Η Παραγωγικότης του Παναγίου Πνεύματος είναι πλουσιοτάτη. Εκ της αγαθότητάς του ρέουν οι θησαυροί της αιωνιότητας όπως αγάπη, χαρά, ειρήνη, μακροθυμία, χρηστότης, αγαθωσύνη, πίστις, πραότης, εγκράτεια. Αυτοί όλοι είναι οι καρποί του Πνεύματος, εννέα τον αριθμόν και είναι το πρώτο θέμα μας. Ας δούμε την σοφία τους και τις θετικές επιπτώσεις αυτών εις την ζωήν μας αρχίζοντας από τον πρώτο που είναι η αγάπη. Η αγάπη είναι ο πλουσιότερος, ο πλέον εύγεστος και αρωματικός καρπός του Αγίου Πνεύματος. Όπου υπάρχει η αγάπη εκεί δεν υπάρχει ουδεμία ανάγκη, εκεί είναι ο Θεός, είναι οι θησαυροί του ουρανού και της γης, εκεί που υπάρχει η αγνή αγάπη όχι η αγάπη των φυσικών πραγμάτων και του κοσμικού έρωτα που έχει ζήλιες, στέρηση της ελευθερίας κ.λ.π. αλλά η αγάπη του Θεού η οποία ου ζηλοί, ου φυσιούται, ουκ ασχημονεί, ου ζητεί τα εαυτής, ου παροξύνεται, ου λογίζεται το κακόν, ου χαίρει επί τη αδικία, συγχαίρει δε τη αληθεία, πάντα στέγει, πάντα πιστεύει, πάντα ελπίζει, πάντα υπομένει, η αγάπη ουδέποτε εκπίπτει. Το περιβάλλον εκείνο το οποίον κατάφερε με νουθεσία Χριστού ώστε να υπάρχει η αγάπη αυτή του Θεού, είτε περιβάλλον οικογενείας είναι είτε κοινωνίας ή λαού, είναι πανευτυχές. Ο πνευματικός αυτός πλούτος της αγάπης αξιοποιεί και τον υλικό και παρέχει επί του ασφαλούς την μακροζωία προερχόμενη εκ της χαράς και αγαλλιάσεως, διότι ο αμέσως επακόλουθος καρπός του Πνεύματος είναι η χαρά. Είναι φυσική συνέπεια λοιπόν όπου υπάρχει ο θησαυρός της αγάπης του Θεού να είναι πλήρης η χαρά, ο ενθουσιασμός και η ευφροσύνη μεταξύ των ανθρώπων. Ο κόσμος εκείνος ο οποίος ούτε κατά διάνοια συνέλαβε ούτε ονειρεύτηκε ποτέ τους θησαυρούς του Παναγίου Πνεύματος παρεξηγεί αφάνταστος πονηρά την αγάπη του Θεού, τη χαρά και τον ενθουσιασμό που εκδηλώνει η παρουσία του Θεού εις τους πιστούς. Για να καταλήξουμε λοιπόν, η αγάπη είναι κάτι το οποίο έχει να κάνει με την νέα φύση μόνο, την εν Χριστώ. Η παλιά φύση που ήταν έξω από την αγάπη, όταν έρθει η αγάπη του Χριστού γίνεται νεκρή για τις παραβάσεις και τις αμαρτίες και τίποτα καλό δεν έρχεται απ’ αυτήν. Αυτό μπορεί να μας βοηθήσει να καταλάβουμε το λάθος της φράσης (σ’ αγαπώ) όπως αυτή χρησιμοποιείται από τον κόσμο. Η αγάπη όπως αυτή ορίζεται από τον Θεό στην Βίβλο είναι προϊόν της νέας φύσης και δεν μπορεί να παραχθεί παρά μόνο από εκείνους οι οποίοι έχουν αυτήν την φύση (δηλαδή από ανθρώπους οι οποίοι έχουν ομολογήσει με την καρδιά τους ότι ο Θεός τον ανέστησε τον Ιησού από τους νεκρούς και όσοι επίσης περπατούν με αυτή την νέα φύση του Αγίου Ευαγγελίου). Αγάπη λοιπόν εν συντομία είναι υπομονή, ελπίδα, πίστη, ανεκτικότης, να υπομένεις τον άλλον, να ελπίζεις ότι θα γίνει καλύτερος, να πιστεύεις ότι θα γίνει καλύτερος, να πιστεύεις εις την σωτηρία του, να τον ανέχεσαι με όλες τις παραξενιές του, αν είναι εχθρός σου ακόμη αγαπάτε τους εχθρούς. Η αγάπη είναι συμπαντιαία και την έχει ο Θεός, ο οποίος είναι ένας εις ολόκληρο τον κόσμο του σύμπαντος. Αυτός την σπουδάζει στα τέκνα του με σκοπό να τα αγιάσει και να τα ελευθερώσει, ώστε η αγάπη του Χριστού όταν μπει μέσα μας να φανερώνει την καταγωγή μας ότι προερχόμεθα από τον Θεό. Η αγάπη δεν χωρίζεται, όποιος την χωρίζει πεθαίνει. Πως χωρίζεται; Με το να κρίνεις. Τώρα, η αύξηση της αγάπης προς τον Θεό γίνεται με το να θυσιάσεις τα πάντα και την ζωή σου αν επιβάλλεται υπό της αγάπης προς τον Θεό. Και πας ως αφήκε οικία ή αδελφούς ή αδελφάς ή πατέρα ή μητέρα ή γυναίκα ή τέκνα ή αγρούς ένεκεν του ονόματός μου, εκατονταπλασίονα λήψεται και ζωήν αιώνιο κληρονομήσει. Όσον μεγάλη και αν είναι η αμαρτία έπειτα από την αγάπη αυτή προς τον Θεό συγχωρείται και μετατρέπεται λευκή υπέρ’ χιόνα κατά τον προφήτη Ησαΐα. Χρειάζεται λοιπόν να αγαπήσουμε Κύριο και Θεό μας εξ’ όλης της καρδίας μας και εξ’ όλης της ψυχής μας και εξ’ όλης της ισχύος μας και εξ’ όλης της διανοίας μας και τον πλησίον μας ως σεαυτόν. Εν ταύταις ταίς δυσίν εντολές όλος ο νόμος και οι προφήται κρέμονται. Επομένως, δεν υπάρχει όριο για την αγάπη προς τους άλλους πλην εκείνου που θέτει ο Κύριος "ως σεαυτόν". Όταν εφαρμόζεται ο νόμος της αγάπης προς τον Θεό και προς τον πλησίον ήδη έχει ιδρυθεί η Βασιλεία του Θεού εντός ημών με τον απόλυτο καθαρισμό βαδίζοντες την οδό της τελειώσεως, γεγονός δια το οποίον κάθε ένας πρέπει να διεξάγει σκληρούς αγώνες για να μπει εις τα πλαίσια του νόμου της ΑΓΑΠΗΣ.
Η αγάπη βάσει των γραφικών δεδομένων είναι το δένδρο της ζωής. Όσο μακριά και αν βρίσκεται αναγνωρίζεται από τα φύλλα και τους καρπούς.
Η ανυπόκριτος αγάπη είναι ο ένθερμος ζήλος αυτής, η αφοσίωση εις τον αγώνα αυτόν, η ουσιαστική προσκόλληση προς το μέγα τούτο αγαθό. Η αγάπη τω πλησίον κακόν ουκ εργάζεται, πλήρωμα ουν νόμου η αγάπη. Πρέπει να γνωρίζουμε ότι έχουμε αγάπη προς τον Θεό και προς τους συνανθρώπους μας όταν δεν πράττουμε κακό ούτε εις τον Θεό ούτε εις τον συνάνθρωπό μας.
Η αγάπη η ανυπόκριτος έχει την δύναμη να επιστρέψει αμαρτωλό εκ πλάνης οδού αυτού. Σώζει δε ψυχή εκ θανάτου και καλύπτει πλήθος αμαρτιών. Η αγάπη θα σκεπάσει και θα συγχωρήσει αμαρτίες του αγαπημένου, όσες και αν είναι. Θα ελκύσει δε και το θείο έλεος εις εκείνον που αγαπά και εις το σύνολο η αγάπη κάνει θαύματα.
Σύνδεσμος τελειότητας είναι να αγαπάς τον άλλον χωρίς υποκρισία και να του χαρίζεις τα πάντα. Η αγάπη αυτή συνδέει την ταπεινοφροσύνη, την δικαιοσύνη, την αλήθεια.
Ο Θεός αγαπά εκείνον ο οποίος κάνει αγώνα καθαρισμού και εξαπλώσεως, τον οποίον και μαστιγώνει για να μην τον πιάσει ο εγωισμός και χάσει την σωτηρία του. Είς την έννοια αγάπης και παραδοχής η αγάπη υπερισχύει. Πάντοτε την αγάπη την φανερώνει η θυσία. Ο έχων αγάπη οικοδομεί πρώτον τον εαυτόν του έναντι των συνανθρώπων του φερόμενος πράος, γλυκύς και ταπεινόφρων, δεύτερον οικοδομεί τον συνάνθρωπό του με το άψογο παράδειγμά του και την ανεκτικότητά του. Υπάρχει τρόπος ο άνθρωπος να έχει τον τεράστιο πνευματικό πλούτο και όμως να απουσιάζει η αγάπη, εξανεμισθείς υπό των συμφερόντων και των προσωπικών φιλοδοξιών. Η γνώσις φυσιοί, η δε αγάπη οικοδομεί.
Ο Θεός είναι αγάπη,"ο Θεός αγάπη εστί". Η αγάπη είναι καθαρώς μορφή του Θεού. Ο άνθρωπος που έχει αγάπη τον βλέπει μέσα του τον Θεό και όταν έγινε άνθρωπος ήταν ολόκληρος αγάπη, ώστε να αποτελέσει το πτώμα που έπεσαν οι αετοί και το κατέφαγον. "Ο οίκος του Πατρός μου κατέφαγέ με."