Μην κρίνεις διότι θα πέσεις έξω
Όταν ο Κύριος δίνει μια εντολή προς εφαρμογή θα πρέπει να την μελετούμε και να την ερευνούμε ώστε να βλέπουμε ποιος είναι ο σκοπός και η πρόθεση της εντολής αυτής της οποίας ο Κύριος μας έδωσε προς εφαρμογή.
Εγώ σκέφτηκα αυτή την εντολή μέσα από τον Λόγο του Θεού και με μεγάλο θαυμασμό το Πνεύμα του Θεού με οδήγησε στον Γολγοθά όπου ο Κύριος ανάμεσα από δύο ληστές περίμενε τον Πατέρα του ώστε να παραδώσει το Πνεύμα του και να εκπληρωθούν όλα τα γεγραμμένα. Πάνω εκεί στον σταυρό συνέβησαν δύο τρομερά πράγματα που θα μας βεβαιώσουν τον σκοπό του τρίτου άρθρου. Ο Κύριος όπως ξέρουμε, σταυρώθηκε ανάμεσα από δύο ληστές, εν συντομία θα αναφέρω αυτό το γεγονός. Ο ένας πριν βγει η ψυχή του ζήτησε από τον Πατέρα του το εξής, Κύριε μνήσθητί μου εν τη βασιλείαν σου, δηλαδή σαν να του έλεγε, ξέρω ότι δεν τα αξίζω όμως ζητώ το έλεος του Θεού και την συγγνώμη των ανθρώπων. Ο Χριστός τον κοίταξε και κατάλαβε πως ότι έκανε το έκανε από άγνοια και όχι από πρόθεση γι’ αυτό του είπε, απόψε μετ’ εμού θα είσαι εις την βασιλείαν του Πατέρα μου. Βλέπουμε ότι ο Θεός με πολύ έλεος έκρινε τα λάθη του ληστή αν και ήταν τόσο μεγάλα. Όμως η μετάνοιά του ήταν μεγαλύτερη και αμέσως ο Θεός άπλωσε το έλεος στον άνθρωπο αυτόν. Δεύτερη περίπτωση: όταν οι γραμματείς και Φαρισαίοι ήταν κάτω από τον σταυρό και περίμεναν με χαρά τον θάνατό του, άκουσαν από τον Κύριο το εξής, συγχώρεσέ τους Πατέρα, δεν ξέρουν τι κάνουν. Τρίτη περίπτωση: μια μέρα πήγαν στον Κύριο μια γυναίκα συλληφθείσα επ’ αυτοφώρω για μοιχεία. Οι γραμματείς και οι Φαρισαίοι είπαν, Διδάσκαλε, αυτή η γυνή συνελήφθην επ’ αυτοφώρω μοιχευομένη και ο νόμος λέγει να λιθοβολώνται αι τοιαύται, εσύ τι έχεις να πεις; Ο Κύριος τότε είπε, ο αναμάρτητος πρώτος τον λίθον βαλέτω. Τότε όλοι πέταξαν τις πέτρες και έφυγαν. Ο Κύριος είπε στην γυνή, που είναι οι ζητούντες την ψυχή σου; Αυτή είπε, έφυγαν Κύριε. Με το Κύριε αναγνωρίζεται ότι είναι παιδί του Θεού διότι, ουδείς δύναται να είπη Κύριον ειμή δια Πνεύματος Αγίου. Τότε και ο Χριστός της είπε, ύπαγε και μηκέτι αμάρτανε δια να μη σοι γείνη τι χειρότερον. Και σε αυτή την περίπτωση ο Κύριος έδειξε στους άλλους άπλετο έλεος.
Τώρα, τι διδάσκει σε εμάς; Αν ο Κύριος ων
αναμάρτητος έδωσε τόσο έλεος στους συνανθρώπους του, εμείς με τόσες
αμαρτίες πόσο θα πρέπει να ελεούμε; Νομίζω συνέχεια και μάλιστα με χαρά να
ελεούμε τους άλλους στα ακούσια και εκούσια αμαρτήματα, διότι με όποια κρίση
κρίνεις με αυτή θα κριθείς. Ο Πέτρος ρώτησε τον Κύριο, Κύριε πόσες
φορές αν αμαρτήσει ο αδελφός μου εις βάρος μου να τον συγχωρήσω, επτά; Ο
Χριστός του απάντησε, εβδομηκοντάκις επτά, δηλαδή πάντα.
Υπάρχει όμως και μια άλλη περίπτωση όπου θα πρέπει να συγχωρούμε και τους
εχθρούς. Μπορεί κάποιος να πει, εντάξει να συγχωρήσω τον φίλο μου, να συγχωρήσω
και τους ξένους κ.λ.π., τους εχθρούς όμως θα πρέπει να τους συγχωρώ και γιατί;
Ο λόγος είναι απλός. Θα πρέπει να ξέρουμε ότι η πολυθρόνα του πιστού είναι ο
εχθρός του ή ακόμα ο ευεργέτης του πιστού είναι ο εχθρός του. Στον υλικό κόσμο
γνωρίζουμε ότι ευεργέτης είναι αυτός που σε μια μεγάλη μας ανάγκη οικονομική
έρχεται και μας βοηθά. Ας πούμε ότι οφείλουμε στην τράπεζα 10.000.000 δραχμές
και από μέρα σε μέρα μας βάζουν φυλακή. Αν έρθει κάποιος και μας πληρώσει το
χρέος μας αυτό, τότε αυτός θα είναι και ο ευεργέτης μας και μάλιστα με χαρά θα
λέμε γι’ αυτόν τα καλύτερα λόγια. Τώρα, τι σχέση έχει αυτό με τους εχθρούς, τι
ευεργεσία μας κάνουν αυτοί και γιατί θα πρέπει να τους συγχωρούμε και να τους
αγαπάμε; Είναι απλό, αν δεν υπήρχε ο εχθρός με τα κακά έργα που προσφέρει στους
πιστούς ανθρώπους δηλαδή αν αυτός δεν σε κατηγορούσε άδικα ποιον θα συγχωρούσες,
αν αυτός δεν σε πείραζε πώς εσύ χριστιανέ θα έπαιρνες την υπομονή, την
ανεκτικότητα, κ.λ.π. ; Αν δεν υπήρχαν οι κακοί, οι εχθροί πώς θα φανερώνονταν η
αξία και η ανωτερότητα του Κυρίου καθώς και όλων των Αγίων; Αν ακόμα δεν υπήρχε
η νύχτα πώς θα φανερώνονταν η ημέρα; Άρα λοιπόν ο εχθρός είναι ο ευεργέτης του
αγαθού, είναι το σαλόνι του αγαθού, είναι το όχημα που οδηγεί τον αγαθό άνθρωπο
στον χώρο της βασιλείας. Διότι εάν αγαπάτε τους αγαπώντας σας, ποία
χάρις χρεωστείται είς εσάς; το αυτό πράττουσι και οι αμαρτωλοί. Γι’ αυτό εγώ
σας λέγω αγαπάτε τους εχθρούς σας, ευλογείτε αυτούς οίτινες σας καταρώνται,
ευεργετείτε αυτούς οίτινες σας μισούσι, και προσεύχεσθε υπέρ αυτών οίτινες σας
βλάπτουσι και σας κατατρέχουσι ίνα γείνητε υιοί του Πατρός υμών του εν τοις
ουρανοίς, διότι αυτός βρέχει για δικαίους και αδίκους. Κάποτε ρώτησα
τον Κύριο, «Κύριε έχω το δικαίωμα να κρίνω κάποιον και πότε έχω το δικαίωμα
αυτό; ». Η απάντηση ήταν η εξής, «κανέναν άνθρωπο να μην κρίνεις αρνητικά γιατί
θα πέσεις έξω, διότι για να μην κρίνεις λάθος κάποιον αδελφό σου ή κάποιον
συνάνθρωπό σου θα πρέπει να γεννηθείς από τους γονείς που γεννήθηκε αυτός, να
μεγαλώσεις στον χώρο που μεγάλωσε και να ζήσεις όπως έζησε, για να καταλάβεις
με ποια πρόθεση έκανε την κίνηση που εσύ παρεξήγησες. Αφού αυτό δεν μπορεί να
γίνει, καλό είναι να μην κρίνεις διότι θα πέσεις έξω. Διότι αν κάποιος ζούσε σε
μια οικογένεια που έκλεβε ή πόρνευε ή σκότωνε ή μισούσε ή ήταν αγράμματη τι
καλύτερο περίμενες να κάνει, μήπως ο καθένας στη θέση του δεν θα έκανε το ίδιο;
Γι’ αυτό λοιπόν να μην κρίνεις ποτέ». Αυτό που θα εξασφαλίσει στη ζωή μας τη
σωτηρία είναι, να διορθώσουμε τον εαυτό μας συν Θεό και να ελεούμε τους πάντες
και τα πάντα. Τώρα, όταν με τόσο έλεος συγχωρείς τους άλλους αυτόματα τότε και
ο Θεός θα σε φωτίσει, να ελεείς τον εαυτό σου και εσύ με άπλετο έλεος. Υπάρχουν
άνθρωποι οι οποίοι δεν μπορούν να συγχωρούν τον εαυτό τους εύκολα και όταν
κάνουν λάθη, υποφέρουν. Ο λόγος διότι αυτοί οι άνθρωποι είναι αυστηροί και με
τους άλλους. Δύσκολα δηλαδή συγχωρούν τους συνανθρώπους τους με φυσική συνέπεια
να μην συγχωρούνται και αυτοί. Συμφέρει λοιπόν να συγχωρώ με μεγαλυτέραν
ευκολίαν τον άλλον απ’ ότι τον εαυτό μου. Γένοιτο, γένοιτο. Αμήν.