Η Πνευματική τόλμη και η άπωση

 

Η ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΤΟΛΜΗ ΚΑΙ Η ΑΠΩΣΗ ΤΗΣ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗΣ ΚΛΙΜΑΚΑΣ ΜΑΣ ΧΑΡΙΖΟΥΝ ΙΔΑΝΙΚΑ ΧΡΙΣΤΟΥ, ΣΤΟΧΟΥΣ ΑΙΩΝΙΟΥΣ, ΗΓΕΤΙΚΗ ΠΑΡΟΥΣΙΑ ΖΩΗΣ ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΣΤΡΑΤΕΥΜΑ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ, ΤΟΥ ΑΠΕΙΡΟΥ

Στην αρετή προσθέσατε την γνώση

 

Πως μπορούμε όλοι εμείς να καταφέρουμε στη ζωή μας, να λάβουν χώρα όλα αυτά τα γεγραμμένα και ποια είναι η κλίμακα εκείνη που μας οδηγεί στην αιώνια δόξα του Θεού.

 

Πρώτον, προσθέσατε, λέγει ο Λόγος του Θεού, στην πίστη σας την αρετή. Αρετή είναι το εφόδιο που χρησιμοποιείται από το λογικό ον ή μη ον για να μορφωθεί σε αγαθή ψυχή ώστε να διέπεται από ζώσα ενέργεια, ενέργεια Θεού, ποιών έργα αγαθά. Το να ζει κανείς με αρετή σημαίνει να ακολουθεί την πορεία του Χριστού και ο λόγος διότι η ατομική μας ύπαρξη είναι τμήμα ολόκληρου του σύμπαντος το οποίο ζει μέσα στην αρετή, στη σιωπή. Παρουσιάζοντας δια αυτής τα έργα της δημιουργίας εις όλον τον πλανήτη ως επιτεύγματα του πνεύματος. Ο σοφός Σολομών αναφέρει ότι οι άνθρωποι που ζητούν την αρετή αφού παιδευτούν, εκπαιδευτούν λίγο υπό του Θεού, κάποιο χρονικό διάστημα, θα ευεργετηθούν πάρα πολύ. Ο Πλάτων έλεγε, όλο το χρυσάφι που βρίσκεται κάτω απ’ τη γη και πάνω σ’ αυτή δεν αξίζει όσο η αρετή. Είναι πολυποίκιλη δηλαδή η μορφή της και παρουσιάζεται και εκδηλώνεται με καρπούς, με χαρίσματα και με σημεία του Αγίου Πνεύματος. Όλα αυτά εκδηλώνονται μέσα στην αρετή. Αυτός λοιπόν που υπηρετεί την αρετή, υπηρετεί τον Θεό, υπηρετεί τον Έναν. Να ξέρουμε δε ότι μόνο η αρετή σώζει τον άνθρωπο και ο άνθρωπος σώζεται μέσω αυτής.

 

Δεύτερον, ο Απόστολος Πέτρος συνεχίζει να αναφέρει ερεθίσματα τα οποία κεντρίζουν το ενδιαφέρον μας ώστε να ανέβουμε αυτή την πνευματική σκάλα. Στην αρετή προσθέσατε την γνώση η οποία φέρνει και τη διάκριση. Η γνώση είναι απαραίτητη στη ζωή μας και δεν θα πρέπει να σταματάει ποτέ, ειδικά σήμερα που είναι διάχυτη παντού, διασκορπισμένη παντού και ο καθένας δύναται να την λάβει. Πρέπει όμως ο άνθρωπος ότι διαβάζει, να το διαβάζει με πνεύμα ευγενούς άμιλλας ώστε να μην φανατίζεται. Όταν φανατίζεται τότε κλείνει τον εαυτό του σε μια ξερή γνώση. Όσοι προσθέτουν γνώση ανήκουν στο μακάριοι οι πτωχοί τω πνεύματι γιατί αιώνια ο άνθρωπος, (θα πρέπει να το γνωρίζουμε αυτό), αφού ακολουθεί τον Θεό θα διδάσκεται και θα εμπλουτίζει τη σκέψη του και τη διάνοιά του με σοφία Θεού. Μετέπειτα η γνώση αυτή φέρνει και τη διάκριση. Απαραίτητο στοιχείο και έρχεται σιγά – σιγά. Με την πάροδο του χρόνου αποκτάμε εμπειρία. Αυτή έρχεται από τη γνώση, την πολυποίκιλη γνώση του Λόγου του Θεού. Μόνο δι’ αυτής δύναται να γνωρίζουμε και να διακρίνουμε το πνεύμα του Θεού, το πνεύμα των ανθρώπων, τα λόγια του Θεού, τα λόγια των ανθρώπων και τα έργα που παρουσιάζουν Θεός και άνθρωποι. Μάλιστα θα μπορέσουμε να διακρίνουμε και τον ίδιο μας τον εαυτό ώστε να εμβαθύνουμε και σιγά – σιγά να τον τιθασεύσουμε πάνω στο πνεύμα της ευγενούς άμιλλας, στο πνεύμα του Ευαγγελίου.

 

Τρίτον, ο Απόστολος Πέτρος συνεχίζει, στην γνώση προσθέσατε την εγκράτεια. Εγκράτεια σημαίνει σοφία Θεού. Είναι σοφία Θεού η οποία επιτρέπει στον άνθρωπο που την έχει, να γεύεται όλα τα εδέσματα που υπάρχουν χωρίς να εξαρτάται απ’ αυτά, ώστε να μετατρέπονται σε βρώματα τα οποία παραμορφώνουν το σώμα. Η εγκράτεια χαρίζει στον πνευματικό άνθρωπο σώμα υγιές, κάλος Θεού, το οποίο διέπεται και είναι γεμάτο από ζωή. Υπάρχει όμως και η εγκράτεια  στον πνευματικό τομέα. Αυτή την εξασφαλίζει ο άνθρωπος με το να βάλει ένα φρένο στους αρνητικούς, κακούς διαλογισμούς οι οποίοι μπορεί να έρχονται από εξωτερικούς παράγοντες ή μπορεί ο ίδιος ο άνθρωπος να βλέπει έτσι τα πράγματα (αρνητικά). Η σιωπή επίσης, είναι χρυσός, είναι μεγάλο χάρισμα και δεν χρειάζεται να προτρέχουμε, χρειάζεται να γνωρίζουμε το τι λέμε και να γνωρίζουμε και το τι ακούμε, να το περνάμε από το διαλογιστήριο ώστε αν είναι απαραίτητο να το υιοθετήσουμε ή όχι.

 

Τέταρτον, στην εγκράτεια προσθέσατε την υπομονή. Ο υπομείνας εις τέλος, σωθήσεται. Ο άνθρωπος εύκολα βγάζει, παίρνει αποφάσεις, πολλές φορές μέσα από την επιπολαιότητά του, απορρίπτοντας είτε το θέλημα του Θεού είτε μια γνώμη ή μια εμπειρία που θα ακούσει από κάποιον άλλον συνάνθρωπό του. Χρειάζεται να έχουμε υπομονή, ο Λόγος του Θεού πάλι το διαβεβαιώνει και το φανερώνει αυτό, εν τη υπομονή κτήσασθε τας ψυχάς σας. Δεν μπορούμε να τα ξέρουμε όλα εξαρχής και έχουμε γράψει σε μια άλλη ομιλία ότι ξεκινάμε να κάνουμε τον αγώνα μας αυτόν τον πνευματικό κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες βρισκόμαστε. Δηλαδή, όταν ξεκινάμε πνευματική ζωή έχουμε το χάλι μας έναντι του πνεύματος και του θελήματος του Θεού ή του Λόγου του Θεού και τα πράγματα δεν είναι καθαρά στη ζωή μας. Όμως με έναν συνεχόμενο αγώνα, με μια συνεχόμενη προσπάθεια θα καταφέρουμε να δημιουργήσουμε θετικές επιπτώσεις στη ζωή μας, στην ψυχή μας, στον εαυτό μας και στους γύρω μας είτε με τα λόγια μας είτε με τα έργα μας.

 

Πέμπτον, στην υπομονή προσθέσατε την ευσέβεια. Δεν δύναται εκ της ίδιας πηγής να αναβλύζει γλυκό και πικρό νερό, ή γλυκό ή πικρό. Αυτός που τρέφει σεβασμό και αφοσίωση προς τον Θεό, θα εκδηλώνει την ευσέβεια με την τήρηση των εντολών του Θεού καθώς και θα διακατέχεται από σεβασμό ως προς τους φίλους, ως προς τους αδελφούς, ως προς τους εχθρούς, μη υποτιμώντας την πνευματική τους διαύγεια. Ευσέβεια λοιπόν σημαίνει σεβασμός στα πάντα και αποδοχή των πάντων. Έχουμε φυσικά το δικαίωμα να τα ανατρέψουμε αυτά τα πάντα από τη ζωή μας, αλλά δεχόμαστε τα πάντα γιατί ο Θεός εξελίσσει τον κόσμο και ο Θεός ενεργεί πολυμορφικά. Δηλαδή, πολλές φορές χρησιμοποιεί κάποιον άνθρωπο ώστε να κινηθεί με έναν τρόπο που δεν μας αρέσει ή χρησιμοποιεί έναν άλλον άνθρωπο για κάτι άλλο έτσι ώστε μέσα από τέτοιες εμπειρίες να διαμορφώσει τον δικό μας χαρακτήρα. Άρα εάν παρακολουθούμε με θετικό πνεύμα το τι συμβαίνει γύρω μας, να ξέρουμε ότι τα πάντα μας διδάσκουν και ο κάθε άνθρωπος είναι ένα βιβλίο που αν τον προσέξουμε με ένα θετικό πνεύμα, θα σπουδάσουμε, θα μάθουμε και θα προσθέσουμε ή θα αφαιρέσουμε στοιχεία απ’ το δικό μας λογισμό ή τη ζωή. 

 

Έκτον, στην ευσέβεια προσθέσατε την Φιλαδελφίαν. Αυτή χτίζεται εντάσσοντας στη ζωή μας το θέλημα του Θεού. Έτσι γινόμεθα φίλοι και αδελφοί μεταξύ μας. Η φιλαδέλφεια μεταξύ των αναγεννημένων ανθρώπων θα δημιουργήσει την εκκλησία της Φιλαδέλφειας, η οποία είναι προφητική εκκλησία και θα κάνει την παρουσία της τα έσχατα χρόνια τα οποία πιστεύω ότι διανύουμε και θα διακατέχεται από το πνεύμα (από αυτό δηλαδή που φανέρωσε ο αδελφός) του να σέβεται ο άνθρωπος τη θρησκευτική συνείδηση και την ελευθερία του άλλου. Και είναι μεγάλο πράγμα αυτό! Και εμείς μέσα στην παρέα μας έχουμε σαν αρχή ένα πράγμα, ότι ο καθένας μπορεί να κινείται ελεύθερα, να ζει ελεύθερα, να εφαρμόζει ελεύθερα, να μην εφαρμόζει ελεύθερα, να κάνει αυτό που θέλει, ότι νιώθει. Το μόνο που θα πρέπει να αποφύγουμε, είναι να μην δογματιζόμαστε, να μην φανατιζόμαστε με το εγώ μας και να μην θέλουμε αυτό να το αποδέχονται και οι άλλοι συνάνθρωποί μας, διότι ο Θεός δεν ξέρουμε πως θα σώσει τον κάθε άνθρωπο. Για παράδειγμα, ο ληστής είχε μια πορεία η οποία δεν ήταν καθόλου χριστοκεντρική ούτε πνευματική κι όμως βρήκε χάρη από τον Θεό. Η γυναίκα που συνελήφθη επ’ αυτοφώρω μοιχευομένη, δεν είχε μια πορεία όπως της Παναγίας κι όμως βρήκε χάρη από τον Θεό. Η μητέρα του Κυρίου είναι μια άλλη μορφή, μια άλλη προσωπικότητα η οποία κι αυτή βρήκε χάρη από τον Θεό. Ο Πέτρος ένας άλλος χαρακτήρας, ο Ιωάννης ένας άλλος. Ο Θεός λοιπόν εργάζεται πολυποίκιλα και δεν ξέρουμε πως θα ενεργήσει στον κάθε άνθρωπο για να τον σώσει. Πρέπει λοιπόν, εάν θέλουμε να έχουμε αυτή τη φιλαδέλφεια, να μην φανατίζουμε τον εαυτό μας, αλλά ούτε και τους άλλους να αναγκάζουμε να αποδεχτούν οπωσδήποτε τις ιδέες μας και το αντίστροφο. Είναι σαν να παρουσιάζει ο καθένας αυτό που πιστεύει, αυτό που νιώθει και ο άλλος να θαυμάζει με τον τρόπο που ο Θεός τον εξελίσσει και τον ανεβάζει και του φανερώνει αυτή την πνευματική σκάλα ώστε να προχωρήσει πνευματικά.

 

Έβδομον, στην Φιλαδελφίαν προσθέσατε την αγάπη. Η αγάπη είναι το επιστέγασμα των πάντων, είναι η κορυφή του πνευματικού οικοδομήματος, είναι ο Θεός ο ίδιος. Πολλοί άνθρωποι εξαρχής λένε, όταν κάποιος διαβάζει τον Λόγο του Θεού, έχεις αγάπη; Θα πρέπει να ξέρουμε ότι δεν είναι εύκολο να έχει κανείς αγάπη. Είναι επιστέγασμα, είναι η σκεπή του πνευματικού οικοδομήματος και θα χρειαστούν πάρα πολλά χρόνια για να την αποκτήσει ένας άνθρωπος. Τώρα εμείς όμως έχουμε παρεξηγήσει και την αγάπη, την νιώθουμε διαφορετικά σήμερα και θα το αναλύσουμε.

 

Τι είναι αγάπη; Αυτή έχει δύο όψεις. Η πρώτη είναι του κόσμου. Αυτή είναι, αν την παρατηρήσει κάποιος, γεμάτη αδυναμίες και διέπεται από την απαίτηση του εγώ. Στρέφεται δηλαδή εκατό τοις εκατό στο εγώ μας. Το έχω ψάξει πάρα πολύ. Είναι αυτή η αγάπη γεμάτη παράπονα και γεμάτη πολυποίκιλες μικρότητες. Πολλές φορές γίνεται και δαιμονισμένη διότι καλλιεργεί ο άνθρωπος μέσα του τη ζήλια, τον έλεγχο, τη στενοχώρια, το παράπονο. Πολλές μορφές παρουσιάζει αυτή η αγάπη του κόσμου. Είναι σίγουρα, εκατό τοις εκατό, εγωκεντρική.

 

Η πραγματική αγάπη όμως είναι άλλη, είναι αυτή του Θεού. Ο Απόστολος Παύλος αναφέρει γι’ αυτή, εάν λαλώ τας γλώσσας των ανθρώπων και των αγγέλων, (εδώ μιλάει για κάποια επιτεύγματα που μπορεί να πετύχει ένας άνθρωπος), αγάπη δε μη έχω γέγονα χαλκός ηχών ή κύμβαλον αλαλάζον. Και εάν έχω προφητείαν και ειδώ τα μυστήρια πάντα και πάσαν την γνώσιν, και εάν έχω πάσαν την πίστιν, ώστε όρη μεθιστάνειν, αγάπη δε μη έχω, ουδέν ειμι. Μεγάλο πράγμα! Ακόμη όμως δεν μιλάει για το τι είναι αγάπη. Λέει, και αν έχεις όλα αυτά μπορεί να μην έχεις αγάπη. Συνεχίζει, και εάν ψωμίσω πάντα τα υπάρχοντά μου, και εάν παραδώ το σώμα μου ίνα καυθήσομαι, αγάπη δε μη έχω, ουδέν ωφελούμαι. Αυτοί οι στίχοι, μέχρι εδώ, δεν λένε τι είναι αγάπη αλλά τονίζουν ότι αν κάποιος προβεί σε όλες αυτές τις ενέργειες και αποκτήσει όλα αυτά τα χαρίσματα και όλες αυτές τις εξουσίες η αγάπη μπορεί να μην είναι αληθινή, να μην έχει στοιχεία Θεού. Τώρα εδώ εμείς θα συγκρίνουμε την αγάπη του κόσμου με την αγάπη του Θεού. Δεν είναι ούτε και του Θεού αυτή που έχουμε φανταστεί μέχρι χθες, έχει και αυτή άλλα στοιχεία. Η αγάπη, λέει, μακροθυμεί δηλαδή μακριά θυμώνει. Αν ένας άνθρωπος έχει αυτό το χαρακτηριστικό θα δει ότι το μόνο που κερδίζει είναι να φρουρεί τον εαυτό του. Η μακροθυμία του εξασφαλίζει την υγεία και η επόμενη μέρα του φέρνει μια άλλη σοφία ώστε να κινηθεί διαφορετικά. Πάντα, όταν βλέπουμε ότι έρχεται ένας πειρασμός να μακροθυμούμε, να μην αποφασίζουμε εύκολα. Η αγάπη χρηστεύεται, είναι χρήσιμη. Η αγάπη ου ζηλοί, άρα η αγάπη δεν έχει ζήλιες, δεν έχει κακίες, δεν έχει αντιπαλότητες. Δεν ζηλεύει, δέχεται την πορεία του καθενός ανθρώπου. Είναι πνευματικός δηλαδή όρος η αγάπη αυτή που παρουσιάζει ο Απόστολος Παύλος. Η αγάπη ου περπερεύεται, ένας άνθρωπος όποιο έργο και αν έχει κάνει δεν φανερώνεται, δεν θέλει να καυχηθεί μέσω αυτού ή να κάνει προβολή, κάτι που όλοι οι άνθρωποι πολλές φορές το έχουν ανάγκη. Η αγάπη ου φυσιούται, ούτε και αυτό το έχει ο πνευματικός άνθρωπος. Ουκ ασχημονεί, μεγάλο πράγμα και αυτό, βλέπουμε ότι είναι καθαρή πνευματική υπόσταση. Είναι στοιχεία που όταν ένας άνθρωπος τα έχει, βοηθάει και τους γύρω του και τον εαυτό του. Ου ζητεί τα εαυτής, δεν εργάζεται αποκλειστικά και μόνο για τον εαυτό του ένας άνθρωπος του Θεού. Ου παροξύνεται, ου λογίζεται το κακό. Φανταστείτε τι στοιχείο είναι αυτό, που όλη τη μέρα ο νους και ο λογισμός μας τρέχει σε αντιπαλότητες, σε αντιθέσεις με άλλους ανθρώπους και λογιζόμαστε το κακό πολλές φορές και όταν έρχεται στη ζωή τους, χαιρόμαστε αντί να λυπούμαστε ή να προσευχόμεθα. Ου χαίρει επί τη αδικία, συγχαίρει δε τη αληθεία. Πάντα στέγει, τα δέχεται όλα, δεν της φαίνεται παράξενο τίποτα, αν αυτός κινήθηκε έτσι, αν ο άλλος έκανε εκείνο, αν ο άλλος έκανε το άλλο. Πάντα πιστεύει, έχει αγαθή πρόθεση και ότι και αν του λένε του ανθρώπου που έχει αυτή την αγάπη το πιστεύει. Τώρα, αν ο άλλος ψεύδεται ή έχει κακή προαίρεση, αυτός δεν χάνει. Λυπάται γι’ αυτόν, δεν λέει ότι κάτι αυτός έπαθε ή είχε αρνητικές επιπτώσεις στη ζωή του. Πάντα ελπίζει, η ελπίδα είναι παράγωγο της πίστης. Μέχρι να έχουμε την πίστη αυτή, του να λέμε και να γίνεται, ελπίζουμε. Πάντα υπομένει. Ένας άνθρωπος που έχει αυτά τα στοιχεία μπορεί να βρεθεί σ’ ένα περιβάλλον που να μην διέπεται από αυτά και υπομένει, ώστε με το παράδειγμά του σιγά – σιγά να μεταλαμπαδεύσει αυτά τα στοιχεία, τα οποία είναι ευεργετικά και για τον ίδιο αλλά και για τους άλλους και δημιουργούν μια όμορφη κοινωνία. Η αγάπη ουδέποτε εκπίπτει, δηλαδή δεν είναι δυνατόν να την έχεις γι’ αυτό λέμε ότι είναι το επιστέγασμα του πνευματικού οικοδομήματος. Δεν γίνεται σήμερα να ξημερώνεις με αγάπη και αύριο να ξημερώνεις με θυμό, ή το έχεις αυτό το στοιχείο ή δεν το έχεις. Για να το έχεις, χρειάζεται μια εμμονή πνευματική πάνω στα δρώμενα του Ευαγγελίου, ώστε να ’ρθει μια μέρα και να είναι φυσιολογικός τρόπος ζωής ο τρόπος αυτός που φανερώνει ο Λόγος του Θεού. Παρακάτω συνεχίζει, είτε δε προφητείαι, καταργηθήσονται είτε γλώσσαι, παύσονται είτε γνώσις, καταργηθήσεται, όλα αυτά θα ’ρθει μια μέρα που θα χαθούν. Εκ μέρους γαρ γινώσκομεν και εκ μέρους προφητεύομεν όταν δε έλθη το τέλειον, τότε το εκ μέρους καταργηθήσεται. Αφήνει να εννοηθεί ότι και τα κηρύγματα και ο λόγος και όλα τα πράγματα, δεν είναι πρωταρχικά στοιχεία του ανθρώπου. Ο στόχος είναι, μέσω αυτών ο άνθρωπος να φτάσει στο αποκορύφωμα της δόξης που είναι να γίνει υιός Θεού, να γίνει ο ίδιος ο άνθρωπος εικόνα του Θεού του αοράτου διεπόμενος από αυτά τα στοιχεία. Συνεχίζει ο Απόστολος Παύλος, ότε ήμην νήπιος ως νήπιος ελάλουν ως νήπιος εφρόνουν. Δηλαδή, στην αρχή βλέπουμε ότι έχουμε λογισμούς, εκατομμύρια λογισμούς, γνώμες πολλές, κρίσεις, επικρίσεις ή λέμε ότι εμείς, θα κάνουμε εκείνο ή θα κάνουμε το άλλο. Όλα αυτά, αναφέρει, ότι είναι πράγματα που πηγάζουν μέσα από το εγώ μας. Όλα αυτά τα χαρακτηρίζει ως νήπια, ως μηδαμινά. Ως νήπιος ελογιζόμην ότε δε γέγονα ανήρ, κατήργησα τα του νηπίου. Και τα καταργεί ένας άνθρωπος όταν θέτει σε πρώτη μοίρα στη ζωή του τον Θεό, μπαίνει στη σιωπή και αφήνει ο ίδιος ο άνθρωπος τον Θεό να εξελίξει τη ζωή του. Βλέπομεν γαρ άρτι δι’ εσόπτρου εν αινίγματι, τότε δε πρόσωπον προς πρόσωπον. Σήμερα δηλαδή την έννοια της αγάπης, της φιλαδέλφειας και των στοιχείων αυτών τα βλέπουμε μ’ ένα κάτοπτρο σαν να είναι σ’ ένα βουνό απέναντι, αλλά δεν βλέπουμε καθαρά το βουνό και το τι υπάρχει πάνω σ’ αυτό. Τότε όμως, λέει, θα τα δούμε πρόσωπο με πρόσωπο. Γιατί θα τα δούμε; Γιατί ένας άνθρωπος όταν εργαστεί πάνω στους στόχους και στις επιδιώξεις του Χριστού θα τα νιώσει μέσα του, θα τα δει μέσα του αυτά και θα δει ότι πράγματι η αγάπη είναι ευεργετικό στοιχείο και είναι στοιχείο ζωής. Τώρα γινώσκω εκ μέρους, τότε δε επιγνώσομαι καθώς και επεγνώσθην. Νυνί δε μένει πίστις, ελπίς, αγάπη, τα τρία ταύτα μείζων δε τούτων η αγάπη. Είναι ο Θεός ο ίδιος και ξέρουμε ότι και ο Θεός έχει τρία πρόσωπα. Το πρώτο είναι ο Πατέρας ο οποίος φανερώνεται με την αγάπη. Ο Υιός ο οποίος φανερώνεται με το πνεύμα της ειρήνης (οι άγγελοι με την παρουσία του έψαλαν το, δόξα εν υψίστοις Θεώ και επί γης ειρήνη εν ανθρώποις ευδοκία) και το Πνεύμα το Άγιο το οποίο φανερώνεται με τη δικαιοσύνη. Το Πνεύμα το Άγιο είναι αυτό που παραλαμβάνει τον άνθρωπο με τη δικαιοσύνη τον αναπτύσσει, τον καλλιεργεί, σιγά – σιγά τον διαμορφώνει και του χαρίζει μέσα του ειρήνη. Όταν ο άνθρωπος φτάσει στην ειρήνη, φτάνει στο δεύτερο πρόσωπο της θεότητας. Σιγά – σιγά ο Χριστός που είναι η ειρήνη, αρχίζει να νουθετεί τον άνθρωπο πνευματικά ώστε να τον φτάσει στην αγάπη. Δεν μπορούμε όμως αυτό να το έχουμε εξαρχής. Χρειάζεται ένας πολυχρόνιος αγώνας και μια εμμονή πάνω στα δρώμενα του Ευαγγελίου ώστε να τα υιοθετήσουμε αυτά σαν δικό μας τρόπο ζωής και σκέψης. Να είμαστε δηλαδή αυτάγαθοι. Αυτό, είναι μια ιδιότητα του Πνεύματος του Αγίου, την οποίαν ο Θεός την χαρίζει και την νιώθει ο άνθρωπος όταν εισέλθει μέσα του.

 

Αυτή η αγάπη του Θεού είναι η πνευματική σοφία και επιδίωξη ενός ή πολλών ανθρώπων. Ειδικότερα του στρατεύματος του Θεού, το οποίο σήμερα πιστεύω μέσα μου ότι αρχίζει να δημιουργείται γιατί πολλά γεγονότα το μαρτυρούν όπως και η σοφία των ανθρώπων, το Πνεύμα το Άγιο, το οποίο το βλέπουμε, είναι ζωντανό στις μέρες μας και πολλοί άνθρωποι εργάζονται πνευματικά. Πέρασαν αιώνες και όλα αυτά ή μέρος αυτών των χαρισμάτων ή των δωρεών έλαβαν μέρος στη ζωή, βασικά σε μονάδες ανθρώπων μέχρι σήμερα, όπως προφήτες, Κύριος, Απόστολοι, άγιοι. Σήμερα όμως ο κόσμος μας έφτασε στο πλήρωμά του, έτσι πιστεύουμε, ώστε να δύναται να συλλάβει τις αξίες αυτές ως ευεργετικές και ότι μπορούν να πάρουν σάρκα και οστά και ότι είναι συμφέρον του κάθε ανθρώπου να υιοθετήσει τις αρχές του Ευαγγελίου. Εμείς είμεθα μέρος του κόσμου και συλλάβαμε ότι όλα τα του κόσμου είναι εκδηλώσεις που σε αποτρέπουν από το θέλημα του Θεού. Όχι πως δεν χρειάζεται να είναι επιδιώξεις γιατί και μέσα από τον κόσμο έχεις να αντλήσεις πολλά πράγματα που είναι του Θεού, απλώς πρέπει όταν κάνεις τον διαλογισμό να ξέρεις τι να επιλέξεις, για να μην μπλέξεις. Οι στόχοι αυτοί του Θεού είναι πλούτος αιώνιος, άπειρος, άφθαρτος, ανεκτίμητος και δύναται ο άνθρωπος να τον αποκτήσει ώστε να εκπληρωθούν οι επαγγελίες. Χρειάζεται υπομονή και επιμονή. Εξάλλου, η αποστολή όλων ημών των ανθρώπων είναι να γνωρίσουμε τον Θεό. Οι επαγγελίες αυτές  θα φέρουν τον Χριστό και η ζωή και η χαρά θα αλλάξουν πνευματικά την πορεία του καθενός ανθρώπου, ώστε από εγωκεντρική που ήτο μέχρι χθες να γίνει θεϊκή, να γίνει ο άνθρωπος δηλαδή προσφορά, υπηρετών Θεόν και άνθρωπο με χαρά.

 

Αυτά τα στοιχεία του Θεού όταν λειτουργήσουν μέσα μας θα αποτελέσουν (όταν θα λειτουργήσουν σε κάποιους ανθρώπους) και το στράτευμα του Θεού το οποίο όταν παρουσιαστεί, θα φέρει μια νέα τάξη πραγμάτων η οποία θα διέπεται από υλική ισοκατανομή πλούτου, θα διέπεται από ουρανόδρομη σοφία, από ζωή αιώνια, από αγάπη ανυπόκριτη, από δικαιοσύνη Θεού η οποία προσφέρει, από αιώνια ειρήνη, από συνεχόμενη αναγέννηση και μόρφωση του ανθρώπου ώστε το πνευματικό του επίπεδο να φτάσει στο καθ’ ομοίωση. Αυτό το στράτευμα του Θεού παρουσιάζει δυσχέρειες, δυσκολίες να εμφανιστεί. Εδώ και δυο χιλιάδες χρόνια δεν μπορεί να δημιουργηθεί και ο λόγος πιστεύω είναι διότι δεν έφτασε ακόμη ο χρόνος ο προδιαγεγραμμένος αλλά και διότι οι χριστιανοί δεν πήραν στα σοβαρά την αποστολή τους και τον ιδρυτή της Εκκλησίας στη γη, τον Κύριο ημών Ιησού Χριστό. Οι λόγοι της μη σοβαρότητας ως προς το θέλημα του Θεού είναι:

 

Πρώτον, η παχυλότητα του υλιστικού στοιχείου η οποία από παιδικής ηλικίας μας αγκιστρώνει, μας γαντζώνει και περνάνε πολλά χρόνια για να καταλάβουμε ποια είναι η αξία της.

 

Δεύτερον, η μετατροπή, η αλλοίωση την οποίαν υφίσταται ο Λόγος του Θεού από τους ιθύνοντες, από τις θρησκείες οι οποίες έφυγαν από την ουσία και έγιναν θρησκείες γεμάτες φανατισμούς, τύπους και εντάλματα ανθρώπων της κοινωνίας μας. Αυτό έφερε δυστυχώς και μωρία στον πνευματικό κόσμο. Έτσι ο Θεός ετύφλωσε τους οφθαλμούς όλων μας σχεδόν, ώστε να μην βλέπουμε και να μην ακούμε ποιο είναι το θέλημά του, να μην εννοούμε ποιοι είναι οι στόχοι του και οι επιδιώξεις του. Εμείς όμως όλοι λάβαμε ένα κάλεσμα όχι μωρίας ώστε να ακολουθούμε θρησκείες, τύπους, φανατισμούς κ.λ.π.. Ο φανατισμός κάνει τον άνθρωπο να πεθαίνει στα τριάντα του και να θάβεται στα ογδόντα του, να κλείνει η διάνοιά του, να μην μπορεί να εισέλθει τίποτα μέσα του ώστε να διαμορφώσει έναν καλύτερο χαρακτήρα. Λάβαμε ένα κάλεσμα σοφίας το οποίο παροτρύνει όλους εμάς σε υπερβατικούς στόχους, τους οποίους προαναφέραμε, να αποκτήσουμε μέσα μας δηλαδή την ευγένεια, την ευσέβεια, την αγάπη, την ειρήνη, τη δικαιοσύνη. Αυτά είναι υπερβατικά για τις κοινωνίες αυτές που ζούμε. Υπάρχουν όμως και άλλοι. Αυτοί οι στόχοι είναι:

 

α) Ο Θεός απαιτεί για να ιδρύσει την βασιλεία του, για να επιστατεί στον πλανήτη ολόκληρο, τον καθαρισμό από τον άνθρωπο, τον αγιασμό. Απαιτεί την αγνότητα εις το έπακρον κατά το δυνατόν.

 

β) Απαιτεί και πρέπει να επιδιώκουμε την ταπεινοφροσύνη. Χωρίς αυτή ουδεμία αρετή αναγνωρίζεται και αν κάποιος παρουσιάσει έργα χωρίς ταπείνωση αυτά τα έργα είναι δαιμονισμένα.

 

γ) Ο Θεός απαιτεί την ενότητα του πνεύματος ώστε το στράτευμα του Θεού να είναι μια ψυχή, μια καρδιά, ένα φρόνημα και να λέγουμε οι  πάντες το αυτό, θυσιάζοντας τα πάντα για την επίτευξη των στόχων του Θεού.

 

Η ενότητα, (το έχω ψάξει πολλές φορές), δεν μπορεί να έρθει μεταξύ των ανθρώπων με το να πιστέψουν όλοι ή να ακολουθήσουν όλοι την πορεία ενός ανθρώπου. Ο καθένας θα ακολουθήσει, θα πάρει σαν παράδειγμα τον Χριστό στη ζωή του και θα υιοθετήσει στοιχεία και ο ίδιος ο Θεός θα τον κατευθύνει. Η διαφορετικότητα του προσώπου του καθενός ή ο τρόπος προσέγγισης που φτάνει ή ολοκληρώνει τον αγιασμό είναι κάτι μοναδικό και θα πρέπει να το παρακολουθούμε πάντα με το πνεύμα της ευγενούς άμιλλας. Εκείνο όμως που δεν χαλάει την ενότητα είναι όταν σεβόμεθα πραγματικά τις απόψεις του συνανθρώπου μας, τις επιδιώξεις του, τους στόχους του αφού είναι αγαθοί όποια κατεύθυνση κι αν έχουν.

 

Χωρίς το στράτευμα αυτό δεν πρόκειται να πραγματοποιηθούν οι έξι απραγματοποίητες επαγγελίες, οι επαγγελίες οι οποίες μέλλουν να λάβουν χώρα. Το Ευαγγέλιο της βασιλείας διακατέχεται από τις επαγγελίες αυτές και αυτό το Ευαγγέλιο της βασιλείας ο Κύριος φανέρωσε, και θέλει κηρυχθή τούτο το ευαγγέλιο της βασιλείας εν όλη τη οικουμένη εις μαρτύριον πάσι τοις έθνεσι και ήξει το τέλος. Και εμείς το ακούσαμε και ο αδελφός μας το φανέρωσε και μας το έδειξε. Ότι είναι όμορφο δηλαδή να έχουμε αυτά τα στοιχεία γιατί χωρίς αυτά τα στοιχεία δεν μπορούμε να ολοκληρώσουμε την πνευματική υπόστασή μας, απλώς έχουμε μια σκιώδη πίστη και μια σκιώδη αγάπη και μια σκιώδη παρουσία στη ζωή μας.

 

Η πρώτη επαγγελία είναι να καταργηθεί η αμαρτία απ’ όλη την οικουμένη. Είναι αδιανόητο σήμερα να σηκωθεί το ψέμα απ’ όλον τον πλανήτη, να σηκωθεί η κρίση, να σηκωθεί το εγώ. Είναι δύσκολο να καταργηθεί η αμαρτία όμως ο Θεός φαίνεται πως έχει κάποιο σχέδιο που θα λάβει χώρα και θα το αναλύσουμε λίγο πιο κάτω. 

 

Η δεύτερη επαγγελία του Κυρίου είναι να ιδρυθεί η βασιλεία του Θεού επί της γης. Όταν η αμαρτία φύγει απ’ όλον τον πλανήτη και επικρατήσει ο Λόγος του Θεού και οι αρχές του Θεού και οι επιδιώξεις του Θεού στους ανθρώπους, εκεί θα είναι μια χαρά η οποία θα είναι αιώνια χαρά, θα επικρατεί σ’ όλον τον πλανήτη ή σε έναν άνθρωπο ή σε μια μερίδα ανθρώπων. Μπορούμε αυτό να το πετύχουμε.

 

Η τρίτη επαγγελία του Κυρίου είναι να αφθαρτοποιηθούν τα σώματα των τέκνων του Θεού. Αυτό έχει φανερωθεί και μέσα στον Λόγο του Θεού. Ο Κύριος είπε, ο πιστεύων εις εμέ καν αποθάνη ζήσεται και πας ο ζων και πιστεύων εις εμέ ου μη αποθάνη. Όπως και ο Απόστολος Παύλος τόνισε, ου γαρ θέλομεν εκδύσασθαι αλλά επενδύσασθαι. Είναι επαγγελία και θα λάβει χώρα. Ο άνθρωπος θα πρέπει να ξέρουμε πως ότι σκέφτεται μπορεί να το φέρει στη ζωή του. Ακόμη μπορεί να μην έχει βρει τον τρόπο αλλά γίνεται από την ώρα που το σκέφτεται, χρειάζεται όμως ο χρόνος. Η σκέψη φανερώνει το θέλημα του Θεού. Η καλή πρόθεση που συσχετίζεται με έρευνα θα φέρει την αφθαρτοποίηση.

 

Η τέταρτη επαγγελία είναι να λάβει χώρα η δευτέρα έλευση του Κυρίου με κέλευσμα, με φωνήν αρχαγγέλου και με σάλπιγγα Θεού. Ο Χριστός δεν θα κατέβει ξανά στη γη. Θα καθίσει εκεί, εκ δεξιών του Πατρός εωσού τεθούν υποπόδιο των ποδών του οι εχθροί, έσχατος εχθρός καταργείται ο θάνατος. Εάν έρθει ο Χριστός πάλι στη γη και ξεκινήσει να φτιάξει μια κυβέρνηση πνευματική, αμέσως θα αρχίσουν τα κατηγορώ και αν τύχει και ελκύσει και κόσμο θα υποστεί έναν πόλεμο, έναν διωγμό. Δεν θα γίνει αντιληπτός. Γιατί οι αρχές του Θεού ποιες είναι; Αν ο Θεός πει, να μην ξαναπεί κανείς ψέματα, θα γελάσουν όλοι. Αν πει, ο έχων δύο χιτώνες να δίνει τον έναν, δεν πρόκειται να βγει κυβέρνηση ποτέ. Δεν γίνεται αυτό το πράγμα. Πρέπει δηλαδή να αναγεννηθούν οι άνθρωποι.

 

Η πέμπτη επαγγελία είναι να λάβει δια του Κυρίου χώρα η ανάσταση όλων των εν Κυρίω κοιμηθέντων. Αυτή θα γίνει με τον τρόπο που φανερώνεται και στον Ιωήλ.

 

Η έκτη επαγγελία είναι ο Θεός να σκηνώσει μετ’ αυτών, ο ίδιος ο Πατέρας δηλαδή, ώστε οι πάντες να έσονται διδακτοί Θεού και ο λαός αυτός θα είναι λαός του Θεού και έτσι Θεός και λαός θα πορεύονται στα βάθη των αιώνων, στο διηνεκές.

 

Θα πρέπει το στράτευμα λοιπόν, (αν δεν μπορούν όλοι, όσοι το καταλαβαίνουν τουλάχιστον, αφού το συλλάβανε σήμερα), να ξεκινήσει τον αγώνα, την αφιέρωση σιγά – σιγά και αυτό θα πρέπει να κάνουμε όλοι. Ο καθένας βέβαια στα μέτρα που μπορεί, μέχρι να έρθει το πλήρωμα του χρόνου και ο Λόγος του Θεού να τον αγκιστρώσει εκατό τοις εκατό. Σιγά – σιγά έρχεται αυτό στη ζωή του καθενός. Έτσι ώστε να μπορέσουμε να μπούμε όλοι σ’ αυτή την οδό η οποία οδηγεί στο χώρο της έναρξης της αφθαρτοποίησης. Πρέπει να σταματήσει να λειτουργεί το σύστημα του κόσμου και να ξεκινήσει να λειτουργεί το σύστημα της ζωής διότι χωρίς αυτή τη ζωή ο Θεός δεν υφίσταται. Έτσι παίρνουν δικαίωμα και οι άπιστοι να διατυμπανίζουν ότι ο Θεός είναι ανύπαρκτος αφού και οι χριστιανοί συντηρούν τη ζωή τους από την επιστήμη του κόσμου και όχι από την πίστη την ζώσα. Την πίστη αυτή που διακατέχεται ο ίδιος ο Θεός. Ένας άγιος έλεγε, ήρθανε τα φάρμακα φύγανε τα θαύματα. Ο Θεός δημιούργησε δύο δρόμους εις τον κόσμο, (πρέπει να το γνωρίζουμε αυτό), δια των οποίων ο λαός του Θεού θα οδεύει προς τη ζωή την αιώνιο.

 

Η μία οδός είναι, ο ακούων τον λόγον μου και πιστεύων τω πέμψαντί με έχει ζωήν αιώνιον και εις κρίσιν ουκ έρχεται αλλά μεταβέβηκεν εκ του θανάτου εις την ζωή. Αυτή την οδό διακηρύττει δύο χιλιάδες χρόνια τώρα η Εκκλησία μας, η θρησκεία μας, η χριστιανική ορθόδοξη πίστη και αυτή η οδός είναι πιστευτή σήμερα. Πάνω σ’ αυτή αγωνίζονται οι άνθρωποι σήμερα αλλά δεν μπορούν να ολοκληρώσουν τους στόχους τους γιατί ο αγώνας που κάνουν είναι ανεπαρκής. Η μεγαλύτερη ανεπάρκεια που διέπει σήμερα το ανθρώπινο γένος είναι η άγνοια του Λόγου του Θεού. Οι άνθρωποι δυστυχώς σήμερα βάζουν λιγότερο αγαθό μέσα τους και περισσότερο πονηρό. Έτσι σιγά – σιγά έρχεται η φθορά και ο θάνατος. Ο Λόγος του Θεού φανερώνει ότι, οι νεκροί απεκόπησαν από της χειρός του Κυρίου και δεν ενθυμείται πλέον. Διότι η ζωή είναι ο Θεός. Ο άνθρωπος όταν έχει τη ζωή σε όποια μορφή (πνευματική ή κοσμική), πορεύεται με τον Θεό και δύναται δια αυτού του Θεού να την στοιχειοθετήσει αιώνια, εάν το πιστέψει. Όταν όμως πεθάνει ένας άνθρωπος, ο Θεός συνεχίζει να πορεύεται γιατί είναι ζωή. Ο άνθρωπος που αποκόβεται από τον Θεό μέχρι να γίνει η ανάσταση των εν Κυρίω κοιμηθέντων, παραμένει στη ζωή όμως σε λανθάνουσα κατάσταση άμορφης ύλης, ανήκων πλέον στον πνευματικό κόσμο.

 

Η άλλη οδός είναι (αυτό που φανέρωσε ο Κύριος), και πας ο ζων και πιστεύων εις εμέ ου μη αποθάνη στον αιώνα τον άπαντα. Αυτό τώρα θέλει δουλειά. Αυτό εμπεριέχει τον αγιασμό, εμπεριέχει τον καθαρισμό, την συνεχόμενη, ακατάπαυστη αναγέννηση, την ζώσα πίστη η οποία εκδηλώνει την αφθαρτοποίηση χαρίζοντας πρώτα ζωηφόρο, αιώνιο πνεύμα και σώμα Χριστού. Ο Χριστός είχε πνεύμα και σώμα ισχυρό. Και τα δύο, τα είχε θεραπεύσει με το πνεύμα του.

 

Όλα αυτά τώρα δεν είναι δικά μου λόγια, είναι του Θεού επιδιώξεις οι οποίες εκδηλώθηκαν από το αψευδές στόμα του Κυρίου και θα λάβουν χώρα. Έχουν ήδη αρχίσει να λαμβάνουν χώρα στη γενιά μας πολλά γεγραμμένα και σιγά – σιγά προχωράμε διότι πιστεύω ότι ο καιρός είναι εγγύς, εγγύτατα δια όλους τους ανθρώπους. Ο καθένας μπορεί να συλλάβει σήμερα σε ποια οδό μετέχει, (και αυτό μπορεί να το αλλάξει κιόλας), σε ποια οδό βαδίζει. Σε ποια οδό έχει τάξει ο ίδιος τον εαυτό του γιατί μόνοι μας δίνουμε το δικαίωμα είτε στον Θεό είτε στον διάβολο είτε στον έτερο κακό εαυτό μας, λόγω της ημιμάθειας ή της άγνοιας ή της βαρηκοΐας της πνευματικής.

 

Οι πρώτοι που θα εισέλθουν δια του θανάτου στη ζωή, είναι αυτοί οι άνθρωποι οι οποίοι έχουν εντάξει στη ζωή τους τον Χριστό αλλά δεν εννόησαν ποιο είναι το θέλημά του, ο στόχος του. Εμπόδιο έγιναν σ’ αυτούς τους ανθρώπους, (και σε όλους μας γίνονται πολλές φορές), ο κόσμος, οι θρησκείες, τα εντάλματα, τα στερεότυπα του κόσμου τα οποία τους καθήλωσαν τη ζωή. Το βασικότερο εμπόδιο είναι ο φόβος του να μην γίνει κάποιος αποσυνάγωγος, του να μην γίνει διαφορετικός στα πιστεύω του από τους γύρω του. Ο εγωισμός αυτός είναι ότι χειρότερο διότι καταργεί την προσωπικότητα του ανθρώπου αυτού και είναι τραγικό να πιστεύεις άλλα, αλλά να φοβάσαι να τα εκδηλώσεις για να μην υποστείς κατηγορώ. Ο Κύριος λέει, ότι δεν γίνεται εκ πίστεως είναι αμαρτία. Πολλές φορές, καθημερινά κάνουμε πράγματα τα οποία δεν τα πιστεύουμε, δεν τα θέλουμε κι όμως τα κάνουμε. Αυτό είναι μια φθορά και θα υπάρχει μέχρι να δημιουργήσουμε προσωπικότητα Χριστού, μέχρι να είναι το ναι - ναι και το ου - ου.

 

Στη δεύτερη οδό, η οποία οδηγεί από τη ζωή στη ζωή, ανήκουν όσοι πιστέψουν στις αρχές του Θεού και εργαστούν δια της αφιέρωσης στα δρώμενα του Αγίου Ευαγγελίου. Τι σημαίνει αφιέρωση στον Θεό; Σημαίνει ακλόνητη πίστη σ’ αυτόν. Σημαίνει καθαρισμό πνεύματος ώστε να μην υφίσταται μέσα μου η ιδέα ούτε η σκέψη ότι δεν θα τα καταφέρω ή ότι ο θάνατος μπορεί να επισκιάσει τη ζωή μου ή ο φόβος. Σημαίνει αγάπη χωρίς μέτρο ως προς τον Θεό και ως προς όλη την κτίση. Τι σημαίνει πίστη και αγάπη στον Θεό; Κάποτε έγινε ένας πόλεμος. Οι άνθρωποι αναγκάστηκαν να φύγουν από την πόλη η οποία βομβαρδίζονταν. Έτσι ο καθένας πήρε ότι πιο πολύτιμο είχε κοντά του. Ένας πήρε το αυτοκίνητό του, ένας τα ρούχα του, ένας την οικογένειά του, ένας τα χρήματά του. Ένας άλλος πήρε την Καινή Διαθήκη στην τσέπη του και τον πνευματικό του τον έβαλε στην πλάτη και έτρεχε. Κάποιος τον ρώτησε. Που τον πας αυτόν στην πλάτη, δεν βλέπεις ότι πέφτουν βόμβες; Και αυτός απάντησε. Η Καινή Διαθήκη και ο πνευματικός μου είναι για μένα ότι πολυτιμότερο έχω. Άρα, αν στη ζωή μας υπάρχουν άνθρωποι ή υπήρχαν άνθρωποι οι οποίοι μας έδειξαν κάτι, θα πρέπει πάντα το ρήμα τους και ο λόγος τους να είναι ενεργός στη ζωή μας και να παρακολουθούμε την εμπειρία τους όταν υφίσταται σοφία Θεού τότε θα δεχόμεθα και την πνευματική τους γνώση, η οποία και σε μας θα πρέπει να αυξάνει γιατί είμαστε η συνέχεια. Η βασιλεία του Θεού δεν ιδρύθηκε ακόμη. Ο Κύριος δια του Ευαγγελίου της βασιλείας την φανέρωσε. Χιλιάδες βιβλία από πολλούς αγίους υπάρχουν σήμερα, που πρέπει να τα μελετούμε και να αντλούμε απ’ αυτά σοφία, μέχρι ο Θεός να ξεδιπλώσει στο ανθρώπινο γένος  την σοφία της Φωνής Θεού η οποία σήμερα έκανε την παρουσία της στον κόσμο.

 

Και σήμερα ο κόσμος βομβαρδίζεται από εγωισμούς, από πονηρίες, από συμφέροντα, από θρησκείες, από άγνοια, από στερεότυπα. Όποιος λοιπόν καταφέρει να πάρει τον Λόγο του Θεού ανά χείρας και να φύγει μαζί του ώστε να συνταξιδέψει με την Φωνή του Θεού, τον Θεό,  θα εξασφαλίσει τον Θεό, θα εξασφαλίσει τη ζωή, θα εξασφαλίσει τα πάντα! Γένοιτο, γένοιτο, αμήν.