Μήνυμα προς οικοδομή
Ζω για να σπουδάζω την σοφία του Θεού και των ανθρώπων,
ζω για να εξελίσσομαι πνευματικά, ζω για να κάνω το θέλημα του Θεού, ζω για να
καταργήσω την φθορά και τον θάνατο από μέσα μου και γύρω μου, ζω για ιδρυθεί η
βασιλεία του Θεού όπως στον ουρανό και στη γη, ζω για να ερευνώ και να
αποκωδικοποιώ όλα τα μυστήρια της Δημιουργίας με μεγαλύτερο όλων τον Θεό και
δεν ζω για να γεράσω παρατηρώντας τον κόσμο. Ταπείνωση είναι να κατηγορείς τον εαυτό σου παρά να τον επαινείς. Αδέλφια μου, στους σοφούς ανήκει αυτός που ενθυμείται τον Κύριο στον καιρό της ειρήνης, αλλα και της νεότητάς του, ώστε να ενθυμείται και αυτόν ο Κύριος, τον δικό του άνθρωπο, εν καιρώ θλίψεως, αλλά και στα δύσκολά του. Σοφός λοιπόν είναι αυτός που τον καιρό που ευημερεί στα νιάτα του, δεν ξεχνά τον Θεό αλλά φυτεύει μέσα του το αγαθό, το θέλημα του Θεού, την σοφία του Θεού, με καρπούς Θεού. Ακόμα σοφία Θεού είναι να φυτεύει δένδρα ζωής και στη ζωή των συνανθρώπων του, ο τρόπος; Με έργα αγάπης, με έργα που καθιστούν τη ζωή την δική του αλλά και των συνανθρώπων του αγιοπνευματική, ευλογημένη ζωή. Ο σοφός του Θεού, δεν κοιτά μόνο τον εαυτό του αλλά και τους συνανθρώπους του, τους φίλους του, τους αδελφούς του. Ακόμα η σοφία του ανθρώπου του Θεού στηρίζει αλλά και βοηθά ακόμα και τους εχθρούς του. Το μυστικό όλων των πνευματικών δραστηριοτήτων μας είναι η ταπείνωση. Ταπείνωση σημαίνει, να τα δέχομαι όλα συνειδητά γνωρίζοντας ότι ο Θεός το θέλει αλλά και το φέρνει το καθετί στην ζωή μου, στην ζωή σου, στην ζωή μας και ο λόγος, για να γίνω καλύτερος εγώ, εσύ, εμείς αλλά και το περιβάλλον μου. Μάλιστα, ανάλογα το θαύμα που θα συντελεστεί στην ζωή μας -από αυτό δηλαδή που δέχτηκα- αυτό θα επηρεάσει και μέρος του πνευματικού κόσμου προς οικοδομή. Η ταπείνωση να ξέρουμε είναι το ακριβότερο άρωμα στην ζωή μας, ενώ η αγάπη είναι το κουστούμι. Η ταπείνωση και η αγάπη είναι το διαμαντένιο κόσμημα που δεν χάνει ποτέ την αξία του όταν το φοράμε πάνω μας. Στην συνέχεια η πίστη και η δικαιοσύνη, μας καθιστούν παιδιά Θεού. Όλα αυτά θα μας πλέουν αιώνια στα αγιοπνευματικά πελάγη της ειρήνης του Χριστού μας. Αμήν. Για να ζήσουμε όλα αυτά που μας εξασφάλισε η παρουσία του Θεού στην ζωή μας, χρειάζεται να ευαρεστήσουμε τον Θεό με τα λόγια μας και με τα έργα μας. Δεν θα εργαζόμαστε για το θεαθήναι ή για το "εγώ" μας αλλά για την δόξα του Θεού και την σωτηρία του κόσμου, διότι είμαστε υπηρέτες και όχι αρχηγοί. Μάλιστα όλοι ξέρουμε ότι «Ἐὰν μὴ Κύριος οἰκοδομήσῃ οἶκον, εἰς μάτην ἐκοπίασαν οἱ οἰκοδομοῦντες·» (Ψαλμός 126:1). Ο Θεός ευαρεστείται με την απλότητα και την ταπείνωση που θα πρέπει να δείχνει ο καθένας στο σχέδιο του Θεού, υπηρετώντας ταπεινά το κάλεσμα που έλαβε αλλά και το θέλημα του Θεού. Να ξέρουμε λοιπόν, ότι τον Θεό τον έλκουμε με την ταπείνωση. Ταπείνωση είναι να κατηγορείς τον εαυτό σου παρά να τον επαινείς. Όταν τον κατηγορείς, τον διορθώνεις, ενώ όταν τον επαινείς, τον καταστρέφεις αφού δεν παίρνει καμία διόρθωση νομίζοντας ότι είσαι σωστός. Με αρχή την ταπείνωση και στην συνέχεια την αγάπη, θα φέρουμε τον Θεό στην ζωή μας. Αυτά θα μεγαλώσουν την πίστη, την δικαιοσύνη αλλά και όλο το πλήρωμα των καρπών, των χαρισμάτων, των σημείων αλλά και των ιδιοτήτων του Αγίου Πνεύματος. Επαναλαμβάνω, στον Θεό αρέσει περισσότερο η ταπείνωση για το όποιο λάθος κάναμε παρά η υπερηφάνεια για το καλό που κατορθώσαμε. Να αποκλείσουμε τον εγωισμό από την ζωή μας, διότι όταν καυχόμαστε για τον εαυτό μας ή για κάτι που είναι δίπλα μας, τότε ανάβουμε το φιτίλι για να εκραγεί η βόμβα του εγωισμού μέσα μας αλλά και γύρω μας, κάτι που κάνει τον Θεό να μας αποστρέφεται. Μάλιστα στην συνέχεια αυτή η κατάσταση, θα μας οδηγήσει στον θάνατο ψυχής και σώματος. Εκείνος που με κάθε τρόπο επιδιώκει την φιλία των ανθρώπων, απομακρύνεται εντελώς από την φιλία του Θεού. Είναι και γραφικό, «οὐκ οἴδατε ὅτι ἡ φιλία τοῦ κόσμου ἔχθρα τοῦ Θεοῦ ἐστιν; ὃς ἂν οὖν βουληθῇ φίλος εἶναι τοῦ κόσμου, ἐχθρὸς τοῦ Θεοῦ καθίσταται» (Ιακ. 4:4) και όποιος φίλος του Θεού, εχθρός του κόσμου. «Καὶ ἐπὶ τίνα ἐπιβλέψω, ἀλλ᾿ ἢ ἐπὶ τὸν ταπεινὸν καὶ ἡσύχιον καὶ τρέμοντα τοὺς λόγους μου» (Ησ. 66:2). Ταπεινός είναι αυτός που κατάλαβε τα εξής: «οὕτω καὶ ὑμεῖς, ὅταν ποιήσητε πάντα τὰ διαταχθέντα ὑμῖν, λέγετε ὅτι δοῦλοι ἀχρεῖοί ἐσμεν, ὅτι ὃ ὠφείλομεν ποιῆσαι πεποιήκαμεν» (Λουκ. 17:10) καθώς «ἄρα οὖν οὐ τοῦ θέλοντος οὐδὲ τοῦ τρέχοντος, ἀλλὰ τοῦ ἐλεοῦντος Θεοῦ» (Ρωμ. 9:16), επίσης «πᾶσα δόσις ἀγαθὴ καὶ πᾶν δώρημα τέλειον ἄνωθέν ἐστι καταβαῖνον ἀπὸ τοῦ πατρὸς τῶν φώτων» (Ιακ 1:17). Ο ταπεινός γνωρίζει ότι ο Θεός του έδωσε πνεύμα Θεού με λογική Θεού, ο Θεός του έδωσε σώμα, ο Θεός του έδωσε γη, οξυγόνο, ζωή, ο Θεός τον δημιούργησε, ο Θεός τον ευλόγησε. Ο ταπεινός γνωρίζει ότι ο Θεός μεριμνά για τα πουλιά, άρα θα μεριμνήσει και γι’ αυτόν. Ο Θεός κάνει τον ταπεινό να νιώθει πάντα εμπιστοσύνη, δεν αγωνιά για τίποτα. Ο ταπεινός είναι και απλός. Η απλότητα είναι η θύρα που κάνει τον Θεό να έρθει στην ζωή του. Ταπεινός είναι αυτός που έχει ακατάπαυστη δραστηριότητα, όμως ποτέ δεν νιώθει ότι κάνει πολλά, πάντα νιώθει ελλιπής, έτσι συνεχίζει να σπουδάζει την σοφία του Θεού και των ανθρώπων, και ο λόγος, για να γίνει καλύτερος από τον χθεσινό του εαυτό. Ο ταπεινός δεν κρίνει, ο ταπεινός δεν διεκδικεί, ο ταπεινός είναι μόνιμα ένας υπηρέτης, ο ταπεινός δέχεται εντολές, ποτέ δεν δίνει, ο ταπεινός προστατεύεται από τον ίδιο τον Θεό, ο ταπεινός είναι μόνιμα ερωτευμένος με τον Θεό, και ο Θεός με αυτόν, ο ταπεινός είναι απλός, ο ταπεινός έχει νου Θεού, ο ταπεινός δεν νιώθει ότι είναι καλός, συνέχεια διορθώνει τον εαυτό του και η γνώμη του για τον εαυτό του είναι ότι ο Χριστός τον ελέησε. Ο ταπεινός δεν προπορεύεται του Θεού, δεν διαπληκτίζεται ποτέ με κανέναν, ο ταπεινός αφήνει τον Θεό να φέρει λύση στα προβλήματά του, ο ταπεινός κάτω από όλες τις συνθήκες δοξάζει τον Θεό. Ο ταπεινός δεν γίνεται ποτέ δάσκαλος, ποιμένας, προφήτης, αντί Θεού, όλοι οι τίτλοι κρύβουν εωσφορικά στοιχεία, και όσοι τους έχουν σήμερα, καλό είναι να γίνουν υπηρέτες. Ο ταπεινός είναι το δώρο του Θεού στον κόσμο. Ελέησέ μας Κύριε και κάνε μας ταπεινούς, Γένοιτο αμήν.