«Γενηθήτω το θέλημά σου».
Δεν είναι κάτι απλό αυτό, έτσι να λέμε γενηθήτω το θέλημά Σου. Όταν λέμε γενηθήτω το θέλημά Σου, αυτό πάει να πει πως ό,τι συμβαίνει στην ζωή μας έχει κάποιο νόημα και μάς σπουδάζει και πρέπει να το αντιμετωπίζουμε σύμφωνα με τις εντολές του Θεού, σύμφωνα με την σοφία του Θεού και όχι να ορθώνουμε το ανάστημά μας και να πολεμάμε. Γιατί, μπορεί κάποιον π.χ. εκείνη την ώρα να τον κρίνεις και να μπορείς να τον αποφύγεις, παρακάτω όμως θα βρεις ένα άλλο εμπόδιο. Είναι πολλοί π.χ. που λένε, «α, αυτή η γειτονιά δεν είναι καλή» και πάνε σε μια άλλη, αλλά και για αυτή λένε «α, ούτε και εδώ είναι καλή η γειτονιά», πάνε και κάπου αλλού και λένε «α, και εδώ, πώς είναι έτσι οι άνθρωποι». Όταν όμως έχεις τον Θεό μέσα σου θα πεις «τι ωραία γειτονιά είναι αυτή! Τι ωραίος κόσμος είναι αυτός!». Άρα, λοιπόν, πιο πολύ ευθυνόμαστε εμείς για το πώς βλέπουμε τα πράγματα. Ό,τι είναι μέσα μας είναι και γύρω μας. Πολλές φορές γκρινιάζουμε, «δεν έχουμε εκείνο» ή «στερούμαστε το άλλο», «πω, πω τι πάθαμε», αλλά όλοι έχουμε και την στέγη μας και το φαγητό μας και το αμάξι μας και την βόλτα μας και τους φίλους μας. Λίγο ή πολύ έχουμε πολλά, ο καθένας μας, ή κάποια χρονική περίοδο είχαμε πολλά. Για φανταστείτε, υπάρχουν άνθρωποι που δεν έχουν τίποτα απ’ όλα αυτά που έχουμε εμείς, ζουν στην φύση και τρέφονται από αυτή, ούτε αυτοκίνητο έχουν οδηγήσει ποτέ, ούτε υπολογιστή έχουν, ούτε πιάτο έχουν στο τραπέζι, βάζουν ένα φαγητό κάτω και από εκεί τρώνε όλοι, ούτε κουβέρτες έχουν για να σκεπαστούν, υποσιτίζονται, γίνεται εκμετάλλευση των μικρών παιδιών, χίλια δυο. Επομένως, δεν χρειάζεται να γκρινιάζουμε εμείς, που δόξα τω Θεώ για πολλά χρόνια ζήσαμε και ζούμε πολύ ωραία, μια όμορφη ζωή εν συγκρίσει με άλλες εποχές, με άλλους ανθρώπους που έζησαν πολέμους, κατοχή, πείνα κ.λπ..
Το να λέμε γενηθήτω το θέλημά Σου είναι υπόσχεση που δίνουμε εμείς στο Θεό, αρκεί να καταλάβουμε και να συλλάβουμε την μεγάλη αξία του, με σκοπό να εμπιστευθούμε και να υποταχθούμε στο θέλημα του Θεού το οποίο θα βρούμε μέσα στον Λόγο του Θεού. Όταν λέμε γενηθήτω το θέλημά σου Κύριε, πάει να πει ότι το δικό μας θέλημα περιττεύει. Το δικό μας θέλημα πηγάζει από την σάρκα, γιατί είμαστε σαρκικοί, ερχόμαστε από τον κόσμο, την αξία του πνεύματος περνάνε χρόνια για να την καταλάβει ένας άνθρωπος. Φυσική συνέπεια να διέπεται ο καθένας μας, από αδυναμίες, συμφέροντα, φιλοδοξίες, πονηρίες κ.λπ.. Ας το βγάλουμε το δικό μας θέλημα διότι απεδείχθη ότι αυτό μάς οδηγεί στον θάνατο, και ας εμπιστευτούμε τον Θεό. Η εξυπνάδα μας δηλαδή μάς οδηγεί στο νεκροταφείο και όλοι καυχόμαστε και λέμε, «ξέρεις ποιος είμαι εγώ, ξέρεις ποιος είμαι εγώ» και μετά από 10, 20, 30 χρόνια τον «ξέρεις ποιος είμαι εγώ» δεν τον ξέρει κανένας διότι έχασε την ζωή του, πέθανε. Ο εγωισμός μας μάς οδηγεί στον θάνατο, νομίζουμε ότι κάτι είμαστε, ενώ ο Χριστός είπε, όταν κάμητε πάντα τα διαταχθέντα εις εσάς, λέγετε ότι δούλοι αχρείοι είμεθα, επειδή εκάμαμεν ό,τι εχρεωστούμεν να κάμωμεν.
Ο εσωτερικός, ο ψυχικός κόσμος του ανθρώπου αν έχει το πνεύμα του Θεού, αδέλφια μου, θα δουλεύει σαν μια συμφωνική ορχήστρα την οποίαν την ακούς και αγάλλεσαι. Ας μην αγωνιζόμαστε, λοιπόν, να ζήσουμε αυτή την μικρή ζωή που έχουμε σύμφωνα με την λογική των ανθρώπων, αλλά να αγωνιστούμε να την ζήσουμε σύμφωνα με την λογική του Θεού η οποία συγκλίνει στο ζήτα άνθρωπε πρώτα την βασιλεία του Θεού και την δικαιοσύνη αυτού και ταύτα πάντα θέλουσι σου προστεθούν. Από μικρά παιδιά προσπαθούμε να λύσουμε τα προβλήματά μας, προσπαθούμε να επενδύσουμε στο υλικό στοιχείο, προσπαθούμε να διαμορφώσουμε την ζωή μας σύμφωνα με τα πρότυπα του κόσμου. Ο Χριστός όμως όταν ήρθε στη Γη είπε, ζητείτε την βασιλείαν του Θεού, και ταύτα πάντα θέλουσι σας προστεθή. Και όταν λέει βασιλεία, τι εννοεί; Εννοεί να βασιλεύσει ο καθένας του έτερου κακού εαυτού του. Από τι κινδυνεύει ο καθένας μας; Δεν κινδυνεύει από τον γείτονα. Κινδυνεύει από την ημιμάθεια, από την άγνοια που τον διέπει, γιατί θέλει να λύσει τα προβλήματα του κόσμου ενώ δεν γνωρίζει τον ίδιο του τον εαυτό, δεν ξέρει ποιος είναι, πώς δουλεύει, ποιες είναι οι δυνατότητές του. Αυτό λοιπόν είναι το μυστήριο. Να βασιλεύσει ο Θεός μέσα μας, να βασιλεύσει η ζωή. Ο άνθρωπος δεν γεννήθηκε για να ζει 50, 60, 70, 100 χρόνια και να πεθαίνει. Ο άνθρωπος είναι αείζωος, άφθαρτος και αθάνατος. Πρώτος ο σοφός Σολομών το έγραψε ότι ο Θεός θάνατον ουκ εποίησεν ουδέ τέρπεται επ’ απωλεία ζώντων. Έκτισε γαρ εις το είναι τα πάντα, και σωτήριοι αι γενέσεις του κόσμου, και ουκ εστιν εν αυταίς φάρμακον ολέθρου ούτε άδου βασίλειον επί της γης. Ο Θεός δεν έκανε ούτε τον θάνατο ούτε οτιδήποτε που να κάνει κακό στον κόσμο. Τι έφερε, λοιπόν, τον θάνατο; Φθόνω δε διαβόλου θάνατος εισήλθεν εις τον κόσμω. Παραχώρηση Θεού. Και ο λόγος; Διότι ο θάνατος έδωσε αξία στην ζωή. Όταν ζεις δεν γνωρίζεις ότι ζεις. Μόνο όταν έρθει η ώρα να πεθάνεις, όταν αντιμετωπίσεις ένα πρόβλημα, τότε καταλαβαίνεις την αξία της ζωής και ειρηνεύεις με τον εαυτό σου, με την Δημιουργία, με τον Θεό και κατόπιν αυξάνεις τους νόμους της ζωής. Ψάχνεις δηλαδή τον τρόπο για να ζήσεις.
Για μένα η ζωή του ανθρώπου του Θεού ξεκινά μετά τα 100 χρόνια, μέχρι τότε ο άνθρωπος του Θεού σπουδάζει. Ο Προφήτης Ησαΐας αναφέρει ότι το παιδί στην βασιλεία θα είναι εκατό χρονών και εμείς λέμε ότι ο Τάδε είναι εκατό χρονών και το θεωρούμε πολύ. Ο Χριστός, ας πούμε, είναι 2000 χρονών και παραπάνω σήμερα, αναστήθηκε, νίκησε τον θάνατο, κατόπιν παρουσιάστηκε στους μαθητές του οι οποίοι τον ψηλάφησαν, τον έπιασαν, τον είδαν, ο Θωμάς αναφώνησε, Ο Κύριός μου και ο Θεός μου! Ο Κύριος του είπε, επειδή με είδες, Θωμά, επίστευσας· μακάριοι όσοι δεν είδον και επίστευσαν. Σήμερα εμείς αυτό κάνουμε εδώ, δεν τον είδαμε, δεν τον γνωρίσαμε και όμως, ο Θεός διά Πνεύματος Αγίου αυξάνεται στην ζωή μας. Αυτός μάς κάλεσε να καλλιεργηθούμε πνευματικά και να γίνουμε εικόνα του Θεού του αοράτου.
Ο σοφός Σολομών, λοιπόν, πρώτος μάς φανέρωσε ότι ο Θεός δεν θέλει τον θάνατο του ανθρώπου. Ο Κύριος όταν ήρθε είπε, ο πιστεύων εις εμέ καν αποθάνη ζήσεται (κι αν πεθάνει θα ζήσει διά της αναστάσεως) και πας ο ζων και πιστεύων εις εμέ ου μη αποθάνη εις τον αιώνα, πιστεύεις τούτο; Μάς ρωτά αν το πιστεύουμε. Ναι, το πιστεύουμε, όμως η πίστη η δική μας είναι σκιώδης αφού με το παραμικρό πέφτουμε, γι’ αυτό χρειάζεται να γίνει ζώσα και για να γίνει ζώσα χρειάζεται ο άνθρωπος να γίνει σαν το παιδί. Ο Κύριος είπε, αν δεν γίνετε σαν τα παιδιά δεν μπορείτε να εισέλθετε στην βασιλεία του Θεού. Το αγαθό χρειάζεται ο άνθρωπος να κυοφορεί, να εργάζεται και να αυξάνει ώστε να μεγαλώσει η αγάπη, η σοφία, ο Θεός μέσα του και γύρω του. Ο Θεός θέλει, ζητά τον καθαρισμό, τον αγιασμό, άγιοι γίνεσθε, διότι εγώ είμαι άγιος, ώστε η αγιότητα να καθορίσει την ζωή, την αφθαρσία, την αθανασία.
Κατόπιν ο Απ. Παύλος φανέρωσε και αυτός ότι ου θελομεν εκδύσασθαι αλλ’ επενδύσασθαι ίνα καταποθή το θνητόν υπό της ζωής. Ο επενδύτης υπάρχει και είναι μέσα μας. Μέσα μας είναι το δέντρο της ζωής. Στην Γένεση αναφέρεται ότι υπάρχει ένα δέντρο που κάνει καρπούς δώδεκα φορές τον χρόνο. Ο άνθρωπος είναι αυτό το δέντρο, ο άνθρωπος είναι ο μόνος που μπορεί να κάνει καρπούς πνευματικούς. Εμείς είμαστε το δέντρο της ζωής αρκεί να απλώσουμε τις ρίζες μας στο ποτάμι Χριστός για να αντλήσουμε την δική του σοφία ώστε να μάς ζωοποιήσει.
Ο εγκέφαλός μας έχει δωμάτια. Για να μπορέσουμε να φτάσουμε στο να γνωρίσουμε τον Θεό χρειάζεται να πάμε στο πρώτο δωμάτιο. Το πρώτο δωμάτιο είναι η καλή προαίρεση. Υπάρχουν άνθρωποι που δεν θέλουν ούτε να ακούσουν για τον Θεό. Αν τους πεις για τον Θεό, σου λένε, «Αιρετικός είσαι; Ιεχωβάς είσαι; Προτεστάντης είσαι;». Όχι. Τίποτα απ’ όλα αυτά δεν είμαι. Άνθρωπος είμαι που ψάχνω τον Θεό. Αυτό είμαι. Χρειάζεται, λοιπόν, καλή προαίρεση. Υπάρχει μια ρήση, ου με πείσεις καν με πείσης. Κάτω από αυτές τις συνθήκες δεν μπορεί ούτε ο Θεός ούτε και ο άνθρωπος να συζητήσει, όταν έχουμε δογματίσει τον εαυτό μας και έχουμε φανατιστεί τόσο πολύ. Πέρα από την καλή προαίρεση χρειάζεται και ένας άνθρωπος του Θεού να μάς βοηθήσει στα αρχικά μας πνευματικά βήματα, να μάς «σπρώξει» δηλαδή να πάρουμε το Ευαγγέλιο του Χριστού στα χέρια μας. Το δεύτερο είναι η μετάνοια. Μετάνοια σημαίνει μετά εννόησα, μετά κατάλαβα ποιο είναι το λάθος στη ζωή μου ώστε να το αλλάξω. Δηλαδή, αφού το Ευαγγέλιο του Χριστού είναι ο καθρέφτης της ψυχής μας, της ζωή μας, να αλλάξουμε ό,τι είναι στραβό στη ζωή μας. Η μετάνοια δεν έρχεται μια και έξω. Ο άνθρωπος σε όλη του ζωή μετανοεί, αλλάζει, εξελίσσεται σιγά – σιγά μέχρι να δημιουργήσει τον νου του Χριστού. Πώς θα τον δημιουργήσει; Καλή προαίρεση, μετάνοια, αναγέννηση μέσα από την σοφία του Θεού. Να μιμηθούμε δηλαδή τις αρχές του Χριστού, την λογική του Χριστού. Αναγέννηση σημαίνει μεταρρυθμίσεις βασικές στις σχέσεις που έχουμε με τον εαυτό μας, τον αδελφό, τον Θεό, τον εχθρό, την Δημιουργία. Αλλάζουν αυτά που ξέραμε μέχρι χθες. Δηλαδή, με τον αδελφό είχαμε μια σχέση που κινούνταν στα πλαίσια τα κοσμικά, αυτό αλλάζει. Ο άνθρωπος με τον άνθρωπο πρέπει να ενωθεί ώστε το περίσσευμα του ενός να μετέχει στο υστέρημα του άλλου, δεν μπορεί να γίνει από την μια μέρα στην άλλη, θα γίνει σιγά – σιγά γιατί ο άνθρωπος είναι δεμένος με την ύλη, όμως στα μέτρα που μπορεί ο καθένας δίνει αγάπη, άλλος δίνει πνευματικά, άλλος υλικά, άλλος ένα πιάτο φαγητό, ανοίγει το σπίτι του δηλαδή όχι μόνο στον σαρκικό αδελφό αλλά και σε όλον τον κόσμο αφού καταλαβαίνει ότι όλοι είμαστε παιδιά Θεού. Επίσης, αλλάζει η σχέση που είχαμε με τον Θεό. Η σχέση μας αυτή πρώτα ήταν τυπική. Δηλαδή, ο καθένας μας πήγαινε στην εκκλησία, έκανε τον σταυρό του και έφευγε και όλον τον υπόλοιπο χρόνο ασχολούνταν με την ύλη. Τώρα όμως μπορεί να πάει και στην εκκλησία, να πάει και όπου θέλει, αλλά να πάει και στο σπίτι του να μελετήσει τον Λόγο του Θεού και να το κάνει αγιαστήριο, μοναστήρι ώστε μετά να γίνει το σώμα του μοναστήρι το οποίο θα φιλοξενεί μέσα του τον Πατέρα, τον Υιό, το Πνεύμα το Άγιο. Είναι επαγγελία, ο Κύριος είπε, εάν τις αγαπά με, τον λόγον μου τηρήσει, και ο πατήρ μου αγαπήσει αυτόν, και προς αυτόν ελευσόμεθα και μονήν παρ’ αυτώ ποιήσομεν. Ακόμη, να αλλάξουμε την σχέση μας, τον τρόπο μας απέναντι στους εχθρούς. Γιατί μας εχθρεύεται κάποιος, να αναρωτηθούμε. Κάτι του εκπέμπουμε, κάτι του προκαλούμε και υπάρχει αυτή η έχθρα, και αν δεν προκαλούμε τίποτα μπορεί να μην φταίει και ο ίδιος. Ο Κύριος διά Πνεύματος Αγίου μια φορά μου είπε ότι για να κρίνεις κάποιον αντικειμενικά θα πρέπει να γεννηθείς εκεί που γεννήθηκε, να μεγαλώσεις με τους ίδιους γονείς, να πας στο ίδιο σχολείο κ.λπ. για να καταλάβεις γιατί φέρεται έτσι όπως φέρεται. Ίσως από κάπου να είναι επηρεασμένος και φέρεται εχθρικά, ίσως να είναι ακαλλιέργητος πνευματικά και να μιμείται τα ζώα. Μπορεί εξωτερικά να φοράει κουστούμι και γραβάτα, να είναι ντυμένος ωραία, αλλά μέσα του να υπάρχει η ζήλια, το ψέμα, ο εγωισμός, η πονηρία και να γίνεται εχθρός ο άνθρωπος με αυτές τις ιδιότητες χωρίς να το θέλει. Εμείς όμως μπορούμε, όταν έχουμε μέσα μας τον Θεό, να καταλάβουμε που βρίσκεται πνευματικά ο άλλος ώστε να έχουμε τα όριά μας αλλά και να μην τον κρίνουμε. Μάλιστα, εάν έχουμε αγάπη και ως προς τον εχθρό, τότε να ξέρουμε ότι η αγάπη βρίσκει τρόπους και επινοεί συστήματα σωτηρίας. Τέλος, να ψάξουμε και να φτιάξουμε και την σχέση μας με την Δημιουργία. Επειδή εξεύρομεν ότι πάσα η κτίσις συστενάζει και συναγωνιά έως του νύν·. Μέχρι χθες κάναμε κακό και στην Δημιουργία, ο καθένας με τον δικό του τρόπο. Από σήμερα, λοιπόν, ας αρχίσουμε να την αγαπάμε γιατί η Δημιουργία είναι το σπίτι μας. Ο Θεός έχει φτιάξει μοναί πολλαί, σπίτια πολλά και αν εμείς προσέχουμε αυτό που μάς έχει χαρίσει θα μάς χαρίσει και δεύτερο και τρίτο. Ιλιγγιά ο νους του ανθρώπου να σκεφτεί τι έχει δημιουργήσει ο Θεός! Έναν τρισμέγιστο κόσμο, με δισεκατομμύρια ηλιακά συστήματα και πλανήτες σαν τον δικό μας που είναι έτοιμοι να μάς φιλοξενήσουν όταν έρθει το πλήρωμα του χρόνου!
Μόνο με αυτές τις συνθήκες θα μπορέσουμε να φτάσουμε στο σημείο να πάρουμε και δυνάμεις. Τι δυνάμεις; Σαν αυτές του Κυρίου, να λέμε και να γίνεται. Λάζαρε δεύρο έξω —μια κουβέντα είπε ο Κύριος και επέστρεψε το πνεύμα στο σώμα και εξήλθε ο τεθνηκώς— έκτεινον την χείρα σου, κ.λπ.. Ο Χριστός είπε όστις πιστεύει εις εμέ, τα έργα τα οποία κάμνω και εκείνος θέλει κάμει, και μεγαλήτερα τούτων θέλει κάμει, διότι εγώ υπάγω προς τον Πατέρα μου. Μόνο με αυτές τις αρχές, με αυτές τις ιδιότητες, χτίζοντας μέσα μας την βασιλεία του Θεού η οποία πρέπει να είναι η πρώτη επιδίωξη στην ζωή μας, εξασφαλίζουμε την θέωση. Είναι και αυτό επαγγελία που θα λάβει χώρα τα έσχατα χρόνια τα οποία διανύουμε, θεοί εστε και Υιοί υψίστου πάντες. Αν δεν είναι ο άνθρωπος θεός, ποιος είναι θεός; Ας κοιτάξει ο καθένας τον εαυτό του στον καθρέφτη. Είμαστε 60, 70, 80 κιλά χώμα ο καθένας το οποίο σκέπτεται, δημιουργεί, φτιάχνει αμάξια, καράβια, αεροπλάνα, υπολογιστές, γράμματα, τέχνες, γλώσσες, επιστήμες, αναλύει, εισέρχεται στα ενδότερα του σώματός μας μέσω της επιστήμης και έτσι βρίσκουμε και ανακαλύπτουμε τον εσωτερικό μας κόσμο και σιγά – σιγά βλέπουμε την θέωση. Ο Θεός δεν γέννησε τον άνθρωπο; Όταν γεννάς ένα παιδί δεν είναι παιδί δικό σου; Δεν προέρχεται από εσένα; Είμαστε παιδιά Θεού και ήρθε η ώρα να γυρίσουμε στον κήπο της Εδέμ, στην αρχική μας κοιτίδα, στην ζωή την οποία χορηγεί ο Θεός. Ο Θεός είναι ο γεννήσαντας οργανισμός. Όποιος κόβει τον ομφάλιο λώρο με τον Θεό δεν μπορεί να ζήσει, η ζωή του γίνεται δύσκολη χωρίς να είναι δύσκολη. Μπορεί ο άνθρωπος να έχει όλα τα καλά του κόσμου και μέρα νύχτα να γκρινιάζει, ποτέ να μην είναι ευχαριστημένος και όλη την ώρα να είναι θυμωμένος. Άρα λοιπόν αυτό να προσέξουμε, να αυξηθεί ο Θεός στην ζωή μας για να έχουμε την χαρά του Θεού, την σοφία του Θεού, το Πνεύμα του Θεού. Με όλες αυτές τις ιδιότητες του Θεού μπορούμε να συμμετέχουμε στη θέωση, στη Δημιουργία, στην αναγέννηση, μπορούμε να ανήκουμε στο μέλλον. Το μέλλον έρχεται από τον Θεό και είναι ο Θεός. Εκεί θα καταλήξουν οι άνθρωποι, στο να έχουν τις ιδιότητες και τα χαρίσματα του Θεού. Ήρθε η ώρα για όλους εμάς σήμερα να τα βάλουμε στην ζωή μας, για να έχουμε μέλλον. Χωρίς τον Θεό στη ζωή μας, δεν μπορούμε να έχουμε μέλλον. Ο Χριστός είπε, ο καιρός ο ιδικός σας είναι πάντοτε έτοιμος. Για να μην είναι έτοιμος θα πρέπει να επενδύσουμε στον Χριστό. Από σήμερα ας λιγοστέψει, ας μικρύνει ο κόσμος και ας μεγαλώσει ο Θεός στην ζωή μας.