Πού είναι ο Θεός, θέλω να μου δείξεις τον Θεό.
Είναι πολλοί που διαβάζουν, που προσεύχονται, αλλά και μιλάνε για τον Θεό συνέχεια, κι όμως αποδεικνύεται ότι τον Θεό δεν τον γνωρίζουν. Εμείς ρωτάμε, τι σημασία έχει να ψάχνεις τον Θεό εάν δεν είσαι σε θέση να τον γνωρίσεις μόλις έρθει κοντά σου ή όταν, ακόμα ακόμα, τον δεις μπροστά σου; Μάλιστα, είναι πολλοί που λένε «θέλω να μου δείξεις αν υπάρχει ο Θεός, θέλω να πεις κάτι που να μου αποδεικνύει ότι υπάρχει ο Θεός, ή να κάνεις κάτι για να πιστέψω», και το ζητά αυτό από εμένα. Μάλιστα, είναι πολλοί που μπαίνουν στη διαδικασία να αποδείξουν ότι υπάρχει ο Θεός, αυτό όμως είναι καθαρά ζήλος χωρίς επίγνωση, ο οποίος γίνεται στο τέλος εωσφορικός εγωισμός, και ο λόγος διότι ο Λόγος του Θεού αναφέρει ότι πᾶσα δόσις ἀγαθὴ καὶ πᾶν δώρημα τέλειον ἄνωθέν ἐστι καταβαῖνον ἀπὸ τοῦ πατρὸς τῶν φώτων, παρ' ᾧ οὐκ ἔνι παραλλαγὴ ἢ τροπῆς ἀποσκίασμα. (Ιακώβου 1:17). Μάλιστα, αυτό, το να γνωρίσουν τον Θεό, αυτοί οι άνθρωποι προκλητικά το λένε στον ίδιο τον Θεό και Αυτός ούτε καν ακούει τι λένε. Με αυτόν τον τρόπο, σπάνια να τον δεις, ή να τον καταλάβεις, ή να πάρεις απάντηση. Μάλιστα, υπάρχει και μια παραβολή, ο πλούσιος και ο φτωχός Λάζαρος:
«Υπήρχε κάποιος άνθρωπος πλούσιος, και φορούσε πορφύρα και λινά ενδύματα, δηλαδή ντυνόταν με ακριβά και υπερπολυτελή ρούχα και διασκέδαζε καθημερινά μεγαλοπρεπώς. Ήταν δε και κάποιος φτωχός, που τον έλεγαν Λάζαρο, ο οποίος ήταν πεταγμένος κοντά στην εξώπορτα του πλουσίου γεμάτος από πληγές. Και επιθυμούσε να χορτάσει από τα ψίχουλα που έπεφταν από το τραπέζι του πλουσίου. Αλλά σαν να μην έφθανε η στέρησις αυτή, επειδή ήταν σχεδόν γυμνός, έρχονταν οι σκύλοι και έγλυφαν τις πληγές του. Συνέβη δε να πεθάνει ο φτωχός, και να μεταφερθεί υπό των αγγέλων στον κόλπο του Αβραάμ. Πέθανε δε και ο πλούσιος, και ετάφη. Και στον Άδη που βρισκόταν και βασανιζόταν, σήκωσε τα μάτια του, και βλέπει τον Αβραάμ από μακριά, και τον Λάζαρο να είναι στους κόλπους του. Και αυτός, φώναξε και είπε: «Πάτερ Αβραάμ, ελέησέ με! Και στείλε τον Λάζαρο να βρέξει την άκρη του δακτύλου του στο νερό, και να δροσίσει τη γλώσσα μου, διότι τυραννούμαι και πονώ μέσα σ’ αυτή τη φλόγα!». Είπε δε ο Αβραάμ: «Παιδί μου, ενθυμήσου, ότι έλαβες με το παραπάνω τα αγαθά σου κατά τη διάρκεια της ζωής σου, και ο Λάζαρος παρομοίως τα κακά. Τώρα όμως, εδώ παρηγορείται, γι’ αυτά που άλλοτε υπέφερε, συ δε βασανίζεσαι. Και επί πλέον όλων αυτών, ανάμεσα σ’ εμάς και σ’ εσάς, έχει στερεωθεί μεγάλο βάραθρο, ώστε εκείνοι που θέλουν να περάσουν από εδώ προς εσάς, να μη μπορούν να διαβούν, ούτε αυτοί που είναι από εκεί, να μπορούν να διαπεράσουν και να έλθουν προς εμάς». Είπε δε ο πλούσιος: «Σε παρακαλώ λοιπόν Πάτερ, να στείλεις αυτόν, (δηλαδή τον Λάζαρο), στο σπίτι του πατέρα μου.
Διότι έχω πέντε αδελφούς. Στείλε τον να τους βεβαιώσει ως αυτόπτης μάρτυς, για όσα συμβαίνουν εδώ, για να μην έρθουν και αυτοί σ’ αυτό τον τόπο των βασάνων». Λέγει προς αυτόν ο Αβραάμ: «Έχουν τον Μωυσή και τους προφήτες. Ας ακούσουν εκείνους. Αλλά εκείνος του είπε: «Όχι πάτερ Αβραάμ! Αλλά αν κάποιος από τους νεκρούς πάει προς αυτούς, τότε θα μετανοήσουν. Είπε όμως σ’ αυτόν ο Αβραάμ: «Εάν δεν ακούν τον Μωυσή και τους προφήτες, ούτε και αν αναστηθεί κανείς εκ νεκρών θα πεισθούν» (Λουκάς 16:19–31).
Εξάλλου, ο Θεός είναι κάθε μέρα κοντά μας, χρειάζονται όμως πνευματικοπύρινα μάτια, και δεν παρουσιάζεται με τον τρόπο που θέλω εγώ, ή που φαντάζομαι ότι θα έρθει. Ο Θεός είναι πάντα κοντά μας, όχι με τον δικό μας τρόπο, αλλά με τον δικό Του τρόπο. Ο Απ. Παύλος αναφέρει, ἐν αὐτῷ γὰρ ζῶμεν καὶ κινούμεθα καὶ ἐσμὲν (Πράξεις 17:28). Ο Θεός είναι η ζωή μας, η ίδια η ύπαρξή μας, είναι η Δημιουργία, τα δέντρα, τα ζώα, οι επιστήμες, οι τέχνες, τα γράμματα, ο Θεός είναι μέσα στα βιβλία, είναι παντού. Αν όλα αυτά δεν τα βλέπεις, δεν μπορείς να δεις τον Θεό. Ακόμα, ο Θεός είναι μέσα στον γραπτό λόγο, στον προφορικό λόγο, είναι μέσα στον Λόγο του Θεού. Είναι η φωνή που μάς μιλάει μέσα μας από μικρά παιδιά, στην συνείδησή μας, η οποία είναι ο μικρός Θεός και που στη συνέχεια χάνεται γιατί εμείς ακούμε τον κόσμο, όμως αν ξαναγίνουμε παιδιά, πάλι αυτός θα μάς ξαναμιλήσει. Ο Θεός έχει άλλο τρόπο επικοινωνίας με τους ανθρώπους, όπως τα μικρά παιδιά τα οποία πάντα λένε, «πάμε να παίξουμε», μόνο αυτό τα ενδιαφέρει. Εδώ είναι το κόλπο. Γίναμε σοβαροί και κάναμε και τον Θεό σοβαρό και αυστηρό, αν και ο ίδιος είναι ένα παιδί αγαθό και του αρέσει τη ζωή να την παίρνουμε σαν ένα παιχνίδι. Ναι, ένα παιχνίδι, μια διασκέδαση είναι ο Θεός, η Δημιουργία, τα πάντα, και αυτό θα πρέπει να είμαστε όλοι, παιδιά.
Ο ίδιος φανέρωσε, εάν μη στραφήτε και γένησθε ως τα παιδία, ου μη εισέλθητε εις την βασιλείαν των ουρανών (Ματθαίος 18:3). Σοβαρέψαμε δυστυχώς και ο Θεός έφυγε. Και εγώ τον είχα χάσει παλιά τον Θεό παρόλο που ασχολούμουν με τον Θεό, και ο λόγος που τον είχα χάσει ήταν διότι όλα τα έκρινα και όλα τα έβλεπα λάθος, αλλά τον ξαναβρήκα (αυτόν που έχασα, τον Θεό), και ο τρόπος απλός, πέταξα την αυστηρότητα και ενδύθηκα την χρηστότητα και στη συνέχεια την απλότητα. Έτσι τον ξαναβρήκα. Ο Θεός είναι κάθε μέρα δίπλα μας. Αυτός μάς ζωοποιεί. Πρόσεξε λίγο άνθρωπε και θα τον δεις. Δεν είναι ο Θεός αυτός που το πρωί εμφανίζει τον ήλιο και χτυπά η ηλιαχτίδα του το μέτωπό σου; Δεν είναι ο Θεός εκεί που κάποιος σού φωνάζει «καλημέρα»; Δεν είναι ο Θεός εκεί που όταν ξυπνάς, ένας άνθρωπος σού δίνει ένα χάδι και σού λέει «καλημέρα»; Δεν είναι ο Θεός δίπλα σου εκεί που καθώς μεγαλώνεις, είναι η μητέρα σου και ο πατέρας σου δίπλα σου για να σε στηρίξουν στα πρώτα βήματά σου; Δεν είναι ο Θεός εδώ, δεν είναι ο Θεός παντού, αφού έχεις φίλους και στηρίζουν τη ζωή σου; Δεν είναι ο Θεός ακόμα και στους εχθρούς σου, αφού εξαιτίας τους σπουδάζεις και δεν γίνεσαι εσύ κακός άνθρωπος; Παντού τον βλέπεις, όταν θέλεις να τον δεις. Μην πέφτουμε στην παγίδα να λέμε, «εγώ διαβάζω, εγώ κάνω αυτό, ή το άλλο και δεν τον βλέπω». Είναι τραγικό αυτό, να μην τον αισθάνεσαι πουθενά και τίποτα να μην σου δίνει χαρά. Να, η χαρά! Που ζεις με φίλους, με τον λόγο, με το φαγητό, με ένα αγαθό αστείο, στα πάντα είναι ο Θεός, μα πάνω απ’ όλα, όταν μελετάς το Λόγο Του και παίρνεις και παίρνω δύναμη, σοφία, χαρά! Δεν γράφεται ότι, ἐν αὐτῷ μένομεν καὶ αὐτὸς ἐν ἡμῖν ….. (Α΄ Ιωάννου 4:13–16); Η ελευθερία που ζεις, όταν την ζεις, Θεός δεν είναι; Η υγεία που έχεις σήμερα δεν είναι Θεός; Η ασθένεια Θεός δεν είναι; Όλα είναι Θεός, όλα μυρίζουν Θεό! Πώς θέλεις να τον δεις τον Θεό, σαν έναν που θα έρθει και «θα σου κόψει το αίμα»; Τι θέλεις, να πάθεις ανακοπή;
Η προσευχή που κάνουμε και πραγματοποιείται το αίτημά μας δεν είναι ο Θεός, αφού σκύβει και σου εκπληρώνει τα αιτήματά σου; Ακόμα και όταν περιμένεις και ελπίζεις και αυτό Θεός δεν είναι; Όταν όλα αυτά και άλλα πολλά δεν τα βλέπεις και τα περνάς, τα βλέπεις, σαν να είναι συνηθισμένα τότε ψάχνεις τον Θεό σε όλη σου τη ζωή, αλλά δεν έχεις τα αισθητήρια ώστε να τον δεις. Ξέρεις, είναι πολλοί που χάνουν ένα πρόσωπο, για πολλούς λόγους, και όταν το συναντούν δεν το γνωρίζουν. Εδώ οι μαθητές για λίγες μέρες έχασαν τον Θεό και όταν ήρθε, ζητούσαν πειστήρια. Όλοι οι άνθρωποι δυστυχώς όταν είναι με τον Θεό δεν τον βλέπουν και οι περισσότεροι τον βλέπουν όταν κάνει λίγο πίσω —αν και σε αυτή την περίπτωση το πίσω του Θεού έχει σκοπό να σε πάει πολύ μπροστά. Όσοι θέλουν αποδείξεις για το αν υπάρχει ο Θεός ας κοιτάξουν μέσα τους και γύρω τους, όχι όμως με τον εγωισμό, αλλά με την αγάπη και την αρετή των αρετών την ταπεινοφροσύνη. Με αυτόν τον τρόπο βρίσκεις τον Θεό. Αν όλη την ώρα ψάχνεις να βρεις αποδείξεις που τον καθιστούν ανύπαρκτο, ε, τότε δεν θα τον δεις κι ας είναι δίπλα σου. Και οι μαθητές το πάθανε πολλές φορές, και εμείς δικαιολογείται για λίγο να νιώθουμε μόνοι, αλλά γι’ αυτό κάνουμε τον αγώνα μας ώστε την ώρα που δεν τον βλέπουμε να επικοινωνούμε μαζί του με την σοφία του. Σε αυτή υπάρχει πολύς Θεός. Η πίστη, η καλή πρόθεση, θα παίξει μεγάλο και σημαντικό ρόλο. Η αρνητική πίστη με αρχές «ου με πείσεις καν με πείσεις», δεν σου δίνουν την ικανότητα να δεις τον ζώντα Θεό.
Όλοι γνωρίζουμε τα θαύματα του Κυρίου. Ο τυφλός χωρίς να τον βλέπει τον γνώρισε και του ζήτησε βοήθεια. Εμείς με ανοιχτά μάτια και δεν τον βλέπουμε! Θέλει προσοχή. Τα μάτια είναι η κάμερα, ο εγκέφαλος βλέπει. Για φαντάσου, ένας με μάτια να μην βλέπει και ένας χωρίς μάτια να τον δοξάζει! Εμείς δυστυχώς θέλουμε τον πηλό που ο Θεός έβαλε στα μάτια του τυφλού. Εμείς θέλουμε τον πηλό αυτόν στον εγκέφαλό μας για να ανοίξουν τα πνευματικά μας μάτια. Ο πηλός είναι ο Λόγος. Αυτός λείπει και δεν βλέπουμε τον Θεό. Χρειάζεται όμως και η καλή πρόθεση. Πώς είναι δυνατόν ο τυφλός με λίγο πηλό, αν και πριν τον γνώριζε μέσα του τώρα με τον πηλό να τον βλέπει και να πέφτει κάτω και να τον προσκυνά; Αυτός με λίγο πηλό και τον είδε, εμείς με τόσα πολλά και τόσα καλά που μάς χάρισε ακόμα δεν τον βλέπουμε! Ξέρετε, στην εποχή του Αϊνστάιν υπήρχαν τηλεσκόπια, υπήρχαν επιστήμονες που ερευνούσαν το Σύμπαν, κι όμως, ο Αϊνστάιν μέσα σε ένα δωμάτιο γνώρισε το Σύμπαν, την καμπυλότητα, την ενέργεια, η οποία γίνεται ύλη και πάλι ενέργεια, γνώρισε τον Θεό, αφού μίλησε και για την δύναμη της αγάπης, η οποία όταν γίνει αντιληπτή από τους ανθρώπους θα γίνει αιτία ώστε όλα τα προβλήματα του ανθρώπου να λυθούν αυτόματα. Μεγάλη ενέργεια η αγάπη!
Αδέλφια μου, δεν βλέπουμε τον Θεό μέσα από τους Αγίους; Ναι, τον βλέπουμε. Αδέλφια μου, με το κάλεσμα που λάβαμε τον βλέπουμε. Με το έργο που μάς άφησε ως παρακαταθήκη τον βλέπουμε. Παντού υπάρχει. Αλλά και τα ποιήματα Αυτού μαρτυρούν την έντονη παρουσία Του μέσα στην Δημιουργία. Ο Θεός δεν παίζει θέατρο μαζί μας, ούτε εμείς είμαστε κλόουν ή μαριονέτες. Ο Θεός μάς καλεί να γίνουμε σύμμορφοι, θεοί. Είναι γραφικό, θεοί έστε και υιοί Υψίστου πάντες (Ψαλμοί 81:6). Πολλοί λένε, «γιατί γίνεται πόλεμος, γιατί ένα παιδάκι αρρωσταίνει και πεθαίνει, γιατί εκείνο, γιατί το άλλο». Μα, δεν έστειλε ο Θεός κανέναν πύραυλο, ούτε είναι άπληστος σε σημείο ώστε να στερεί τα χρήματα, ή το φαγητό σε πολλούς άλλους, δεν έφερε αυτός τις ασθένειες. Γιατί δεν καταλαβαίνουμε ότι η απιστία μας, μάς έκανε τέρατα, εγωιστές, πονηρούς; Πολλοί λένε, «μάς ραντίζουν». Ο Θεός φταίει για αυτό; Είδατε τον Θεό να παίρνει το αεροπλάνο και να μάς ραντίζει; Όχι. Ο Θεός δεν ραντίζει τον κόσμο με δηλητήρια. Ο Θεός δεν έκανε όλα αυτά. Έκανε όμως ας πούμε ένα λάθος που το θεώρησε ως καλό και δίκαιο. Αυτό είναι ότι μάς άφησε ελεύθερους. Αυτή την κακή διαχείριση της ελευθερίας μας την κάναμε την νόσο της ζωής μας που μάς στοιχίζει την ίδια μας τη ζωή αφού την πληρώνουμε με τον θάνατο. Ο Θεός δεν κλείνει το στόμα, ακόμα και του ασεβή. Δική μας η ζωή, δικές μας οι επιλογές, δικές μας και οι συνέπειες. Νομίζω ότι ήρθε η ώρα να ανοίξουμε τα πνευματικά μας μάτια και να είμαστε σίγουροι ότι θα τον δούμε ολοζώντανο μπροστά μας. Αρκεί να κλίνει γόνυ η καρδιά μας. Θα μου πεις, «εντάξει, δεν κάνει ο Θεός το κακό, αλλά γιατί γίνεται, γιατί το επιτρέπει;». Απλά, για να μάθεις, για να μάθω, για να μάθουμε τι σημαίνει ελευθερία, αλλά και αγάπη, αφού αυτή τα πάντα ανέχεται, και να επιλέξουμε μέσα από την ελεύθερη βούλησή μας την αγάπη μεταξύ μας. Αμήν.