Το να ζει κανείς με αρετή

 

Αρετή είναι το εφόδιο που χρησιμοποιείται από το λογικό ον ή μη ον για να μορφωθεί σε αγαθή ψυχή ώστε να διέπεται από ζώσα ενέργεια, ενέργεια Θεού, ποιών έργα αγαθά. Το να ζει κανείς με αρετή σημαίνει να ακολουθεί την πορεία του Χριστού και ο λόγος διότι η ατομική μας ύπαρξη είναι τμήμα ολόκληρου του σύμπαντος το οποίο ζει μέσα στην αρετή, στη σιωπή. Παρουσιάζοντας δια αυτής τα έργα της δημιουργίας εις όλον τον πλανήτη ως επιτεύγματα του πνεύματος. Είναι πολυποίκιλη δηλαδή η μορφή της και παρουσιάζεται και εκδηλώνεται με καρπούς, με χαρίσματα και με σημεία του Αγίου Πνεύματος. Όλα αυτά εκδηλώνονται μέσα στην αρετή. Αυτός λοιπόν που υπηρετεί την αρετή, υπηρετεί τον Θεό, υπηρετεί τον Έναν. Να ξέρουμε δε ότι μόνο η αρετή σώζει τον άνθρωπο και ο άνθρωπος σώζεται μέσω αυτής.

 

Στην αρετή προσθέσατε την γνώση η οποία φέρνει και τη διάκριση. Η γνώση είναι απαραίτητη στη ζωή μας και δεν θα πρέπει να σταματάει ποτέ, ειδικά σήμερα που είναι διάχυτη παντού, διασκορπισμένη παντού και ο καθένας δύναται να την λάβει. Πρέπει όμως ο άνθρωπος ότι διαβάζει, να το διαβάζει με πνεύμα ευγενούς άμιλλας ώστε να μην φανατίζεται. Όταν φανατίζεται τότε κλείνει τον εαυτό του σε μια ξερή γνώση. Όσοι προσθέτουν γνώση ανήκουν στο μακάριοι οι πτωχοί τω πνεύματι γιατί αιώνια ο άνθρωπος, (θα πρέπει να το γνωρίζουμε αυτό), αφού ακολουθεί τον Θεό θα διδάσκεται και θα εμπλουτίζει τη σκέψη του και τη διάνοιά του με σοφία Θεού. Μετέπειτα η γνώση αυτή φέρνει και τη διάκριση. Απαραίτητο στοιχείο και έρχεται σιγά – σιγά. Με την πάροδο του χρόνου αποκτάμε εμπειρία. Αυτή έρχεται από τη γνώση, την πολυποίκιλη γνώση του Λόγου του Θεού. Μόνο δι’ αυτής δύναται να γνωρίζουμε και να διακρίνουμε το πνεύμα του Θεού, το πνεύμα των ανθρώπων, τα λόγια του Θεού, τα λόγια των ανθρώπων και τα έργα που παρουσιάζουν Θεός και άνθρωποι. Μάλιστα θα μπορέσουμε να διακρίνουμε και τον ίδιο μας τον εαυτό ώστε να εμβαθύνουμε και σιγά – σιγά να τον τιθασεύσουμε πάνω στο πνεύμα της ευγενούς άμιλλας, στο πνεύμα του Ευαγγελίου

 

 

στην γνώση προσθέσατε την εγκράτεια. Εγκράτεια σημαίνει σοφία Θεού. Είναι σοφία Θεού η οποία επιτρέπει στον άνθρωπο που την έχει, να γεύεται όλα τα εδέσματα που υπάρχουν χωρίς να εξαρτάται απ’ αυτά, ώστε να μετατρέπονται σε βρώματα τα οποία παραμορφώνουν το σώμα. Η εγκράτεια χαρίζει στον πνευματικό άνθρωπο σώμα υγιές, κάλος Θεού, το οποίο διέπεται και είναι γεμάτο από ζωή. Υπάρχει όμως και η εγκράτεια στον πνευματικό τομέα. Αυτή την εξασφαλίζει ο άνθρωπος με το να βάλει ένα φρένο στους αρνητικούς, κακούς διαλογισμούς οι οποίοι μπορεί να έρχονται από εξωτερικούς παράγοντες ή μπορεί ο ίδιος ο άνθρωπος να βλέπει έτσι τα πράγματα (αρνητικά).

 

στην εγκράτεια προσθέσατε την υπομονή. Ο υπομείνας εις τέλος, σωθήσεται. Ο άνθρωπος εύκολα βγάζει, παίρνει αποφάσεις, πολλές φορές μέσα από την επιπολαιότητά του, απορρίπτοντας είτε το θέλημα του Θεού είτε μια γνώμη ή μια εμπειρία που θα ακούσει από κάποιον άλλον συνάνθρωπό του. Χρειάζεται να έχουμε υπομονή, ο Λόγος του Θεού πάλι το διαβεβαιώνει και το φανερώνει αυτό, εν τη υπομονή κτήσασθε τας ψυχάς σας.

 

στην υπομονή προσθέσατε την ευσέβεια. Δεν δύναται εκ της ίδιας πηγής να αναβλύζει γλυκό και πικρό νερό, ή γλυκό ή πικρό. Αυτός που τρέφει σεβασμό και αφοσίωση προς τον Θεό, θα εκδηλώνει την ευσέβεια με την τήρηση των εντολών του Θεού καθώς και θα διακατέχεται από σεβασμό ως προς τους φίλους, ως προς τους αδελφούς, ως προς τους εχθρούς, μη υποτιμώντας την πνευματική τους διαύγεια. Ευσέβεια λοιπόν σημαίνει σεβασμός στα πάντα και αποδοχή των πάντων. Έχουμε φυσικά το δικαίωμα να τα ανατρέψουμε αυτά τα πάντα από τη ζωή μας, αλλά δεχόμαστε τα πάντα γιατί ο Θεός εξελίσσει τον κόσμο και ο Θεός ενεργεί πολυμορφικά. Δηλαδή, πολλές φορές χρησιμοποιεί κάποιον άνθρωπο ώστε να κινηθεί με έναν τρόπο που δεν μας αρέσει ή χρησιμοποιεί έναν άλλον άνθρωπο για κάτι άλλο έτσι ώστε μέσα από τέτοιες εμπειρίες να διαμορφώσει τον δικό μας χαρακτήρα. ʼρα εάν παρακολουθούμε με θετικό πνεύμα το τι συμβαίνει γύρω μας, να ξέρουμε ότι τα πάντα μας διδάσκουν και ο κάθε άνθρωπος είναι ένα βιβλίο που αν τον προσέξουμε με ένα θετικό πνεύμα, θα σπουδάσουμε, θα μάθουμε και θα προσθέσουμε ή θα αφαιρέσουμε στοιχεία απ’ το δικό μας λογισμό ή τη ζωή.

 

στην ευσέβεια προσθέσατε την Φιλαδελφίαν. Αυτή χτίζεται εντάσσοντας στη ζωή μας το θέλημα του Θεού. Έτσι γινόμεθα φίλοι και αδελφοί μεταξύ μας. Η φιλαδέλφεια μεταξύ των αναγεννημένων ανθρώπων θα δημιουργήσει την εκκλησία της Φιλαδέλφειας, η οποία είναι προφητική εκκλησία και θα κάνει την παρουσία της τα έσχατα χρόνια τα οποία πιστεύω ότι διανύουμε και θα διακατέχεται από το πνεύμα (από αυτό δηλαδή που φανέρωσε ο αδελφός) του να σέβεται ο άνθρωπος τη θρησκευτική συνείδηση και την ελευθερία του άλλου. Και είναι μεγάλο πράγμα αυτό! Και εμείς μέσα στην παρέα μας έχουμε σαν αρχή ένα πράγμα, ότι ο καθένας μπορεί να κινείται ελεύθερα, να ζει ελεύθερα, να εφαρμόζει ελεύθερα, να μην εφαρμόζει ελεύθερα, να κάνει αυτό που θέλει, ότι νιώθει. Το μόνο που θα πρέπει να αποφύγουμε, είναι να μην δογματιζόμαστε, να μην φανατιζόμαστε με το εγώ μας και να μην θέλουμε αυτό να το αποδέχονται και οι άλλοι συνάνθρωποί μας, διότι ο Θεός δεν ξέρουμε πως θα σώσει τον κάθε άνθρωπο.

 

στην Φιλαδελφίαν προσθέσατε την αγάπη. Η αγάπη είναι το επιστέγασμα των πάντων, είναι η κορυφή του πνευματικού οικοδομήματος, είναι ο Θεός ο ίδιος. Πολλοί άνθρωποι εξαρχής λένε, όταν κάποιος διαβάζει τον Λόγο του Θεού, έχεις αγάπη; Θα πρέπει να ξέρουμε ότι δεν είναι εύκολο να έχει κανείς αγάπη. Είναι επιστέγασμα, είναι η σκεπή του πνευματικού οικοδομήματος και θα χρειαστούν πάρα πολλά χρόνια για να την αποκτήσει ένας άνθρωπος.

 

 

Τι είναι αγάπη; Αυτή έχει δύο όψεις. Η πρώτη είναι του κόσμου. Αυτή είναι, αν την παρατηρήσει κάποιος, γεμάτη αδυναμίες και διέπεται από την απαίτηση του εγώ. Στρέφεται δηλαδή εκατό τοις εκατό στο εγώ μας. Το έχω ψάξει πάρα πολύ. Είναι αυτή η αγάπη γεμάτη παράπονα και γεμάτη πολυποίκιλες μικρότητες. Πολλές φορές γίνεται και δαιμονισμένη διότι καλλιεργεί ο άνθρωπος μέσα του τη ζήλια, τον έλεγχο, τη στενοχώρια, το παράπονο. Πολλές μορφές παρουσιάζει αυτή η αγάπη του κόσμου. Είναι σίγουρα, εκατό τοις εκατό, εγωκεντρική.

 

Η πραγματική αγάπη όμως είναι άλλη, είναι αυτή του Θεού.

 

Ο Απόστολος Παύλος αναφέρει γι’ αυτή, εάν λαλώ τας γλώσσας των ανθρώπων και των αγγέλων, (εδώ μιλάει για κάποια επιτεύγματα που μπορεί να πετύχει ένας άνθρωπος), αγάπη δε μη έχω γέγονα χαλκός ηχών ή κύμβαλον αλαλάζον. Και εάν έχω προφητείαν και ειδώ τα μυστήρια πάντα και πάσαν την γνώσιν, και εάν έχω πάσαν την πίστιν, ώστε όρη μεθιστάνειν, αγάπη δε μη έχω, ουδέν ειμι. Μεγάλο πράγμα! Ακόμη όμως δεν μιλάει για το τι είναι αγάπη. Λέει, και αν έχεις όλα αυτά μπορεί να μην έχεις αγάπη. Συνεχίζει, και εάν ψωμίσω πάντα τα υπάρχοντά μου, και εάν παραδώ το σώμα μου ίνα καυθήσομαι, αγάπη δε μη έχω, ουδέν ωφελούμαι. Αυτοί οι στίχοι, μέχρι εδώ, δεν λένε τι είναι αγάπη αλλά τονίζουν ότι αν κάποιος προβεί σε όλες αυτές τις ενέργειες και αποκτήσει όλα αυτά τα χαρίσματα και όλες αυτές τις εξουσίες η αγάπη μπορεί να μην είναι αληθινή, να μην έχει στοιχεία Θεού. Τώρα εδώ εμείς θα συγκρίνουμε την αγάπη του κόσμου με την αγάπη του Θεού. Δεν είναι ούτε και του Θεού αυτή που έχουμε φανταστεί μέχρι χθες, έχει και αυτή άλλα στοιχεία.

 

Η αγάπη, λέει, μακροθυμεί δηλαδή μακριά θυμώνει. Αν ένας άνθρωπος έχει αυτό το χαρακτηριστικό θα δει ότι το μόνο που κερδίζει είναι να φρουρεί τον εαυτό του. Η μακροθυμία του εξασφαλίζει την υγεία και η επόμενη μέρα του φέρνει μια άλλη σοφία ώστε να κινηθεί διαφορετικά. Πάντα, όταν βλέπουμε ότι έρχεται ένας πειρασμός να μακροθυμούμε, να μην αποφασίζουμε εύκολα.

 

Η αγάπη χρηστεύεται, είναι χρήσιμη. Η αγάπη ου ζηλοί, άρα η αγάπη δεν έχει ζήλιες, δεν έχει κακίες, δεν έχει αντιπαλότητες. Δεν ζηλεύει, δέχεται την πορεία του καθενός ανθρώπου. Είναι πνευματικός δηλαδή όρος η αγάπη αυτή που παρουσιάζει ο Απόστολος Παύλος.

 

Η αγάπη ου περπερεύεται, ένας άνθρωπος όποιο έργο και αν έχει κάνει δεν φανερώνεται, δεν θέλει να καυχηθεί μέσω αυτού ή να κάνει προβολή, κάτι που όλοι οι άνθρωποι πολλές φορές το έχουν ανάγκη.

 

Η αγάπη ου φυσιούται, ούτε και αυτό το έχει ο πνευματικός άνθρωπος.

 

Ουκ ασχημονεί, μεγάλο πράγμα και αυτό, βλέπουμε ότι είναι καθαρή πνευματική υπόσταση. Είναι στοιχεία που όταν ένας άνθρωπος τα έχει, βοηθάει και τους γύρω του και τον εαυτό του.

 

Ου ζητεί τα εαυτής, δεν εργάζεται αποκλειστικά και μόνο για τον εαυτό του ένας άνθρωπος του Θεού.

 

Ου παροξύνεται, ου λογίζεται το κακό. Φανταστείτε τι στοιχείο είναι αυτό, που όλη τη μέρα ο νους και ο λογισμός μας τρέχει σε αντιπαλότητες, σε αντιθέσεις με άλλους ανθρώπους και λογιζόμαστε το κακό πολλές φορές και όταν έρχεται στη ζωή τους, χαιρόμαστε αντί να λυπούμαστε ή να προσευχόμεθα.

 

Ου χαίρει επί τη αδικία, συγχαίρει δε τη αληθεία. Πάντα στέγει, τα δέχεται όλα, δεν της φαίνεται παράξενο τίποτα, αν αυτός κινήθηκε έτσι, αν ο άλλος έκανε εκείνο, αν ο άλλος έκανε το άλλο.

 

Πάντα πιστεύει, έχει αγαθή πρόθεση και ότι και αν του λένε του ανθρώπου που έχει αυτή την αγάπη το πιστεύει. Τώρα, αν ο άλλος ψεύδεται ή έχει κακή προαίρεση, αυτός δεν χάνει. Λυπάται γι’ αυτόν, δεν λέει ότι κάτι αυτός έπαθε ή είχε αρνητικές επιπτώσεις στη ζωή του.

 

Πάντα ελπίζει, η ελπίδα είναι παράγωγο της πίστης. Μέχρι να έχουμε την πίστη αυτή, του να λέμε και να γίνεται, ελπίζουμε.

 

Πάντα υπομένει. Ένας άνθρωπος που έχει αυτά τα στοιχεία μπορεί να βρεθεί σ’ ένα περιβάλλον που να μην διέπεται από αυτά και υπομένει, ώστε με το παράδειγμά του σιγά – σιγά να μεταλαμπαδεύσει αυτά τα στοιχεία, τα οποία είναι ευεργετικά και για τον ίδιο αλλά και για τους άλλους και δημιουργούν μια όμορφη κοινωνία.

 

Η αγάπη ουδέποτε εκπίπτει, δηλαδή δεν είναι δυνατόν να την έχεις γι’ αυτό λέμε ότι είναι το επιστέγασμα του πνευματικού οικοδομήματος. Δεν γίνεται σήμερα να ξημερώνεις με αγάπη και αύριο να ξημερώνεις με θυμό, ή το έχεις αυτό το στοιχείο ή δεν το έχεις. Για να το έχεις, χρειάζεται μια εμμονή πνευματική πάνω στα δρώμενα του Ευαγγελίου, ώστε να ’ρθει μια μέρα και να είναι φυσιολογικός τρόπος ζωής ο τρόπος αυτός που φανερώνει ο Λόγος του Θεού.

 

, είτε δε προφητείαι, καταργηθήσονται είτε γλώσσαι, παύσονται είτε γνώσις, καταργηθήσεται, όλα αυτά θα ’ρθει μια μέρα που θα χαθούν. Εκ μέρους γαρ γινώσκομεν και εκ μέρους προφητεύομεν όταν δε έλθη το τέλειον, τότε το εκ μέρους καταργηθήσεται. Αφήνει να εννοηθεί ότι και τα κηρύγματα και ο λόγος και όλα τα πράγματα, δεν είναι πρωταρχικά στοιχεία του ανθρώπου. Ο στόχος είναι, μέσω αυτών ο άνθρωπος να φτάσει στο αποκορύφωμα της δόξης που είναι να γίνει υιός Θεού, να γίνει ο ίδιος ο άνθρωπος εικόνα του Θεού του αοράτου διεπόμενος από αυτά τα στοιχεία.

 

ότε ήμην νήπιος ως νήπιος ελάλουν ως νήπιος εφρόνουν. Δηλαδή, στην αρχή βλέπουμε ότι έχουμε λογισμούς, εκατομμύρια λογισμούς, γνώμες πολλές, κρίσεις, επικρίσεις ή λέμε ότι εμείς, θα κάνουμε εκείνο ή θα κάνουμε το άλλο. Όλα αυτά, αναφέρει, ότι είναι πράγματα που πηγάζουν μέσα από το εγώ μας. Όλα αυτά τα χαρακτηρίζει ως νήπια, ως μηδαμινά. Ως νήπιος ελογιζόμην ότε δε γέγονα ανήρ, κατήργησα τα του νηπίου. Και τα καταργεί ένας άνθρωπος όταν θέτει σε πρώτη μοίρα στη ζωή του τον Θεό, μπαίνει στη σιωπή και αφήνει ο ίδιος ο άνθρωπος τον Θεό να εξελίξει τη ζωή του.

 

Βλέπομεν γαρ άρτι δι’ εσόπτρου εν αινίγματι, τότε δε πρόσωπον προς πρόσωπον. Σήμερα δηλαδή την έννοια της αγάπης, της φιλαδέλφειας και των στοιχείων αυτών τα βλέπουμε μ’ ένα κάτοπτρο σαν να είναι σ’ ένα βουνό απέναντι, αλλά δεν βλέπουμε καθαρά το βουνό και το τι υπάρχει πάνω σ’ αυτό. Τότε όμως, λέει, θα τα δούμε πρόσωπο με πρόσωπο. Γιατί θα τα δούμε; Γιατί ένας άνθρωπος όταν εργαστεί πάνω στους στόχους και στις επιδιώξεις του Χριστού θα τα νιώσει μέσα του, θα τα δει μέσα του αυτά και θα δει ότι πράγματι η αγάπη είναι ευεργετικό στοιχείο και είναι στοιχείο ζωής. Τώρα γινώσκω εκ μέρους, τότε δε επιγνώσομαι καθώς και επεγνώσθην. Νυνί δε μένει πίστις, ελπίς, αγάπη, τα τρία ταύτα μείζων δε τούτων η αγάπη.

 

 

Αυτά τα στοιχεία του Θεού όταν λειτουργήσουν μέσα μας θα αποτελέσουν (όταν θα λειτουργήσουν σε κάποιους ανθρώπους) και το στράτευμα του Θεού το οποίο όταν παρουσιαστεί, θα φέρει μια νέα τάξη πραγμάτων η οποία θα διέπεται από υλική ισοκατανομή πλούτου, θα διέπεται από ουρανόδρομη σοφία, από ζωή αιώνια, από αγάπη ανυπόκριτη, από δικαιοσύνη Θεού η οποία προσφέρει, από αιώνια ειρήνη, από συνεχόμενη αναγέννηση και μόρφωση του ανθρώπου ώστε το πνευματικό του επίπεδο να φτάσει στο καθ’ ομοίωση. Αυτό το στράτευμα του Θεού παρουσιάζει δυσχέρειες, δυσκολίες να εμφανιστεί. Εδώ και δυο χιλιάδες χρόνια δεν μπορεί να δημιουργηθεί και ο λόγος πιστεύω είναι διότι δεν έφτασε ακόμη ο χρόνος ο προδιαγεγραμμένος αλλά και διότι οι χριστιανοί δεν πήραν στα σοβαρά την αποστολή τους και τον ιδρυτή της Εκκλησίας στη γη, τον Κύριο ημών Ιησού Χριστό.

 

Τι σημαίνει αφιέρωση στον Θεό; Σημαίνει ακλόνητη πίστη σ’ αυτόν. Σημαίνει καθαρισμό πνεύματος ώστε να μην υφίσταται μέσα μου η ιδέα ούτε η σκέψη ότι δεν θα τα καταφέρω ή ότι ο θάνατος μπορεί να επισκιάσει τη ζωή μου ή ο φόβος. Σημαίνει αγάπη χωρίς μέτρο ως προς τον Θεό και ως προς όλη την κτίση.

 

 

Ο Χριστός ήταν ωραίος και στο σώμα και στην ψυχή. Όταν κάποιος θεραπεύει το πνεύμα του, θα θεραπεύσει και το σώμα του αργά ή γρήγορα. Γένοιτο. Αμήν.

 

Το μυστικό της άφθαρτης ζωής είναι να αντλείς ζωή από την πηγή της ζωής, την ζώσα φωνή του ζώντος Θεού που είναι η αγάπη και ο Λόγος του Θεού.

 

Ο αληθινός επαναστάτης είναι αυτός που επαναστατεί πρώτα εναντίον του κακού εαυτού του, αυτός έχει την δύναμη να είναι φως στον κόσμο. Γι’ αυτό ο αληθινός επαναστάτης δεν ρίχνει ποτέ τα δικά του βάρη στους άλλους αντίθετα σηκώνει και των άλλων όπως κάνουν όλοι οι άγιοι του Χριστού. Σταυρώνονται αυτοί για να σωθεί ο κόσμος. Να ο αληθινός άνθρωπος, δεν ρίχνει βάρη στους άλλους αλλά σηκώνει και τα βάρη όλων. Αν καμιά φορά βρεθεί και ο αγωνιστής αυτός σε αδιέξοδο και σηκώνει και αυτός μεγάλο φορτίο, στην ύλη προπαντός, τότε ο Θεός στέλνει τον Κυρηναίο ώστε να τον βοηθήσει να ανταπεξέλθει, διότι η ύλη είναι απαραίτητη στο να διεξάγουμε αγώνες οι οποίοι θα ωφελήσουν την αναγέννηση του ανθρώπινου γένους.

 

Το να αλλάξεις τους άλλους ίσως δεν το μπορείς, το να τους αγαπάς όμως το μπορείς, αυτή είναι και η σπουδαιότερη βοήθεια για την αλλαγή τους. Μην θέλουμε τον άλλον όπως εμάς μας αρέσει αλλά όπως του Θεού αρέσει.

 

 

 

Το μεγαλύτερο πράγμα και αγαθό για τον πλησίον, για τον αδελφό και για τον εχθρό ακόμη είναι να του επιτρέπουμε να γίνει αυτό που θέλει και όχι αυτό που θέλουμε εμείς.

 

Όταν αρχίζει η μοναξιά, τελειώνει η αγάπη. Όταν αρχίζει η απελπισία, τελειώνει η ελπίδα. Όταν μπαίνει ο εγωισμός, τελειώνει η ταπείνωση. Όταν σταματά η δραστηριότητα, έρχεται η τεμπελιά και η μωρία. Όταν αναβάλλεις, έρχεται ο θάνατος.

 

Η αληθινή σοφία αρχίζει από την καλλιέργεια της ψυχής και ύστερα φτάνει στο μυαλό. Όταν ρωτήθηκε ο Αριστοτέλης τι κέρδισε από την Φιλοσοφία απάντησε: έμαθα να πράττω χωρίς να μου το επιβάλλουν οι άλλοι ώστε να δημιουργούν στη ζωή μου φόβο και νόμους οι οποίοι θα με οδηγήσουν σε λάθος τρόπο ζωής. Έτσι λοιπόν η καλλιέργεια η πνευματική θα μας βοηθήσει στο να ερευνήσουμε το παρόν σύστημα αν είναι σωστό, τον Λόγο του Θεού που έχει παγίδες ή που δεν έχει, ώστε να αντλήσουμε τα στοιχεία αυτά που θα μας αναγεννήσουν και θα μας ολοκληρώσουν πνευματικά. Ο άνθρωπος που δεν μελετά, που δεν προσεύχεται και που δεν αγωνίζεται δια της συμβουλής του Χριστού, παραμένει ακαλλιέργητος σε σημείο που να χάνει την μεγάλη δόξα του να λέγεται άνθρωπος του Θεού.

 

 

Ενθουσιασμός σημαίνει τρέχω μέσα στον Θεό. Ο ενθουσιασμός και η δραστηριότητα είναι το σωσίβιο που θα μας βγάλουν στην ξηρά.

 

ʼμα βλέπεις τους ανθρώπους, βλέπεις λάθη και έρχεται η πτώση. ʼμα βλέπεις τον Θεό, βλέπεις την τελειότητα και δεν παθαίνεις πτώση, άρα να βλέπουμε τον Θεό.

 

Έξυπνος είναι αυτός που γνωρίζει τους άλλους και τον τρόπο που σκέφτονται. Όμως φωτισμένος και άγιος είναι αυτός που γνωρίζει τον εαυτόν του τον οποίον και διορθώνει. Αμήν

 

 

Βλέπουμε γύρω μας ανθρώπους καλλιεργημένους πνευματικά οι οποίοι έφτασαν σε σημείο να θαυμάζονται από τους πάντες είτε στον υλικό τομέα είτε στον πνευματικό. ʼρα η σοφία του πνεύματος όταν εισέλθει μέσα μας θα μας προσφέρει γνώση και πίστη, η οποία θα μας εξασφαλίσει ουράνια και επίγεια αγαθά. Πρέπει να ξέρουμε ότι το πνεύμα ζωοποιεί. Χωρίς Πνεύμα Θεού που εκδηλώνεται δια της σοφίας του Θεού, δια της έρευνας με ανοιχτό μυαλό και δια της εξέλιξης, ο άνθρωπος παραμένει ένα τσουβάλι με άχυρα. Θα πρέπει να το σκεφτούμε καλά ώστε τα έργα μας και τα λόγια μας να βρουν την ευαρέστηση του Θεού εις ημάς. Ο λόγος διότι δια του Πνεύματός του θα γίνουμε το μέλλον του ανθρώπινου γένους πάνω στον αγιασμό, στην αφθαρσία και στην αθανασία. Με λίγα λόγια στην κατάργηση του φυσικού θανάτου. Χωρίς τα ανωτέρω πρόοδος ουσιαστική δεν υπάρχει. Εύχομαι να τείνουμε στην εφαρμογή των λόγων του Θεού. Γένοιτο, γένοιτο. Αμήν.

 

 

Μια αγάπη γενναία φτάνει ως την συγχώρεση. Μια αγάπη πιο γενναία φτάνει ως την θυσία. Μια αγάπη πιο πολύ γενναία φτάνει ως την αγάπη προς τους εχθρούς.

 

Για ποιο λόγο ο Χριστός είναι ανώτερος από τους αρχηγούς άλλων θρησκειών; Για πολλούς λόγους. Εγώ θα αναφέρω μόνο δύο οι οποίοι είναι ασύγκριτοι και αιώνιοι. Πρώτον, ο Χριστός κατήργησε τον φυσικό θάνατο από τον εαυτό του και ζει σήμερα ενώ κανένας άλλος αρχηγός οποιασδήποτε θρησκείας δεν ζει, δεν αναστήθηκε και δεν τον είδαν μετά τον θάνατό του 500 και πλέον μαθητές του. Δεύτερον, ο Χριστός είπε, αγαπάτε τους εχθρούς, ευλογείτε τους καταρωμένους υμάς, καλώς ποιείτε τοις μισούσιν υμάς. Κανείς άλλος αρχηγός δεν κήρυξε αγάπη στους εχθρούς του.