· (Κορινθίους Α΄ 13:4-8). Με αυτή την έννοια να αγαπάμε.
Όταν συναντάμε όλα αυτά σε έναν άνθρωπο τότε γνωρίζουμε, και όλοι μπορούμε να διακρίνουμε, ότι υπάρχει κάτι διαφορετικό σ’ αυτόν τον άνθρωπο, ότι ο Θεός ζει μέσα του. Ο Θεός ζει όπου υπάρχει απόφαση, όπου υπάρχει ειλικρίνεια, όπου υπάρχει αλήθεια. Εκεί, ο Θεός παρευρίσκεται κάθε στιγμή και είτε με ενύπνιο - όνειρο, είτε διά Πνεύματος Αγίου, είτε με προσωπική παρουσία ο Θεός σπουδάζει τα παιδιά του, τα οποία και τα εξελίσσει αφού Αυτός είναι η μέγιστη εξέλιξη, των πάντων, (αφού δημιούργησε εκ του μηδενός). Εμείς, με την δική μας εξέλιξη, το μόνο που θα καταφέρουμε στο τέλος είναι να γνωρίσουμε τον Θεό, να γνωρίσουμε ότι πίσω απ’ όλα κρύβεται ο Θεός.
Οι τέλειοι γνωρίζουν καλά ότι ου του θέλοντος ουδέ του τρέχοντος, αλλά του ελεούντος Θεού (Ρωμαίους 9:16). Ξέρουν, δηλαδή, πάρα πολύ καλά ότι κάτω από την Χάρη και το Πνεύμα του Θεού ζουν και αυτό είναι που τους εξελίσσει, που τους κρατάει στην ζωή, που τους αναγεννά, που τους προσθέτει ή τους αφαιρεί φίλους για να εξελιχθούν.
Οι άνθρωποι για να γίνουν τέλειοι περνάνε από τρία στάδια. Το πρώτο στάδιο λέγεται και αρχικό. Αυτό δείχνει ανθρώπους οι οποίοι μελετούν τον Λόγο του Θεού αλλά είναι αυστηροί, αφού κρίνουν τους αδελφούς, τον κόσμο, τον εαυτό τους. Οι άνθρωποι αυτοί έχουν αφαιρέσει από την ζωή τους την χρηστότητα και ζουν με την αυστηρότητα. Η αυστηρότητα δημιουργεί πολλά προβλήματα, με τις κρίσεις, τις επικρίσεις, τις καταλαλιές. Γνωρίζουμε ότι το κάθε πρόβλημα υγείας, ό,τι συμβαίνει στην ζωή μας, προέρχεται από την ημιμάθειά μας, εμείς το προκαλούμε στον εαυτό μας. Γι’ αυτό χρειάζεται, εμείς να αναγεννηθούμε —και όχι να ζητάμε ή να περιμένουμε να αναγεννηθούν οι άλλοι— ώστε να έχουμε μέσα μας την χρηστότητα του Θεού, αυτή να μάς συντροφεύει, να έχουμε μέσα μας την πληρότητα του Αγίου Πνεύματος ώστε ο Θεός διά αυτού του Πνεύματος να επισκιάζει την ζωή μας και να την «αιχμαλωτίζει» με την καλή έννοια, στο να μπορεί ο άνθρωπος να υπερβαίνει τον εαυτό του και να ζει τον Θεό κάθε στιγμή. Επομένως, η αυστηρότητα είναι το πρώτο στάδιο για όλους τους Χριστιανούς, δηλαδή, όταν προσεγγίζουν τον Θεό γίνονται αυστηροί με τον εαυτό τους, με τους άλλους και με την Δημιουργία. Όταν προχωρήσουν λίγο παρακάτω, όταν εξελιχθούν λίγο πνευματικά, περνούν στο δεύτερο στάδιο.
Το δεύτερο στάδιο των πνευματικών ανθρώπων είναι ότι μελετούν τον Λόγο του Θεού αλλά για ό,τι συμβαίνει λένε ότι φταίει ο Διάβολος. Χρησιμοποιούν δηλαδή τον Διάβολο, ότι αυτός φταίει για όλα.
Το τρίτο στάδιο των πνευματικών ανθρώπων είναι ότι μελετούν τον Λόγο του Θεού και πάντα, σε ό,τι συντελείται στην ζωή τους, λένε «γενηθήτω το θέλημά Σου» και ειρηνεύουν σπουδάζοντας απ’ όλα. Φυσική συνέπεια, να μην κρίνουν κανέναν και τίποτα. Τα πάντα μέσα στην Δημιουργία, όταν ο άνθρωπος προχωρήσει πνευματικά, γνωρίζει πάρα πολύ καλά, ότι συντελούν στο αγαθό και είναι έτσι η Δημιουργία ώστε ο άνθρωπος να σπουδάσει, να εκπαιδευτεί, να εξελιχθεί, κι αν έχει προορισμό σωτηρίας, να αναγεννηθεί και να μεταστοιχειωθεί αν είναι δυνατόν, ώστε να λειτουργήσει στην συχνότητα του Θεού, να περάσει δηλαδή από τον χώρο της φθοράς στον χώρο της αφθαρσίας. Ο Χριστός αυτό έκανε. Όλοι ξέρουμε ότι λοιδορούμενος ουκ αντελοιδόρει πάσχων ουκ ηπείλει (Πέτρου Α΄ 2:23).
Αδέλφια μου, έχουμε δυο βοηθούς που είναι υπεύθυνοι να μάς ταξιδέψουν πνευματικά μέχρι να μάς οδηγήσουν στο θρόνο του Θεού. Ο ένας βοηθός που θα μάς οδηγήσει στην βασιλεία του Θεού, στην πόρτα του Θεού είναι η ειλικρίνεια που πρέπει να έχουμε απέναντι στο θέλημα του Θεού, αλλά και η ειλικρίνεια με τον εαυτό μας και με τους άλλους, η οποία στεγάζει την αλήθεια. Ο Χριστός είπε, γνώσεσθε την αλήθειαν και η αλήθεια ελευθερώσει υμάς (Ιωάννης 8:32). Αυτή την αλήθεια του Χριστού θα πρέπει να έχουμε στην ζωή μας και αυτή την αλήθεια του Χριστού, όταν καλεστούμε, να φέρουμε και στους άλλους, αφού πρώτα την ζήσουμε εμείς. Δεν θα πάμε να πούμε στους άλλους να ακολουθήσουν έναν δρόμο που εμάς δεν μάς έχει κάνει ακόμα ευτυχισμένους. Θα πρέπει πρώτα εμείς να βρούμε την αλήθεια ώστε να ζούμε τον Θεό και μετά να συστήσουμε Αυτόν καθώς είναι, αφού θα τον έχουμε στην ζωή μας και ο άλλος θα έχει και παράδειγμα μπροστά του. Ξέρουμε ότι ο Χριστός τελείωσε το έργο του και κάθισε στα δεξιά του Πατρός. Ο Απ. Πέτρος, ο Απ. Ιωάννης, ο Απ. Ιάκωβος, κ.α. έκαναν το έργο τους, το τελείωσαν. Σήμερα ήρθε η σειρά η δική μας. Ο καθένας πρέπει να βρει τον Χριστό, να ζωοποιήσει τον Χριστό μέσα του. Ο Χριστός ζωοποιείται διά της πίστεως. Πρέπει ο καθένας μας να ζωοποιήσει τον Θεό μέσα του. Δεν ωφελεί και τόσο πολύ να συστήνουμε τον Χριστό αν δεν τον ζούμε. Όλοι οι άνθρωποι γνωρίζουν τον Κύριο, τον Θεό, το θέμα είναι ότι οι άνθρωποι θέλουν να δουν παράδειγμα και πρέπει όλοι μας, αφού θέλουμε να συμμετέχουμε στο έργο του Κυρίου, να «μυρίζουμε» Χριστό, να έχουμε δηλαδή την ευλογία του Θεού στην ζωή μας. Έτσι γινόμαστε κίνητρο και για πολλούς άλλους αδελφούς.
Ο άλλος βοηθός είναι η ευθύνη που θα πρέπει να έχουμε απέναντι στο κάλεσμα που λάβαμε. Δεν χρειάζεται δηλαδή να ρίχνουμε τις ευθύνες στους άλλους. Η εύκολη λύση είναι να κρίνουμε και να κατηγορούμε. Όπου κι αν πάμε θα δούμε ότι όλοι με κάποιον «τα έχουν» και δεν μπορούν να καταλάβουν, όλοι, ότι η άγνοιά τους, η ημιμάθειά τους, έδωσε το δικαίωμα σε κάποιους να μπουν στην ζωή τους και να την κάνουν άνω – κάτω. Αν όμως αναγεννηθούμε θα μπορούμε να ξέρουμε με ποιον μπορούμε να συνδιαλεχθούμε, με ποιον μπορούμε να κάνουμε παρέα. Εξάλλου, ο άνθρωπος του Θεού δεν ζητά πολλές παρέες, δεν ζητά δηλαδή φίλους, γιατί αυτός ο άνθρωπος βρήκε τον Θεό, ζει ο Θεός μέσα του. Ο κοσμικός άνθρωπος ψάχνει για φίλους ώστε να καλυτερέψει και να γεμίσει την άδεια του ζωή. Όχι ότι αυτό είναι κακό. Καλό είναι. Αλλά πώς είναι δυνατόν σ’ έναν κόσμο όπου οι περισσότεροι άνθρωποι υπηρετούν το ψέμα, και το ψέμα ζει και σε εμάς τους ίδιους μέσα μας να ζητάμε την αλήθεια από τους άλλους; Γι’ αυτό λοιπόν χρειάζεται να αναγεννηθούμε, μέσω αυτών των δύο βοηθών, της ειλικρίνειας - αλήθειας και της ευθύνης. Όταν δηλαδή προσεγγίζουμε τον Λόγο του Θεού και διαβάζουμε π.χ. το μη κρίνετε ίνα μη κριθήτε και εμείς εξακολουθούμε να κρίνουμε, για ό,τι πάθουμε στην συνέχεια δεν μπορούμε να ρίξουμε την ευθύνη σε κάποιον άλλον. Εμείς που έχουμε την κρίση, την ζήλια κ.λπ. έχουμε την ευθύνη για το κακό που κάνουμε στον εαυτό μας. Όλα αυτά ο άνθρωπος πρέπει να τα απορρίψει και δεν υπάρχει τρόπος γιατί όλα αυτά έχουν δημιουργήσει νευρώνα στον εγκέφαλό μας, χρειάζεται όμως να υποσιτιστούν και αυτό μπορεί να γίνει όταν εμείς ερωτευτούμε τον Χριστό. Όπως έχω ξαναπεί, οι ερωτευμένοι επικεντρώνονται σε ένα πρόσωπο, δεν βλέπουν πολλά πρόσωπα, χαίρονται με ένα πρόσωπο, μιλούν με ένα πρόσωπο, ζουν με ένα πρόσωπο. Κάπως έτσι είναι και οι ερωτευμένοι με τον Θεό. Όταν, λοιπόν, βλέπουμε - επικεντρωνόμαστε στο πρόσωπο του Χριστού δεν βλέπουμε τι συμβαίνει γύρω μας, όχι γιατί δεν θέλουμε να συμμετέχουμε στο τι συμβαίνει γύρω μας ή γιατί δεν μάς αφορά ο κόσμος, φυσικά και μάς αφορά, αλλά ξέρουμε ότι ο κόσμος δεν μπορεί να αλλάξει αν δεν κοιτάξουν όλοι οι άνθρωποι στον Χριστό, στην αλήθεια, αν όλοι οι άνθρωποι δεν γνωρίσουν τον Θεό.
Αυτοί οι δύο βοηθοί, λοιπόν, μπορούν να μάς κάνουν ώριμους πνευματικά ανθρώπους, μπορούν να μάς κάνουν κληρονόμους, συγκληρονόμους αλλά και συμμέτοχους της δόξης του Θεού, διότι ο Θεός δεν έφτιαξε όλον αυτόν τον τρισμέγιστο κόσμο έτσι απλά, για να έρχομαι εγώ και να τον απορρίπτω. Ο κόσμος αυτός, η Δημιουργία ολόκληρη, είναι ένα μεγαλείο! Και δεν μπορεί ο καθένας να έρχεται με τις διάφορες εικασίες του ή φιλοσοφίες του και να λέει το οτιδήποτε γι’ αυτόν και να τον απορρίπτει. Ενώ, σε όλους μάς αρέσει η ζωή και ο κόσμος, απλώς, αυτό που δεν μάς αρέσει είναι ο τρόπος που δουλεύει, που λειτουργεί ο κόσμος, αφού οι άνθρωποι έχουν αποστατήσει από τις αρχές του Θεού. Για φανταστείτε έναν κόσμο που να κρατά το Ευαγγέλιο του Θεού στα χέρια του και όλοι οι άνθρωποι να έχουν σαν Σύνταγμα τον Λόγο του Θεού, την σοφία του Θεού, να έχουν την αγάπη την ανυπόκριτη, γιατί ο Λόγος του Θεού στο αποκορύφωμά του αυτό φανερώνει, την αγάπη, φανερώνει την αναγέννηση, φανερώνει Σημεία που έχουν οι άνθρωποι του Θεού αφού στο όνομα του Χριστού λένε και γίνεται! Όλα αυτά, λοιπόν, δεν είναι για περιφρόνηση!