Κάποτε ένας άνθρωπος έκανε μία ομιλία για την ανεξικακία. Κάποιος, ο οποίος τον γνώριζε θεώρησε καλό να καλέσει έναν φίλο του ο οποίος ήτο άθεος, θυμώδης, νευρικός κ.λ.π. Εκείνος ο άνθρωπος δεν ήθελε να πάει στην ομιλία, αλλά αυτός που ήξερε τον ομιλητή επέμενε πολύ και τελικά τον έπεισε. Όταν ο ομιλητής λοιπόν τελείωσε την ομιλία του τότε αυτός σηκώθηκε, έτρεξε στον άμβωνα και του επιτέθηκε. Εκεί...νος χωρίς αντίδραση δέχονταν τα χτυπήματα. Ο κόσμος μετά από λίγο έτρεξε να βοηθήσει τον ομιλητή, ο οποίος αιμόφυρτος έπεσε κάτω. Όταν τους χώρισαν ήρθε και η αστυνομία η οποία ρώτησε τον ομιλητή αν θα κάνει μήνυση. Τότε αυτός με πράο και ησύχιο πνεύμα τόνισε, όχι, διότι σήμερα ο άνθρωπος αυτός με την συμπεριφορά του με έκανε να νιώσω ανεκλάλητη χαρά για δύο λόγους, πρώτον διότι μέσα μου δεν αισθάνομαι κανέναν θυμό και δεύτερον διότι έγινε αιτία να δω και εγώ και ο κόσμος ότι εφαρμόζω την ανεξικακία.
Ακριβώς το ίδιο έπραξε και ο Κύριος και αυτό φανερώνει ο στίχος εδώ ότι έπαθε και εμείς εννοήσαμε τις αξίες των όσων έπαθε, κάνοντας το πνευματικό μας επίπεδο θεόπνευστο. Διά μέσω του Κυρίου μας όλοι εμείς γνωρίσαμε το νίκα το κακό με το καλό, καθώς λοιδορούμενος ουκ αντελοιδόρει, απειλούμενος ουκ ηπείλει, όστις θέλει να γίνει πρώτος ας γίνει πάντων έσχατος και πάντων δούλος, επίσης παράδειγμα έδωκα εις εσάς. Τελευταία, ως αρνίον εφέρθη έμπροσθεν του κείροντος.