ΠΡΟΣ ΡΩΜΑΙΟΥΣ ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΚΕΦ. ΙΑ :
22
Εάν επιμείνης εις την χρηστότητα.
Όταν ο άνθρωπος υψηλοφρονεί οπωσδήποτε αντιμετωπίζει
την αυστηρότητα του Θεού. Διότι ο ίδιος ο Θεός λέγει εις άλλο σημείον
ότι, ο Θεός υπερηφάνοις αντιτάσσεται ταπεινοίς δε δίδει χάριν. Ο
υψηλόφρων δεν έχει να κάνει τίποτε άλλο παρά να τεθεί μέσα εις την αυστηρότητα
του Θεού. Αντιτάσσεται εις την βουλήν του Θεού, αντιτάσσεται εις το θέλημα του
Θεού, αντιτάσσεται εις την ύπαρξην του Θεού και δεν έχει καμιά σχέση με τον
Θεόν. Ενώ ο ταπεινόφρων έχει και απολαμβάνει την χρηστότητα του Θεού. Μέσα εις
την ταπεινοφροσύνην υπάρχει η γλυκύτης της ζωής, υπάρχει η αγάπη, υπάρχει η
ενεργώς πίστις, υπάρχει το θέλημα του Θεού, υπάρχει η καλοσύνη. Είναι λοιπόν η
χρηστότης αυτή απαραίτητη δια τον χριστιανόν όπως εδώ ο Απόστολος Παύλος μας
συνιστά (στίχος 22). Αλλά πως θα δυνηθώμεν να καταλάβομεν εάν ευρισκόμεθα εις
την χρηστότητα του Θεού ή εις την αυστηρότητα; Τόσον η αυστηρότης όσον και η
χρηστότης του Θεού γίνεται καταφανής εις την ζωήν μας. Δυνάμεθα κάλλιστα να νιώθουμε,
να διαισθανόμεθα πότε είμεθα εις την χρηστότητα και πότε είμεθα εις την
αυστηρότητα. Μέσα μας υπάρχει πρώτα η καλή συνείδησις, υπάρχει η ειρήνη δηλαδή
ειρηνεύομεν με τον εαυτό μας, ειρηνεύομεν προπάντων με τον Θεόν αλλά και με τον
συνάνθρωπό μας. Αυτό είναι ένα δείγμα ότι όντως υπάρχομεν μέσα εις την
χρηστότητα του Θεού, διότι και όλες οι εργασίες μας αντιμετωπίζονται με αυτό το
πνεύμα της χρηστότητας του Θεού και πάντοτε είμεθα νικηταί. Πάντοτε με την
χάριν του Θεού και με την πίστιν λύομεν όλα τα προβλήματα τα οποία
αντιμετωπίζομεν εις την ζωή μας. Επομένως δεν είναι δυνατόν να μην νιώθουμε, να
μην διαισθανόμεθα την χρηστότητα και να μην γευόμεθα συγχρόνως το μεγαλειώδες
τούτο έργον το οποίον έκαμεν ο Χριστός εις ημάς. Και μόνο αυτό όταν έχομεν δεν
χρειαζόμαστε τίποτε άλλο εις τον κόσμο. Ας έχει όλος ο κόσμος όλα τα υλικά
αγαθά του και ημείς ας έχουμε μόνον την χρηστότητα του Θεού. Αλλά και αντιθέτως
όταν είμεθα εις την αυστηρότητα του Θεού, μέσα μας συνεχώς υπάρχει ο εσωτερικός
μας κόσμος επαναστατημένος, δεν έχομεν συνείδησιν αγαθήν, δεν είμεθα
ικανοποιημένοι δια όσα έργα πράττομεν και δια την σχέση μας με τον Θεόν. Δεν
υπάρχει η πίστις η ουσιαστική να ενεργεί πραγματικά, δεν υπάρχει η πραγματική
αγάπη, η ταπεινοφροσύνη, δεν υπάρχει η χρηστότητα του Θεού, υπάρχει η
αυστηρότητα. Ο Θεός αντιτάσσεται εις τους υπερήφανους, δεν θέλει να τους
ακούσει όταν επικαλούνται το όνομά Του, δεν θέλει να πραγματοποιήσει τας
δυνάμεις της πίστεως και έτσι λοιπόν ο άνθρωπος βρίσκεται σε μιαν χαλαράν
πνευματικήν κατάστασιν, ευρίσκεται εις μιαν θλίψιν, εις έναν πόνο, εις έναν
αγώνα διηνεκή εφόσον ευρίσκεται εις την αυστηρότητα του Θεού. Δεν μας συμφέρει
λοιπόν όταν νιώθομεν αυτήν την ψυχολογικήν κατάστασιν που πρέπει οπωσδήποτε να
την απομακρύνομε και να την αποβάλλομεν, να την αποτινάξομεν. Υπάρχουν τρόποι
δια να επανέλθομεν εις την χρηστότητα του Θεού. Η υψηλοφροσύνη είναι μέγας
εχθρός του ανθρώπου. Αυτή κατεδαφίζει ολόκληρον το πνευματικόν, το χριστιανικόν
οικοδόμημα, ματαιώνει ολοσχερώς τις θαυματουργικές δυνάμεις της πίστεως,
καταστρέφει τα μυροβόλα άνθη του πνευματικού παραδείσου τα οποία είναι οι
αρεταί, θάπτει κυριολεκτικά τον ωραίον ψυχικόν κόσμον του ανθρώπου. Είναι
πνευματική σχιζοφρένεια, θα ηδύναντο τις να την χαρακτηρίσει
έτσι.