Η αγάπη ανυπόκριτος.
Πάτερ ήμῶν ὁ ἐν τοῖς οὐρανοῖς
ἁγιασθήτω τὸ ὄνομά Σου·
ἐλθέτω ἡ Βασιλεία Σου·
γενηθήτω τὸ θέλημά Σου,
ὡς ἐν οὐρανῷ καὶ ἐπὶ τῆς γῆς·
τὸν ἄρτον ἡμῶν τὸν ἐπιούσιον δὸς ἡμῖν σήμερον·
καὶ ἄφες ἡμῖν τὰ ὀφειλήματα ἡμῶν,
ὡς καὶ ἡμεῖς ἀφίεμεν τοῖς ὀφειλέταις ἡμῶν·
καὶ μὴ εἰσενέγκῃς ἡμᾶς εἰς πειρασμόν,
ἀλλὰ ῥῦσαι ἡμᾶς ἀπὸ τοῦ πονηροῦ.
Ὅτι σοῦ ἐστιν ἡ βασιλεία καὶ ἡ δύναμις καὶ ἡ δόξα εἰς τοὺς αἰῶνας·
ἀμήν.
Ευχή Ι. Δαμασκηνού
ἔγειρε, μὴ φοβοῦ, στήθι πάλιν δεύρο, οὐκ ὀνειδίζω σε, οὐ βδελύσσομαι, οὐκ ἀποῤῥίπτω, οὐδὲ σκληρύνω τὸ ἐμὸν πλάσμα, τὸ ἐμὸν τέκνον, τὴν ἐμὴν εἰκόνα, ὅν οἰκείαις χερσί διέπλασα ἄνθρωπον καὶ ἐφόρεσα, ὑπὲρ οὗ τὸ αἷμα ἐξέχεα, οὐκ ἀποστρέφομαι πρός με ἐρχόμενον τὸ λογικόν μου πρόβατον, τὸ ἀπολωλός, οὐ δύναμαι μὴ ἀποδοῦναι τὴν προτέραν εὐγένειαν, οὐ δύναμαι μὴ συναριθμῆσαι τοῖς ἐνενήκοντα ἐννέα προβάτοις διά γὰρ τοῦτο καὶ μόνον ἐπί τῆς γῆς κατελήλυθα καὶ τὸν λύχνον ἀνῆψα, τὴν σάρκα μου τὴν οἰκείαν καὶ τὴν οἰκίαν ἐσάρωσα καὶ τὰς φίλας Δυνάμεις τὰς οὐρανίους συνεκαλεσάμην ἐπευφρανθῆναι τῇ τούτου εὑρέσει.
Η αγάπη ανυπόκριτος. αποστυγούντες το πονηρόν, κολλώμενοι τω αγαθώ (Ρωμαίους 12:9). Η αγάπη είναι το καλύτερο φάρμακο για τον συνάνθρωπο αλλά και για τον ίδιο μας τον εαυτό. Κι αν δεν έχει αποτελέσματα η αγάπη που δίνουμε στον εαυτό μας ή στο αδελφό μας να της αυξάνουμε την δόση. Η δόση αυξάνεται με την αφιέρωση. Το ότι δίνουμε αγάπη φαίνεται από την ισορροπημένη ζωή που έχουμε με τον εαυτό μας, αφού δεν ζούμε υπό νόμο αλλά με την Χάρη, αλλά και με τους άλλους γύρω μας αφού τούς δεχόμαστε όπως είναι. Ισορροπία πνευματική έχουμε λοιπόν όταν δεχόμεθα τον άλλον όπως είναι. Αυτή η δραστηριότητα μάς δίνει την δυνατότητα να διατηρούμε την ειρήνη μας για μεγάλα χρονικά διαστήματα. Γι’ αυτό η αγάπη είναι ελευθερία. Όλοι ξέρουμε ότι, όπου είναι το Πνεύμα του Θεού, εκεί υπάρχει ελευθερία (Κορινθίους Β΄ 3:17). Μέσω της αγάπης δυνάμεθα να ζήσουμε τη φιλαδελφία και να είμαστε εις αλλήλους φιλόστοργοι, τη τιμή αλλήλους προηγούμενοι, τη σπουδή μη οκνηροί, τω πνεύματι ζέοντες, τω Κυρίω δουλεύοντες, τη ελπίδι χαίροντες, τη θλίψει υπομένοντες, τη προσευχή προσκαρτερούντες, ταις χρείαις των αγίων κοινωνούντες, την φιλοξενίαν διώκοντες. ευλογείτε τους διώκοντας υμάς, ευλογείτε και μη καταράσθε. χαίρειν μετά χαιρόντων και κλαίειν μετά κλαιόντων. το αυτό εις αλλήλους φρονούντες. μή τα υψηλά φρονούντες, αλλά τοις ταπεινοίς συναπαγόμενοι. μή γίνεσθε φρόνιμοι παρ’ εαυτοίς. μηδενί κακόν αντί κακού αποδιδόντες. προνοούμενοι καλά ενώπιον πάντων ανθρώπων· ει δυνατόν, το εξ υμών μετά πάντων ανθρώπων ειρηνεύοντες. μή εαυτούς εκδικούντες, αγαπητοί, αλλά δότε τόπον τη οργή· γέγραπται γάρ· εμοί εκδίκησις, εγώ ανταποδώσω, λέγει Κύριος. Δεν μπορούμε εμείς να μπούμε στη ζωή του άλλου, ούτε να τον κατηγορούμε, ούτε οτιδήποτε άλλο. Ο Κύριος θα μπει στη ζωή του και θα τον διορθώσει τον φίλο, τον αδελφό, τον εχθρό μας, ή τον οποιονδήποτε συνάνθρωπό μας. εάν ούν πεινά ο εχθρός σου, ψώμιζε αυτόν, εάν διψά, πότιζε αυτόν· τούτο γαρ ποιών άνθρακας πυρός σωρεύσεις επί την κεφαλήν αυτού. μη νικώ υπό του κακού, αλλά νίκα εν τω αγαθώ το κακόν (Ρωμαίους 12:10-21). Να μην νικιόμαστε από το κακό αλλά με το αγαθό να νικούμε εμείς το κακό. Μέσω αυτού θα κερδίσουμε τους αδελφούς στη ζωή. Τώρα, άνθρωποι είμαστε και όλοι κάνουμε λάθη και πρώτος απ’ όλους εγώ αλλά μελετώ, διαβάζω μέρα – νύχτα, προσεύχομαι μέρα – νύχτα, αγωνίζομαι μέρα – νύχτα και διορθώνω τον εαυτό μου ώστε να γίνω σύμμορφος του Θεού. Αυτός είναι ο σκοπός. Το «λίγο» δεν φτάνει. Το «πολύ» θα έχουμε κατά νου να πετύχουμε, το πλήρωμα της θεότητας να έρθει να κατοικήσει μέσα μας.